Lightning had haar net geholpen met de wond. Stomme pijlen
ook. Ze gaf haar een kleine glimlach, en stond op. Pakte haar zwaard en ging
een beetje het bos verkennen. niet vanaf de grond. maar vanuit de bomen. Terwijl ze op zo’n tak de omgeving een beetje
zat te bestuderen, voelde ze een andere aanwezigheid naast haar plaatsnemen. Het
was een vogel.. een arend beter gezegd. Met hetzelfde teken op zijn borst, als
zij had. Er leefde dus tochnogwel anderen! Ze pakte de brief aan en zette de
vogel op haar schouder. Ze sprong terug naar beneden, en liep terug naar de
groep. Eenmaal daar ging ze zitten en begon ze de brief te lezen.


Dear
Eveliné.
When you
recive this letter, you will know you and Ghost are the only one over.





Ze
was gestopt met lezen. Een verstikkend geluidje kwam uit haar keel. Nee, dit
was onmogelijk. Iedereen was weg, alle kinderen in opleiding. Alle oudere.
Alleen zij en Ghost..Ze kende hem nieteens. Hmpf fijn. Ze zat al met hun. Niet dat
ze het erg vond, maar nog. Ze liet een diepe zucht en aaide de vogel. Nouw, dit
word maar haar nieuwe vriend. Ze grinnikte zacht. De brief? Die legde ze naast
zich weg. Ze wou het niet eens weten. Gelukkig was ze getraind om te overleven,
anders zou ze het hier nooit uithouden. “Heeft iemand iets nodig? Ik ga nu
verder het bos in. Misschien vind ik wel wat.” Ze trok haar kap op, zodat
niemand haar grimmige gezicht hoefde te zien. Nee ze was niet blij, helemaal
niet.

Break kwam in een keer overeind, hoeste kort en was al snel gehurkt in de aanval modus. Hand op zn cane, op het slot. klaar om aan tevallen om te verdedigen. Break nam de situatie goed in hem op, hij hoopte dat het ergens gewoon rustig was. Dat hij rustig kon doen, als dat zou gaan lukken. De situatie leek rustig, een zucht verliet zn mond liet zn cane weer op de grond zakken, net zoals zichzelf. Hij ging tegen een muur rand aanzitten. Keek naar zn bebloede handschoen, die ooit wit was geweest. trok deze uit en kon het zowat uit wringen, zo voelde het aan gewicht. Hij mompelde boos in zichzelf, terwijl hij de handschoen naast zich legde. Hij had te druk gedaan, zijn bewegingen waren ongecontroleerd geweest. Hij keek naar iedereen, grijnsde dat hij nog een iemand nieuw zag. Net zoals nu, was het iemand anders, iets leek break wel interesant, je kon het alleen nooit zeggen met hem, wat was het? Hij keek verder rond, Light was er nogsteeds, net zoals Eveliné. Een klein plasje bloed lag er nog bij. Terwijl hij dit in een oogopslag het opgemerkt, stond hij op, wankelde enkele stappen tot hij de riggel vast had. "I think, I did miss some things." Sprak hij rustig, er lag een onbekend ondertoontje erin. Hij liep iets verder terwijl hij rondkeek. Hij deed een hand voor zn linkeroogkas, het oog erin was er niet. Niet dat mensen het zagen. Hij keek naar de grond, vloekte kort. Zijn zicht werd steeds minder wist hij nu zeker. Na het vloeken richte hij zich tot het nieuwe meisje. "Xerxes Break and this, this is Emily." Sprak hij rustig, met simpele ogen gericht op haar.

Kort geeuwde Lightning. Het was nooit haar bedoeling geweest dat ze in groep zou reizen. Het goeie hieraan was dat ze kon kiezen wanneer ze de groep kon verlaten. Even wreef ze in haar kristalblauwe ogen. de omgeving altijd goed in de gaten te houden. NIet dat ze light niet vertrouwde, maar blijkbaar kon hij nou nog niet meteen perfect voor zichzelf zorgen in deze wereld. En als hij zou willen overleven, dan zal hij wel moeten leren te doden zonder te aarzelen. Hier had hij niet veel keuze. Lightning keek even op toen er een arend tevoorschijn kwam voor Evel. Het was dan ook meteen te zien dat het slecht nieuws was aangezien haar kap nog meer voor haar gezicht begon te hangen. “Heeft iemand iets nodig? Ik ga nu verder het bos in. Misschien vind ik wel wat.” Lightning liet haar doen en schudde haar hoofd, ze had nog genoeg sap over voor een hele maand, en anders had voor het moment zelf nog niet meteen iets nodig...Voor zover ze het kon herinneren. Stil keek Lightning Evel na die dan snel verdween. Sloot dan vervolgens zelf even de ogen. De beweging van de eerst zo bewustloze break trok lightnig haar aandacht en keek toe hoe hij weer wakker werd. Ze liet hem doen, hield de omgeving strak in de gaten, geen enkele beweging ontging lightning. Toen ze zag dat die break op haar af kwam, pas dan draaide ze zich helemaal naar hem om zorgde ervoor dat ze ondertussen tegenlijk ook haar dolk in de buurt had "Xerxes Break and this, this is Emily." stelde hij zich beleefd voor."Aangenaam, de naam is Lightning Farron" Antwoorde ze even vriendelijk en beleefd."Blij dat je weer onder de levende bent"Grinnikte lightning even plagend en keek toen weer even vlug rond.

