Cursor opende zijn ogen. Hij zat diep ingepakt in zijn eigen verenkleed. Lekker warm tegen de friise lucht. Ja, vandaag had zeker wel een koude tint gehad. Vandaar had hij de hele dag maar geslapen. Dan zat hij lekker warm weg te dromen.
Nu waren zijn ogen weer open. Zijn maag rommelde. Even rekte hij zijn vleugels een voor een uit waarbij hij tegelijk een pootje meestrekte. Heerlijk, nu merkte Cursor pas echt dat hij wakker was.
De stilte was ook om bij weg te dromen. Hij deed het alleen niet. Nee, hij had honger en besloot stil te blijven in de hoop een muis te horen. Of natuurlijk te zien.
En ja hoor, Cursor mocht van geluk spreken. Hij zag een flinke muis. Iets groter dan je ze normaal zag. Alleen maar voordelig.
Cursor fixeerde zich geconcentreerd op de muis. Zijn ogen wijkte niet af van het diertje. Hij liet zichzelf uit de boom vallen en spreidde daarbij zijn vleugels. Zoals hij altijd als iedere andere uil deed, gleed hij geruisloos door de lucht heen. Steeds dichterbij de muis. Echter zag deze de gestalte aankomen en rende weg. Cursor versnelde en klapte een paar keer om snelheid te bouwen. Hij vloog snel als de wind en haalde de muis in. Hij vloog lager en lager en raakte bijna de grond. Maar opeens reken zijn poten naar voren om het weerloze muisje te grijpen. Deze piepte ellendig. Cursor landde niet en greep hem alleen van de grond om meteen weer wat hoogte te maken. Dat voelde immers wel veiliger.
De muis zat klem tussen de scherpe klauwen van de kerkuil en piepte hulpeloos. Cursor had hem vrij voorzichtig vast. Zijn klauwen prikte wat in het buikje en de rug, maar zorgden nog niet voor wonden. Nee, die kreeg hij wel wanneer hij weer in een boom zou zitten.
Cursor koerste daarom ook af naar een boom. Een andere dan waar hij vandaan kwam. De kou ontging hem volledig. Hij had in zijn slaap heerlijk de warmte gespaard en kon er nu wel tegenaan.
Met een van twee poten greep Cursor een dikke, stevige tak ergens laag in een boom. Ongeveer twee meter boven de grond. Eenmaal zittende en zijn evenwicht gevonden, kneep hij de muis dood. Zijn klauwen gleden met het grootste gemak binnen de prooi en deze was binnen seconden dood. Cursir handelde zo snel mogelijk om onnodig leiden te voorkomen. Zelf had hij ook honger dus er viel geen tijd te verspillen. Sowieso zou hij zijn prooi ook niet martelen. Hij was er juist dankbaar voor als hij een prooi kon vinden.
Cursor bracht zijn poot en kop naar elkaar toe om de muis aan de snavel te overhandigen.
In een keer slokte de kerkuil de muis naar binnen. EN de klus was geklaard.
Een ander geluid trok zijn aandacht. Hij keek direct naar de juiste richting en zag een katachtig dier naar hem kijken.

OPEN

Cursor had iemand gehoord en gezien. Het bleek een jonge lynx te zijn. Deze leek best te balen. Cursor vroeg zich af waarom, al kreeg hij lichtelijk het vermoeden dat deze lynx wat hongerig was. Cursor bemoeide zich er eerst maar niet mee op dat gebied. Echter had hij wel interesse in de lynx. Hij had er nog nooit eentje gezien.
"Hallo meneer de Uil!" zei ze met een hoge stem. Een verontwaardigde frons verscheen op zijn gezicht. Meneer de Uil?! Wat was dat nou weer?
"Ja...?" vroeg hij toen ietwat verward. Hij snapte deze reactie niet echt goed en kon het niet plaatsen. De lynx was nog jong, maar dat verklaarde het dan ook wel. Daar bleef het ook bij.
Cursor vloog van de tak af en landde op een paar takken lager. Dat was makkelijker praten al zat hij nu nog ongeveer ee halve meter boven de lynx.
"Is er wat?" vroeg hij toen nieuwsgierig. Het zou goed kunnen dat deze lynx iets van hem wilde weten of hem iets wilde vragen. De weg naar een bepaald gebied bijvoorbeeld of misschien of hij iemand had gezien.
Hij keek de lynx even aan. Iets tussen vriendelijk en voorzichtigheid. Jonge lynxen, soms moesten uilen daar weleens voor opppassen. Ze waren goed in vogels vangen, de meest lynxen en zouden daarom ook waarschijnlijk niet twijfelen om een uil aan te vallen.

Je speelt toch een lynx? ANders vergis ik me... xD

Heb nii zoveel inspi meer met Cursor, maar ik probeer toch wat neer te zetten... :/

De nog wat jonge lynx wilde weten waar iedereen was. Tja, zijn antwoord zou vreemd klinken. Iedereen was weg. Velen waren dood. Er waren nu niet zoveel dieren meer. Niet dat hij wist.
"Weg. Of dood." was zijn antwoord, waarna hij een paar takken omhoog vloog. Hij wantrouwde de blik van de lynx. Deze hield iets verborgen en Cursor liep liever niet het risico op verwondingen. Een uil was een prachtig roofdier, maar ook erg fragiel. Een verwonding aan de vleugel kon vreselijke gevolgen hebben voor hem.
Hoewel de lynx had toegegeven dat ze honger had, had ze verborgen dat ze hem daarom zou aanvallen. Iets dat hij zeker allang zou hebben gedaan als hij haar was.
Precies vandaag moest er niks qua voedsel in de buurt zijn. Kijk, de kerkuil had kortgeleden nog wat gegeten, ds dat zat wel snor, maar deze lynx hier blijkbaar niet. En Cursor was niet van plan om op haar menu te verschijnen. Hij had wel wat beters te doen.
Ze zou in de boom kunnen klimmen, maar als ze alleen al haar nagels in de boom zou zetten, verhuiste Cursor lekker naar een volgende.

-Ik wist wel meer, maar moet gaan eten.. -__O Dus bij deze... :S-