De kou zorgde ervoor dat de adem van de Siberische husky condenseerde en in de vorm van witte wolkjes zijn neus verliet. Struikelend en vallend trok hij gestaag een man aan zijn kleding mee de berg op. Opvallend was dat de husky zijn uiterste best deed om de man zo min mogelijk pijn te laten voelen. Hetgeen ervoor zorgde dat de hond zelf onder de lichte verwondingen zat. Van de man zelf was amper te zien dat hij nog ademhaalde. Enkel het lichte op en neer bewegen van zijn borstkas verried dat hij nog steeds in leven was. Dat was voldoende motivatie om door te blijven gaan. Voorzichtig trok de husky de man mee. En tegelijkertijd toch in zoveel haast om zo snel mogelijk de top van de berg te bereiken. Het was wel duidelijk dat de man niet lang meer te leven had. Geïnfecteerd door het virus was hij broodmager, al kwam dat ook door het heersende voedseltekort. Daarbij had hij en ziekelijk waas over zich heen. Je werd eigenlijk al onwel door enkel naar hem te kijken. Toch leek de hond hier geen last van te hebben. Hij wist donders goed dat het gevaarlijk was om zo dicht bij de doodzieke man te zijn. Maar voor de hond was het niet zomaar een man. Het was zijn eigenaar. De man die hem als pup had gered van een stel roekeloze fokkers. Oder de slechte omstandigheden waarin hij had geleefd was hij de enige van het nest die het overleefd had. In de tijd dat ze man zijn eigenaar was geweest waren ze zo op elkaar gesteld geraakt dat hij de man nu niet aan zijn lot kon overlaten.

Toen hij na een lange, moeizame klim eindelijk boven was liet de husky de man pas los. Daar bleef hij staan uit hijgen terwijl de man zich met zijn laatste krachten omhoog wist te werken. Hij pakte de hond vast en trok het dier naar zich toe. Angstig verstarde de husky, niet wetend wat zijn eigenaar van plan was. Een paar minuten later werd hij weer losgelaten. Toen de man zichzelf weer achterover liet vallen had hij de halsband van zijn hond in zijn hand. 'Sinéad...,' begon hij fluisterend maar kon niet verder spreken door een hevige hoestbui. De husky, Sinéad, was geduldig gaan zitten. 'Bedankt voor de fijne tijd,' raspte de man daarna met een schorre stem. Vervolgens sloot hij de ogen en werd zijn ademhaling steeds minder merkbaar. Sinéad liet zijn kop hangen. In de laatste momenten had zijn eigenaar hem vrij gelaten. In ruil daarvoor had Sinéad zijn laatste wens in vervulling kunnen laten gaan. Voor een laatste keer de zonsopgang meemaken.

Voetstappen achter hem deed Sinéad zachtjes grommen. Beschermend over zijn pas overleden eigenaar had hij er nu geen zin in gestoord te worden. Op het moment wilde hij enkel met rust gelaten worden om te kunnen rouwen. Maar de voetstappen werden luider en kwamen dichterbij. 'Verdwijn,' gromde Sinéad zachtjes tegen de onbekende met zware lage stem.

- Open -

[God note: + remission voor het in vervulling laten gaan van de wens van je bijna overleden baasje /cry]

( Nuu wat zielig D: )

Het enorme hert stapte over de keiharde stenen grond heen, een oppervlakte dat niet erg geschrikt was voor een hert. Met zijn even harde hoeven zou hij zich hier niet kunnen begeven tijdens regen of sneeuwval, hij zou binnen no-time uitglijden. Hoewel het vrij droog was keek hij toch voor de zekerheid na elk paar stappen naar beneden of hij zijn poten nog goed neer zette. Waarom transformeerde hij eigenlijk niet naar een ander dier, dat beter was in klimmen, of nog simpeler, een vliegend dier waarmee hij zijn bestemming zó zo bereiken? Hij had de laatste tijd steeds minder de neiging om van vorm te veranderen. Hij bereikte het ook wel in zijn hertenvorm, het zou alleen iets zwaarder zijn en iets langer duren. Op de een of andere manier voelde het shapeshiften als ... valsspelen? Iets in die trend in ieder geval. En dat terwijl hij deze kracht, deze gift had gekregen wanneer hij de rol van god op zich kreeg. Misschien hield hij ervan om het zichzelf moeilijk te maken. In ieder geval was hij een raar gevalletje qua god zijnde.

