De strijd die Ghost leverde, was zwaar. Even later kwam het beest op haar af, maar omdat ze naar Ghost keek had ze dat niet door. 'Ghost! Gaat het?', riep ze bezorgt. Ze keek voor zich en zag het beest naar haar toe komen. Ze gaf een gil en mepte weer op zijn hoofd. Doordat het beest een poot had verloren, wankelde hij even. Dat gaf haar de kans om de bijl te pakken, en deze naar Ghost te schuiven. Het kostte moeite maar met wat gewrik was de bijl los. Ze kon hem op een haar ontwijken toen hij omhoog stootte, en ze gaf hem weer een mep. En nog een. En nog een. 'Bring it bitch!', riep ze strijdlustig. Ze hakte in op de kop, en langzaam werd het beest stil. Hijgend stopte ze en zakte op haar knieën. 'Ha...het is....gelukt...'.

Snel kroop ze naar Ghost en bekeek zijn verwondingen. 'Doet het erg zeer?'. Ze scheurde een stuk van haar shirt af, die ondertussen helemaal gerafeld was, en veegde het bloed weg. Daarna verbond ze zijn arm, en trok ze zijn shirt iets omhoog, waar ook een paar sneeën tevoorschijn kwamen. Snel depte ze deze en trok het shirt toen weer omlaag. 'Hij is nu dood, dus er is geen gevaar meer'.
Ze glimlachte even en keek hem toen aan. Haar glimlach verdween en ze keek hem twijfelend aan. 'Ghost?'. Haar stem klonk zacht. 'Waarom...heb je met gekust?'....

Thom probeerde zich door het gat te proppen, maar voor het eerst in zijn leven zaten zijn spieren hem in de weg. Hij was net iets te breed, en hoewel hij zich in alle bochten wrong, het lukte hem niet om er door heen te komen. Hij gaf zijn wanhopige pogingen en ontspande.
Toen hij zich echter naar achter wilde bewegen kwam hij niet verder. 'Whattehell? Shit ik zit vast! Hikari! Gaby help!'. Hij keek wanhopig door de andere kant van de grot, en ontdekte toen nog een jongen...man. 'Kun jij niet helpen? Jij ziet er redelijk sterk uit'.
Hij schudde zijn kont om los te komen maar het hielp niks. Hij zat muurvast...

Kort i know maar tkan ffies niet anders. Vervolg van: Insert title here

Hoewel Ghost het beest niet weg kon houden van Hikari hield ze zich uitstekend zonder zijn hulp. Het beest moest zeker hoofdpijn gekregen hebben van de klap die Hikari hem gaf. Hoewel ze een riskante actie uitvoerde om zijn bijl te pakken te krijgen, verwondde het beest haar niet. 'Bring it bitch!' Dit schreeuwde ze, terwijl ze de pikhouweel hard in de kop van het beest sloeg. Het beest was op slag dood, maar toch sloeg Hikari nog een keer extra in de kop. Snel kwam Hikari naar hem toe en vroeg bezorgt hoe het met hem ging. "Het gaat prima... dank je" Zei hij dankbaar. 'Hij is nu dood, dus er is geen gevaar meer' zei Hikari, nadat ze hem kort had verzorgt. even was het stil en Ghost keek naar het beest. 'Ghost?'. Haar stem klonk zacht, maar toch trok het direct zijn aandacht. 'Waarom...heb je met gekust?'.... Het bloed stroomde direct naar zijn hoofd, waardoor er een gloed door zijn huid liep. "Ik uh... Ik wilde je laten zien hoeveel je voor me betekend... ook al ken ik je nog erg kort... Je bent gewoon speciaal voor mijn gevoel..." Hij zei het een beetje verlegen.

Plots werden ze gestoord door een onbekende stem. 'Whattehell? Shit ik zit vast! Hikari! Gaby help!' Ghost keek waar het geluid vandaan kwam en zag een jongen in een gat zitten. 'Kun jij niet helpen? Jij ziet er redelijk sterk uit' De jongen had het duidelijk tegen hem en hij stak dan ook meteen zijn armen in het gat en trok de jongen zijn kant op. Echter bleef de jongen vastzitten. Ghost wilde het net opgeven toen de jongen ineens losschoot. Ghost donderde bijna achterover, maar de jongen was nu in ieder geval los. Plots kroop er nu ook een meisje door het gat heen “Told ya i would get ya free?” zei ze richting de onbekende jongen. Ghost stond een beetje vreemd te kijken naar de twee onbekende mensen. Hij pakte zijn zaklamp in zijn hand, die hiervoor aan zijn riem bungelde. Het extra licht dat hij nu op de 2 onbekende mensen scheen hielp hem om ze beter te kunnen zien. "Ok... dus wie zijn jullie? en wat brengt jullie precies hier??" Het verbaasde Ghost dat hij in korte tijd 5 mensen had gezien op een plek die naar zijn idee uitgestorven was. Daarnaast had hij een of ander monster bevochten die volgens hem hier helemaal geen voedsel zou moeten kunnen vinden... Of leefde hier een heleboel beesten die een voedselketen vormden?

