Zuchtend en puffend loopt en blond meisje door de open vlakten, op weg naar de meest gevaarlijkste plek tot nu toe: het laboratorium. Daar is het virus begonnen, en daar zijn ook de meeste antwoorden. Hoe zijn ze op dat virus gekomen, en hoe hebben ze het gemaakt? Zijn er medicijnen voor en kan je ingeent worden? Ze is vast besloten om dat uit te zoeken, maar ze moet zorgen dat ze zelf niet aangestoken word. Dan is ze binnen een paar dagen weg...
Ze zoekt haar mobiel en kijkt hoe laat het is. Half vier in de middag. Ze heeft geluk dat ze altijd haar telefoon en oplader bij zich heeft. Zo kan ze toch een beetje op de tijd letten. Alhoewel? Dat heeft eigenlijk totaal geen nut als je bedenkt dat driekwart van de wereld is uitgeroeid. Het meisje zucht. Ze had nog zoveel dromen die ze waar wilde maken. Ze wilde een echte baan hebben, want ze had zo hard geleerd op school. Ze wilde meer vrienden maken, want ze was nooit populair geweest. Ze wilde een jongen hebben die van haar houd en ze wilde trouwen. Een gezin hebben en gelukkig zijn. Ze wilde graag een huisdier hebben, het liefst een hond, of een knaagdier...en nu? Nu hebben die dromen geen waarde meer, want haar doel is om de laatste mensheid te redden van het virus.
Ze wrijft de tranen van haar wangen, en begint sneller te lopen. Plots doemt het laboratorium op,en haar hart begint sneller te kloppen. Ze rent ernaar toe, en bedenkt dan dat ze moet oppassen voor het besmettingsgevaar! Ze loopt om het gebouw heen, en stopt dan voor de ingang. Haar handen trillen, en net op het moment dat ze de deur open wil doen, word ze van achter gegrepen. Ze slaakt een gil, en met een ruk word ze omgedraaid. Ze kijkt recht in de ogen van een jongen. Ze aarzelt geen moment en slaat hem in zijn gezicht, en geeft daarna een trap in zijn kruis. De jongen kreunt even van de pijn,maar laat haar niet los. Integendeel, hij drukt haar op de grond en legt haar armen op haar rug.'Wie ben je?!Wat moet je van me?!'......



Oke, dit moet een beetje horror/romantisch verhaal zijn,just so you know!

Het is dood stil om hem heen, geen enkel teken van leven. Met zijn stok schraapt hij over de droge dorre grond. Hij houd even stil en pakt een flesje water uit zijn schouder tas. nadat hij heeft gedronken loopt de jongeman verder. Daylin is al een paar dagen spoorloos, dus is hij alleen. De windt komt opzetten en de geur van metaal waait in zijn gezicht. Het ruikt chemisch en ongezond, maar misschien is Daylin daar naartoe gevlogen. Hij versnelt zijn pas. Als hij dichter bij het gebouw komt hoort hij de metalen platen klapper in de fluitende wind. Hij komt bij het gebouw aan waar hij met zijn hand in een prikkel bosje terecht komt. "auw!" even voelt hij aan zijn hand en trekt er wat doorns uit. Als hij om het bosje heen loopt kaatst zijn stok af tegen de muur. Met zijn hand volgt hij de muur. Net als hij bij de hoek komt hoort hij het gehijg van een jong meisje. Ze versneld haar pas en loopt naar het gebouw... hij hoort gefladder.. "Daylin!" gaat er door zijn hoofd. Vlug rent hij de hoek om en loopt op het geluid van het meisje af. Hij laat zijn stok vallen en pakt haar schouders vast. Van schrik geeft ze een gil. Vlug draait hij haar om "Pets!" een klap in zijn gezicht. voor hij wat kan zeggen trapt ze hem in zijn kruis.. "...aaah" de pijn scheut schiet in zijn lies maar hij blijft haar vast houden. "jeetje wat een vechtertje!" om te voorkomen dat ze nog een keer toeslaat op zijn edelen delen, grijpt hij haar armen, legt die op haar rug en drukt haar op de grond. "he he rustig aan zeg! Ik doe je niks!" ze kronkelt heen en weer om los te komen. "Hea hea hou stil!" zegt hij met zijn luide lage stem "ik laat los als je rustig blijft... en beloofd dat niet meer te doen..." zegt hij vervolgens op rustige toon.

'he he rustig aan zeg! Ik doe je niks!'. Hikari kronkelt heen en weer om los te komen. "Hea hea hou stil!" zegt hij met zijn luide lage stem. 'Laat me gaan, laat me met rust. Vermoord me alsjeblieft niet', huilt ze nu. 'Ik laat los als je rustig blijft... en beloofd dat niet meer te doen..." zegt hij vervolgens op rustige toon. Hij ziet dat ze huilt en probeert haar te kalmeren. Als snel word ze rustig, en snift nog wat na. Voorzichtig draait hij haar om. Dan kan ze geen woord meer uit brengen. De jongen heeft prachtig groene ogen, met een lichte, blauwe waas. Ze is doodstil. Edan merkt het want hij krijgt een argwanende blik in zijn ogen.
'W-wat heb je prachtige ogen', stottert Hikari, en ze word rood. Edan kijkt haar stomverbaasd aan. 'Eh-ik eh...sorry voor...daarnet, maar ik ben nogal bang en op mijn hoede en ik vertrouw mensen niet zo snel meer na deze ramp die er is gebeurt en-', maar ze kan haar zin niet afmaken want Edan legt zijn wijsvinger tegen haar lippen. Verbaasd kijkt ze hem aan. 'Wat is er?',mompelt ze tegen zijn vinger aan. Edan staat op en steekt zijn hand uit naar haar. Ze kijkt hem even aan, en pakt dan zijn hand vast. Een klein schokje gaat door haar hand heen, en bezorgt haar tintelingen. Ze kijkt de jongen snel en schuw aan,maar die laat niks merken. Plots begint hij op de grond te tasten naar iets. Hikari trekt haar wenkbrauw omhoog. 'Wat zoek je?', vraagt ze behulpzaam, maar hij antwoord niet. Hikari zucht, en ziet dan een stok van hout liggen. 'Zoek je deze stok soms?'. Hij draait zich om naar haar en wil de stok pakken maar hij grijpt in de verkeerde richting. Hij word rood en Hikari kijkt hem verrast aan. 'Wat is er met jou? Wie ben je eigenlijk en wat is er met jou aan de hand?'.....

