Micki werd als eerste wakker, Ze keek naar buiten toe en het regende nog zachtjes door. Ze zag vanuit haar ooghoek het tweetal slapen en moest zwijgzaam lachen, ze rekte zich uit en besloot wat eten te jagen. ‘Bij de tijd dat die twee wakker zijn ben ik vast al wel terug. ‘dacht ze rustig bij haarzelf. Ze pakte haar dolk en liep voorzichtig het ‘tentje’ uit. Overal voelde ze spierpijn na gisteren. Maar ze moest toch wat doen… Ze liep van de tent vandaan en binnen een uur was ze terug met wat te eten.

de jacht:

de jacht was niet zo gemakkelijk geweest. Die kleine dingen rende echt alle kanten op en kwamen op háár af! Even zuchtte ze nog diep ze was doorweekt, had het koud en stond te rillen. ‘Als ik nu niet ziek word… breekt mijn klomp.’ Zei ze zacht en probeerde het beestje te ontvellen wat nogal lastig ging. Ze kreeg de vel ervan af maar de botten breken kon ze zich niet maken.. ze had wel vlees nodig als ze de eerst volgende maaltijd ging eten… Ze kneep haar blauwe ogen dicht en een luide krak was te horen. Ze keek gelijk om naar de anderen die alleen wat bewogen leken te hebben in hun slaap… Ze haalde het pootje er vanaf en deed deze in wat water. Ze kon een mooi boulion maken voor de soep volgende keer. Het zou alleen lastig zijn om het mee te nemen. Weer klonk er een luide knak omdat ze een ander pootje van het dier had eraf gehaald. Der maag draaide rondjes en ze kon het niet meer hebben. Ze legde de ontvelde konijn in de pan en deed de deksel erop. ‘ik kan dit niet…’ jammerde ze. Ze voelde een misselijkheid opkomen en was naar een paar bosjes verder op gerend. Der hele maag inhoud kwam eruit en voelde zich belabberd. Ze was niet echt gemaakt voor dit soort werk. Nadat alles eruit was haalde ze nog een paar keer diep adem. Wat moesten ze wel niet van haar denken als ze haar zo zagen.. De klom, nadat ze op adem en rust was gekomen, de boom in voor wat droog hout. Sommige dichtbepakte bomen hadden nog wat droog hout wat op z’n minst wel even branden. Ze hoorde wat van de twee heen en keek erheen. ‘hierzo!! ‘ En ze zwaaide vanuit de boom.

( sorry voor de laate post )

'Hikari! Hierheen!'. Hikari draait zich om en ziet Micki op zich af rennen. De twee meisjes begroeten elkaar. Ook Shira komt op een drafje aan gelopen. Hikari kijkt met verbazing naar de Lynx. Ze is al een stuk groter geworden! Niet veel later komt Mortal van achter en pakt Hikari in haar zij vast. Hikari schrikt en springt hysterisch omhoog.'Mortal! Je weet dat ik daar niet tegen kan!', lacht ze. Mortal lacht, en ze gaan een huisje binnen. Iedereen zucht als ze op de bank ploffen. 'Blij dat dit drama voorbij is!',zucht Micki opgelucht. Iedereen knikt. 'Gaat het met je schouder?',vraagt Hikari bezorgt aan Mortal. Hij knikt en Hikari knikt opgelucht. 'Laat mij er maar naar kijken'. Hikari pakt zijn shirt vast en maakt zijn schouder bloot. Een grote wond komt tevoorschijn. Dankbaar pakt Hikari een verbanddoos aan van Micki, en maakt de wond schoon. Daarna verbind ze het, en ruimt dan de spullen weer op. 'Dankjewel', antwoord Mortal en buigt zich naar Hikari toe. Ze sluit haar ogen en wacht....

Hikari schrikt wakker. Ze doet haar ogen open, en voelt dat ze erg comfortabel ligt. Ze kijkt omhoog, en kijkt recht in het gezicht van Mortal. Wat toepasselijk na de droom! Zijn oogleden zijn nog gesloten en voorzichtig komt ze een beetje overeind. Daardoor word hij wakker, en kijkt een beetje sloom uit zijn ogen. 'Ehh, goedemorgen', zegt Hikari verlegen. Plots horen ze: 'hierzo!'. De twee kijken op, maar zien niemand. Verbaasd en op hun hoede, kijken ze rond. Hikari besluit op te staan en trekt Mortal overeind. Samen lopen ze richting de bomen, en net als Hikari verder wil lopen, valt er een grote tak naar beneden. Hikari deinst nogal raar achteruit, en beland voor de tweede keer in de armen van Mortal. Geschrokken kijkt ze omhoog en ziet Micki keihard lachen...


De droom van Hikari is een beetje een soort van visioen,just so you know!
En Micki-sama: geef mij mijn ondertitel! XD

Meermalen was Mortal wakker geworden en een fijne nachtrust had hij niet gehad. Hij had weer nachtmerrie's. Mortal had sinds een week na de ramp geen nachtmerrie's meer gehad maar nu had hij er 3 in 1 nacht. Het was vreemd want het sloeg nergens op... Mortal opende nu zijn ogen omdat hij iets voelde en keek naar de blonde haren van Hikari. 'Ehh, goedemorgen' zei ze verlegen tegen hem. "goedemorgen" Antwoorde hij op een lieve, maar nog moeie toon. "Hierzo!" hoorden ze roepen. Hij hielp Hikari overeind, die hem weer hielp daarna. Mortal hield met 1 hand zijn zwaard vast, omdat hij Micki in eerste instantie niet had herkend. Toen Er plotseling een tak naar beneden donderde schrok mortal even en kon nog net optijd hikari opvangen. Mortal keek streng naar boven toe, maar kalmeerde op het moment dat hij Micki zag. Mortal zette nu Hikari op haar benen. "gaat het met je?" keek hikari aan, maar had zelf al gezien dat de tak haar gemist had. Na haar bevestiging knikte Mortal even en liep toen naar het vuur toe. Het vuur brandde nog zachtjes, dus dat was geen probleem. Mortal pakte wat takjes en deed die op het vuur. Het vuur begon wat sterker te branden en daar liet mortal het voor nu bij. "Ik zie dat we eten hebben Micki?!" Keek naar het half schoongemaakte konijntje. "Dat is helaas niet genoeg voor ons 3en... Ik ga nog wel even op zoek naar eten." Mortal pakte zijn boog erbij die nog in de schuilplaats lag. Terwijl Mortal langs Hikari liep kon hij een fijn gevoel in zijn buik niet onderdrukken, terwijl hij even naar haar keek. "ik ben terug in één of twee uurtjes" Mortal liep verder het bos in.

Mortal's jacht:

Spoiler:

Terug bij het kamp kwam Mortal met een fazant en een everzwijn aanlopen. Hij keek blij naar de meiden "kijk eens! voedsel!" Alleen de meiden konden direct zien dat niet alleen de beesten hadden geleden onder de jacht. Mortal liep, ongemerkt voor zichzelf, mank door de verwondingen. Mortal nam geen rust en begon meteen met het schoonmaken van de fazant. "hier dit zullen jullie lekker vinden" zei Mortal vrolijk, terwijl hij lachend naar hikari keek. Zelf had mortal niet door hoe groot de verwondingen nou echt waren omdat hij alleen even naar het bloed had gekeken dat zijn shirt introk. Mortal was rustig bezig met het schoonmaken van de fazant.

Hikari kijkt een beetje verdrietig naar het konijntje. Het is toch een beestje? Ze kunnen ook vegetarisch worden ofzo! Nadat Mortal is vertrokken voor meer eten, heeft Micki met veel moeite toch het konijntje kunnen schoonmaken. Na een tijdje zitten, komt Mortal weer terug met een fazant en een everzwijn. 'Kijk eens? Voedsel!'. Hikari's ogen werden groot toen ze zag dat Mortal flink gewond was. Hij liep mank en bloed zat overal op zijn shirt. Hij begon meteen met eten maken en nam geen rust. 'Hier. Dit zullen jullie lekker vinden', zegt hij lachend terwijl hij lachend naar Hikari kijkt. De kijkt hem echter bezorgt aan. Hij ging rustig verder met het schoonmaken van de fazant, terwijl Micki het konijntje bereid. Hikari stond op en pakte uit de grote tas, die ze had meegenomen van de man, medicijnen en verband. Als ze weer naar buiten komt, loopt ze direct op Mortal af. 'Mortal, laat dat eten even zitten. Micki, kun jij dit afmaken?'. Micki knikt en gaat verder met de fazant, terwijl ze Mortal zachtjes,maar toch dwingend naar het hutje duwt. Vragend kijkt hij haar aan, waarop Hikari gebaart dat hij zijn shirt uit moet doen. Aarzelend doet hij het shirt uit, en Hikari schrikt van wat ze ziet. Diepe sneden in zijn zij. 'Mortal, ga even liggen'. Ze pakt een kleine deken en legt deze op de grond,zodat hij erop kan liggen. Daarna pakt ze een desinfecterend middel,en gaat voorzichtig over de wonden. Mortal bijt op zijn lip van de pijn, maar hij zegt niks. Druk gaat ze aan de slag, en even later is ze bezig met het verband. Ondertussen komt Shira nieuwschierig aan gelopen, en gaat braaf naast Hikari zitten. Niet veel later begint ze aan Mortal's broek te likken. Dat trekt Hikari's aandacht, en dan voelt ze zachtjes. Ze drukt even, en Mortal komt van de pijn omhoog geschoten. 'Mortal,ik weet dat het vreemd klinkt, maar doe ook je broek uit. Volgens mij heb je daar ook wonden'...