Ghost stelde vragen aan de twee, maar Hikari was stil. Is hij...die jongen...'Thom?.....THOM!!!!THOMMIE!!'. Het volgende moment vloog ze hem om de hals en drukte een kus op zijn wang. 'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien! Je weet niet half hoe blij ik ben!'. Tranen biggelde voor de tweede keer sinds die dag over haar wangen. Haar eigen broertje, waarvan ze had gedacht dat hij dood of vermist was, stond in levende lijve voor haar.
Ze liet hem los en vroeg: 'hoe gaat het met je? Je ziet er niet slecht uit! En wie is dit meisje?'. Plots kregen haar ogen een ondeugende blik. 'Ga me niet vertellen dat je voor het eerst een serieuze relatie hebt hè?'. Ze wendde zich naar het meisje en stelde zich voor. 'Ik ben Hikari, Thom's oudere zus. En dit hier is Ghost'. Ze pakte hem bij de arm en en grijnsde even plagerig. 'Hij kan chagrijnig over komen, maar daar moet je maar doorheen prikken. Ik heb het tot nu toe ook met hem volgehouden'.
Met twinkelende ogen keek ze de twee aan, en keerde zich daarna naar Ghost. 'Dit hier, is mijn broertje, waar ik naar op zoek was. Als ik had geweten dat hij in de buurt was, dan zou ik nooit de grotten in gegaan zijn'. Ze stopte even en keek Ghost aan. 'Maar aan de andere kant', zei ze met een fluisterstem, 'dan zou ik jou nooit ontmoet hebben...'.
Ze glimlachte even en keek hem toen met een warme blik aan. 'Ik heb je trouwens niet eens bedankt voor het feit dat je me meerdere keren hebt gered. Bedankt'. Na die woorden draaide ze zich om en wenkte iedereen. 'Let's go! We moeten deze grot uit komen'....

Gart was achter Thom gaan schuilen en ag al snel dat de blondere mevrouw dichterbij kwam. De vonkel in haar ogen waren part maar vriendelijk naar haar toe. Wacht… wat zei ze… Vriendin… Friend.. ‘Wait.. WHAT..?! Does she mean… BOYFRIEND?!’ Ging het snel door haar gedachten heen en haar armen schoten haast omhoog. Daarna gingen haar armen naar borsthoogte en al snel gingen ze heen en weer in een horizontale lijn. “Nonnononono you are getting this all wrong!” Sprak ze gehaast. Ze was snel achter Thom vandaan gegaan en keek hem aan, daarna naar de blonde mevrouw. Wat dacht die wel niet?! Ze keek naar de jongen met het zwarte haren. Er was wat apart aan hem… “ Mijn naam is Gart Gabriël.” Sprak ze wat gehaafd, beetje gebrekkig maar het lukte haar wel. Ze ging er wat bij zitten en voelde zichzelf niet zo lekker worden, haar maag deed als enige zeer. ‘How long was it that I ate something?’ dacht ze bij haarzelf. Haar maag gaf een flinke knor dat wlde je niet weten. Het was nogal geërgerd naar haar idee. En keek gelijk weg van de groep. Ze stond op en trok haar vestje weer uit en sloeg deze met een knoop rond haar middel. Niet overal op haar blousje was het meer wit, maar het was beter dan niks. Zolang het maar niet mijn BH in loopt… Dacht ze wat onzeker.

Ghost keek de 2 onbekenden aan terwijl Hikari hem ineens aan Haar broer voorstelde Hij bleek Thom te heten. Fijn... dacht hij bij zichzelf. Nog meer reden voor haar om te gillen... als die 2 nieuwen maar een beetje kalm blijven vind ik het best. Hierna keek Hikari duidelijk naar het andere meisje en zei iets over een serieuze relatie? hij had even niet goed geluisterd, maar het meisje bleek er nogal gestoord van te raken. Plots was ze hysterisch aan het ontkennen. Gart Gabriël noemde het meisje zichzelf. "Pff wat een naam voor een meisje..." Ghost had de neiging om weg te lopen van de rest. Het was hem te druk en opvallend. Toen die gedachten door hem heen schoten moest het meisje ook nog eens haar maag laten horen. kom op... dit ga je niet menen toch?! terwijl hij wat te eten uit zijn tas haalde riep hij nors "Vangen gart" waarbij hij de naam verkeerd uitsprak. Kort hierna gooide hij een netjes verpakt etenspakketje naar haar toe. "En heb jij toevallig ook honger?" Hij keek naar Thom, die iets rustiger leek te zijn dan Gart. Tijdens zijn vraag aan Thom hield hij wat te eten voor Hikari, zodat ze het aan kon pakken als ze wilde.

Ik hoop niet dat die 2 meegaan... ze zijn me veel te opvallend... al ben ik bang dat Hikari bij haar broer zal blijven hangen... Pff waarom wil ik Hikari ook als weer niet achterlaten? Zijn gevoel voor Hikari en de drang om weg te gaan van de rest botsten met elkaar, dus hij moest het voorlopig maar even aankijken.

