De plek op zijn zij was niet alleen zeer irritant maar het zat ook in de weg. Hij kon nu niet meer zo makkelijk bewegen en werd zijn zwaardgebruik minder verfijnd. ‘Your okay?’ Hij keek haar aan met een gezicht van ‘wat denk je nou zelf?’. ‘It just stings a bit. Dit is niet zo erg.’ In principe zag de plek er erger uit dan het was. Zo voelde het tenminste. Zijn katana zat nog onder het bloed dus maakte hij dat schoon met het over hemd om het vervolgens weer terug in de schede te doen. Hij gooide het witte overhemd, wat onder het bloed zat, weg in de bosjes. Een waardeloos stuk rommel was het nu. Als de mutanten hun gevolgd hadden werden ze eerst afgeleid door de geur van het bloed. Althans dat hoopte hij. ‘Ik haat mutanten nu officieel.’ En daar was hij al lang achter. ‘Hn. Anders ik wel.’ Zijn aandacht ging naar het blije beest dat vrolijk achter haar aan bleef lopen alsof het geen besef had van de gruwelijke wereld om hem heen. ‘Ik vind dit hele gedoe maar niks. Ik bedoel als die landen ruzie hadden, zet dan gewoon de staatshoofden in een arena en laat ze elkaar uitmoorden tot er een winnende vijf over is ofzo. Nu lijdt de hele wereld eronder.’ Hij kon even niets anders dan haar schaapachtig aankijken. Hij wist hier natuurlijk niets van. Hij wist zelfs niet eens of Kanrou wel zijn eigen naam was. ‘Ow. Dat is de reden van die mutanten?’ Misschien een idiote vraag omdat het waarschijnlijk algemeen bekende feiten waren die iedereen wel wist. Iedereen behalve Kanrou dan. ‘Ik denk dat we maar beter verder kunnen gaan, of heb je te veel pijn?’ Dacht ze dat nou werkelijk. Hij was wel sterker dan pijn te voelen voor zoiets kleins zoals dit. Hij zuchtte. ‘As if. Let’s go.’ Hij liep haar voorbij en hield zijn hand gentlemanlike uit voor haar. Dit werd nog een lange nacht.

Ze keek ongelovig naar Kanrou. "Dat weet jij toch ook wel? Amerika verpreidde een virus, en een groot gedeelte is plat gebombardeerd. Wacht maar tot we een keek naar de stad gaan. Je zult het dan wel zien." Ze zei dat ze beter door konden gaan en Kanrou stond gelijk op, liep een stukje voor haar uit en hield zijn hand gentelamnlike uit naar haar. Rustig nam ze die aand, en begon naast hem te lopen. " Ik denk, dat ik andere kleren nodig ga hebben." Ze keek naar wat ze aan had, een simpele broek, laarzen en een top. En alles was op doorweekt van bloed, of het zag er niet meer uit. "Geef me een minuutje. En kom me niet achterna als je wilt blijven leven." Zei ze dreigend en verdween toen tussen de bosjes om even later terug te komen in een zwarte, strakke jurk met een hoge snee aan de zijkant. Zelfs haar schoenen waren ballarina's. "No comment. Dit was het enige wat ik had." Ze pakte zijn hand weer.

