Inachus ontwaakte uit zijn winterslaap...veelte vroeg maar hij had honger, hij groef zichzelf uit het hol dat vlak tegen het meer aan lag en werd verwelkomt door sneeuw maar het boeide de grote krokodil niet zoveel zolang er maar prooidieren waren vond hij het allemaal best en met die gedachte sleepte hij zijn zware lompe lichaam het koele meer in waarna er vreemde sporen in de sneeuw achter bleven.
Gelukkig voor Inachus was de temperatuur op de bodem van het meer nog best redelijk en hier bleef hij dus ook een tijdje liggen starend naar het water oppervlak waar hij door de rustige bewegingen van het water al snel in zijn gedachtes verzonk.

Hij was blij met het grote territorium wat hij helemaal voor zichzelf geclaimd had, een reusachtig meer helemaal voor hem, met zijn enorme ego beschouwde hij dit meteen als zijn koninkrijk en hij was de koning, de heerser, de opper machtigste, de god, en het monster van het meer.
Hij kon nog uren door fantaseren over hoe superieur hij was maar hij zou toch op jacht moeten gaan, hij had al een flinke tijd niks meer gegeten.
Gedreven door de honger zwom hij rustig langs de kant van het meer zoekend naar dorstige prooien, hij had wat zien bewegen en bleef doodstil liggen als een boomstam in het water.

-Wie heeft de ballen om hier te posten? sssh hij bijt niet...toch? jij beslist  

[God Note]- Remission omdat je je gedraagt als een egoïst en het hele meer voor jezelf houd

Inachus ogen vielen op een flinke maaltijd die waarschijnlijk wat wilde drinken uit ZIJN meer, een prachtige witte leeuw, om een leeuw neer te halen had je flink wat kracht nodig maar hij wist dat hij dat zou kunnen, hij was groot en sterk genoeg om dat voor elkaar te krijgen, ieder dier dat namelijk uit zijn meer kwam drinken betaalde een hoge prijs.
Inachus grijnsde bij deze gedachte....
"lig je lekker?" klonk de stem van de leeuw die hem nu overduidelijk door had, Inachus keek de leeuw fronsend aan terwijl hij in zijn gedachte vloekte hij had zich weer eens laten afleiden door zijn eigen superioriteit, waarom moest hij nou weer zo geweldig zijn.
Hij gromde vervolgens geïrriteerd naar de leeuw, die nu ook te ver op het land stond om aan te vallen.
Hij deed zijn best om een plan te smeden om deze indringer in zijn territorium toch uit te kunnen schakelen maar zijn brein hielp niet echt mee, De eerste paar plannen die hij bedacht eindigde met hem als de heerser van de hele wereld waarna hij zwijmelend fantaseerde over hoe de goden zijn slaaf zullen zijn, hij grinnikte wat in zichzelf, hij was inderdaad superior genoeg om wereldheerser te worden en natuurlijk was hij beter dan alle andere levende wezens, die miezerige kansloze levens vormen moesten maar eens meer respect naar hem tonen maar hij moest focussen op wat er nu aan de hand was en zich niet steeds laten afleiden...  uiteindelijk besloot hij toch maar een gesprek met deze indringer aan te gaan, met wat geluk zou hij hem toch nog kunnen grijpen, en zou dit niet gebeuren kon hij hem op zijn minst weg jagen.

"Ik lag hier heerlijk totdat jij hier mijn rust momentje kwam verstoren" begon Inachus op een schijnheilig lief toontje "vroeger was dit meer misschien van iedereen maar nu is het van mij! en om hier te drinken betaal je een prijs" brulde hij vervolgens waarna hij er nog grinnikend aan toe voegde "kom maar hier leeuwtje en betaal je prijs" waarna een lange kwaadaardige bulderende lach liet horen.
Toen hij klaar was met lachen zwom hij langzaam en dreigend dichter naar de leeuw toe en met zijn bek wijd open gesperd. "betaal je prijs" histe hij op een gevaarlijke toon naar de leeuw

