Thom werd weer tegen de grond geduwd met het commando dat hij stil moest zijn, dus zweeg hij. Plots hoorde hij het gegrom nog luider naast zich en de hond begon te grommen.
Opeens haalde de nog steeds onbekende persoon uit met zijn voet en het dier was even verrast door de klap. Hij kwam overeind en terwijl hij begon te schreeuwen trapte hij het dier.
Thom kwam nu ook overeind en deed zijn zaklamp aan. Het licht scheen door de gang en op dat moment zag hij een grote steen liggen. Hij twijfelde of hij de steen kon optillen maar wie niet waagt, wie niet wint. Hij legde de zaklamp neer en legde zijn vingertoppen onder de steen.
Hij rolde hem iets om en tilde toen met al zijn kracht. Langzaam kwam de steen omhoog en even wankelde hij door het gewicht. Snel liep hij naar het dier en smeet de steen op het lichaam van het dier. 'Vangen klootzak!', riep Thom boos. Het dier bezweek onder de steen maar leefde nog wel.
Hijgend bleef Thom staan en keek toen naar de persoon die nog steeds in schaduwen gehuld was. Hij draaide zich om en pakte zijn zaklamp. Toen rende hij naar de man en pakte zijn pols. 'Kom op, rennen!'. Hij sleurde hem mee en kwam uiteindelijk tot stilstand toen ze weer veilig waren. Hijgend bleef hij staan terwijl hij zich naar de persoon omdraaide. 'Mag ik weten wie je bent?'.

Opeens scheen er weer licht in de gang. De onbekende had zijn zaklamp aan geklikt terwijl Jareth hier zijn haggie zat te redden. Met gevaar voor zijn eigen leven! Maar het had ook wel voordelen want nu kon Jareth tenminste zien waar hij trapte. Hij probeerde zijn vuist in een van de ogen van het beest te planten. Het monster kronkelde wild en agressief. Het was in de war gebracht door het plotselinge licht. Alle schaduwen en het geblaf en gegrom van Jenner maakte het voor het beest niet veel beter op. Net toen Jareth zag dat het beest op zijn geliefde hond wilde springen werd het geraakt door een grote steen. Hij draaide zich om naar de jongen en zag hem hijgend in het licht van zijn lamp staan. Een schok van herkenning schoot door hem heen. Hij had deze knul al eerder ontmoet, maar hij wist niet meer zeker van waar.

Maar Jareth had geen tijd om daar over na te denken. Hij moest maken dat hij weg kwam, nu dat beest neer gehaald was. Hij kon zomaar weer overeind komen en ze nog agressiever aanvallen. Jareth dook achter de jongen, die op hetzelfde moment zijn zaklamp opraapte, om zijn zwaar bepakte rugzak te pakken. Daar zat namelijk nu zijn hele leven en overleven in. Hij wilde zich net uit de voeten maken toen de misschien bekende hem opeens bij zijn pols greep en mee sleurde. Jareth werd zowat van zijn sokken getrokken en verloor haast zijn evenwicht in het gesleur van de jongen, met Jenner gelukkig met hen mee rennend. ‘Laat me los!’ riep Jareth gepikeerd. Zoiets werkte namelijk alles behalve goed. Na een tijdje hielden ze hijgend halt in een gang, waarvan ze beide dachten dat ze wel veilig ware. Jareth steunde tegen de korrelige ruwe want en stond voorover gebogen op adem te komen. Het zweet stond op zijn voorhoofd en hij begon het flink benauwt te krijgen in de krappe ruimtes. Waar was die vervloekte uitgang toch! Jareth keek op bij de vraag en staarde jongen een tel van top tot teen aan. Hij veegde langs zijn mond die van het hijgen opstond en kwam overeind. Hij torende duidelijk boven de jongen uit. ‘Dat gaat je niks aan knul,’
…
Jareth’s ogen werden groter van schrik toen hij opeens herinnerde wie de jongen was en waar hij hem eerder had gezien.
‘… Thom?’
Jareth was duidelijk compleet verbouwereerd door zijn plotselinge komst en wist ook niet goed wat hij er van moest denken. Ten eerste vroeg hij zich waar de jongen in vredesnaam vandaan kwam en hoe hij hier terecht was gekomen. En dan waren nog die moeilijke gevoelens van hun verleden. Dus of hij echt blij moest zijn met Thom’s verschijning wist hij nog niet. En toch was hij blij dat de roodharige knul nog leefde. Of beter gezegd. Dat hij alles overleefd had. Het was een aantal jaar geleden, vlak nadat hij Rachel uit het oog veloren had. Dus er roerde een hoop gemengde gevoelens in Jareth. Van buiten herstelde hij zich echter al weer en wist de compleet verbaasde uitdrukking op zijn hoofd te neutraliseren, zich afvragend of Thom hem nog wel herkende..

