Hij Dagdroomde over zijn familie toen hij nog bij hun was. Zijn broertjes en zusjes, vader en moeder. Ze speelde verstoppertje. Bubble had een goeie verstop plaats gevonden en verschool zich in een doos. De doos begon te trillen alsof het bewoog, snel wilde hij weg maar er was geen uitweg meer, hij zat vast. Er zaten gaten in, Hij keek hoe hij alles voorbij zag gaan, bomen, huizen en uiteindelijk witte landschap. Alles om hem heen begon in een keer te schudden. En de doos waarin hij inzat viel om, uit de wagen. Bubble kroop uit de kapotte doos en keek om zich heen. Alles was wit...

Dagdromend over de tijd met zijn familie, liep bubble door de dikke pak sneeuw heen. Na een lange tijd springen hoorde hij een gefluister ‘fshhhh sssh vshhhhhhhh’, het was niet te verstaan. Hij keek op met gespitste oren . tot teleur stelling zag niets. Paar sprongen verder was het gefluister weer. En alweer was het niet te verstaan ‘Wat zeg je nou?!’ Riep hij, maar weer werd de vraag beantwoord met stilte. Door al dat springen raakte bubble behoorlijk uitgeput en hongerig. Na zoveel mislukte pogingen op het vangen van eten en drinken waar zijn tong aan bevroor gaf hij het op. Terwijl bubble zocht naar een grot om te slapen kwam het gefluister weer, dit keer was het vaag hoorbaar. Maar het was niet de taal die bubble kende. Verward keek hij terug waar het geluid vandaan kwam, en hoorde ‘Zou het kunnen? Zijn er nog meer overlevenden?’. Het gefluister was raar. Het was niet iets wat hij kende. En besloot om op de andere kant van het gefluister op te gaan. Verder op in het nog diepere sneeuw zag bubble vreemde sporen. De wind begon op te zetten en het begon weer flink te sneeuwen, de sporen dat hij zag waren in een paar minuten weg gesneeuwd. ‘Ik moet een schuilplaats vinden voordat de storm toeslaat’ Mompelde hij tegen zichzelf. Even overweeg hij om terug te gaan. Dacht aan het gekke gefluister en besloot om toch door te lopen. De storm werd erger en het zichtveld werd vermoeilijkt. Zijn lichaam voelde koud aan, gevoel in zijn pootjes had hij al niet meer. Zijn oogleden werden zwaarder als hij verder liep. Hij ging er bij zitten, op adem komen. Voordat Bubble het doorhad lag hij al vermoeid in de sneeuw. Hij zag een schim, maar kon niet zien wie of wat het was. Bubble probeerde zijn zicht te verscherpen. Instinctief rijkte hij zijn klauwtje uit. Probeerde op te staan maar, bleef uiteindelijk liggen in de sneeuw. Zijn oogleden werden zwaarder en de schim werd steeds onduidelijker bij elke knipper dat hij deed. De sneeuw voelde warm terwijl hij in slaap viel... Even later werd hij weer wakker door warmte en licht. Hij opende zijn ogen en keek recht in een vuurtje. Hoe kan dat dan? dacht hij tegen zichzelf. Hij keek rond maar zag niets, Hij lag in een grot. na de omgeving gecheckt te hebben ging hij weer liggen.
De jaren vlogen voorbij, zonder aan het verleden te denken. Jagen kon hij nu wel. Zolang de prooit niet te behendig was. Het leven was rustig, Uitwijken voor de stormen, eten vangen en weer terug naar de grot. Meer was er weinig te doen in dit barre landje. Some dacht hij nog hoe hij hier was gekomen.
'Vandaag... vandaag ga ik eens verkennen.' Zei hij trots tegen zichzelf. De witte heuvels waren beladen met een dikke pak sneeuw. terwijl Bubble erdoorheen liep rook hij een vreemde geur. Hij wist niet wat het was, Maar voelde er niets voor om uit te zoeken ook. Achter de witte heuvels zag je de zon opkomen, het was een mooie paars-blauwe gloed dier van de horizon af kwam. De ochtend brak aan en bubble zette er een pas in. Weer rook hij de vreemde geur. Dit keer was het sterker. Alsof het dichterbij kwam. bij een paar winter bosjes zag hij wat bewegen. En bleef met gespitste oren kijken.

( errr... zo iets? xD )

De hond ging bijna helemaal op in de puur witte sneeuw. Met haar kop laag en haar schouders als hoogste punt zwierf ze over de bevroren vlaktes van het land, een van de meest verlaten gebieden die je maar kon vinden. En dat was ook logisch, er was hier bijna niets te zoeken en niemand wou hier te lang blijven want voor je het wist wilden je poten je niet verder dragen, en als je hier stilviel of in slaap viel, dan zou dat al snel je dood kunnen betekenen. De ijzingwekkende temperaturen namen je te grazen en pikten je levenswarmte af. Als dat je overkwam was je niet meer te redden, en zou je ziel meegenomen worden door iemand van daarboven. Anuri kreeg de koude rillingen over haar rug wanneer ze hier aan dacht. Een klein gevoel van paniek suisde door haar hoofd heen en zaten haar gedachten dwars. Ze moest nu logisch nadenken, haar hoofd erbij zien te houden en de rand van dit gebied zien te vinden zodat ze weer verder kon met haar reis. Ze had totaal geen zin om haar avontuur nu al te eindigen, want iets trok haar hier heen..

Ze knipperde even met haar ogen van ongeloof, maar daarna verscherpde ze haar zicht weer en zag de bosjes in de verte. Eindelijk iets wat niet wit was. En begroeiing moest betekenen dat de temperaturen hier over het algemeen hoger waren dan in de rest van het gebied, anders konden deze planten hier niet leven. Misschien dat ze hier bijna uit was.. Ze zette een drafpasje in en kwam dichterbij. Ze had niks te doen bij de bosjes maar ze móest er heen, ze was gewoon te blij dat ze eindelijk iets anders levends was tegengekomen. Eenmaal bij de bosjes gekomen ging ze liggen en rolde ze in de grond, terwijl haar vacht langs de takken en de bladeren schuurde. Daarna ging ze op haar buik liggen en stak ze haar neus in de bladeren. Ze bleef even liggen, totdat een onbekende geur in haar neus kroop. Er was hier iemand anders.. ze had tot nu toe niks geroken omdat haar neus uitgeschakeld was door de koude.

Ze stond met een ruk op, en liep rustig door de bosjes heen. Daar stond er een kat voor haar neus. Haar eerste reactie was een korte maar diepe grom uit haar keel. Katten waren nooit haar favoriete wezens geweest. Ze waren vaak arrogant, onbetrouwbaar en onvoorspelbaar. Ze wist wel een herinnering boven te halen van een kat die ineens naar haar neus uithaalde. Dat liet ze niet nog eens gebeuren. Ze stapte een stap achteruit, en keek de kat strak aan. ''Kat..'' snuifde ze eerst nog, maar ze schudde daarna haar kop. Verkeerd. Ze moest niet te gauw conclusies trekken die gebaseerd waren op oude en verlopen herinneringen. Ze nam een grote hap lucht die zo koud was dat ze de lucht naar binnen voelde stromen en het haar longen pijnigde. Ze probeerde haar blik te vervriendelijken en probeerde het daarna nog eens, op een heel andere toon. ''Sorry voor daarnet.. Mijn naam is Anuri. En wie ben jij, als ik vragen mag?'' sprak ze daarna, bewoog haar staart bedenkelijk heen en weer en wachtte daarna geduldig op een antwoord van Bubble.

[God Note] + Remission voor het juist inschatten en geen vooroordelen te trekken

Tussen de bosjes door sloop bubble. Er was een onbekende geur dat bubble niet lekker zat. De geur werd steeds sterker naarmaate hun dichter bij elkaar kwamen. Bubble bleef stilstaan en verroerde zich niet. Maar voordat bubble het doorhad stond er een hond voor haar. Het eerste dat door haar heen schoot was een scheut angst. Er klonk een diepe grom vanuit de keel van de hond. De haren van Bubble schoten overeind terwijl hij een stap achteruit deed. Even leek het alsof de hond wat aan het herinneren was want het dier stond stil. Bubble keek de hond nieuwschierig aan.

De hond was bezaait met sneeuw dat nog beetje in der vacht zat. Een rode sjaaltje wat de hond mooi stond. Niet dat bubble er zo lekker bijliep. De vacht van bubble zat half vastgevroren en half in de klit bij zijn staart. Niet echt een uiterlijk voor een eerste ontmoeting dacht hij bij zichzelf.

"kat..."Snuifde de hond. 'Nou... gezellig' dacht bubble. en wilde omkeren totdat de hond een vlinke hap lucht nam en uitademde. "Sorry van daarnet... Mijn naam is Anuri. En wie en jij als ik het vragen mag?" Zei Anuri met een vervriendelijke blik. 'Mijn naam is Bubble. Ik kom van hier ver vandaan... Mag ik vragen wat een hond hier doet?' Zei bubble vriendelijk en ging erbij zitten wachten op een antwoord.

De kat waardeerde het waarschijnlijk dat Anuri switchte naar haar aardige kant. Want ze reageerde meteen op de vraag van Anuri. 'Mijn naam is Bubble. Ik kom van hier ver vandaan... Mag ik vragen wat een hond hier doet?' zei de kat vriendelijk, waarna ze haar kont in de sneeuw plantte. Anuri gniffelde. ''Fijn je te ontmoeten, Bubble. Ik kom hier ook niet bepaald uit de buurt.'' vertelde ze de poes. Ze kwam uit de stad vandaan, maar niet uit Solem, de stad die de enige grote verzamelplek van mensen was in dit gebied. Nee, ze kwam van een plaatsje die een beetje het zelfde was, een plek waar de mensen zich verzamelden en hun eten en drinken dat ze gevonden of gevangen hadden opsloegen, waarmee ze probeerden door deze moeilijke wintertijd te komen. Het zou vast in elke stad in de wereld zo zijn nu. Het kon niet anders. Straks in de lente of de zomer werd het voor zowel de mensen als de dieren makkelijker te overleven, als de groenten, zaden en fruit weer begonnen te groeien. Dan zou zijzelf ook meer kunnen ontspannen. Ze zuchtte en droomde kort weg.