‘Dat weet jij toch ook wel? Amerika verspreidde een virus, en een groot gedeelte is plat gebombardeerd. Wacht maar tot we een keek naar de stad gaan. Je zult het dan wel zien.’ En wederom keek hij haar schaapachtig aan. Hij haalde voorzichtig de brief uit zijn broekzak. ‘Als ik deze brief niet had, had ik mijn eigen naam niet meer geweten.’ En het opgevouwen stuk papier ging weer in zijn broekzak. Nadat ze zijn hand had aangenomen liepen ze rustig verder. Wel in snelle pas maar rennen ging niet meer gemakkelijk worden. ‘Ik denk, dat ik andere kleren nodig ga hebben.’ Hij keek haar aan en naar haar kleding. Beetje bloed hier en daar maar op zich zag het er nog wel ok uit. Niet echt een probleem op zich. Ze stopte weer en zij ging de bosjes in. ‘Geef me een minuutje. En kom me niet achterna als je wilt blijven leven.’ Hij gaf haar een kleine grijns in plaats van de standaard frons. ‘Ik zou niet durven.’ Hij leunde met zijn rug tegen een boom aan en rustte even uit. Hoelang was het wel niet geleden dat hij gegeten of geslapen had? Geen idee. Veel te lang in ieder geval. Het duurde niet lang voordat Eveliné weer terug kwam uit de bosjes met een lange zwarte jurk aan met een uitdagend, meer uitnodigende, hoge uitsnede. Zelfs met passende ballerina’s. I feel a bit underdressed now… Hij ging weer rechtop staan om weer verder te lopen. ‘No comment. Dit was het enige wat ik had.’ ‘Hn’ Was even het enige wat hij kon uitbrengen. Hij begon al weer te lopen en zij pakte zijn hand weer. Why am I feeling so proud?

I loooove my Kanrou sweety

Wat was er met hem aan de hand dat hij zich zo gedroeg? What is this kind of feeling? Hij wist zelf niet wat er met hem aan de hand was. En vooral met een vrouw die hij net had ontmoet. Wacht. Een vrouw. Dat moest het probleem zijn. Hij kon gewoon niet omgaan met het andere geslacht. Maar er was een probleem in zijn theorie. Hij kon zich nog zo netjes gedragen terwijl hij dat toch niet hoefde te doen? Hij zuchtte naar zich zelf in zijn gedachten. ‘Hn, wat?’ Hij keek haar aan. ‘Nothing…’ Even keek hij opzij, van haar af. Enkel, bij het terugdraaien van zijn hoofd, werd zijn wang geprikt. Hij trok even een stom idioot gezicht bij de aanraking maar kon zijn uitdrukking al snel weer goed trekken. ‘D'aawh your cute.’ En daar was zijn gezicht weer terug met de gebruikelijke frons. ‘I’m not…cute.’ Hij kon zijn frons niet lang vasthouden door de twinkeling in haar ogen. Door die enkele twinkeling kwam er een kleine lach op zijn gezicht. Wat had ze dat het hem zo veranderde?
Na een voor de rest stille wandeling, hand in hand wel te verstaan, kwamen ze aan bij een soort stad. Vlak voor de stad was een boerderij? En er was iemand. Maar was hij geïnfecteerd? ‘Nee…Dat is mijn vader.’ Zonder er bij na te denken liet ze zijn hand los en rende naar haar vader. ‘Eveliné.’ Ze was al bij de man en had hem omhelsd. Hij rende eropaf toen hij ze zag zakken in het gras. Gelukkig gebeurde er niets al zat zij wel te huilen. Hij haalde een schone spierwitte, zijde zakdoek uit zijn broekzak en veegde haar tranen weg van haar gezicht. 'Please don't cry...' Per ongeluk keek hij naar beneden en zag hij waar de insnede van haar jurk zat. Beschaamd keek hij weg van haar en de man. Awkward…

