'Sluit nog niet je ogen. Het is nog geen tijd om te gaan,' had de vos zacht tegen haar gesproken, wat ze maar half hoorde tussen het suizen van de wind tegen haar oren door. Ze probeerde wat terug te murmelen en bewoog zich een beetje, hoopte dat de vos haar weer overeind zou helpen, maar dat gebeurde niet. Haar ogen sloten langzaam, maar er bleef een randje open, waarmee ze naar de sneeuw staarde waar ze op lag. Hoewel het haar nu langzaam leek te verslaan, zag het er vredig en prachtig uit. De witte kleur deed na zo'n lange blootstelling bijna pijn aan haar ogen, de kou prikte in haar neus en haar oren staken van de gemene wind die er net doorheen gewaaid was. Toch werd ze nu steeds rustiger in haar hoofd, liet ze zelfs een kleine glimlach op haar kop zien. Langzaamaan kwam het idee om weer op te staan bij haar op, maar daar kreeg ze nooit de kans voor. Haar ogen draaiden zich naar de vos en keken toe hoe ook hij zijn ogen sloot. Hij leek weer uit elkaar te vallen, en daarna werd alles zwart. Had ze haar ogen toch gesloten terwijl ze dit niet wilde? Was ze buiten bewustzijn geraakt? Nee, zo erg was het ook weer niet met haar gesteld. Daarbij voelde ze zich juist elk moment levendiger worden.

Het werd weer licht, en de situatie veranderde totaal. In plaats van op een eindeloos lijkende laag van sneeuw lag de hond nu op een zachte bosgrond bestaande uit bladafval, takken en af en toe een pluk mos dat zich er tussen prima gedijde. De kou die ze eerder had ervaren maakte nu plaats voor warmte en zonlicht. Anuri draaide zich van haar zijkant op haar buik en liet haar kop nog even rusten op haar poten. Ze ademde diep in en rook de heerlijke typische bosgeur die hier hing. Ze stond op, schudde zich uit en genoot hoe haar vacht eindelijk droger voelde in plaats van steeds natter en zwaarder. Een verheerlijkt zuchtje verliet haar bek, terwijl ze haar kop op richtte en om haar heen keek. Ze was toch wel stomverbaasd terwijl ze door het dichtbegroeide bos heen keek. Hoewel de winter er aan kwam was alles nog levendig en groen, en de bomen streden met zijn allen om het zonlicht op te vangen, waardoor het hier heerlijk schaduwrijk was. Af en toe spotte je een plek waar een grote rots lag, of waar een boom dood was gegaan en neer was gevallen. Daar reikten de zonnestralen door de bladerdakken naar beneden op een manier die er magisch uit zag.

''Onmogelijk'' mompelde ze zacht, en wendde zich tot Juvé. Ze wist nu dat hij een godheid was, en dat hij theoretisch kon doen wat hij maar wilde, maar toch bleef alles moeilijk te geloven, zelfs al stonden haar poten nu in een heel ander gebied als daarnet. Ze keek de vos even in zijn groene ogen, en voelde zich steeds warmer worden. Een glimlach sierde haar mond en haar bezorgdheid en zwakheid van net in de sneeuw leken langzaam weg te trekken. ''Dit is geweldig.'' sprak ze zacht terwijl haar felblauwe ogen weer over het landschap trokken. Ze fonkelden van blijheid. Zwarte vogels in de verte, waarschijnlijk mannelijke merels, groeven met hun snavels door de grond en wierpen bladeren omhoog om insecten op te pikken, de bladeren wiegden langzaam mee met het kleine aantal wind dat er stond en ze zweerde dat ze in de verte een reptiel kon zien wegkruipen tussen een aantal half wegrottende boomstammen. Ze liep richting de god van Infernum, en sprak weer tot hem. ''Bedankt..'' zei ze, knikte haar hoofd een zeer klein stukje. Ze was dankbaar dat hij haar daar had weggehaald, want ze moest toegeven dat ze de weg terug nooit had gevonden. Verdomde sneeuwstorm. Ze snoof lichtjes, en wachtte daarna op wat de vos zou doen.

Meerdere malen in die paar seconden tijd vroeg Juvé zich af waarom hij de hond had gered. Het was totaal niet hoe hij zich normaal gesproken gedroeg tegenover sterfelijke wezens. Hij verwachtte ze. Ze vernietigden de wereld, hadden geen respect voor wat dan ook om hen heen. Ze verdienden het allemaal om te sterven. Waarom zou dat dan bij deze sterveling anders zijn? Het was omdat deze Juvé liet denken aan Oriël. Het meest afschrikwekkende en tegelijkertijd toch het meest liefdevolle wezen wat hij ooit had gekend. De weinige fijne herinneringen die hij had uit zijn leven kwamen voornamelijk bij haar vandaan. Tuurlijk, ook eindeloos veel pijn en leed was aan haar te danken. Maar dat was niet terug te zien in Anuri's ogen. Haar puur blauwe ogen lieten hem alleen de fijne momenten herbeleven. Die miezerige minuten die in verhouding met zijn eeuwige pijn en lijden niet veel meer dan seconden hadden kunnen zijn. Maar toch, het waren de fijne minuten die hem deden herinneren aan hoe het leven ooit was. En hoe het had kunnen zijn als Juvé andere keuzes in het leven had gemaakt.