"I think, I did miss some things." sprak break. Ze keek naar hem. "Yeah you did, we where attacked. i take'd you into the forest." Ze sloeg haar ogen weer neer, niet dat hij dat zou zien vanonder haar kap. "Iemand nog iets nodig? anders ga ik nu weg." een sjacherijnige ondertoon was duidelijk te horen. Ze zag hoe Break en Lightning kennis maakte en Light nogsteeds op dezelfde plek stond. ze besloot gewoon weg te lopen, haar wapens vergetend, evenals haar jassen. ze had alleen een cape om, en natuurlijk haar kleding. Namate ze dichter in het bos kwam, hoe donkerder en kouder het werd. met langzame en voorzichtige passen liep ze verder door het bladerdek. She didn't trust it.. en de reden vond ze. Een berenklem omklemde haar voet, en sneed best diep in haar enkel. Gevloek kwam uit haar mond. De Tijd verstreek, ze had geprobeerd de klem open te krijgen, maar raakte daarbij dieper. ze gaf het op, en wachtte tot iemand haar zou vinden, of totdat er iets kwam dat haar wel van kant zou maken. de klem was abnormaal groot en sterk, zelfs met z'n 2en zou het niet lukken.

Light vertrouwde het toch niet dat Eveliné alleen wegging het bos in. Vooral niet na alles wat er gebeurd was. Dus uiteindelijk liep hij toch maar een stukje verder achter Eveliné aan, hij kon het gewoon even niet hebben dat hij zo voor schut stond tegenover de rest. Daarom liep hij een stukje uit de buurt van iedereen, wel op een afstandje dat hij ze kon zien, maar de afstand was wel groot genoeg zodat ze hem niet hoorden snikken nog steeds. Toen hij een stukje doorliep, hoorde hij een klappend geluid, gevolgd door een doffe klap. Hij kende het geluid, het was ongeveer hetzelfde geluid wat hij hoorde toen hij de poken door het hoofd van de mutant stak. Het was het geluid van ijzer dat zich in vlees boorde. Waarschijnlijk had Eveliné eten gevonden. Hij ozu eens bij haar langs gaan kijken of het lukte. Toen hij wat dichterbij kwam, zag hij Eveliné in een rare positie staan. Light kwam op haar aflopen, en vlak voordat hij wou vragen wat er was, kwam hij er achter dat ze met haar voet in een berenklem vastzat. De berenklem was van goede kwaliteit en zou niet snel losgaan. Gelukkig had Light wat ervaring hiermee, maar Eveliné zou even pijn lijden. Eveliné, heb je onderhand een beetje vertrouwen in me gekregen? Ik kan je hier namelijk uithalen, maar het gaat niet prettig worden... Hij zou namelijk haar even wat meer pijn moeten doen, maar dat zal wel betekenen, dat ze daarna vrij was. Het zou echter een probleem kunnen worden dat Eveliné steeds meer gewond raakte. Ze had al een wond, en dit zou betekenen dat ze vrijwel niet kon vechten. Light zou dus harder moeten vechten, en misschien wel nog een mens moeten vermoorden. Maar voor deze groep, die toch ergens een plekje in zijn hart had gewonnen, zou hij het misschien wel over hebben.

Light had haar gevonden, godzijdank. Eveliné, heb je onderhand een beetje vertrouwen in me gekregen?
Ik kan je hier namelijk uithalen, maar het gaat niet prettig worden... ze keek hem aan. Lieve schat, natuurlijk vertrouw ik je, anders had je allang nietmeer op deze aardbodem gelopen. En, er zijn zoveel dingen in het leven niet prettig. Ze grinnikte en ging in het bladerdek zitten en schudde met haar voet. ze beet op haar lip, goddamed dat deed pijn. Misschien zou je me kunnen helpen? ze stak haar zwaard tussen de klem en probeerde deze omhoog te wrikken, maar hield het niet zodat de klem terugklapte. ze beet op haar lip. Oke hersens had ze niet altijd..

