Hoo shit. Ze moest wel uitkijken tijdens het reizen. Bijna had een pijl haar een flinke wond kunnen bezorgen, maar in plaats daarvan beschadigde het enkel wat wit gekleurde haartjes, doordat de pijl net langs haar staart vloog. Geïrriteerd was ze door gerend, al kon ze in principe alles aan, op het moment had ze geen zin in een scene. Zo snel als het licht raasde ze door het verdorde maiskolven gras, had eigenlijk geen idee waar ze naar toe zou gaan. Eén ding was zeker. Het bestraalde gebied was niet ver meer, door de sfeer verandering die er ontstond. De grond werd druiperiger, het voelde raarder. Andere energie die door haar lichaam heen stroomde. Een grauwere lucht kwam in zicht, de verrotte maiskolven werden minder en uiteindelijk bereikte ze de 'uitgang' ervan. In de verte zag ze het. De geïnfecteerde plek. Oftewel, het laboratorium. Ze kon het zich nog prima herinneren hoe er eerder nog volop gewerkt werd voor een cure. Hoewel het al een pittige lange tijd geleden was, was Esri haar geheugen perfect. Ieder detail onthield ze. Hoe de werknemers wisten waarmee ze te maken hadden, de vloeistoffen bij elkaar gegoten werden. Zelfs ondeugende werknemers die stiekem in de bezemkast samen waren, wanhopig naar hetgeen wat ze niet mochten hebben met de ziekte die er rond heerste. Liefde, kinderen. Wezens die gemuteerd konden worden van de infectie. Ieder vuiltje wat op de grond lag. Het leek voor ieder ander teveel om op te slaan, voor ieder normaal wezen. Maar zij kon ermee omgaan, die bijwerking. Of het aan haar 'gave' lag, het god zijnde wist ze niet, maar het was wel veranderd sinds ze een god was geworden. Net zoals vele dingen. Onmogelijke dingen, die mensen en dieren niet konden.

Met de neus in de wind zette ze een eerste stap in het gebouw. Het was niet nodig geweest om eerst de deur te openen, die was er simpelweg uitgehaald. Of misschien eruit gerukt, door stormen of gewelddadige mensen. Kort sloot ze haar ogen, liet een briesje met haar witte vacht spelen. Zachtjes veerde ze haar staart op en neer, maakte contact met de nieuwe energie waar ze zich in bevond. Na een aantal seconden opende ze haar helderblauwe ogen en ging verder. Een afgebrokkelde trap op, waar zij gebruik van haar springen maakte en het lichtgewicht dat ze was. Eenmaal op de eerste verdieping liet ze haar ogen door de leuning dwalen naar de ingang waar ze net doorheen was gegaan. Ze was niet langer alleen. Nee, er was iets of iemand in de buurt. Op dat moment voelde ze een akelige kriebel in haar neus en kon het niet laten om een schattig niesje te laten ontsnappen. Daar was het al, de allergie voor gezelschap.

[&Kim]

De god bevond zich al in het gebied, omdat hij net in de buurt een ziel naar zijn afterlife wereld had gestuurd. Het andere mens was nergens meer te bekennen. En maar goed ook, Destrius hield niet bepaald van mensen. Hij had een natuurlijke afgunst voor die wezens ontwikkeld. Het hert stapte verder, staarde af en toe naar de grond waar hij zijn hoeven op neer zette en of hij niet in gore mensendingen stapte. Niet dat dat zo heel veel uit maakte, als hij wou kon hij overal gewoon doorheen stappen zonder het te voelen. Hij rees zijn kop op en liet zijn blik vallen op het foeilelijke gebouw dat zich hier in de bossen bevond. Hoewel het ooit heel strak was geweest, waren nu grote stukken aangetast door het vocht van regen en vanuit de grond. Ook planten begonnen weelderig te groeien in de gaten die waren gevormd in de muren en in het dak. Het laboratorium was altijd al verscholen geweest tussen de bomen in dit bos wat tevens vroeger afgesloten was voor mensen.

Natuurlijk, slim. Ze hadden gezegd dat dit een beschermd gebied was en hadden het om die valse reden afgesloten door hoge ondoordringbare hekken neer te zetten met punten op de bovenkant. Dat de mensen het nooit door hadden gehad. Natuurgebied oké, maar zo afgesloten? Beetje drastisch, of niet? De onderzoekers hadden alle tijd gehad om het virus hier veilig naar te vervoeren en een paar extremistische vrijwilligers in een kamer op te sluiten, het virus op ze los te laten en ze opzettelijk te besmetten, om ze daarna op pad te sturen naar dichtbevolkte delen van Europa. De incubatietijd was lang genoeg om het lang genoeg onopvallend te houden en je te verplaatsen naar de perfecte plek om lekker in het rond te gaan hoesten in gezichten. Ja, de geschiedenis van dit lab was interessant.

