(Black thunder)

Een schaduw gleed over de gebouwen heen. Sterke stevige vleugels gingen tegen de daalrichting in, maar steeds minder en steeds langzamer, totdat de enorme roofvogel zijn messcherpe klauwen uit klapte en zich vast klampte aan een dakrand. Eenmaal zeker dat hij genoeg houvast en balans had in die positie, ook als er ineens een windvlaag aan zou komen, klapte hij zijn vleugels in en begon over het oude station te staren. Aan de ene kant het stationsplein, waar de mensen vroeger aankwamen of met de taxi of auto gebracht werden door anderen om vervolgens hun reis te vervolgen met het openbaar vervoer. De vogel draaide zich om. En daar de werkelijke spoorlijn. Waar de mensen op hun vervoersmiddel wachtten in de brandende zon of juist in de ijzige kou, en uiteindelijk instapten om tientallen kilometers tot honderden kilometers verderop op hun bestemming uit te komen.

De treinen die ze vroeger hadden vervoerd, stonden nu echter al vele jaren stil. Ze stonden als dode wrakken op het spoor, en je kon zien dat er door de jaren heen al veel organismen in waren geweest. Vogelpoep van de duiven en andere dieren die erin een goede nestelplaats zagen, en de mossen, klimop en andere planten kleedden een paar van de wanden en vloeren groen aan. Icarus vond het wel mooi, hoe de natuur overal doorheen brak en overal groeide en kwam, wat voor mensending het ook was. Voertuigen, gebouwen, niks ontkwam aan moeder natuur. Het stelde Icarus ook gerust. Zou de natuur langzaamaan weer terugeisen wat ooit van haar was? Of zouden de mensen weer terugkrabbelen en opnieuw zich de wereld toe-eigenen en slopen, alsof ze niks geleerd hadden? Nu was er in ieder geval nog niks van renovatie of opruiming gekomen, ze hadden het veel te druk met overleven. De zeearend hoopte oprecht dat dat nog vele jaren mocht duren.

Ineens verscheen er iets wat zo opviel dat ze het vanuit haar ooghoeken opmerkte. Een zwarte vlek bewoog zich geruisloos en flexibel tussen de mensenspullen door. Maar het dier kon niet anders dan opvallen, het was een groot dier en daarbij pikzwart. Alleen in de nacht zou het dier zich onopgemerkt kunnen verplaatsen. Wat deed dat dier hier, in zo'n mensengebied? Icarus wist ook niet waarom hij hier was, maar dat dier wat hij nu voor zich zag nam een veel groter risico dan hij. Als er mensen in de buurt zouden komen die iets slechts in de zin hadden, dan had de grote kat een probleem. Als die het gebied niet uit zijn hoofd kende, dan. Overal waren er barrières van hekken of betonnen platen, en als de mensen je daar naartoe wisten te jagen, dan zat je in de val. Icarus besloot op de stijgen en sierlijk door de lucht te zweven tot hij eenmaal boven de zwarte kat in de lucht hing. Hij keek naar beneden, en was in een vrolijke bui. Nieuwsgierig als hij was besloot hij uit de lucht vandaan tegen het dier te praten. ''Hey daar!'' kraste hij, en hij vervolgde met nog een zin. ''Lekker rond aan het struinen in mensengebied?'' zei hij glimlachend.

een schaduw liep over de rails heen. de schaduw was van een zwarte panter. Blacky. haar poten gleden bijna over de stenen zo elegant liep ze. van een paar andere dieren had ze opgevangen dat het oude station twee been vrij was. ze was wel nieuwsgierig geworden naar die fluitende en rokende monsters die nog sneller waren dan een cheeta. ze zag ze al staan , op de rails. ze stapte voorzichtig naar de dingen toe ,maar krabbelde snel weer terug. ze had niet gedacht dat de rails zo koud zou zijn. en eerlijk gezegd was ze ook wel bang dat die monsters haar zagen als een prooi , ze zouden haar zo kunnen grijpen. toen ze beter keek zag ze dat de dingen geen mond hadden en ze leken dood. even slikte ze. en toen liep ze verder. ze durfde het toch niet , die twee benen vond ze nare enge wezens. om haar heen zag ze een paar hekjes , daar zou ze niet snel overheen kunnen klimmen. als ze terug wou zou ze dus waarschijnlijk helemaal terug moeten gaan. ineens werd het donker boven haar en ze keek op. in de lucht zweefde een reusachtige vogel , een zeearend als ze het goed had. 'hey daar!' sprak de vogel krassend. 'Lekker rond aan het struinen in mensengebied?' hij zei het met een glimlach. Blacky lachte terug. 'ja zeker! ik ving op dat het hier verlaten was en ik was nieuwsgierig naar de mensen spullen en naar die monsters die fluiten en roken' vertelde ze waarna ze zich op de grond liep ploffen. 'zijn ze gevaarlijk denk je? die monsters?' vroeg ze onzeker. twee benen waren de engste wezens die er bestonden met hun armen die pijn schoten en hun gave om controle te hebben over monsters en dieren , straks stuurde ze misschien die dingen wel op hun af. was het een val... wie weet.