Tamtamtaaam! Sorry dit stukje moest even,vat het niet verkeerd op XD

Mortal was bezig met de fazant schoonmaken, toen Hikari met verband op hem af kwam. Hij keek haar vragend aan 'Mortal, laat dat eten even zitten. Micki, kun jij dit afmaken?' Mortal liep maar mee. Eigenlijk wilde hij doorgaan met het eten, maar liet zich dan toch maar naar de tent duwen. Mortal keek Hikari vragend aan, die daarop gebaard dat zijn shirt uit moet. Mortal keek een beetje twijfelachtig naar Hikari, maar deed toen toch zijn shirt uit. Hikari schrok blijkbaar van wat ze zag en hijzelf ook toen hij keek. "het was dus meer als ik dacht... het voelde helemaal niet zo erg..." Mortal ging liggen op een deken dat Hikari zojuist neergelegd had. Voor hij iets kon zeggen begon Hikari de wonden schoon te maken met vloeistof uit een flesje. Toen hij wilde kijken wat het was, schoot er een pijnscheut door zijn hele lichaam heen. Mortal beet op zijn lip en tegen de pijn in ontspande hij zijn lichaam. Toen Hikari bijna klaar was voelde hij ineens iets aan zijn been. Het likte zijn been, dus Mortal dacht dat het waarschijnlijk Shira was. Toen Hikari zijn been bekeek wilde Mortal net vragen wat er was, toen hij ineens nog een pijnscheut voelde. Mortal schoot omhoog en kon nog net een schreeuw inhouden. Hikari keerde zich naar hem toe. 'Mortal,ik weet dat het vreemd klinkt, maar doe ook je broek uit. Volgens mij heb je daar ook wonden' Mortal keek haar even verlegen aan, maar deed toen toch twijfelachtig en verlegen zijn broek uit. Mortal keek naar zijn been en die wond zag er nog slechter uit dan die in zijn zij. Mortal keek Hikari even aan. "dat everzwijn had me flink te pakken... hij viel mij aan in plaats van andersom." Mortal keek Hikari even moeilijk aan. "Ik dacht dat het wel meeviel... ik voelde geen pijn daar net buiten..." Mortal pauzeerde even toen Hikari ook die wond schoonmaakte. Weer gaf hij geen kick. " echt heel erg bedankt dat je me helpt trouwens" Mortal keek Haar dankbaar aan. Mortal aaide Shira even die nu naast hem was gaan zitten. " Heey shira gaat het met jou? we hebben straks nog wel wat lekkers te eten voor je" Hikari was ondertussen zijn been aan het verbinden. " Micki heeft moeite met dieren schoonmaken hea? of zag ik dat verkeerd?" Nadat hij antwoord had gekregen hielp Hikari hem omhoog en deed hij snel zijn kleding weer aan. Toen Mortal weer helemaal aangekleed was keerde hij zich naar Hikari. Hij legde verlegen zijn hand op haar heup/taille en keek haar even aan. Hij bleef even stil en wist niks te zeggen. Toen Mortal merkte dat hij haar iets te lang aankeek zei hij snel " uh heel erg bedankt" op een wat stuntelig verlegen manier en liep toen snel naar Micki toe om haar te helpen.

" Heey Micki, kan ik je misschien helpen met die dieren schoonmaken?" Mortal keek haar even aan en toen ze blij de fazant aan hem gaf nam hij het snel over en ging weer snel aan het werk. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan om zo stuntelig te doen recht voor Hikari. Hij leek wel een klein kind, zo slecht kwam hij net uit zijn woorden. Mortal keek steeds stiekem even naar Hikari. Toen hij klaar was met de fazant zei hij tegen Micki "heey Micki. Kan jij hier niet iets lekkers van maken?" Hij liet het vlees van de fazant zien. " Die everzwijn ga ik nu aan werken maar die gaat langer duren... dat is iets meer werk" Hij gaf Micki het fazant-vlees, die het begon te bereiden. "ik zag trouwens nog wat eetbare planten, hier dichtbij... kruiden enzo. Ik ga wel even wat verzamelen voor je Micki!" Mortal liep rustig weg richting de planten. Hij kwam 5 minuten later met 2 soorten kruiden en 2 zoete vruchten terug. "alsjeblieft Micki ik hoop dat je hier iets mee kan" Mortal keek haar even glimlachend aan. Hij was wel slim genoeg om nu eindelijk even wat rust te nemen. Daar zou Hikari waarschijnlijk blij mee zijn, dacht hij bij zichzelf. Hij ging zitten tegen een boom aan en controleerde rustig al zijn wapens.

Ze keek mortal aan, Hij was terug gekomen met een fazant en een zwijn terug kwam. Hikari had wat bevelen rond gegeven en mortal mee naar binnen genomen. Ze had nog een paar takken uit de boom laten vallen en klom zelf onhandig uit de boom. Mortal kwam terug en ze had geprobeerd hun in de gaten te houden wat natuurlijk niet lukte. ‘wat was er?’ Ze keek mortal aan. Zij zelf was al iets opgedroogd. Mortal had het schoonmaken weer overgenomen… Tot micki’s opluchting. Ze maakte een bouillon van een paar kruiden die ze nog had. "heey Micki. Kan jij hier niet iets lekkers van maken?" Hij had het vlees van de fazant schoongemaakt in no time. " Die everzwijn ga ik nu aan werken maar die gaat langer duren... dat is iets meer werk" Hij had mij de fazant gegeven en stond op. Ik begon gelijk wat recepten te bedenken die ik kende. "ik zag trouwens nog wat eetbare planten, hier dichtbij... kruiden enzo. Ik ga wel even wat verzamelen voor je Micki!” Hij was opgestaan en micki keek hem even na. ‘is alles oke met hem? Vroeg ze naar hikari.’ Ze klonk bezorgd, ze had ondertussen de fazant in de pot gedaan en mortal kwam weer terug met wat. "alsjeblieft Micki ik hoop dat je hier iets mee kan" Ze bedankte hem en keek naar wat hij had mee genomen, 2 soorten kruiden en 2 zoete vruchten. Ze keek hem dankbaar aan en begon het te snijden en/ of fijn te hakken. Ze had een grote glas met een dop gepakt voor als de bouillon klaar was. Ze zou deze hier in gaan gieten. Ze sneed de fazant in kleine blokjes en had de bouillon over gegoten. De blokjes had ze in een pan gedaan net zoals de kruiden. ‘Het zal even duren voordat dit klaar is…’ ze keek naar Mortal die tegen een boom zat. Ze klom een andere boom in en pakte nog wat brandhout zodat ze voor later nog wat hadden. Ze was rustig naar beneden geklommen en zag het handje vol hout en deed deze in de tent voor later. ‘Waar komen jullie vandaan?’ Ze bedacht maar wat vragen te doen omdat ze toch weinig kon doen als het vlees aan het garen was.

Micki was bezig met het eten maken en Mortal had nog wat vruchten gevonden. Het zag er lekker uit, en Hikari snoof de geur op. Haar maag rommelde, en verlekkerd kijkt ze naar het vlees. Dan vraagt Micki: 'waar komen jullie vandaan?'. Hikari is even stil en antwoord dan zachtjes: 'chimpennia'. De twee kijken haar verrast aan. Chimpennia is een grote stad, maar bovenal rijk en duur.
'Ik ben na een ruzie weg gerend en ben meegenomen door de man die je heb gezien'. Micki knikt begrijpend, aangezien ze zelf ook gevangen was genomen. 'Chimpennia heeft de van van een rijke en dure stad. Je kon er alles krijgen watje wilde, en de meeste waren arrogant. Ikzelf heb nooit zo willen zijn, aangezien de mensen best egoïstisch zijn'. Hikari is even stil, denkend aan alles dat er gebeurt was en dat ze had meegemaakt. Ze meeste jaren die ze daar had doorgebracht, waren verschrikkelijk. Ze was heen type om zo te zijn. 'Ik heb daar altijd mijn geluk gehad. Ik had veel vrienden en had zelfs een relatie met een jongen. Maar na een tijdje gingen mijn vrienden vreemd doen. Ook Devlin,mijn vriendje. Ik vroeg wat er was,maar hij zei niks. Ik wachtte af en merkte dat hij steeds minder met me om wilde gaan. Na een aantal weken kwam ik erachter dat hij...dat hij...en ander had'. Hikari stopt even en tranen vullen haar ogen. Micki en Mortal kijken haar geschokt aan. 'Ik werd boos. Toen ik hem er mee confronteerde...sloeg hij me. Meerdere keren. Ik schrok en ben huilend en overstuur weg gerend. Daarna werd ik meegenomen door die man,en nu zit ik hier....'.Het is even stil, waarna het blonde meisje huilend naar het hutje loopt. Mortal en Micki kijken elkaar geschokt aan door het verhaal. Dit hadden ze niet verwacht!