Ik droomde over mijn menswezen van lang geleden. Ja, ik ben niet altijd vrij geweest als nu. Altijd had ik verlangd naar vrijheid, maar nu ik totale vrijheid had, was het minder mooi dan ik gedroomd had mijn hele leven lang. Nou ja, het was ook anders dan ik het me had voorgesteld natuurlijk. Het was op een nare manier gegaan zo en het terugdenken aan mijn oude leven deed pijn in mijn hart. Nu leefde ik in het wild, moest ik zelf alles bij elkaar scharrelen en zien uit het zicht te blijven van de mensen die ik vroeger zo vertrouwd had. Rondlopen in deze godvergeten wereld werd elke dag zwaarder. Iets trok mij naar dit gebied hier. Iets diep binnen in mij werkte als een kompas en zei dat ik hier heen moest trekken, maar waarom? Was er iets belangrijks hier, had ik een opdracht uit te voeren? Wat het ook was, mijn nieuwsgierigheid was groot en zou mij naar mijn eindpunt leiden.

Anuri schudde haar kop en kreeg daarmee de sneeuw van haar snuit. Ze keek weer naar de kat en herinnerde zich nog de vraag die de kat net stelde, waar ze nog niet op geantwoord had. Namelijk wat een hond hier deed. ''Hmm ja. Wat doet een kat hier in de sneeuw, dat zou ik ook kunnen vragen'' zei ze glimlachend tegen Bubble. Ze begon lichtjes met haar staart door de sneeuw te kwispelen. ''Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik hier doe, ik ben op reis op zoek naar een betekenis, een doel.'' vertelde ze haar daarna eerlijk. Ze ademde diep uit en volgde haar adem tot hij verdween. ''Mijn naam is trouwens Anuri.''

Anuri was aan het wegdromen en bubble zat met haar poot voor haar ogen.. het had geen nut. Ze zat al tever in dromenland... Na een kleine tijdje was anuri er weer. Dat kon je zien omdat ze haar kop aan het schuddenwas. "Ik weet eerlijk gezegt niet wat ik hier doe, Ik ben op reis op zoek naar een betekenis, een doel." Anuri begon vrolijk te kwispelen. Ze blies een diepe adem uit en volgde het met haar hoofd. Bubble volgde het ook en keek haar weer aan. "mIjn naam is Anuri trouwens".

Eerder had Anuri gevraagd wat bubble hier deed. Het was nu natuurlijk zijn beurt om het allmaal te gaan vertellen. "'Waar ik vandaan kom. Heet een circus, Daar worden dieren gewongen via allemaal spullen om iets te doen voor de mensen. Ik had een vader en een meoder die wat deden voor de mensen en ik en mn zusjes werden voor de foto gezet of verkocht. Maar ze kwamen er niet allemaal goed van af. De crisis kwam... en zij werden als eerste 'opgeruimd'. Later werd ik in een doos gedaan... ik weet het nog goed... " Viel toen stil weg.

Hij Dagdroomde over zijn familie toen hij nog bij hun was. Zijn broertjes en zusjes, vader en moeder. Ze speelde verstoppertje. Bubble werd na een tijdje opgepakt, in een doos gedaan. De doos begon te trillen alsof het bewoog, snel wilde hij weg maar er was geen uitweg meer, hij zat vast. Er zaten gaten in, Hij keek hoe hij alles voorbij zag gaan, bomen, huizen en uiteindelijk witte landschap. Alles om hem heen begon in een keer te schudden. En de doos waarin hij inzat viel om, uit de wagen.

Bubble keek in een keer weer op. Tegen de wind in alsof hij verder wat gehoord had. Maar wat zou het ooit kunnen zijn geweest. Hij besloot het maar te negeren. toch trok het zijn aandacht, maar wat meer zijn aandacht trak. Was toch de aankomende Zwarte wolken, de wind begon op te steken. Dit was nooit een goed teken. "Storm...."

“Waar zijn ze nou toch?!” dacht kleine Fitch terwijl hij gefrustreerd om zich heen keek. Alles was wit. Waardoor Fitch bijna niet te zien was, afgezien van zijn zwarte staart punt natuurlijk. Hij moest springend door de dikke laag sneeuw huppen. Het had heel grappig geweest als hij niet zo’n haast had. “ik dacht echt dat ze naar dit gebied zouden gaan!” zijn gedachte ging naar de laatste keer dat hij ze gezien had, in de Highlands. Ermin en Chayce… Fitch was al een lange tijd naar ze opzoek. Na zijn avontuur daar, is hij ze meteen gaan zoeken. Het was nog maar de vraag of ze nog wel leefde, zo ja waar ze dan zouden zijn. Als hij ze niet snel vindt zou hij ze misschien nooit meer vinden! En die gedachte wilde hij niet toelaten. Overal speurde hij naar een teken of een geur. Een paar dagen geleden, in de Highlands, vond hij uitwerpselen die alleen van Ermin konden zijn. Hij had toen nog goede hoop ze snel te vinden maar hij heeft daarna niks meer gezien of geroken. Het was een gok om naar dit gebied te gaan maar het leek de logische keuze. Als hij in hun plaats was zou hij ook naar dit gebied gaan, en toch nog geen teken van leven.. Ook niet van andere.. geen enkele levende ziel.. nee geen levende.. maar er was natuurlijk nog de legende. Hij wou er niet aan denken. Het zou hem alleen maar bang maken.. en als hij bang werd kon hij zich niet concentreren. Fitch keek naar de lucht. Donkere storm wolken pakte zich samen boven het witte landschap. “ tuurlijk! Dat kan er ook nog wel ff bij” Fitch begon harder te rennen. “nu moet ik ook nog een schuilplek vinden!” Met grote sprongen probeerde hij zich een weg te banen over de grote heuvels. De wolken schoten snel en kwaad door de lucht. Alsof ze hem wouden pakken. Al rennend keek hij naar de vervaarlijk wolken in de lucht. Net te laat hoorde hij de stemmen.. en met een flinke vaart, knalde hij tegen iemand aan. Hij sprong geschrokken overeind en keek naar de twee verbaasde dieren.

Na de ontmoeting met Anuri, een hond. en een misverstand uit de weg. Had Bubble het weer ingeschat. "Storm...." Bubble keek er niet vrolijk bij. 'we moeten gaan schuilen Anuri. Deze storm wil je niet in zitten!' Bubble had nog wat gehoord, maar had besloten het te negeren. wat tot een fout leide.

Een kleine hermelijn knalde met vlinke vaart tegen Bubble aan. Niet alleen de hermelijn schrok en sprong een gat in de lucht. Bubble zelf had dit nooit verwacht en sprong ook met uitgeslagen klauwen de lucht in. Het moest er zeker grappig uitgezien hebben, want bubble stond nu rechtop op de achterbenen balancerend met uitgeslagen klauwen en een bolle staart. Hij keek naar Anuri en toen naar de nieuweling. Wat is dit nou? dacht bubble bij zichzelf. Hij had op onverwachte dingen verwacht. Maar die waren allemaal heel groot. En deze kleine rakker was...klein... Snel maakte bubble dat hij achter Anuri kwam en keek de nieuweling aan met een verbaasde en nieuwschierige blik.

bubble was de eerste die iets zei van de groep. "Ik ben bubble. En dit is mijn vriend. " Wees eerst op zichzelf en toen op Anuri. "Mag ik vragen wie je bent en waarom zo je hard tegen me aan rende?" Had hij gezecht met een verbaasheid in zijn stem.

De kat vertelde hem dat ze in een circus had gewoond, samen met haar familie. Ze liet haar oortjes wat zakken. ''Aww..'' zei ze met een vleug medelijden in haar stem. Ze was dus haar ouders op die manier kwijt geraakt, en al haar vrienden erbij. Een heel ander verleden dan die van Anuri, maar net als zij had Bubble nu meer vrijheid dan wanneer zijn leven nog 'normaal' was. Anuri liet een klein kuchtje horen, en begon te spreken. ''Dat circus. Dat ken ik, mijn mens is er eens heen gegaan, maar ik mocht niet mee. Nu weet ik waarom.'' zei ze met een kleine glimlach. Honden zoals zij mochten nooit ergens in met dieren, omdat sommigen van haar soort dan meteen achter de dieren aan gingen jagen. Zijzelf zou dat nooit gedaan hebben, zij had iets meer klasse. Ach, ze had het toch niet willen zien hoe dieren als slaven voor de mensen kunstjes moesten uitvoeren, het was simpelweg onterend.

De kat voor haar leek in gedachten verzonken. Hij keek echter precies op zit moment op. Anuri merkte nu dat het wat kouder was geworden, en dat de wind heviger begon op te komen. Het liet nu haar lange vacht en haar flapoortjes heen en weer waaien. De kat bleef serieus naar de lucht staren en sprak een enkel woord. ''Storm...'' Anuri draiade zich in een ruk om en keek ontzet naar de zwarte wolken die zich niet ver van hun verwijderd samenpakten tot een draaiende kolk. 'we moeten gaan schuilen Anuri. Deze storm wil je niet in zitten!' Anuri knikte. Zeker niet in dit sneeuwgebied. De neerslag zou gemeen koud zijn, en als je hier kletsnat werd dan raakte je snel onderkoeld. Daarbij zou de wind een blizzard, een sneeuwstorm aanwakkeren en dan waren ze helemaal het haasje. ''Je hebt gelijk, we kunnen het gebied niet ontsnappen maar we moeten wel beschutting zoeken.'' zei ze snel.