[en toen wist ik niets meer xD mmhh en het is niet mijn beste maar het is wat ]

Het verbaasde de zeearend toch wel, dat de zwarte panter vrolijk terug reageerde. Hij hield niet van stereotypes maar op een of andere manier had hij verwacht dat de zwarte katachtige snauwend of chagrijnig terug zou reageren. Wanneer hij het tegenovergestelde hoorde, kwam hij wat meer tot zijn gemak en ging hij wat lager vliegen. De zwarte panter vertelde over dat hij nieuwsgierig was naar de ‘monsters die fluiten en roken’ Bedoelde ze de treinstellen? Icarus had wel eens een ouderwetse trein zien rijden, waar inderdaad rook uit een pijp ontsnapte wanneer ze aan het rijden waren. Die dingen die hier stonden leken hem echter eerder nieuwere varianten, die wat milieuvriendelijker waren. Als je er boven vloog kon je nooit in zo’n vieze wolk geraken.

Ze waren wel gevaarlijker, want hun snelheid lag veel hoger. Net zo snel als een auto. En dus ook gevaarlijk voor dieren, en vooral vogels als hij. Hij zou nooit aangereden worden want hij wist van het gevaar af. Wel had hij heel vaak dode stadsduiven zien liggen langs het spoor bij de stations. Wat een retards. Je zag de treinen van verre aankomen en daarbij was er nog een extra waarschuwing; de rinkelende spoorbomen. Maar die dieren dachten nooit ergens anders aan dan kruimels van mensenvoer oppikken totdat ze te dik waren om zichzelf van de grond te liften. De roofvogel werd uit zijn gedachten geschud wanneer de panter haar stem weer liet klinken. Ze vroeg hem of ze gevaarlijk waren.

‘’Ja.’’ Antwoordde Icarus eerst simpel. ‘’Toen ze nog werkten, dan.’’ Voegde hij er daarna aan toe, terwijl hij zijn blik op een van die dingen liet rusten. ‘’Nu zijn ze buiten werking. Zonder de mensen kunnen ze niet bewegen, het zijn enkel nog verlaten wrakken.’’ hij versnelde de frequentie van zijn vleugelslagen, cirkelde een klein sierlijk rondje boven een van de treinen en landde er vervolgens op. Alsof hij wou laten zien aan het dier dat deze dingen die je ooit in een klap uit de wereld der levenden konden halen, nu inderdaad ongevaarlijk waren, net als alle andere mensendingen die geen mens meer hadden om het te besturen of te gebruiken. ''Maar ben je niet bang dat mensen je opmerken? Je valt nogal op in dit landschap..'' vroeg hij uiteindelijk nog, en besloot daarna te zwijgen en Black Thunder het woord te geven.

Ze zag de zeearend zich verbaasde over dat ze aardig tegen hem deed. ook merkte ze dat de Vogel wat lager begon te vliegen. oh wat leek haar dat gaaf om zo laag te vliegen. nadat ze had verteld dat ze nieuwsgierig was geworden antwoordde Icarus simpel 'ja' terug waarna hij er aan toe voegde ' toen ze nog werkten dan' Blacky zag dat hij keek naar een van de dingen. 'Nu zijn ze buiten werking. Zonder mensen kunnen ze niet bewegen , het zijn enkel nog verlaten wrakken'. Black Thunder slaagde een opgeluchte zucht. de Zeerarend versnelde zijn vleugelslagen , vloog een sierlijk rondje boven een van de dingen en landde er op. Alsof hij wou zeggen , kijk maar ze zijn nu niet meer gevaarlijk! Ze glimlachte naar de Arend als bedankje.'Maar ben je niet bang dat mensen je opmerken? Je valt nogal op in dit landschap..' Sprak de zeearend tegen haar. hij had gelijk , ze viel hier op en zeker nu het nog licht was. ze slaagde een zucht en liep wat dichter naar de arend toe. 'i....ik hoorde dat het hier verlaten was en dat er geen mensen meer kwamen en dus durfde ik het wel aan om hier te komen. Ik was nieuwsgierig. vertelde ze 'anders had ik het niet gedaan hoor! die twee benen zijn de engste dieren die er zijn met hun schietgrage armen en andere moordende enge dingen! ik wil niet eindigen als hun pels en prooi' eindigde ze. Ze wist niet waarom maar door dit alles moest ze weer denken aan het begin van de oorlog en het virus. Haar arme Welpjes. opgejaagd met haar door stropers , ze rende snel weg , en haar drie welpen achter haar aan , ze hield ze de hele tijd in de gaten en toen ineens waren ze weg. ze heeft ze geroepen en gezocht maar.... het mocht niet baten. de tranen prikten in haar ogen bij deze herinnering. waarom moest ze er juist nu aan denken? Ze schraapte haar keel. 'hoe heten die dingen eigenlijk?' vroeg ze aan Icarus. 'En hoe heet jij eigenlijk?'