Light kon nu laten zien dat je niet moedig hoefde te zijn. De groep mocht hem dan wel zien als een huilebalk, hij had wel de brains. En hadden al die groepen in stipverhalen niet ook altijd een slimmerik? Eveliné, wat ik nu ga zeggen is best klote voor je. Maar deze dingen werken altijd omdat dieren geen logica kunnen zien. Als je goed voelt, als je voet nog niet verlamd is, kun je voelen dat er een knop op de bodem zit van de klem. Als je je voet er dieper insteekt, en met je voet op de knop drukt, schiet hij open. Er zit alleen één maar aan. De klem zou iets dieper in je voet gaan zitten, dit doet even veel pijn. Maar daarna zou de klem open springen, en ben je bevrijd. Hij bood Eveliné zijn arm aan, met een gebaar van ondersteuning. Ze kon zo hard knijpen als ze wou in zijn arm. Misschien dat hij dan een beetje van de pijn kon wegnemen, en anders mee kon delen en het gevoel van alleen zijn wegnemen bij Eveliné. Als je hier niet voor kiest, wat ik dan ook zeker accepteer en begrijp, moeten we iets anders verzinnen, ik kan de rest alleen niet ophalen, ik ga je namelijk niet alleen laten terwijl die gruwels rondlopen en jij vastzit in een klem.

Eveliné, wat ik nu ga zeggen is best klote voor je. Maar deze
dingen werken altijd omdat dieren geen logica kunnen zien. Als je goed
voelt, als je voet nog niet verlamd is, kun je voelen dat er een knop op
de bodem zit van de klem. Als je je voet er dieper insteekt, en met je
voet op de knop drukt, schiet hij open. Er zit alleen één maar aan. De
klem zou iets dieper in je voet gaan zitten, dit doet even veel pijn.
Maar daarna zou de klem open springen, en ben je bevrijd. ze knikte en pakte zijn arm aan, met haar voet wroetend naar het knopje zoekend. door het wroeten, werd de wond dieper en groter. Not really things to try at home? Uiteindelijk kreeg ze het knopje ingedrukt, door de spanning op haar enkel die weggenomen werd, verloor ze haar evenwicht.

Light ving Eveliné op, en liet haar rusten op zijn schouders. Til nu je gewonde enkel op, ik breng je naar Lightning toe, die hd nog van dat sap-achtige spul waarmee ze kon healen. Hij begon te slepen met Eveliné op zijn rug. Hij leek sterker, maar dit kwam alleen door waar hij over na had gedacht. Hij kon haar gewicht steeds een milimeter verplaatsen, zo veranderden de drukpunten steeds een beetje, zodat hij zijn spieren niet vermoeide. Hij was al bijna weer bij de andere twee, totdat hij geritsel hoorde links van hem. Hij legde Eveliné rustig op de grond, en greep naar zijn schoudertas. Hij pakte een scherf die hij van de spiegel had meegenomen, en wierp het verticaal de bosjes in. Daar hoorde hij één of ander gruwelijke schreeuw, en spontaan kwam er een mutant uit rennen. Lighty zag de scherf uit zijn voorhoofd priemen. Het bloed sijpelde lang de punt, en toen de mutant begon te schreeuwen kwam er zoveel druk uit, dat het in een straal er uit schoot, de scherf vloog nu weer richting Light. Hij greep een slagtand die hij van het everzwijn had afgerukt, en kaatste de scherf af. Met een zachte KLONK! zat de scherf vast in de hoorn, maar Lighty had door de berekeningen van de hoek, afstand en snelheid de goede positie gevonden, en geen glas raakte hem. TOen hij uiteindelijk weer recht stond, haalde hij uit, de scherf aan de slachttand sneed dwars door het hoofd van de mutant. Het bovenste geeelte bleef nog even liggen, en schoof daarna van de onderkant van het hoofd. Het was dood. Dood. Light had Eveliné alweer opgepakt, en was al aan het schuiven met haar, tot hij tot het besef kwam alweer een moord gepleegd te hebben, en het deed hem alweer minder. We moeten opschieten, door de oponthoud hebben de mutanten ons alweer gevonden.

Ze volgde het nietecht, door haar bloedverlies zag ze maar half. ze hoorde alleen Light tegen haar praten en haar meesleuren. ze stond op. ik kan wel lopen hoor. ze begon te lopen, recht tegen een boom. ehm...mijn richtingsgevoel werkte niet mee.. ze hoorde een raar geluid, inschattend wat het was liep het op haar af. het liep weg en ze zag het uit haar zicht verdwijnen. wat was dat? haar ogen, die hadden een witachtige gloed gekregen, iets wat ze vaker had. dan zag ze weinig tot niks. meestal had ze dan al een schuilplaats gevonden. maar op dit moment? zag ze niks. geen mensen, geen bomen helemaal niks. ze begon op de tast te lopen, niet te opvallend. ze voelde hoe ze een pad volgde. en uiteindelijk een rots vasthad. hopelijk was het de rots waar de rest was..