Op dat moment kwam er een wit diertje aangerend en die klapte tegen Bubble aan. Bubble rende achter Anuri en de hond gniffelde terwijl ze keek naar wat er tegen haar aangerend was. Ze herkende het als een hermelijn, want alleen een hermelijn had zo'n zwart puntje aan zijn staart. Anuri begon rustig te kwispelen terwijl Bubble de eerste woorden sprak, en zichzelf en Anuri voorstelde. "Mag ik vragen wie je bent en waarom zo je hard tegen me aan rende?" Anuri schudde afkeurend met haar hoofd. ''Bubble, we hebben hier geen tijd voor. Laten we eerst met z'n alleen een plek zoeken, en dan kunnen we kletsen'' zei ze, terwijl ze opstond en een willekeurige kant uit rende. ''Weet iemand van jullie hier de weg?'' riep ze ondertussen naar achteren.

[God Note] + Remission voor het helpen van je mede dier in geval van nood (dus niet achterlaten tijdens een storm maar helpen herinneren dat jullie een schuilplaats zochten)

De kat was duidelijk net zo geschrokken als Fitch maar de hond leek het wel grappig te vinden. De kat had zich al vrij snel hersteld, achter de hond, stelde zich voor en vroeg zijn naam. De hond die Bubble had voorgesteld als Anuri schudde afkeurend haar hoofd en merkte op dat er geen tijd was om te kletsen. Anuri rende een kant op en Bubble volgde, maar Fitch twijfelde, hij kende deze dieren helemaal niet. Aan de andere kant misschien wisten ze waar een schuilplaats was in dit eenzijdige witte landschap en wie weet hadden ze zijn broer en vriendin gezien. Vlug rende Fitch achter ze aan. "Weet iemand van jullie hier de weg?" riep Anuri over haar schouder. "WAT! Ik dacht dat jullie dat wisten??" riep Fitch geïriteerd. "Lekker dan, straks vriezen we dood! Dan kan ik het helemaal vergeten!" boos rende hij achter de 2 dieren aan. "waarom volg ik ze nog?!" dacht Fitch. Hij had het helemaal gehad met dit gebied. Hij was niet geschikt voor deze sneeuw en dit weer. Toen zag hij opeens een donker hol links van hem. "Hé! Kijk daar eens!" hij rende ernaar toe zonder te kijken of de andere hem wel volgde. Hij kwam bij het hol, naast een grote ondergesneeuwde treurwillig, aan maar vertrouwde het niet. Hij draaide zich om, om te kijken of de andere achter hem aan waren gekomen. De eerste grote koude regendruppels vielen naar beneden...

Anuri liep verder er riep "Weet iemand van jullie hier de weg?" De kleine hermelijn leek niet vrolijk te zijn, want die reageerde geiriteerd "WAT! Ik dacht dat jullie dat wisten. Straks vriezen we dood! Dan kan ik het helemaal vergeten!"
Bubble wist niet wat te denken, Maar in zijn koppie gingen de eerste en de snelste routes door zijn hoofd. Hij keek naar anuri die links van hem vandaan liep. De kleine hermelein liep naar een hol toe. "Daar zou ik niet heen gaan kleineje... Daar slapen nu dieren en die wil je niet wakker maken als je geen snack wilt weten." Hij zag de kleine hermelein omdraaien. Nu richtte bubble zich op Anuri. "Anuri ik weet de weg naar snelle schuilplaatsen... in de storm waar je nu komt... Kan je 10 minuten buiten blijven, Als wij gaan rennen halen we het naar mijn grot..." De eerste druppels kwamen naar beneden en bubble besloot om geen gevaarlijke dingen te doen. hij pakte de hermelein vast aan zijn nekvel en rende zo lang anuri. Half mompelend en onhandig riep hij naar anuri. "Volg mij! Ik weet de weg hier erg goed." Bubble keek niet achter hem of zij hem volgde, Hij rende zo hard als hij kon door de dikke pak sneeuw heen sprong over kleine scheuren. het was begonnen met erger te ijzelen, De kou voelde als naalden in bubble zn vacht en poten. "het is niet ver meer" Riep hij bemoedigend voor wie het zou willen horen. Het duurde inderdaad niet lang meer want de grot was al in zicht. Bubble maakte sprongen in de sneeuw vanwege de dikte. 'arme hermelein, die word nu ook heen en weer geschud....' dacht bubble even met medeleiden. Ze waren in de grot aangekomen en bubble keek of anuri er ook was aangekomen.

[God Note] + Remission voor het aanbieden van je grot als schuilplaats xD

Ze schudde met haar kop wanneer de wind van achteren hard naar voren blies en een van de uiteinden van haar sjaal in haar gezicht waaide. Intussen hoorde ze de hermelijn geïrriteerd schreeuwen."WAT! Ik dacht dat jullie dat wisten??" Anuri fronste. Pfft. Ze wist de weg dan niet, maar ze dacht dat het handig was om alvast te beginnen met rennen. Het was impulsief of eerder instinctief. Ze haatte het nou eenmaal om nat te worden. Ze had zo'n dikke vacht dat weer droog geraken eeuwen duurde. "Lekker dan, straks vriezen we dood! Dan kan ik het helemaal vergeten!" Anuri snoof afkeurend. Kleine chagrijnige haarbal. Ondertussen rende hij wel door achter Anuri en Bubble aan, en blijkbaar had hij iets gevonden. "Hé! Kijk daar eens!" Anuri keek naar achteren, draaide om en rende in een klein drafpasje achter de hermelijn aan. Deze had een hol gevonden onder een ondergesneeuwde treurwilg. De hond keek naar boven. Bleh, treurwilgen waren zo mooi, maar hun hangende takken lieten het er uit zien of de boom moe was. Ze werd er zelf altijd wel een beetje treurig van.De kat kwam ook achter hun aan en waarschuwde de hermelijn dat ze daar beter niet konden schuilen. Het hol was onbekend en waarschijnlijk al in gebruik door andere dieren. En je wist nooit wat je tegen kon komen. Anuri kon veel dieren wel aan, maar wilde dieren waren altijd een stuk linker en ze wilde ook het risico niet lopen nu gewond te raken. Ze draaide zich weer om naar Bubble, die een betere suggestie plaatste.


Ze had blijkbaar hier in de buurt een eigen grot waar ze konden schuilen. Anuri was niet van plan nog een op of aanmerking te maken, in haar ogen was elke schuilplaats nu prima. In ieder geval beter dan buiten blijven staan."Volg mij! Ik weet de weg hier erg goed." Anuri zette de pas er weer snel in en keek licht vermaakt toe hoe de hermelijn opgepakt werd. Tsja, op die korte pootjes was hij toch net een stukje langzamer dan hen door de sneeuw. Dus het was voor nu even een goede oplossing. Ze renden en renden door de sneeuw, die tientallen centimeters dik lag in dit gebied. Het er doorheen rennen was zwaar, maar te doen. Nog wel. Het begon ondertussen nat te sneeuwen. De vlokken kwamen hard aan en natuurlijk landden ze precies in haar ogen of haar neus of mond. "het is niet ver meer" Riep de kat gelukkig. Anuri glimlachte lichtjes. In de verte zag de hond al rotsformaties en uit opluchting ging ze nog even sneller rennen en haalde ze de kat in. Ze sprintte de grot in en maakte een slide met haar achterpoten om te remmen. Daarna keek ze rond terwijl de anderen de grot ook binnen kwamen. Het was niet erg groot, maar zeker groot genoeg voor hen en daarbij beschermde het tegen neerval en wind. ''Perfect!'' zei Anuri met een glimlach. ''Bedankt voor de gastvrijheid.'' zei ze daarna vermaakt, en schudde de sneeuw van haar poten, kop en rug af. Brr, en nu opwarmen.

[God Note] - Remission voor het uitschelden van anderen (al is het maar in gedachten xD)

De dikke pakken sneeuw waren ze voorbij, gelukkig maar dacht bubble. Hij liet de hermelijn los en keek Anuri vriendelijk aan. ‘Geen zorgen. Achter in de grot is het warmer. Komt omdat er een vulkaan dichtbij is.’ Zelf schudde hij zich ook en begon zich schoon te maken. Hij keek wat rond en pakte wat te eten voor ze. Het was niet veel… maar het waren in ieder geval brokken die hem lekker roken. Hij opende de zak en liep er wat vanaf. ‘Eten jullie eerst maar. Weet niet of jullie het lusten… anders haal ik wel wat anders…’ Bubble keek ze een voor een aan. Hij draaide zich om en liep naar zijn slaap plek en ging daar rustig liggen. ‘mooie dag om mensen te leren kennen… Jammer dat we nu voorlopig als ratten in de val zitten…’ De gedachte bleven even rond spoken in zijn hoofd en keek op van een gejank van een dier van buiten.