(God note: + remission voor de behulpzaamheid en het verontschuldigen)

“Wat is er met jou? Wie ben je eigenlijk en wat is er met jou aan de hand?” fronzend luisterd de jongen naar haar vragen. “uhm.. zou ik mijn stok mogen?..” hij voelt de stok tegen zijn hand en pakt hem gauw vast. Met een rood hoofd draait hij zich om en gaat op zoek naar de deur. Als hij die vindt trekt hij die open. De geur van verderf zweeft zijn neus in, waardoor hij moet kuchen. Hij is helemaal in de war. Haar stem.. haar geur.. haar huid.. Hij is helemaal overrompeld door haar. Gouw slaat hij de deur weer dicht en draait zich om naar het meisje. “Als ik jouw was zou ik daar niet naar binnen gaan…tenzij je dood wilt..” dat laatste krijgt hij vreemd genoeg met moeite uit zijn mond. Hij loopt weg van het gebouw en hoort het meisje hem achterna gaan. Vlug draait hij zich om, waardoor ze tegen hem aan botst en bijna omvalt. Hij pakt nog net haar arm en houd haar overeind. Zijn hele hand tinteld… “kun je niet kijken waar je loopt!” zegt hij chagrijnig. Nors draait hij zich om en loopt door “Mijn naam is Edan… en ik ben blind…”

Na 10 stappen stopt hij. De schreeuw van een valk siert de lucht. Edan draait zijn gezicht naar boven en laat een schel fluitje klinken. De valk laat zich meteen naar beneden vallen. Hij hoort het meisje haar adem in houden van schrik. Vlug steekt Edan zijn arm uit en Daylin langt elegant op zijn arm. Hij draait zich om naar het meisje en twijfeld even. “wat is jouw naam..?” Zoiets vroeg hij nooit aan mensen. Het verbaast hem ook heel erg dat hij dit zo vraagt. Waarom zou hij. Mensen laten hem toch allemaal in de steek. Of ze gaan dood… wat in principe hetzelfde is… hij heeft niemand nodig. Hij kan prima voor zichzelf zorgen… maar dit meisje … ze haalt iets nieuws in hem naar boven… fronzend kijkt hij haar aan, wachtend op haar antwoord…

(God note: - remission voor de chagrijnigheid en botheid)

Edan laat een schel fluitje klinken, en een valk komt vanuit de lucht naar beneden. De jongen steekt zijn hand uit en de valk land netjes op zijn arm. Hikari houd haar adem in van schrik en bewondering. Dan draait hij zich om naar haar en vraagt twijfelend: 'wat is jou naam?'. Hikari kijkt hem aan en antwoord dan: 'Hikari'. Het is stil tussen hen, en Hikari kijkt naar de vogel. 'Mooie vogel hoor. Kom nu maar mee. Ik wil kijken of ze bescherm kleding hebben, want ik moet daar naar binnen om mijn antwoorden te vinden'. Ze pakt zijn pols vast en trek hem rustig maar vastberaden mee. Edan stribbelt een beetje tegen, maar Hikari zucht en loopt stug door, het brandende gevoel in haar hand negerend. De vogel kraait en vliegt omhoog, en volgt hen naar het gebouw. Daar aangekomen word ze lichtelijk bang. 'We kunnen het beste een rondje maken, zodat we kunnen kijken waar we het beste erin kunnen'. Edan knikt, en samen maken ze een rondje , waarna ze uiteindelijk twee ingangen vinden.
Op naar het avontuur en de antwoorden die daar binnen liggen....

“Hikari…” herhaald Edan. Wat een aparte naam. Wat een .. mooie naam.. Hij wou dat hij haar gezicht kon zien. Er valt een stilte. Hikari verbak die “Mooie vogel hoor, kom nu maar mee. Ik wil kijken of ze bescherm kleding hebben, want ik moet daar naar binnen om mijn antwoorden te vinden.” Nog voor hij er iets tegen in kan brengen pakt ze zijn pols vast. Hij wordt zich meteen bewust van haar warmte, en werd door haar mee getrokken “wacht even ik weet niet of ik daar naar binnen wil hoor! Wat wil je daar gaan zoeken dan? Je weet niet wat je er kunt vinden!” Stug trok ze hem mee. Daylin vliegt met een schreeuw omhoog en Edan laat zich maar mee voeren. “Je kunt me best los laten hoor… ik weet mijn weg wel te vinden…” zeg hij nors. Hij pakt haar hand en trekt die op een iets te ruwe manier los.