Gazali keek rustig naar de krokodil die daar breeduit lag, pochend en hooghartig met valse kleine oogjes. "Ik lag hier heerlijk totdat jij hier mijn rust momentje kwam verstoren" de leeuw trok zijn wenkbrauw omhoog en schraapte met zijn grote poot over de grond. Nee, geen fijn wezen om een gesprek mee te hebben. Natuurlijk niet, het kwam vaak voor bij krokodillen dat ze nogal vol waren van zichzelf. Het was bij deze wel erg extreem waardoor Gazali er moeite voor moest doen om niet in de lach te schieten. Hij had het er over dat dit meer van hem was, dat hij het bezat en dat je er een 'prijs' voor moest betalen. De witte leeuw grinnikte met een diep geluid in zijn borstkas en keek de grote krokodil aan alsof hij niet zoveel was als hij zich voordeed, wat ook waar was in de ogen van Gazali. ''Een prijs? Een prijs zeg je, nou ik zal je wat anders zeggen. Sinds de tijd dat de mens, nietige schepsels van de aarde, deze wereld hebben verwoest, vernederd en niet het respect hebben getoond wat het verdient. Sinds de tijd dat wij dieren 'vrij' rond kunnen lopen, heb ik nooi meer iets gehoord over prijzen of voorwaarden.'' Gazali keek omhoog en daarna weer over het meer naar de krokodil. ''Het leven zelf heeft vele prijzen en hindernissen, maar jij bent vrijwel zeker het laatste schepsel die daar beslissingen over maakt. Waarom zou ik in godensnaam, naar jou luisteren, uit de kluiten gewassen hagedis? In het water zal ik verdrinken en zul je mij kunnen verslinden. Alleen ik blijf ter land, wel zo eerlijk vind je niet?'' Gazali keek naar de oever waar nu meerdere dieren stonden te drinken en zuchtte even, zijn warme adem zich verspreidend voor hem. ''Om dit sort dingen van wezens te eisen, zul je eerst de kringloop van het leven moeten begrijpen.'' Gazali stond op en begon langs de oever te lopen, rustig en kalm. Elke stap liet sporen achter in het zand. Het boeide hem niet zoveel, al zou kroko hem volgen. Hij voelde de wind in zijn manen blazen, hij genoot er van en zag de dieren uitwijken voor hem. Het waren kleine herten en wat kleinere dieren. Gazali draaide even met zijn ogen en keek toen achterom. Hij kon de kokodil wel begrijpen waarom hij zo verbitterd was. In deze wereld waar alles een zootje was en er geen logisch iets zat in de dieren of bevolking, kwamen er erg weinig wezens van de eigen soort voor. Enkel de dieren die hier altijd hadden geleefd zoals vossen, herten en andere dieren waren er veel. Gazali was vrijwel de enige leeuw, tenminste zover hij dan wist. De dieren zoals zebra's uit dierentuinen of antilopen, waren lang geleden als verschoten. Soms zag hij er een, maar die liet hij lopen. De onschuldige dieren die enkel gras nodig hadden om verder te leven, niet boven aan de voedsel keten stonden hadden het eigelijk best goed. Grote groepen van je eigen soort, genoeg eten en veel meer. Daarbij ook de mogelijkheid om je voor te planten. Als Gazali dat wilde, moest hij een leeuwin tegen komen. Je begrijpt me al, onbegonnen werk. Alleen die omstandigheden van carnivoren, grote 'gevaarlijke' dieren waren bar. Niet eens omdat dat wat je misschien nu denkt. Nee, ze waren simpelweg eenzaam. De meeste rende zo snel mogelijk weg, om niet te worden opgegeten, waren bang en keken wel drie keer uit voordat ze met een leeuw gingen staan praten. Daarom keek hij nu om naar de krokodil, hij kende het gevoel van eenzaamheid. Niet dat het dier het toe zou geven of wilde laten merken, of zels ook maar in de gaten had, hij zou het nooit toe geven. Het dier was wreed en wraakzuchtig, iets wat Gazali van zich had afgezet toen hij de kans kreeg. Met moorden en kwaadaardige dingen bereikte je hier vrijwel helemaal niks.