Break was weggelopen zonder wat te zeggen uit het kamp, Veel bewegen zou hij nog niet kunnen. Maar na al dat vechten, was het veel te stil voor zijn idee. Hij liep rond en inderdaad, alles was stil. Hij liep zoekend naar Light en Eveliné. "Emily, I don't trust this. I don't trust this at all." Sprak hij duister tegen het popje. Hij liep verder rond, al zoekend. Hij zag na een lange tijd een grote groep mutanten. Een diepe zucht verliet zn keel en verstopte zich in een boom, hij had al achter gehaald dat ze niet konden klimmen doordat de armen de kracht daar niet voor hadden. De groep ging naar het noorden, even keek hij vreemd op. " Waarom trekken ze naar het noorden? Wat zou daar zijn?" Gingen de vragen door zn hoofd. Hij wilde uitzoeken waarom, zijn nieuwsgierigheid was er nu wel. Na een tijdje in de boom gezeten te hebben liet hij zich eruit vallen. Liep rond, zoekend naar het tweetal. Hij vond hun uiteindelijk. "What happend to you? Hinkie..." Keek Eveliné doorgrondend aan. Hij zag dat light nog oke was. "Ohaiooo Lighty, Your still in one piece, Im glad to see that" sprak hij in een mierzoet toontje. Hij bekeek de berenklem even aandachtig, net zoals een mutant aan vlarden. Hij klopte light op zn hoofd. "Finally did it eah?" Hij stopte een zuurtje in zn hand. " Good work, You really are something you know~." Hij klapte alsof hij gigantisch vrolijk was, maar als je hem beter kende, wist je dat hij dit sarcastisch deed. Overleven was iets dat iedereen gewoon moest kunnen van hem kant. Hij dacht terug aan Nina, zij wist niets, hij heeft het haar dan ook allemaal geleerd. Met dan slagen voor zn hoofd. Eeen kleine frons kwam op zn hoofd. " They are going north, we might hurry before the bigger groups are here..." Zn ogen schoten naar een bosje dat ineens leek te bewegen. Hij duwde light en eveliné een bosje in sprong er zelf ook in en hield een hand op lights mond omdat die nog wel eens kon gaan schreeuwen.

( derp x.x )

Light had Eveliné moeten loslaten. Toen hij even bukte om zijn schoenveters vast te maken, was ze spontaan weggelopen. Light kwam weer omhoog, en zag niemand. Hij draaide een rondje, en kwam er achter helemaal alleen te zijn. Hallo?! Is er nog Iemand?! Break?! Eveliné?! Lightning?!" Door zijn geschreeuw kon iedereen weten waar hij was. Tot hij tot het besef kwam dat nu ook de mutanten wisten waar hij was. Daar in het bosje! Daar bewoog al wat. Light gritste meteen naar zijn tas, en kwam er achter nog 4 scherven te hebben. Er bewoog ondertussen nog meer in de bosjes, en daar kwamen ze, 8 mutanten de één nog gruwelijker dan de ander. Light smeet er 4 naar de grond door middel van zijn scherven. Nu had hij alleen nog de slachttanden over, daar maaide hij er één mee z'n arm eraf. Maar zijn kracht begon af te nemen. Hij kreeg ze niet meer neer. De spanning van de laatste uren werden hem te veel, daar greep een mutant al zijn rechter slachttand af. Nu had hij er nog één. Hij maaide er mee in het rond, en sneed daarmee een mutant zijn vinger eraf, en de gewonde mutant ging nu naar de vlakte. Maar het mocht niet baten, de mutanten overmeesterden hem, en droegen hem weg. Een soort opvallende stoet was het, alsof de mutanten wouden zeggen tegen de overlevende mensen in het bos: "Als je je verzet, gebeurt dit met je!" Light werd naar een grot gebracht, en daar vastgebonden. De mutant brabbelde wat met zijn lippen vol pus. Light kende dit soort scenario's, hij werd vastgehouden tot ze een beter idee met hem hadden.