( sorry het is kort, ik wist niets meer D: )

Bubble waarschuwde Fitch voor het hol. "als er dieren in zitten konden het chayce of Ermin misschien wel zijn!" dacht Fitch blij. Hij wou net het hol in lopen toen hij opeens in zijn nekvel werd gepakt! "he wat doe je!" riep hij verontwaardigd. De kat begon te rennen en mompelde wat tegen de hond, maar Fitch kon niet zien of ze mee rende. Met zijn pootjes over elkaar keek hij geëriteerd voor zich uit "Dit is zo kleinerend..!" dacht hij bij zichzelf terwijl zijn lichaam heen en weer zwaaide... "Het is niet ver meer!" riep de kat in zijn nek. "Gelukkig maar" dacht Fitch. Anuri kwam langs ze heen rennen en verdween in een gat. Bubble begon wat rustiger te rennen, waardoor fitch een beetje draaide en net voor hij de grot in verdween zag hij een donker gestalte staan niet ver van hen vandaan. Geschrokken ademde hij in... De kat zette hem neer. Beide dieren schudde hun vacht maar Fitch keek met grote angstige ogen naar de ingang. Hij hoorde de twee dieren achter hem rustig kletsen. Hij keek even om en zag dat Bubble net een zak tevoorschijn haalde. Hij scheurde het open en keek ons beide aan ‘Eten jullie eerst maar. Weet niet of jullie het lusten… anders haal ik wel wat anders…’ Fitch draaide zich weer om toen hij wat geluiden hoorde buiten in de storm. ‘mooie dag om mensen te leren kennen… Jammer dat we nu voorlopig als ratten in de val zitten…’ mompelde Bubble. Opeens klonk er een hard gejank uit de storm. De nekharen van Fitch vlogen omhoog.. Die stem kende hij uit duizenden. Zonder te twijfelen rende hij de sneeuwstorm in.

Grote dikke sneeuw vlokken vielen diagonaal naar beneden en de koude wind trok aan zijn vacht. De grote witte muur van sneeuwvlokken zorgde voor een slecht zicht en Fitch probeerde een geur op te vangen van het dier in nood... Opnieuw hoorde hij een dier, maar dit keer was het een diepe grom. Fitch rende naar het geluid en zag een groot gestaltes opdoemen voor hem. Tot zijn grote schrik zag hij daar voor zich een gigantische grote zwarte beer op zijn achterpoten staan. Hij gromde luid en zwaaide met zijn voorpoten naar zijn gezicht, waar een zwarte slank dier grommend in z'n neus hing. Op de grond lag een lichaam omrinkt door bloed vlekken in de sneeuw. Fitch zag dat het zwarte dier in moeilijkheden was en de beer niet lang meer vast kon houden. Hij nam een aanloop en sprong in de vacht van het grote zwarte dier. Zijn vlugge pootjes klommen omhoog naar de grote kop van de beer. Een grote poot met scherpe klauwen scheerde rakelings langs hem heen. Hij sprong omhoog en zette ze tanden in de oor van de beer, die een luide brul van pijn gaf. Hij zwaaide zijn hoofd alle kanten op om de twee dieren van zich af te schudde maar ze hielden flink vast. Hij zwaaide wild met z'n lichaam en viel achterover. Door de opschudding lieten beide dieren los. Fitch vloog een paar meter door de lucht en viel op een glad stuk ijs midden op een bevroren meer. Het kleine zwarte dier lag roerloos tegen een steen aan dus de beer draaide zich om en liep op Fitch af. Hij stapte op het ijs dat vervaarlijk kraakte. Fitch keek verschrikt naar de grote beer en het ijs. De beer kwam grommend op hem af. Hij zette zijn zware poot op het ijs, dat onder zijn poot weg zakte. De beer keek verbaast naar zijn poot en fitch zag hoe een scheur door het ijs brak. De scheur werd steeds langer en maakte een grote ovale vorm rond de plek waar de beer en Fitch stonden. De beer sprong naar voren en lande op de ovaal die door het gewicht omhoog helde, waardoor Fitch naar voren toe gleed, recht op de beer af. Het grote ovale stuk ijs stond nu diagonaal omhoog en de beer probeerde met alle macht op het ijs te blijven door er tegen aan te rennen. Fitch botste tegen de beer. Hij voelde hoe de beer hem grommend op schepte met zijn poot en hem omhoog smeet. Het grote ovalen dikke plak ijs stond nu verticaal richting de grote donkere grijze wolken en de beer gleed, met veel protest het zwarte kolkende water in. Het ovalen plak ijs klapte om en gleed weer op zijn plek... De beer was verdwenen...

Fitch landen net op het randje van de oever in een dikke hoop sneeuw. Een beetje duizelig kroop hij omhoog. Hij keek om zich heen en zag een paar meter verder net hoe de zwarte hermelijn op stond. Hij rende blij op haar af "CHAYCE!!" ze keek op en keek hem blij verast aan! "FITCH! Eindelijk..!" zuchte ze blij. Hij drukte zijn hoofd tegen de hare als begroeting "Eindelijk ik heb jullie gevonden! Ik heb jullie overal lopen zoeken! Wat is er gebeurt!?" hij keek haar blij en vragend aan "Waar is Ermin?" vroeg hij omzich heen kijkend. Verschrikt keek ze hem aan "Oh nee!" Ze draaide zich om en rende de witte heuvel op. Fitch rende, bezorgt om haar reactie, achter haar aan. Hij had niet eens gemerkt dat de storm was opgehouden. Toen zag hij het lichaam met bloed en realiseerde zich dat het zijn broer was. "ERMIN!!" Hij versnelde zijn pas en rende langs Chayce heen. Met tranen in zijn ogen kwam hij bij zijn broer aan. De plas bloed om hem heen was groter geworden en stak vel af in de witte sneeuw. Drie grote scheuren stonden raffelig in zijn borst, waar nog steeds bloed uit gutste. Hij keek met een angstige dove dode blik voor zich uit. Zijn bek was een klein beetje geopend, waar ook wat bloed uit droop. "Nee, nee, nee, nee!!" huilde Fitch bij de aanblik van zijn dode broer. Hij had niet gemerkt dat Chayce ook was gekomen en huilend toe keek. Fitch probeerde Ermin wakker te schudden "Nee je kunt niet dood zijn! sta op! sta op.... alsjeblieft" zijn stem stierf weg in grote snikken. Hij ging naast hem in de sneeuw liggen. Chayce liep naar hem toe en ging tegen hem aan liggen en samen huilde ze om hun verloren broeder...

De kat en de hermelijn volgden haar al snel. De kat liep door en begon te spreken tegen Anuri en Fitch, terwijl hij de hermelijn los liet. ‘Geen zorgen. Achter in de grot is het warmer. Komt omdat er een vulkaan dichtbij is.’ Anuri keek bedenkelijk. Een vulkaan in dit gebied? Dat zou je nou niet meteen verwachten. Maar ach, het maakte niet uit. Haar vacht beschermde en isoleerde vrij goed, maar als ze erg nat werd was het op gegeven moment uitgewerkt. Dus kon ze hier binnen weer lekker warm worden. Ze schudde de laatste sneeuw van haar vacht af en keek terug wanneer ze een zak hoorde kraken. Typisch, ze was er aan gewend dat wanneer ze een zak hoorde kraken, het zo was dat ze iets lekkers kreeg. Ze keek even naar wat er op de zak stond. Het was dierenvoer, of het voor de hond of de kat was kon ze niet goed zien, er stond geen dier op de voorkant om dat aan te geven. Ach, het rook lekker en het was goed verpakt voer van de mensen, dus het moest smaken. Bubble liep wat van de zak weg.

‘Eten jullie eerst maar. Weet niet of jullie het lusten… anders haal ik wel wat anders…’ zei deze. Fitch leek er niet op te reageren, die was meer bezig met een andere kant uitkijken, naar de uitgang. Anuri wou eerst vragen wat hem dwars zat, maar ze besloot het uiteindelijk toch niet te doen, haar kop te schudden en wat te eten van het voer, want eerlijk gezegd was ze behoorlijk hongerig. ‘mooie dag om mensen te leren kennen… Jammer dat we nu voorlopig als ratten in de val zitten…’ Anuri slikte de paar happen door en liet daarna haar kont zakken op de grond. ''Een mooie dag zei je? Daar merk ik anders niks van.'' zei Anuri droogjes met een bedenkelijke frons op haar hoofd. Op dat moment rende de hermelijn de grot uit, en klonk er in de oren van Anuri en Bubble ook een enorme brul. De hond keek meteen op en draaide haar oren naar de grot uitgang. Meteen sprong ze weer op vier poten, want iets in haar vertelde dat die brul een groot gevaar zou opleveren. Niet al te snel, maar wel met enige vaart rende ze de grot uit, achter het rare beest aan.

Tussen de momenten door dat de sneeuw op haar oogleden vielen zag ze de reusachtige beer die overeind stond op zijn twee achterste poten, waardoor hij meters boven haar uit torende. Aan de kop van de beer hing al een beest, het leek wel op de hermelijn maar dan in het zwart. Fitch sprong er achteraan en beet de beer in zijn oor. Wat een sukkels, het was net als een mier die een hond beet. Ze waren veel te klein en hoewel de beer de beten natuurlijk wel zou voelen, zou het hem niet veel doen. Uilskuikens. Er knapte iets in Anuri haar hoofd, iets wat er al lang niet gebeurd was. Want hoe ze het ene moment naar de beer wou stormen om heldhaftig in zijn vlees te bijten en de hermelijnen te helpen, zo had ze er nu totaal geen zin in. Ze zweeg, liet haar staart weer zakken en liep zonder nog om te kijken naar binnen. Haar ogen stonden een tikkeltje duister wanneer ze naar Bubble keek. ''Hee, poes'' Ze pakte het dier op in zijn nekvel, en gooide hem in een beweging naar buiten richting het gevecht. Had die ook weer iets te doen, toch? Ze ging op de grond liggen, en likte rustig de sneeuw van haar poten af. Daarna gaapte ze en liet ze haar kop op haar voorpoten rusten. Eindelijk even rust..