'Thom?', zei de onbekende plotseling en aan zijn hele houding was te zien dat hij compleet verbouwereerd was. Thom keek hem aan. Huh?
De persoon tegenover hem herstelde zich en nam weer dezelfde houding aan. De roodharige jongen was verrast doordat hij zijn naam wist.
Thom keek de vreemdeling aan en hield zijn hoofd een beetje scheef. 'Hoe weet jij mijn naam?', vroeg hij met een verbaasde en nieuwsgierige blik.
'Ik kan me niet herinneren dat ik me heb voorgesteld'. Thom keek de man, die nu duidelijk te zien was in de lichtstralen van zijn zaklamp, aan en hij kreeg nu de kans om hem te observeren.
Donker haar, donkere ogen...die ogen. Thom kneep de zijne wat dichter en een vlaag van herkenning ging door hem heen. 'Ken ik jou?', vroeg hij met iets wat argwaan in zijn stem.

Ondertussen werd het wat benauwd in de grot en Thom keek even achter zich om naar een uitgang te zoeken. Waar zaten die? En hoe lang zat hij hier eigenlijk al? Hoe lang zat de onbekende man tegenover hem al in deze grot?
En nog belangrijker: wie was hij? Hij wist zeker dat hij hem kende vanwege de ogen. Of is dat gewoon weer een vaag gevoel van hem die weer niet klopt?
Fronsend keek Thom hem aan en probeerde uit alle macht te bedenken wie hij kon zijn...

Hij herkende hem niet en dat stak meer dan Jareth wilde toegeven. Thom was duidelijk verrast en Jareth had geen idee hoe hij zich hier uit moest lullen. Hij besloot zijn mond te houden en keek de jongen alleen maar aan. Hij was gegroeid, maar Thom bleef nog steeds een jongensachtige uitstraling hebben. Jareth was blij dat de roodharige knul daarin niet veranderd was.
"Dat heb je ook niet," mompelde de lange jongeman nukkig toen hij met z'n hand de zaklantaarn van Thom afpakte "Zou je niet in mijn ogen willen schijnen?" Hij negeerde de laatste vraag van Thom en trok de rugzak van zijn rug af, die met een zware plof op de grond neer kwam. Hij haalde er een tinnen waterfles uit, die hij enkele jaren terug van een stervende soldaat had afgesneden. Hij draaide de dop los en hield hem ondersteboven. Een zielige kleine druppel droop over de ribbelrand op de grond. "Ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga opzoek naar water." Hij stak de fles terug, deed de tas weer op zijn rug. Hij floot zacht als teken voor Jenner dat hij mee moest lopen en liep verder de gang af. Nog steeds de zaklantaarn van Thom in zijn hand, die hij gebruikte om zijn weg mee te verlichten. En vooral om Thom zonder woorden te dwingen met hem mee te gaan.

Thom keek hem na en zag toen dat hij zijn zaklamp mee nam. 'He! Die is van mij!', siste hij en rende boos achter hem aan. Wat denkt ie wel niet?!
Toen hij hem naderde greep hij zijn mouw vast en draaide hem om. Hierdoor veranderde het licht van richting en plots schoot er een gevoel van herkenning door hem heen.
Hij kende deze man. Jongen. Hoe oud zou hij zijn? Thom fronste zijn wenkbrauwen en bracht zijn hoofd dichterbij dat van de man. 'Ik ken jou...maar waarvan?'.
Hij bestudeerde hem en vroeg toen: 'hoe heet je? En waag het niet om weer weg te lopen!'.Hij zou erachter komen wie hij was. Ergens had hij het gevoel dat dit niet zomaar iemand was.....

