(Zooo, mooie nieuwe ava en onderschrift Kimmeke)

Juvé had amper gevoeld dat een pluk vacht uit zijn huid was getrokken. De adrenaline gierde door zijn lijf. Misschien was dat niet meer mogelijk aangezien zijn bloed niet meer stroomde. Maar hij had hetzelfde gevoel. Zijn hagelwitte tanden glinsterden vals toen hij de woorden van de hond hoorde. Ze waren al even wit als de sneeuw om hen heen. 'Heeft het de dame geïmponeerd dan?' reageerde hij op dezelfde toon als de hond tegen hem gesproken had. Een tijd lang was het stil tussen hen. Maar al snel nam Juvé weer het woord. Nog voordat hij het echt doorhad kwam zijn lichaam al weer in beweging. Het leek gewoon vanzelf te gaan, zonder dat hij erover hoefde na te denken. Zijn poten zette de ene stap na de andere. Er leek een zekere elegantie van zijn bewegingen af te stralen. De soepelheid waarmee Juvé zich bewoog. Het waren de geoefende en herhalende stappen van iemand die al vaker in een gevecht terecht is geraakt en dan ook precies wist wat hij deed.

Al snel werd de vertrouwde gang sneller maar verloor niks van zijn elegantie. Zo zette Juvé zijn aanval in en raakte de hond met zijn schouder waarna hij weer bij haar weg danste. Daar was het nog het meeste mee te vergelijken. Dit was een gevecht anders dan normaal. Juvé mocht deze hond niet doden, wilde dat eerlijk gezegd ook niet. Maar het ''schijn'' gevecht dat ze nu voerde gaf hem iets terug van zijn oude ik. En dat voelde fantastisch. Hij had over zijn schouder gezien hoe de hond iets wankelde maar zich toch goed staande wist te houden en kon het niet nalaten daar een valse grijns om te hebben. Hoewel het er vals uitzag had het absoluut deze intentie niet. De grijns werd breder naarmate hij haar woorden hoorde in hun volgende moment van rust. Hij zou haar eens flink laten schrikken.

Hij boog zijn kop wat, de schaduw gleed er lichtjes overheen. Toen ineens spatte Juvé uit elkaar in een wervelstorm van minuscule flinterdunne asdeeltjes. Ze wervelde even om de hond heen en zette zich achter haar weer in elkaar om samen weer de vorm van Juvé aan te nemen. 'Op momenten als dit, noem ik mezelf liever gepassioneerd danser,' fluisterde hij zachtjes in haar oor waarna hij haar poot onderuit schoof zodat ze deze keer wel echt in de sneeuw zou vallen. Hij grijnsde wederom zijn tanden bloot. 'Maar als je mee wilt dansen moet je de passen wel bij kunnen houden,' grijnsde hij. Dat gezegd hebben hielp hij haar wel weer overeind en bereidde zich voor op een tegenaanval. Juvé vocht misschien om te moorden al mocht dat niet meer sinds hij een God was, hij was wel een eervolle vechter. En hij weigerde iemand de kans te weigeren om zich te verdedigen.

Nadat ze haar tweede opmerking had geplaatst over de manier van vechten van de vos, gebeurde er iets wat ze zelf niet had kunnen verzinnen. De vos probeerde haar te verwarren, en het kon niet anders dan lukken. Het dier spatte namelijk uit elkaar in deeltjes as. Anuri schokte achteruit en keek met zeer grote ogen naar de plek waar Juvé net stond, waar het nu ineens leeg was. Ze proestte wanneer ze iets uit wou brengen, want ze wist niet wat. Wat was dit in godsnaam? Ze wist toch zeker dat ze niet aan het dromen was, en ook niet aan het hallucineren. Ze zou zichzelf wel willen knijpen of bijten voor de zekerheid, maar daar kreeg ze geen tijd voor. De vos stond namelijk ineens achter haar. 'Op momenten als dit, noem ik mezelf liever gepassioneerd danser,' fluisterde hij naar haar. Snel wendde ze haar kop naar hem en keek hem nijdig aan. Haar oren gingen naar achteren en plat tegen haar rechtopstaande nekharen aan. De vos haalde haar onderuit, en ook al had Anuri het zien kunnen aankomen, kwam het toch als een verassing.

