Hij keek om zich heen, liet zijn kalme bruine ogen over het landschap glijden. Alvale, een dorp waar het eens zo bedrijvig moest zijn geweest, lag nu in puin en was uitgestorven. Veel huizen lagen er vervallen bij omdat er in geen jaren met mensen woonden om het te onderhouden. Daken waren voor de helft ingestort, muren waren soms volledig overgroeid met klimop. De natuur was alles aan het terug eisen. In de paar huizen, diegene die het minst vervallen en afgeleefd eruit zagen, woonde soms nog wel eens mensen. Maar toen Taranis voorbij liep trokken ze met een klap hun luiken en deuren dicht. Sommige huizen hadden niet eens meer een deur, maar daar werd een geïmproviseerd gordijn voor dichtgetrokken. Taranis trok het zich niet aan. Het was niet de eerste keer dat hij een dorp, of zelfs een stad, tegen kwam die zo in angst leefde. Vooral voor vreemdelingen. Misschien droegen die het virus wel bij zich. Het was een woord dat zoveel angst en wanhoop in zich droeg. Vijf letters die in die specifieke volgorde zoveel verdriet konden brengen.

Hij liep verder, een stukje het dorp uit. Net buiten het dorp stond een kleine kerk. Een van de weinige die Taranis op zijn reizen had gezien die behalve de vervallen staat waarin hij verkeerde het toch nog redelijk had overleefd. Hij liep naar de zware houten deur die nu een beetje zielig in een van de twee hengels hing. Voorzichtig duwde Taranis de deur een stukje open. Met vervaarlijk gekraak en geknars gaf het zware dingen mee en verschafte Taranis de toegang tot de kerk. Het lag er stil en sereen bij. Een paar stralen zonlicht die door de gebroken glas in lood ramen schenen zette het overgebleven interieur van het kleine kerkje in een mystieke sfeer. Als alles klopte wat hem in de afgelopen paar weken was verteld, dan lagen de documenten waar hij naar zocht hier ergens verborgen.
Taranis liep op het altaar af, voorzichtig over al het puin heen stappend. Gekraak achter hem bij de ingang liet hem omdraaien, zijn kleine kruisboog al in de aanslag. Tegenwoordig ging hij nooit meer ergens heen zonder een van de twee kruisbogen geladen te hebben. Hij richtte het wapen op de ingang terwijl hij wachtte totdat de schim in de deuropening in het licht zou stappen om zichzelf te onthullen.

Ghost had net zijn lunch klaargemaakt een paar vers gevangen vissen die hij had klaargemaakt op een vuur. Tijdens het eten van de eerste vis was hij een stukje gaan lopen en zag toen de kerk staan. Na een korte inspectie leek het hem een redelijk stevig gebouw. Rustig was hij een trap op gelopen en zat nu in de schaduw de kerk te bekijken. Het was toch eeuwig zonde dat al het kunst, zoals beelden en glas in lood, nu ook langzaam door de tijd werden opgeëist.

Plots hoorde hij de zware houten deur opengaan. rustig en stilletjes pakte hij zijn boog van zijn rug af en legde een pijl aan. de individu in de gaten houdend wachtte hij rustig af. Hij was slecht te zien in de schaduw en bovendien had hij dekking van de stenen pilaar waar hij tegenaan had geleund. Hij ging wat verzitten voor nog wat extra dekking toen het hout onder hem luid kraakte. De Man, die nu bijna bij het altaar was, draaide zich om en hield een geladen kruisboog richtte. Ghost grinnikte even in zichzelf toen hij zag dat de man ver onder hem richtte. " Rustig maar... die kruisboog is nergens voor nodig. Als ik je had willen vermoorden dan had ik die kans allang al gegrepen. Bovendien richt je wel heel erg scheef" Zijn stem echode door de kerk heen, zodat zijn stem van alle kanten leek te komen. " Als jij je wapen wegdoet, dan zal ik mijne ook weer wegdoen en zal ik me tonen, maar zelfs dan moet je geen geintjes uithalen." Afwachtend bleef Ghost de man vanuit de schaduw gadeslaan.