Mortal Had rustig tegen de boom aan gezeten, terwijl Micki het eten gemaakt had. Ook had micki brandhout gehaalt uit de boom. Micki vroeg ineens " Waar komen jullie vandaan?", waarop Hikari antwoorde ' Chimpennia'. Even was het stil en Mortal keek haar verbaasd aan. Ze paste niet in die stad... Hikari zei zelf al 'Chimpennia heeft de van van een rijke en dure stad. Je kon er alles krijgen wat je wilde en de meeste waren arrogant. Ikzelf heb nooit zo willen zijn, aangezien de mensen best egoïstisch zijn.' Ze pauzeerde even en leek na te denken over die tijd en vervolgde daarna weer. 'Ik heb daar altijd mijn geluk gehad. Ik had veel vrienden en had zelfs een relatie met een jongen. Maar na een tijdje gingen mijn vrienden vreemd doen. Ook Devlin,mijn vriendje. Ik vroeg wat er was,maar hij zei niks. Ik wachtte af en merkte dat hij steeds minder met me om wilde gaan. Na een aantal weken kwam ik erachter dat hij...dat hij...en ander had' Mortal schrok toen ze tranen in haar ogen kreeg en schoot half overeind. Hikari ging weer door, met de tranen nog in haar ogen. 'Ik werd boos. Toen ik hem er mee confronteerde...sloeg hij me. Meerdere keren. Ik schrok en ben huilend en overstuur weg gerend. Daarna werd ik meegenomen door die man,en nu zit ik hier....' Huilend liep Hikari de schuilplaats in. Mortal sprong op en ging gehaast achter haar aan. Hij keek Micki nog even vragend aan, voordat hij de schuilplaats inging. Mortal zag Hikari huilend zitten en hij legde zijn hand op haar schouder. " Je bent bij ons beter af..." Zei Mortal beetje verbaasd nog. " het spijt me dat die dingen zijn gebeurd... Ik zal ervoor zorgen dat zulke dingen je niet meer overkomen" Mortal legde verlegen zijn arm om Hikari heen, om haar tot rust te brengen. " je mag best huilen. Ik ben er voor je als je dat graag wilt." Mortal streelde rustig door haar haren heen. Zijn zusje was daar altijd rustig van geworden, dus hij hoopte zo Hikari tot rust te brengen.

Nadat hij Hikari eindelijk helemaal rustig had gekregen pakte hij haar hand en hielp haar uit de schuilplaats. "Zo ga maar rustig bij het vuur zitten..." Mortal ging zelf naast haar zitten.

Na een poosje stond mortal op en keek nog even verlegen naar Hikari. Hij liep naar het everzwijn en begon het dier schoon te maken. De huid bewaarde hij zodat hij er later iets van kon maken. Hij sneed met zijn zwaarden de huid los van de poten. Vervolgens sneed hij grote stukken vlees los dat hij op een steen legde. Mortal keek steeds naar Hikari en wanneer ze terugkeek lachte hij verlegen. Mortal had nu al het vlees van de everzwijn afgesneden en sneed het op een omgekeerd stuk boom bast tot kleinere stukken

Mortal was bijna klaar toen Micki riep dat het eten klaar was. Hij Maakte het werk snel af en hing de stukken vlees boven het vuur te drogen. "Zo, zo hebben we straks lekker gerookte stukken vlees. Vroeger haalden we dat altijd gewoon in de supermarkt..." Mortal keek even naar Micki "Maar goed. Ik vind zelf gerookt vlees altijd erg lekker..." Mortal had ondertussen nog wat brandstof op het vuur gegooid en legde nog een aantal bladeren in het vuur waardoor het vuur wat meer rook produceerde. Mortal ging zitten en kreeg van Micki wat eten aangereikt. "bedank." Had hij vriendelijk gereageerd. "Nog als antwoord op je vraag van net... Ik zelf kom uit Solumn. Ik ben daar mijn ouders en mijn zusje verloren" Mortal keek even weg van de rest het bos in. Hij had zijn zusje al een tijdje niet meer zien rondlopen. " Verder niet veel bijzonders over mij... Hoe zit het met jou Micki?" Mortal begon rustig te eten.

[God Note] + Remission voor het troosten van iemand

Ze was geschrokken na de reactie van Hikari. Het was niet haar doel om oude wonden open te halen. Ze had haar gevolgd, net zoals Mortal dat deed. Ze zag hoe die twee waren en liep terug naar het vuur. Ze had een klein kopje thee gemaakt. Nadat ze bij het vuur was komen zitten was Mortal verder gegaan aan het zwijn. Micki was zo verstopt in gedachte dat ze Mortal niet eens gehoord had. Ze kwam weer uit der gedachte toen ze het vlees boven het vuur zag hangen. "Zo, zo hebben we straks lekker gerookte stukken vlees. Vroeger haalden we dat altijd gewoon in de supermarkt..." Mortal keek even naar Micki "Maar goed. Ik vind zelf gerookt vlees altijd erg lekker..." Ze keek terug maar wist niet goed wat te zeggen dan. “ja… ja ik ook…” Ze gaf mortal wat te eten en keek weer het vuur in. "bedank." Had hij vriendelijk gereageerd. Ze droomde weer weg… Het vuur deed haar aan veel dingen denken. "... Hoe zit het met jou Micki?" Mortal begon rustig te eten. Ze schrok op en keek mortal even verbaasd aan. Wat zei hij net? Ze grabbelde even in haar geheugen en had toen pas weer door wat hij had gezegd. ‘Oh! Waar ik vandaan kom! ‘ Ze zette haar eten neer en keek ze beide om de beurten aan. ‘Niet voor oordelen graag… Maar ik kom oost Solum...’Ze stopte even dacht even na voordat ze verder ging. ‘Mijn vader deed veel instrumenten en moeder deed vaak de muziek. Sharon mijn grote zus deed aan tekenen… Ik liep altijd een beetje achter omdat ik graag dingen deed met mam… niet zoals Sharon… ‘ even glimlachte ze nerveus naar ze en stond op. ‘Ik ga… eventjes wat dingen doen… ja… ‘ knikte nog een keer als een bevestiging op haarzelf en liep naar de tenten. Ze voelde zich niet zo lekker en was afwezig met haar gedachte. Ze legde de slaap plaatsen goed en repareerde het een en ander aan het hutje. Wat is er mis met me… waarom vertel ik gewoon niet waar ik echt vandaan kom… Waar ben ik bang voor… Even werd haar zicht wazig. Ze schudde haar hoofd, ook kreeg ze een rilling. Ik word toch niet ziek omdat ik buiten bleef in zeiknatte kleding… toch? Ze vond het vreselijk. Snel verwisselde ze van kleding en kwam weer bij het vuur zitten. Is er iets? ze keek de andere twee aan.

Hikari en Mortal kijken haar nieuwschierig aan, wachtend op antwoord. ‘Niet voor oordelen graag… Maar ik kom oost Solum...’Ze stopte even dacht even na voordat ze verder ging. ‘Mijn vader deed veel instrumenten en moeder deed vaak de muziek. Sharon mijn grote zus deed aan tekenen… Ik liep altijd een beetje achter omdat ik graag dingen deed met mam… niet zoals Sharon… ‘ even glimlachte ze nerveus naar ze en stond op. ‘Ik ga… eventjes wat dingen doen… ja… ‘ knikte nog een keer als een bevestiging en liep naar de hut toe. Hikari kijkt haar bevreemd na. Waarom doet ze zo vreemd? 'Ik vind haar een beetje vreemd doen',mompeld Hikari, en kijkt Mortal doordringend aan. Hij kijkt haar aan maar zegt niks. Als ze door heeft dat ze staart,kijkt ze snel weg. Ze kan niet voorkomen dat ze rood word. Waarom gebeurt dit de hele tijd? De vraag blijft rondspoken in haar hoofd, en beide zijn stil. Mortal was naar haar toe gekomen om haar te troosten. Het hielp heel erg, en het liefst had ze zo nog even gezeten, maar Micki is er ook nog. Micki! Hikari veert op, waardoor Mortal schrikt. Ze kijken elkaar weer en zijn bruine ogen blijven in die van haar kijken. Beide durven niks te zeggen,totdat Micki weer terug komt en vraagt: 'is er iets?'. Ze schrikken en Hikari springt nerveus op. 'Nee, eh, hehe nee ik um, wilde net eh...',op dat moment komt Shira aan lopen, 'even met Shira lopen. Je weet wel, meiden onder elkaar. Toch Shir?'. Shira kijkt omhoog en zet een poot tegen haar been. Snel loopt ze weg, de ondeugende blik van Micki negerend....

Mortal kreeg op de vraag waar micki vandaan kwam maar een half antwoord. Hij twijfelde erover wat hij ermee moest. Toen Micki eindelijk antwoorde zei ze het nogal moeilijk 'Niet voor oordelen graag… Maar ik kom oost Solum...’Ze stopte even dacht even na voordat ze verder ging. ‘Mijn vader deed veel instrumenten en moeder deed vaak de muziek. Sharon mijn grote zus deed aan tekenen… Ik liep altijd een beetje achter omdat ik graag dingen deed met mam… niet zoals Sharon… ‘ Hierna liep ze veel te snel weg voor Mortal. Het leek alsof ze niet wilde antwoorde. Hij wilde naar hikari kijken voor hulp die hem dezelfde blik al gaf. Mortal was opgestaan om achter Micki aan te lopen maar ging toch maar weer zitten. Zou hij naast Hikari gaan zitten? Hij besloot het toch maar te doen. Hij vond het fijn bij haar, al wist hij niet waarom... Mortal sloeg om Hikari te troosten/steunen een arm om haar heen, Hij kon zo uren zitten. Micki kwam ineens aangelopen en hij schrok ervan, ook omdat Hikari ineens opsprong. hikari zei stotterend 'Nee, eh, hehe nee ik um, wilde net eh... even met Shira lopen. Je weet wel, meiden onder elkaar. Toch Shir?' Shira was net aan komen lopen. Mortal was opgestaan en weggelopen, omdat hij geen woord wist uit te brengen.