Als resultaat daarvan werd bij het neervallen alle lucht uit haar longen geperst en hapte ze naar adem wanneer de vos haar weer rechtop hielp. Wacht, waarom hielp hij haar overeind? De vos leek te wachten tot zij weer een poging waagde hem aan te vallen. Niet-begrijpend en met een licht schuin gekanteld kopje keek ze hem aan. Ze schudde zichzelf uit met haar ogen dicht, en sprong toen weg. Wat moest ze doen? Had hem aanvallen wel zin? Hij kon nota bene voor haar ogen verdwijnen, wat kon hij dan allemaal nog wel meer? Ze had geen keuze, wegvluchten was zielig en hij kon haar vast zo inhalen zonder moeite. Daarom draaide ze zich om en vloog weer de kant op van de vos. Ze greep zich vast aan een van zijn schouders en wierp hem daarna op de grond.

De vos was echter even groot als haar en liet zich niet zomaar gewonnen. Het bleef lang niet duidelijk wie de ondergeschikte was en wie de zwakkere, waardoor de twee dieren niet anders konden dan elkaar proberen de sneeuw in te duwen, wat resulteerde in een soort rol-gevecht. Anuri werd snel vermoeid, en klapte weer tegen de grond. Haar vacht was kleddernat en isoleerde allang niet meer goed, waardoor de sneeuw onder haar nu smolt en ze het ijzig koud kreeg. Ze snoof luid en met haar laatste kracht kreeg ze het toch voor elkaar om zich naar boven te werken. Ze keek de vos onder zich aan, en staarde in zijn groene ogen. Ineens, alsof ze een klap voor haar kop had gehad, viel ze volledig stil. Met een stokkende adem staarde ze naar haar tegenstander.

Wat hij precies geprobeerd had uit te lokken met zijn actie, daar was Juvé niet zeker van. Misschien wel de schok of verwarring. Misschien was hij op zoek naar een heel andere reactie die de hond allicht kon geven. Misschien zocht hij helemaal geen uitlokking. Wat het ook mocht wezen het zorgde ervoor dat hij de hond volledig verrast had en haar zonder moeite onderuit wist te halen. Maar een gevecht als dit zou niet leuk zijn als er geen eerlijke kansen waren. En om heel eerlijk te zijn speelde Juvé nu een beetje vals. Dat was waarschijnlijk zijn grootste beweegreden geweest om de hond ook weer overeind te helpen. Een beetje teleurgesteld keek Juvé haar na toen ze weg sprong van hem. Jammer, hij had op meer gehoopt. Maar door zijn status als Godheid was hij waarschijnlijk een beetje overmoedig geworden. Het was niet eens in hem opgekomen dat de hond zich weer om zou draaien en haar tanden vast zou zetten in één van zijn schouders. Beschamend voelde hij de welverdiende pijn en de klap in de sneeuw. Vroeger was zoiets hem nooit overkomen. Nooit! Hij had haar in die dagen meteen doorzien en had zich niet zo gemakkelijk omver weten te gooien.

Juvé beet fel van zich af. Zoiets beschamends als wat daarnet was gebeurd zou hem niet nogmaals overkomen. Nu was de strijd er eentje geworden van uithoudingsvermogen. En wederom was Juvé in een oneerlijk voordeel. Hij was immers dood. Hij zou niet buiten adem raken. Hij zou niet naar zuurstof moeten happen. Dat hadden zijn longen niet langer nodig. De hond daarentegen wel. En ook al was adrenaline nog zo’n goede motivatiecoach, het was een keertje op. Het duurde dan ook niet lang of hun strijd had een impasse bereikt. Zij stond tegenover hem, hijgend om voldoende zuurstof binnen te krijgen. Ze had zichzelf gedwongen om weer overeind te komen. Iets wat Juvé in haar bewonderde. Dat was diezelfde pit die ze al eerder tijdens hun ontmoeting had getoond. Maar ze was nu duidelijk aan de toppen van haar kunnen gekomen. Terwijl hij tegenover haar stond, fier rechtop. Niet eens uit hijgend. Geen enkel teken van vermoeidheid ontsierde zijn gestalte. Ook zijn felle groene ogen stonden nog altijd vol vuur. Klaar om zo weer een reeks nieuwe aanvallen te beginnen. Maar dat kon hij niet maken, niet zonder haar het leven te benemen. En dat was tegen de regels van dit grote spel wat de levenscyclus werd genoemd. Juvé had het recht niet om zich te bemoeien met de levensloop van sterfelijke wezens, zelfs al zou hij nog zo graag willen. Dat zou de wereld uit balans brengen. En geen enkele God of sterveling zou er dan nog iets aan kunnen veranderen.