Gart begon te ontkennen dat Thom en zij iets hadden en Hikari grinnikte. Ze mocht haar wel. Toen haar maag begon te rommelen, gooide Ghost een pakketje met eten naar haar. Hikari fronst haar wenkbrauwen. Lag het aan haar of was Ghost's humeur gedaald?
Ze schrok op uit haar gedachten toen hij haar wat eten voor hield. Ook Thom kreeg wat voor zich, maar Hikari schudde nee. 'Bedankt, maar ik heb niet zo'n honger'. Een gedachte was bij haar naar binnen geslopen. Wat als Ghost weg wilde van hen? Ze had haar broer gevonden, en daarom was ze de grotten naar binnen gegaan. Het leek net alsof Ghost wat meer open naar haar werd, en dan gebeurt er dit. Niet dat ze het niet leuk vind. Integendeel! Ze heeft haar broer terug!
Maar iets in haar twijfelde en zeurde dat ze met Ghost moest praten. Aarzelend stond ze op en ging naast Ghost zitten. 'Heey..uh, gaat het? Je lijkt nogal...chagrijnig? Nou niet echt chagrijnig maar een beetje boos, nou ja niet echt boos maar uhh..'. Waarom stotterde ze in vredesnaam? 'Ik hoop dat je een beetje met mijn broer kan opschieten, en met Gart natuurlijk. Je..gaat toch niet weg? Neel laat maar ik brabbel maar wat'. Ze lachte een beetje verlegen en stond toen op. 'Kom op mensen, laten we voort maken. Ik wil deze grotten uit!'.
Met flinke pas liep ze voorop, terwijl ze een lichtje scheen. Het was echt pikkedonker voor haar, en natuurlijk struikelde ze over een steen. 'AU! Klote steen! Wat lig je hier nou hinderlijk te zijn!'. Gepikeerd schopte ze de steen weg, en liep mokkend verder....

Ze verdoemde zichzelf dat ze een rammelende maag had. Ze was net even druk maar, door haar maag zelf werd ze al snel weer rustig. Ze schrok even toen er een pakketje naar haar toe gegooid werd. Hier was ze niet de beste in en wist het dan toch nog te vangen. Ze bekeek het van verschillende kanten en wilde hem bedanken. Deze gedachten veranderden toch echter toen ze hem niet zo vrolijk zag. Nu wist ze zeker dat ze niet echt gewenst was bij hem. Door Ghost’s uitdrukking begon ze zich meer af te vragen hoe en wat, zou ze het wel moeten eten, moest ze er nu wel bij blijven… “It is really okay for me to eat this..? “ Vroeg ze wat klein en voorzichtig. Het drukke vrolijke meisje van net was niet zo druk meer als net, ze was nu in het tegendeel. Teruggetrokken en erg voorzichtig. Net zoals ze Thom voor het eerst leerde kennen. Nadat ze geen antwoord had gekregen begon ze het pakketje voorzichtig open te maken. Het zag er lekker uit, maar dat was alles als je honger had. Voorzichtig nam ze er een hapje van en keek heel schichtig om haar heen. Niet omdat ze bang was dat iemand haar eten nam, maar meer in de zin van gaat iemand weg of ben ik al alleen? Ze at rustig de rest op zodat het wat meer zou gaan vullen en zij zelf er wat meer aan had. Ze bleef verder stil en keek naar hun toe. Ze voelde zich door Ghost niet zo erg meer op haar gemak. “So…” Begon ze met grote spijt aangezien ze haast wat ogen kon voelen. “What now…?” Ze keek maar naar de grond toe en sprak het allemaal rustig uit.

// Hehe :3 Derp Gart, ze is altijd zo XD Maar je zal wat moeten doen om haar weer uit dat schildje te krijgen die ze nu vormt.

Na een tijdje naar het pakketje te hebben gekeken vroeg Gart bangig “It is really okay for me to eat this..? “ Ghost keek haar aan alsof ze stom was. "als je het niet wilt mag je gerust teruggeven hoor... van mij hoef je niet te eten" Het was heel bot gezegt. Een tijdje was het kleine meisje stil, maar sprak plots verlegen “So…” Het was weer kort stil waarna ze wat moeilijk vervolgde “What now…?”

'Bedankt, maar ik heb niet zo'n honger' Was Hikari's reactie toen hij haar wat te eten voorhield. kort daarna liep ze naar hem toe en begon tegen hem te praten 'Heey..uh, gaat het? Je lijkt nogal...chagrijnig? Nou niet echt chagrijnig maar een beetje boos, nou ja niet echt boos maar uhh..'. Ghost keek haar even aan. "Ik hou gewoon niet van nieuwe mensen... zeker niet als ze overduidelijk aanwezig zijn..." 'Ik hoop dat je een beetje met mijn broer kan opschieten, en met Gart natuurlijk.' Ghost keek haar een beetje pijnlijk aan "die twee maken te veel geluid in een doodstille grot..." hij keek ze heel kalm aan en had maar wat goed door dat ze hem prima konden verstaan. 'Je..gaat toch niet weg? Nee! laat maar ik brabbel maar wat'. Ze lachte een beetje verlegen en stond toen op. 'Kom op mensen, laten we voort maken. Ik wil deze grotten uit!'. Dapper stapte ze vooruit om een pijnlijke kreet te laten ontsnappen 'AU! Klote steen! Wat lig je hier nou hinderlijk te zijn!' Het leek of ze de steen wegschopte.

Ghost liep achter haar aan, niet omkijkend of de andere 2 meekwamen. Van mij mogen ze daar blijven zitten... al zal Hikari waarschijnlijk wel omkijken voor haar broer... Zo klonken Ghost's gedachten op het moment. zachtjes legde ghost zijn hand op de rug van Hikari, toen hij haar had ingehaald. hij zei dan wel niets, maar hij keek haar toch nog wat blij aan. Hikari is wijzer geworden sinds ik haar bij dat ondergrondse meer heb gevonden. Ik had anders van haar verwacht toen ik haar daar zag. Ghost werdt uit zijn gedachten getrokken toen hij het geluid van stromend water hoorde in de verte. Het klonk aangenaam en hij wilde er snel naar toe. Echter pakte hij Hikari vast voordat ze wilde gaan rennen. Ze zouden zich niet moeten haasten. Waar water is, is leven. en tegenwoordig was iets dat leefde een gevaar. Misschien was zelfs het water wel gevaarlijk. Ghost keek Hikari kalm maar alert aan, hopend dat ze hem zonder geluid al begreep.