Zo bleef ze een paar minuten liggen, tot ze benieuwd was hoe het er buiten aan toe ging, en toen ging ze in een rustig staptempo naar buiten. In de verte zag hij twee hermelijnen. De witte was aan het huilen en Anuri zag dat hij de zwarte hermelijn door elkaar aan het schudden was. "Nee je kunt niet dood zijn! sta op! sta op.... alsjeblieft" hij ging naast zijn broer liggen samen met de andere overlevende hermelijn, en Anuri stapte er heen. Het viel haar op dat de kat verdwenen was. Ze vroeg zich af wat daarmee gebeurd was. Hetzelfde als met de zwarte hermelijn? Wie weet. Anuri kwam nu bij Fitch en de anderen terecht en zette een bezorgd smoeltje op. ''Wat is hier gebeurd?'' vroeg ze aan hem met een onrustige stem. Wat je niet kon zien was dat haar staart zachtjes heen en weer kwispelde.

[God Note] - Remission voor het achterlaten van iemand die hulp nodig heeft, voor het duwen van iemand die stervend is een gevecht in and just because I think you're being pure evil xD
[God Note] Congrats - Je hebt een nieuwe rang ontvangen: Wrong

“hey poes” Voordat hij het door had was hij in zijn nek opgepakt. Hij had zich gelijk opgekruld, het was natuurlijk gedrag toch? Bubble was naar buiten gegooit, achter de hermelijn aan. Zo snel als hij kon probeerde hij hun te vinden, maar tervergeefs. De storm stak nog wat feller op. De wind begon steeds meer te razen. De pootjes van Bubble leken steeds meer pijn te gaan doen, bij elke stap. Waar waren ze? Zo ver konden ze toch wel niet zijn?’ Stug bleef hij doorlopen, de kou trok zijn pootjes in, nog dieper tot er geen gevoel meer in over was. Steeds langer… steeds kouder… Hij raakte slaperig. Hij zakte door zijn voor pootjes heen, likte eraan in enige hoop dat ze wat verwarmde. Het gebeurde niet… Er was al geen gevoel meer in de pootjes. Hij stond op, overal was het koud. Wat moest hij doen? De wind begon wat te liggen. ‘god dank’ dacht bubble. Maar zijn verstand was al een flink eindje weg, Alles leek in slow motion te gaan. Hij viel neer, lag duf in de sneeuw. Hij zag wat aankomen lopen…’ he….p….’ Veel kwam er niet uit. Zijn tong leek wel verdoofd. Hij had geen idee meer wat hij moest doen, waar hij was… Het zicht werd al zwarter. Wat zou hij moeten doen? Hij voelde zich zwaar en nutteloos.

Fitch keek op en zag, door de tranen heen, de hond bezorgd op hen neer kijken… woest sprong hij op schreeuwde tegen de hond “WAAROM HIELPEN JULLIE ONS NIET! DIE BEER HAD ONS ALLEMAAL KUNNEN VERSLINDEN!! EN NU IS MIJN BROER D…” verder durfde hij niet te spreken. Hij keek de hond kwaad aan toen hij zich realiseerde dat de kat niet bij haar was.. ach wat kon het hem ook schelen.. het enige wat hij nog wou was samen met Chayce weg wezen.. weg van deze vreselijke plek. Opzoek naar een thuis. Hij keek even naar zijn broer en liep naar hem toe. Met betraande ogen keek hij neer op Ermin, en sloot met zijn pootje de opengesperde ogen en bek.

Hij keek Chayce aan. “kom we gaan hier weg…” ze keek hem verdrietig aan en knikte treurig. Fitch keek even naar de hond.. “Ik weet niet wat jij gaat doen maar ik smeer hem…” even twijfelde hij “…bedankt voor jullie hulp.. zeg dat ook tegen Bubble als je hem ziet..”

(Note: In haar goede personage terug gekomen, herinnert Anuri zich niet wat ze heeft gedaan in haar slechte fase)

De hermelijn vroeg schreeuwenderwijs aan haar waarom ze niet geholpen had. Zijn stem was vol machteloosheid en verdriet, maar de hond gaf geen antwoord, er kwam zelfs totaal geen reactie van haar kant. “Ik weet niet wat jij gaat doen maar ik smeer hem…” Anuri keek even naar de gestorven hermelijn die in het met bloed besmeurde sneeuw voor haar neus lag. Lieten ze het lijk achter zonder het te begraven? Ahwel, om een netjes graf te graven met hun kleine pootjes zouden ze wel heel lang bezig zijn. Anuri stopte met kwispelen toen de hermelijn haar weer toesprak. “…bedankt voor jullie hulp.. zeg dat ook tegen Bubble als je hem ziet..” Anuri keek ietwat geschokt. Oh, natuurlijk, die kat die ze naar buiten had geschopt. Waarom was hij niet meteen terug de grot in gekomen, of waarom was hij niet gedood door de zelfde beer, en de grootste vraag was waar die kat überhaupt was. Ze knikte, en keek toe hoe de hermelijnen wegliepen en uiteindelijk uit haar gezichtsveld vertrokken, en ze haar alleen in de blizzard achter lieten samen met het levenloze lichaam van hun familielid.

Anuri ging even neerzitten, en nu ze in haar eentje was samen met haar gedachten terwijl de wind door haar dikke isolerende vacht blies en haar neus gevoelloos lieten aanvoelen, schakelde ze zich onbewust weer terug in haar andere ik. Ze schudde haar kop en hijgde en trilde hevig. Ze stond weer op, liet nog een blik vallen op de dode hermelijn en begon zonder te twijfelen te graven in de sneeuw. Het witte goedje werd hoog opgegooid door de hond, en creëerde een dun en langwerpig gat die steeds dieper raakte. Wanneer ze eindelijk tevreden was met het resultaat en haar poten ondertussen kleddernat waren en het gesmolten sneeuw diep onder haar vacht geraakt waren tot haar huid aan toe, pakte ze het lijkje vast in zijn nekvel, en legde hem daarna in het gat. Zuchtend keek ze er naar, en daarna gooide ze het gat weer dicht en stampte de boel tussendoor een paar keer aan. Uiteindelijk schopte ze nog de sneeuw weg waar het diertje gelegen had zodat de rode sneeuw verspreid werd en niet meer zo'n vlek vormden in het puur witte landschap.

Ze ging weer op weg, en zag vrijwel meteen, niet ver van de grot en het verse grafje af iets in de sneeuw liggen. Wanneer ze dichtbij kwam zag ze een kat onderkoeld en bijna levenloos in de sneeuw liggen. Wat was er met hem gebeurd? Ze keek kort om zich heen, maar pakte toen ook de kat maar op en liep ze in een drafpasje terug naar de grot. De kat die in haar bek ging verzette zich niet en zijn lichaam voelde akelig koud aan. Logisch dat hij koud voelde omdat hij in de sneeuw had gelegen, maar dit was wel heel ijzig. Alsof zijn kacheltje niet meer brandde. Eenmaal binnen en uit de storm legde ze de kat op de grond en schudde ze zichzelf uit, want ze was kleddernat. Hier weer binnen kunnen staan voelde goed. De kat ademde nog, maar zeer langzaam, hij was koud en zijn gezicht leek bevroren. Anuri liet haar hoofd bij de kat zakken en luisterde naar het hartje. Ook die ging heel langzaam. ''Hey..'' zei ze zachtjes tegen de kat terwijl ze hem bestudeerde. ''Niet doodgaan hoor...'' Met haar snuit duwde ze in het lichaampje, alsof ze hem wou zeggen dat hij moest proberen op te staan, maar ondertussen takelde de kat voor haar ogen steeds verder af. De energie om te vechten tegen de dood was al weggevaagd, en Anuri wist diep van binnen dat ze aan het kijken was naar een verloren zaak.

Het dier was te onderkoeld, wie weet was het bloed in de kleinste adertjes al bevroren en probeerde het hart tevergeefs er doorheen te pompen. Anuri zweeg, en wachtte tot de kat dood ging. Het gebeurde echter niet. Hoewel de kat volledig kapot was, leek iets in hem te willen vechten tegen de onvermijdelijke dood. Na een tijdje kon Anuri het niet meer aanzien, want het dier leed en bevroren lichaamsdelen hebben moest ongelooflijk veel pijn doen.. Anuri liep langzaam naar het dier toe, pakte hem in zijn nek en sloot haar ogen. ''Het spijt me..'' fluisterde ze terwijl ze met een snelle maar stevige beet 2 wervels uit elkaar wist te krijgen. Ze voelde de kat in één klap nog slapper ging hangen. Het was voorbij. Zonder er nog bij na te denken liep ze met de kat naar buiten, groef ze een groot gat naast die van de hermelijn en legde de kat er in. Weer dicht, en toen ging ze in de sneeuw zitten, starend naar de twee nieuwe grafjes. Er was geen steen of tak in de buurt om ze te markeren, dus niemand zou ze ooit terugvinden. Anuri boog haar kop naar beneden en keek droevig naar de sneeuw terwijl het sneeuwen doorging en ze drijfnat en koud werd. Ze sloot haar ogen en neuriede een lied terwijl het weer, de kou en de eenzaamheid bezit over haar nam.