Ze had het geschreeuw van Lighty opgemerkt, en was meteen opgesprongen. Niet slim, boom. Ze zuchtte diep. "Lighty? Break...?'' ze wist dat Break hier ergens moest zijn, ze zag hem alleen niet. Ze begon het gebied af te tasten, ze voelde bomen. Uiteindelijk voelde ze steen. een rots, ze liep verder tot ze letterlijk voorover viel. Ze pakte naar haar hoofd, terwijl ze geen wit meer zag, maar het zwart was. Ze hoorde de geluiden van Mutanten, en..en Lighty? "Lighty kijk uit...Ik ga zometeen gewoon maaien met mijn zwaard.." Ze haalde haar zwaard uit de schede en begon letterlijk in het rond te slaan. ze voelde hoe ze dingen raakte, en uiteindelijk niks meer hoorde. ze zocht lighty, ze had handschoenen aan, dus ze wist wel wanneer het een mutant was. toen ze hem had gevonden trok ze hem omhoog.

[God Note] - Remissiom omdat je zomaar in het wilde weg ging slaan met je zwaard

Opeen donderde er iemand door het plafond heen. Daar zat namelijk een gat. Hij werd geroepen door Eveliné Maar... Maar... Ik zit *&$(# vast, kijk in vredesnaam uit met dat zwaard. Eveline miste dus net zijn hoofd, en sneed daarmee een pluk van z'n haar af, maar raakte hem verder gelukkig niet. Hij werd vastgepakt door een mutant, het was de leider, maar voordat die hem kon meenemen werd hij al door het midden gehakt door het zwaard van Eveliné. Het bloed vloog in het rond, Light werd geraakt door een rondvliegende steen van een van de mutanten. Hierdoor raakte hij buitenwesten. Eveliné probeerde hem op te tillen, dit kon echter niet aangezien hij vastgebonden was. De kettingen zaten om een rots heen, en nu hij werd opgepakt, voelde hij de ketting om zijn hals al strakspannen, het deed hem gruwelijke pijn. Zijn adamsappel werd dieper weggedrukt, en zijn huid werd verkleurd door de kettingen. Hij spuugde wat bloed uit, en verloor daarna weer het bewustzijn. Hoe kon hij op dit moment Eveliné duidelijk maken dat ze moest stoppen met hem nog erger wurgen?

Kort zweeg ze even. Keek naar de aarde onder haar voeten. haar hoofd had ze naar achteren laten hangen tegen de rots aan. Kort bestudeerde ze break even. Liet haar ogen over hem heen glijden. Even verscheen er kort een grijns op haar lippen maar die verdween net zo snel als het was gekomen. Evel was ondertussen er vandoor gegaan. Waarschijnlijk om haar gedachten weer op orde te krijgen, aangezien er blijkbaar slecht nieuws in de brief had gestaan. Lightning deed niks. Nadat ze weer opkeek merkte ze dat Break er ook vandoor was, ach wat maakte het uit. Nu is ze eindelijk van hen af zonder dat ze er nog moeite voor had moeten doen. Hallo?! Is er nog Iemand?! Break?! Eveliné?! Lightning?!" Schreeuwde light. Meteen vloekte Lightning. Was hij gek geworden? Nu zouden er nog andere het gehoord hebben. geweldig, kon deze dag nog vreselijker worden? Niet aandenken want straks word het ook nog zo. Meteen gritste ze haar tas van de grond en begon te rennen door het bos. Meteen al hoorde ze het gepraat van evel en light. Haar tas deed ze op haar rug vlak naast haar boog en klom in de boom. Haar boog nam ze van haar rug en spande een van haar pijlen erop. Haar ene oog sloot ze terwijl ze haar vinger in de lucht hield om zo de winddruk te peilen. Meteen liet ze de pijl los die recht in het voorhoofd van een mutant schoot die richting light en evel was gegaan. razend snel nam ze weer een pijl uit de koker en mikte op een volgende die verward rond keek. Ook deze werd meteen door de haar volgende pijl doorboord. Nog twee andere mutanten werden door een pijl neergehaald. Pas dan ontdekten ze waar ze verstopt had gezeten. De boog deed ze weer op haar rug en sprong uit de boom terwijl ze haar zwaard tevoorschijnt haalde. De rest van de mutanten waren verspreid waardoor lightning tussen en door kon lopen. Deze keer haalde ze nu haar dolk tevoorschijnt, stak de punt in het gaat van de ketting en stampte er met haar volle gewicht op waardoor de ketting brak."Light! help Evel even ik hou de mutanten wel even uit de buurt." Dat hij nu maar niet ging tegenspreken, want dit zou echt niet het moment zijn. Ze gaf haar zwaard aan light"Voor als je toch problemen krijgt" nadat hij het had overgenomen draaide ze zich van hem om en begon de mutanten uit de buurt te houden van light zodat hij met evel hier vandaan konden geraken. LIghtning zal wel volgen aangezien de jongen haar zwaard had en ze die wel terug zal moeten gaan halen. Dat hij maar door deed, want enkele van deze mutanten konden nog goed vechten.

