Zou hij? Ja, hij wilde het wagen. Een nieuw gebied verkennen. Echt nieuw was hij eigenlijk niet. Hij vloog al meer als een jaar rond zonder zich te laten zien. Dat had hij zo gewild. Tot een paar dagen geleden. Toen had hij zich bedacht dat het gewoon goed zou zijn om andere diersoorten te ontmoeten. In het geheim leven begon hem ook aardig te vervelen. En toen had Cursor de kans gegrepen om de gebieden beter te leren kennen. En nu was de beurt aan dit sneeuwlandschap.
Cursor liet zich vallen uit een boom en herstelde zijn vlucht met een simpele vleugelslag. Het besneeuwde landschap ontving hem echter niet met open armen. Nee, de win woei stevig en de sneeuw maakte het moeilijk om zijn ogen open te houden.
Cursor daalde. Als hij zou neerstorten door de sneeuw zou hij in ieder geval niet van hoog vallen. Ja, verstandig, al maakte het het vliegen niet makkelijker.
Cursor kwam maar langzaam en moeilijk vooruit. Zijn verenpak isoleerde hem perfect tegen de kou, maar de wind had nog steeds grip op het voortkomen van de uil.
Nog maar iets lager vliegen. Hij vloog nu bijna tegen de grond aan. De grond bedekt met een witte, ruige deken. En opeens werd zijn vlucht afgekapt. Hij was ergens tegenaan gevlogen.
Cursor viel in de sneeuw en stond toen op. Hij klapte zijn vleugels dicht tegen zich aan en voorzichtig schraapte hij met zijn klauwen wat sneeuw weg. Wat hij daarbij tegenkwam, was een prachtig witte poolvos. Haar fysieke conditie zag er niet goed uit. Ze leek hem toch iets aan de dunne kant en erg zwak. Ook al was ze voor dit soort omstandigheden gebouwd.
"Gaat het wel met je? Kan ik iets voor je doen?" vroeg Cursor bezorgd. Hij maakte zoch nu niet druk om zijn vrij stomme vraag. Hij wilde nu graag voor deze vos betekenen. Misschien kon Cursor een muis of lemming voor haar vangen. Het zou een hele uitdaging worden, zo met dit weer, maar hij zou het graag proberen als hij er zo iemand mee kon helpen.

In zijn moeizame vlucht tegen de wind in was hij tegen iets aangevlogen en was meteen gevallen. Zijn verfijnde vliegtechnieken konden hem niet redden. Cursor vroeg zich echter wel af wat deze hoop sneeuw had veroorzaakt. Hij begon te graven, iets waar zijn poten nou niet echt voor gemaakt maken, maar het lukte aardig. En toen kwam er tussen de witte sneeuw, een bijna net zo witte vacht tevoorschijn. Een poolvos was ingesneeuwd en leek ook hulpbehoevend.
"Gaat het wel met je? Kan ik iets voor je doen?" vroeg Cursor bezorgd. Die eerste vraag had best stom geklonken. Natuurlijk ging het niet. Maar daar bekommerder hij zich niet om. Het ging erom dat hij deze vos kon helpen. Misschien kon hij voor haar een muis of lemming vangen. Dan zou het handig zijn als de wind ging liggen.
"H-het gaat g-geloof ik wel." zei ze, maar Cursor had er moeite mee het te geloven. Ze zou hoe dan ook hulp kunnen gebruiken. Iets dat ze gelukkig zelf ook inzag.
"Z-zou je me kunnen helpen jagen?" vroeg ze daarom maar. Cursor knikte instemmend. Graag zelfs, Cursor zou graag iets voor haar vangen. Het zouden geen grote prooien worden, maar zelfs het minste kon al heel goed helpen, wist de uil.
"Natuurlijk wil ik dat." zei hij. En als bij toverslag voelde hij de wind gaan liggen en daarbij de sneeuwval minder worden. Cursor spreidde zijn vleugels en sprong op met een paar krachtige slagen om hoogte te krijgen. Hier vanuit kon hij kijken en luisteren of er dieren in de buurt waren. Binnen hier niet. Prooidieren waren wel gek om hier rond te hangen bij twee jagers.
Cursor vloog weg van de vos. En toen had hij al snel beet. Onder de sneeuw hoorde hij een lemming door zijn geheime tunnels kruipen. Cursor liet zichzelf zigzaggend dalen met hogen snelheid en stak zijn poten ver uit om zeker door de sneeuw te slaan.
Met een dof geluid klapte hij neer en kneep de lemming dood. Weer steeg hij daarna op met krachtige vleugelslagen om terug te keren naar de poolvos. Als snel was hij weer terug. Hij liet zichzelf rustig dalen en landde keurig op 1 poot. In de andere zat immers de dode lemming.
Hij liet de lemming voor de poolvos vallen.
"Asjeblieft. Dit is wat ik best snel vond. Maar sneeuw is nou niet echt mijn element." zei hij eerlijk. Hij was geen uil die vaak in de sneeuw te vinden was. Hier joeg hij eigenlijk nooit. Erg moeilijk voor hem. De laplanduil was hier erg goed in, maar ja, Cursor was een kerkuil. Iets heel anders.
Hij keek even naar de vos. Hopelijk was ze hier al tevreden mee. Als het op was, wilde hij gerust nog een nieuwe poging doen.