[God Note]- Remission voor je arro macho gedrag xD

Het gekraak van de zware houten kerkdeur die geopend werd, wekte de jonge vrouw uit haar slaap. Het schot adrenaline die ze kreeg bij het besef dat ze waarschijnlijk in gevaar zou komen, liet haar meteen rechtop zitten. Haar ogen gleden langs de muur waar ze tegenaan gekropen was, en haar blik bleef rustten op de stralen licht die door de prachtig gekleurde glazen ramen naar binnen scheen. Het licht had haar net gemist, en doordat ze in volledige stilte en in de schaduw had gelegen, was ze niet rond zonsopgang wakker geworden. Het leek eerder ergens in de late ochtend te zijn. Shit… Ze kon het niet helpen maar wakker worden zonder wekker was nog steeds niet haar sterkste punt, maar ooit kon dat haar kop kosten. Ze haalde snel haar hand heen en weer door haar korte haar om het stof en de troep van de kerkgrond er uit te krijgen. Gehurkt sloop ze naar haar tas toe die gevuld was met haar bij elkaar geraapte voedsel, kleding, wapens en andere voorwerpen die de sleutel waren tot haar overleven, en trok het naar haar toe.

Zo geruisloos mogelijk schoof ze haar enige handwapen uit de tas en controleerde het magazijn ervan. Er zaten nog drie kogels in, en daarnaast had ze nog een doosje munitie, maar aangezien er maar 5 kogels in pasten had het geen zin om tijd te verspillen aan herladen. Hopelijk had ze het wapen helemaal niet nodig, of anders alleen om mee te dreigen, want nieuwe kogels vinden was een pain in the butt. Ze klikte de veiligheid er af en sloop in de schaduw naar voren, haar ogen licht samengeknepen om in het vizier te krijgen wie of wat de kerk binnengekomen was. Het was balen dat er al zo snel mensen bij haar schuilplaats gekomen waren, en ze was dan ook niet van plan om binnenkort nog in een dorp te overnachten. Toch had de kerk haar deze nacht getrokken. Aan vier kanten muren om je heen voelde nou eenmaal veiliger aan dan een muur van aan elkaar geknoopte takken in het bos.

Langzaam werd haar duidelijk dat er een vrij langharige man voorin de kerk stond bij het altaar. Het liet haar sterk denken aan haar bezoek aan een andere kerk samen met Tyr, die ook al zo'n alternatieve look had. De man trok ook een wapen tevoorschijn, namelijk een kruisboog. Net zo dodelijk als haar vuurwapens, alleen dan een stuk stiller. Zonder dat je het wapen hoorde afgaan of de pijl hoorde suizen kon je al doorklieft zijn door zo'n pijl. Bijna wilde ze opzij springen, maar de man richtte het wapen een andere kant op. Een tweede persoon waarvan alleen een schim zichtbaar was door het tegenlicht van de zon uit de deuropening, dat was datgene waar hij zijn wapen op richtte. Dat stelde haar gerust. Hij had haar nog niet opgemerkt en beide personen focusten zich nu op elkaar en niet op haar. De man in de deuropening begon te spreken. Hij had een pijl en boog.