Nadat ze een rondje hebben gemaakt ontdekken ze twee ingangen. De eerste waar ze elkaar ontmoet hebben en een kleinere deur aan de linker kant van het gebouw. Edan heeft ook daar de deur geopend. Deze keer kwam er meer een muffe stoffige geur op hem af, dus beginnen ze bij deze deur. Net wanneer Hikari naar binnen wilt stappen houd hij haar tegen, trekt heel snel zijn hand van haar schouder, en zegt “Voor we naar binnen gaan wil ik weten waarom je zo nodig daar daarin wilt!? Wat zoek je?” Het liefst was hij omgedraaid en nooit meer terug gekomen. Daylin kwam aan vliegen en lande op zijn schouder. Hij rook bloed dus ze had waarschijnlijk een prooi gevangen. Hij stak zijn hand uit en voelde het levenloze lichaam van een muis op zijn hand vallen. Hij stak zijn hand in zijn tas en haalde er een speciale zak uit waar hij de muis in opborg. Een beetje boos wacht hij op antwoord. Waarom doet dit meisje dit met hem? Wat is dit toch? …

Voor we naar binnen gaan wil ik weten waarom je zo nodig daar daarin wilt!? Wat zoek je?. Ondertussen dat hij dat vraagt komt de vogel weer terug en land op zijn schouder. Automatisch steekt hij zijn handen uit en vangt de muis op de die vogel gevangen heeft. Hij stak zijn hand in zijn tas en haalde er een speciale zak uit waar hij de muis in opborg. Hikari kijkt hem bewonderend aan. Hoe weet hij dat? Een beetje boos wacht hij op antwoord en aarzelend zegt ze: 'ik wil weten hoe dat virus werkt. Ik wil kijken of ik het kan bestrijden. Of er inentingen voor zijn, of dat ik die kan maken. Ik wil dit alles stoppen!'. Ze denkt terug aan de dag dat hij ouders de symptomen kregen. Ze wist het meteen en een aantal dagen later waren ze er niet meer. Een luide snik verlaat haar keel, en Edan kijkt verrast op. Snel pakt ze hem vast en sleurt hem mee naar een binnenplein. Daar lagen allemaal beschermpakken en blij gilt ze: 'Edan kijkt. We kunnen naar binnen!'....

Wild trek Edan zich los. “Wil je nou ophouden me overal mee naar toe te trekken! Ik kan zelf wel lopen!” schreeuwd hij boos. Zijn stem echoot door het gebouw. “En als je het nou nog niet door hebt! Ik kan niet kijken! Ik ben blind weet je nog!” boos wijst hij naar zijn ogen. “Ik ga daar niet naar binnen! Wat voor virus bedoel je in godsnaam?! Wat bedoel je met dit alles! De oorlog? Denk je die in je eentje te kunnen stoppen?” priemend wijst hij met zijn vinger haar kant op. “Dit is belachelijk! Waarom ben ik hier nog!” geëriteerd gooit hij zijn handen omhoog en draait hij zich boos om. Stampend loopt hij naar de deur.

(God note: - remission voor het boze geschreeuw xD)

Wild trek Edan zich los. “Wil je nou ophouden me overal mee naar toe te trekken! Ik kan zelf wel lopen!” schreeuwt hij boos. Zijn stem echoot door het gebouw. “En als je het nou nog niet door hebt! Ik kan niet kijken! Ik ben blind weet je nog!” boos wijst hij naar zijn ogen. “Ik ga daar niet naar binnen! Wat voor virus bedoel je in godsnaam?! Wat bedoel je met dit alles! De oorlog? Denk je die in je eentje te kunnen stoppen?” priemend wijst hij met zijn vinger haar kant op. “Dit is belachelijk! Waarom ben ik hier nog!” geïrriteerd gooit hij zijn handen omhoog en draait hij zich boos om. Stampend loopt hij weg, terwijl Hikari hem gekwetst en lichtelijk schuldig nakijkt. 'Nou dan niet! Watje!!', schreeuwt ze. Weer iemand die haar in de steek laat. Ze kent hem geen eens zo lang en toch is ze erg teleurgesteld. Koppig draait ze zich om, niet wetend dat Edan woedend naar haar toe gelopen komt, vanwege het feit dat ze hem zojuist watje had genoemd. Ze pakt een van de pakken op en doet deze voorzichtig aan. Ze schrikt zich rot als hij haar schouder vastpakt en haar wild omdraait. Ze gezicht staat pissig en Hikari kijkt hem net zo boos aan. 'Wat is er nou?! Ik dacht dat je hier niet meer wilde zijn en je het allemaal onzin vond?!', schreeuwt ze boos, haar emoties niet meer in bedwang kunnen houden...

Hij heeft Hikari vast in zijn handen, die tintelen, en voelt haar warmte die stromend over zijn lichaam spoelt. Boos kijkt hij haar aan. “Wat doe je toch met me!” schreeuwd hij niet begrijpend. Verward en met een rood hoofd laat hij haar los. Hij draait zich om, pakt zijn wandelstok op en beent weer weg. De slaat de deur open en loopt de vlakte op waar de wind zijn haren laat wapperen. Na 10 meter zakt hij op zijn knieën.. “wat gebeurt er toch! Wat doet ze toch met me..” Met zijn armen hangend langs zijn lichaam en zijn hoofd in zijn lek laat hij de wind over zich heen glijden. Het kalmeert hem, maakt zijn hoofd helder waardoor hij zijn gedachten beter kan ordenen. Hij komt tot de conclusie.. “Ik ben verliefd..” zegt ie alsof het de simpelste verklaring is. “ik ben verliefd..” zegt hij met opgetrokken wenkbrauw en een scheve glimlach. Meteen kijkt hij weer serieus “nee dat kan niet! Ik ken er nog maar net… maar ik kan haar niet zo alleen laten gaan…”

Hij opent de deur en stapt naar binnen met Daylin op zijn schouder. “Hikari? Ben je er nog?” zijn zware stem galmt onzeker door de ruimte, wachtend op een antwoord…