Juvé’s houding veranderde van aanvallend naar ontspannen. En grijns verscheen op zijn snuit en onthulde zijn rij scherpe blikkerende roofdier tanden. ‘Ik kan niet anders zeggen. Je bent één van de pittigste tegenstanders die ik heb meegemaakt,’ sprak hij kalm. Zijn eeuwige spottende ondertoon nam natuurlijk weer de overhand in zijn stem maar het was onvermijdelijk een compliment geweest. ‘Misschien dat ik ook nog de naam mag weten van deze felle strijdster?’ was zijn vraag daarna aan de hond. Natuurlijk had hij dat haar niet hoeven vragen. Hoewel hij haar naam nu nog niet wist had hij daar zo zijn manieren voor om erachter te komen. Maar waarom zou hij zo moeilijk doen als het allemaal veel makkelijker kon door het zelf gewoon te vragen?

(Jah aan het einde van mijn post staat Anuri boven Juvé en heeft ze hem met dr laatste krachten op de grond geduwd, na een paar rondjes gerold te hebben, aan het einde van jouw post staat ze ineens tegenover hem. TELEPORTING FTW )

De houding van de vos veranderde. In plaats van de gespannen spieren en felle ogen, keek hij nu relaxed en leek de bedrukte sfeer langzaam te bedaren. Anuri keek even sprakeloos naar de vos, en stapte toen rustig van hem af. Haar poten hadden de neiging om te trillen en in te storten voor een moment, maar dat riep ze snel een halt toe. Ze ging vierkant staan en deed een slot op die houding zodat ze stevig bleef staan. Ze haalde nog een laatste keer diep adem om haar longen te vullen met zuurstof voordat ze op normaal rustig ademen over ging. De koude wind stak in haar luchtwegen en liet haar slikken, waardoor ze een schrale, pijnlijke keel kreeg. Haar koude, natte vacht leek steeds zwaarder te worden, alsof het haar naar beneden de sneeuw in wou trekken. Ze was naar de grond aan het staren terwijl het voelde alsof ze in de eeuwige sneeuw gezogen werd, maar hief haar kop op wanneer haar tegenstander weer begon te spreken.

‘Ik kan niet anders zeggen. Je bent één van de pittigste tegenstanders die ik heb meegemaakt,' Anuri wist door de toon waarop de bos het zij niet precies hoe ze het op moest vangen, maar op een manier klonk het toch eerder als een compliment als iets sarcastisch of spottend. Ze onderdrukte een opkomend glimlachje in een van haar mondhoeken. Ze vocht wel vaker, maar dat was meestal met iets wat zwakker dan haar was, een prooi die ze moest doden en aan flarden scheuren of een aaseter om weg te jagen en misschien te verwonden zodat hij nooit meer terug zou komen. Maar vechten met een echte waardige tegenstander, dat had ze nog niet eerder meegemaakt. Alhoewel, waardig? Het was een eigenaardig wezen, met speciale krachten, waarvan Anuri nog steeds niet wist wat ze er van moest vinden. Maar er over nadenken zou niets uithalen, er was geen logische verklaring voor te bedenken. Ze besloot uiteindelijk maar een klein knikje te geven als een soort bedankje, waarna ze aandachtig naar hem luisterde.

''Misschien dat ik ook nog de naam mag weten van deze felle strijdster?’ vroeg hij aan haar. Anuri zweeg eerst even. Oke, dat betekende in ieder geval dat het gevecht voorbij was, waardoor ze nog iets meer ontspande dan daarnet. Ze leek eerst even te twijfelen, maar vroeg zichzelf al snel af waarom ze dat deed. Wat zou er mis kunnen zijn aan haar naam geven? Niemand kende haar hier, dus ze had ook geen vijanden. ''Natuurlijk..'' zei ze uiteindelijk zachtjes en voorzichtig. Daarna probeerde ze wat rechterop te staan, sierlijker en zelfverzekerder, zoals ze normaal hoorde te zijn.''Mijn naam is Anuri.'' sprak ze, terwijl ze probeerde vriendelijker te klinken, al was ze daar niet al te getalenteerd in. Ze keek met haar af en toe krankzinnig uitziende lichtblauwe ogen in die van hem, en viel ineens stil terwijl ze net van plan was om haar bek weer open te trekken en te vragen om zijn naam. Haar poten voelden ineens als pudding en haar maag leek zich om te keren. Haar pupillen werden even groot wanneer ze realiseerde waar ze mee bezig was, en schudde snel haar kop. Gelukkig was ze een dier en had ze een vacht, want als mens had ze overduidelijk een rode kop gehad. Ze schraapte haar keel en sprak snel. ''En met wie heb ik het genoegen?'' vroeg ze met gemeende interesse tegen hem, en wachtte daarna af.