Af en toe keek de grote zeearend in de verte en dat alle kanten op, om te kijken of er niet iets van elders hun kant op kwam. Hoewel hij een veel grotere kans had om weg te komen door op een strategische manier weg te vliegen, zat het hem nog steeds niet helemaal lekker. Hij was geen musje, maar een grote vogel, waar veel verrukkelijk vlees aan zat voor de menswezens. De moeite waard om achter aan te jagen. Maar de zwarte panter, die zou nog veel meer gevaar lopen. De huizen, muren en treinen zouden haar vluchtweg blokkeren. Het dier begon trouwens tegen hem te spreken, dus bewoog hij zijn blik weer tot hij die op Black Thunder liet rusten. ''I....ik hoorde dat het hier verlaten was en dat er geen mensen meer kwamen en dus durfde ik het wel aan om hier te komen. Ik was nieuwsgierig.'' een paar seconden later vulde ze haar verhaal nog aan. 'anders had ik het niet gedaan hoor! die twee benen zijn de engste dieren die er zijn met hun schietgrage armen en andere moordende enge dingen! ik wil niet eindigen als hun pels en prooi' Icarus zweeg even, en keek niet echt alsof hij het eens was met het dier.

''Het word niet meer zo gebruikt zoals ze dat vroeger deden, maar geen enkel gebied is echt verlaten. Net als de dieren komen de mensen nu overal om te overleven.'' vertelde hij de zwarte panter. De katachtige stelde hem daarna nog een vraag. 'hoe heten die dingen eigenlijk?' Icarus veronderstelde dat ze verwees naar de treinstellen. Daar wist hij het antwoord wel op. Veel dieren die hij tegen was gekomen kwamen uit het wild en hadden mensen geweerd. Anderen kwamen uit wildparken en dierentuinen en hadden behalve hun door mensen gebouwde gevangenis niks anders in de wereld gezien voor het grootste deel van hun leven. Icarus had zelf ook een vrij eenzijdig leven gehad, maar was veel dichter bij de mensen geweest. Ze hadden hem duizenden keren gehanteerd, getraind en wanneer de menswezens pauze hielden, deden ze dat in de roofvogelschuur, waar hij en de andere roofvogels het grootste deel van de dag doorbrachten. Uit hun gesprekken had hij veel informatie gehaald. Elke keer had hij weer naar ze geluisterd, al die jaren achter elkaar. Met zijn ogen dicht, alsof hij sliep, zodat de andere roofvogels hem niet vreemd zouden vinden. ''Treinen heten ze. Sommige mensen gebruikten die in plaats van die aparte rijdingen.'' Natuurlijk bedoelde hij daar auto's mee. 'En hoe heet jij eigenlijk?' vroeg de panter ook nog. Icarus zijn serieuze gelaat leek een stuk op te klaren. ''Mijn excuses. Mijn naam is Icarus, en de uwe is?'' zei hij hoffelijk tegen de kat, en glimlachte oprecht.

Icarus legde haar , en nog zonder te lachen ook , uit dat de dingen treinen heette en dat ze mensen nodig hebben om te rijden als ze niet in andere dingen reden. dit stelde haar enorm gerust , want het betekende dat ze haar niet zomaar achterna zouden kunnen gaan. Toen ze had gevraagd hoe hij heette klaarde hij helemaal en glimlachend zei hij 'Mijn excuses. Mijn naam is Icarus, en de uwe is?' Ook op haar gelaat was een glimlach te herkennen. 'Ik ben Black Thunder , maar noem me maar Blacky' antwoordde ze. Blacky ademde even in en uit waardoor heer spin geluid een beetje naar boven kwam. Ze opende haar bek om wat te zeggen maar sloot hem weer toen ze een geluid op ving. Met haar kop een beetje in de lucht om geuren op te vangen en haar ogen en oren scherp om maar een enkele beweging of geluid op te vangen keek ze in het rond. En toen hoorde ze weer een geluid , dit keer was het 't geluid van iets wat brak. Een tak misschien? 'Icarus?' fluisterde ze 'Zie jij wat?'

[ eindelijk weer gepost ^_^. ik vind het zelf niet goed maar het is beter dan niets denk ik.]

'Verstop je!' Hoorde ze Icarus sissen en hij vloog van de trein af , in een verlaten treinstel. Met een hart dat in haar keel klopte met de snelheid van een cheeta , keek ze over haar schouder. Tussen de bomen zag een schim bewegen en als waarschuwing blies ze , al had ze dat achteraf niet kunnen doen. Een kogel schoot rakelings langs haar heen en raakte het treinstel achter haar. Snel rende ze naar het treinstel waar Icarus zat en dook onder een van de banken. Haar neus ving de geur van bloed op en keek naar de arend. Hij had niks. Als op commando ging er een steek door haar oor en druppelde er bloed op haar vacht en de koude grond van de trein. Een kogel had haar oor doorboort maar door de adrenaline had ze niet gevoeld. Blacky verstijfde op het moment dat ze buiten het treinstel schuifelende voetstappen hoorde waarna ze een hand zag verschijnen die de deur vastgreep. Het lichaam en het geweer van het mens volgde erna. Het zou ze vinden. Wat moest ze nou doen? Vluchten ging niet , dus het werd vechten. Ze spande haar spieren aan en sprong al brullend op het wezen af . Klauwen en tanden ontbloot. Een van haar nagels boorde zich diep in een van de ogen van het mens en trok het uit de oogkas. Een schot klonk door de wagen en toen het geluid van een geweer wat op de grond belandde en geschreeuw. Het zag er verschrikkelijk uit , maar ze was even gered voor nu. In een snelle beweging had ze het mens op de grond. Een voorpoot op zijn borst en een ander naast zijn hoofd en haar achterpoten tussen de achterbenen van het mens. Het was pas nu dat ze bedacht dat de kogel haar niet had geraakt , deze niet dan wat de ander haar had aangericht zou altijd zichtbaar blijven. Maar hoe zat het met Icarus? Ze ademde hard uit in het bebloede , misvormde gezicht van het mens waarna ze over haar schouder keek. 'Icarus?' Fluisterde ze bezorgd. Ze slikte even en maakte haar bek nat met haar tong dat droge gevoel haatte ze. 'Icarus?' zei ze weer. 'Ben jij oké? Met het mens op de grond gehouden door haar gewicht wachtte ze een antwoord.