Destrius ademde langzaam uit en vermaakte zichzelf enkele milliseconden door te kijken naar zijn eigen ademwolkje die ontstond en weer verdween in de lucht. Het was nog koud op deze herfstochtend, maar alles zou veranderen wanneer de zon op zou komen en zijn zonnestralen de aarde zouden raken. Destrius stapte door, over een heuvelachtige rotsmassa heen, en zag daar het schouwspel tussen mens en hond. Het hert deinsde achteruit wanneer hij zag dat de man nog leefde. Hij had de dood aangevoeld, maar hij had nog niet toegeslagen. Het zou niet lang meer duren, de man zag er behoorlijk zwak uit. Wanneer de twee nog bezig waren met afscheid van elkaar nemen, keek Destrius in de verte en zag boven een bergtop een lichtbron ontstaan. De zon kwam op, iets wat Destrius al heel lang niet had mogen aanschouwen. Zijn ogen begonnen te glinsteren en hij keek volop gefascineerd toe wanneer de warme lichtgevende bol boven de bergen uit rees en een nog zwak maar fijn licht over de wezens heen bracht. Het hert glimlachte lichtjes en zijn ogen leken licht vochtig. Werd hij nou emotioneel van de kleine doodnormale dingetjes op aarde? Hoewel hij al een tijdje overleden was kon hij deze wereld niet loslaten en verlangde hij nog altijd naar de normaliteit, die typische aardse dingetjes die je in het begin mistte maar na een tijd bijna vergat.

Ahwel, het was tijd voor zijn werk, had hij opgemerkt toen hij weer terugkeek naar de hond en zijn baasje. Hij stapte naar voren, en draafde het laatste stukje in een laag tempo. De hond stond met zijn rug zijn kant op, maar hij kon het geluid van kloppende hoeven op de ondergrond niet gemist hebben. Het dier draaide zich om en begon naar Destrius te grommen. Niets anders dan heel begrijpelijk. Zijn mens, die waarschijnlijk zijn meest belangrijke levenspartner was geweest, had net zijn laatste adem uitgeblazen. Hij wou met rust gelaten worden, rustig rouwen. Maar helaas voor hem was Destrius vandaag snel met de overleden zielen vinden. Hij stapte rustig dichterbij, maar stopte met lopen wanneer de hond begon te spreken. 'Verdwijn,' klonk het zeer onvriendelijk. Destrius keek hem aan. Hoewel hij de gevoelens van de hond respecteerde en hem in zijn waarde wou laten, was het belangrijk dat hij de ziel van de man hielp met ontsnappen uit zijn lichaam. ''Het spijt me...'' zei hij als een soort subtiele 'nee'. Hij bewoog zich naar de man en bestudeerde hem kort. Jammerlijk, het leek erop dat ook hij gesneuveld was aan het welbekende virus. Het had veel slechte mensen van de wereld geholpen, maar helaas zag een virus geen verschil tussen goed en slecht. Het hert plaatste een van zijn voorste hoeven op het lichaam van de man. Hij sloot zijn ogen, ook al bestond er de kans dat de hond hem aan zou vallen. ''Je partner was een goed man.'' mompelde hij zachtjes terwijl hij meer bezig was met de ziel voelen. Het duurde even tot de plek waar zijn hoef stond oplichtte en de ziel van de man naar boven rees. Destrius opende zijn ogen en richtte zich weer op de hond. ''Goed nieuws. Zijn ziel mag de eeuwige rust vinden in het paradijs. Wees goed  en je zult hem vanzelf ooit weer tegenkomen.'' zei hij met een kleine glimlach. Hij wist dat het geen situatie was om in te glimlachen en dat de hond misschien geen idee had van de afterlife werelden, maar hij probeerde de hond iets positiever te maken dit moment. Werkte dit niet, dan zou Destrius dat accepteren en zichzelf weer laten verdwijnen.