I jumped in the river and what did I see?
Black-eyed angels swam with me
A moon full of stars and astral cars
All the things I used to see
All my lovers were there with me
All my past and futures
And we all went to heaven in a little row boat
There was nothing to fear and nothing to doubt

[God Note] + Remission omdat je de dode dieren begraven hebt

Het was een kalme dag geweest. Zo'n dag waarop echt helemaal niks gebeurde. Zelfs geen vlieg die besloot het loodje te leggen. Het was zo'n vreselijk zeldzame dag: een vrije dag. Juvé slaakte verveeld een zucht. Hij mocht dan wel heel vaak klagen over zijn werk, als hij heel eerlijk was vond hij het nog vreselijker als er helemaal niks te doen viel. Misschien was hij wel zo'n workaholic. Dat soort lui konden niet zonder hun werk. Dan werden ze gek. Juvé gniffelde bij die gedachte. Wat was dat toch een heerlijk ironisch leven. Hij rolde zich nogmaals op zijn rug en zuchtte voor de tiende keer die paar minuten dat hij al rustig op die platte steen lag. Hij sloot zijn ogen. Hij had ze nog maar een paar seconden gesloten toen hij zacht gekrijs hoorde. Zijn gif groene ogen schoten open en direct stond hij op vier poten. Maar hij spande zijn spieren niet aan. Het was geen onbekende die hem gewekt had. Maar in dit geval een brengen van goed nieuws, een brenger van werk.

Voor Juvé landde een kleine kraai. Zijn intelligente ogen keken de God van Infernum aan, wachtend tot hij toestemming kreeg om te spreken. Juvé knikte hem toe en het beest sprak hem toe. Het vertelde hem over twee verse doden in the Valley of White. Juvé knikte kalmpjes. De kraai mocht gaan. Hij keek het beest na. Weinig ontging hem. Hij was Juvé ogen wanneer hij zich niet in het land der levenden bevond. Uiterst handige slaven waren het. Maar die gedachten deden er nu niet toe. Hij draaide zich om. Er was werk. Er was eindelijk weer werk. ’Er is nog iets,’ hoorde hij ineens achter zich. Juvé keek over zijn schouder. De kraai was terug. ‘Er is nog een levende bij,’. En na die woorden vloog het beest weg. Juvé bleef hem nakijken tot hij volledig uit het zicht verdwenen was. Daarna sloot hij zijn ogen en veranderde in asdeeltjes die daarna door de wind weggeblazen werden.

Een flink eind verderop werd Juvé weer in elkaar gezet. Hij knipperde een paar keer hevig toen het wit van de sneeuw hem verblindde. Wat had hij een hekel aan sneeuw. Het was koud, het was licht en je kreeg er vreselijke koppijn van. Toen zijn ogen eenmaal gewend waren aan het felle licht keek hij om zich heen. Een stukje verderop zag hij een gestalte staan. Toen zijn ogen zich wat vernauwde merkte hij dat er ook eentje naast lag. Hij zou toch zweren dat die kraai had gezegd dat het er twee waren. Tenzij die staande nu ook ineens neer zou vallen. Maar die zag er nogal levend uit. Juvé liep kalmpjes dichterbij. Hij kon nu onderscheid maken tussen wat eerst alleen maar vage gestalten waren geweest. Een kat en een hond en nu zag hij ook een hermelijn bewegingsloos in de sneeuw liggen. Op een paar meter bij de hond vandaan bleef Juvé staan. Hij keek toe hoe de hond een graf groef en daar de kat en de hermelijn in legde. Nog een paar stappen dichterbij.
'Geloof me, daar waar ze heen zullen gaan zullen ze je echt niet horen grienen,' zei hij iets botter dan bedoeld was.

De hond was uitgezongen, het lied was afgelopen. De stilte die het landschap met zich mee bracht vulde het hoofd van Anuri. De koude wind blies langs haar gezicht en andere lichaamsdelen, proberend binnen te dringen op de plekken waar ze minder dik behaard was. Haar vacht was doornat en zat tegen elkaar samen geplakt, waardoor de kou al snel doordrong naar haar huid. De wereld leek haar tegen te willen houden in alles wat ze deed. De wind wou haar tegen de grond aan krijgen, de sneeuw wou haar lichaam verkoelen totdat de laatste warmte uit haar lichaam sijpelde en ze stierf van de vrieskou. Ze zag het al snel voor zich hoe ze hier zou liggen , naast de gloednieuwe graven van de andere dieren. Haar lichaam zou ondergesneeuwd worden, om nooit teruggevonden te worden. Of ze kon het geluk hebben dat de sneeuwstorm snel af liep en iemand haar stijve lijk mede kon begraven.

Waarom was ze eigenlijk hier? Ze was meegegaan met de dieren, maar eentje van hen lag hier dood en de andere had hem net verlaten. De hond wist hier de weg niet, alles maar dan ook alles was bedekt met een meters dikke laag sneeuw, op sommige plaatsen staken enkel bomen uit die een zwarte kleur hadden, wat aangaf dat ze al heel lang dood waren. Maar dat was niet genoeg om haar uit het gebied te leiden. Ze keek kort om zich heen, met een bedenkelijke frons op haar kop. Het was zo verwarrend, alles was wit en niks anders. De felle kleur prikte op je ogen en pijnigde je hoofd. De eeuwigheid maakte je gedesoriënteerd en de kou drong zo ver door dat je botten er een nare pijn van kregen. Anuri's verdriet veranderde in paniek. Ze stond wat meer op, draaide zich, maar kon niks zien wat ze als checkpoint kon nemen. Zwijgend sloot ze haar ogen terwijl er allerlei gedachten door haar kop gingen.

Ze zou hier nooit meer wegkomen, en dat was haar schuld. Ze had met de hermelijn mee moeten gaan, en niet moeten blijven zitten omdat ze zo anti-sociaal was en terughoudend. Altijd was het haar voordeel geweest maar deze keer werd het haar dood. Ja, de kou zou bezit over haar nemen en niet lang erna zou ze neervallen en sterven. Eenzaam, zoals de rest van haar miezerige leven. Ze zuchtte. Haar energie was weggeebt door het steeds maar verwarmen van haar lichaam, wat überhaupt niet veel effect had gehad. Ze zakte langzaam door haar voor-en achterpoten en liet zich daarna vallen in de sneeuw, zich overgevend aan de wrede grijpende klauwen van de natuur.

Toch bleef ze niet voor altijd alleen. Een vos verscheen uit het niets, maar Anuri had het niet kunnen zien. Ze merkte pas dat hij zich bij haar had gevoegd toen ze zijn stem in haar oren hoorde weergalmen. Ze hoorde echter alleen stukken van wat hij zei, niet de gehele zin. Ze kon het dus niet begrijpen, maar het had wel een raar effect op haar om zijn stem te horen. Haar hart ging plotseling heel heftig en snel slaan, haar bloed racete door haar aderen en haar adem stokte in haar keel. Alleen deze stem kon doen wat andere stemmen niet gedaan konden hebben. Uit haar bewegingsloze en wanhopige positie stond ze op, schudde ze haar vacht uit, al was het langzaam en niet erg energiek, en opende ze haar puur blauwe ogen die ze op de vos richtte. Wat deed die hier in godsnaam, na zo'n vreselijke sneeuwstorm? Makkelijke hapjes zoeken zoals dode sneeuwhoenders? Ze zweeg even, keek hem aan en bestuurde hem wat. Hij was eng groot voor een vos.

Zijn schofthoogte kwam bijna zo hoog als de hare, dat was niet bepaald normaal. Ze werd ineens wat achterdochtig. ''Wat kom je hier doen?'' vroeg ze aan hem, maar niet onbeschoft. Ze hield zich wat klein en terughoudend, want wie weet kon deze vos haar laatste redding zijn. ''Ik.. ik ben verdwaald, en in een roes, ik weet niet wat er gebeurd is, het enige wat ik me kan herinneren was dat alles naar de hel ging en iedereen ineens weg was..'' ze keek even naar de grond waar de graven zich bevonden. ''...of dood.'' ze zweeg erna weer, haar ogen bleven gefocust op het graf. Haar roes, de ontbrekende stukken verhaal, en ineens dode dieren. Dit..dit kon zij toch niet gedaan hebben? Nee, zij was een goed iemand. Ze snoof en haar hele lichaam begon te trillen. Ze wist het allemaal niet meer.

Juvé was verbaasd dat de hond hem niet meteen had opgemerkt. Met zijn rode vacht stak hij vreselijk af tegen het wit van de sneeuw. Bijna net zo hoofdpijn verwekkend eigenlijk. Maar de hond leek in haar eigen wereld te zijn op het moment. Hij keek toe toen ze door haar poten zakte. Ondertussen bleef één oor gespitst. Zijn blik schoot voor even naar de graven. De zielen zaten daar nog altijd vast in hun aardse lichamen die nu waardeloos waren. Maar hij kon ze horen. Het was altijd een soort fluistering geweest, als een mug die irritant om je hoofd zoemde. In het begin had hij niet geweten wat het was. Hij werd er vreselijk gek van. Uiteindelijk had hij geleerd te luisteren. Hij had begrepen dat het de stemmen van zielen waren. Immers had elke ziel wel een verhaal te vertellen. En het hielp Juvé. Hij kon beter begrijpen wat er gebeurd was. En daardoor kon hij een beter oordeel vellen over welke zielen waarheen gestuurd moesten worden. En als ze naar Infernum gingen hielp het om te beslissen welke straf ze zouden krijgen. Welke marteling ze voor de rest van de eeuwigheid zouden ondergaan om te beseffen welke zonde ze hadden begaan.

Juvé knipperde een paar keer en schudde zijn kop. Dit was niet de tijd om te staan dagdromen. Hij had werk te doen hier. Hij keek terug naar de hond. Deze was interessant. Er was iets met haar maar Juvé wist niet precies wat. De zielen wisten hem te vertellen wat ze gedaan had. Mede dankzij haar lagen hier nu twee graven. Juvé vond dat hij lang genoeg had gezwegen, en aangezien de hond zijn aanwezigheid niet op leek te merken sprak hij zelf maar tegen haar. Een rustige, zware stem. Onder andere omstandigheden was het misschien een stem geweest waar je graag naar luisterde, waar het prettig was om naar te luisteren. Maar Juvé liet er een botte ondertoon door klinken wat zijn stem net zo rot maakte als hij zelf was. Zo zag hij zichzelf tenminste, als de rotte appel in de fruitmand.