Hikari voelde Ghost's hand op haar rug. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan en zag hem een beetje blij kijken. Verbaasd keek ze hem aan. Waar was hij nou blij om? Ze wilde het hem net vragen toen ze stromend water hoorde. Haar eerste gedachte was dat ze er heen wilde, en zo snel mogelijk. Ze keek achter zich en zag de andere twee die volgde. Ze wilde haar pas versnellen toen Ghost haar vast pakte. Ze keek hem vragend aan en hij leek haar te waarschuwen. Ze keek om naar de donkere gang voor hem, en knikte, ten teken dat ze het begreep.

Voorzichtig liepen ze verder, en ze knipte haar zaklampje aan. De gang werd alsmaar donkerder, en ze wist niet wat er voor haar was. Plots ging haar lampje uit. 'Fuck!', schold ze zachtjes. Ze pakte Ghost vast en en schuifelde voetje voor voetje vooruit. Plots begon het pad te dalen en natuurlijk gleed ze weer eens uit. Omdat ze Ghost vast had, trok ze hem mee. Ze gilde even en verloor haar grip op hem. Ze rolde naar beneden en voelde pijn door haar hele lichaam. Het volgende moment rolde ze over een vlakke grond. Daarna viel ze in het water, en ze kreeg een schok van de kou.
Snel greep ze de kant en hapte naar adem. Zo snel als ze kon, klom ze weer de kant op en ging liggen. Alles deed zeer. Haar hoofd bonkte, en haar rug en armen deden zeer. 'G-Ghost. Thom. Gart. Help', zei ze schor en zacht. Het was pikkedonker en ze wist niet hoe haar omgeving eruit zag. Ze voelde om zich heen, maar kon niks ontdekken. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, als ze de kracht had. Waarom moest dit haar altijd overkomen!?

Ghost liep kalm, maar behoedzaam verder. Hikari deed haar eigen zaklamp aan als extra licht. Na een tijdje ging Hikari's lampje uit, waardoor de grond nu moeilijker te zien was. Plots hing Hikari aan hem met haar volle gewicht. Als hij het zag aankomen was het geen probleem geweest, maar voordat hij kon reageren rolde hij al van een heuvel af. Een plons klonk voor hem en hij had nu pas door dat er water in de buurt was. Ghost draaide zijn voeten naar voren en hoopte dat hij in het water zou eindigen.

Echter was dit niet het geval. Na een klein stukje in de lucht knalde Ghost op een rots. "Ohw! ik heb betere landingen gehad" Kreunde Ghost. "Hikari?" Het echode door de grot heen, ook al zei hij het niet zo hard. Eerst die zaklamp vinden, anders vind ik Hikari nooit... dacht Ghost bij zichzelf. Hij keek rond en zag een dof licht achter de rots vandaan komen. Hij keek om de rots heen en zag dat de zaklamp onder water lag. Pfff heb ik weer! Had dat niet even andersom gekund?... Ach nu blijven mijn spullen droog... Ghost deed zijn kleding uit en begaf zich in het water. Na een aantal pogingen kon Ghost diep genoeg duiken om de zaklamp te pakken en kroop weer snel aan de kant. Trillend van de kou gooide Ghost zijn Droge kleding weer aan. Snel scheen hij rond in de grot, maar zag niemand. "Hikari? Gart? Thom?" Hij scheen nog een keer rond om te kijken naar reactie.

Hikari's ogen waren dichtgegaan, en na een tijdje opende ze ze weer. Waar was ze? Het was pikkedonker. Ze rilde van de kou, en ze kwam langzaam overeind. Plots ging er een pijnscheut door pols. Ze voelde iets vochtigs en wist meteen dat het bloed was. Er zat zo te voelen een flinke snee. Hikari zuchtte en voelde over de grond of ze haar spullen kon vinden. Waar zou de rest zijn? Zou Ghost in orde zijn? Hij was immers ook gevallen

'Ghost...Ghost! Waar ben je? Ben je oke? Thom?! Gart?!'. Voorzichtig schuifelde ze vooruit, tastend als een blinde, in het donker. Plots zag ze een licht, en hoorde ze de stem van Ghost. Haar hele lichaam stond op scherp, en ze riep: 'Ghost!! Waar ben je?! Ben je oke?!'. Ze liep langzaam op het licht af, en zag hem in de verte zoekend rondlopen.
Hoe kon het dat ze zo ver weg van elkaar waren geraakt? Ze vielen tegelijk in dezelfde richting. Ze schudde haar hoofd en liep snel naar hem toe. 'Ghost! Godzijdank! ben je in orde?'. Ze omhelsde hem alsof ze hem een jaar had moeten missen.
'Het spijt me dat ik je heb meegesleurd. Het is altijd mijn fout weer. Het spijt me, wees alsjeblieft niet boos!'. Het meisje keek schuldbewust naar Ghost, niet wetend dat de wond bij haar pols flink bloedde. 'Je bent warm...', zei ze en kroop onbewust dichter tegen hem aan...