Hij liep zo'n honderd meter van het kamp toen hij neerviel. "stomme steen..." Mortal keek rond en zag zijn zusje. Hij schrok een beetje. "Heey broer, wees voorzichtig... Altijd kijken waar je loopt..." Mortal schudde zijn hoofd en krabbelde op. Zijn zusje was weer weg, had hij zich dat verbeeld? hij had sinds gister ochtend haar niet meer gezien... "w.waar ben je?" Mortal praatte in het niets. Mortal bleef even zitten en voelde aan zijn been. Alles zat gelukkig nog goed en er waren geen extra wonden. Mortal dacht na over wat hij nou van de meiden vond. Micki was aardig en soms wel grappig, ze was een sterke meid maar toch liefdevol. Aan de andere kant was ze apart en deed ze soms een beetje vreemd, Maar ze was zeker te vertrouwen. Hikari was erg lief, soms wat onhandig, maar hij was graag bij haar. Verder was ze speciaal, al snapte Mortal niet waarom... Ze was knap. Die prachtig blonde haren samen met haar helder blauwe ogen sierde haar. Mortal kreeg het vreemde fijne gevoel weer in zijn buik.

Toen hij opstond besloot hij maar wat brandhout te gaan zoeken. Hij brak een aantal stevige takken af en pakte nog wat bladeren mee. Toen hij aankwam bij het vuur zag hij beide meiden even niet. Mortal stookte het vuur wat op. Hij draaide het vlees om zodat de andere kant gerookt werdt en vervolgens legde hij nogwat bladeren op het vuur zodat het weer extra ging roken. hij was gaan zitten bij het vuur en hield het vuur maar op gang, aangezien hij niet veel meer kon doen op het moment... Hij rookte het vlees, hield het vuur aan en dagdroomde wat, terwijl hij op de meiden wachtte.

Ze was iets verder weg gegaan van het kamp en ging even rustig zitten en even goed nadenken waarom ze hun niet de waarheid vertelde. ‘ben ik bang omdat ze me gaan afzetten? Buitensluiten… om wie ik echt bent?...’ ze zuchtte even en keek naar het kleine rivier stroompje… het was waarschijnlijk ontstaan door de regen van net. Haar maag begon te rammelen maar had geen trek om te eten… ‘WIE… ben ik… Micki Bell. Dochter van…. Ik weet niet eens haar naam meer…’ Ze trok der knieën hoog op en verstopte haar gezicht erin. Ze snapte niet waarom ze moest huilen maar de tranen gleden over haar wangen op de grond. Ze kon het niet stoppen. De tranen bleven vallen op de grond, ze voelde zich nu zo klein… waarom maakte ze weer vrienden als ze die ook kon verliezen? De angst van haar verleden had haar nog steeds. Waarom moest ik nu vrienden maken… straks gaan die ook nog dood… d. dan ben ik weer alleen…’ Ze keek op met tranen in der blauwe ogen. Ze keek het riviertje langs. ‘er is al genoeg ellende in de wereld… we kunnen mijn problemen er niet bij hebben… ‘Ik ga het ze vanavond vertellen!’ Ze stond op en praatte haarzelf de moed weer in, wreef de tranen uit haar ogen. klopte de stof van haar kleding en liep terug richting kamp.

Haar adem stokte even, ze kreeg het benauwd, Micki keek paniekerig om haar heen en zag het kamp nog niet eens dichtbij. Ze was tegen een boom aan gaan zitten en klopte een paar keer op haar borstkas. ‘s. shit… ik word dus wel ziek..’ dacht ze bij haarzelf. Ze had het gevoel alsof de hele wereld was begonnen met draaien. Ze sloot haar ogen en werd wakker liggend op de grond. Haar hoofd was aan het bonken. W. wat was er gebeurd? Ze keek naar haar handen die aan het trillen waren. Ze keek naar de lucht. Deze was rood, ‘rood? Dat kan niet.. ‘ is… is dit een droom? Ze keek rond en der vader en moeder stonden voor haar. Mam! Pap! Jullie leven! ‘ ze had hen wille knuffelen maar stopte. De gezichten waren leeg… geen ogen geen mond niets… ze schrok zo erg dat iets haar van achter had gegrepen. Ze draaide zich snel om en keek haar zus recht in de ogen. Ze gilde en rende gelijk door het bos, het bos leek eindeloos voor Micki. Overal waar ze heen rende zag de dezelfde bomen, hetzelfde paaltje. En weer dezelfde steen. Ze stopte bij de steen en keek erop. Het was een oude steen, er stond wat op geschreven. Ze volgde het met haar vinger. “M…I….C….K…I….B…E…L…L…R…I…P…” ze trok der hand snel terug en deed haar handen over haar oren. Waarom? Waarom? Waarom? De zus kwam net zoals de ouders. Ze hadden een hand toegereikt naar Micki. Even ging Micki der hand naar die van haar ouders maar trok het alsnog terug. Ze keek de ouders aan met verdriet in haar ogen. ‘dit… is niet echt…’ zei ze nuchter. De ouders verdwenen zoals zandkastelen dat deden als er veel wind stond. Ze kreeg tranen in haar ogen, dit was de tweede keer dat ze haar vader en moeder had gezien in een droom. Ze draaide zich om en schrok zich helemaal dood. De zus stond vlak achter haar en had Micki gestoken. Ze keek gelijk naar haar buik waar niets uit kwam. ‘Een droom…’ de schrik zat nog in haar stem. De grond viel onder haar voeten vandaan. Ze viel in een bodemloze put. Dit was de put waar ze eerder in had gezeten. Ze hoorde wat bekends in die put. Een stem… ze wist het niet goed te plaatsen. Ze opende haar ogen.

Haar reacties waren sloom. Ze had het lastig met ademen, net zoals de wereld recht te zien. Ze lag op der zij net zoals de droom. Maar daar had ze het niet zo steenkoud. Weer hoorde ze een stem voor haar roepen… ‘hier…’ kwam er heel zachtjes uit. Haar stem was schor, der ogen waren wazig. Rode wangen stonden op der toet. Ze keek omhoog naar de lucht. De lucht zag er gewoon uit. Een tevreden zucht ontsnapte Micki, weer werd alles donker. Maar toen ze twee tellen bij kwam voelde ze alsof ze zweefde, ze wist het niet te plaatsen. Ze greep iets, al leek het veel op stof. ‘sorry…sharon..’ kwam er schor en zacht uit haar keel.

Mortal zat al een tijdje bij het vuur. Het vlees was volledig gerookt, maar de meiden waren nog niet terug. Mortal had het vlees in zijn tas gedaan en besloot de meiden te gaan zoeken. Mortal liep eerst wat rond vlak bij het kamp om een richting te zoeken maar hij zag niks. Toen besloot hij een grote cirkel te maken en het vuur in de gaten te houden zodat hij niet verdwaalde. hij riep " HIKARI?!... MICKI!!" , maar een antwoord bleef weg. Mortal zocht overal zolang hij het vuur maar bleef zien. " MICKI!! HIKARI!!" weer bleef het stil... Mortals hart bonkte in zijn keel. Hij had geen reactie gekregen het eerste rondje... hij begon nu zijn pas te versnellen en zocht nu lichtelijk paniekerig. Mortal "HIKARI!! MICKI!!!" schreeuwde hij nu zo hard hij kon. Plotseling voelde hij de wond in zijn zij door het schreeuwen. Hij zag iets liggen! Hij keek waar het kampvuur was en rende toen naar de plek waar hij iets zag liggen. "MICKI?! HIKARI?! IS DAT EEN VAN JULLIE?" Hij kwam bij de plek aan en zag dat het Micki was. "micki?! waarom antwoord je niet?!" Hij knielde bij haar neer... Het zag er niet goed uit, Micki had koorts... en hoog ook. Mortal pakte gehaast een stuk doek uit zijn tas en doordrenkte die met water uit het kleine stroompje water. Hij legde de doek op Micki's voorhoofd. "micki! kan je me horen?!" Mortal's stem was vol paniek. " Ik ga je weer beter maken hoor! dat beloof ik!" Mortal probeerde haar wakker te schudden, maar kreeg geen reactie. Hij voelde nu aan haar buik en borst of ze nog ademde, wat ze nog deed. Ook voelde hij haar hartslag, dus die was ook goed. "Damn!" Mortal tilde Micki voorzichtig maar snel op. "Micki wordt wakker!" hij zorgde ervoor dat de doek op haar voorhoofd bleef door hem om haar hoofd te binden. "Micki geef antwoord... doe je ogen open!" Hij schudde haar nog even door elkaar. "Micki! wordt wakker je gaat nu niet blijven slapen!" Mortal rende nu naar het kamp. Wel deed hij voorzichtig met waar hij liep. Micki opende nu haar ogen, maar het leek of ze hallucineerde. "Micki?!" ze antwoordde heel vaag met 'hier...' Ze zuchtte toen ze naar de lucht keek. " Blijf wakker Micki... niet weer in slaap vallen!" Mortal was rustiger gaan lopen omdat ze nu wakker was. " Wat was je aan het doen daarzo??" Micki was duidelijk aan het ijlen of ze was er niet helemaal bij, want ze reageerde met 'sorry... Sharon..' Bij het kamp aangekomen legde Mortal haar neer op een deken in de schuilplaats. Micki... hoor je me?" Hij keek radeloos om zich heen. Hij haalde de doek van Micki's hoofd af en rende naar een plas met water. Mortal maakte de doek weer koud. Hij haastte zich terug, waar Micki weer op haar zij lag. Hij bond de doek weer om haar hoofd en pakte een ander deken waarmee hij een kussen improviseerde voor Micki. Mortal liep zenuwachtig heen en weer door het kamp, op zoek naar Hikari die maar niet terugkwam. Mortal mompelde in zichzelf "Hikari waar ben je nou... ik hoop echt dat alles goed gaat... Micki is ook al erg ziek..." Hij keek op de 2 rondjes bij Micki of de doek nog koud was. Wanneer de doek niet koud was haalde hij het weg van haar hoofd en voelde haar nek en wangen hoe warm ze was. Helaas daalde de temperatuur niet, dus besloot Mortal de doek om de beurt losjes om haar nek en hoofd te doen. "misschien helpt het als ik direct de halsslagaders afkoel..." Zo bleef hij dat zenuwachtig doen. "verdomme waar is Hikari nou?!... Shira was met haar mee, maar bij echt gevaar dan kan Shira haar niet beschermen... niet als het mensen zijn..." Mortal bleef piekeren om Hikari terwijl hij Micki verzorgde.

