Een mug vloog rond op het moeras, op verkenningstocht voor wezens met een grote hoeveelheid bloed waaraan ze kon voeden. Ze besloot de oever aan de waterkant van een klein meertje af te zoemen, om te kijken of er een dode vis of een ander half-opgevreten dier lag. Voordat het insect het water goed bekeken had, stond ze oog in oog met een geel oog dat ongeveer even groot als haar hele lichaam was. Ze zoefde snel omhoog , maar het enige wat ze zag waren een heleboel tanden die zich op elkaar sloten. Één tand boorde recht door haar lichaam. Het laatste wat ze zag was hoe haar lichaam vermorzeld werd voordat alles donker werd...
''EUGH,'' gromde Dante, die het overblijfsel van de mug uitspuugde. 'Vuile Sanguisuga' Hij liep verder terwijl hij met zijn donkere snuit het lange gras opzij schoof, in de hoop een vlezig, verdwaald, onvolwassen beestje te vinden. Daardoor was alles wat hij zag gras, maar hij hoefde zijn ogen niet eens open te doen om de omgevingen te zien; met zijn spitse oren ving hij ieder geluidje op: het gestomp van zijn eigen poten dat het lange gras verpletterde, het geluid van krekels een eindje verderop, het geluid van takken die kraakten omdat er een vogel doorheen vloog... Dante hief zijn kop omhoog en snuffelde in het rond. Er was niets in de wijde omgeving, behalve wat insecten die walgelijk zouden smaken en hij nauwelijks kon verteren. 'Misschien zou ik eens een kikker proeven?' mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij zijn ogen op een kikker focuste die levenloos en heel productief aan het kwaken was op een dikke tak boven het water. Het ging moeilijk om hem te vinden, want met zijn groene kleuren viel de kikker niet op, en zijn ogen prikkelden omdat er net verschillende keren gras tegen gezwiept is. Met de vaardigheden van een ware wolf sloop hij dichterbij door het hoge gras, totdat hij net tegen het wateroppervlakte stond. Hij staarde naar zijn eigen weerspiegeling in het groene water. Het zag er alles behalve gezond uit, en nu had hij intussen wel geleerd dat hij niet zomaar een blitz-aanval door mogelijk water zou moeten doen, misschien viel zijn pels wel uit, maar aan de andere kant... Eten. De enige manier om bij de kikker te komen was over een omgevallen boomstronk, die tot net aan de helft van het meertje kwam. Als hij een goeie sprong maakte, kon hij de kikker van zijn tak grijpen en meteen aan de overkant landen...

Met zo weinig geluid mogelijk te maken, sloop Dante de boomstronk op. Het was niet zo makkelijk omdat het mos glad was, en hij moest zich bij iedere stap goed met zijn klauwen door het mos zich stevig in het hout vasthaken om niet weg te glijden. Hij had het geluk nog dat de kikker de andere richting uitkeek en niet doorhad dat er een zwarte gedaante op hem kwam afsluipen. Uiteindelijk stond hij aan het uiteinde van de stronk, die begon lichtjes te kraken onder zijn gewicht. Dante zette zich schrap voor een sprong, maar het volgende moment liep alles mis: de stam begon luid de kraken en te zakken. Dante had dit niet verwacht en sprong van de schrok, de kikker had de stam horen kraken en sprong weg van het geluid. Het leek in slow-motion te gebeuren: hij voelde de kikker tegen zijn snuit glijden en daarna hoorde hij een lichte plons. Afgeleid door de plons kwam hij hard op de aarde terecht. ''Imbecilé'' kreunde hij in de richting van het vrolijke gekwaak. De hele omgeving leek te duizelen terwijl Dante zichzelf overeind bracht. Een vreemd gezoem leek door zijn hersenkronkels te gaan. Voor een angstaanjagend moment leek het gezoem op een schrille fluistertoon... 'Exuro misellus rei. Scindite caro eius foras.' ''Wat gebeurt er...?'' gromde Dante. Het bloed leek zich harder dan gewoonlijk door zijn hoofd te pompen. ''Wat een beest hier niet allemaal doet om eten te krijgen?'' zuchtte hij. Na nog een laatste hatelijke blik te werpen op de plaats waar de kikker verdwenen was, liep Dante stroomafwaarts langs het water.

Al kon je de hemel niet zien hier, toch kon je voelen dat het langzaam nacht werd. Aan een klein watervalletje had je rotsen waarop een dikke laag mos was gegroeid. Ze leken er heel zacht uit te zien, en dat waren ze ook. Dante liep een rondje op de rotsen en liet zich vallen. Hij kwispelde zijn stoffige staart terwijl hij weer diep zijn zich gedachten zonk. ''Misschien zou ik eens meer met dieren moeten praten, zelfs al zien ze er zo sappig uit. Kunnen ze me brengen naar hun plaats waar ze hun eten vandaan halen. In the end, heb ik meer eten, zo.' grijnzend in zijn eigen fantasieën legde Dante z'n kop neer op het mos.