Niet veel later was er een gebonk te horen; de zwarte panter was zijn voorbeeld gevolgd en vluchtte ook het treinstel in. Ze zat dicht bij hem en keek hem aan. Een projectiel boorde door de buitenkant van de trein heen en suisde langs hen heen. Alhoewel, langs hen? Zo klonk het eerst, maar toen de zeearend naar de zwarte panter keek zag hij enkele druppels bloed van haar oor op de vloer van de trein druppelen. Hij wou iets uitbrengen omdat ze het niet echt door bleek te hebben, waarschijnlijk omdat de adrenaline in haar lichaam ervoor zorgde dat de pijnprikkels gedempt werden, maar hij hield zijn snavel, omdat ook hij dezelfde voetstappen hoorde die Black Thunder hoorde; het mens! Zijn paniekerige vogelinstinct zorgde ervoor dat hij op wou springen om weg te vliegen, maar als hij dat zou doen zou hij zijn kop stoten tegen het plafond. Hij werd steeds beter in zijn natuurlijke prikkels onderdrukken of negeren. Of hij daar gerust over was, dat was een ander verhaal.

In ieder geval kwam hij weer terug in het moment en keek hij angstig hoe hij een hand zag verschijnen bij de deur. Gevolgd door de rest van het lichaam van het vreselijke wezen. En uiteindelijk ook het geweer, natuurlijk. Het mens was bloeddorstig en wilde ze kapot schieten, om ze daarna te villen, ze te roosteren en op te eten, om vervolgens Icarus' wensbotjes te gebruiken als tandenstoker. Voordat hij het ook maar ik zijn hoofd haalde om het mens aan te vallen, waarschijnlijk omdat hij gewoon zo overspoeld werd door gebeuren en gedachten, sprong de zwarte panter brullend op hem af. Icarus sprong onder de bank vandaan. Ergens luchtte dit op, aan de andere kant was die vriendelijke panter in gevaar. Icarus sprong de cabine uit en zag hoe de grote kat het mens aan het verminken was. Mooi, dat verdiende hij. Jagen op ze met zo'n knalbuis.

Hij had de kogel van de knalbuis nog nooit gevoeld, maar hij wist dat het heel eng en mysterieus was. Zielige mensen, niet eens hun eigen prooi of voedsel kunnen vangen of verzamelen met hun eigen lelijke blote pootjes. Altijd afhankelijk van die vreemde producties die elk gevecht pathetisch en oneerlijk maakten. Al goed, hij steeg op in de lucht en probeerde de situatie te overzien. Geen andere mensen in de wijde omtrek, dit was een einzelgänger. Het mens dat nu onder de kat op de grond lag kermde het uit en het geschreeuw ging bij Icarus door merg en been. Er klonk nog een schot, en deze keer duurde het minder lang voor hij door had of hij geraakt was. Een van zijn vleugels werd schokkerig ingetrokken en hij stortte een stuk naar beneden. Voordat hij neer zou storten op de grond kon hij nog met zijn vleugels klapperen en hij landde nog vrij zachtjes. Op zijn buik dan wel, maar zachtjes. 'Icarus?' hoorde hij uit de richting van de zwarte panter.

Shit. Hij klapte zijn vleugels in. Zijn geraakte vleugel liet hij iets hangen om wat pijn te besparen, maar hij was in ieder geval niet gebroken. Het uiteinde van zijn vleugel was geraakt, waardoor hij enkele grote pennen kwijt was en de kogel had ook het uiteinde van zijn bot doorboord. Icarus had geen idee of dat nog goed kon helen, maar daar wou hij nu niet aan denken. 'Ben jij oké?'' klonk er weer van de panter. Icarus mompelde even in zichzelf, maar bracht uiteindelijk een korte ''Ja, het gaat'' uit. Hij liep richting de panter en keek naar het mens wat tegen de grond gehouden werd. ''Wat ga je met hem doen?'' vroeg hij zich af. Ze kon hem makkelijk afmaken op dit moment, maar hij kende haar niet, en wist dus ook niet of ze dat zo kon doen, of dat ze zich eerst ging afvragen of het het meest ethisch was. Hij wachtte af.

De bruine hond sprong speelsblaffend op en neer, legde de gele tennisbal op de grond en ging op een afstandje op de grond liggen staren. Jareth bukte zich, en de achterhand van de hond kwam omhoog. Zijn arm naar achter uithalend gooide hij de bal een flink stuk weg. Ze liepen over een verlaten parkeerplaats. Er stonden hier en daar nog wat auto’s maar die deden het allang niet meer. Ze waren vuil en werden half overwoekerd door de planten die tussen de scheuren in het asfalt omhoog kwamen. De hond was achter de bal aan gerend en was even uit het zicht verdwenen. Jareth floot kort. “Jenner kom!” en de hond kwam weer te voorschijn met de bal in zijn bek. Speels sprong de hond weer om zijn baas heen. Hij legde de bal neer om weer op een afstandje op de grond te gaan liggen staren naar de bal tot deze werd weggegooid. Een constant herhalend ritueel. Jareth bukte zich, pakte de bal en borg hem op in zijn tas. “We stoppen ermee Jenner” zei hij tegen de hond en maakten een beweging met zijn hand. De hond kwam naar hem toe lopen, likte zijn hand en ging toen naast hem zitten.