Rusteloos loopt Hikari door het bos. Shira trippelt vrolijk naast haar. 'Wat denk je van Mortal, Shira?'. De Lynx kijkt omhoog en laat een soort miauw horen. Hikari schiet in de lach. 'Ja vind ik ook. Ik vind hem ook erg lief'. Dromerig loopt ze verder, totdat ze abrupt stopt. 'Nee,nee,nee ik mag niet verliefd worden! Ik bedoel, dat kan niet. Ik ken hem nog geen eens zo goed?!'. Ze grijpt met haar handen naar haar haar, en gaat op haar knieën zitten. Shira komt ongerust voor haar zitten, en legt een poot tegen haar hand. Hikari lacht waterig en aait haar over haar kop. Hikari staat op en spreid haar armen. 'IK, HIKARI, BEN NIET VERLIEFD OP MORTAL!!'. Shira schrikt zich rot, en laat een verontwaardigt geluidje horen. Hikari lacht, en rent op haar af. Zo beginnen ze te spelen en te dollen, totdat Shira onrustig begint te doen. 'Wat is er Shira?'. Shira trekt met haar bek de pijp van Hikari's broek mee. 'Wil je terug? Oke,dan gaan we weer'. Op haar gemak loopt ze verder. Shira word steeds onrustiger, totdat ze begint te snuffelen. ‘Shira, nou ben je net een hondje’,grijnst Hikari. Dan begint ze ergens aan een plantje te trekken. Hikari trekt een verbaasde blik. ‘Wat is er? Oh,wacht, je hebt vast honger!’, maar Shira laat het losgetrokken plantje zien. Hikari pakt het vast, en dan begrijpt ze de hint. Ze moet het meenemen! Shira begint steeds harder te lopen, en Hikari krijgt het gevoel alsof er iets flink mis is. Zo snel ze kunnen rennen ze terug. Na een tijdje, als Hikari buiten adem is, komen ze bij de plek waar het hutje staat. Daar is Mortal, samen met Micki, die helemaal in paniek is. ‘Mortal wat is er? Rustig wat-’, maar dan ziet ze Micki. ‘Mijn god. Ze is hartstikke ziek!’. Ze kijkt naar Shira, die op haar beurt weer naar het plantje in haar hand kijkt. Hikari staart er even naar, en ruikt dan. ‘Wiggelkruid! Genezend tegen alles! Shira, je bent geweldig’. ‘Mortal,ik ga dit even maken!’. Snel rent ze naar een beekje, en neemt ondertussen een kommetje mee. Ze verpulvert het kruid, en gooit er wat water bij. Snel rent ze terug, en kookt het snel boven het vuur. Daarna laat ze het afkoelen door middel van koud water, en snel gaat ze naar Micki. Die is ondertussen weer een beetje bij bewustzijn. ‘Micki, lieverd. Drink dit op. Het is genezend’. Mortal helpt haar overeind, en Hikari zet het kommetje tegen haar mond. Als het op is fluistert ze: ‘dat was nog lekker ook. Dankjewel, jullie allebei’. Daarna valt ze weer in slaap. Hikari zucht, en gaat uitgeput bij het vuur zitten. Niet veel later komen Shira en Mortal haar vergezellen. Mortal knikt, en kijkt haar doordringend aan. ‘Wat is er?’, vraagt ze onrustig. Mortal kijkt haar aan. ‘Liep jij zo te schreeuwen?’. Hikari schrikt en kijkt hem met grote ogen aan. Shit, zou hij het gehoord hebben? Ze dacht dat ze ver genoeg was geweest. ‘Eh, ik ga even bij Micki kijken. Ze staat op en wil weglopen als Mortal haar pols vast pakt. Hikari word rood, en kan niet meer uit haar woorden komen. Mortal staat op, en kijkt haar nog steeds aan….

Sorry dat Mortal iets zei, maar dat moest even. Hope you don't mind?

Mortal had zoveel mogelijk proberen te helpen met het genezen van Micki. Ook al had hij weinig gedaan hij had in ieder geval iets gedaan... Toen het weer beter ging met Micki liet hij zich vallen bij het vuur. "pff" Zuchtte Mortal even. Hikari kwam bij hem zitten en keek haar aan. "Liep jij zo te schreeuwen?" zei Mortal op een strenge maar geen dreigende toon. Hikari wendde zich weg van Hem met de woorden. ‘Eh, ik ga even bij Micki kijken.' Mortal greep haar vast. Hij stond ook op en keek haar aan 'Ik heb naar jullie gezocht en het hele bos zowat bij elkaar geschreeuw... en toen ik hier met Micki terugkwam hoorde ik ineens in de verte een schreeuw. Ik was doodongerust... jullie waren minimaal een paar uur weg... Micki was ook al ziek geworden blijkbaar..." even keek mortal haar aan en zijn blik veranderde van streng naar zorgelijk. "Ik was bang dat jou ook iets overkomen was... Ik kon Micki al amper vinden, laat staan als zij hier ziek lag en ik jou moest zoeken..." Mortal keek even naar Micki. " Maar goed tis gebeurd en je bent hier... maar wat had je Micki nou gegeven... wiggelkruid zei je?" Mortal liet Hikari los die bevestigend knikte. Hikari ging even bij Micki kijken hoe het ging en toen ze terug kwam lag mortal languit in het gras. Hij was doodmoe van die dag en had van dat schreeuwen last van de wond in zijn zij gekregen. Mortal lag dan ook met zijn hand op die plek.

Mortal ging rechtop zitten, toen Hikari terug kwam. Hij keek haar aan en kreeg een week gevoel, wat hij zo fijn vond, toen hij haar recht in haar ogen keek en keek met een rode kop snel richting het vuur. "uh, hoe gaat het met Micki?" vroeg hij een beetje haperend in de woorden.

Hij begreep het niet. Nooit had hij problemen gehad met spreken, Hij kon als geen ander met 2 kromzwaarden omgaan en een boog was voor hem geen probleem. Alleen als hij met Hikari praatte kon hij niet uit zijn woorden komen en begin hij te trillen op zijn benen. Hikari was echter wel het mooiste meisje dat hij had gezien in zijn leven vond hij zelf en bovendien had hij al een tijdje niemand meer gesproken... Micki deed hem echter niks en mar haar kon hij praten zonder ook maar enkel probleem. Zou hij... Hij keek even naar Hikari, terwijl dat weeke gevoel weer terugkwam. Zou hij misschien Hikari leuk vinden? Bij de gedachte kleurde hij al rood.

Ze had het gevoel dat ze zweefde maar tegelijk tijd ook aan het vallen was. Ze keek om haar heen en zag af en toe beelden van vroeger. Beelden zie ze liever wilde vergeten. Bij het derde beeld schrok ze zo erg dat ze haar handen om haar hoofd had geslagen en een klein gilletje los liet. Het gegil echode door de tijdloze ruimte. Ze sloot haar ogen dicht en opende ze weer langzaam. Ze keek hoe een horror van een paar jaren geleden zich weer opnieuw afspeelde. Ze keek rond, alles was precies zoals die dag. Het vuur, de hitte, het gegil. Alles was hetzelfde. Micki keek naar de horror en zag hoe de mensen opnieuw dood gingen. Er rolde tranen uit haar ogen. Ze rende naar de jongen toe, naar wie haar hart ooit had toevertrouwd. Precies voor het moment dat ze hem vast had versplinterde deze. “NEE! NEE GA NIET WEG!” Gilde ze naar de jongen. De jongen zei nog wat woorden, maar die had zij nooit te horen gekregen, zelfs niet toen ze daar zelf bij was. De grond zakte weg, zoals ook daar was gebeurd. het plafon kwam naar beneden en opnieuw viel ze in de duisternis. Haar hand rijkte nog uit naar het laatste lichtpuntje wat zich ook uiteindelijk sloot.