(I know, ik wilde het superzielig maken. Arme Sinéad)

Haast gehypnotiseerd had Sinéad naar de halsband gekeken in de hand van zijn eigenaar. Het symbool van het feit dat hij altijd iemands eigendom was geweest. En voor het eerst sinds jaren kwam het idee: vrijheid in het op. Niet dat zijn baas slecht voor hem was geweest, integendeel. Sinéad wist dondersgoed dat sommige anderen van zijn ras het een stuk moeilijker hebben of hadden dan hij. Hij had nooit honger gehad, altijd iemand bij wie hij terecht kon. Sinéad kon gewoon het huis uitlopen en een week weg blijven mocht hij dat gewild hebben en zijn baas zou alleen maar geglimlacht hebben het moment dat hij weer terug kwam en hem gekriebeld hebben achter zijn oor. In vergelijking met die herinnering smaakte de vrijheid iets te bitter om van te kunnen genieten. Ondanks het feit dat hij diep in rouw en herinneringen was weggedoken hoorde Sinéad het geluid van hoeven. Onmiddellijk sprongen zijn oren alert overeind en spande elke spier in zijn lichaam zich strak. Hij draaide zich om naar de persoon die zo bot was hem op dit moment te storen en gromde. Hij liet duidelijk merken wat hij vond van deze indringer. Daarna, alsof hij zichzelf door te grommen en zijn oren in zijn nek te leggen nog niet duidelijk genoeg had gemaakt, sprak hij het onaangename woord verdwijn tegen het grote hert dat achter hem stond.

Te verbouwereerd om iets te doen bleef Sinéad daarna staan toen het hert hem gewoon leek te negeren en verder. Behalve een ‘’het spijt me’’ kwam er verder niks meer uit. Die verbazing was waarschijnlijk de reden waarom het die dag niet op een gevecht uitdraaide. Sinéad schudde in gedachten zijn kop om zijn hoofd leeg te krijgen en wilde net het hert op een niet al te vriendelijke manier vragen om op te zouten toen het grote zwarte dier weer tegen hem begon te praten. Wat er daarna gebeurde deed Sinéad zijn boosheid helemaal vergeten. Verschrikt zette hij een stap achteruit en zijn oren lagen wederom plat tegen zijn hoofd toen de hoeven van het hert oplichtte. Wat was dat achterlijke beest aan het doen! Sinéad dwong zichzelf om niet in paniek te raken. Daar zou hij waarschijnlijk geen antwoorden mee krijgen. Met kalm blijven nadenken misschien wel. Zijn blik ging van zijn dode baas terug naar het hert. Hoewel de glimlach en de woorden goed bedoeld waren ging Sinéad zich er niet beter door voelen. ‘Ik weet niet zo zeker of hij wel in dat paradijs is waar je over spreekt. Als de mensen die het het minst verdienen zo’n vreselijke dood moeten sterven. Zouden er dan nog wel goden over onze zielen waken?’ stelde hij een retorische vraag. Erg filosofisch aangelegd was hij niet, maar hij herinnerde zich nog wel de verhalen die zijn moeder hem vroeger vertelde over de goden. Sinéad begon zijn geloof daarin een beetje te verliezen. Waar waren die goden toen de man die zijn hele leven niets anders had gedaan dan anderen helpen, stierf aan een virus die door verdorvene de wereld in was geholpen?

Het wezen die hij tegenover zich had was niet zomaar een hond. Hij leek anders, intelligenter en curieuzer dan de meeste dieren die hij tot nu toe was tegen gekomen. Zijn baasje was zojuist voor zijn ogen overleden, na zoveel jaren van samen zijn en dat was niet iets wat je zomaar kon accepteren, om vervolgens weg te lopen en het allemaal te vergeten. De hond sprak tot de god. Destrius voelde zich meteen een stuk naarder dan net. Hij begreep hoe de hond zich voelde als hij dit zo zei. Als er goden waren, waarom was de wereld nu naar de verdoemenis, moesten mensen en dieren zo lijden en stierven ze op de meest vreselijke manieren? Destrius keek licht gekwetst, natuurlijk wou hij er iets aan doen. Alles opbouwen wat de mensen vernietigd hadden, de wezens helpen, het allesdodende virus de wereld uit helpen en over een wereld mogen waken vol prachtigheid en vrede, maar helaas ging het zo niet in zijn werking.