Ze verbruikte haar laatste adem, Juvé kon het zien. Ze was moe en uitgeput van het vechten, van de natte vacht die haar enkel maar verzwaarde. Ze was de instorting nabij. Toch hief ze haar kop weer naar hem op toen hij begon met spreken. Vermoeid maar trots. De enige reactie die hij terug kreeg op zijn woorden was een knikje. Juvé zag dat gebaar als toestemming om verder te gaan met zijn verhaal. Eerst leek de hond te twijfelen maar daarna stemde ze toch toe en vertelde haar naam. Ze bleef hem aankijken terwijl de hond zichzelf als Anuri voorstelde met haar intens blauwe ogen. Een kleur die zo op je netvlies brandde dat het Juvé pijn begon te doen. Maar een prettig soort pijn. En een vreemd gevoel overviel hem. Een gevoel dat hij al vreselijk lang niet meer had ervaren. Niet meer sinds Oriël flitste even kort door zijn gedachten. Hij wist wat het was maar weigerde eraan toe te geven dat het hem overkwam. Maar toen Anuri naar zijn naam vroeg kon hij zich niet langer inhouden.

Zijn spitse snuit leek open te barsten en toonde een grijns met hagelwitte scherpe tanden erin verscholen. Stap voor stap verzette hij zijn poten terwijl hij dichter naar Anuri liep. Zijn pootafdrukken in de sneeuw werden steeds minder diep tot ze uiteindelijk volledig verdwenen waren en Juvé letterlijk lichter was dan sneeuw. Toch, als je hem nu zou proberen om te duwen zou hij nog altijd zo stevig staan als een rots. 'Ik ben de laatste bries die de wind uitademt voordat hij gaat liggen en de wereld in oorverdovende stilte hult. Ik ben de adrenaline die het bloed in je lichaam steeds sneller laat stromen. Ik ben de passie en de intensiteit die twee dansers op een dansvloer voelen,' sprak hij zacht en voor de verandering een keer niet dreigend terwijl hij steeds dichter naar Anuri liep en voor haar bleef staan. Zijn gifgroene ogen trokken zich niet weg van de ijsblauwe van haar.

'Maar ik sta voornamelijk bekent als Juventus, heer van de Onderwereld, God van Infernum, de Vervloekte van de Zondaars,' fluisterde hij zacht tegen haar. Hij zette weer een paar passen bij Anuri vandaan. Waarom zei hij al die dingen? En waarom leek ze zo verdomde veel op Oriël? Het was om gek van te worden. Maar dat was het fijne aan het zijn van een Godheid bedacht Juvé zich terwijl hij zijn blik weer op Anuri richtte. Sterfelijke regels golden niet meer voor je.

Hij kwam dichterbij haar. Keek met zijn gifgroene ogen in de ijzige blauwe ogen van de vrouwelijke hond. Begon zichzelf voor te stellen, met lange sierlijke zinnen die in haar oren als een soort rijmwerk klonken. Anuri luisterde aandachtig, ook al zorgde deze mooi klinkende informatie er alleen maar voor dat ze meer in de war raakte door deze metgezel. Ze hield haar mond en moest zichzelf inhouden om niet te piepen van de kou en de kracht die langzaam uit haar poten vandaan leek te vloeien. Uiteindelijk kwam hij bij zijn laatste paar zinnen, stelde zich voor als Juventus, heer van de onderwereld, en voegde nog enkele synoniemen toe. God van Infernum. Infernum, was dat niet de Infernum? Maar als diegene die nu voor haar stond de waarheid sprak, dan moest dat dus betekenen dat diegene die ze voor zich had de duivel was? De zogenoemde Satan, die macht had over het rijk en de zielen die er heen gingen, de zielen die hun leven verprutst hadden door slechte dingen te doen, waarna ze vervolgens in de Infernum eeuwig moesten branden in het vuur?

Anuri slikte, probeerde dingetjes op een rij te zetten terwijl haar lichaam en geest beide niet mee wilden werken. Het voorstellen van de vos maakte alleen maar meer vragen bij haar los. Sprak hij de waarheid, moest zij hem geloven? Ze had natuurlijk wel de neiging dat tegen hem te schreeuwen, maar nu ze een stuk vermoeider en minder druk was bedacht ze zich dat het misschien wel helemaal geen zin had. Daarbij zou het wel verklaren waarom hij net in het gevecht voor haar verdwenen was en elders weer verscheen. Dat was toch duidelijk iets bovennatuurlijks wat ze anders nooit zou kunnen plaatsen. Maar als hij de god van Infernum was, wat deed hij dan hier beneden? Wilde hij de zielen hebben van diegenen die ze net begraven had? Dát was het, dat moest de reden zijn. Een god zou anders nooit contact leggen met een willekeurige vreemdeling. Meteen voelde ze zich schuldig. Maar als hij de zielen wegstuurde van Bubble en die hermelijn, gingen ze dan naar Inferum? Of ergens anders heen? Stiekem hoopte ze niet Infernum, want slecht waren ze volgens haar niet.