Ze had der ogen geopend en de schrik stond in haar ogen te lezen. Nachtmerries… Als ze iets uit de wereld mocht verbannen waren het nachtmerries… Ze voelde iets op der hoofd, het was vochtig en koud. Wat verlangde ze naar wat te drinken. Ze keek een beetje rond en zag 2 op haar af komen, te moe om het te plaatsen van het uiterlijk. De een liet haar zitten en de andere had iets tegen haar lippen gezet. Het rook apart maar toch had het iets bekends. Vloeistof ging der mond in, het maakte micki niet uit wat het was en dronk het op. Het voelde goed om iets te drinken, ze keek vermoeid op. “Lekker dankje, allebei.” Ze was moe en viel dan ook gelijk weer in slaap.

De dromen die kwamen en gingen waren soms vrolijk maar soms ook narig als wat. Na een lange tijd te hebben geslapen voelde ze zich wel iets beter. Ze had nog even met haar ogen dicht gelegen en hoorde in de achtergrond 2 stemmen over er weer gaan. Ze had hoofdpijn en last van haar maag. ‘Ik haat mezelf… me gezondheid…’ dacht ze bij haarzelf. Voor haar was het dan ook niet leuk, ze had het vaker door haar gezondheid. Veel mensen wisten er niet van, even dacht ze terug aan wat ze aan het doen was. Ze zuchte even diep en sliep zo weer verder.

Hikari en Mortal zitten naast elkaar. 'Hoe gaat het met Micki?', vraagt Mortal een beetje stotterend. 'Ze had nachtmerrie's. Ik heb haar even wakker gemaakt, en wat water gegeven. Ik hoop dat ze nu weer wat zal opknappen, en rustig kan slapen'. Mortal knikt en het is stil. Akward stil. Beide weten niks te zeggen. Mortal pakt wat vlees, dat hij had opgehangen boven het vuur, en geeft een stuk aan Hikari. Hun vingers raken elkaar aan, en ze blijven zitten zoals ze zijn. Ze kijken elkaar in de ogen aan, en automatisch buigen ze hun hoofd naar elkaar toe. Zijn lippen zijn zo dichtbij, denkt Hikari, terwijl ze haar ogen sluit. Mortal doet hetzelfde, en net als hun lippen elkaar willen raken horen ze: 'Nee,nee niet doen! Alsjeblieft'. De twee stuiven geschrokken uit elkaar. Ze zijn beide knalrood, en Hikari doet een hand voor haar mond. Ze staren elkaar aan, en Hikari staat op om naar Micki te gaan kijken. Daar ligt Shira,boven op Micki, die diep in slaap lijkt. Hikari glimlacht, en haalt Shira voorzichtig van Micki af. Slaperig doet ze haar ogen open, maar nestelt zich dan in haar armen, en sluit haar ogen weer. Hikari checkt even de koorts bij Micki, en zucht opgelucht als het een beetje minder is. Als ze naar buiten loopt ziet ze Mortal nog steeds zitten, pokend in het vuur. Hij lijkt diep in gedachte, dus tikt ze hem voorzichtig aan op zijn rug. Hij kijkt op, en zonder pardon legt Hikari de kleine Lynx in zijn armen. Shira rekt zich even uit, en slaapt dan weer verder. Mortal kan een vertederde glimlach niet bedwingen, en Hikari loopt glimlachend weg. 'Ik ga even schoon water halen', roept ze. Ze loopt richting een diep beekje, en pakt de grote emmer, die ze had gepakt. Ze legt het in het water, en wacht tot de emmer vol loopt. Plots hoort ze geritsel. Ze draait zich om maar ziet niks. 'M-Mortal? Shira?'. Als ze niks ziet of hoort, draait ze zich weer om. Ze pakt de emmer uit het water, en zet deze op de kant. Plots hoort ze voetstappen. Ze draait zich razendsnel om, en ziet dan de man weer staan, die haar had ontvoerd. 'Jij kleine bitch! Hier omen jij! Ik vil je levend!'. Hikari gilt, maar ze word meteen in haar gezicht geslagen. Hij grijpt haar bij haar keel,en duwt haar in het water. 'M-MORTAL! SHIRA! HELP ME! HELP!!'. Ze schreeuwt, en probeert zich los te rukken, maar hij is te sterk. Hij duwt haar onder water, en ze probeert zich los te wringen, maar haar zuurstof raakt op. Met haar laatste krachten probeert ze hem te schoppen, maar dan houd ze het niet meer, en blaast haar adem uit....

Mortal zit stilletjes bij het vuur. Hij gaf Hikari wat te eten en toen zij het aanpakte raakte haar vingers die van hem. Hij had haar met een brandend hoofd aangekeken en ze kwam dichter op hem af. Zonder haar vingers los te laten kwam hij op haar af en ze sloten bijna tegelijk haar ogen. Mortal liet zich meeslepen met het moment en het fijne gevoel in zijn buik, maar net toen hij haar lippen zou gaan raken schreeuwde Micki ineens 'Nee,nee niet doen! Alsjeblieft' Mortal en Hikari schoten geschrokken weg en Hikari liep snel naar Micki toe. Hij was als verdoofd achter gebleven. Toen Hikari terugkwam tikte ze hem even op zijn schouder en voor hij iets kon zeggen zette ze met een glimlach Shira op zijn schoot. Shira nestelde zich op zijn schoot terwijl Hikari iets zei als 'ik ga water halen' al had hij het niet volledig gehoord. Hij zat voor zijn gevoel uren naar het vuur te staren toen hij ineens een gil hoorde. 'M-MORTAL! SHIRA! HELP ME! HELP!!' Mortal greep naar zijn zwaard terwijl hij met 1 hand shira op de grond zette en al half wegrende richting de gil "SHIRA BLIJF!!" Mortal zag een man staan bij de rivier "BLIJF VAN HIKARI AF!" Schreeuwde hij hard en fel. Mortal zag de man schrikken en wegrennen. De man was redelijk dik, maar hij was nog behoorlijk snel. De man rende tussen de bomen door, terwijl Mortal langzaam op hem in liep. Mortal sloeg alle takken voor zich weg met zijn zwaard en negeerde alles wat hem raakte. Hij moest en zou Hikari van die man redden. Na een achtervolging van 10 minuten leek de man vermoeid te zijn. Mortal zat echter vol met adrenaline. Mortal was nu vlak bij de man. "Laat... haar... los!" zei mortal fel. De man gooide hikari neer " Ze gaat met mij mee!" De man hijgde duidelijk. Mortal keek hem woedend aan "Best dan zo maar!" Hij grepe beide kromzwaarden in zijn handen en stormde op de man af. De man kon zijn zwaarden nog net blokeren met een groot mes dat hij tevoorschijn trok. Mortal was verbaasd over de conditie van de man, aangezien hij er best lui uitzag. Mortal bleef inslaan op de man, woedend dat die Hikari had meegenomen. Mortal maakte al meerdere sneeën in de man zijn vingers en armen, maar de man ging gewoon door met vechten. Ook Mortal had klappen gekregen en kon de krachtige slagen van de man moeilijk blokeren. Mortal dook plotseling weg van 1 van de man zijn aanvallen waardoor die zijn evenwicht even verloor. Mortal sloeg keihard op het achterhoofd van de man met de pommel* van zijn zwaard. De man viel met een harde bonk op de grond en Mortal reageerde direct door op de man zijn hand te gaan staan. Een gil van de man klonk door het bos heen en hij liet het mes vallen. Mortal pakte het op, terwijl hij de man knock out trapte. Hij rende naar Hikari toe. "Hikari?! gaat het?!" Mortal knielde bij Hikari neer en keek hoe ze eraan toe was. Haar kleren waren gescherud door de achtervolging maar verder was het prima. Ze was buiten bewustzijn en Mortal tilde haar dus maar op nadat hij zijn wapens had opgeborgen. Hij bracht hikari terug naar het kamp...


* achterste van een zwaard

'Hikari?! Hikari?!'. Ze loopt over een veld als ze de stem hoort. Zoekend kijkt ze om zich heen. Die stem! Hij klinkt zo bekend. Het is een jongen, dat is overduidelijk. Geconcentreerd luistert ze. 'Hikari, word wakker. Alsjeblieft, ga niet dood!'. Verbaasd kijkt ze rond. 'Dood?', fluistert ze. Ze kijkt naar zichzelf en ziet dat ze een dun jurkje draagt, en verder niks. 'Mijn hemel, wat draag ik?', vraagt ze hardop. 'Hikari?!'. Ze kijkt weer op en roept geïrriteerd: 'wat is er nou??!'. Het volgende moment voelt ze een druk op haar borst. Alsof iemand haar aan het reanimeren was ofzo...wacht eens! Ben ik dood?! vraagt ze zich af. Paniekerig kijkt ze om zich heen, en rent over het veld. 'Mortal?! Micki? Shira! Waar zijn jullie?!'. Huilend en uitgeput zakt ze in elkaar, totdat ze twee paar voeten ziet. Ze kijkt op, en ziet haar ouders staan. 'Liever, je hoort hier niet. Ga terug. Naar Micki. Naar Mortal. En Shira. Vecht als het moet. We zullen altijd bij je zijn. Geniet van je leven. We houden van je', zegt haar moeder. Haar vader wrijft met zijn vertrouwde hand over haar haar, en langzaam vervagen ze. 'Mama?!Papa?!Ga niet weg, ik-',plots word ze weggezogen in het duister, en voelt ze wat in haar keel omhoog komen. Alles komt eruit, en haar ogen gaan wijd open. Water. Ze hoest flink, en ze word op haar rug gedraaid. Een wazig beeld vormt zich voor haar, en ze knijpt even met haar ogen. Als het beeld weer wat scherper word ziet ze Mortal, half huilend, en dan herinnerd ze zich alles weer. De man die haar in het water duwde, de angst en pijn die ze voelde. Mortal haalt met zijn hand de natte plukken haar uit haar gezicht, en dan begint Hikari te huilen van opluchting. 'Mortal! Mortal, ik was zo bang!'. Ze vliegt hem om de hals en begint nog harder te huilen...

