Edan was verrast door de uitbarsting van Hikari. Dit zag hij totaal niet aankomen en voor het eerst in tijden bekeek Edan de situatie uit een ander oogpunt dan de zijne. Hij bewonderde Hikari zelfs een beetje voor haar felheid. Ze was een vechter, wat hij bij hun eerste ontmoeting al had ontdekt. Zijn woede verdween als sneeuw voor de zon en in plaats daarvan kwam warmte en zijn liefde voor haar weer naar boven, maar ook bezorgdheid. Hij wist dat Hikari erg naïef kon zijn en was bang voor haar veiligheid. Dus hij sprong op en liep de richting op van Hikari. Hij vond haar natuurlijk niet meteen, maar niet veel later hoorde hij haar hartstochtelijk huilen. Zijn hart brak bij het horen van haar verdriet en hij liep snel naar haar toe. Hij kwam bij haar aan en zakte door zijn knieën bij haar neer. “Hikari… het.. het spijt me! Ik wou je niet zo … ik wou je geen pijn doen… hoe kan ik het weer goed maken?..”

Edan probeerde van alles te bedenken om haar duidelijk te laten maken dat hij ook om haar gaf. Hij wou haar vertellen wat ze bij hem los maakte en wat voor gevoel hij kreeg als ze heb aan raakte en dat hij haar altijd wou beschermen en bij haar zou blijven totdat zij hem weg zou sturen. Alles wat hij bedacht leek oppervlakkig en gevoelloos. Ze zat zo te snikken dat hij uit wanhoop zijn armen om haar heen sloeg om haar te kalmeren. Hij aaide zacht over haar haren. Ze kalmeerde wat, en Edan voelde toen pas weer het bekende elektrische gevoel tussen hun twee. Hij liet haar voorzichtig los en wenste voor de zoveelste keer dat hij kon zien. Dat hij haar diep in de ogen kon kijken en hoor kon zeggen wat hij werkelijk voelde. Hij boog voorzichtig naar voren en legde verlegen zijn handen op haar kaken. Mijn zijn duimen veegde hij de tranen weg van haar zachte wangen. Haar gezicht voelde warm aan en gloeiend aan. Hij legde een hand op haar schouder. Hij was zich bewust van elke ademhaling en elke hartslach. Zijn gevoelens voor haar gierde als een wervel storm door zijn lichaam. Hij probeert haar gezicht voor te stellen maar het lukt niet. Hij kan geen enkel gezicht bedenken dat perfect genoeg zou kunnen zijn voor haar. Hij verlangt zo naar haar en voor hij het weet buigt hij z’n hoofd naar voren. Zacht en teder drukte hij zijn lippen op de hare. Hij staat meteen in vuur en vlam en in de paar seconde dat hij zo zat leek alles om hen heen te verdwijnen. Het enige wat nog bestond waren zijzelf en hun kus…

'Hikari… het.. het spijt me! Ik wou je niet zo … ik wou je geen pijn doen… hoe kan ik het weer goed maken?'. Hikari blijft huilen. Ook al wil ze stoppen, het lukt niet. Plots voelt ze de armen van Edan om zich heen. Als snel begint zijn hand kalmerend over haar haar heen te aaien. De rust die hij haar geeft geeft haar een relaxed gevoel, en haar huilen word wat minder.
Dan laat hij haar langzaam los en legt zijn hand op haar schouder, terwijl hij met zijn duim de tranen van haar wang weg veegt. Door haar tranen heen kijkt ze de jongen aan, en weer schiet de gedachte door haar hoofd dat hij onwijs mooie ogen heeft. Dan, zonder iets te zeggen, buigt hij zijn hoofd naar haar toe, en kust haar op haar lippen.
Een schok gaat er door haar hele lichaam heen, en in haar buik komt er een vreemd gevoel op. Het feit dat ze nog nooit gekust was, zorgde ervoor dat ze Edan geschrokken wegduwde. Met grote ogen kijkt ze hem aan. 'Ik...wat...sorry ik....'. Snel staat ze op en rent weg. Als ze een eindje verderop is, gaat ze zitten en een schuld gevoel overspoeld haar. Wat deed ze nou? Was dit niet wat ze wilde? Vanaf het moment dat ze elkaar hadden ontmoet speelde er wat, en nu had Edan het laten zien. Ze zucht diep, en gaat met een vinger over haar lippen heen. De kus had...zoet en zacht gevoeld. Resoluut staat ze op. Als ze hem ziet dan zal ze hem zeggen wat ze ervan vond! Of zou dat te dom staan?
'He Edan, die kus was echt...zalig...'. Nee dat klinkt te dom Hikari. 'Edan, kus me opnieuw want dat was heerlijk!'. Ze schud haar hoofd. Mijn hemel is het zo moeilijk om te kussen?! Of ik schreeuw het gewoon... 'Edan, die kus heeft mijn gevoelens los gemaakt en nu weet ik niet wat ik moet doen! Ben je verliefd op me?!'. Er klinkt een echo van haar stem en geschrokken slaat ze een hand voor haar mond. Shit, zo meteen heeft hij me gehoord! Ze loopt terug terwijl ze piekert wat ze moet doen en zeggen, en knalt dan tegen hem op. Ze kijkt hem aan, en langzaam gaat haar mond open. Helaas komt er niks uit, want ze durft het niet te zegggen....