Jareth werd weer ruw tot stilstand gebracht toen Thom hem bij zijn mouw greep en omdraaide. Godsamme! Hij werd hier aardig chagrijnig van! 'Kun je daarmee ophouden?!' riep hij iets geïrriteerder dan hij wilde. Zijn stem echoëde luider door de gangen en even keek Jareth verschrikt om zich heen. Straks zouden ze nog meer monsters lokken. Met een nijdig gezicht wende hij zich terug naar de redhead. 'Luitser knul. Het krioelt hier van de monsters. Veel licht hebben we niet en ik heb geen idee hoe ver de dichtstbijzijnde onderwaterbron is. En tenzij jij een map van dit dolhof hebt, die ons direct naar de uitgang leid, is er een grote kans dat we hier nog wel een tijdje rond dollen. Wat dacht je ervan om je daarop te focussen in plaats van mij te bestokken met nutteloze vragen? Klinkt dat als een plan?' hij probeerde zijn volume zo laag mogelijk te houden, waardoor ze sissend als een slang naar Thom gespuwd werden. Met een ruk trok hij zijn arm weer los, om zijn woorden extra te onderstrepen. Even haalde Jareth een diepe en kalmerende zucht om de irritatie te minderen. 'Mijn naam is Jareth.' Even staarde hij Thom aan, wensend dat hij hem nog niet helemaal vergeten was, maar duwde die gedachte toen weg. 'Nou ga je me nog helpen de uitgang te vinden of wat?'

'Kun je daarmee ophouden?!', klonk zijn stem geïrriteerd. Thom keek hem geschrokken aan en ook de man leek even te schrikken en keek snel om zich heen.
'Luister knul. Het krioelt hier van de monsters. Veel licht hebben we niet en ik heb geen idee hoe ver de dichtstbijzijnde onderwaterbron is. En tenzij jij een map van dit doolhof hebt, die ons direct naar de uitgang leid, is er een grote kans dat we hier nog wel een tijdje rond dollen. Wat dacht je ervan om je daarop te focussen in plaats van mij te bestoken met nutteloze vragen? Klinkt dat als een plan?'.
Thom knipperde even met zijn ogen en knikte toen. De man rukte zich los.'Sorry', fluisterde Thom en keek naar zijn voeten terwijl hij wilde gaan lopen. 'Mijn naam is Jareth'.
Het bleef even doodstil. Thom stond als bevroren, aan de grond genageld.
Jareth.
Hij kende die naam. Die persoon. Alles viel op zijn plaats.
De stem, het gezicht, het gevoeld dat hij kreeg.
Jareth.
Jareth...
Thom's ogen werden zo groot als schoteltjes en hij draaide zich bliksemsnel om. Jareth keek hem aan en leek te wachten...op een antwoord?
'Jareth'. Thom leek zich niet meer te kunnen bewegen. Hij stond hem alleen maar aan te kijken. Na, wat een hele lange tijd leek, maar waarschijnlijk hoogstens een paar seconden was, reikte hij heel langzaam naar met zijn hand naar Jareth's gezicht.
Hij had hem zo gemist, had afscheid moeten nemen terwijl hij dat nooit had gewild. 'Ben jij...echt...?'. Er verschenen tranen in zijn ogen en hij was sprakeloos....

Een gevoel van opluchting dat Thom hem had herkend mengde zich met spijt dat hij zijn naam had gezegd. Of dat hij het nu had gezegd. Thom kennende had hij het waarschijnlijk niet los gelaten, maar nu was Jareth bang dat ze hier nog erg lang Zouden blijven staan. Om het simpele feit dat er herinneringen opgehaald zouden worden en waarschijnlijk nog meer vragen zouden komen.
Er verscheen een warme glimlach op zijn gezicht toen Thom zijn naam herhaalde. Haast ongelovig. Zijn hand reikte omhoog en voor een moment schoot Jareth even in paniek. Zijn bruine ogen schoten naar waar hij op zijn gezicht afkwam. Even twijfelig, leek hij de hand te willen ontwijken maar na enkel een paar centimeter naar achter geleund te hebben liet hij het toch toe. Thom sprak weer en zijn toon liet Jareth weer terug naar de jongen voor hem kijken. Een blik vol ongeloof..maar ook tranen. Jareth knikte enkel. "Ja. Ik ben echt Thom." hij grinnikte even zacht, pakte toen met een zeldzame tederheid de hand van zijn wang tussen zijn vingers, om deze vervolgens op zijn snel kloppende hart te plaatsen. "Voel je?" hij glimlachte naar hem in het vage licht van de zaklantaarn. "Normaal klopt hij niet zo hard though.." even slikte hij met een ongemakkelijk grijns. Hij liet zijn hand weer los.