Ze hoorde de ketting uiteindelijk breken en Lightning tegen Light praten. Veel kreeg ze niet mee. Ze zag ook geen ene flikker. Haar keel was droog, ze voelde zich niet goed. Gewoonweg omdat ze haar medicijnen niet had. Ze pakte Light vast aan zijn arm, omdat ze zichzelf weg voelde vallen. en dat wou ze nu niet hebben. Ze probeerde zich omhoog te houden, en trok Lighty mee naar buiten. Dat had ze zowieso nodig. Frisse lucht. Ze liet lighty los en zette een paar stappen, om algauw weer op haar knieen te zakken van de pijn. ze steunde met haar hoofd in haar handen, en haar ellebogen op haar knieen. Ze hoestte even en keek met tranende witglazige ogen om naar Lighty. Nee ze had het virus niet. dit was iets ouds..

De ketting om hem heen knapte, hij was vrij. Hiermee vond hij ook zijn bewustzijn terug. Hij werd wakker, en keek naar het zwaard dat hij aangeboden kreeg van Lightning. Hij pakte het aan, maar stak het meteen in zijn tas. Light hield niet zo van zwaarden, het was je onbenullig wapenen met iets, wat niet door de natuur gemaakt was. Hij hield meer van dingen die hij vond bij geluk. Hij bewapende zich met zijn laatste slachttand. En greep snel wat stenen van de vloer. Eveliné klampte zich aan hem vast. Hij liep voorzichtig naar de uitgang van de grot, maaiend met de slachttand die hij nog had. Hij sneed nummer één zijn hoofd in tweeën. Nummer twee eindigde met een gapen gat precies in het midden van zijn voorhoofd. Elke keer zorgde hij ervoor dat hij tussen de gruwels en Eveliné in stond. Gruwel nummer drie sneuvelde aan bloedverlies door acht steken in zijn been, tot nummer vier voor hem stond. Nummer vier was een slimmerik, hij zag dat Light alle kracht uit zijn tot nu toe verrassende effect haalde. Dus sloeg de mutant meteen de slachttand op de grond. Deze brak in stukken. Light keek om zich heen, geen potentiële wapens om zich heen vindend. Nu pakte hij een steen in zijn handen, en gebruikte het als versterker van zijn knokkels. Hij zette zijn volledige bovenlichaam in de draai, stak zijn vuist uit en haalde uit. De klap brak de kaak van de mutant, de kaak hing nu los in zijn scharnieren, dus klapte open. Meteen zag Light een gapend gat, met iets wat leek op een gespleten tong, waar een enorme hoeveelheid bloed uitdroop. Door de klap, had de mutant zijn tong doormidden gebeten. De mutant begon nu stukken tong uit te spugen. Dit gaf Lighty weer de tijd om Eveliné haar arm vast te grijpen en haar te behoeden van een klap van mutant nummer 5. Light gooide de huidige steen, en knakte daarmee de nek van de mutant om, waardoor de mutant met een gemene klap tegen de rotswand klapte, zijn nek brak, en zichzelf om zeep hielp, door met volle gewicht op zijn nek te klappen. Waardoor de hersenen geen zuurstof meer kregen en het hoofd steeds paarser werd, tot hij stierf. Toen nummer 4 weer terug in beeld kwam, had die zichzelf geheel onder bebloed. Toen Light de mutant eens goed aankeek, kwam hij er achter wat zo herkenbaar was aan de mutant. De mutant leek op hem! Toen hij nog eens goed keek, zag hij een ketting om de hals hangen van de jongen. Aan de ketting hing een Embleem, en op het Embleem stond een schriftje met duivelsvleugels, en een pen er naast. Het was het familiewapen van de Yagami's. Light vocht met zijn... Nageslacht? Nee hij had nooit nageslacht gehad, maar aangezien hij in de toekomst was, was het in ieder geval verre familie van hem. En toch, toch deed dit gruwelijke gezicht hem niets. Hij liep op de mutant af, en gaf hem een knuffel. Yagami's don't fight each others. Light, Light. Waar was die jongen toch mee bezig.

Ze hoorde vaag hoe Lighty mutante afslachte. tot het stil werd.Yagami's don't fight each others Who wait.. Was er famillie van hem. Ze begon het gebied af te tasten tot ze Lighty gevonden had. Lighty what are you doing... G-get away from it.. Ze trok hem mee weg van het ding aan zijn arm, niet oplettend, zowieso al niet door haar blindheid. L-light kill it...i c-can't see..Please? ze keek hem smekend aan, ze zag niet, anders had ze het voor hem gedaan. maar nu wou ze weg. weg uit die grot. weg van dit stukje bos. terug naar hun andere plaats. ze pakte zijn arm vast en begon er zacht aan te trekken. nu was ze kwetsbaar. En niet alleen vanwege haar zicht. ze voelde zich alleen.