Hikari duwd Edan weg. Een beetje verbaast en vooral gekwetst door haar afwijzing wilt hij haar vragen wat er aan de hand is maar ze staat, zich half veronschuldigend, op en rent weg, Edan alleen achterlatend. Edan is verward en voelt zich licht in zijn hoofd. “wat was dat nou? Ik dacht dat ze … wat…” zuchtend schud hij zijn hoofd terwijl hij overeind komt. Hij pakt zijn stok en wilt net terug naar het kampvuur lopen als hij niet ver van hem vandaan Hikari hoort roepen. ‘Edan, die kus heeft mijn gevoelens los gemaakt en nu weet ik niet wat ik moet doen! Ben je verliefd op me?!’. Meteen rent Edan haar kant op. Na een minuut hoort hij haar zijn kant op lopen en blijft staan, in de veronderstelling dat ze hem heeft gezien.

Hikari botst tegen hem aan en Edan pakt automatisch haar schouders vast. Hij wacht tot ze wat zegt maar ze blijft stil. Hij ademt diep in en drukt haar tegen zich aan en zo wilt hij het liefst voor altijd blijven staan. Hij knijpt zijn ogen dicht en drukt zijn hoofd in haar lange zachte haar. Dan weet hij wat hij wilt zeggen. Hij maakt zich een beetje van haar los, legt een hand om haar kaaklijn, veegt voorzichtig haar pony uit haar gezicht en kijkt haar recht aan, ookal ziet hij niks. “Nee.. Ik ben niet verliefd op je Hikari… Ik houd van je.. en ik zal er alles, echt alles aan doen om je nooit meer te verliezen…” zijn stem klinkt vreemd schor door de emotie. Hij glimlacht even maar gaat weer serieus verder “Ik hoop dat je nu begrijpt ..wat ik voor je voel… ik hoop dat je nu weet dat ik je nooit pijn zou willen doen… ik.. ik geef je mijn hart…” hij pakte haar hand en legde deze, met zijn hand erboven, op zijn hart. Hij merkte nu pas hoe hard zijn hart tekeer ging. Hij liet haar hand weer los en drukte haar innig tegen zich aan. “Ik zal je nooit meer los laten.. niets zal ons nog scheiden.” Hij legde zijn hand op haar achter hoofd en gaf haar een tedere kus, vol van zijn liefde. Voorzichtig drukt hij haar mond met zijn lippen open en laat zijn tong haar mond verkennen. Hij streelt haar rug en schouders en streelt met zijn handen door haar zachte haar. De hele wereld smelt weg om hen heen en alle ellende en pijn verdwijnt. Het enige wat Edan nog ziet is Hikari met haar warmte en liefde. Hij eindigt de kus en streelt weer over haar gezicht. Bij elke aanraking lijkt het alsof hij weer kan zien en een volmaakt gezicht verschijnt er in de donkere leegte, in zijn ogen. Met een glimlach van geluk kijkt hij naar dit beeld. Het enige beeld dat hij jaren heeft gezien…

'Ik zal je nooit meer los laten.. niets zal ons nog scheiden!'. De zin die Edan zojuist had uitgesproken gonsde door haar hoofd. Het volgende moment drukte hij een liefdevolle kus op haar mond, en door de druk die hij uitoefende op haar lippen, weken ze vaneen. Zijn tong verkende haar mond, terwijl hij haar rug en schouders streelt. Met een hand gaat hij door haar haar, en door het rare gevoel in haar buik worden ook haar benen week.
Ze pakt hem vast bij zijn schouders en nek, terwijl ze door zijn haar gaat. 'Je hebt heel zacht haar', fluistert ze, als hun lippen even gescheiden zijn. Ze glimlacht en drukt dan weer een kus op zijn lippen. 'Vergeef je me voor het feit dat ik je in het begin ze in elkaar mepte?', fluistert ze lachend. 'En dat ik net zo gemeen was?'. Ze omhelst hem en voelt zijn warmte. Plots rommelt haar maag. De net zo intieme sfeer die er net was is nu weg, en ze barst in lachen uit.
'Heb je wat te eten? Ik heb zo'n honger! Je had toch nog die haas ofzo?'. Het volgende moment kijkt ze hem geschrokken aan. 'Zo meteen is deze verbrand!'. Ze rent naar het kampvuur en ziet de haas in rook opgaan. 'Edan sukkel! Je hebt ons eten laten verbranden!'. Boos loopt het bos in op zoek naar nieuw voedsel...