‘You Are Cute Darlin'.’ Hij lachte maar nadat zij haar hoofd wegdraaide met een blos veranderde de lach in een grijns. Hij cute, een grap zeker. Cute vond hij zichzelf niet. Eerder elegant en gracieus. Strakke lijnen en een smal, dun lichaam gaf hem wel een vrouwelijk aanzicht, maar ook zeer sierlijk. Misschien kwam het vrouwelijke door zijn lange raven haar tot zijn liezen. Het maakte niet echt wat uit. Hij is een man, in alle opzichten.
Deze mannelijkheid werd elke keer benadrukt als hij te dicht bij Eveliné was. Wie kon hem daarvan beschuldigen? Hij is een gezonde tiener. Althans dacht hij. Zijn echte leeftijd wist hij zelf niet, al vond hij zich eruit zien als een tiener. Hij voelde zich ook als een tiener in vele opzichten…
Hij kon het eigenlijk niet aanzien om Eveliné zo te zien huilen. Hij had een zwak tegen tranen. En vooral bij iemand die zijn aandacht trok. Maar de man die zij zo sterk omhelsde had waarschijnlijk geen zin in een dikke knuffel van zijn dochter. De infecteerde man probeerde haar te bijten. Zo snel als hij was stak hij met zijn katana, nog in zijn schede, in de mond van de man die ooit haar vader was. Met de andere hand bedekte hij Evelinés ogen en duwde de man van hun weg. Eveliné moest hier weg. Dit was een emotioneel keerpunt voor haar. Als hier niet voorzichtig mee omgegaan word, kan zij in een soort psychose raken. Een van traumatisch verdriet en waarschijnlijk haat tegenover Kanrou zelf. Of nog erger, ze kon kwaad op zichzelf worden en zich van kant maken. Niet best dus. ‘Don’t look. We must get away…’ Hij wou de man zo laten en gewoon ver van hem weg blijven. Dat zou voor de minste problemen zorgen. Ondertussen had hij zijn katana al snel uit de mond van de man getrokken. In een vloeiende beweging pakte hij Eveliné op en maakte een sprint naar de stad. Hij was zowat supersonisch snel. Een beetje overdreven, maar hij was echt heel snel. Hij hield haar stevig vast zodat ze niet weg kon.
Eenmaal aangekomen in de stad pikte hij het eerste gebouw uit om even in te rusten. Een mooie antiekwinkel. Compleet verlaten en alles onder het stof. Er waren op het moment geen geïnfecteerde mensen in de buurt. Hij kon het aanvoelen. Een oude bank werd gekozen als zitvlak voor hem. Hij ging zitten en nam Eveliné mee op schoot terwijl hij haar nog steeds stevig vast hield. ‘I’m sorry…Dat was gewoon te erg om aan te zien. Hij was geïnfecteerd. Het spijt me. Ik kon je dat niet aandoen.’ Hij liet de katana tegen de bank staan met de punt van de schede op de grond. En nog liet hij haar niet los. Echt niet.

Ze wou hem zo hard slaan toen hij haar mee nam, weg van haar bloedeigen vader. Toen ze een winkel ingingen werd haar aandacht even getrokken door de spullen die er stonden, maar algauw, toen ze voelde dat ze zaten wrikte ze zichzelf los en ging met haar armen over elkaar tegenover hem staan. "Waarom deed je dat?!" Gilde ze naar hem, ze was buiten zichzelf."Ik haal jou, als je je ouders of vader ziet toch ook niet weg van hem?!"Haar handen werden langzaam vuisten en ze zou elk moment naar hem uit kunnen halen. Maar inplaats daar van draaide ze zich van hem weg en liep, door de winkel naar achter. Daar liet ze zich in een zetel vallen en pakte ze iets van een kastje. Het leek op een klein muziekdoosje. Voorzichtig begon ze aan het slotje te prutsen tot het doosje openging en er een ballerina begon te draaien. Het melodiëtje kwam haar maar al te bekend voor, het was hetzelfde doosje dat ze vroeger ook had. Ze zette het open doosje op het tafeltje en zakte wat onderuit, teminste zodat ze met haar hoofd tegen haar hand kon leunen en langzaam met het melodiëtje viel ze in slaap.

Le Melodie.:

Hij het vond het eerlijk gezegd een beetje jammer dat zij zich van hem los wrikte. Hij vond het wel lekker warm op zijn schoot zo. ‘Waarom deed je dat?! Ik haal jou, als je je ouders of vader ziet toch ook niet weg van hem?!’ Met een erg schuldig gezicht keek hij eerst naar de vloer voordat hij haar recht in haar ogen aankeek. ‘Het spijt me. Hij was een mutant geworden en probeerde je te bijten. Ik kon je dat niet aandoen om dat te zien. En bovendien, als ik mijn ouders tegen zou komen zou ik ze niet herkennen omdat ik zelf niet eens weet wie ik ben!’ Bij het wat luider gesproken woorden ging hij staan om duidelijk te maken dat niet alleen zij gefrustreerd was.
Ze zag eruit alsof ze hem wou slaan. Hij zou er geen probleem mee hebben als zij haar frustraties eruit liet. Alles weg in een goeie mep. Een sterk persoon was hij niet, maar dát zou hij nog wel kunnen hebben. En bovendien zou het schuldgevoel ook wel wat minder worden. In plaats van hem slaan, draaide ze om en liep van hem weg. Uiteindelijk besloot hij haar even te laten rusten voor hij weer naar haar toe zou gaan. Een ogenblik later hoorde hij een melodie die hem vaag bekend voorkwam. Wierd…How come I seem to know this? Hij liep op de melodie af en zag Eveliné op een stoel ongemakkelijk in slaap. Een best schattig gezicht om te zien. Did I just call her cute? Die gedachte uit zijn hoofd geschud te hebben, zocht hij even naar een soortement van een deken. Hij vond er een en klopte die uit om vervolgens over haar heen te leggen. Doch leek het er niet op dat het comfortabel lag dus besloot hij haar voorzichtig op te pakken en haar op de bank neer te leggen. ‘I’m sorry.’ Sprak hij op een zachte fluistertoon. Hij strook wat haar uit haar gezicht en gaf een zacht kusje op haar voorhoofd voordat hij naast de bank ging zitten wachten tot zij wakker zou worden. In slaap vallen zou hij niet. Dat kon hij zich niet veroorloven. Hij verdiende nog geen slaap.

Een sacherijnig geluidje verliet haar mond toen ze voelde dat ze ergens anders werd gelegd. Vaag hoorde ze en voelde ze wat gebeuren, en door haar wimpers zag ze vaag het gestalte van Kanrou. Haar hand zocht de zijne, en onnodig eigenlijk omsloot haar hand de zijne. Een glimlach ontstond op haar gezicht en op het gezicht zou ze vredig slapen nu.
Echter, sliep ze niet. Een enkele traan liep langs haar gezicht, toen ze haar ogen opende keken haar groene ogen naast de bank. Naar Kanrou, degene wiens hand ze vast had.
" Did he really tried to kill me?" Haar stem was gebroken, gebroken van alles wat ze had gezien en meegemaakt had. Haar ogen, vochtig van de tranen die zich nooit hadden laten zien tegenover een ander of zichzelf. Losjes hing haar hand nu, gewoon de kracht en de moed er niet meer voor om zich groot te houden. Ijskoud was ze niet meer, ze was gewoon nu het breekbare meisje dat ze altijd al was geweest.
Haar vochtige ogen keken hem verdrietig aan, haar hand liet de zijne los en haar beide armen sloegen zich om zijn nek, en haar hoofd lag op zijn schouder. Ze was duidelijk gebroken, en op de een of andere manier wist ze troost te vinden bij hem.

Hij had er zeker wel spijt van om haar bij haar vader weg te trekken. Maar wat moest hij anders? De man haar laten bijten was geen optie en de man voor haar ogen vermoorden al helemaal niet. Hij wist maar al te goed hoe het voelde als mensen je verlieten, maar als je ze weer terug zag... Daarvan had hij geen idee. De enige die hem kende waren op een gegeven moment verdwenen en sindsdien niet meer terug gekomen. Het enige wat ze achter lieten was de brief die hij altijd om zijn nek droeg in een zakje. Deze zou hij pas van zich verwijderen op het moment dat hij weer met zijn vrienden verenigd zou zijn. Ooit.

Hij keek Eveliné aan op het moment dat zij zijn hand pakte. De hand die de zijne vast hielden, pakte hij met twee handen vast. Dit deed hij om vervolgens haar hand naar zijn gezicht te begeleiden. Hij liet haar hand over zijn zachte gezicht gaan. Het voelde voor hem zeer prettig om iemand bij hem te hebben in dit soort nare tijden. Hopelijk voelde zij zich ook een beetje prettiger met hem naast haar. Maar juist op dat moment liet zij een traan lopen. Hij raakte hierdoor wel lichtelijk in paniek maar bleef aan de buitenkant rustig en stil. Haar hand liet hij met een hand los en hield die nu alleen met de ander vast om met de nu vrije hand de traan weg te vegen.