Jareth trok de knoop van zijn jas, om zijn middel, wat aan en liep naar een auto. Terwijl hij de radio antenne van de auto aftrok, bekeek hij het grote treinstation, waar de parkeerplaats naast lag. Hoog in de lucht zag hij iets bewegen. Met zijn hand beschermend boven zijn ogen keek hij naar de lucht. Het was een roofvogel. En wat voor een. “Woaw..” hoog in de lucht zweefde een Amerikaanse zeearend. Het was een prachtig dier, met een spanwijdte van bijna 2 meter. “We komen van dezelfde plek vriend..” Jareth miste Amerika, het was zijn thuis. Als hij terug had kunnen gaan, had hij het meteen gedaan. Hij zat al zeker een jaar in Europa toen de oorlog uitbrak. Toen had hij voor geen goud terug gewild. Maar nu.. Het scheen dat ze daar nog steeds hun oude manier van doen hadden. Jareth had zo zijn twijfels. Hij kon niet terug, dat was gewoon een onomkeerbaar feit.
De zeearend begon aan zijn afdaling en verdween achter het hoge dak van het station. Jareth keek naar Jenner. “Zag je dat? Dat zie je ook niet elke dag.” De bruine hond keek kwispelend op. “Brave hond,” zei Jareth en gaf hem een aai.

Met behulp van de antenne had hij de auto open gebroken, en was hij nu bezig met het doorzoeken van het verlaten vervoersmiddel. Hij vond niet veel. Een zak met oude zuurtjes, die hij maar niet aanraakte, en een zilveren aansteker die hij wel meenam. Voor de rest lag er niets in de auto wat waarde had voor hem. Jareth liet de auto voor wat het was en ging maar weer eens op stap. Al fluitend liep hij, met zijn hond naast hem, verder door het verlaten gebied. Het was doodstil. Het enige wat je hoorde was de wind door de bomen en lege gebouwen. De stilte van de natuur. Ze kwamen aan bij de spoorlijnen en zag een paar honderd meter verderop de treinstellen staan. Het donderende geluid van een geweerschot knalde door de lucht. Jareth liet zich meteen op de grond vallen. “Shit.”
Jenner keek, met zijn oren naar achteren, verbaast om zich heen. Jareth’s ogen gleden door het gebied, opzoek naar de oorzaak. Hij zag niemand en het bleef even stil. Hij hoorde wat gerommel een stuk verder op, uit de treinen. Vlug krabbelde hij overeind en nam zijn geweer in de aanslag. “Jenner, naast!” Siste hij, waardoor de hond vlak naast zijn benen kwam lopen. Voorzichtig sloop hij naar het station toe. Hij had de zenuwen van hier tot Tokio. Hij wist niet wie er geschoten had, en of ze het op hem gemunt hadden. Jareth schrok zich dood toen hij een ijzingwekkende dieren brul en wild geschreeuw van een man hoorde. Het kwam bij een van de treinen vandaan. Hij begon meteen te rennen en zag nog net hoe de zeearend opsteeg. Het verbaasde hem dat deze hier nog steeds was. Al rennend hoorde hij nog een schot en zag hij de zeearend neerstorten, op het moment dat hij bij de trein kwam. Wat hij daar aantrof was het raarst wat hij ooit had gezien! De zeearend lag op een de grond, een paar meter van een pikzwarte panter! Hoe kwam die in godsnaam hier! Jenner begon vel te grommen naar het grote zwarte dier. Opeens zag Jareth de man onder de katachtige en zonder te twijfelen rende hij gillend en schreeuwend, met een hoop wilde gebaren op het roofdier af, met Jenner wild blaffend mee...

Black Thunder snauwde naar het wezen onder haar. Op de vraag van Icarus 'Wat ga je met hem doen?' antwoordde ze een mompelende 'Ik weet het niet.' Het was het wezen zijn verdiende loon om haar tanden in zijn nek te krijgen , maar hem in pijn en verminkt laten leven was nog beter. Zo wist hij en ieder ander wat er zou gebeuren als je wilde dieren bedreigde. Het enige nadeel was dan dat ze zijn hele troep achter hun aankregen. Doden was dan de beter oplossing. Ze ontblootte haar tanden en stond op het punt in zijn nek te bijten toen ze werd opgeschrikt door een geluid. Wat ze zag deed haar erge angst aan. Een tweebeen rende op hen af , rare geluiden makend en met zo een geweer , zo hete dat ding toch? In zijn hand. Naast het wezen liep een hond en hij gromde vals naar haar. Ze sprong van de tweebeen onder haar af en sprong voor de nieuweling en zijn hond. Ze snauwde naar ze. Of vooral naar de hond , die kon haar wel verstaan toch? 'Ga weg!' Een poot met nagels zwiepte langs het wezen en de hond. 'Laat ons met rust!' Haar nekharen stonden overeind. 'De twee-been probeerde ons te doden! En mijn vriend is gewond!' Ze brulde naar ze , zo hard ze kon. En ze hoopte met heel haar hart dat ze weg zouden gaan en haar en Icarus niet zouden neerschieten of de hond op hun af stuurde. De hond kon ze nog welaan , maar of Icarus het kon maat zijn gewonde vleugel? Ze was blij dat hij verder oké was , maar als de hond op hem werd afgestuurd zou zij de hond aanvallen , waarna het geweer af zou gaan en zij weer beschoten werd. Alleen nu niet in haar oor. Dan waren Icarus en het wezen met zijn tweeën over , en deze wezens kennende liep de tweebeen , of mensen zoals vele ze noemen , dan liep het mens als enige levend hier vandaan. Dat wilde ze niet laten gebeuren en ze wilde ook niet dood. 'Luister naar me , en ga weg!' probeerde ze een laatste keer , de wanhoop nabij