"Pardon?!? Wil je alsjeblieft stoppen met me de hele tijd uit te schelden! Dat doe ik toch ook niet bij jouw! En dit is helemaal je eigen schuld! Als jij je niet zo zou aanstellen hoefde ik het vlees niet alleen te laten omdat jij zo vreselijk naïef bent! Wordt toch eens volwassen! Dit is precies hetzelfde als toen je dat vreemde gebouw in ging! Wat dacht je?!? Dat jij de wereld ging redden! Écht níet te geloven!! Hoe oud ben je eigenlijk?! 12!! Want zo gedraag jij je wel! En dan nog wat! Ik WEET dat ik blind ben! Dat ben ik al elf jaar lang! Ik leef al 7 jaar alleen! Ik weet echt wel hoe ik voor mezelf moet zorgen! Dus behandel me niet de hele tijd alsof ik een baby ben!" eerst was hij gewoon beledigd maar al zijn opgekropte woede kwam in een keer naar buiten. Hij werd steeds kwader en begon steeds harder te schreeuwen. Opeens kreeg hij het heel erg benauwd en kreeg een velle hoest aanval. Hij hoeste het vocht uit zijn longen in zijn hand en zijn hoofd begon te bonken, maar hij negeerde het. Zijn woede was veel overheersender. "Weet je wat! Ik heb er genoeg van!! Bekijk het maar!!! Veel succes met de wereld redden!! In je ééntje!!" hij draaide zich kwaad om en stampte weg "ohja, al die dingen, die ik stom genoeg net tegen je zei!! Ik neem het Allemaalv terug!!"

'Ik neem het allemaal terug!!', schreeuwde hij op het laatst. Alles wat hij had gezegd drong tot haar door. Behandeld als een baby? Ze probeerde hem alleen maar te beschermen, voor hem te zorgen. 'Nou sorry hoor! Ik probeerde alleen maar te helpen! Het is te merken dat je al zeven jaar alleen leeft! Je kan geen eens liefde en verzorging waarderen! Zoek het uit verwend nest!'. Boos stampt ze weg. En dan beschuldigt hij haar ook nog eens van zielig doen! Eikel! Grommend loopt ze verder. Na een tijdje komt ze er achter dat haar tas daar nog staat. 'Verdorie ook dat nog!', roept ze kwaad.
Zo snel als ze kan rent ze terug maar al snel is ze de weg kwijt. 'Shit!', scheld ze. Plots hoort ze geritsel. Ze draait zich om en ziet een klein konijntje voor zich. 'O-oh hallo kleintje', zegt ze verrast. Het diertje kijkt haar aan. Plots rent het voorbij haar en staat een eindje verderop weer stil. Het kijkt haar aan, en Hikari weet niet wat ze er van moet denken. Hij stampt een keer op de grond en blijft haar aankijken. Ze loopt op het beestje af, en snel rent het konijntje verder. Waarom weet ze niet maar ze vertrouwd het konijntje.
Edan zou haar voor gek hebben verklaard, maar Hikari heeft altijd al een speciale band met dieren gehad. Na een tijdje komt ze op de open plek waar het kampvuur was, en ze ziet haar tas liggen. 'Wat lief! Dankjewel konijntje!'.
Ze aait het diertje even over het kopje en daarna hupt het diertje weg. Helemaal overrompeld door wat er net gebeurt is, loopt ze richting haar tas en pakt deze op. Ze blijft even staan, denkend aan hoe het had kunnen aflopen als ze geen ruzie hadden gehad. Ze zucht diep en zegt zachtjes: 'vaarwel Edan. Het ga je goed...'. Net als ze zich wil omdraaien voelt ze een hand op haar schouder. Ze schrikt en draait zich vliegensvlug om...

Kwaad slaat Edan een tak met geweld weg en loopt door. Zijn woede raast nog steeds door hem heen. “Ik hoop dat ik haar nooit meer hoef te zien…ik bedoel.. grwaah godver!” woedend gaf hij een trap in de lucht. “zie je wel! Mensen zijn nergens goed voor!” hij bleef even hijgend staan en wreef pijnlijk over zijn borstkas. Die deed opeens vreemd genoeg best pijn. Hij hoesten en kreeg weer een hoest aanval. Hij hield zijn hand voor zijn mond en voelde weer het vocht in zijn hand maar het voelde dik en plakkerig en rook naar metaal, net als zijn mond naar metaal smaakte. “blehg..” hij smeerde zijn hand af aan zijn broek toen hij een donker brommend geluid hoorde. “shit.. een wild zwijn!” ging er geschrokken door zijn hoofd. Hij bleef stok stijf staan, hopend dat het beest weg zou gaan. Het dier was alleen, aan
wat Edan kon horen, dus het moest wel een keiler*zijn. Het dier had hem waarschijnlijk al gehoord of geroken want het liep van hem weg. Opgelucht haalde Edan adem. Hij draaide zich om en boste tegen iets groots en harigs aan. Weer bleef hij doodstil staan. Hij probeerde te ontdekken wat het was. Het was een dier daar was hij zeker van aangezien het warm en een korte zachte vacht had. Hij probeerde de geur te herkennen maar de geur was heel vreemd en verwarrend. Wat was dit voor dier?