Plots was ze weg. Naar beneden? Thom tastte met zijn vingers langs de muur. Hij had totaal geen licht en zag dus geen reet. Snel pakt hij een lampje uit zijn broekzak en zag en gang die naar beneden leidde. Ook zag hij kleerscheuren en dus besloot hij ook maar naar beneden te gaan. Hij schuifelde voetje voor voetje over het pad en kwam uiteindelijk uit bij een grote ondergrondse grot.
Iets verder op zag hij Gart langs de waterrand bewegen. "Gart! There you are!". Hij snelde naar haar toe en zuchtte. "Vertel voortaan waar je heen gaat oke? Ik maakte me zorgen". Hij pakte haar hand en lachte bemoedigend voordat hij met haar verder liep.
"Heb je Hikari en Ghost gezien? Ik geloof dat ze hier beneden zijn. Hikari blijft af en toe ook zo'n domkop".
Hij lachtte even toen hij terug dacht aan de vele stomme momenten met zijn zus. Hij scheen door de grond maar kon ze niet zien. Waar waren ze heen gegaan? Hadden ze elkaar eindelijk weer gevonden en dan gebeurt dit! Hij liep langs de waterkant en keek zoekend om zich heen. Hij hoorde in de verte eens stem. Ghost? Het was een lage mannenstem dus dat moest wel! Hij zocht verder terwijl hij zich focusde op de stem...

'Ghost! Godzijdank! ben je in orde?' Plots werdt hij van de zijkant vastgepakt. Hij herkende de stem van Hikari, waardoor zijn reactie rustig was gebleven. "Jah het gaat wel en met jou? niets aan de hand?" Hij klonk rustig voor de situatie. 'Het spijt me dat ik je heb meegesleurd. Het is altijd mijn fout weer. Het spijt me, wees alsjeblieft niet boos!'. Het meisje keek schuldbewust naar Ghost. " Iedereen had kunnen uitglijden... je ziet hier niks." Van binnen kon hij wel vloeken over de stomme actie van Hikari, maar hij wilde om een of andere reden niet boos tegen haar worden. Bovendien was ze al geschrokken genoeg. 'Je bent warm...', zei ze plots en kroop wat dichter tegen hem aan... "het is niet warm nee... zeker niet met al dat water." Plots viel hem op dat Hikari bloed aan haar pols had. Zonder iets te zeggen pakte hij haar arm strak vast. Waarschijnlijk zou ze hier vreemd op reageren, maar het bloedden leek ernstig. "Je bloed..." Hij klonk wat bezorgt. Zonder haar arm los te laten liet hij zijn tas op de grond zakken en pakte hieruit wat spullen. "Ik ga de wond schoonmaken en verbinden ok?" Hoewel hij om toestemming vroeg, zou hij tegenstribbeling toch wel negeren. Zo goed mogelijk verzorgde hij de wond, waarna hij het verbond. "zo veel beter!" Ghost keek Hikari aan, waarna hij even stil bleef en haar tegen zich aan klemde. "Doe volgende keer voorzichtiger ok?" hij keek haar streng, maar niet beschuldigend aan. "Kom we moeten ergens opwarmen... misschien vinden we wel iets dat warmte kan geven..." Ghost had al gezien dat er hier buizen langs de wanden gingen die misschien wel naar een veilige kamer zou leiden. "Of moeten we die andere 2 eerst nog zoeken?" het was duidelijk dat Ghost weinig zin had om Thom en Gart te zoeken.

Gart liep rustig langs de waterkant. "Thom..?" Vroeg ze ergens wat apart en verbaasd. Ze zag een fel lampje in haar ogen schijnen waardoor ze deze een beetje dicht moest gaan knijpen. "C-could you point it in a diffrent direction?" Vroeg ze verder en merkte hoe ze mee genomen werd aan haar hand. Ze moest ergens een beetje blozen en was dan toch blij dat het zo donker was. Ze krabbelde aan haar wang en liep verder mee met thom. "ïe, I haven't seen or heard them yet... I wonder if there okay... they did fall a long way down.." Ze liet haar hoofd een beetje hangen en maakte zich toch erge zorgen.

// flup sorry.

Hikari keek naar Ghost terwijl hij haar pols verzorgde. Ze keek hem dankbaar aan maar of hij dat kon zien was de vraag. 'Dankjewel. Dat voelt een stuk beter'. Ghost stelde voor om warmte op te zoeken, en vroeg toen of ze Thom en Gart nog moesten zoeken. Op een of andere manier was hij niet blij met de komst van haar broer, want dat hoorde ze aan zijn stem. Ze fronste haar wenkbrauwen.
'Ik weet totaal niet waar ze zijn. Laten we maar verder gaan en ondertussen zoeken'. Ze liep verder langs het water en keek de jongen vanuit haar ooghoeken aan. 'Wat is er mis met mijn broer?', vroeg ze, terwijl ze voorzichtig vooruit liep. Haar hoofd begon steeds meer te kloppen, wat vreemd was aangezien ze in het begin niks had gemerkt. Ondertussen warmde ze haar handen, want ze waren steenkoud geworden.
Ze begon te rillen, wat het werd steeds kouder. Plots hoorde ze weer gelach, en het bekende speelgoeddoosje. De muziek was een stuk enger geworden, en Hikari begon sneller te ademen. Dat meisje was in de buurt. Op een of andere manier voelde ze het. Sinds ze haar had gezien die eerste keer was het gevoel gebleven. Ze keek om zich heen en zag heel snel een schim aan de overkant voorbij gaan. Ze schrok en draaide zich om. Angst kwam weer naar boven, en ze greep haar shirtje aan de bovenkant vast.
Plots klonk een angstaanjagende gil, en ze verstijfde compleet. Ze ademde onregelmatig en bleef staan waar ze stond. Ze sloot haar ogen, en wachtte....

