De paniek was eindelijk weg. Het had hem al dagen bezig gehouden. Na zijn vlucht van het strand, weg bij zijn geliefde bazinnetje, weg van de gevaarlijke mensen die uit het niets verschenen waren. In het bos langs het strand was hij achtervolgd. En die achtervolging hadden ze eindelijk gestaakt. Zijn vacht was drijfnat van het zweet en Zizou wist dat als hij nu zou stoppen om te rusten, hij alleen maar ziek zou worden. Dus bleef hij door lopen. Het bos veranderde. Er kwam een andere zweer, alles werd lichter en hij had het gevoel dat hij eindelijk kon ademen. Er hing nog steeds een halster om zijn hoofd, die hij er jammer genoeg niet zelf af kon krijgen. De sneeuw knapperde onder zijn hoeven en condenswolken sloegen als een locomotief uit zijn neusgaten. Zijn oren schoten alle kanten op. Door de sneeuw was alles niet alleen lichter. Het geluid werd ook op een rare manier gedempt. Zizou hoorde niet meer goed wat alles zou kunnen zijn. Hij bleef oplettend heen en weer kijken. De vogels floten dus alles leek veilig genoeg. Een takje knakte ergens, wat vreselijk hard door het bos en in zijn oren echode. Hij ging meteen over in draf en snelde weg.

Een klein uurtje later was zijn vacht eindelijk droog. Maar hij was ook uitgedroogd. Zijn tong voelde als een droge spons in zijn mond. Als hij niet snel water zou vinden… Hij zou eventueel nog wat sneeuw kunnen eten, maar hij rook de geur van water in de buurt. Dus hield hij nog even vol. Een ander iets wat hem vreselijk kwelde was zijn eenzaamheid. Hij was een paard. Hij had soortgenoten nodig. Een kudde of tenminste 1 ander paard. Hij wist wel dat, het een kleine kans zou zijn maar hij moest moed houden. Het bos veranderde weer. De bomen stonden minder dicht op elkaar. Zizou hoefde niet meer zo’n weg tussen de bomen door te kronkelen. De lucht werd lichter en uiteindelijk kwam hij uit bij een groot meer, aan de rand van het bos. Voetje voor voetje stapte hij de schuine kant af en liet zijn hoofd naar beneden zakken. Met zijn neus snoof hij aan het water en net toen hij wilde drinken hoorde hij iets achter zich. Met een schok schoot zijn hoofd weer omhoog en draaide tegelijk om. Hij keek recht in een paar vreemde ogen.

[Kimmie ?]

[Sorry voor de laatheid, ik moet er een beetje weer in komen xD]

De hond rende sierlijk door de witte sneeuw. Hoewel het dier een dikke vacht was die geschikt was om haar te beschermen tegen de natheid en kou van het goedje, had ze een aangeleerde haat voor sneeuw gekregen. Terwijl de andere dieren zich vergaapten aan de met sneeuw bedekte landschappen, prachtige blauwe lucht en ijs op het water, reisde Anuri af naar warme plekjes en wenste ze soms dat ze net zoals een beer in een gat in de grond kon kruipen om in een diepe slaap te vallen en pas weer te ontwaken wanneer de wereld voor haar weer normaal leefbaar was. Ze had zo gehoopt dat de winter zich een jaartje gewoon niet liet zien, en gelukkig voor haar was er tot nu toe bijna niets gevallen en bleven de temperaturen zo hoog dat al het sneeuw en ijs vrijwel nooit een hele dag bleven liggen. Ze rende kriskras door de massa van bomen en struiken die hun bladeren verloren hadden. Hun kale, grimmige takken leken op knokige vingers die naar boven reikten.

Anuri bracht haar kop snel weer naar beneden en ging iets langzamer rennen, want ze wist dat ze vlak bij een bekend punt kwam, ze begon meer en meer van de omgeving te herkennen, ook al was de grond bedekt met een wit kleed en leek niets meer op hoe ze het hier kende. De geuren en de geluiden bleven wel bijna hetzelfde, de vogels vloten, en in de verte meende ze een meerkoet of fuut te horen opstijgen vanuit het water. Water, daar was ze dichtbij. Het welbekende meer van dit gebied, hoewel vervuild en vergiftigd door de troep die de mensen er in achter gelaten hadden, bevatte soms goed drinkbaar water. Vooral in de winter, als er veel regen of sneeuw in was gevallen en het smeltwater was er in gestroomd. In de zomer zou veel water verdampen en zou het ondiepe water warm smaken en zou je bij elke slok een mond vol hebben met die smerige krioelende muggenlarven. Ze trok haar neus op bij het idee en snelde naar het water toe wat nu eindelijk echt in haar vizier kwam. Wanneer haar neus het frisse water aanraakte deinsde ze even terug, maar de dorst forceerde haar om haar kop direct weer naar beneden te bewegen en gulzig een paar teugen te nemen. Ze rees haar kop en schudde eerst haar kop en daarna haar hele lijf uit. Ze leek meteen twee keer zo groot met de bos pluizige vacht op haar lichaam. Ze grijnsde breed bij het zien van het ontplofte haar op haar kop in het spiegelbeeld in het water. Ghehe, dikhoofd.