*mannelijk wild zwijn

Het was voor het eerst dat hij weer zijn stappen zette op het vaste land in de wereld der levenden sinds hij in Infernum was geweest om samen met Juvé, de heerser van die onderwereld, er achter te komen wat zijn verleden was en hoe hij was overleden. Met succes. Al had hij er nog steeds gemengde gevoelens over en wist hij niet of hij er nou blij mee moest zijn nu hij wist wat hij achtergelaten had terwijl hij werd vermoord. Het was misselijkmakend en eeuwig kwellend, misschien dat hij zich daarom weer op de wereld begaf. Lopend door het bos, om zich heen kijkend of hij zich ergens op kon richten wat een beetje interessant was, om zijn gedachten leeg proberen te maken, al hield hij met die gedachte zichzelf voor de gek, want dat zou hem nooit en te nimmer lukken. Nochtans niet nu, nu het nog zo vers in zijn geheugen gegriefd zat. Moeizamer dan ooit bewoog het hert zich door zijn natuurlijke leefomgeving, tussen de bomen en de bosjes waar hij zich kon verschuilen.

Een mannelijk wild zwijn rende een paar meter voor zich uit weg voor iets. Niet paniekerig, maar wel met snelheid. Hij werd gepasseerd alsof hij een normaal hert was, waarschijnlijk had het wilde zwijn geen tijd genomen om zijn blik snel over Destrius te laten glijden zodat hij kon zien dat het toch een vreemd dier was en geen normaal edelhert. Maar mooi, dat betekende dat deze vorm goed werkte bij de levende wezens. Mensen en dieren zouden vanuit de verte waarschijnlijk zijn afwijkende kleur niet eens opmerken. Wanneer hij doorliep kon hij met zijn scherpe gehoor een afwijkend geluid opvangen. Het gehoest van een mens klonk hem bekend in de oren van vroeger, en nieuwsgierig stapte hij iets versneld verder. Daar zag hij een jonge man die zijn kant op liep. Hij keek vooruit, maar op een glazige manier. Alsof hij hem niet eens zag staan. En wanneer de jongen dichterbij kwam, zag Destrius dat dat vermoeden inderdaad klopte. De ogen van de jongen waren licht grijzig. Een blind mens, en hij was er niet echt heel goed aan toe, zo te zien.

Was het het virus dat een tijdje niet veel van zich had laten horen? Wanneer er zoveel mensen en dieren uitgestorven waren verspreidde het virus zich natuurlijk ook moeilijker met zo weinig gastheren. Maar dikwijls dook het weer ergens op, wanneer er veel organismen in een gebied waren, en dan werd de besmettingskans ineens aanzienlijk groter. Maar goed, het mens liep nog dichterbij, zo dichtbij zelfs dat hij tegen het hert aan liep, want Destrius had geen poot verroerd. Toch leek hij er verbaasd over te zijn, ook al had hij het letterlijk kunnen zien aankomen. Het mens stond stil, misschien licht in paniek omdat hij niet kon weten waar hij tegenover stond. Misschien was het wel een beer, een wisent of iets anders wat je kon verwonden of zelfs doden. Destrius kromde zijn nek en bewoog zijn neus naar het mens. Even raakte zijn licht vochtige neus het mens aan, wanneer hij aan hem rook. Met een vies gezicht wendde hij zijn kop weer van het mens af. Bah, het rook naar ziekte, snot en braaksel. Hij snoof luid in het gezicht van de man, met een licht verontwaardigd 'meh!' geluidje er na.

Opeens snoof het dier recht in zijn gezicht. Hij voelde hoe de snotklodders van het vreemde dier op zijn gezicht lande die vervolgt werden met een luid en vreemd ‘Meh’ geluid. Edan schrok zich kapot, aangezien het dier opeens zo vreselijk dicht bij was. Zonder verder na te denken draaide hij zich om en rende zo hard hij kon weg van het vreemde dier.

Het duurde even voor hij door had dat hij niet werd achtervolgd, hij stopte pas toen hij merkte dat zijn longen zeer begonnen te doen. “aah” hij kreunde zacht van de pijn. Hij begon te hoesten en zijn longen leken meteen in brand te staan. “aah.. shit” hij zakte door ze knieën en bleef even trillend op zijn handen en knieën op de grond zitten. Het zweet droop van zijn voorhoofd en hij werd broeierig warm. “tuurlijk.. koorts.. kan er ook nog bij..” hij kwam rustig overeind en liep wankelend door.

‘wat lief! Dankjewel konijntje!’ hoorde Edan, een tijdje later, hikari niet ver bij hem vandaan zeggen. Ze moest hem helpen. Het leek wel alsof hij langzaam verbrande. Zijn hele lichaam stond in brand, zijn buik deed vreselijk pijn en hij bleef maar hoesten. Edan had eindelijk ontdekt wat hij telkens uit hoesten. Bloed… Toen hij vlak bij haar was gekomen zei ze opeens ‘Vaarwel Edan. Het ga je goed…” half verbaast pakte hij haar schouder vast om te vragen of ze hem had vergiftig. Hij had niet door dat ze hem niet had gezien en dacht dat ze het recht in zijn gezicht zei. Hij voelde haar onder zijn hand schrikken en omdraaien. Op dat moment begon Edan te kokhalzen. Hij draaide zich een kwartslag om en viel weer, met tranen in zijn ogen, op zijn handen en knieën. Zijn slokdarm stond in brand. Het leek wel alsof er een giftig goedje omhoog kwam. Met veel pijn en moeite kotste hij zijn vochtige maaginhoud uit. Hij begint te hoesten en te proesten en voelde zijn neus bloeden. “Hoe komt dit nou toch!” Hij gaf weer over en proefde dit keer de smerige metalen smaak van bloed. “Wat is er in Juvés naam aan de hand met me!?” bang en schrokken kwam hij met moeite overeind. Zijn hoofd bonkte, zijn lichaam deed nog meer pijn als daarvoor en hij voelde zich zwak en rillerig. Opeens zakte hij door zijn benen en verloor even zijn bewustzijn…