Toen de hond naar hem opkeek moest Juvé vreselijk de neiging onderdrukken geen stap achteruit te zetten. De ogen van deze hond waren al even bijzonder als de sfeer die om haar heen hing. Ze waren van dat prachtige blauw. Zo'n pure kleur die je in Infernum eigenlijk nooit tegen kwam. Het was datzelfde soort blauw als Oriël had gehad. Juvé's pupillen vernauwden zich voor een moment. Hij had al in geen eeuwen meer haar naam genoemd of zelfs maar gedacht. Als hij heel eerlijk was, dan was hij haar naam vergeten. Maar door deze hond herinnerde hij zich het weer. Die vreselijk pijnlijke herinnering. Hij slikte de nare smaak in zijn bek weg en bleef de hond strak aankijken, wachtend op antwoord.

Haar stem klonk achterdochtig maar niet onbeschoft. En dat verbaasde Juvé. Hij wist immers wat zich hier had afgespeeld, al kon zij dat niet weten. Maar hij zou verwachten dat ze hem zo snel mogelijk probeerde weg te jagen, dat was in elk geval wat hij zou proberen te doen. Haar volgende mededeling gaf meteen antwoord op die vraag maar riep ook nieuwe vragen op. Ze wist niet wat er gebeurd was? 'Ik ben aan het werk,' was Juvé's simpele antwoord. Wat had hij anders moeten zeggen. Wat zou een vos überhaupt hier te zoeken hebben. De waarheid was in dit geval het beste antwoord geweest. Hij liep naar de vers gegraven graven. Beide voorpoten stonden beide op een graf. Ja, de zielen zaten hier nog steeds onder vast. Juvé sloot zijn ogen en terwijl hij haast onhoorbaar uitademde stuurde hij de zielen weg. Daarna draaide hij zich weer om naar de hond. 'Een roes zei je,' klonk zijn stem zacht en was haast charmerend te noemen. Volledig anders dan waar hij haar eerder mee had aangesproken. Hij liep naar haar toe, maar in plaats van voor haar stil te blijven staan liep hij achter haar langs. 'Ik heb je gezien,' fluisterde hij zachtjes in haar oor met een lichtelijk sensuele ondertoon in zijn stem.

(Ughhh geen concentratie, de mannetjes wimpergekko is aan het kwaken aka hij is uber hitsig)

De vos antwoordde haar dat hij zijn werk aan het doen was. Anuri fronste en kneep een van haar ogen bedenkelijk tezamen. Zijn werk doen? Waar had die vreemde vos het in godsnaam over? Anuri nam een paar seconden om zijn geur op te nemen, al was haar neus bijna gevoelloos en onwerkzaam door de ijzige wind. De geur die van dit wezen af kwam, het rook niet zoals enig ander dier dat ze ooit geroken had. Nog een reden om achterdochtig te zijn voor dit dier, of moest ze zich juist nieuwsgierig opzetten zodat ze misschien meer te weten kon komen van dit dier? Ze besloot het tweede te kiezen. Als het de vos niet zou bevallen en hij zou weglopen, dan zou ze hem achtervolgen zodat ze uit dit gebied kwam. Of anders stierf ze hier maar, eigenlijk maakte het haar op dit moment niet veel uit of ze hier wel of niet levend uit kwam. Alsof ze zichzelf opgegeven had. Of niet, want ze stond nog overeind in de sneeuw en deze vos zorgde er weer voor dat het bloed door haar aderen stroomde als een bezetene, waardoor ze het direct warmer kreeg.

Ze had een paar minuten geleden nog niet gedacht dat ze zich zo snel weer warm kon voelen. Het was een lekker gevoel, maar aan de andere kant ook weer niet. Ze was zenuwachtig, het zweet zou haar nog bijna uitbreken op het moment. De vos. Hij begon weer te praten, dit keer een opmerking over de roes waar ze het over had gehad. Ze herhaalde het woord. ''Een roes zei je,'' Anuri snoof kort en knikte daarna. Ze hield de vos goed in de gaten met haar felgekleurde ogen, zeker wanneer hij haar richting op liep. Ze verstijfde echter wanneer hij achter haar langs ging, al wist ze niet waarom. ''Ik heb je gezien,'' werd er in haar oor gefluisterd. De nek en rugharen van de Australische herder gingen recht overeind staan en door haar hele lichaam ging een hevige rilling. Die manier waarop hij dat zei was charmant, vleiend, maar ook zaaide het paniek bij de hond. Hij had haar gezien? Wat bedoelde hij nou allemaal met wat hij zei? Was het allemaal zo duidelijk als wat maar was ze gewoon te stom om het te begrijpen, of deed hij expres zo vaag om haar van haar stuk te krijgen? Anuri draaide zich in een ruk om zodat ze hem weer in de ogen keek.

Haar vriendelijkheid was weggevaagd. ''Wat bedoel je daarmee, vos? Wees duidelijk of ik trek je vel er af!'' gromde ze terwijl haar lippen op krulden en haar spierwitte tanden tevoorschijn kwamen. Haar hele lichaam stond in defensieve of aanvallende houding, met nu al haar haren opgerezen. Maar als je heel goed naar haar lichaamstaal keek kon je weten dat ze niet agressief was, maar juist bang. Haar pluizige staart stond niet aanvallend omhoog, maar verschool zich tussen haar benen. Waarom overkwam dit haar nou? Waarom kreeg ze geen duidelijkheid? De gedachten schoten weer door haar hoofd, botsten tegen elkaar en maakte haar langzaamaan gek. Ze schudde haar kop kort maar hevig, alsof ze de gedachten ermee weg zou kunnen schudden.

[God Note]- Remission omdat je iemand bedreigd

Juvé nam niet eens de tijd of moeite om de hond uit te leggen wat hij met werk bedoelde. Dat zou alleen maar meer vragen oproepen en daar had hij geen trek in. Hij had wel meer te doen vandaag. Haar achterdocht was hem inmiddels ook opgevallen. Dat was uit alles aan haar houding te zien. Maar hij negeerde het. Het was voor Juvé niet nieuw dat dieren achterdochtig naar hem deden. Zijn rode vacht droeg immers de zwavellucht van Infernum. Wie zou daar niet achterdochtig van worden? Deze gedachte liet hij passeren terwijl hij zijn oren gespitst hield om naar de hond te luisteren wat ze nog meer te vertellen had. Het verhaal over de roes interesseerde hem wel. Zou ze het spelen? Dat ze niet meer wist wat er was gebeurd. Of zou ze het echt niet weten. Wat dat betreft zou haar ziel na haar dood wel een geval apart zijn. En dat intrigeerde Juvé. Behalve dat leek deze hond hem ook te herinneren aan Oriël. Of hij het nou wilde of niet. En dat bracht een vreemd gevoel met zich mee. Hij probeerde het te onderdrukken, maar het was wel duidelijk dat Juvé moeite had om zichzelf te blijven. Af en toe schemerde dan ook iets van zijn echt ''oude'' ik door in de vorm van een charmante stem die woorden tegen de hond fluisterde. Maar of dat nou beter was dan de Juvé van nu? Dood of levend, hij was eigenlijk altijd wel verdorven geweest. Toen hij nog leefde werd dat soms verdreven. Als Oriël er was kon Juvé iemand zijn die hij was geweest als zijn leven anders was verlopen. maar dat werd saai. Hij miste de bloedlust. Het gevaar. De adrenaline die zich door elk klein adertje pompte als hij tegenover zijn prooi stond. Oriël had gedacht dat te kunnen veranderen, maar het had te diep gezeten. De haat en de pijn. Toen ze zag dat ze Juvé niet kon veranderen werd ze door zijn sterke emotie van haat meegesleurd. Daarom was Juvé in de war. Hij verachtte Oriël, maar zij was ook degene aan wie hij zijn hart had gegeven. En eigenlijk, had ze het nog steeds niet terug gegeven. Ze mocht dan wat meer naar de achtergrond gedrukt zijn, ze was er nog steeds.

In gedachten schudde Juvé zijn kop. Aandacht erbij houden nu! Hij richtte zich weer op de hond. Een kleine test was wel op zijn plaats. Dus Juvé vertelde haar dat hij haar gezien had. Eens kijken hoe goed deze hond kon acteren. Reactie liet niet lang op zich wachten. De hond draaide zich naar hem om en keek hem fel aan met die blauwe ogen waar Juvé niet te lang naar kon kijken. Maar nu had hij geen keuze dus staarde hij terug. Lichtelijk iets triomfantelijks in zijn gif groene ogen weerspiegeld. De vriendelijkheid waar de vos eerder mee had gesproken tegen hem was volledig verdwenen. Ze gromde naar hem, bedreigde hem. Het was bijna lachwekkend. Nou ja, voor hem. Als Juvé niet een Godheid was geweest maar een gewone vos had hij in de hond wel degelijk een waardig tegenstander gezien. Maar deze hond wist niet dat hij geen gewone vos was. Hij grijnsde even zijn tanden bloot. 'Dit bedoel ik lieve schat,' begon hij al even kalm als daarnet. Aan alles liet hij blijken dat hij totaal niet onder de indruk was van de dreigingen en de aanvallende houding. En daarmee verborg hij zijn ware gevoelens. Als hij eerlijk was bewonderde hij dat ze probeerde haar angst te verbergen. Je had er velen die met de staart tussen de benen direct wegrende. Deze rende niet weg. Ze bleef staan.