Hij werd van zijn familielid gescheiden. Hoe durfde ze. Eveliné dit is misschien wel het enige familielid dat ik heb, ik moet het behouden. Misschien dat ik het kan vastbinden en met touw mee kan nemen. Maar Eveliné wilde dat hij zijn bloedverwante zou vermoorden. Het was een treurig gezicht. De jongen wist niet meer wat er aan de hand was. Hij stond daar met dat bebloede shirt naar Lighty te staren. Light stond er maar een beetje bij met een beteuterd gezicht, de koelbloedigheid die hij zojuist had, was in een klap veranderd naar het emotionele wrak. Eveliné kon de klere krijgen. Je eigen familie maak je niet af. Dat doe je niet. Dat kan je niet. Dat kan Light niet. Ik kan dit toch niet? Denk eens fatsoenlijk na! En waar is Break op dit soort momenten? Waarom faced Lightning deze niet?! WAAROM MOET IK DIT DOEN?! Ze konden veel van hem gaan vragen maar dit werd teveel. Iedereen die een beetje gezond verstand bevatte kon dit niet. En ergens diep achter in hun hoofden, moesten ze dat wel weten. Allemaal. Stuk voor stuk. Light draaide van Eveliné weg, en keek wat de mutant nu deed.

~God Note~ + Remission voor het moeite hebben met het doden van familie

Eveliné dit is misschien wel het enige familielid dat ik heb, ik moet het behouden. Misschien dat ik het kan vastbinden en met touw mee kan nemen. Ze zuchtte. Dat gaat nooit lukken. Ze keek naar de grond.Ik kan dit toch niet? Denk eens fatsoenlijk na! En waar is Break op dit soort momenten? Waarom faced Lightning deze niet?! WAAROM MOET IK DIT DOEN?! ze kon niets anders dan instemmend knikken. Omdat Lightning bezig is en Break..Ergens is waarvan ik niet weet waar.. And...Lighty hij zal nooitmeer hetzelfde worden. Het is doelloos iets wat ik al ondervonden heb. Bij de laatste woorden kwam er een brok in haar keel. Het klopte. ze had al ondervonden dat je hier niks tegen kon doen..Ze pakte zijn hand voorzichtig en glimlachde vaag naar hem. You can take him with you..

Light liep even terug de grot in, hij pakte de kettingen waar hij aan vastgebonden had gezeten. Hij bond ze aan de polsen van zijn familielid. Daarbij de happende beweging van het ding negerend. Laten we gaan. Lightning we gaan, kom! Hij liep nu richting de uitgang, het ging al een stuk trager nu hij Eveliné aan de ene arm had, en zijn familielid vast had aan kettingen in zijn andere hand. Er moest nu geen andere mutant aankomen, aangezien Lighty geen hand meer vrij had om die tegen te houden, hij was nu meer een open doelwit voor aanvallen. Maar het maakte hem niet uit, hij had nu familie bij zich, misschien dat hij diegene kon vragen wat er nu allemaal was gebeurt met zijn familie en met hem zelf.

Ze hoorde het rammelen van de kettingen. Laten we gaan. Lightning we gaan, kom! toen ze buiten de grot waren legde ze gelijk een hand op een boom. ze had geluk dat ze wist hoe ze gelopen was. langzaam liep ze terug naar Break, die wezeloos voor zich uit stond te staren. Ze pakte zijn hand en trok hem mee terug naar de rotsen. Langzaam begon het te regenen... ze trok haar jas wat strakker en ging onder een boom zitten. altijd hetzelfde. Koud,regen en vieze modder. "Light..Lightning, break als jullie honger hebben.. in de tas." ze zwiepte haar tas naar voren. haar hoofd deed er zeer van. ze glimlachte even zwak in het niets en keerde zich terug in haarzelf. "En nee ik heb geen honger" haar medicijnen zaten in de tas. als ze maar niet gingen denken dat ze het in ging nemen. ze had er niet veel van.ze rekte zich uit en besloot haar ogen dicht te doen. na een minuut of 2, voelde ze hoe een touw om haar nek werd gespannen en haar keel erdoor werd dicht geknepen. aangezien ze niet zag waar diegene stond, probeerde ze uit alle macht het touw weg te halen. Verstikkende geluiden kwamen uit haar keel. "G-geen Adem..." namate het langer duurde kreeg ze geen lucht meer.