Ze keek recht in Edan's ogen. Op dat moment begint Edan te kokhalzen. Hij draaide zich een kwartslag om en viel weer, met tranen in zijn ogen, op zijn handen en knieën. Hij gooide zijn hele maag inhoud eruit. Hij begint te hoesten en te proesten en voelde zijn neus bloeden. 'Hoe komt dit nou toch!'. Hij gaf weer over. 'Wat is er in Juvés naam aan de hand met me!?'. Bang en schrokken kwam hij met moeite overeind. Hij bleef even staan maar zakte toen weer door zijn benen en verloor even het bewustzijn. 'Edan!'.
Geschrokken was ze al die tijd blijven staan, maar nu snelde ze naar hem toe. Wild, zonder na te denken over zijn toestand, schudde ze hem aan zijn schouder. 'Edan wat is er aan de hand? Edan word wakker!'. De tranen stromen over zijn wangen. Ze zag al het bloed liggen en schreeuwde het uit toen ze het besefte: hij had het virus!
Zonder er bij na te denken dat zij het ook kon krijgen, pakt ze een flesje water. Ze maakt snel zijn gezicht schoon en hield zijn hoofd een beetje koel met een doekje die ze vond. Af en toe ijlde hij wat, en Hikari legde, net als toen ze uit het laboratorium kwamen, zijn hoofd op haar knieën. Het zal waarschijnlijk niet lang meer duren voordat hij....ze schudde haar hoofd. Ze wilde hem niet verliezen. Ze kon hem niet verliezen. Ze is teveel om hem gaan geven!
Wat moet ze als hij er niet meer is? Hij was haar vriend, en de jongen waar ze in belachelijk korte tijd zo verliefd op was geworden. Was ze maar niet zo tegen hem uitgevallen. Dan hadden ze van elkaar kunnen genieten. Maar met die ruzie. 'Vergeef het me Edan. Ik wil je niet kwijt. Ik kan niet meer zonder je...ik ben hopeloos. En hoe zit het met je vogel? Wie zorgt er dan voor hem?' Ze kijkt naar de vogel, die een beetje hulpeloos op de grond bij hem zit. Ze zucht diep en koelt zijn hoofd opnieuw.
'Ik hou van je Edan...vergeet dat niet...vergeet mij niet...'. Ze sluit haar ogen...

“Ik zal het niet vergeten… Ik hou ook van jouw…” met deze woorden, die hij bijna fluisterend zei, opende hij z’n ogen. Hij had een beetje een deja vu gevoel. Hij voelde weer de benen van Hikari onder zijn hoofd even als het vochtige doekje op zijn voorhoofd. De smaak in zijn mond was vreselijk en zijn keel was vreselijk droog. Hij hoesten weer een beetje en kreunde bij het voelen van de pijn in ze longen, elke keer dat ze samen krompen bij elke hoest en ademhaling. Hij was vreemd genoeg heel erg snel achteruit gegaan. Hoe, was nog steeds een grote vraag. Hij was verward en koortsig. Zijn kleding plakte aan zijn zweterig huid en zijn spieren waren verkramt. “Hikari… wat is er met me aan de hand?” vroeg hij met een schorre stem. Hij was bang maar probeerde het te verbergen. Hij begreep niet wat er gebeurt kon zijn. Wat kon hem zo ziek maken? Hij had niks vreemds gegeten. Opeens kwam het besef, nog voor Hikari kon antwoorden.. Hij had het virus… “nee.. Nee ik wil niet dood ik wil je niet verliezen!! Ik .. ik heb je nog maar net gevonden! Hikari! Ik zweer het, ik meende niet wat ik zei.. ik neem mijn woorden niet terug! Ik zweer je, ik zal je niet verlaten.. nooit niet..” ondertussen was hij half overeind gekomen en had haar in zijn armen genomen en tegen zich aan gedrukt..

Verrast bleef Hikari in zijn armen zitten. Hij hield haar vast! Ze lachte opgelucht, en sloeg zijn armen om hem heen. 'Edan, het spijt me zo! Ik had niet zo boos en fel moeten doen. Ik...wil geen ruzie met je...'. Ze keek hem aan, en voelde aan zijn voorhoofd. Ze veerde op. 'Het-het lijkt wel of je koorts gaat zakken! Je bent al minder warm dan net! Misschien ben je wel helemaal niet besmet maar heb je gewoon griep...'.
Maar dat verklaard niet waarom hij bloed spuugt. Geef nou maar toe, hij heeft het virus.
Het zinnetje gonsde door haar hoofd, maar ze luisterde er niet naar. Ze wilde het niet, het mocht niet. Eindelijk had ze die ene jongen gevonden, en die mocht niemand van haar afnemen!
'Hoe voel je je Edan?', vroeg ze terwijl ze zijn hoofd nog een beetje koelde met het koude water. 'Volgens mij ben je niet meer zo benauwd en misselijk. Je ziet er eerder weer meer opgeknapt uit!'. Blij kijkt ze hem aan, terwijl ze tegen hem een gaat liggen. Voorzichtig duwt ze hem achterover in het gras, zodat hij zich niet hoeft in te spannen. Langzaam en kalmerend draait ze rondjes met haar vinger over zijn borst, terwijl ze zachtjes zingt.