(God note: + remission voor het terugkomen and stuff :3)

Hij heeft Hikari vast in zijn handen, die tintelen, en voelt haar warmte die stromend over zijn lichaam spoelt. Boos kijkt hij haar aan. “Wat doe je toch met me!” schreeuwd hij niet begrijpend. Verward en met een rood hoofd laat hij haar los. Hij draait zich om, pakt zijn wandelstok op en beent weer weg. Verward blijft ze staan. Wat was dat? Waarom deed hij nou zo raar? De deur klapt dicht en ze blijft alleen achter. Ze zucht diep, en gaat dan verder met het pak aan te trekken. Als alles goed dicht zit, pakt ze een voor een de maskers en controleert op eventuele scheuren en beschadigingen. Als ze er een vind wil ze deze net op zetten, als Edan weer binnenkomt, met Daylin op zijn schouder. 'Hikari? Ben je er nog?'. Ze draait zich om en antwoord nors: 'ja wat is er'. Ze draait zich om en kijkt hem, waarna ze weer verder gaat en weg wil lopen, naar binnen...op naar het virus, en misschien de dood tegemoet...

(God note: - remission voor het norse antwoord >C)

“Wacht! Wacht nou even… ik *zucht* ik ga met je mee… zou je voor mij zo’n pak willen zoeken? Dan zet ik Daylin buiten, ik wil haar niet blootstellen aan gevaar..” “en jouw ook niet” dacht hij erachteraan.

Na dat hij de vogel buiten had gelaten en het pak had aangetrokken, liep hij achter Hikari aan, het vreemde gebouw in. “Kun je iets zien? Het ruikt hier sterk naar verrotting?” Hikari zei niet meteen wat waardoor het doodstil was. Op dat moment hoorde Edan heel in verte een raar klikkerend geluid. Het klopt niet. Het klonk heel menselijk.. “Hoorde jij dat ook?” hij had zijn oren gespitst naar meer maar hij hoorde alleen nog hikari ademen, wat hem opeens bewust maakte dat ze vlak naast hem stond. “als..als je hulp nodig hebt met iets, moet je het gewoon zeggen hoor.. ik bedoel met iets zwaars of hoog..” hij deed al een stuk vriendelijker tegen haar.

[God note: + remission voor de beschermende en vriendelijke gedragingen]

'Kun je iets zien? Het ruikt hier sterk naar verrotting!. Hikari kijkt in het rond. Het stinkt er inderdaad heel erg, alsof er een lijk ligt te verrotten. Ze haalt haar neus op en antwoord: 'het lijkt wel of er een lijk ligt te rotten'. Ze lopen verder en ze staan stil naast elkaar. 'Hoorde jij dat ook?', vraagt Edan plotseling. Bang kijkt Hikari hem aan, en bleef stil, maar ze hoorde niks. 'Nee hoor. Het zal wel je verbeelding zijn geweest'. 'Als..als je hulp nodig hebt met iets, moet je het gewoon zeggen hoor.. ik bedoel met iets zwaars of hoog', zegt hij vriendelijk. Verrast kijkt ze hem aan. 'Dat is lief...'. Het is even stil, en dan slaat ze haar hand voor haar mond. 'Ik...eh....dat...', hakkelt ze terwijl ze knalrood word. Snel draait ze zich om en ziet een skelet naast de deuropening staan. Ze gilt en deinst achteruit, waardoor ze tegen Edan aan botst. 'Edan, e-een skelet! H-hij-', ze maakt haar zin niet af, want als ze zich bang omdraait ziet ze dat het een nep skelet is, die nog geen vlieg kwaad doet. Ze begint zenuwachtig te lachen, en draait zich weer naar hem om. 'Laat maar hij eh...is toch al dood!'.
Beschaamd kijkt ze hem even aan, zijn reactie peilend. zou hij haar nu net als al die andere haar ook dom en hysterisch vinden? Onzeker wacht ze op zijn reactie...

(God note: + remission voor het bijkrabbelen en het vriendelijke/behulpzame gedrag)

Hikari geeft een gil en botst tegen Edan aan. Automatisch pakt hij haar schouders vast. Tintelingen schieten door zijn armen omhoog en hij moet zich er van weer houden om niet zijn armen om haar heen te slaan, en haar te beschermen. “Edan , e-een skelet! H-hij.” Plots blijft ze stil. “Hikari, wat is er?!” vraagt hij bezorgd. Ze begint zenuwachtig te lachen. Edan trek een verbaast gezicht. “Laat maar hij eh… is toch al dood” ze klinkt verward. Het is even stil. Zijn gezicht staat even serieus omdat hij niet meteen weet wat hij moet zeggen. “hehe .. gelukkig maar… Ik wil niet weten wat een levend skelet zou kunnen doen…” zegt hij grappend maar kijkt meteen weer serieus, niet wetend of ze het snapt. Het blijft stil en hij voelt dat ze naar hem kijkt. Hij zucht even diep en schraapt gespannen zijn keel. Dan realiseert hij zich dat hij haar schouders nog steeds vast heeft. Langzaam laat hij zijn handen langs haar armen naar beneden zakken. “uhum.. zullen we verder?” hij voeld dat hij bloost en pakt vlug zijn stok van de grond. “Ik moet echt iets bedenken voor mijn stok.. zodat ik hem niet kan verliezen.. ik ben echt niks zijn zonder dit ding..” hij glimlacht even flauwtjes.

“wat voor ruimte is dit eigenlijk? Misschien kun je ergens wat papieren vinden, met informatie enzo? Of is er ergens een deur?” met zijn stok loopt hij richting de muur en volgt deze met zijn hand tot hij tegen iets aan botst. Het voelt als een kast of een tafel. Hij legt zijn hand op de tafel, waar hij het papier hoort ritselen. “Is dit misschien iets?” hij houd wat van de papieren omhoog..