terwijl Ghost Hikari's pols verbond keek ze hem aan. 'Dankjewel. Dat voelt een stuk beter' samen liepen ze door de gang heen. Hikari had namelijk voorgesteld om tijdens het lopen te zoeken, aangezien ze geen idee hadden waar de andere 2 waren gebleven. 'Wat is er mis met mijn broer?' vroeg Hikari, terwijl Ghost haar in de gaten hield, aangezien ze goed gewond was. "geen idee, ik hou gewoon niet van onbekenden" Ghost keek haar rustig aan. "Ik ben gewoon liever niet in grote groepen als er problemen zijn." Ghost liep nu richting een buis "Misschien kunnen we deze buizen volgen... die moeten vast wel naar een machinekamer ofzo lopen." Plots klonk er gelach door de gangen, waarbij het bekende muziekdoosje ook weer speelde. Hikari verstijfde duidelijk, dus Ghost ging voor haar staan, zijn bijl al in de hand. Toen er plots een schim voor hem opdook twijfelde hij niet en sloeg met een flinke slag voor zich. een doffe klap klonk en de schim schoot weg naar achteren. "Kom mee!" Tijd voor Hikari om te reageren gaf hij echter niet en hij trok haar aan haar arm al weg door de gangen heen. De schim kwam echter alweer terug en Ghost sloeg voor een tweede keer. een ijzige gil klonk nu door de gang heen. Zich haastend door de gangen heen zag Ghost een lamp in de verte schemeren. Ghost ging er direct naartoe, waarbij hij Hikari niet achterliet. Hopend op een veilige kamer of iets dergelijks kwamen ze steeds dichterbij, maar wat Ghost niet wist was dat dit wel eens een hele grote fout zou kunnen zijn. De schim stond nu in de weg en Ghost sloeg zo hard mogelijk met zijn bijl naar de schim. De schim reageerde als een normaal lichaam, waarbij het tegen de grond klapte. Ghost trapte nogmaals, terwijl hij verder rende naar de deur. Toen hij bij de deur aangekomen was, opende hij snel de deur en trok Hikari naar binnen.

Nog even wachtend of er nog iets zou gebeuren bleef Ghost in vechthouding staan. Echter toen er 5 minuten niets gebeurde liet hij zich tegen de muur zakken. "Pff dat was hectisch" Zij Ghost zuchtend. Echter vlak daarna klonk er plots gegrom vanuit de kamer. Plots zag hij dat deze kamer helemaal niet leeg was.

Thom scheen snel met het lampje een andere kant op. 'Sorry', mompelde hij verontschuldigend. Hij kon duidelijk horen aan Gart dat ze zich zich zorgen maakte. 'Het komt wel goed Gart. Mijn zus is misschien blond, maar ze is sterk en ze heeft Ghost bij zich. Hij zal haar beschermen. Hoop ik'. Dat laatste zei hij zachtjes.
Hij wist niet waarom maar op een of andere manier mocht Ghost hem niet. Tenminste, zo'n gevoel had hij. 'Zeg eens, wat denk je van die twee? Zou dat een stel zijn ofzo? Ik bedoel, het gaat hier wel om mijn zus en ik wil niet dat ze bij een of andere creep beland'. Thom stelde de vraag langzaam zodat Gart het kon begrijpen. Ondertussen liep hij verder met zijn lampje.
Ineens hoorde hij een heel vaag gelach. 'Wie de hell is dat?', riep Thom verbaasd. Dat was Hikari niet en Ghost ook niet! Thom keek ongerust rond en rende een gang in. Daarbij trok hij Gart mee. Hij zag plots twee gedaanten voor zich opdoemen en wilde net wat roepen toen de voorste uithaalde met een bijl. Hij kon hem voor een deel ontwijken, want de punt knalde tegen s en schoot naar achter. Hij liep weer op hem af maar hij haalde alweer uit. Hij raakte hem met de punt tegen zijn schouder en hij viel op de grond door de kracht die erachter zat. 'Ghost?! Ik ben het Thom!', riep hij terwijl hij pijnlijk naar zijn schouder greep maar tegelijkertijd klonk er een ijzige gil in de gang. 'Godver wat is dat?!', riep hij geschrokken. Het was abnormaal hard en hoog. Hij zag ze weg rennen en gebaarde Gart dat ze mee moest komen maar wel op afstand moest blijven. Hij zette de achtervolging in en kwam er toen pas achter dat zijn lichtje nog heel zwak brandde. 'Shit!', schold hij. Hij stopte met rennen en draaide zich om. 'Gart, het lichtje is uit, ik ben ze kwijt geraakt en ik weet ook niet waar we zijn', gromde hij. Plots hoorde hij iets en draaide zich om. Er stond een donkere schim voor hem en hij wist niet wie het was....