-omfg eindelijk!!! ik had eindelijk genoeg inspi enzo!! hea , wat is het lekker weer geschreven te hebben! -

De zwarte panter keek twijfelend naar het mens onder haar. Icarus slenterde wat dichterbij om het mens zelf goed te kunnen bekijken en hoorde wat Black Thunder te zeggen had. Ze zei dat ze het niet wist. De Amerikaanse zeearend knikte. Hoe verleidelijk moest het zijn om het mens af te maken. Het was zo verschrikkelijk makkelijk, het wezen was zwak en ondergeschikt, had geen kans meer om weg te komen. Toch zou Icarus ook twijfelen op dat moment, bedacht hij zich nu hij er zo bij stond. Het voelde op een of andere manier niet goed. Daarbij, was dit mens echt alleen of was hij alleen in zijn eentje op pad? Voor hetzelfde geld vonden andere mensen zijn lichaam, en dan zouden de rapen helemaal gaar zijn. Veel dieren die een mens zo konden verminken liepen hier nou ook weer niet rond, dus als ze Black Thunder in het vizier zouden krijgen, zouden ze haar in een oogwenk aan gort schieten. ''We kunnen hem ook laten liggen. Maar niet hier, we moeten hem ergens zien te verstoppen...'' merkte Icarus op. Het mens laten liggen en lijden was misschien nog wel veel erger, en als ze ervoor zorgden dat het mens ergens in een donkere hoek weggestopt werd, dan zouden andere mensen hem niet snel vinden en hadden ze genoeg tijd om zich uit de voeten te maken en ver, heel ver weg te komen van hier.

Het zou ze echter niet lukken het lichaam te verbergen voor een mens er achter zou komen, want tot de schrik van de dieren kwam er een mens aangerend, samen met een hond. Waar deze vandaan kwam was Icarus een raadsel, hij was in al dit gedoe vergeten om zich heen te kijken en op te letten. Iets wat hem nooit was gebeurd als hij zich in de lucht bevond, het was raar om zich zo lang op de grond te begeven, maar het kon op dit moment niet anders. Het mens dat aan kwam rennen zwaaide met zijn armen om de dieren te laten schrikken, of in ieder geval de zwarte panter, om het mens te kunnen redden. De hond kwam dichterbij en snauwde naar de zwarte panter en zeearend. Icarus deinsde achteruit en sprong op, maar werd er al weer snel aan herrinnerd dat in de lucht komen onmogelijk was, en kwam ongelukkig weer neer op zijn poten. Hij krijste naar de hond en zette zijn veren rechtop waardoor hij er nog groter en gevaarlijker uit zag. Zijn ogen leken steeds groter te worden en zijn pupillen steeds kleiner, wat hem een manische blik gaf, maar het was pure angst.

Hij was vroeger honden gewend geweest, de valkenier die zijn eigenaar was geweest had er ook eentje, een rottweiler heette zo'n beest. Zijn naam was Horus en hij liep vaak los door de roofvogelschuur. Hoewel het een vredelievende hond was en niks anders deed dan kort snuffelen aan de vogels waarna hij in een hoek van de schuur neerplofte en droppig voor zich uit keek, had Icarus toch een natuurlijke angst ontwikkeld voor deze dieren. Elke keer als hij buiten het geblaf van het beest hoorde ging zijn hart harder kloppen en zijn bloed sneller stromen. En elke keer als hij opdoemde uit de schaduw en zijn bruine ogen oplichtten in het licht, kreeg hij de rillingen. Icarus wou dolgraag op de hond afspringen om zijn klauwen in zijn ogen te boren, maar zonder zijn bekwaamheid en vermogen om te vliegen, snelle draaien en sprongen te maken om uiteindelijk zijn tegenstander meester te worden, had hij niet veel kans. Daarbij was er kans dat het bijbehorende mens hem iets aan zou doen. De zwarte panter naast hem schreeuwde tegen de hond dat hij ze met rust moest laten. Goed idee, als de hond niet kwaadaardig was maar goed, luisterde hij misschien naar ze en kon hij in het beste geval er zelfs voor proberen te zorgen dat zijn baas ze ook niks deed. Gespannen keek de zeearend toe, wachtend op een beet van een hond, nog een geweerschot, maar hopend op een beter scenario.