'Is dit misschien iets?'. Hij houd wat van de papieren omhoog en Hikari kijkt op. Ze pakt het aan en leest het door. Haar gezicht staat ernstig. 'Hmm, ik zie niet echt iets interessant staan. Het is meer allemaal...gebrabbel...'. Ze trekt een gezicht en laat het blaadje op de grond dwarrelen. 'Zullen we verder gaan?'. Pakt automatisch zijn arm vast, en schrikt van de stroomstoot. Ze trekt haar hand terug en kijkt hem betrapt aan, maar bedenkt zich dan dat hij dat niet kan zien. Ze grijnst opgelucht en draait zich om. 'Let's go!'. Ze loopt rechtdoor en komt in een lange gang uit met heel veel deuren. 'Wooh!'. Ze kijkt achter zich en kijkt dan weer naar voren. Ze pakt de eerste deur die ze tegenkomt en doet deze voorzichtig open. Een rottingslucht komt eruit en ze begint te kokhalzen. Zoiets gruwelijks heeft ze nog nooit gezien. Overal ligt bloed, en lijken liggen her en der verspreid. Ze deinst naar achter en struikeld, waarna ze hard wegrent....

Als hikari de papieren uit zijn handen pakt, wacht hij hoopvol op haar reactie. Het wenst dat het iets veel belovend is. Zodat ze deze plek snel kunnen verlaten. Al zijn zintuigen staan op scherp en dat voelt niet goed. “Hmmm, ik zie niet echt iets interessants staan. Het is alleen maar …gebrabbel…” Teleurgesteld hoort Edan hoe Hikari de blaadjes weer laat vallen. “Zullen we verder gaan?” Hikari pakt zijn hand en de tintelingen die hij eerst voelde lijken niets vergeleken het gevoel dat hij nu krijgt. De elektrische schok die door zijn arm schiet voelt warm en statisch. Hij voelt elke zenuw van zijn arm onder haar hand naar haar toe trekken. Alsof ze de energie die hikari afgeeft nodig hebben, en misschien is dat ook zo. Het is vreselijk verwarrend want het gevoel zou pijn moeten doen. Alsof je onder stroom wordt gezet op een bepaalde plek, en toch voelt het alsof het niet anders hoort. Zo snel als het komt is het ook weer verdwenen want hikari trekt haar hand weg. Edan vraagt zich af of zij die schokken ook voelt, maar hij durft het niet te vragen. “Let’s go!” zegt Hikari en Edan volgt haar.

Ze komen in een nieuwe ruimte terecht die waarschijnlijk heel indrukwekkend is aangezien Hikairi een verbaasde kreet geeft. “Wooh!” Edan wilt vragen wat er is maar hoort op dat moment weer dat vreemde klikkerende geluid. Niet begrijpend wat het is loopt hij nieuwsgierig de kant op van het geluid. Hij komt bij een deur en trekt deze open. In plaats van de verrotting lucht die hij verwacht ruikt de ruimte vreemd schoon en metaalachtig. De vreemde mengeling van een sterk reinigingsmiddel en nog een andere giftige geur zweven zijn neus in. De deur voelt zwaar, alsof er iets of iemand aan trekt. Edan stapt voorzichtig naar binnen en laat de deur los. De deur valt door een strak aan getrokken deurdranger met een harde klap dicht. Een seconde later hoort hij Hikari paniekerig geluiden maken op de gang. Edan voelt de schrik naar zijn hart vliegen en vloekt. Hij grijpt de deurklink en probeert de deur te openen. “shiiit!” de deur geeft niet mee. “Juvérdomme!” Edan begint gefrustreerd aan de deur te trekken. “HIKARI!! HIKARI HOOR JE ME! GEEF ANTWOORD ASJEBLIEFT!” roept hij bezorgt, om haar, door de deur. Boos en verdrietig trapt hij tegen de deur en smijt zijn stok weg. Met een hoop kabaal hoort Edan hoe zijn staf allemaal voor werpen omvergooit. “Esri-mina! Waar ben ik in godesnaam mee bezig!” met zijn handen tegen zijn slapen ademt hij een paar keer diep in om zijn woede en onmacht te kalmeren. “Dit kan later.. eerst moet ik een manier vinden om hier weg te komen en bij Hikari te komen.” bezorgheid vult zijn hoofd. Waar schrok ze van? Is ze gewond? Of in gevaar? Hij draait zich wat verwilderd om en stoot met zijn hand een glazen potje om, gevult met een gifgroen goedje. Hij zet een vreemde stap, stoot tegen iets massiefs aan en valt voorover. Met zijn handen krijpt hij paniekerig om zich heen. Hij land met zijn handen recht in het gebroken glas van het vreemde potje en geeft een brul, glijd weg en zijn gezicht land precies in de glasscherven en de vreemde vloeistof. Hij stoot zijn hoofd hard op de grond. Voor hij het bewustzijn verliest, voelt hij hoe het glas in zijn linker gezichtshelft en handen steekt. Hij vloekt in zichzelf. Het laatste wat hij nog merkt is de vreemde vloeistof die met zijn vreemde geur zijn neus en mond binnen drinkt…

Hikari rent weg, maar draait zich abrupt om als ze Edan tekeer hoort gaan. Wat in Juve's naam is er aan de hand? Ze zet haar angst aan de kant en rent door de gang heen, voorbij de kamer met het bloedbad. 'Edan? Edan?!! Waar ben je?'. Ze hoort gekletter van glas en iets zwaar vallen achter de deur voor haar. Ze rent er heen en rukt de deur open. Aangezien de deur nogal zwaar is zet ze er iets voor, zodat deze open blijft.
Ze begint voor de tweede keer die dag te kokhalzen als ze de geur ruikt. Het ruikt heel vreemd en is bedwelmend. Dan kijkt ze op de grond en ziet Edan liggen, met glas in zijn handen en gezicht. Zijn stok ligt iets van hem af, en er liggen verschillende dingen op de grond. Waarschijnlijk heeft hij deze omgegooid met zijn stok in paniek! 'Edan? Edan hoor je me?'. Ze rent naar hem toe en draait hem om. Zo snel als ze kan tilt ze hem op, en pakt zijn stok mee voordat ze hem meesleurt naar buiten.