A spaceman came travelling on his ship from afar,
'twas light years of time since his mission did start,
And over a village he halted his craft,
And it hung in the sky like a start,just like a star...

He followed a light and came down to a shed,
Wherea moher and a child were lying there on a bed,
A bright light of silver shone round his head,
And he had the face of an angle ,and they were afraid...

Then the stranger spoke, said'do not fear,
I come from a planet a long way from here,
And I bring a message for mankid to hear',
And suddenly the sweetest music filled the air...

Toen ze stopte keek ze naar Edan, en zag dat hij zijn ogen dicht had. Ze glimlachte teder. 'Slaap maar lekker'. Ze ging naast hem liggen, met haar hand in de zijne, stevig vast....




https://www.youtube.com/watch?v=kXSyqK9ERRs

Hikari drukte hem zacht achterover en begon zacht te zingen. De rustgevende zangstem van Hikari zweefde naar de achtergrond, terwijl Edan in zijn gedachten werd gezogen. “Ik moet dit overleven… Ik kan haar niet achter laten… oh wat wil ik haar nu graag kussen...” wanhopig over hun lot sluit hij even zijn ogen. Hij wist niet wat er komen ging. Alles over het virus had hij gemist. Hij had alleen geleefd, had er niks van kunnen zien of horen. Het enige wat hij hoopte was dat dit inderdaad gewoon een zware griep was geweest. Maar diep in zijn hart wist hij dat hij zichzelf voor de gek hield. Toch wilde hij niet toe geven. ‘slaap maar lekker’ hoorde hij Hikari zeggen. Ze dacht waarschijnlijk dat hij sliep, maar Edan opende zijn ogen niet. Hij wilde haar rust gunnen. Ze legde zich naast hem neer en greep zijn hand vast. Ze hield hem zo stevig vast, alsof ze wilde zeggen “ik laat je nooit meer gaan.. jij hoort bij mij..” dus hij kneep zacht terug.

Hikari lag rustig naast hem te slapen. Dat hoorde hij aan haar regelmatige ademhaling en af en toe een zacht gesnurk. Hij glimlachte toen hij het hoorde. Ze had nog steeds zijn hand vast. Hij lag er nu vrij ontspannen bij. Zijn koorts was gezakt net als de buikpijn en alle andere symptomen. Zijn hoop groeide. “Misschien overleef ik dit..” Opeens uit het niets voelde hij een rare pijn bij zijn enkel. Het leek alsof iemand zijn enkel probeerde fijn te knijpen.. “aah..” zei hij zacht. Hij spitste meteen zijn oren, hij wilde Hikari niet wakker maken. Fronsend probeerde hij te bedenken wat de pijn was. Het was een vreemde pijn want het leek onderhuids. Een onzichtbare hand die hem vast greep onder zijn huid. Edan werd bang en de hoop was verdwenen. De greep van de onzichtbare hand gleed langzaam onder zijn huid naar boven, als een slang die langzaam over je lichaam naar je hoofd kruipt, om zijn laatste genade slag te geven voor dat hij je zou verorberen. Het voelde alsof zijn aderen en spieren samen werden geknepen. De pijn was al bijna bij zijn knie. Edan werd paniekerig in zijn hoofd en het zweet brak hem uit. “.. wat .. wat is dit!.. nee… nee.. g-ga weg..” (alsof dat helpt XD) Hij kneep zijn ogen dicht en sloeg een paar keer met zijn achterhoofd op de grond.. “Nee… nee… ik wil niet dood…” zijn ogen vulde zich met tranen en biggelde langs zijn wangen. De vreemde pijn was al bijna bij zijn lies. Hij wilde zijn benen bewegen om op te staan, misschien kon hij het eraf lopen… maar zijn benen reageerde niet meer.. Zijn rechterhand begon te trillen, en als Hikari zijn linker niet zo stevig vast had was die ook gaan trillen. Ze lag nog steeds te slapen.. “Dit is het einde.. Godverdmm… ik ga dood.. ik ga dood..” ging er telkens door zijn hoofd. Hij lag helemaal te trillen van emotie en de tranen bleven maar stromen. “Hikari.. oh…” weer sloeg hij van frustratie en verdriet zijn achterhoofd zacht tegen de grond. Hij kneep zacht in haar hand, die hij nooit meer wou los laten… “.. ik moet hier weg.. ze mag me niet zo vinden..” Tot zijn opluchting deed de bovenste helft van zijn lichaam nog wat hij wou. Hij draaide zich half om en legde zijn vrije hand op hikari’s hoofd. Hij drukte een kus op haar hoofd en kon haar bijna niet los laten. De pijn had zich inmiddels om zijn maag heen gegrepen. Met een trillende hand maakte hij z’n andere hand los uit de greep van de slapende Hikari. “Mijn kleine vechter.. ik houd van je..” fluisterde hij mijn een schorre trillende stem van emotie. Ze smakte wat in haar slaap, draaide zich om en sliep rustig verder… “aah..!” De pijn was ondragelijk aan het worden en bleef vreemd genoeg een tijdje hangen bij zijn lever. Met zijn laatste krachten draaide hij zich op zijn buik. Hij was nu al buiten adem. “Ik moet snel zijn!” langzaam tijgerend, krop hij met moeite weg bij Hikari.