Mortal had Hikari uit het water kunnen trekken. Direct had hij gekeken of ze nog ademde maar na zo'n tijd in het water wist hij eigenlijk al van niet... Hij voelde geen hartslag Hij schreeuwde naar haar maar er was geen reactie... "Hikari!! Hij bleef het steeds maar herhalen. hij besloot haar te Reanimeren... al wist hij alleen hoe een hartmassage moest... Hij kon het zich nog vaag herinneren van vroeger bij iemand bij hem thuis... Hij deed zijn best en probeerde o goed mogelijk een hartmassage uit te voeren... Mortal legde zijn handen neer zoals hij dacht dat goed was en begon ermee. Hij bleef maar roepen naar haar. en gelukkig na een minuut hoestte ze het water uit terwijl ze wakker schrok. Hij haalde snel haar haren uit haar gezicht. Mortal zat met een gezicht vol tranen over haar heen gebogen, toen Hikari hem om de hals vloog. huilend zei Hikari 'Mortal! Mortal, ik was zo bang!' Mortal hield haar stevig vast. "ik heb je kunnen redden. Ik was doodsbang dat ik je zou verliezen!" toen ze gekalmeerd waren keek Mortal snel uit zijn ooghoeken naar de man die knock out lag. "We moeten snel weg hier." Zei Mortal iets serieuzer. "We moeten Micki halen en ergens heen waar hij ons niet kan vinden..." Mortal hielp Hikari overeind. Mortal sleepte de man mee naar een boom en bond hem met stevige buigbare takken om een boom heen en zijn voeten bond hij aan elkaar. " Dit moet genoeg zijn..." Mortal keek Hikari aan en ze gingen snel naar het kamp toe. Bij het kamp pakte Mortal alle spullen in "We kunnen hier niet blijven... Die kerel weet nu waar ons kamp is en we moeten hem vermijden! voor jullie veiligheid!." Mortal keek Hikari aan en keek toen naar de nog zieke Micki. "Ik zal haar tillen... wijs jij de weg maar... Mortal had alle spullen in de tassen gedaan en tilde nu Micki voorzichtig op. Mortal keek even naar de schuilplaats. "eten hebben we wel genoeg en ondertussen vinden we vast ook wel wat... maar veiligheid gaat nu toch echt voor..." Mortal keek naar Hikari "Weet dat ik jullie altijd zal beschermen... wat er ook gebeurd..." Mortal begon lichtjes te blozen.

Ze gingen op pad, al wisten ze niet goed waarheen. Mortal bleef rondkijken en achterom kijken of er geen gevaar dreigde. Mortal liep na te denken over wat er die middag was gebeurd. Hij had haar bijna gezoend... Hij vond het een geweldig moment, althans totdat Micki het verstoorde. Mortal was er nu zeker van dat hij Hikari leuk vond, maar vond zij hem ook leuk? Ze had hem dan wel bijna gezoend, maar hij twijfelde toch. Hij kreeg zelfs bij het denken aan Hikari een kleur. Hij hoopte dat Hikari dat niet door zou hebben maar het voelde alsof zijn wangen in brand stonden. Hij dacht ook aan toenstraks nadat hij haar had gered. Hij was gigantisch opgelucht geweest, toen ze hem weer in haar armen hield. Het was weliswaar omdat hij haar gered had maar hij was zo gelukkig dat ze nog leefde en dat hij in haar armen was. Iedere keer bij haar in de buurt, of als hij dacht aan haar, kreeg hij dat fijne gevoel in zijn buik.

Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen Micki ineens bewoog. Het voelde alsof ze zich beter begon te voelen. Hij keek over zijn schouder en zag dat ze in ieder geval wakker was geworden. "goedemorgen... gaat het weer een beetje, Micki?" Ook zag ze er al een stuk beter uit dan dat hij haar had gevonden. Mortal keek Hikari even aan, die blij naar Micki keek.Ze besloten even te stoppen en dus zette hij Micki voorzichtig op de grond tegen een boom aan.

Ze was weer in slaap gevallen nadat ze wat water had gekregen. De nachtmerries waren eindelijk opgehouden, ze droomde over haar ouders, haar zus. Maar iets miste ze… alsof ze een groot deel vergat. Ze keek op, zag haar ouders samen aan een tafel zitten, sharon was druk aan het tekenen. Ze zon scheen en een klein beetje wind was er. Spontaan kwamen er veel mensen, Familie en vrienden. “Gefeliciteerd!” Micki was verrast binnen gekomen in de woonkamer. Overal waren er feest artikelen, vlaggentjes, cado’tjes en een taart. “Kom! Ik help je wel” De vader had haar opgetilt, ze blies de kaarsen uit. Ze moest iedereen een hand geven en boog netjes voor de ouderen. Vaak werd ze geaaid over haar hoofd als ze op de piano bezig was. Mensen bleken het niet erg te vinden, Micki zelf vond het helemaal leuk om te doen ook. Ze keek haar vader aan en kon zijn gezicht niet zien, Ze keek naar haar moeder. Maar ook deze zag ze het gezicht niet van… Net zo min als dat van de andere gasten… Ze hadden allemaal geen gezicht… Stemmen was hetzelfde merkte ze nu op.

Ze werd wakker, ze voelde dat ze schommelde… “w.was dat een droom?” Dacht ze bij haarzelf. Ze draaide haar hoofd greep vast wat ze kon pakken. In dit geval was het de kleding van Mortal. Hij keek om over zijn schouder. “ Goedemorgen… Gaat het weer een beetje, micki?’ Hij had opgelucht geklonken, haar blik volgde naar die van Hikari. Hikari was aan het lachen en de lynx liep vrolijk voorop. Ze werd tegen een boom neergezet. Ze keek de andere aan en dacht gelijk terug aan de rivier. Hoeveel tijd was er doorheen gegaan? Ze keek rond, het was ochtend… maar het was middag voor haar gevoel. ‘Ja, ik voel me wel weer iets beter. Sorry, voor dit alles… ‘ Ze zweeg even en keek ze aan. “Dankje, dat jullie voor me gezorgd hebben.’ Ze had zittend gebogen. “Hoelang… was ik aan het slapen?’ de stem van haar was rustig en al meer op kracht. De koorts was flink gezakt naar alleen wat verhoging. Ze keek hun vragend aan.

Hikari kijkt Micki opgelucht aan. Ze praat al meer dan ze eerst deed en de koorts leek ook al te zijn gezakt. 'Je hebt behoorlijk lang geslapen', zegt ze,terwijl ze haar ene hand op Micki's voorhoofd legt, en de andere op die van haar. Vragend kijkt Micki naar haar, en wijst dan naar haar natte kleding en haar. Mortal en Hikari kijken elkaar twijfelend aan. 'Eh, de reden dat we weg moesten en ik zo nat ben is dat die man die mij ontvoerd had, me weer vond, en hij heeft me geprobeerd te verdrinken. Gelukkig kwam Mortal op tijd, en heeft me kunnen redden'. Hikari kijkt hem dankbaar aan en drukt in opwelling een kus op zijn wang. Blozend keert ze zich van hen weg en zegt: 'als we doorlopen komen we als het goed is over ongeveer tien minuutjes bij een open plek. Daar kunnen we ons kamp op slaan'. Als ze zich omdraait ziet ze Micki smoezen met Mortal, en fluistert hem iets in zijn oor, waardoor hij knalrood word.'Komen jullie nog?', vraagt ze een beetje argwanend. De twee kijken op en knikken. Mortal neemt Micki weer op zijn rug, en Hikari draagt de tassen.
Tijdens hun wandeling horen ze plots vogel geluiden. Vrolijk gefluit, waardoor ze alle drie opkijken. Dat is voor het eerst! Hikari begint helemaal te glunderen. In dit bos lijkt niets uit gestorven. Ook Shira spitst haar oren. Dan kijkt ze Hikari aan, alsof ze beide hetzelfde denken. Zonder te twijfelen begint Hikari een rustig liedje te zingen, en haar heldere stem klinkt door het bos. Ze sluit haar ogen en zingt door. De twee andere tieners luisteren rustig en genieten van de melodie. Het klinkt dromerig, en zelfs Shira kijkt haar met grote ogen aan. Hikari kijkt rond, terwijl ze niet stopt met zingen. Dan gebeurt er iets bijzonders. Een rood met gele vogel, met een lange staart en een kuif, vliegt op haar af. Zonder na te denken steekt ze haar hand uit, en de vogel land er vrolijk op. Ze zingt door terwijl de vogel op haar schouder gaat zitten. Ze lacht even en als het liedje afgelopen is, hupt de vogel op haar vinger, die ze uitsteekt. Ze geeft even een aai over zijn kopje, en de vliegt hij weg. Ze kijkt hem na en begint dan hard te lachen. Ze draait zich om en lacht: 'is dit niet geweldig?! Het lijkt wel een droom'. Zo loopt ze door, terwijl de andere twee glimlachen. Als snel zijn ze op de plaats, en pakken ze alles uit. Mortal begint snel weer aan een nieuwe hut, en met de hulp van Hikari staat er een nog mooiere hut dan daarvoor. Micki word naar binnen gedragen, en slaapt zo nog verder, terwijl Mortal en Hikari buiten zitten bij een kampvuur. Ze heeft Shira vast, en aait het beestje die lekker ligt te dutten. Ze zucht gelukzalig, dat moment met die vogel was geweldig!