'Ja. Ik ben echt Thom', klonken de woorden van Jareth. Thom liet een opgeluchte zucht uit zijn mond en hij keek een beetje onwennig toen zijn hart naar de borst van de man werd geleid, om vervolgens zijn hartslag te voelen.'Voel je?'.
Thom knikte en keek hem aan. 'Hm', mompelde hij terwijl hij genoot van de glimlach van Jareth. Hij had die lach gemist, net als zijn stem, zijn ogen en... ja eigenlijk alles.
'Normaal klopt hij niet zo hard though...'. Thom keek hem aan terwijl Jareth een beetje ongemakkelijk werd. Thom slikte en kon zich niet inhouden. Hij moest wel oppassen, want het was immers Jareth met wie hij te maken had en van hem wist je nooit wat je kon verwachten.
Hij pakte met beide handen zijn gezicht vast en drukte heel rustig zijn lippen op die van hem. Hij wilde hem niet afschrikken, maar wel laten merken, voelen, hoe erg hij hem gemist had.

Nog voor Jareth het door had pakte Thom met beide handen zijn gezicht vast. Toen de roodharige jongen zich naar hem toe boog voelde Jareth de paniek toeslaan. Wat deed ie nou?!
Hij voelde zijn zachte bekende lippen op de zijne.. en als donder bij heldere hemel werd Jareth overspoeld door oude gevoelens. Zijn maag vulde zich met een gevoel die hij lang niet had gevoeld en zijn hart deed net zo hard mee. Hij voelde de tedere vingers van Thom rond zijn gezicht, zijn lippen zacht en welkom in de kus. En toen kon Jareth er niet meer tegen vechten. Hij leunde in de kus en beantwoorde hem even sterk. Zijn handen kwamen omhoog, langs Thoms zij, tot aan zijn handen. Iets in Jareth leek te veranderen. Als iemand die diepe gevoelens niet meer kon bedwingen. Hij greep Thoms handen en trok zijn lippen van de zijne. Voor een moment glinsterde zijn donkere ogen in de gang naar die van Thom. Toen duwde hij hem met voorzichtige maar ferme druk tegen de muur achter Thom. Zijn ene been tussen Thoms benen plaatsend. Hij voelde een electrische stroom door zijn lijf gaan bij elke aanraking. Zijn warmte, zijn geur, zijn blik. Jareths lippen nu begerig op de zijne drukkend. Hij likte langs Thoms lippen in een haast ongeduldige poging de poorten te openen voor een oh zo gewilde zoen. Jareth wist niet eens dat hij deze gevoelens nog had of uberhaupt nog kon hebben. Wat had Thom in godsnaam met hem gedaan! En waarom had het zo lang geduurd voor hij hem weer terug had gevonden.



(sorry I got a bit carried away... ^^' )

Waarschijnlijk heb je hem over het hoofd gezien dus ik plaats hem nog een keer

Een verrast kreetje ontglipte Thom's keel en zijn ogen schoten open toen hij tegen de muur werd gedrukt, maar al snel gingen ze weer dicht en sloeg Thom zijn armen om Jareth heen. Het voelde zo fijn om zijn sterke lichaam weer tegen het zijne te voelen! Zeker nu zijn benen als spaghetti aanvoelden door Jareth's been, die heerlijk tegen hem aandrukte. Jareth's hele houding was veranderd en in plaats van de afstandelijk, harde reacties kreeg hij nu een gepassioneerde en vurige reactie terug. Thom was blij dat hij het initiatief had genomen om hem te kussen.

Hij voelde Jareth's warme tong over zijn lippen en bijna automatisch weken Thom's lippen vaneen. Zijn handen gleden gretig over Jareth's middel, borst, schouders en armen en hij kreunde zachtjes. Hij wilde meer! 'Jareth', hijgde hij terwijl zijn handen onder zijn kleding gleden, over zijn naakte rug. Zijn huid was warm en Thom werd overspoelt door gevoelens. Gemis, liefde en lust.
'Alsjeblieft', fluisterde hij, 'meer'. Ondertussen stonden de tranen in zijn ogen en kuste hij hem alsof er geen morgen meer zou komen...

Vet dramatisch en gay...ik heb mezelf weer overtroffen lol

Uit het niets dook een monster op in de gang die Jareth bij zijn onderbeen greep en het passievolle moment tussen de twee abrupt verbrak. Opeens ging alles heel snel. Met een schreeuw van schrik viel hij op zijn buik en werd, zonder hij iets kon doen, de duistere gang uit gesleurd door het monster. Hij voelde de scherpe tanden dieper en agressief in zijn kuiten zinken, een bloedspoor achterlatend op de stenen vloer. In paniek probeerde Jareth naar alles in het donker te grijpen, in een poging om los te komen van het monster. Hij schreeuwde opnieuw toen hij plots werd ondergedompeld in ijskoud water, maar die schreeuw werd ruw en proestend afgekapt toen zijn mond gevuld werd met het kille vocht.