Cursor bracht eten naar de poolvos. Ze knapte er zichtbaar van op. Natuurlijk zou het haar lege maag niet kunnen vullen, maar dit was een begin en Cursor was blij haar dat te kunnen geven. De poolvos bedankte hem en Cursor knikte tevreden. Altijd fijn om iemand te kunnen helpen.
"Misschien kunnen we elkaar helpen een grotere prooi te vangen? Dan hebben we allebei eten." stelde ze voor. Het was een voorstel waar Cursor wel een kans op slagen in zag. Een konijntje of een haas bijvoorbeeld, zag hij wel zitten. Dan stonden ze er allebei beter voor.
"Dat klinkt niet verkeerd. Late. We eens een poging wagen dan. Hoe pakken we het aan? Ik vlieg boven je uit om iets te spotten zodat jij kan toeslaan en we de klus samen afmaken?" was op zihn beurt het voorstel. Het leek hem wel een goed plan. Vanuit de lucht was veel te zien. Cursor zou met niet al te veel moeite iets moeten kunnen spotten. De poolvos zou de eerste aanval kunnen inzetten. Om nou een duikvlucht te maken naar een konijn of haas, was veel te riskant voor zo'n vogeltje. Nee, dat wilde hij dan ook niet riskeren.
"Ik heb je naam eigenlijk nog niet vernomen. Ik ben Cursor, en jij?" vroeg Cursor toen ineens. Soms was het weleens handig om iemand bij naam te kunnen noemen. Cursor zag daar wel nut in. Maar na het voorstellen leek het hem een slim plan om na te denken over zijn stragtegie en actie te ondernemen.

Ja sorry kort. Ik typ dit op de tablet dus ben ik sowieso al sloom, en ik moet zo gaan eten, dus ik moest al haasten. Volgende post wordt langer... sorry voor de flut... D:

Cursor kwam met een plan na het mooie voorstel van de poolvos. Ze zag er echt al stukken beter uit na die lemming dan toen Cursor haar vond. Wat zoiets kleins wel niet allemaal al kon doen met je.
"Dat klinkt niet verkeerd. Laten we eens een poging wagen dan. Hoe pakken we het aan? Ik vlieg boven je uit om iets te spotten en jij kan toeslaan en we de klus samen afmaken?" was zijn plan geweest. Geen verkeerd plan. Hier en daar wat wijzigingen en het zou zelfs perfect zijn. Als ze hun rollen bijvoorbeeld precies zouden weten. Maar het zou met dit basisplan hoe dan ook wel goed komen. Cursor voelde zich er zeker van.
De poolvos knikte. Ze stemde in met zijn plan en in grote lijnen zouden ze zich kunnen laten leiden door dit idee. Vanzelf zouden er onbesproken veranderingen in komen die ze beide met een simpele reactie op zouden kunnen vangen.
"Ik heb je naam iegenlijk nog niet vernomen. Ik ben Cursor, en jij?" vroeg de kerkuil haar toen. Soms zou een samenwerking ook beter uitpakken met de kennis over elkaars naam. Dat kon soms echt helpen. Een waarschuwing bijvoorbeeld zou beter binnenkomen als iemand verschrikt de naam van de ander zou noemen. Dat had meer impact en diepgeving. Werken deed dat dus. Of gewoon om kort iemands aandacht te vragen om een hint te geven.
"Ik ben Sunset." zei ze toen. Cursor knikte. Dan wist hij dat. Heel handig. Het was wel een passende naam ook bij de vos. Het had wel iets dat bij haar paste. Net als Cursor. Zijn naam stond ervoor dat hij de juiste richting op zou willen. Een 'cursor' was dan ook iets dat richting aangaf en daaraan dankte de uil zijn naam.
Sunset snoof en haar oren maakte duidelijk dat er meteen al beet was. Een voorspoedige jacht, wist hij. Cursor wilde eigenlijk al opstijgen en had zijn vleugels al uitgespreid voor een eerste slag, toen hij Sunset hoorde en zijn actie onderbrak om naar haar vraag te luisteren.
[i]"Hoe merk jij eigenlijk dat er dieren zijn? Als je op de grond bent, bedoel ik. Ruik je ze ofzo? Of voel je ze?" was haar vraag. Cursor keek haar even en nam de juiste woorden tot zich.
"Wel, normaliter ben ik niet op de grond. Ik zit liever hoog, dit is echt een uitzondering. Ik was per toeval aan de grond geraakt. Normaal zit ik hoog en kan ik goed om me heen kijken. Dan zie ik de prooien. En ik hoor ze. Vaak nog eerder dan dat ik ze zie. Dan bepaal ik de richting en kijk ik daar naar en dan zie ik de prooi meestal wel. En al zag ik hem niet, dan nog zou ik hem kunnen vangen met alleen mijn gehoor. EN zo werkt dat dus ook op de grond. Alleen aangezien ik dan geen uitzicht heb, werk ik veelal op gehoor." legde hij rustog uit. Sunset had een zachte stem gehad en Cursor had het ook fluisterend uitgelegd. Nee, een uil zijn was soms niet echt moeilijk. Je kon ver komen, want je had de kunst van het vliegen tot je beschikking en horen kon je als de beste waardoor je blind zou kunnen jagen.
Sunset begon te sluipen en keek daarna naar Cursor en wenkte omhoog. Een teken dat hij op moest stijgen. Hij was het net van plan.
Hij spreidde zijn vleugels uit en spreidde zijn staartveren uit en steeg meteen op. Dit alles in minder dat een seconde. Het was allemaal zo automatisch geworden.
"Sluip er naartoe, bijt hem en ik maak het af." waren zijn laatste hints voordat hij te hoog was om haar nog fluisterend te kunnen toespreken. Cursor bleef ten alle tijden in haar zicht zodat er nog eventuele kleine hints gegeven konden worden.
De haas had Cursor gezien. Dit was niet erg, aangezien de haas wist dat een kerkuil geen hazen aanviel. Normaal niet. En Cursor al zeker niet. Hij was te klein. Hij had het ooit geprobeerd, maar zag er toch vanaf.
Als SUnset nu snel de eerste stap zou inzetten en de haas zou vasthouden in de houdgreep, kon Cursor naar beneden duiken om de dood in werking te zetten.

Cursor vloog boven Sunset. Zijn hint was duidelijk geweest. Kort en krachtig en hij had er het volste vertrouwen in dat Sunset zou slagen. Cursor bleef daarom ook boven haar en vloog niet al té hoog, zodat hij niet uit het zicht zou raken in het oogverbindend wit.
De haas had Cursor gezien. Maar het was duidelijk dat hij geen gevaar zag in de kerkuil. Cursor was wel gek om zonder tactisch plan een haas van deze grootte te vangen in zijn eentje. Echter zou hij het wel kunnen leren. Hij zou moeten oefenen om precies de hals te grijpen. Hij kon geluidloos vliegen, stijgen en dalen, maar als hij dan eenmaal lager zou zijn, was hij wel gezien. Hazen hadden een zicht van 360° dus dan was het vaak lastig. Het viel te oefenen, maar Cursor had vaak niet genoeg trek voor zo'n grote maaltijd, dus deed hij er niets aan.
Sunset viel aan. Cursor keek er gefascineerd naar. Echter ontkwam de haas waardoor Sunset de achtervolging op hoge snelheid inzette. Cursor was genoodzaakt om zijn snelheid daarom ook te verhogen. Geen probleem. Hij sloeg een paar maal met zijn vleugels en de snelheid was er. Hij stuurde snel en wendbaar en zag toen dat SUnset beet had. Ze had de haas in zijn buik gebeten en het dier piepte. Een gil van pijn. Het teken aan Cursor dat het zijn tijd was.
Hij dook naar beneden. Zijn staart uitgespreid en verticaal omhoog gehouden. Zijn vleugels naar boven gekanteld. Zijn klauwen uitgespreid en klaar voor de aanval.
Zo belandde hij met een aardige snelheid zonder geluid, met een klein plofje op de haas. Hij kneep direct de keel dicht en de haas liet het leven al snel voor wat het was. Dood.
Cursor stapte tevreden van de haas af.
"Goed gedaan." prees hij Sunset aan. Zijn humeur was meteen een heel stuk beter dan dat het al was.
Vrolijk begn hij aan het maal. Al te grote happen nam hij niet en Sunset zou het grootste deel van de haas naar binnen mogen werken. Cursor had niet veel nodig om op peil te blijven.