Hij voelde de lage takken van wat bosjes over zijn rug glijden. Kreunend van de pijn schoof hij door het gras en zand. Hij was nog maar 4 meter weg gekropen en alleen zijn voeten staken nog onder de bosjes uit. En toch kon hij niet meer. Met een plof liet hij zich in het zand vallen. Hij proefde en voelde het zand tussen zijn tanden knarsen. Zijn hele lichaam trilde en was zeiknat van zijn zweet. Het zand en de blaadjes plakte aan zijn verhitte gezicht en armen maar hij merkte het niet. Het enige wat hij nog voelde was de ondragelijke pijn greep die zich een weg door zijn longen baande en de zuurstof uit zijn longen perste. Hij snakte naar adem. Hij sperde zijn ogen wagenwijd open toen hij voelde hoe de pijn greep zich om zijn hart sloeg en deze fijn kneep. Hij wilde het uit schreeuwen maar het enige wat eruit kwam was een angstaanjagend gorgelend geluid. Hij kon alleen maar aan de pijn denken. Hij haalde nog een keer gruizend adem… en zakte levenloos in elkaar. De pijn was weg. Edan was weg. Zijn nog openstaande mond vulde zich met bloed en droop op het gras en het zand, een donker rode vlek achterlatend. En een laatste traan ontsnapte aan zijn levenloze ogen…

https://www.youtube.com/watch?v=Z0xfWCDLoCU

Ze droomde. Ze droomde dat ze met Edan door een bos liep. Ze waren ongelofelijk blij, maar waarom wist ze niet. Ze lachten en praten, alsof ze elkaar maanden hadden gemist. Ze knuffelden, en zaten later bij een kampvuur. 'Ik hou van je. Vergeet me nooit! Ik zal jou ook niet vergeten'. Verward keek Hikari hem aan. Zijn stem klonk vager, alsof hij verder weg was. Niet veel later vervaagde de omgeving en verdween Edan. Paniekerig keek ze om zich heen, en ze schrok wakker. Een droom. Gelukkig! Plots voelde ze een leegte, en keek naar haar hand. Edan's hand was verdwenen! Ze keek naast zich, maar hij was weg. Ze keek om zich heen en stond op. 'Edan? Edan waar ben je?'. Ze schreeuwde zijn naam, maar hoorde niks. In paniek zocht ze, totdat ze twee voeten uit een bosje zag steken.
Haar hart sloeg een slag over, en paniek maakte zich van haar meester. Voorzichtig liep ze erop af. 'E-Edan?'. Ze keek door het bosje en wat ze zag maakte haar aan het gillen. Ze gilde en stopte niet. Daar lag Edan, met zijn mond vol bloed, en open ogen.
Ze duwde de takken aan de kant, en viel bij hem op haar knieën. 'Edan! Edan! Waarom?!'. Ze huilde en schreeuwde van frustratie. Ze was hem kwijt. De enige jongen die zo van haar had gehouden, was er niet meer.
Ze huilde en huilde, en pakte hem vast. Ze sloot zijn ogen, en zag een opgedroogde traan op zijn wang. Hij had waarschijnlijk heel veel pijn gehad. Ze rende terug naar haar tas, en haalde het water en doekje en rende toen weer terug. Ze spoelde zijn mond en maakte zijn gezicht schoon. Ze legde hem recht neer, en ging toen aan het werk. Ze verzamelde verschillende bloemen en bladeren met takken. Die legde ze om hem heen en op hem. Zo lijkt het net of hij slaapt. Ze zuchtte diep voor ze begon te spreken. 'Lieve Edan, ondanks dat ik je nog maar net kende, was ik al snel voor je gevallen. Je had mooie ogen, en je liefde was zo puur. Ook al hadden we ruzie gehad, ik hield van je. Ook nu nog, nu ik nooit meer die ogen van je zal zien. Vaarwel Edan. Ik hou van je en ik zal je nooit vergeven'. Bij de laatste woorden brak haar stem, en ook haar hart, en huilde ze weer. Ze drukt een wanhopige kus op zijn voorhoofd, en pakte toen haar tas. Ze keek nog een laatste keer om en liep toen weg. Weg van de jongen waarvan ze zoveel hield. Die er nu niet meer was. De tranen rolden over haar wangen (net als bij mij nu ondanks dat ik het schrijf :'( ). Op naar een eenzaam bestaan...