Jareth deinsde achteruit. Hij had gehoopt dat de panter weg zou rennen van schrik, maar het tegendeel werd bewezen. Het dier sprong hun kant op en Jareth greep zijn geweer vast. De loop op de panter gericht riep hij “Kun je opstaan?!” naar de gewonde man. Zelf bleef hij strak naar de grauwende panter kijken. “Probeer op te staan!” De man bleef angstig kijken en kwam niet in beweging. Waarschijnlijk van schrik. Jenner stond nog steeds met nekharen overeind naar de panter te blaffen.

“Ga weg!” De panter haalde naar hem uit. Jenner begon alleen maar agressiever te blaffen. “Laat ons met rust! De twee-been probeerde ons te doden! En mijn vriend is gewond!” Jenner stopte even met blaffen en keek naar de gewonde vogel. Hij zag niet veel aan hem, maar rook het bloed. Dat niet alleen van de man afkwam. “Luister naar me, en ga weg!”
Jenner keek de panter even strak aan. “Je probeert die man te doden! Wat maakt jouw beter dan hem?! Als jij op afstand blijft, zal mijn baas niks doen!” Jenner wist wat voor persoon Jareth was. Hij wist dat die jongen nooit iemand kwaad zou doen zonder reden. Maar als die wilde beesten hen zouden bedreigen, hadden ze een groot probleem. Jenner deed alles voor zijn maatje. Maar hij hoopte dat Jareth dit zou oplossen, zonder gewonden. “Neem afstand!” blafte de hond bevelend.

De panter stond brullend voor hem, maar er was geen enkel moment in hem opgekomen dat hij zou schieten. Hij wist niet wat er gebeurt was, maar had een groot vermoeden dat de man aan het jagen was. Heel begrijpelijk, maar niet op zulke bijzondere dieren. Uit zijn ooghoeken zag hij hoe de man opeens overeind kwam en uithaalde naar zijn geweer, om deze te pakken. Snel schoot Jareth op de grond, vlak naast het geweer. “AFBLIJVEN! Maak dat je weg komt! Maar laat het geweer liggen! Begrepen!” De angstige man keek hem met grote geschrokken ogen aan. Jareth meende het, wat je kon zien aan zijn strakke blik. Hij hield zijn geweer weer richting de panter gericht, wat meer een beschermende reden had. “Ik Zei Wegwezen!” De man kwam meteen in beweging, krabbelde overeind en rende zo snel hij kon weg. “Goed. Wat nu..” zei hij terwijl hij weer strak naar de panter keek, met haar vlijmscherpe witte tanden…

Ze brulde waarschuwend naar de man met het geweer. Hij had dan net wel die andere tweebeen onder de duim gehouden , maar deze wezens waren niet te vertrouwen. Ze had wel geluisterd naar de hond en was een stap achteruit gelopen. Waarom andere wezens de twee benen zouden willen helpen zou ze nooit snappen , maar zei was ook nooit in goed contact geweest met hun. Ze keek vanuit haar ooghoek naar de andere man die nog steeds in doodsangst op de grond lag. 'Icarus' vroeg ze zachtjes 'vertrouw jij deze twee been en zijn..hond?' Ze wilde zijn opinie weten , Hij kende mensen beter dan zij dat deed. En ze hoopte dat de hond gelijk had , over dat zijn baas haar niet zou schieten met dat ding.. al betwijfelde ze het. Hij had het vast alleen gezegd om hun eigen hachje te redden. Ze keek nogmaals naar Icarus , zou hij weer beter worden? Zou hij ooit weer kunnen vliegen? Als dat maar kon , want een vogel die niet kon vliegen was een dode vogel. Ze trok haar klauwen in en ontspande haar spieren rondom haar bek waardoor haar tanden niet meer zichtbaar waren en ze maakten een grauwend geluidje al klonk het meer als een grommetje. Ze zette haar kont met een doffe plof op de aarde neer en sloeg de scene voor haar gaande. Een man gewond op de grond , door haar. Icarus gewond , door de man op de grond en een geweer plus hond op haar gericht , door de man op de grond.. of doordat mensen elkaar altijd wilden beschermen , het maakte niet uit.. Ze hoopte dat hij niet zou schieten en dat ze geen tanden in haar nek voelde. Want dat zou niet goed aflopen.... voor de  hond en daarna waarschijnlijk ook niet voor haar. Het laatste wat ze dan ooit zou horen was een pang en dat wilde ze niet.


[omg ik heb gepost *-*]

[God Note] - Remission omdat je levende wezens hebt verwond. + Remission omdat je het deed om iemand te beschermen

Icarus schuifelde dichterbij en schrok op wanneer het gewonde mens op de grond weer naar zijn geweer reikte. Zijn grote blauwe ogen richtten zich op de loop, maar in plaats van te vluchten verstijfde hij. Alsof hij een keus had, met een gewonde vleugel had hij de snelheid van een kreupele cavia, een vluchtpoging zou zijn dood door een kogel misschien met twee seconden vertragen. Dat was de moeite niet waard. Dus verstijfde hij, en bijna hoorde hij het schot weerklinken van het wapen, bijna voelde hij de kogel zijn vlees doorboren om hem zwaargewond en met bloedende, kapotte organen neer te laten storten op de genadeloze harde grond. Maar in plaats daarvan beval het andere mens, diegene die de hond met zich mee gebracht had, de man om zijn wapen ongebruikt te laten. En het leek te werken. De waas van angst trok weg voor Icarus' ogen. Hij was weer helderder en kon sneller reageren op dingen. De onrustigheid bleef wel bezit nemen van de vogel.