De hond had een retorische vraag uitgesproken, maar Destrius kon het niet helpen hierop te antwoorden. ''Ik wou dat ik er wat aan kon doen, maar zo simpel ligt het niet...'' zei het hert die zijn kop steeds iets meer liet hangen. Hij keek naar de schaduw die zijn gewei op de stenen prentte en moest even terugdenken aan zijn eigen dood. Hijzelf was niet door het virus geveld maar was vermoord door mensen. Het was traumatisch, beangstigend. Elke keer als hij er aan terug dacht leek hij die kogel weer te voelen. Misselijkheid en een licht gevoel in zijn hoofd wilden hem tegen de vlakte gooien voordat hij zichzelf weer bij elkaar raapte, zijn kop schudde en de vage glans over zijn ogen verdween. Hijzelf was naar een andere wereld gestuurd dan de man die hij net naar het paradijs mocht sturen. Hij had het ook verdiend, ook al was hij diep in zijn hart een goed iemand, dat verantwoordde niet al zijn daden. Hij had tijdens zijn leven nooit in goden geloofd, en zijn leven na de dood bleef ongeloofwaardig voor hem. Alsof elk moment iemand hem kon knijpen of water in zijn gezicht kon gooien waardoor hij uit deze vreemde langdurige droom gerukt kon worden. Maar dat ging niet, er was geen weg terug.

''Wij mogen niet beslissen over leven en dood. Wij mogen niet ingrijpen als de wereld uit balans is geraakt. Zoals nu... Hoe graag we het ook willen, het is en blijft zo dat de wezens van deze wereld, in dit geval de mensen, dit lot over zich heen geroepen hebben. Het balans moet zichzelf herstellen, al weten wij ook niet hoe.'' vertelde Destrius terwijl zijn blik over de horizon gleed. Het was prachtig, maar van mooie dingen genieten was nagenoeg onmogelijk als de wereld er zo aan toe was. Hij, een van de meest machtige wezens in de andere wereld voelde zijn hart gevuld worden met onmacht. Hij als god kon of mocht niet beslissen over leven en dood, maar die afschuwelijke ziektes verspreidden zich over de aardbol en eindigden overal miljoenen levens. Hij wendde zijn kop naar Sinéad en keek hem aan met zijn felgele ogen. ''Maar geloof me als ik zeg dat je oude baas op een goede plek terecht zal komen, daar zal ik persoonlijk voor zorgen.''

Als Sinéad had geweten op dat moment dat hij het tegen een God had, dan had hij waarschijnlijk andere dingen gezegd. Niet zozeer iets anders, zijn menig bleef staan. Hij had het waarschijnlijk op een iets minder haatvolle manier gezegd. Want ook al was de hond vrij dapper. Je ging niet zomaar ruzie zoeken met een God. Maar dat was het hele punt. Sinéad wist het niet en hield zich dus ook niet in. Zijn woorden waren hard. Maar zo dacht hij er wel over. Hij eindige zijn betoog met een vrij retorische vraag, niet eens echt tegen het hert gericht. Hij was nog steeds een beetje van zijn stuk gebracht door de oplichtende hoeven die het beest zoeven nog gehad had. Hij schreef wat hij gezien had af aan de lichtinval van de zonsopgang. Het schitteren van de eerste zonnestralen van die dag die weerkaatsen op de hoeven. Deze gedachte werd verdreven toen het hert antwoord gaf op zijn vraag. Sinéad luisterde naar hem maar ging er verder niet op in.

Toen het hert na een korte stilte opnieuw begon met praten, keek Sinéad hem zijdelings aan. De woorden die hij zette hem aan het denken. Niet zozeer de boodschap, maar de kleine woorden. Wij, was het woord wat hem het meeste dwars zat. Hij moest weer denken aan het eerdere voorval wat hij met opzet genegeerd had. 'Hoe had je dat willen doen?' vroeg hij voorzichtig toen het hert beweerde dat hij er persoonlijk voor zou zorgen dat zijn baas op een goeie plek terecht kwam.

Het edelhert keek weer naar de horizon en liet daar zijn blik op rusten. Nu de zon weg was nam de duisternis snel bezit van het land. De temperatuur daalde en de details verdwenen uit het landschap. Een ruis viel over Destrius zijn beeld. Bewegingen in het grasland lieten hem even nieuwsgierig het gebied met zijn blik uitkammen. De nachtelijke wezens kwamen weer tot leven. Wanneer Destrius, of beter gezegd Dmitri nog leefde, hield hij van de duisternis en de nacht. Dikwijls wachtte hij op het moment dat de zon verdwenen was en de mensen allemaal warm en veilig binnen zaten en zich klaar maakten voor de nachtrust. Dan zou hij zichzelf een nachtelijke wandeling gunnen. De frisse geur van de koude nachtlucht naar binnen snuiven en genieten van de leegte en stilte die het duister de wereld bracht. Alleen het getsjirp van krekels en het zoemen van cicaden vulden de nacht met geluid. Maar nu was het heel anders voor hem. Jarenlang zat hij opgesloten in een wereld vol met duisternis en vooral leegte. Een stilte die bijna nooit doorbroken werd. Een witte vlakte waarop je soms in weken geen andere verdwaalde ziel tegenkwam. De verblindende fata morgana- achtige begroeide gebieden in de verte die toch niet echt bleken te zijn wanneer je er eindelijk na dagen reizen dichtbij kwam. Het enige wat je dan kon doen was instorten en het allemaal opgeven, of jezelf bij elkaar proberen te houden en stug door te lopen. Hij was ontzettend blij dat hij af en toe naar de aarde kon vluchten, al kwam hij hier weer de narigheden van de apocalypse tegen. Verwoestte gebieden, wegterende planten en rottende lijken lagen verstrooid over het land. Het was moeilijk om te beslissen welke van de twee, Aberrabunt of de echte wereld, erger was.