Mortal was een beetje verlegen, toen Hikari vertelde hoe hij haar had gered. Hij was echter pas overrompeld, wanneer Hikari hem een kus op zijn wang gaf. Hij hield zijn mond, omdat hij al niet uit zijn gedachten kwam... laat staan woorden. Na wat rusten nam Mortal Micki weer op zijn rug en Hikari nam de tassen mee. Micki fluisterde in zijn oor dat zij dacht dat Hikari hem leuk vond. Mortal werdt knalrood hiervan. 'Komen jullie nog?' Vroeg Hikari en snel liep Mortal, met micki op zijn rug, achter Hikari aan. Ze liepen alweer even toen hij opschrok uit zijn gedachten. Vogels?!. Hij keek op en Hikari begon net te zingen. Mortal keek stomverbaasd toe hoe een vogel om haar heen vloog en zomaar bij haar kwam zitten. Haar stem klonk prachtig en het vogeltje vond dat blijkbaar ook. Toen het vogeltje weg vloog zei Hikari 'is dit niet geweldig?! Het lijkt wel een droom' Ze klonk vrolijker dan dat Mortal haar tot nu toe had gehoord, ook al was dat nog maar 2 dagen.. Ze kwamen op een open plek aan en Hikari leek de plek wel te bevallen en Shira dartelde ook rustig rond. Shira leek wild te worden van alle bosgeluiden. Mortal zelf hield van de stilte, maar was ook blij met een keer dieren geluiden. Veel tijd nam Mortal niet, want nadat hij bevestiging had gehad dat ze hier een tijdje zouden blijven maakte hij meteen een schuilplaats. Na 2 uur was hij klaar en liet hij zichzelf op de grond zakken.

Hij was uitgeput. Eerst het zorgen maken om Micki, toen Hikari die maar weg bleef, vervolgens was Hikari er en werdt ze ontvoerd... dit allemaal gevolgd door een wandeling van 3 uur ofzo En daarna had hij nog 2 uur aan de hut gewerkt. Mortal keek naar zijn handen. Hij trilde als een oude man en hij voelde zich toch even zwak worden. Hij had zich die dag zo sterk gehouden, maar zelfs de beste kunnen niet een hele dag zonder rust. Hij keek smekend naar Hikari, die net op dat moment naar hem keek. Mortal greep naar zijn tas om wat te eten maar hij was al te laat. Mortal viel achterover en ging tegen de vlakte.

Mortal werd wakker en snapte eerst niet wat er aan de hand was. Hij lag fijn... alsof... nee hij kon het niet plaatsen. Toen hij zijn ogen opende keek hij verbaasd rond. Hij lag in de hut... Hij kon zich herinneren dat hij die aan het bouwen was... "Wat heb ik gemist? de hut is af?" Had Mortal versuft gevraagd. Mortal keek nu beter rond en zag dat hij op iemands schoot lag. Hij keek omhoog en zag de blonde lokken van Hikari en vervolgens haar gezicht. Ze leek opgelucht, maar hij begreep niet waarom. " Hij hoorde niet wat ze zei ook al zag hij haar praten. Even later klonk ze steeds duidelijker. Ze vertelde iets van dat hij neerging? en iets van eten? zijn tas kwam ter sprake maar hij kon er geen lopend verhaal van maken. Aan het einde hoorde hij nu wel duidelijk dat Hikari zich zorgen om hem had gemaakt... "het spijt me... Ik weet het niet meer... ik weet niet meer wat er is gebeurd..." Mortal bleef even stil. " Bedankt dat je me hebt geholpen..." Hikari keek hem blij aan terwijl hij zelf wat moeizaam overeind kwam. Hij hing een beetje aan haar schouders en keek haar diep in haar ogen aan

Micki schrok toen ze hoorde dat Hikari was achtervolgd. ‘m.maar ik wist zeker dat we hem hadden afgeschud!’ Ze klonk geschrokken. Meteen voelde ze zich schuldig, ze waren niet verder gekomen door haar… Ze zag dat Hikari een kus aan mortal had gegeven. Ze kon het niet laten en fluisterde iets in zijn oor. Ze zag hoe hij knal rood werd en moest zelf lachen. “Komen jullie nog?” Klonk Hikari argwanend.

“Het spijt me… van alles…” Ze keek hun aan terwijl ze op mortal’s rug zat. Ze keken Micki raar aan. “ Ik ben niet helemaal eerlijk geweest over mezelf… Ik kom van De Four Dukes… Mijn achternaam is Bell. Moeder was de zangeres Four Bells… Pap deed de muziek. Emma en ik deden de illustraties voor hun albums…’ Ze keek hun niet aan, ze staarde naar de grond. Bang voor hun reacties. “ Mijn familie is een van de vier… Wij waren Amusement, we zorgen vaak voor muziek. Dit gaat door generaties lang… Maar… rare dingen gebeurde. Vreselijke dingen… ‘ Ze stopte en zuchtte diep. Ze had haar mond geopend om nog meer te zeggen maar sloot deze weer. Ze kon het niet over haar heen krijgen. De dingen die er gebeurd waren moesten verstopt blijven…. En het liefst vergeten worden, hoe hard ze het ook probeerde het zou nooit lukken. De dingen die ze had gezien, had meegemaakt zouden op haar geheugen gebrandmerkt staan.

Ze zag hoe Mortal bezig was met de hut het was al een langere tijd verder. Ze moest van Hikari terug naar de hut, nog wat meer rusten. Ze wist ondertussen dat ze een argument met haar niet ging winnen. Voorzichtig stond ze op, maar ze werd ook geholpen door Mortal. Ze ging in de hut liggen, haar arm onder haar hoofd. Ondanks dat ze zoveel geslapen had was ze nogsteeeds moe…

Toen Mortal naar zijn tas reikte, viel hij achterover. 'Mortal?!', gilt Hikari paniekerig. Ze knielt bij hem neer, en ziet dat hij lijkbleek is en trilt. 'Oh god,wat nu?! Eh,denk na Hik!'. Ze denkt koortsachtig na, en probeert hem op te tillen wat faalt. Ze gromt. Voorzichtig sleept ze hem de hut in, waar Micki in een hoekje opgerold ligt. Ze slaapt vredig, dus doet ze zachtjes. Ze legt hem neer en controleert zijn temperatuur, op de zelfde manier als hoe ze het bij Micki had gedaan. Hmm, geen koorts. Zijn ademhaling gaat regelmatig maar langzaam. 'Oh Mortal, je hebt jezelf helemaal uitgeput'. Ze kijkt even naar zijn gezicht. Lange wimpers, volle roze lippen en zacht haar waar je uren door heen kan woelen. Hikari zucht. Ze kan het niet meer ontkennen. In de dagen dat ze met hem is geweest, is ze verliefd op hem geworden. En ze had zich zo voorgenomen dat het niet zou gebeuren. Bezorgt pakt ze zijn hand. 'Mortal? Mortal word wakker. Alsjeblieft'. Ze aait door zijn haar, maar stopt als zijn oogleden trillen. Niet veel later gaan ze open.
'Wat heb ik gemist? de hut is af?', vraagt Mortal verward als hij wakker is. Hikari knikt, en het lijkt wel of hij dan pas door heeft dat zij het is. 'Je hebt jezelf teveel uitgeput. Je bent in elkaar gezakt toen je je tas wilde pakken. Ik heb je hierheen gebracht. Je moet goed uitrusten'. Mortal kijkt haar dankbaar aan. 'Het spijt me... Ik weet het niet meer... ik weet niet meer wat er is gebeurd..." Mortal bleef even stil. " Bedankt dat je me hebt geholpen...'. Hij komt een beetje overeind, en houd zich vast aan haar schouders. Dan kijkt hij haar in haar ogen aan, waardoor Hikari rood word. 'Mortal? Je-je staart en...', ze valt stil en bedenkt dan dat hij moet rusten. 'Kom Mortal, ga weer liggen. Je moet goed uitrusten. Dan ben je weer helemaal de oude'. Ze drukt hem naar achter, maar hij komt weer omhoog en schud zijn hoofd. Vragend kijkt ze hem aan. Als ze hoort dat hij niet wil slapen om hun te beschermen, schud ze haar hoofd en drukt hem iets harder achterover. Daar is hij niet op bedacht, en hij grijpt haar schouders vast, waardoor ze boven op hem valt. Ze kreunt pijnlijk, en komt iets overeind, waardoor ze hem recht in de ogen kijkt. Beide zwijgen, en de spanning is te snijden.....

XD beetje goed zo? Sorry dat ik gister niks kon posten maar mocht niet op me laptop