'Zeg eens, wat denk je van die twee? Zou dat een stel zijn ofzo? Ik bedoel, het gaat hier wel om mijn zus en ik wil niet dat ze bij een of andere creep beland' Sprak Thom en ze keek hem aan. "well... Don't know... So far I saw they look like close people..." Ze sprak toch een beetje twijfelend maar bedacht zich dan maar dat ze beter verder konden gaan lopen. Echter Thom had dat plan ook al bedacht en ze moest flink bijbenen om ze beide nog bij te gaan houden. "Easy!" Zei ze toch tot grote verbazing dat Thom naar achteren viel. Ze werd mee getrokken door hem en belande zelf ook op de grond. "T-thom!" Schreeuwde ze nog en keek naar hem. Ze verstijfde ook bij de gil die er klonk en ze had haar handen in elkaar gevouwen voor haar borst. "T-thom? You okay?!" Sprak ze bezorgd en keek hem aan, maar de andere liep gewoon weer door. Ze bleef achter Thom lopen die voorop liep. Al haar zintuigen stonden op scherp en bleef voornamelijk op Thom kijken. Een maal dat hij zich omdraaide schrok ze kort ervan. "Wait.. what?" Vroeg ze ongelovig toen thom vertelde dat het lampje uit was gegaan. Ze griste dat ding uit zijn handen en bekeek het even goed, haalde de batterijen eruit en deed ze in de andere volgorde terug. Toch bleef er weinig uit komen, het was een zwakke straal en verlichte bijna niets. "Damnit..." Zei ze teleur gesteld en keek omhoog naar Thom en daarna achter hem. Haar ogen vergrootte terwijl ze Thom aan zijn pols naar hem toe trok. "Look out!!" Riep ze nog en was voor hem gaan staan.

Ghost draaide zich langzaam om, door een diep gegrom. Plots zag hij dat ze helemaal niet alleen waren, maar dat er 4 wezens in de kamer waren in plaats van 2 mensen. De twee rare wezens leken wel recht uit een horror film te komen. de eene had een scheve mond, lange klauw achtige nagels en overuit uitsteeksels. De ander zijn handen waren stompen en had een slagtand achtig gebit uit zijn mond steken. HOLY SH*T wat zijn dat?! Dacht Ghost geschrokken. Uit de manier van bewegen bleek dat de twee wezens vaker samen vochten, omdat ze beide een kant op slopen. Is dat van dezelfde ziekte als die wij hier proberen te ontlopen?! klonk het nu in Ghost's hoofd, terwijl hij zijn bijl prettiger maar steviger vastpakte. Snel over zijn schouder kijkend lette Ghost op waar Hikari zich bevond. Het gegrom werdt steeds luider van de twee wezens en met een sprint stormde het wezen met de slagtanden op Ghost af. Met een sprong naar achter ontweek hij de aanval. Al voordat Ghost zijn houding weer in kon nemen haalde de andere al uit met twee klauwen van beide kanten. Ghost rolde snel opzij en sloeg met zijn bijl omhoog naar de klauwen. Mis... Het eerste wezen stormde alweer op hem af en Ghost kon nog net de slagtanden vastpakken en er veel kracht op zetten. Echter was Ghost zijn kracht lang niet genoeg en met een klap kwam Ghost tegen de stalen deur aan waar ze eerder doorheen waren gekomen. Zijn bijl had hij door de klap niet vast kunnen houden en lag nu buiten zijn bereik op de grond. Ghost greep met een pijnlijk gezicht naar beneden en pakte een van zijn werpmessen en stak deze zo hard mogelijk in de nek van wat er voor hem stond. Met een luide grom stapte het ding naar achter en Ghost schoot naar zijn bijl toe Plots zag hij twee klauwen voor zich en Ghost trok zijn benen op, zodat hij viel. Dit zorgde ervoor dat hij net niet geraakt werdt en hij vervolgens met twee voeten keihard op het beest zijn poten kon trappen. Het beest vloog onderuit en Ghost maakte een duik naar zijn bijl toe. Echter toen hij opstond knalde hij tegen de grond aan met weer de slagtanden in zijn lichaam geperst. Ghost hief zijn bijl op en sloeg hard nogmaals om de nek van het wezen. Het wezen viel naar achter en kroop onhandig achteruit van Ghost af. Het zag er zielig uit. Het wezen kroop met een arm en een been achteruit, de rest van zijn lichaam meeslepend. Met een harde klap sloeg Ghost nu het hoofd van het wezen eraf. Toen hij zich om wilde draaien, voelde hij een groot zwaar voorwerp tegen zijn rug knallen. Een luid gegrom was vlak bij zijn oren te horen. Ghost stond op met het wezen op zijn rug en sprong toen achteruit, waarbij hij met zijn rug bovenop het beest klapte. Het beest verdoofd greep Ghost nu de armen van het wezen vast en trok er hard aan. Het beest klapte voorover met zijn gezicht tegen een steunbalk aan. Het beest stond even versuft, maar draaide zich toen om. Het beest stormde nu op Ghost af. Met een wat moeilijke sprong was Ghost aan de kant en greep een van de klauwen vast. Het beest tuimelde op de grond en Ghost zette zijn voet op de hals van het beest, waarbij hij hard een klauw de lucht in trok. Het beest sloeg wild om zich heen, maar na enkele ogenblikken verslapte het beest. Ghost hield deze positie nog even aan, maar liet het toen levenloze karkas op de grond liggen.

Steunend tegen de muur aan zocht hij Hikari, waarna hij naar haar toe liep/ strompelde. Met een zachte klap viel Ghost met zijn rug tegen de muur en liet zij zich op de grond zakken. "Wat waren dat?" vroeg Ghost meer aan zichzelf dan aan Hikari.