Dit was het... Dit was zijn einde... In alle macht probeerde hij omhoog te komen... maar het monster had hem stevig vast. Fuck! Dit was koud! Hij wist omhoog te komen, toen het monster voor een kort moment zijn grip verloor, om een hap lucht te nemen in de gitzwarte ruimte. Het monster trok hem weer onder en Jareth zijn paniek werd volledig. In een laatste hoop sloeg hij zijn armen omhoog, graaiend naar wat dan ook om zichzelf uit het water te trekken.

Het ene moment had Thom, Jareth nog in zijn armen en het volgende moment werd hij weggesleurd door de donkere gang. "JARETH", schreeuwde Thom geschrokken en zette direct de achtervolging in. Het was ontzettend moeilijk, want ondanks dat het beest Jareth mee moest sleuren, was hij verrekte snel. Plus, het was pikkedonker en Thom zag geen hand voor ogen.
Een aantal keer struikelde hij over stukken steen of simpelweg over zijn eigen voeten en even dreigde hij Jareth uit het oog te verliezen. Hij keek wild om zich heen en even werd hij overspoel door een gevoel van paniek en verdriet, maar toen hoorde hij het geluid van water. Naar links!
Hij vloog richting het geluid en stopte toen hij water rondom zijn voeten voelde. "Barst, ik zie geen fuck!", schold hij. Hij griste in zijn broekzakken tot hij een heel klein noodlampje voelde. Hij klikte het aan en bevestigde deze aan zijn kleding. En schrok toen van wat hij zag.

Jareth's armen waren nog net zichtbaar boven het water en Thom dook onmiddellijk in het ijskoude water. Hij hapte naar adem toen zijn lichaam in contact kwam met de abnormaal koude vloeistof. Hij greep Jareth's armen en voelde de strijd onder water. Hij moest het beest zien te doden en Jareth boven water krijgen, maar hij kon niet te hard trekken of zijn been zou aan gort zijn. Als dat nog niet gebeurt was. Hij begon naar beneden te trappen en voelde weerstand. De adrenaline gierde door zijn lichaam en hij begon steeds harder te trappen. Op een bepaald moment voelde hij dat hij het beest op een gevoelige plek raakte en liet het Jareth los. Thom rukte hem met alle macht omhoog en begon wilde te trappen om naar de rand te komen.
Het beest kwam direct weer achter hen aan, maar kreeg vollop Thom's schoen in zijn bek. Versuft spartelde het even rond en Thom maakte daar gelijk gebruik van. Al snel voelde hij grond onder zijn voeten en trok Jareth met zich mee.

Hij sleurde hem uit het water en dropte hem op de grond. "Blijven liggen!", commandeerde hij en draaide zich om. Nog net op tijd om het beest te ontwijken. "He, hufter! Hierheen!", riep hij toen hij zag dat het richting Jareth sloop. Het beest gromde en draaide zich woest om. Thom kroop over de grond, op zoek naar een grote steen die hij kon gebruiken. Veel tijd had hij echter niet, want het beest kwam met denderende vaart op hem af.
"Barst!", riep de jongen gefrustreerd en greep wilde om zich heen. Zijn hand sloot zich om een wat zwaardere steen, maar toen werd hij tegen de grond gesmeten. Het beest zat direct op hem en probeerde hem met alle geweld te verscheuren.
Thom greep de steen en slingerde deze omhoog, tegen de kop van het beest. Het had een gewenst effect, want het beest duizelde een beetje rond en leek minder goed te kunnen focussen.
Het gebruikte zijn klauwen en Thom voelde zijn kleding bij zijn schouder scheuren, voordat er een schrijnende pijn door zijn lichaam heen ging.
Hij schreeuwde het uit en lanceerde nog een keer de steen tegen het monsterlijke wezen aan. Nu leek het beest flink verdooft te zijn en snel krabbelde hij onder hem vandaan. Hij pakte de steen, die nu besmeurd met bloed was, en begon op het beest in te slaan.
Zijn longen brandde van zuurstoftekort, maar de adrenaline liet hem doorgaan. Hij stopte pas toen het door volledig slap was en er geen haartje meer bewoog.
"Dat krijg je als je Jareth probeert op te vreten. Kloothommel". Hij stond op en haalde een beetje raspend adem. Zo snel als zijn benen hem konden dragen, rende hij terug naar Jareth.

"Jareth? Jareth, ben je oke? Oh god dat ben je niet, shit wat moet ik doen", zei hij ademloos en behoorlijk in paniek. "Please, ga niet dood. Je bent de enige die ik nog heb".