Ze rent, voor zover dat kan, met hem naar buiten en haar longen doen zeer van de lucht. Godzijdank, frisse lucht! Ze legt de jongen neer, en haalt voorzichtig de glasscherven uit zijn handen en gezicht. Hij ademt rustig, dus bekijkt ze de wondjes. Ze rent snel weer naar binnen, en komt even later terug met ontsmettingsmiddel. Ze veegt met een doekje uit haar zak de wondjes schoon, en legt hem dan in het gras. Ze legt zijn hoofd op haar bovenbenen, zodat hij zachter ligt, en zucht dan diep.
Waarom weet ze niet, maar iets in haar zegt dat die lucht geen gewone chemische lucht is. Wat als dat het virus was? Of wacht, dat kan niet want volgens vele was het virus niet te ruiken en uiterst dodelijk. Ze kijkt neer op de jongen en ze veegt zijn mond schoon als ze ziet dat deze smerig is, waarschijnlijk van de grond waar hij op lag, en streelt door zijn haar. Hoe zou hij blind zijn geworden? Van de oorlog? of vanaf zijn geboorte? Of misschien een heel zwaar ongeluk...Ze ziet zijn oogleden trillen en kijkt hoopvol naar hem. 'Edan? Edan word alsjeblieft wakker?'...

“….Edan..? Edan… wordt alsjeblieft wakker?...” de stem klinkt ver in het donker. Edan ziet een licht in de verte. De stem komt daar vandaan. Met zwemmende bewegingen probeerd hij bij het licht te komen. Hij neemt een hap lucht en alles wordt weer bekent donker. Edan opent zijn ogen. Zijn wang en hand gloeien. Hij hoest en wilt overeind komen. Hij weet niet eens waar hij op ligt. Plots voelt hij een koele hand op zijn voorhoofd en hij weet weer wat er is gebeurd. “Hikari!... Hoe.. Wat.. heb je me gevonden? Heb je me … waar zijn we? Wat is er gebeurt?” verward luisterd hij naar haar ademhaling. In de verte hoort hij een bekende krijs. “Daylin” denkt hij opgelucht. Een zucht van opluchting ontsnapt zijn longen. Weer hoest hij. Hij heeft een chemisch wrange smaak in zijn mond en spugt een klodder slijm weg. Hij grijpt met zijn hand naar zijn tas om water te pakken. Hij negeert de pijn in zijn hand en neemt een paar flinke slokken. “aah das beter… ok vertel me wat er is gebeurt? Hoe heb je de deur open gekregen? Ik kreeg hem geen millimeter open. Ik dacht dat hij op slot zat!” nieuwsgierig wacht hij af…

'Aah das beter… oke vertel me wat er is gebeurt? Hoe heb je de deur open gekregen? Ik kreeg hem geen millimeter open. Ik dacht dat hij op slot zat!'. Nieuwschierig kijkt hij haar aan. Ze denkt na, waarbij ze een heel ernstig gezicht trekt en een denkbeeldig sikje bedenkt.
'Tja, ik heb geen idee. Ik heb flink moeten trekken en sjorren om hem open te krijgen. Maar dat is niet belangrijk. Hoe voel je je? Je had aardig wat glas in je gezicht en handen, en ik heb alles eruit gehaald en ontsmet'.
Ze pakt zijn hand en onderzoekt deze nog eens. 'Moet ik anders kijken of ik verband kan vinden? Het is toch wel belangrijk dat je wondjes niet gaan ontsteken'. Ze tilt hem half overeind zodat hij zit en bestudeert zijn gezicht, kijkend op eventueel achtergebleven glas. Ze heeft niet door dat ze op maar een paar centimeter van zijn gezicht af is.
Als ze bij zijn ogen komt ziet ze nog een klein splintertje zitten. 'Oh ik zie nog wat zitten, niet bewegen'. Ze pakt met haar nagels het stukje glas vast en trekt het er in een keer uit. Dat moet pijn doen. 'Gaat het?'. Bezorgt kijkt ze hem aan, waarna ze er prompt uitgooit: 'wat heb je trouwens mooie ogen'...

Na haar uitleg wat er was gebeurt, help ze hem een beetje overeind. Hij blijft ademloos stil zitten. Haar gezicht heel dichtbij. Hij probeert niet te bewegen, maar de spanning is bijna ondragelijk. Haar vingers glijden zacht over zijn gezicht. Hij voelt zijn hard in zijn keel kloppen en hoopt dat zij het niet hoort. Zijn ogen staan wagenwijd open en kijken niets ziend voor zich uit. “Oh ik zie nog wat zitten, niet bewegen.” Haar zoete adem voelt warm tegen zijn gezicht, zo dichtbij zit ze. Met een korte ruk trekt ze het stukje glas uit zijn huid. Het voelt niet aangenaam, maar Edan geeft geen kik. Het enige waar hij aan kan denken is aan Hikari.. zo dichtbij…

Ze maakt een geluid van -auw dat moet pijn doen- “Gaat het?” Nog voor Edan wat kan zeggen, gooit ze een bom los. Iets wat hij totaal niet zag aan komen. “Wat heb je trouwens mooie ogen…” zegt ze zacht. Edan kijkt verbaast op en draait zijn hoofd naar haar gezicht. Hij voelt hun neuzen bijna botsen, en als hij kon zien keek hij nu recht in haar ogen. Oh wat zou hij die graag willen zien. Hij zou er alles voor over hebben. Ja, hij weet het nu zeker. Zijn hart wilt nog maar één ding. Hikari….

