Character Geslacht: Vrouwelijk Leeftijd: 2 Years. Remission: Neutral
Onderwerp: Trance. vr jul 05, 2013 8:14 am
Danger is real. Fear is a choice.
Sybelle
Een heldere, halve maan stond hoog aan de hemel en wierp zijn lichtstralen enthousiast over het gebied heen. Schaduwen van bladeren en takken tekenden zich af op de donkere grond. Silhouetten dansten mee met de wind die er die nacht stond. Haar hoofd hing op borsthoogte, de laaghangende takken van de wilgen daardoor ontwijkend. Lange graspalmen streken langs haar benen terwijl haar lichaam zich als vanzelf vooruit bewoog, het bochtige, begroeide pad volgend. Wat was er toch de laatste tijd met haar aan de hand? Ze werd gevolgd door een onbekend gevoel. Alhoewel ze het toch ergens kende, en toch weer niet. Een gevoel van eenzaamheid. Maar hoe kon het dat ze de eenzaamheid proefde terwijl ze omringd werd door vrienden en kuddeleden? Had ze behoefte aan een partner? Die gedachte alleen al schokte haar. Nee, dat was het niet. Het was niet zoiets sterks. Het was klein, ergens afspelend in het achterste van haar onderbewuste. Enkel een vreemd... voorgevoel, bijna. Stond er iets op het punt te veranderen? Haar passen staakten. Haar blauwe ogen lichtten op in de schijn van de maan aan de donkerblauwe hemel. Met haar blik omhoog gericht ontstond er plots een frons. Wat deed ze überhaupt hier? Morgen werd weer een lange dag vol nieuwe bijzonderheden. Tenslotte werd dat ook van haar verwacht. Verwacht dat ze klaar stond voor elk nieuw gevaar en ze werd verwacht die te bestrijden. Desnoods met haar leven als het zover kwam... Niet dat ze op zo'n moment ooit zal twijfelen. Het betekende tenslotte niets meer zonder de kudde. Haar leven was veranderd sinds ze hier aan was gekomen. Veranderd op veel verschillende manieren. Als een merrie verbannen uit haar kudde was ze hier gestrand. Het lot was haar wellicht goed gezind geweest aangezien ze hier haar leven opnieuw wist op te bouwen. Het had haar veel geschonken. Geluk. Vriendschap. En natuurlijk de liefde van haar broer, die altijd in haar bleef geloven wanneer anderen die allang hadden opgegeven. Toch had ze nog steeds het idee, het gevoel alsof het hoofdstuk een bladzijde mistte. Eentje waar een goede afloop nog op beschreven zou moeten worden. Ooit zou er een dag komen. Een dag waarop ze terug zou keren samen met haar broer. Dát zou de goede afloop moeten zijn. De witte merrie haar mondhoeken krulde op in een hoopvolle glimlach terwijl ze haar blik weer voor haar uit richtte. Soepeltjes zette ze haar benen weer in beweging, het schaduwrijke pad vervolgend; een nog onbekend pad wat zijzelf zou moeten verlichten. Sjokkend en half omvallend van het slaaptekort droegen haar benen haar verder langs de oever van het welbekende meer ten midden van het mysterieuze, maar romantische bos. Het geluid wat klonk als het voetstappen op de grond werd langzamer zeker traagjes verwerkt in haar gehoorsysteem. De klanken maakte haar nieuwsgierig. Een lichte glimlach speelde rond haar lippen toen ze haar herinneringen onbewust weer bij langs ging. In haar eigen wereldje verzonken liep ze verder, het geluid weer spontaan vergetend. Ze wist niet hoelang haar slaapdronken brein erover deed het zwarte silhouet onder de maneschijn te ontdekken. Echter was er opnieuw een voetstap voor nodig om haar dat te laten realiseren. Haar intieme, maar ondertussen bijna in slaap gesukkelde gedachtekronkel werd grof onderbroken door het herhaaldelijke geluid van een voetstap. Iets slomer dan gewoonlijk keek ze op, zich opnieuw bewust wordend van de eerder afgespeelde geluiden. Met een ‘actieve’ houding hield ze haar slaperige blik langdradig op het zwarte gespuis iets in de buurt gericht. Doelloze vragen kwamen in haar op, zoals: Wie is dat? Wat doet die hier? Zou dat ding het opmerken als ik er gewoon weer sneaky vandoor zou gaan? Heeft het me gezien? De grond hier is eigenlijk best wel zacht, zal die het merken als ik hier even een tukkie ging doen? En zo dwaalde haar gedachten ook weer af van het originele onderwerp totdat ze resoluut met haar kop schudde. Nee, haar nieuwsgierigheid was nog duidelijk aanwezig. In een uiterst actieve houding liep ze langzaam sjokkend op het onbekende silhouet af. Ze nam de kortste route langs wat bomen nog geen paardenlengte van de oever vandaan. Het was zodanig glad dat de mogelijkheid op struikelen met haar momentele energieniveau beperkt zou zijn. Met een lichte frons bleef ze plots voor het gedierte staan, opeens de vormen en kenmerken herkennend.
Onderwerp: Trance. 