Ze draaide zich om en zag tot haar schrik dat er niet ver van haar verwijderd een enorm beest bij het water stond. Waarom had ze die niet opgemerkt? Damn, ze moest echt oplettender zijn, anders kon ze nog eens vertrapt worden door zo'n paard, of verscheurd door een roofdier groter dan haar, of nog erger, misschien kon ze zelfs nog mensen tegenkomen. De ziektes hadden de populatie zo uitgedund dat je ze vooral in de wildernis bijna niet meer zag, maar je kon nooit voorzichtig genoeg zijn. Ze kon haarzelf wel voor haar kop slaan. Ze legde haar oren plat in haar nek en deed een paar stappen achteruit. Die paardbeesten waren onvoorspelbaar, dus was ze alert en lette ze op alle bewegingen die het dier maakte. Al snel viel haar het halster op die om zijn kop hing. De twee dieren die tegenover elkaar stonden hadden dus iets met elkaar gemeen, ze waren beide vroeger 'bezit' geweest van die tweevoeters. Anuri verslapte haar spieren ietwat en haar oren gingen minder vijandig staan. De herinneringen aan vroeger maakten haar altijd stil en rustig. En in deze situatie was het beter om wat bedachtzamer te zijn dan ze normaal was. Nu ze het halster van het paard zag, mistte ze haar rode sjaal die haar mensenkind haar gegeven had. Ze had hem wel nog. Nou ja, ze had hem ergens verstopt. Soms zat het in de weg, maar aan de andere kant voelde ze zich leeg en incompleet zonder de sjaal om haar nek gebonden. Het was vreemd maar waar. Ze schudde haar kop kort en keek toen weer naar het paard. ''Wie ben jij, en waar kom je vandaan?'' besloot Anuri maar te vragen. Ze was nooit zo het typje van vriendelijk begroeten en lief lachen, maar wou altijd zo snel mogelijk informatie uit de ander krijgen.

Angstgevoelens, voor de hond, had Zizou niet meteen. Hij had de laatste weken door gebracht met een jongen wolf, waarom zou deze hond anders zijn. Op zijn hoede was het grote paard echter wel. Hij kende dit dier niet en wist niet wat hij of zij van plan was. Hij had namelijk geen zin om te eindigen als een hapje hondenvoer. Wie weet hoorde hij wel bij de mensen, door wie hij achtervolgd was. Zijn neusgaten gingen wijd open staan en hij ademde uit met een knorrend geluid. Een kenmerkend iets van paarden, wanneer ze iets nieuws of onbekends zien. Al zijn spieren stonden nog steeds gespannen, klaar om er van door te gaan, mocht dat nodig zijn. De hond leek wat ontspanner te worden, triest zelfs. Nieuwsgierig zetten Zizou zijn oortjes naar voren. Wat maakte dit dier zo triest bij het zien van een paard? Hij wilde een stap naar de hond toe zetten, toen hij opmerkte dat zijn voeten vast zaten in de modder, aan de oever van het meer. Met een zuigend geluid trok hij zich voetje voor voetje los, en stapte een paar meter op de hond af. Hij had zijn nek helemaal opgezet wat hem extra groot maakte, maar hij bedoelde er verder niks mee. Dat was gewoon weer zo’n natuurlijke reactie. De hond schudde opeens zijn kop en verschrikt bleef het paard weer staan, voor hij zijn hoofd iets naar voren toe boog, meer op ooghoogte van de hond. “Wie ben jij, en waar kom je vandaan?” Blafte ze commanderend. Erg vriendelijk klonk het niet en Zizou legde meteen zijn oren in zijn nek. Hij stelde die toon niet bepaald op prijs. En om dat nog eens extra duidelijk te maken stampte hij een paar keer met zijn voorbeen op de grond. “Ik ben jou niks verplicht hond!” Brieste hij geïrriteerd. “Met zo’n openingszin kom je niet ver. Dus verander je houding maar, als je dat wilt weten.” Zei hij met nog steeds zijn oren in zijn nek. Hij trok ook iets zijn lip op, wat zijn tanden een beetje blootlegde.