Een beetje stotterend zegt hij “uh..wa..j..da… hehe dankje… Ik wou dat ik het zelfde kon zeggen… Ik..Ik zou er alles voor over hebben om je ogen… Je gezicht te kunnen zien…” al zijn spieren staan strak van de spanning en emotie. Hij slikt. “Zou .. zou ik je gezicht mogen aanraken.. voelen.. Dan heb ik een idee hoe je eruit ziet ..uhum..” hij schraapt zijn keel en voelt plotseling de koele handen van Hikari zijn eigen hand vast pakken. De elektriciteit schiet door zijn vingers naar die van haar. Voorzichtig en kalm legt ze zijn hand op haar wang, die warm aanvoelt. Met ingehouden nieuwsgierigheid streelt hij voorzichtig over haar gezicht heen. Over haar jeukbeenderen en wang naar haar ogen. Ze sluit haar ogen en hij streelt zacht langs haar wimpers. Met zijn vingers glijd hij langs haar kaaklijn, naar haar kin. Hij aait haar mondhoeken, door naar het puntje van haar neus.. Zo probeert hij haar hele gezicht te vormen in zijn gedachtes. “Je bent mooi… Weet je dat…” hij buigt langzaam naar voren… Maar komt dan toch overeind…

Hij durft het niet. Zijn hart zegt misschien het een, maar zijn hoofd zegt iets heel anders. Hij is te veel gekwetst door mensen die hij vertrouwde. Hoe kon hij haar vertrouwen. En wie zegt dat ze hem ook wou. Alleen omdat ze zei dat hij mooie ogen had. Dat kon zoveel betekenen… en toch had hij meteen weer spijt dat hij niet zette. Hikari haalde iets nieuws in hem naar boven. Het voelde zo nieuw maar te gelijkertijd zo oud en hartverwarmend. Al die tijd dat hij alleen was geweest, had hij zich verbitterd, verlaten en verraden gevoeld. Dat alles vervaagde langzaam.Het lag op de loer, te wachten op het moment hij weer gekwetst of alleen gelaten werd.

Het was nog steeds stil tussen hun twee. Edan verroerde zich niet meer.. en wachte af wat Hikari zou doen…

Langzaam buigt hij zich naar Hikari toe, maar komt dan overeind en kijkt haar aan. Al die tijd had ze haar adem in gehouden en een teleurstellend gevoel overspoeld haar. Bijna had hij haar gekust maar op het laatste moment had hij afgehaakt...
Ze glimlacht even zenuwachtig en staat ook op. Ze trekt haar pak, die nog intact is, weg en helpt Edan met het uittrekken van zijn bescherm kleding. Als deze uit is ziet ze er een scheur in. Geschrokken kijkt ze naar Edan, die op zijn dooie gemak haar aan staat te kijken. Wat als hij besmet zou zijn? Nee dat kan niet! Dat...dat mag niet. Hij mag niet doodgaan, nooit niet!
Zou ze het moeten zeggen? Misschien word hij dan wel heel erg panisch...nee daar is hij het typ niet voor, zolang kent ze hem wel...ze kijkt hem aan en begint dan hakkelend: 'E-Edan? Er eh..zit een scheur in je pak'...

Sorry heeeel kort stukje maar moest gaan slapen...

“Echt? Hmm ik hoop niet dat het problemen geeft..” zegt Edan afwezig. Het kan hem op een of andere manier niet zo veel schelen. Al zijn gedachtes zijn gevuld met Hikari. Hij ademt even diep in. “Zullen we weg gaan van deze plek? Ik heb er genoeg van en ik denk dat we niet veel gaan vinden.. behalve misschien een paar lijken..” hij draait zich om en fluit vel. Een minuut later land Daylin op zijn uitgestoken arm. “Dag meissie van me.. Heb je me gemist?” zegt hij liefkozend tegen de vogel die via zijn arm naar zijn schouder klautert. “Hij draait zich om naar hikari. “Zullen we?”

Ze liepen al een paar kilometer in stilte. Edan liep voorop, diep in gedachten. De zon, die langzaam onderging scheen warm op zijn gezicht. Zonder reden bleef hij abrupt staan. Hij draaide zich om “Zullen we halt houden..? Ik bedoel, het wordt al laat en ik weet niet of jij door wilt lopen? Misschien kunnen we een vuur aanleggen?” hij wachte af wat Hikari zou zeggen.