Ze slaakte een klein zuchtje, niet wetende wat te doen of te zeggen. Ze voelde zich totaal overrompeld en verslagen. Het enige wat ze er nu uit kreeg was een paar zinnen waarin zij zichzelf voorstelde. ''Mijn naam is Anuri. Verder heb ik er niks interessants aan toe te voegen, ik ben tenslotte maar een doodsimpele hond.'' zei ze, iets denigrerend. Ze staarde kort naar hem, en begon zich toen ineens af te vragen wat hij met háár van plan was. Wat als ze hier vandaan rende en het door zou vertellen dat ze de duivel had ontmoet? Dat zou hij niet willen. Moest hij haar nu vermoorden nu ze wist wie hij was? Het leek haar dat de duivel moorden geen probleem vond, zeker niet als het om iemand ging als haar. Ze liet haar oogleden iets vallen, en zakte daarna door haar knieën. Zuchtend keek ze naar de grond. Waarom was ze zo onbenullig en zwak? Ze was geen partij voor diegene die ruleerde over de onderwereld. Nou ja, nu ze er zo bij lag kon ze er tenminste achter komen wat zijn bedoelingen waren. Hij kon haar nu een genadeklap geven, of hij kon haar overeind helpen. Ergens hoopte ze toch op het laatste.

Na zijn boekwerk aan voorstellingen te hebben tentoongespreid aan de hond bleef Juvé haar zwijgend aankijken, benieuwd naar haar reactie. In al die eeuwen dat hij nu over deze vervloekte aarde liep had hij allerlei reacties gezien. Geschokt, ongelovig, genadig, smekend, kwaad, furieus. Alles had hij meegemaakt. De reactie van de hond was er echter één die Juvé nogal verraste, al kon het komen door de vermoeidheid die duidelijk van haar af te lezen was. Maar ze bleef er vrij kalm onder. Een reactie die Juvé als prettig kon beschouwen. Natuurlijk was het leuk als iedereen bang van je was. En het was nog leuker om degene die dat niet waren eens goed de stuipen op het lijf te jagen. Maar uiteindelijk bleef je alleen achter. En bij deze hond was dat gevoel er niet. Maar zoals Juvé al eerder had gedacht, dat kon ook door de vermoeidheid komen.

Ze waren al een flinke tijd in gesprek dat Juvé zich besefte dat hij eigenlijk haar naam niet wist. Er was al eens eerder vandaag zo'n gedachte opgekomen. Hij had makkelijk aan haar naam kunnen komen. Dat was één van de makkelijkere dingen die je als Godheid kon doen. Maar hij had er deze keer geen behoefte aan gehad om van te voren haar naam te weten. In plaats daarvan had hij het op de ouderwetse manier gevraagd. En ze had hem geantwoord. Haar naam was Anuri. En zodra ze uitgesproken was verscheen er op Juvé's snuit een grijns. 'Ik zou niet doodsimpel zeggen,' was het enige wat hij zei. Hoewel hij het nooit hardop zou uitspreken was zij het geweest die met haar vervloekt mooie blauwe ogen iets nieuws in hem had weten los te maken.

Maar het volgende moment zakte Anuri door haar poten. Juvé kon zichzelf ervan weerhouden om direct op haar af te rennen. Waarom wilde hij haar redden van een pijnlijke val? Zoveel sympathie voor één creatuur had hij nog nooit gevoeld. Behalve misschien...Oriël. Nee! Hij moest haar verdrijven uit zijn gedachten. Hij wilde het niet allemaal nog een keer meemaken. Maar toch, Juvé's blik bleef gericht op Anuri. Hij liep op haar af. 'Sluit nog niet je ogen. Het is nog geen tijd om te gaan,' sprak hij zacht. Juvé sloot zijn ogen. Langzaam viel hij uit elkaar in kleine asdeeltjes. En met hem, zo ook Anuri, aangezien hij haar mee nam naar een plek waar ze van de vermoeidheid en de kou niet zo snel van haar stokje zou gaan.