De stekende pijn in een van zijn vleugels gaf hem het gevoel alsof er iemand in hem aan het steken was met een mes. De pijn voelde naar en leek diep te zitten. De kogel moest een van zijn botten geraakt hebben. Maar Icarus had geen tijd om zijn wonden te inspecteren. Er weerklonken vele geluiden en er gebeurde ook heel veel. Mensen schreeuwden, een hond blafte en de zwarte panter gromde. Het mens die Black Thunder en Icarus aangevallen hadden, was opgestaan en weggerend. Dat was één probleem minder. Het andere mens was echter ook gewapend, en niet alleen met een vuurwapen, maar ook met een hond. Door de bevelende manier waarop de hond naar ze blafte had Icarus de neiging om op de hond te springen en zijn ogen uit te steken met zijn vlijmscherpe sterke gehaakte klauwen, maar dat zou hem in deze situatie fataal worden. Icarus bleef op het mens en de hond gefocust wanneer de zwarte panter hem een vraag stelde. 'Icarus' weerklonk haar zachte, vrouwelijke stem naast hem.

'vertrouw jij deze twee been en zijn..hond?' Icarus kneep zijn ogen gedeeltelijk terug. ''Nee.'' antwoordde hij haar eerlijk. ''Ik vertrouw geen gewapende tweebenen en brutale kefhonden.'' het laatste deel van zijn zin was duidelijk toegevoegd om de hond te irriteren of om een reactie uit te lokken, maar hij gaf de hond geen tijd om te reageren, want hij vervolgde zijn zin. ''Maar we hebben geen keus. En geen kans. Zo'n knalbuis is genadeloos en razend snel. Voordat jij je tanden in het mens zijn nek heb gekliefd heeft hij je lijf al volgepompt met lood.'' hij besefte dat hij zowat als een mens moest klinken met zoveel kennis over menselijke uitvindingen, maar hij had nou eenmaal veel informatie opgeslagen uit de gesprekken van de mensen rondom hem wanneer hij nog zijn leven doorbracht als showvogel bij een valkenier. Icarus keek het mens en de hond afwachtend aan. Omdat zij meer macht en kracht hadden, moesten zij de eerste beweging maken. Hij en de panter konden alleen maar afwachten.

Haar bek stond lichtelijk open en haar tong was iets gekruld door de stress. Hijgend keek ze de grote vogel, Icarus, aan. Beschermend met haar poten wijd uit en ogen scherp keek ze het tweetal aan. De tweebeen, dat mens, en zijn rottige hond. Ze gromde waarschuwend maar Icarus had gelijk. Als ze ook maar één verkeerde beweging maakte, een poging om hem of zijn hond te verwonden of af te schudden, legde ze het loodje. Letterlijk.

'Het ziet er naar uit dat jij meer weet over deze wezens en hun tactieken..' mompelde ze naar de gewonde vogel. Haar oren vielen iets naar achteren en naar beneden. Shit, ze haatte dit. Het gevoel van in de val zitten en geen kant op kunnen. 'Wat kunnen we doen? Ik.. ik wil hier weg.. bij hém. He scares me..' ging ze verder en ze keek even vernederd naar de grond. Ze was een roofdier en ze voelde grote angst voor het gevaarte wat een geweer was. En ze vond het verschrikkelijk. Met een zucht keek ze op naar de hond en het mens. Ze richtte zich vooral op de hond, maar hield het tweebenige mens scherp in de gaten. 'Maak je mens duidelijk dat hij moet vertrekken.' snauwde ze het dier toe. 'Vertel hem dat hij zijn ... geweer moet laten zakken en weg moet lopen.' gromde ze. 'Of beter, dat hij dat moordwapen op ge grond neerlegt en achterlaat..' Ze snoof en richtte haar volledige blik op het mens. 'Ik heb een hekel aan zijn soort. Aan die enge metalen dingen. Zonder die dingen zijn jullie niets.' Ze was er vrij zeker van dat de mens haar niet zou kunnen verstaan maar het kon haar niet heel erg veel schelen. Ze liet haar lichaamshouding iets veranderen naar een minder intimiderende waarna ze Icarus bekeek. 'Hoe is het met je vleugel? Komt het nog goed? Zou je ooit nog kunnen vliegen?' vroeg ze hem, lichtelijk bezorgd om het dier terwijl ze nog half keek naar het tweetal. Ze wist niet heel veel van de andere diersoorten af, haar eigen soort was natuurlijk haar expertise, maar ze wist wel dat vogels hun vleugels nodig hadden om te vliegen. A downed bird, is a dead bird. Die uitspraak had ze wel eens ooit opgevangen en er zat blijkbaar wel een kern van waarheid in, als ze Icarus zo bekeek. Niet veel later richtte ze zich weer op het mens en die hond. Hopend dat ze hun alleen zouden laten en dat enge schiet ding weg zouden doen. Dat die man zou stoppen met richten. Goed, ergens snapte ze het wel, want zonder geweer waren die twee benige wezens helemaal niks, maar toch.

// Eerste post van mij hier op perished sinds... idk xD een lange tijd xD Hoop dat hij niet té hard zuigt hahah xD