[God Note] + Remission omdat je zo veel om iemand geeft (en omdat het echt heel zielig is xD)

Het mens was van hem weggerend. Waarschijnlijk uit angst voor het idee dat hetgeen waar hij tegen aan was gebotst een dier kon zijn die hem kon verwonden of doden. Zoals een beer, bijvoorbeeld. Het was moeilijk te voelen, de wolharige nek van Destrius voelde ongeveer hetzelfde aan als de wintervacht van bijvoorbeeld een bruine beer. Hoewel Destrius meestal niet geïnteresseerd was in het doen en laten van willekeurige mensen die hij niet kende, was er wel iets interessants aan deze jonge man. Of misschien vond hij het gewoon boeiend dat hij er uit zag of hij bijna het leven kon gaan laten.. In een zeer rustig tempo stapte hij achter de jongen aan, zo langzaam dat hij al snel uit zijn oogveld verdween tussen de bosjes, maar dat was geen probleem voor de god, hij kon hem in elk geval makkelijk terugvinden.

Na even doorstappen voelde hij een andere aanwezigheid in de buurt, en toen hij goed keek zag hij ook nog een vrouwelijk exemplaar. De zieke jongen zakte niet veel later in elkaar. Het virus had misschien weinig van zich laten zien, maar had hem van binnen al kapot gemaakt. Destrius keek heel kort na hoe het geval zich escaleerde en de jongen vocht voor zijn leven terwijl het virus hem steeds dichter bij de dood trok, maar daarna verdween hij even. Hoewel hij een god was en al veel meer zoals dit had gezien, vond hij het niet prettig en als hij de keuze had om het niet te aanschouwen, dan koos hij daar ook voor. Terwijl hij verderop verschuild neer ging zitten om te wachten tot het gedaan was en hij de arme ziel naar een andere wereld kon sturen, moest hij toch weer denken aan zijn collega Juvé.

Die zou zeker weten een stuk anders reageren als hem. Die zou er echt geen moeite mee hebben om al het gekots, gebloed en gestuip aan te kijken, misschien zelfs wel met een kleine glimlach in zijn mondhoeken. Hoewel het een crue gedachte was, kon Destrius het niet laten een kleine grijns op zijn gezicht te laten komen. Hij wist nog steeds niet of het goed of slecht was, dat hij niet zo gehard was als de andere goden. Was het goed als je ergens nog iets gaf om het leven van de stervenden, of was hij vergeleken met de anderen gewoon een ongelooflijk slappe dweil? Destrius liet een klein zuchtje horen, de grijns ging van zijn gezicht en hij spitste zijn oren. Ze draaiden naar de kant waar de mensen waren. Zijn gehoor was zoals bij alle herten ongelooflijk scherp, en hij kon duidelijk het gesnik van het meisje horen tussen de geluiden van de tsjirpende vogels en het zachte blazen van de wind door.

Hij stond op en weer langzaam bewoog hij zich die kant op. Hij was echter niet snel genoeg om te zien hoe het prachtige ceremoniële kunstwerk werd gemaakt. Wanneer hij bijna op die plek was zag hij het meisje naderen, met een laatste traan die over haar wang gleed en op de grond neerviel. De blik in haar ogen was intens verdrietig en ellendig. Er alleen al naar kijken maakte je down. Ze liep in een houding of ze alles wat haar lief was verloren had, en voordat ze het grote zwarte hert kon opmerken, verdween Destrius. Of niet echt verdwijnen, hij maakte zichzelf enkel onzichtbaar zodat het meisje niet door hem beïnvloed of afgeschrikt werd. Toen ze op een veilige afstand was verscheen de god weer, en passeerde hij het vers gestorven lichaam, met de bloemen om hem heen. Ze had geluk gehad dat het net lente was geworden en de bloemen met de meest bijzondere kleuren boven de grond uit waren gekomen. Anders had het er een stuk grimmiger uitgezien.

Destrius verbaasde zich ook over het feit dat het lichaam er zo schoon uitzag, maar dat kwam vast omdat het meisje hem nog iets opgeknapt had zodat het lichaam er nog met een beetje waardigheid bij lag. Zwijgend legde hij een van zijn hoeven op het lichaam van de jongen, en sloot zijn ogen. Hij bewoog zijn mond lichtjes, alsof hij iets aan het fluisteren was. Om een ziel naar een andere plek te sturen hoefde hij geen spreuk of iets dergelijks te brabbelen, dus misschien was het zo dat hij iets zei uit respect voor het wezen dat net het leven gelaten had. Het duurde even voor Destrius had beslist waar de ziel heen ging, meestal was het wel makkelijk, maar nu niet. De ziel leek niet puur genoeg te zijn om naar het paradijs af te reizen, maar ook niet slecht genoeg voor Infernum. Destrius schudde geagiteerd met zijn oren. Na een lange tijd twijfelen rees de ziel omhoog, richting het eigen rijk van de god, Aberrabunt. Het voelde zo raar om een ziel er heen te sturen, dat had hij al een hele tijd niet gedaan. Hij zou zelf straks dus ook weer terug er heen gaan, om de nieuwe ziel te verwelkomen in zijn wereld. Het hert opende zijn gele ogen, rustte een laatste blik op het lichaam en verdween daarna in een diepzwarte wolk, achter de ziel aan.