De husky bracht Destrius met zijn gedachten weer terug in de echte wereld, in het nu. De hond vroeg dus hoe hij het zou willen doen, en daarmee doelde hij op zijn belofte dat zijn baasje goed terecht zou komen in het hiernamaals. Een vraag die totaal begrijpelijk was. Pas nu drong het tot het hert door dat de hond die tegenover hem stond helemaal geen idee had van wat hij was. Als een normaal persoon zo zou praten als Destrius net gedaan had, dan zou diegene bestempeld worden als een halvegare brabbelende idioot. En terecht, als je niet wist wat Destrius was, een godheid, dan sloeg hetgene wat hij allemaal uitsprak helemaal nergens op. Maar ja, hoe bracht je op een normale manier het feit over dat je een god was? Op een manier die overtuigend en geloofwaardig was, terwijl vrijwel niemand maar wilde geloven in een of meerdere goden. Hij slikte, en probeerde maar iets.

‘’Hoe moet ik dit zeggen. Ik heb geen idee hoe ik het vertel zonder dat je me als gek verklaard.’’ Sprak het zwarte hert en liet aan het einde van die zin een kleine schuine grijns zien, die daarna gauw weer verdween. ‘’Ik ben een god. Ik ben één van de vier goden die momenteel over de aarde waakt en daarbij alle zielen die nog op de wereld ronddolen, maar vooral over de zielen die het leven al gelaten hebben en nu hun weg vervolgen in één van onze werelden. ‘’ Hij bedacht zich dat het nog belachelijk klonk, maar hij moest nu doorgaan met zijn verhaal, er was geen weg terug. ‘’Enkele van deze werelden zijn bij de meeste aardlingen wel bekend onder andere namen. Het paradijs, de hemel, noemt bij ons Caelum. De tegenpool daarvan, de onderwereld , of de hel, noemen wij Infernum. De andere twee werelden zijn een soort tussenwerelden, daar komen zielen terecht die niet puur genoeg zijn voor de hemelse genotten van Caelum, en niet doorslecht genoeg om eeuwig te branden in het vuur van Infernum. Deze werelden zijn Purgatorio en mijn wereld, Aberrabunt. In Purgatorio moet je jezelf zien te bewijzen, in Aberrabunt dool je enkel rond terwijl je de uitgang probeert te vinden.’’ vertelde het hert hem zo kort mogelijk. Hij kon hele verhalen vertellen over de verschillende werelden, maar het klonk al vreemd genoeg op deze manier. Hij liet het er maar bij. Met deze korte uitleg was het in ieder geval duidelijk dat je niet wilde dat je geliefden naar andere werelden afreisde dan het veelbelovende Caelum. Het hert leek weer wat meer te ontspannen, schoof een paar keer met zijn gespleten hoeven over de stenen onder hem. ‘’Wij helpen de zielen met het afreizen naar de werelden, en kunnen bepalen waar ze heen gaan. Wat betreft jouw goede vriend ben ik diegene die het besliste.’’ De hond moest nu ondertussen vast wel beseffen dat die vreemde handeling die hij net had uitgevoerd bij het baasje van de hond, hetgene was geweest wat hij net opnoemde; het de ziel laten afreizen naar een andere wereld. En in dit geval naar Caelum. Een kleine glimlach leek door te breken op Destrius zijn gezicht, en hij knikte kort. ‘’Het spijt me nogmaals voor je verlies.’’ praatte hij daarna zachtjes, waarna hij het spreken staakte en de hond weer de beurt gaf om te reageren.