Light pakte de tas, en haalde er een stukje brood uit. Hij durfde niet veel te pakken, aangezien er niet veel in zat. Hij kon het niet maken om dan veel te pakken, aangezien hij dan gulzig over zou komen. Alhoewel.. zijn maag kreunde nogal. Opeens hoorde hij wat kettingen rammelen. Hij keek om, en zag dat zijn familielid met kettingen Eveliné aan het wurgen was. Hij had zijn bek al opengesperd om Eveliné te bijten. Light reageerde heel snel, duwde het virusmonster omver. Het monster struikelde over een steen, en viel ten aarde. Zijn hoofd viel op een rots, het zou een lichte hersenschudding veroorzaken, maar in plaats van het normale gebeurde er iets onverwachts. Het hoofd klapte open, met alle gruwelijkheden van dien. De binnenkant van het hoofd was nog beter te zien dan bij een les opereren op de doktersopleiding. En in het hoofd, zat voorzichtig geplaatst een machientje met gaatjes erin. Light rende op de mutant af, greep de ketting om diens nek, en trok het eraf. Greep daarna Eveliné rechtop en sleurde haar mee. Break, Lightning , RENNEN! Wat was nou het probleem, iets of iemand had een verspreidings sprayer in het hoofd van het virusdragende monster gestopt, als iemand van de groep het monster had aangevallen op het hoofd, was dit verspreid. En Light kon wel raden wat er in het ding zat, iemand had bacteriën of bacillen die het virus dragen in het hoofd van het monster gestopt. Toen ze een paar seconden weg waren, hoorde je een zacht sissend geluid. Die plek zit nu vol bacillen met, wat ik verneem, het virus. Light keek naar de ketting in zijn hand. Op de achterkant stond altijd de eigenaar. Hij moest weten wie het was. Hij draaide het embleem in zijn handpalm en op de achterkant stond gegraveerd: Light Yagami . Meteen grabbelde hij onder zijn shirt. Het was hem nog niet eens opgevallen! Zijn ketting miste, en dat deed hij al sinds Lighty was wakker geworden hier. Iemand probeerde een zieke streek uit te halen, met het idee dat Lighty de jongen wel, mutant of niet, bij de groep zou voegen. En dan zouden ze langzaam het virus gekregen hebben. Iets of iemand wil ons het virus geven, en ik wil weten wie.

Meedat haar longen weer lucht in konden ademen begon ze te hoesten. ze kreeg vaag mee dat het het famillielid van Lighty was die haar probeerde te wurgen. Ze werd overeind getrokken en meegesleurd. Break, Lightning , RENNEN! uiteindelijk werd ze losgelaten en zakte in. Letterlijk. Die plek zit nu vol bacillen met, wat ik verneem, het virus.Iets of iemand wil ons het virus geven, en ik wil weten wie. aangezien ze weer normaal kon ademen, ging ze staan. de regering waarschijnlijk. haar zicht keerde terug. Yeah! ze kon weer zien. ze was ineens springlevend aan het doen. maar eerst..ze liep naar de mutant haar hand op haar zwaard. terwijl ze met het andere haar capuchon voor haar mond hield. ze pokte met haar zwaard tegen de mutant, die opvloog, maar zichzelf daardoor dwars door het zwaard boorde. Jessica... was het enige dat ze eruit kreeg. een grimmige uitdrukking had plaatsgemaakt op haar gezicht. snel liep ze terug naar de rest. Hen voor zich uit duwend. doorlopen, geen geluid, geen gezeur. ja soms was ze heel aardig, sarcasm. ze duwde hun allemaal neer bij een rots, en gin zelf een stukje van hun af zitten. en begon te denken.

Lighty kreeg als enig antwoord dat het de regering waarschijnlijk was. Hoe bedoel je de regering? Waarom zouden die ons plat willen hebben? En... En... hoe kon het dat dat virus die halfdode mensen toch weer aan het bewegen kreeg. Hij zag dat Evel nog dat ding neer moest malen. Maar... het hoofd was toch al opengespleten? Lighty moest weten wie op het zieke idee kwam om hun zo proberen neer te krijgen. Het was ziek. Ziek. Niets anders kon hij er over verzinnen. maar dan ook niets anders. Blijkbaar had Eveliné haar zicht weer terug, want opeens begon ze weer te wijzen en te doen. Toen ze hun vooruit duwde, durfde hij niet eens tegen te werken. Het zou niet eens in hem op komen. Maar toen ze eenmaal bij de rots kwamen, en gingen zitten. Liep hij toch even naar Eveliné toe. Waarom proberen ze ons neer te krijgen? Zou een regering niet juist ons moeten proberen te helpen? En.. en.. wat houdt die virusdragende dingen op de been? Ze horen toch juist zwakker te worden? Dan kan het toch niet zo zijn dat ze zelfs met een opengespleten hoofd nog door bewegen? Vragen. Vragen. Vragen. Lighty wou nu toch eens graag antwoord.