(mijn beurt om een mini post te maken X) sorry had erg weinig inspiratie )

Ze liepen een flink stuk. Hikari was het niet gewend om lang te lopen, en haar voeten deden al vrij snel zeer. Toch hield ze haar mond, want wie houd er nou van gezeur aan zijn hoofd? “Zullen we halt houden..? Ik bedoel, het wordt al laat en ik weet niet of jij door wilt lopen? Misschien kunnen we een vuur aanleggen?'. Hikari knikt en probeerde haar blijdschap en opluchting te verbergen terwijl ze antwoorde: 'ik sprokkel wat hout bij elkaar, dan kun jij alvast gaan zitten'. Ze zet haar tas neer en loopt een eindje verderop, waar veel takken liggen. Ze raapt ze op en komt even later terug met een bos takken. Ze legt ze neer en zoekt in haar tas naar lucifers. Ze kan ze niet vinden en ze zucht geergerd. Waar had ze die klere dingen nou gelaten?
Ze gaat met haar handen in haar zakken en geeft een gil als ze een aansteker voelt. Meteen daarna kijkt ze Edan aan en mompeld: 'ik eh, heb een aansteker gevonden'. Ze pakt een oud blaadje en steekt deze aan. De vlam verbrand het papier, waardoor de takken ook vlam vatten. De warmte is heerlijk want ook al is het lente, de nachten zijn nog steeds koud. Ze rilt even, en gaat dichterbij het vuur en Edan zitten. 'Hehe we zitten. En ik heb honger...'. Ze graait in haar tas en ontdekt een stuk brood. Ze scheur de helft ervan af en geeft dit aan Edan. 'Wil je ook een stukje brood?'...

'ik sprokkel wat hout bij elkaar, dan kun jij alvast gaan zitten’ zegt Hikari en vervolgens loopt ze weg. Met een diepe zucht gaat Edan zitten wachten tot ze terug komt. Daylin komt naast hem zetten en knabbelt zacht aan zijn hand. Even later komt Hikari terug, wat Edan hoort aan haar gesteun en gekreun. Ze heeft waarschijnlijk een hoop takken vast, die ze voor hem op de grond laat vallen. “lukt het?” vraagt hij rustig. Opeens geeft ze een gil en Edan kijkt verbaast op. “Ik ..eh.. heb een aansteker gevonden.” Zegt ze een beetje beschamend. Edan trekt zijn wenkbrauw omhoog. “hmmm ..ok” Edan begint zich te irriteren. Hikari steekt het vuur aan komt bij Edan zitten. 'Hehe we zitten. En ik heb honger...Wil je ook een stukje brood?' Edan snuift diep in.. “Nee dankje..” nors staat hij op en stampt weg. Hij hoort gefladder, Daylin land op zijn schouder. Hikari waarschijnlijk verbaast achter latend.

“grraaawh! Waarom snapt ze het nou niet!!” kwaad trapt hij het stof voor zijn voeten weg. “Ik ben niet hulpeloos! Er hoeft niet voor mij gezorgd te worden!!!” allerlei frustraties kwamen naar boven. Hij voelde de ader in zijn nek opzwellen. Zoals altijd als hij kwaad was. “Ik heb er genoeg van!” en nors liep hij door.

Ongeveer tien minuten later was hij al weer wat gekalmeerd. Met Daylin liep hij kalm door het land, ondanks de woede in zijn hoofd. Daylin knabbelde aan zijn oor, als teken dat ze een prooi ging vangen en dat Edan moest blijven staan, wat hij ook direct deed. Hij hoorde hoe de vogel haar buit te pakken had gekregen en kwam weer terug vliegen. Ze gaf de haas aan Edan die hem aan zijn riem hing. Als beloning gaf hij de dode muis die Daylin eerder op die dag had gevangen. Hij draaide zich om in de koele avondlucht en liep terug naar het kampvuur.

Toen hij weer terug kwam negeerde hij de vragen van Hikari en ging naast hat vuur zitten. Daar begon hij de haas te villen, gaf de ingewanden aan Daylin, en stak hem op een spies die hij uit zijn tas haalde. Hij besprenkelde het dier met was kruiden. Vervolgens haalde hij twee Y-vormige stokken uit zijn tas en stak ze in de grond, naast het vuur, en legde de spies er boven op, dwars over het vuur. En terwijl hij dat deed negeerde hij Hikari totaal.

Stomverbaasd kijkt Hikari hem na. 'Watte f...heb ik iets verkeerd gedaan ofzo?'. Ze kijkt hem na, terwijl ze haar stukje brood op eet. Ze heeft nog steeds trek. Na een tijdje verveling komt Edan weer aangelopen. Zijn gezichtsuitdrukking staat nors en verwonderd kijkt ze hem aan. Wat is er in vredesnaam aan de hand dat hij zich zo gedraagt? Heeft ze iets verkeerds gezegd? Houd hij soms niet van brood? Dat kan natuurlijk want er zijn zoveel mensen die dat probleem hebben en...nee Hikari je dwaalt af.
'Edan? W-wat is er aan de hand?'. Hij zegt niks en gaat naast het vuur zitten, terwijl hij een haas tevoorschijn haalt en deze begint te villen. Hij haalt de ingewanden eruit en geeft deze aan de vogel. Hikari word misselijk en kijkt hem met een gruwelend gezicht aan.
'Kun je dat niet ergens anders doen ofzo? Ik word er misselijk van'. Hij negeert haar weer, terwijl hij twee y-vormige stokken uit zijn tas haalt en deze in de grond steekt. Dan legt hij de spies er boven op en zegt nog steeds niks.
Dat is de druppel en het meisje word rood van woede. 'Zeg eikel! Je kan gerust antwoorden hoor ik bijt niet! Of ben ik te in voor je?! Ik probeer je te helpen en voor je te zorgen omdat ik om je geef! En wat krijg ik? Stank voor dank! Arrogante klootzak!'.
Woest staat ze op en loopt met grote passen weg. Weg van Edan en die stomme vogel! Laat hem lekker zijn eigen voedsel bij elkaar rapen. 'Zoek het uit! Ik ben het zat om vernedert en genegeerd te worden! Stomme wereld! Ik wou dat er gewoon een einde aan de wereld was gekomen!'. Huilend zakt ze neer op een stuk vochtig gras, en begint met lange uithalen te huilen. Alle spanning en alle stress van deze tijd, deze oorlog, komen eruit! En het boeit haar niks meer!