'Did he really tried to kill me?' Een reactie gaf hij niet op de gebroken en schorre stem. Het enige wat hij deed was haar hand dichter tegen zijn gezicht aan drukken. Na een moment van stilte knikte hij om aan te geven dat het gedoe met haar vader werkelijk waar was. Op dit moment kon er van alles gebeuren. Hij kon geslagen worden of zelfs weer verlaten. Maar wat er nu gebeurde kon hij, als hij niet zo pessimistisch had gedacht, wel verwachten. Zij vloog om zijn nek en hield hem vast. 'Please, cry. Cry your heart out. I'm here for you.' Met zijn handen en armen ondersteunde hij haar onderruim en haar hoofd. Hij aaide haar op haar hoofd en liet zijn vingers door de prachtige lokken glijden. Kort brak hij de omhelzing om haar recht in haar ogen aan te kijken en vervolgens zijn ogen weer te sluiten. Zonder er echt bij na te denken gaf hij haar een tedere kus die hij op het moment van realisatie weer verbrak. Hij omhelsde haar weer om zijn gezicht te verbergen. Niet alleen zijn schaamte maar ook de lichte blos op zijn wangen verborg hij voor haar. 'Sorry...About that.' Wat was hij een idioot! Iemand huilt op zijn schouder en het eerste wat hij deed is er gebruik van maken om haar te zoenen?! Hij kon zijn hoofd wel door de muur slaan van de idiote schaamte...

Ja, ze was verbaasd geweest toen Kanrou haar kuste. Nee, ze had het niet aan zien komen en was in het begin zwaar geschokt geweest. Haar wangen waren zowaar nog rozer gekleurd als de zijne en blozend had ze naar de grond gekeken, niet wetend wat te doen. Niemand zou dat weten, toch? Ze was immers al lang niet meer nouja, verliefd geweest. Laten we het daar maar op houden want 3(?) jaar geleden was haar familie en toen haar vriend omgekomen en had ze eigenlijk niemand meer.
Voorzichtig had ze haar hand uitgestoken en de zijne gepakt. 
Ze trok hem langzaam -tenminste voor haar was dat zo- naar zich toe tot haar lippen de zijne raakte. Neen, ze had geen flauw benul waarom ze het deed. Haar gedachten deden gewoon niks, en haar emotie werkte de andere kant op dan ze eigenlijk zouden moeten doen. Want ze was van een kil, afstandelijk meisje naar een open en warm meisje gegaan. En laten we nou zeggen dat -dat niet was wat ze wou. Ze ging een stukje naar achter, en keek blozend naar de grond. Ja, ze was zwaar verlegen op dit moment

Zijn stem bracht haar terug naar de wereld en blozend luisterde ze naar wat hij zei. " It's not that i'm the greatest company in the world or something.."  Zei ze zacht en een schattig geluidje rolde over haar lippen. Ze speelde wat met een pluk van haar -haar welke ze om haar vinger draaide. Over de vraag hoe oud ze was keek ze op en dacht na. " Nineteen...Or something close. Yeah Nineteen." Ze knikte als bevesteging dat ze inderdaad negentien was en stond op, rondsnuffelend in de winkel. 
Ja ze was een nieuwschierig type dat graag nieuwe dingen ontdekte. Ze dook half in een kast en haalde er blij een aantal kleren uit, welke verreweg van antiek waren.
Ze draaide zich om, maakte een i'm watching you gebaar naar Kanrou en verdween weer in een toilet of iets in die trant om later terug naar buiten te komen in een ander setje . Iets comfortablers. " Ja, Ja dit zit vele malen beter." Zei ze vrolijk en gooide haar rode haren over haar schouder. Ze zag er nu nog schattiger uit als in die jurk. Ze was echt van stoer naar té schattig gezakt in de afgelopen dagen. Ze keek naar de klok en kwam tot de conclusie dat het al over twaalven in de middag was. " Zullen we kijken wat er allemaal is in deze buurt, of wil je slapen?" Zei ze vriendelijk en sloeg haar armen om zijn middel heen.