De zon was nog maar net onder en tussen het hoge riet blies een windvlaag veroorzaakt door de extreem hoge snelheden die de meeste dieren zou doen laten nastaren in pure verbazing, De exotische kat rende op zijn allersnelst en probeerde zo alles van zich af te zetten.
Altijd weg rennen voor de problemen en verantwoordelijkheden, een slechte eigenschap dat wist hij maar na alles wat hij had meegemaakt had soms gewoon een moment voor zichzelf nodig.
Hij had Cecil in een veilige grot achter gelaten zoals hij iedere keer deed als hij op jacht ging, zijn moeder had dat vroeger ook altijd bij hem gedaan en hij maakte zich dus geen zorgen over hem.
'Ik hoop dat ik nog iets te eten vindt vanavond, ik hou het anders niet veel langer vol' gromde hij zachtjes tegen zichzelf.
Door de snelheden waarmee hij door de hoge grassen rende had hij niet gemerkt dat de grond steeds drassiger onder zijn poten begon te worden.
Opeens verdween het riet om zich heen, hij reageerde te laat op de verandering van de omgeving en voor hij het wist plonsde hij met een luide katachtige krijs in het meer.
Al spartelend probeerde hij zijn kop boven het vieze water te houden en met een hoop moeite en spastische bewegingen sleepte hij zichzelf naar de kant.
Helemaal doorweekt, rillerig en een beetje beschaamd deed hij een poging om op te staan waarna hij uitgleed en met zijn kop recht in de in de stinkende zwarte modder terecht kwam,'verdomme ik heb echt me dag niet vandaag' vloekte hij terwijl hij het vieze zwarte goedje uit zijn bek probeerde te krijgen, hij begreep niet hoe hij zo stom kon zijn om dat niet aan te zien komen.
Door al zijn gestuntel had hij de aanwezigheid van het andere dier niet opgemerkt, totdat de schaduw over hem heen viel, Destin keek omhoog recht in twee zeer geamuseerde ogen...