Maar waarom was Destrius naar het wegsturen van de ziel niet gewoon direct mee gegaan naar Aberrabunt? Waarom leek hij door iets aangetrokken, wat hem nu naar de ingang van het laboratorium leidde? Hij stopte voor de ingang, staarde naar binnen en besloot enkele seconden later het gebouw ook binnen te treden. Hij kon zweren dat hij hier een zéér sterke aanwezigheid voelde, dat kon niet anders zijn dan een god. Wie was het deze keer? Juvé, Chaurus of misschien.. Esri? En wie hier ook was, wat deed diegene hier? Hij draaide zijn kop een paar keer, en dacht toen iets wits te zien boven bij de trap. Zwijgzaam bleef hij even staan terwijl een kleed van zwarte damp over zijn lichaam kroop en hij van grootte veranderde. Het was namelijk niet makkelijk je hier te verplaatsen als je zo groot was. Hij zou zijn gewei alleen maar overal tegenaan stoten. Hij beklom de trap alsof dat een van zijn normale dagelijkse bezigheden was, al leek hij bij de laatste treden toch wat klunzig.

Eenmaal boven staarde hij in de verschillend gekleurde ogen van een spierwitte vos. ''Esri.'' sprak Destrius licht verbaasd, maar rustig. Zijn stemgeluid liet geen vriendelijkheid blijken, maar absoluut ook geen vijandigheid. Esri was de god waar hij het minste vanaf wist. Het bleef stil, dus besloot hij toch maar die standaard vraag te stellen. ''Waar hou jij je mee bezig hier?'' met een nadruk op 'hier' want een god had hier in dit stinkgebouw niet veel te zoeken. Het lag wel vol met lijken, maar hij had nog geen vers lijk gezien met een ziel die vast zat. De lijken waren allemaal helemaal ingedroogd of als ze wel vochtig waren geworden waren ze helemaal uitgevreten door maden en andere organismen. Voor dat soort ongedierte was hier altijd wel iets te halen, het was niet ongewoon als je hier vliegen om je oren hoorde suizen. De beesten die hier waren geweest kon je maar beter mijden als voedsel als je een roofdier was.

Gladgestreken huid maakte plaats voor kippenvel, waarbij de haren in haar nek spontaan overeind gingen staan. Het liefste speurde ze er nu vandoor, maar ze wist dat ze niet ver zou komen als het aan de god zou liggen die ieder moment binnen zou komen. Destrius was gevaarlijk, maar dat betekende niet dat Esri dat niet kon zijn. Kort dacht ze na wat er zou gebeuren zodra de god zijn eerste stap binnen zou zetten. Hierbij draaide ze haar kop ietwat schuin naar rechts, focuste zich op de schaduw die te zien was vanaf de verdieping waar ze stond. Hoewel de god nauwelijks in zicht was, had Esri aan de spanning al kunnen voelen welke god het was. Stoom doemde langzaam uit vanaf het verwilderde, uitgedroogde maisveld, omcirkelde het geïnfecteerde gebouw. Het wezen stapte naar binnen zonder ook maar zich aan haar aanwezigheid te storen, of te irriteren. Tenminste, daar leek het op. Hij begaf zich koeler naar boven dan dat zij had gedaan. Daar was ze een vos voor, om behendig over gaten en vallen te springen, van tak naar tak. ''Destrius,'' beantwoordde ze zijn aankondiging en begroeting, met een zoete, hoge stem. Zodra hij op dezelfde verdieping als haar was aangekomen. In tegenstelling tot de god van het Abberapunt, had zij wel enige volumewijziging en toon in haar stem gebracht. Een lichte emotie erbij vormend, die aangaf dat ze het niet erg vond dat hij hier was, maar hem toch geniepig in de gaten hield. De spanning was er, voor haar tenminste. Rustig begaf ze zich relaxend achteruit, draaide zich uiteindelijk om om wat verder de verdieping op te lopen. Het was een u-vorm met overloop en verschillende deuren, of inmiddels openingen of deuren met half uitgeslagen scharnieren en zelf verwoest, die naar gangen of kamers toeleiden waar ook experimenten hadden plaatsgevonden. Was het niet het opsluiten van een proefkonijn, was het wel bij elkaar gooien van verschillende drankjes en vloeistoffen. ''Waarom vraag je dat?'' Haar heupen vrij beleefd wiegende bij iedere passionele stap die ze zette. Esri haar staart volledig in pracht en praal. Als er iets was dat ze mooi vond aan haar lichaam, was het wel haar staart. Ietwat omhoog krullend zwaaide ze die mee, boog haar kop ietsje naar een deur dat plat in de opening lag. ''Memories, memories,'' bracht ze op een hoge toon uit, als een soort van aankondiging die door een microfoon heen luidde en echode door het lege gebouw. IJdel liep ze een kamer in, haar staart niet stotende tegen de deurpost en verdwijnend om de hoek voor de andere god. Niet om zich te verbergen, maar om het gebouw voor de zoveelste keer te verkennen. Ze had het in verschillende staten gezien, waarbij dit de uitkomst was. Verlaten en uitgestorven. Niet direct op het blote oog waren de moorden te zien, maar zij wist de beelden in zich op te halen hoe er op een mens getest was. Negatief, geen uitslag en de patiënt was overleden. Hoofdschuddend op het tragedie richtte ze zich op het uitzicht wat door het raamloze frame te zien was. Donkere wolken overheersten op deze plek. Het zou niet lang meer duren voor de regen neer zou storten vanuit de hemel. Grappig. Een zachte giechel ontsnapte uit haar bek, de ironie.

-Haha, om je een voorbeeld te geven van hoe Esri dat zegt van die herinneringen; je kent Hunger Games? Effie? Dittes. Ze is gewoon zo'n type xd