Het had ervoor gezorgd dat hij Anuri had gered van het doodvriezen in de sneeuw en haar had meegenomen naar één van de laatste plekken op aarde die nog steeds mooi en zuiver eruit zagen. Het bos had iets magisch over zich heen, niet dat Juvé er heel erg in geloofde. Als er al iets was, dan kon het nooit sterker zijn dan dat hij was. Maar de sfeer van het bos leek Anuri's toestand op grote schaal te bevorderen. Al snel hervond ze haar bewustzijn en oriënteerde zich in haar nieuwe omgeving. Juvé sprak die in die tijd dat ze aan het herstellen was niet. Hij zat daar maar, kijkend naar hoe sierlijk ze weer opstond en rondkeek. Zichzelf bewust makend van de grond onder haar poten en de kleine beetjes zon die haar vacht weer droogde en verwarmde. Uiteindelijk sprak ze zelfs weer. Haar eerste reactie was voorspelbaar. Juvé had haar zojuist meegenomen van een koude besneeuwde omgeving naar een verwelkomend bos in minder dan tien seconden. Maar niet veel later liep ze op hem af en bedankte hem.

Ongemakkelijk ging Juvé weer staan. Hij was er niet aan gewend om bedankt te worden. Dat deed je niet bij de duivel tenzij je echt in en in slecht was. Het was een reden voor Juvé om een beetje ongemakkelijk weg te kijken van Anuri. 'Het is al goed. Heb het er met niemand over,' mompelde hij zachtjes. Zijn reputatie zou compleet vernietigend worden als iemand erachter kwam dat hij iemand had gered van de dood. Wat zouden ze collega's wel niet van hem denken? Hij zou in heel Infernum worden uitgelachen als het uit zou komen. Om nog maar te zwijgen over het feit hoeveel doem en verderf het zou gaan kosten om weer door iedereen te worden gevreesd. Nee, het liefst wilde hij dat niemand hier ook maar iets over te weten zou komen.

Net nadat ze hem bedankt had stapte ze achteruit. Ze zag dat Juvé het niet fijn vond bedankt te worden, en ze kon al raden waarom. Het hoorde niet bepaald bij de taakomschrijving van een god als hij. Hij had haar beter kunnen laten liggen in de sneeuw, of nog beter, haar nog een trap na geven zodat ze naar het andere rijk kon afreizen. Ja, dat klonk meer als een daad van de god van de onderwereld. 'Het is al goed. Heb het er met niemand over,' mompelde de vos zachtjes, net aan verstaanbaar voor de hond. Ze knikte. ''Dat gaat wel lukken.'' zei ze met een sarcastische toon in haar stem. ''Je geheim is veilig, ik héb namelijk niemand om het aan te vertellen, áls ik al zou kiezen je te verraden en het wel te vertellen..'' haar stemgeluid werd zachter en minder vrolijk. Ze wendde haar kop weg van de vos, en keek naar de zachte mossige grond die ze onder haar poten voelde. Ze slaakte een klein zuchtje. Lang had ze niet meer nagedacht over diegenen waarmee ze leefden voor de rampen. Ze had het uit haar hoofd gezet, opzij geschoven en was gewoon doorgegaan met leven en overleven. Rennend door de bossen en over de velden, haar jachtinstinct geheel aangewakkerd en teruggevloeid in haar lichaam om muizen en konijnen buit te maken om niet te verhongeren. Maar elke keer dat ze terug moest denken aan die tijd voor deze andere manier van leven, vol avontuur e vol vrijheid, werd ze toch intens verdrietig. ''Voordat alles vernietigd was leefde ik met mijn menswezens samen. Ik ben ze verloren, en alle honden die ik kende ook.'' ze slikte even, probeerde de herinneringen van de betonnen asielvloer vol met riekende en aan stukken gescheurde hondenlijken uit haar hoofd te krijgen en hervatte haar gepraat weer. ''Sindsdien leef ik in absolute eenzaamheid, niemand om mee te reizen, om me aan vast te houden. Ik dacht dat dat de perfecte levenswijze was voor mij, maar ik had het mis.'' gaf ze openhartig toe. Ze had zich tot nu toe altijd sterk gehouden tegen andere dieren, groter en stoerder dan ze eigenlijk was. Het was om zichzelf te beschermen, omdat ze niemand vertrouwde en iedereen onder de duim wilde houden. Maar met deze vos was alles anders. Ze vertelde hem alles, en vertrouwde erop dat het geen negatieve consequenties zou hebben. Misschien omdat hij niet van hier was, maar ook omdat niemand eerder zoiets voor haar gedaan had. Iets wat de leegte van eenzaamheid in haar hart even voor dat moment opvulde met warmte en vertrouwen. Was er in deze wereld maar zo'n iemand van haar. Ze durfde eindelijk weer terug te kijken naar het andere wezen, de god met de felgroene ogen. Ze sloot haar ogen en hoorde haar hart in een noodgang bonken. Ze bracht haar kop dichterbij de zijne, twijfelde nog een laatste moment maar besloot toen toch een zacht bescheiden likje over zijn warme wang te geven. Ze opende haar blauwe kijkers weer en haar adem stokte, bang voor hoe de god zou reageren.