Ook een gevaarlijk wapen, alleen zou het hem in vergelijking met de wapens van Nevada lang duren om te herladen, en dus kon je toeslaan wanneer hij net een pijl had afgeschoten. Hij opperde dat de man met de kruisboog schuin richtte en vertelde hem dat hij zijn wapen weg moest doen. Nevada fronste. Aan zijn stem te horen was hij niet al te oud, en hij kende de man voor het altaar duidelijk niet. Vreemd dat iemand zulk haantjesgedrag vertoonde. Het was voor hem maar te hopen dat de andere man vriendelijk genoeg was om hem niks aan te doen. Veel mensen zouden zulke brutaliteit niet accepteren en gewoon schieten, om daarna het dode lichaam te beroven van alle goederen en daarna weer verder te trekken. Zeer onvoorzichtig, op zijn minst gezegd. Nevada kon vanaf het punt waar ze stond beide mannen niet inschatten, en besloot daarom af te wachten op een reactie van de eerste man die ze gespot had. Als het vijandig werd kon ze terug sluipen en ergens een uitgang proberen te vinden, maar als het slechts een woordwisseling bleef, dan durfde ze wel naar voren te stappen. Ze liet haar wapen wat zakken, maar hield hem nog steeds vast met twee handen, op heuphoogte. Je kon het nooit zeker weten of je hem nodig had. Als ze hem moest gebruiken kon ze alsnog razendsnel reageren.

De schim bij de deur bleek niks anders te zijn dan een dier dat vluchtig voorbij passeerde. Maar Taranis liet zijn kruisboog nog niet zakken. Er was nog wat anders in de half vergane kerk wat hem niet zinde. Hij voelde zich bekeken. En in deze tijd betekende dat automatisch dat je onder schot gehouden werd. Het duurde niet lang of zijn gevoel werd bevestigd. Het was dom van de stem om zich zo te verraden. Als Taranis goed luisterde, dan kon hij horen dat de stem van een man was, of mannelijk liever gezegd. Hij klonk namelijk niet oud. In elk geval een stuk jonger dan Taranis. Ondanks wat de jongen zei richtte Taranis zijn kruisboog nog steeds op een plek bij de muur en rolde in gedachten met zijn ogen. 'Ik mik ook niet op jou,' galmde zijn zware stem door de ruimte waarna hij schoot. Zijn pijl doorkliefde het dikke touw dat naast de deur hing en het enige laatste redmiddel was van het al bijna vallende, zware gordijn. Met een zachte plof viel het naar beneden en zette de jongen in het licht zodat Taranis kon zien met wie hij te maken had. Hij liet zijn kruisboog zakken maar zorgde ervoor dat hij op tijd opzij kon springen mocht die gek alsnog besluiten te vuren. Hij had ermee gedreigd en anders dan zijn tegenstander onderschatte Taranis eventuele vijanden nooit. Hij had genoeg vreemde dingen gezien om te weten dat je met onvoorzichtigheid nog gedood kon worden door een klein meisje van zes. 'Ik ben hier niet om te vechten,' sprak hij daarna tegen de donkerharige jongen. 'Dus ik hoop dat jij dat ook niet doet. Ik ben slechts naar iets op zoek. Daarna ben ik weer weg,' ging hij verder. Hij wilde het vooral duidelijk hebben dat hij geen ruzie zocht. De mensen waren tegenwoordig zo vreselijk prikkelbaar. Het zou lang kunnen duren om hen te overtuigen. Ondertussen herlaadde Taranis zijn kruisboog weer. Ook al kwam hij niet om te vechten, het was dwaas om ongewapend verder te gaan. Hij keek nog even naar de jongen maar liep toen naar het zijaltaar waar hij een paar boeken had zien liggen. In een flits dacht hij nog iets te zien. Hij keek met een ruk opzij en staarde ingespannen naar de plek. Maar het was te donker. Hij hoopte maar dat als er een persoon zat, deze ook gehoord had dat hij geen ruzie zocht en hem dus ook met rust liet. En als er wel wapens in het spel waren hoopte hij dat zijn gehoor goed genoeg was om het aan te horen komen.