'Weet je echt niet wat er gebeurd is?' vroeg Juvé zachtjes. Inmiddels was hij in de koude sneeuw gaan zitten. Iets wat hij misschien beter niet had kunnen doen. De sneeuw deed zijn achterste bevriezen. Maar hij negeerde het en bleef ontspannen zitten terwijl hij de hond aan bleef kijken. 'Jij hebt immers een grote rol gespeeld in het drama dat zich hier heeft afgespeeld,' ging hij onverstoorbaar verder.

(Méh mijn inspiratie laat me vandaag hard in de steek)

De grote vos grijnsde bij het zien van Anuri's houding, haar opgezette vacht en haar ontblootte tanden. 'Dit bedoel ik lieve schat,' zei hij ongelooflijk rustig. Anuri boog haar nek nog iets naar beneden en bleef de vos woedend aankijken. Het stond haar totaal niet aan hoe hij praatte, hoe hij deed. Daarbij had ze er een bloedhekel aan om 'lieve schat' of dergelijke dingen genoemd te worden. Haar gemoed veranderde dus niet, maar ze bleef ook zwijgen, afwachtend omdat ze wist dat er meer aan moest komen uit de bek van die vos.
'Weet je echt niet wat er gebeurd is?' Anuri schudde haar kop, en ongemerkt waren de haren op haar nek iets minder opgezet. Waar had die vos het toch over, ze had net toch gezegd dat ze niks wist? Wat er gebeurd was, ze wist het niet. Maar het enige wat ze hier gedaan was, was netjes de lichamen begraven. Wat er vooraf gegaan was en of ze daar te maken mee had op een of andere manier, was haar onbekend. Maar het kon niet door haar komen, nee. Dan had ze wel wat geweten. Anuri begon hevig te trillen, en liet een diepe grom horen. ''Je hebt dus toegekeken zei je? Toegekeken hoe ze zijn gestorven?!'' Ze zwaaide met haar staart en snoof ongelovig. ''Wat ben jij voor zieke geest, waarom heb je niks gedaan?'' De vos sprak nog eens. 'Jij hebt immers een grote rol gespeeld in het drama dat zich hier heeft afgespeeld,' De blackout, het niks meer kunnen herinneren, het kon toch niet..? Was ze een zieke moordenaar? ''NEE!'' blafte ze ineens uit het niets. Ze kon zich nog steeds niet bedenken dat het misschien wel door haar kwam. Het maakte haar in de war, gedachten vlogen door haar hoofd en maakte haar onrustig. Misschien knapte er wel een draadje bij haar, want ze sprong op en vloog op de vos af om hem in zijn rugvel te grijpen met haar kaken.

(xD Je hebt er wel een hele beknopte samenvatting van gemaakt)

Hoewel Juvé merkte dat hij de hond steeds meer aan het irriteren was ging hij rustig door met praten alsof hij helemaal niets in de gaten. Maar ineens zag hij iets veranderen bij de hond. Ze trilde en begon tegen hem te grommen. 'Het is niet aan mij om in te grijpen zelfs al zou ik willen. Daarbij is het fascinerend om te zien hoe de sterfelijke wereld haar frustratie en problemen probeert op te lossen,' zei hij met een hernieuwde grijns. Een zieke geest? Misschien. Juvé had wel meer eigenaardigheden. Daarbij had hij zo een vaag vermoeden dat hij een masochistische kant aan het ontwikkelen was. Maar lang stilstaan bij die gedachte lukte niet. De hond voor hem schreeuwde ineens ''nee'' waardoor Juvé's aandacht in één klap terug was. Zijn oren gingen een paar centimeter naar achteren staan terwijl hij haar nauwlettend in de gaten hield. Voor hij het wist sprong de hond op hem af. Juvé liet zich opzij vallen en kwam in een soepele rol weer op zijn poten terecht. De plotselinge inspanning zorgde voor een adrenaline boost. Dat had hem in staat gesteld om op tijd weg te komen. Alles aan de hond leek veranderd...en hij mocht het wel. Ze toonde ineens verrassend veel pit. Elk spoortje angst was uit haar verdwenen, alsof het nooit bestaan had. En Juvé vond de transformatie geweldig. Hoe lang geleden was het dat hij echt gevochten had? Het leken wel eeuwen. Juvé was zo iemand die voor zijn lol meedeed aan bloedvergieten. In vroegere tijden was dat waar hij zijn toenmalige bijnaam aan te danken had. Juventus de Arkadiy. Het betekende onverschrokken. Blind was een betere bijnaam geweest. Als Juvé helemaal op ging in een gevecht , dan was de rest van de wereld verdwenen. Dan was alleen hij en zijn tegenstander er. Het was één van de redenen dat hij oneffen plekken in zijn vacht had. Dat waren de littekens voor voorgaande gevechten. Vroeger kon hij daar nog wel eens een serieuze wond aan overhouden, maar sinds zijn leven als een Godheid was ook dat verleden tijd geweest. Dat haalde de spanning van zo'n gevecht er een beetje af dus Juvé's wilde leven was daardoor een beetje afgeremd. Ook dankzij de nieuwe verantwoordelijkheden die hij erbij had gekregen. Dus hij zou dit maal eerlijk spelen. Geen trucs, geen almachtig gedoe. Hij was er wel weer eens aan toe om eens een eerlijk gevecht te leveren.

Zijn pupillen hadden zich versmald wat hem de blik van een waanzinnige gaf. Hij was volledig geconcentreerd op de hond. Zij kaken hadden zich op elkaar geklemd al die tijd, maar nu kwamen ze los van elkaar om geluid te kunnen produceren. 'Mooie uitval. Maar nu is het mijn beurt,' grijnsde hij zachtjes. Daarna zette hij zich met zijn achterpoten af om zich op de hond te storten. Hij stormde op haar af en knalde met zijn schouder vol tegen haar aan in de hoop haar daarmee tegen de vlakte te kunnen slaan. Zonder te kijken of zijn aanval gelukt was sprong hij over haar heen om op tijd weg te komen voor een eventuele tegen aanval.

De vos sprong opzij en met een soepele rol kwam hij weer op zijn vier dunne pootjes terecht. Anuri had hem dus niet goed door kunnen bijten, maar hij had hem wel licht te pakken gehad, te zien aan de pluk haar die ze nu in haar bek had hangen. Ze zorgde dat er wat meer speeksel in haar bek kwam, en spuugde daarna de pluk roodoranje vacht uit op de grond. Daarna liet ze een grote waanzinnige glimlach zien en ze gniffelde meisjesachtig. ''Mooie rol, macho'' zei ze grappend, waarna ze hem aankeek. De pupillen van de vos versmalden zich, wat erg opviel. Het zag er uit of hij krankzinnig aan het worden was, wat Anuri aan de ene kant licht leek te beangstigen, maar aan de andere kant maakte het het ook weer veel interessanter. Dit was geen gewone vos, een vos zou in een gevecht met een hond zo snel mogelijk weg proberen te komen, al verdedigde hij zichzelf in eerste instantie wel. Deze vos leek daar geen moment aan te denken. Er was dus iets met deze vos, het wás geen gewone vos. Maar wat het dan wel precies was, kon Anuri niet bedenken.

Op een of andere manier wond het haar op hoe mysterieus dit schepsel was. Maar er was geen tijd meer over om hem te bewonderen. De vos begon te spreken en de intens lichtblauwe ogen van Anuri richtten zich geconcentreerd op Juvé. 'Mooie uitval. Maar nu is het mijn beurt,' Hmm, leuk elke keer die woordswisselingen. Maar betekende dat ook iets? Namelijk dat ze niet van plan waren elkaar helemaal aan stukken te scheuren? Als dat zo was zou je namelijk niet van tevoren laten weten aan je tegenstander dat er een aanval aan kwam, toch? Nee, dit was geen gevecht op leven en dood. Dit was een gevecht om elkaar uit te testen, om elkaar te leren kennen, misschien vielen er verwondingen, maar geen doden. Hoewel deze gedachte Anuri ietwat meer ontspande, zette ze toch haar rugharen omhoog en ging ze voorbereidend op de aanval wat steviger op haar poten staan. De vos stormde al snel op haar af en beukte haar volop met zijn schouder. Het was erg krachtig, en als ze het niet aan had zien komen, lag ze nu overhoop met haar snuit in de sneeuw.

Maar ze had het dus al zien aankomen. Ze wankelde lichtjes de eerste paar seconden, maar bleef met vrij veel gemak op haar poten staan. Anuri wou haar kop naar hem draaien om hem in zijn staart te grijpen of iets dergelijks, maar hij sprong snel over haar heen, en haar kaken klapten net naast de staart dicht. Er volgde weer een moment van stilte en de dieren stonden weer tegen elkaar. Anuri schudde haar vacht door elkaar, om de aangekoekte sneeuw uit haar nekharen weg te kunnen werpen. ''Rollen, springen, ben jij een vechter, of een acrobaat?'' zei ze breed glimlachend. Ze zei het op een manier waaruit je kon opmaken dat ze het niet onaardig bedoelde, maar echt grappend. Ze wuifde zachtjes met haar staart heen en weer, het puntje schuivend over de sneeuw. Waarom begon het gevecht haar ineens te vervelen? Had ze eigenlijk geen zin in vechten, maar wou ze stiekem snel meer te weten komen over deze onbekende vreemdeling? Ze zou zelf niet de volgende stap zetten in het vechten, als iemand dat al deed zou het de vos zijn. Of zou zijn mond open trekken en wat meer verduidelijken? De tijd zou het zeggen.