Angeli, een vrouw met lang golvend bruin haar, liep met een snelle pas door het bos. Of zoals ze het hier met een lastige naam noemde “Arboribus “. Angeli had geen idee wat het betekende, het maakte haar ook weinig uit. Ze was hier nu een paar dagen, het bos begon haar al aardig te vervelen. De stilte was wel fijn, het gefluit van de vogels en het ruisen van de wind. Heerlijk. De rust. Ze had dopjes in haar oren die haar favoriete muziek afspeelde, waardoor ze sowieso niets hoorde. Al was dat misschien stom, je kon haar er toch niet van weerhouden.
Angeli haalde een hand door haar haren heen, waardoor ze weer wat warrig over haar schouders vielen. Takjes braken onder haar – niet al te grote – gewicht. Vogels vlogen verschrikt op zodra ze langs liep. Vogels waren onnozel, maar ze maakte met hun – soms prachtige, soms valse – gezang toch de sfeer. Angeli keek even om zich heen toen ze – door haar muziek heen – een vaag geluid hoorde. De vrouw slaakte een zucht. Mist kleefde in de lucht en dat maakte het bijzonder onaangenaam. Het maakte het in het bos benauwd. Je kon net een armlengte vooruit kijken. Angeli was niet snel beangstigt. Toch trok ze een van haar dopjes uit haar oren, zodat ze de omgeving iets beter in de gaten kon houden.
Angeli had haar handen diep in de zakken van haar grijskleurige vest gestopt. Zo zouden ze wat warmer blijven. Haar capuchon deinde met iedere stap vrolijk mee, net als haar haren. Ze had haar rugzak om één van haar schouders. In de rugzak zat niet veel, maar er zaten wat broodjes en wat andere spullen in. Ze was hem laatst bijna verloren toen een of ander dier haar bijna om ver liep. Niet dat het veel verschil maakte, ze was woedend geweest toen het dier er vandoor gegaan was. Ze was tierend door gelopen, met een boze grimas rond haar lippen. De boze grimas was nu nog te zien, maar dat was bijna standaard voor Angeli. Je kon haar niet bepaald een vrolijk persoon noemen. Ze lachte daarom ook niet veel. In het land waar ze nu was had ze ook geen vrienden. Het klonk lullig, maar het was de harde waarheid. Angeli was eigenlijk niet echt een mensen-mens. Ze hield niet van de drukte die veel mensen met zich mee brachten. Ze was liever alleen. Angeli vond het wel prettig om op haar manier dingen te doen. En als ze alleen was hoefde ze ook geen rekening met andere te houden. Zo kon ze alles op haar manier doen en liep er niemand in de weg.
Een dreun echode in het bos, Angeli knalde met veel kabaal tegen een boom aan. "Verdomme..” kreunde ze toen ze in de aarde lag. Ze krabbelde enigszins moeizaam omhoog en hees zich aan de boom op. Ze vernauwde haar ogen wat. "Die rot mist ook..” mompelde ze licht geïrriteerd. Ze klopte haar vest af en haar broek. De aarde, die van haar vest en broek af kwam, viel weer op de grond. Ze fronste haar bruine wenkbrauwen. Ze haalde een hand door haar haren heen en liep toen langzaam verder. Deze keer keek ze en stuk beter uit waar ze liep. Ze wilde niet nogmaals tegen een boom aan knallen. Een chagrijnige trek vormde zich om haar lippen. Angeli streek haar vest even glad. Een vogel kwetterde vrolijk boven haar. Het deed haar denken aan haar broer, vrij, vrolijk en onbezorgd ging hij door het leven. Angeli had geen idee waar hij zich bevond, of hij überhaupt nog leefde. Daar wilde ze niet over na denken. In tegenstelling tot de meeste anderen mensen – waaronder haar ouders – gaf ze echt om hem. Hij kon niet dood zijn. Ze zocht hem nog altijd en wist zeker dat ze hem ooit zou vinden. Of het nou nu was, of in een ander leven. Ze zou hem ooit nog zien. Hoopte ze. Ze had jaren samen met hem gereisd, maar was hem uit het oog verloren toen een paar idioten hun probeerde af te maken. Hij was gevlucht – zij ook maar net iets later – Angeli had hem dat opgedragen. Toch had Angeli net te lang gewacht, hij was verder weg dan ze verwacht had en was hem zo kwijt geraakt. Ze had hem nog een tijd gezocht maar is toen toch verder gegaan. Ze had hem niet kunnen vinden. Stiekem hoopte ze dat hij hier rond liep. Wat waarschijnlijk was als regen wensen in de woestijn. Zo wat onmogelijk.
Geritsel in de bosjes deed Angeli rustig op kijken. Ze kon niks onderscheiden door de mist maar het voelde wel alsof er iemand was. Een dier of een mens. Ze keek ernaar en wachtte rustig af. Haar lippen wat getuit en haar ogen een beetje dicht geknepen. Ze hield haar hoofd wat schuin en bleef er zo naar kijken.


OOC;
831 woorden ;d
Open ~