Een langharige witblonde man liep door het uitgestorven dorp. Hij werd bekeken door de verborgen blikken van de enkele laatste inwoners, die hun priemende blikken tussen kieren en gaten op hem gericht hielden, voor ze de deuren en ramen dicht trokken. Een overduidelijk gebaar: niet welkom! De man was kalm en leek zijn weg te weten. Wat hij echter niet wist was dat hij werd gevolgd. Zo’n 20 meter achter hem had zijn belager, een lange donkerharige jongeman, zich verscholen achter een half ingestorte wand. Hij droeg niets anders bij zich dan de kleding om zijn lichaam, een gescheurde oude broek, een jas met verschillende zakken over een, grijs geworden, wit t-shirt en een wolle muts over zijn donkere haar getrokken. Met gespannen blik keek hij langs een afgebrokkelde baksteen achter het muurtje vandaan. De langharige man was even uit zijn gezichtveld verdwenen en Jareth greep zijn kans om naar een oude auto midden op straat te sprinten. Zo laag als hij kon sloop hij vlug de straat over, lettend op elke stap die hij zette en zakte neer achter de verroeste auto. Controlerend of hij nog niet ontdekt was. Zo bleef Jareth de man door het dorp volgen.

Waarom Jareth deze man volgde was heel simpel. Die man had een wapen. Een kruisboog om precies te zijn. En Jareth had er geen. Dan was het reken sommetje snel gemaakt toch? In een wereld als deze moest je namelijk pakken wat je pakken kon om te overleven. Iets wat Jareth geweten had, en hoe! Enkele dagen geleden was hij namelijk zelf berooft van zijn wapen. Hij had er nog een wond van over. Op zijn voorhoofd, verstopt onder een oude zakdoek onder de rand van zijn wollen muts. Er zaten zelfs nog enkele opgedroogde bloedstrepen, die half weg waren geveegd, langs zijn slaap. De wond klopte nog steeds en eigenlijk moest hij er iemand naar laten kijken. Maar wie? De dokter van dit dorp? Ha! Laat me niet lachen. Zulke luxe zaken bestonden niet meer. Jareth moest blij wezen dat hij die zakdoek nog had. Maar als er niet snel naar gekeken werd zou die wond hem nog wel eens fataal kunnen zijn. Niet dat Jareth daar zich mee bezig hield. Hij negeerde het probleem en hield zich bezig met andere roekeloze zaken. Zoals het achtervolgen van een gewapende man om zijn wapen te stelen.

Hij volgde de man het dorp uit, naar een klein kerkje. Perfect. De kerk zag er verlaten uit, dus kon niemand hem storen als hij de man zou bestelen. Jareth besloot om niet achter hem aan de kerk in te gaan, want dan zou hij meteen ontdekt worden. Met grote vlugge passen liep hij naar de zijkant van de kerk, zoekend naar een andere ingang. Jareth vond er een. Een kleine deur die uitliep op een zijhalletje. Met uiterste voorzichtigheid probeerde hij de deur te openen. De scharnieren maakte een zacht krakend geluid, wat gelukkig haast niet te horen was. Hij opende hem ook maar op een kier zodat hij vlug naar binnen kon glippen zonder te achterhalen of de deur nog opstandiger kon kraken. Binnen was het donker en Jareth bleef even staan om zijn zicht aan het duister te laten wennen. Hij schatte dat hij ergens schuin achter in de kerk stond en sloop richting het schip van het kleine gebouwtje, waar de man zich waarschijnlijk bevond. Hoe hij het wapen precies ging pakken wist hij nog niet. Waarschijnlijk zou hij hem neerslaan met een steen of iets dergelijks. Dat gaf hem meteen de kans om in de kleding van de man te speuren naar interessant spul.

En toen merkte hij iets verrassends op. Er was nog iemand in de kerk. Daar was hij eigenlijk niet zo blij mee en hield zich daarom verstopt in de verborgen gang in het duister. Hij hoorde de langharige man met de ander spreken en keek voorzichtig om het hoekje van de wand hoe de situatie nu eigenlijk was. Zijn wenkbrauwen schoten echter omhoog van verbazing toen hij nog iemand zag staan. Een vrouw of jong meisje. Hij wist het niet zeker, maar ze stond in ieder geval met haar rug naar hem toe in de donkere schaduwen van de kerk. En ze had een wapen. Jareth dacht niet eens meer na en greep direct zijn kans. Zo stil mogelijk schoof hij naar haar toe. Eenmaal achter haar sloeg hij ineens zijn hand voor haar mond en drukte haar tegen zich aan. Op datzelfde moment had hij zijn andere hand om haar hand gelegd waar ze het handwapen mee vasthield. “Geen geluid,” fluisterde hij warm hijgend langs haar oor terwijl hij zijn blik strak op de langharige man gevestigd hield, mocht deze een onverwachtse beweging maken. Hij hield haar stevig vast en probeerde het wapen uit haar vingers te wurmen terwijl hij haar stapje voor stapje zo stil mogelijk naar achteren trok. Weg van het licht en de langharige man.