Hikari keek ademloos en angstig toe hoe Ghost de beesten versloeg. Ze riep en keek hulpeloos toe. Ze wilde helpen maar ze was te bang. Haar benen wilde niet bewegen! Een aantal keer gaf ze een gil als hij flink geraakt werd. Uiteindelijk strompelde hij naar haar toe nadat de beesten verslagen waren en probeerde haar te vinden.
'Ghost! Ghost, gaat het?!', vroeg ze geschrokken en wikkelde haar armen om hem heen.
'Wat waren dat?', vroeg Ghost hardop. Ze wist niet of hij dat naar haar toe bedoelde maar toch gaf ze antwoord. 'Ik heb geen idee, maar ik heb een gevoel dat deze grotten niet langer veilig zijn'.
Ze bekeek zijn gezicht en besloot de wondjes schoon te maken met wat water uit haar fles. Ze scheurde een stukje stof van haar shirt waardoor een deel van haar buik zichtbaar werd. Dit had ze echter niet door en ze ging geconcentreerd te werk.
Ze boog zich naar hem toe en depte heel voorzichtig. Daarna bekeek ze zijn handen en armen. Toen ze uiteindelijk klaar was vroeg ze zachtjes: 'gaat het? Dat was echt...ontzettend dapper van je'. Ze zei het een beetje stuntelig aangezien het voor haar een beetje dom klonk.
'Ik was echt bang dat je ze zouden vermoorden!'. Haar stem begon te trillen en ze zag er opeens heel kwetsbaar uit. Ze boog haar hoofd om de tranen niet te laten zien.
'H-het spijt me dat ik je niet hielp', zei ze zachtjes.

[God Note] + Remission omdat je iemand verzorgd die gewond is

Hikari was bezig zijn wonden schoon te maken, waarbij ze tegen hem aan het praten was. ze vroeg hoe het met hem ging. Het was een vreemde vraag, maar toch erg logisch. Ghost leek zwaargewond na die aanvallen en het gestrompel, maar meer dan een beetje uitgeput was hij niet. Echter omdat Hikari niet meevocht was hij niet blij met haar. Bot zei Ghost dan ook "Het gaat prima, maar niet dankzij jou" hij klonk bozer dan hij bedoelde, maar het was naar zijn mening wel terecht. Hij was ook bang geweest. Echter kon je tegenwoordig niet meer bang zijn. Als ze hier alleen zou zijn geweest dan was ze er niet meer. 'H-het spijt me dat ik je niet hielp' zei Hikari even later. "hmm ik heb er genoeg voor gevochten..." zei ghost afwezig. Even bleef hij stil. Plots greep hij haar vast "Maar ik ben allang blij dat je veilig bent" Terwijl hij Hikari tegen zich aan klemde

Na een tijdje stond Ghost op van zijn rust en liep door de kamer heen. Hij had de kamer al gechecked op veiligheid, maar hij keek nu voor eventuele bruikbare spullen. Hij vond een aantal ouderwetse olielantaarns, waarvan hij er een aanstak. "Kom mee" klonk Ghost streng naar Hikari. Ghost stelde haar niet veel keus. Als ze met hem mee wilde dan moest ze nu mee. Hij had haar echter al ongeveer een uur rust gegeven, terwijl hij normaal maximaal een half uur rust neemt. "We moeten een uitweg zien te vinden. Hoe streng en boos hij ook tegen haar had gedaan vragend keek hij haar aan toen hij zijn hand naar haar uitstak. Het was een stille vraag naar haar hand. De olielantaarn verlichtte de donkere gang, toen hij de krakende deur open duwde. "Je weet dat ik je steeds probeer te beschermen hea?" klonk Ghost bezorgd, waarop hij zichzelf vervolgde "Maar probeer de volgende keer mij ook te beschermen. Ik kan niet altijd alles doen, terwijl jij lekker uitrust" Hij klonk streng, maar er was duidelijk te merken dat hij zich ook zorgen maakte.

Hikari keek schuldig naar hem tot hij haar tegen zich aan klemde. ‘Maar ik ben allang blij dat je veilig bent’, zei hij. Hikari keek verward op terwijl hij op stond en door de kamer heen liep. Hij stak een olielamp aan en zei: ‘kom mee’. Hikari kromp ineen bij de toon en volgde snel.
‘We moeten een uitweg zien te vinden’, zei hij terwijl hij zijn hand naar haar uitstak. Ze pakte hem aarzelend aan en liep met hem mee.
‘Je weet dat ik je steeds probeer te beschermen hea?’, klonk Ghost’s stem bezorgt. ‘Maar probeer de volgende keer ook mij te beschermen. Ik kan niet altijd alles doen terwijl jij lekker uitrust’. Hikari knikte terwijl haar onderlip begon te trillen. Oké Hikari, kom op niet gaan huilen! Hij heeft nu waarschijnlijk een hekel aan je gekregen maar als je hem helpt en niks fout doet dan moet het goed gaan. Ze wilde niet dat hij een hekel aan haar had.
Ze mocht hem wel, al was hij af en toe nog steeds onvoorspelbaar en kon ze hem niet helemaal begrijpen.
‘Het spijt me. Ik ben al nooit handig geweest en ik ben altijd al snel bang geweest maar het was niet de bedoeling…om je…aan je lot over te laten’. Ze kneep in zijn hand en viel stil.
Ze wist niets meer te zeggen. Plots dacht ze terug aan de kus. Ze bloosde en draaide haar hoofd iets weg zodat hij het hopelijk niet kon zien. Ze hield zijn hand vast en hij had zich niet los getrokken. Hij had het zelfs aangeboden! Tientallen gedachtes vlogen door haar hoofd en ze liep op automatische piloot mee. Hoe zou het zijn als hij haar weer zou kussen? Hoe zou hij reageren als zij een zet zou doen? Ze grijnsde. Ze wilde wel de proef op de som nemen!