Al vanaf het eerste moment dat hij Anuri mee had genomen naar Vita Forest, had hij een naar en ongemakkelijk gevoel gehad dat maar niet weg wilde trekken. Hij probeerde het onderwerp zo snel mogelijk afgehandeld te hebben. Hij zat ook niet te wachten op een lectuur van Anuri over waarom ze het niet zou door vertellen. 'Want als je het wel doet, scheur ik je kop van je romp en maak ik er een piñata van' flitste door zijn gedachten. Hij hield zich in het niet uit te roepen. Ze hield er daarna gelukkig over op. Dat was de enige reden dat hij het niet op schreeuwen zette. Een nieuwe stilte viel tussen hen in al was deze minder ongemakkelijk dan daarvoor. Misschien omdat hij iets van zijn ongemak verpakt in woede, al was het maar via zijn gedachten, kwijt was. Hij keek haar weer aan toen ze over zichzelf begon. 'Je bent niet de enige,' bracht hij zacht uit. 'Infernum is niet bepaald verlaten, maar het is niet alsof er daar nou zoveel zielen blij zijn om me te zien. De laatste keer dat ik niet alleen was....was geloof ik toen ik zelf nog leefde,' vertelde hij. En opnieuw kwam de stilte. Het leek wel een vast onderdeel van hun conversatie te worden. Maar toen gebeurde er iets wat hij niet voorzien had. Hij verstarde en keek haar aan. De verwarring was duidelijk af te lezen in zijn ogen. In de minuten die verstreken ebde dat langzaam weg. Voor even kwamen tegenstrijdige gevoelens in hem naar boven drijven. Verraad jegens Oriël. Haat, voor diezelfde persoon. Maar er kwamen ook gevoelens terug die hij dacht verloren te hebben. Een vaag soort warmte dat hard zijn best deed om zich door Juvé's lichaam te verspreiden en daar eigenlijk maar half in slaagde. Maar ook een gevoel dat hem wel bekend was. Lust. Eén van de zeven zonden. Als de duivel zelf was het logisch dat hij er hoe dan ook een paar zou bezitten. Lust en wraakzucht, jaloezie en trots hadden hem altijd al in het bloed gezeten. En of dat bloed nou stroomde of stilstond, het bleef in hem zitten. Dat hij in Infernum weinig verleiding tegen kwam en hij figuurlijk gezegd sluimerde betekende niet dat hij het volledig kwijt was. Daar kwam hij nu wel achter.

Juvé voelde zijn spieren zich aanspannen terwijl oude gewoontes de kop weer opstaken. Hij zou zelfs zweren dat hij weer het gevoel had dat de adrenaline door zijn lijf pompte. Het gaf hem weer heel even het gevoel dat hij weer leefde. En dat voelde fantastisch. Alsof hij uit de bron van de eeuwige jeugd had gedronken en onaantastbaar was geworden. En zijn lichaam reageerde daarop. Hij verplaatste zijn gewicht en overbrugde de korte afstand tussen hemzelf en Anuri. Hij gaf haar een lik terug en duwde haar op haar buik met zijn gewicht tegen de grond waarna hij zijn poten aan weer zijden van haar kop plaatsten. Of dit haar intentie was geweest met haar actie wist hij niet en als hij heel eerlijk was kon het hem nu even niet schelen ook. Ze had hem iets laten voelen wat hij dacht kwijt te zijn en hij wilde daar zo lang als hij kon van genieten. Hij boog zich nog een stuk verder naar voren, snoof haar geur op. Hij beet haar zelfs zachtjes in haar nek op een geven moment al kon het ook stevig genoeg zijn om haar net aan echt pijn te doen. Hij wist het niet, en het interesseerde hem niet. Hij kon al zijn ingehouden frustratie en lust kwijt en dat zou hij doen ook. Zijn kaken ontspande zich terwijl hij steeds dichter naar Anuri toe ging. Hij drukte haar zachtjes tegen de grond maar gaf haar ook niet meer de kans om nog overeind te komen zonder zijn goedkeuring. En hij vergat de wereld om hen heen. Alleen zij was er nog. Haar geur, haar helderblauwe ogen, haar zachte vacht waarvan de kleine haren zijn snuit kriebelde. Voor iedereen die hen zo zou zien moest het wel het meeste vreemde gezicht sinds tijden zijn, een vos en een hond. Maar de buitenwereld was er niet meer. Alleen nog maar zij...