[sorry hij is wat lang ^^' hoop dat jullie er wat mee kunnen ]

Hij was omringd door vijandigheid en argwaan. Ook hier was duidelijk dat de situatie niet het beste in de mensen naar boven haalde. Taranis zwierf al een tijdje rond en was wel meer bewoonde plekken als deze tegen gekomen. Overal was het hetzelfde. De mensen waren wantrouwend naar elkaar. Ze schoten hun beste vrienden nog neer voor voedsel, wapens en ammunitie. Menselijkheid was een woord dat tot het verleden scheen te behoren. Vermoord en oneervol in de greppel gedumpt tezamen met verdraagzaamheid en eerlijkheid. Het maakte je triest. En de omgeving was al zo troosteloos. Het was te zien geweest aan het slinkende aantal inwoners van het dorp dat hun ramen met veel geweld en angst hadden dichtgeslagen toen hij eerder die dag voorbij was gelopen. Maar hij kon het ook duidelijk zien aan de mensen hier. Het was praktisch instinct geworden om eerst je wapen op de ander te richten. Hij betrapte zichzelf er ook op. Hij had zijn wapen voor hem laten spreken.Dus hij liet zijn kruisboog zakken. Dit was niet de manier. Zijn blik ging terug naar de duistere hoek van de kerk waar hij net al had gedacht beweging te zien. Nu flikkerde het weer. Het was geen verbeelding dit keer. 'Kom daar alsjeblieft vandaan. Allebei. Ik weet dat jullie daar zitten,' sprak hij kalm. Hij had de man eerder die dag al opgemerkt. Twintig meter was niet veel geweest. Als Taranis hem dan nog niet in de gaten had gehad dan vroeg hij zich af hoe hij zo lang in leven was gebleven. Dus hij had hen beiden aangesproken. Maar zijn stem klonk rustig. Alle vijandigheid was eruit verdwenen. Deze mensen waren zenuwachtig en gewend om altijd alert te zijn. Hij wilde ze laten zien dat hij niet de intentie had hen iets te doen zolang ze dat ook niet bij hem probeerde. Dus hij hing zijn kruisboog met kalme bewegingen weer op zijn rug. Het bleef stil om hem heen. 'Ik ben hier niet om te vechten. Niet tegen jullie. En als jullie slim zijn dan stoppen jullie ook met elkaar het leven zuur te maken. We gaan elkaar nog nodig hebben,' sprak Taranis. Het voelde vreemd om tegen de stilte te praten, maar hij moest nu doorzetten. 'Geloof me, ik ga al een tijdje mee op dit brok ellende wat we tegenwoordig aarde noemen. We zijn al zoveel verloren. Laten we het niet nog erger maken,'. Hij keek nogmaals het vervallen kerkje rond. Hij wist niet of zijn woorden wel door zouden dringen. Het moest wel. Al die tijd dat hij rondgezworven had. Al die ontdekkingen die hij had gedaan. Het had hem allemaal hier naartoe geleid. Deze plek, deze kerk. Hier moest hij antwoorden vinden, al waren het er maar een paar. Hij wist niet wat hij zou doen als dit een dood spoor bleek te zijn. Zou hij dan überhaupt de kracht nog kunnen vinden om door te gaan en zijn zoektocht opnieuw te beginnen? Zou iemand die had moeten doorstaan wat hij doorstaan had dat kunnen?