Wat zou je doen in geval van een verlaten wereld? Als iedereen om je heen sterft of spoorloos verdwijnt? Ik deel de overlevenden in groepen. Allereerst de mensen die zichzelf doden. Ze zien geen nut meer in het leven en gaan hun familie en vrienden achterna. De tweede groep zijn de mensen die harteloos en moordzuchtig zijn. Ze beweren te vechten om hun leven te behouden, maar in werkelijkheid willen ze niets liever dan dood en verderf zaaien. Alsof er nog niet genoeg van is. En dan heb je nog een klein percentage mensen die wanhopig op zoek zijn naar bekenden. Familie, vrienden, kennissen of maar een persoon die nog maar een greintje warmte toont naar anderen. Ik hoor bij de laatste categorie. Mijn ouders zijn spoorloos verdwenen op de dag dat alles vernietigd werd. Ik zag de wereld kapot gaan en mensen sterven. Het was gruwelijk. Een virus, ontwikkeld door mensen als ultiem wapen om oorlog te stoppen, was in de wereld losgelaten en doodde als een monster: snel, genadeloos en haast onmogelijk om tegen te gaan. Alles lijkt wel giftig en niemand is nog te vertrouwen. Ik hoop mijn broer, Thom, te vinden, want mijn gevoel zegt dat hij nog leeft…

Behendig gooide Hikari haar tasje vol met benodigdheden. Medicijnen, verband, voeding, drinken, batterijen, een nieuwe zaklamp en een zakmes. Snel controleerde ze of ze alles had en daarna verliet ze de winkel. Nooit te lang bij dezelfde plek blijven, want dan vroeg je om problemen. Zijzelf was niet agressief, maar helaas gold dat niet voor alle mensen. Geweld is de oplossing, dachten zij, maar Hikari was het daar absoluut niet mee eens. Door al het geweld zaten ze nu in deze benauwde situatie!
Zie liep door een verlaten winkelstraat die ooit zo druk en levendig was. Nadat het virus was vrijgelaten, de wijde wereld in, had ze al snel iedereen om zich heen verloren. Het had haar veranderd. Ze zag de wereld, die ze ooit zo mooi had gevonden, compleet anders. Ze was blind geweest voor de dingen die niet goed waren en geloofde in liefde, vrede en geluk. Daar was een wreed einde aan gemaakt en haar ogen waren geopend. De wereld was niet mooi en vredig, maar harteloos en kil.
Mensen gaven niks meer om elkaar en wilde alleen nog maar geld en een hogere status dan de andere mensen. Ja, dan ben je gedoemd om ruzie te krijgen.
De enige van wie ze zeker wist, of voelde, dat hij leefde, was haar broer Thom. Na de uitbraak en het massale dodental, waren zij en haar broer gevlucht. Helaas raakten ze elkaar uit het oog door een man die hen bijna de keel had doorgesneden.
Ze hadden net afgesproken om voor elkaar te vechten en bij elkaar te blijven toen het gebeurde. Ze waren ruw uit elkaar getrokken en konden elkaar niet meer terug vinden.
Dagenlang had ze gehuild, rondgelopen zonder enig benul waar ze heen moest. Angst dat omhoog kwam, omdat ze helemaal alleen was.
Nu was ze sterker dan ooit, maar ook harder dan ze ooit was geweest. Ze stond altijd bij iedereen bekend als ''het meisje dat altijd lachte'' en ''de onschuld zelve''.
Als mensen haar nu zouden zien, dan zou dat het tegenovergestelde zijn. Hard, kil en ongevoelig voor emoties.

In de tijd dat ze er alleen voor stond, had ze, helaas, het leven van een aantal mensen moeten wegnemen. De eerste keer was een ongeluk geweest. Ze werd achternagezeten door een of andere freak, die alleen maar aan het schreeuwen was dat hij zijn zorgverzekering wilde aanpassen. Hikari had niet geaarzeld en had het op een lopen gezet. De man kreeg haar echter te pakken en ze had het eerste voorwerp gepakt dat ze tegen kwam. Een ijzer pijp. Ze had hem hard op het hoofd geslagen, maar hij was overeind gekomen. Voordat hij echter iets kon doen, struikelde hij doordat ze de pijp onder zijn voet gooide. Hij brak zijn nek op een stenen rand en had haar levenloos aangekeken.
Daarna waren er nog een paar geweest en elke keer dat het gebeurde, voelde ze zich sterker worden. Ze kon ze aan en daar ging het om. Ze vroeg zich af hoe haar broer het deed.

Ze hoorde voetstappen en liep daarom met snelle passen de volgende straat in. Ze keek snel om zich heen en wist niet waar ze heen moest. Een navigatie systeem zou niet werken, omdat alles plat lag. Bijna elke verbinding deed het niet meer en er was nog amper stroom. De wereld was in de handen van kleine groepen mensen die de einden aan elkaar probeerde te knopen. Zonder Google maps werd het alleen wat moeilijker....

Een wereld wat ineens veranderd, waarin je iedereen die je kende en liefhad verliest. Iedereen zou hier anders op reageren, overlevenden kiezen hun eigen weg. De een kiest voor de kortste weg en maakt een eind aan zijn leven. De ander kiest ervoor om te overleven, en sommige doen er alles aan om over de rug van anderen te overleven. En ik.... ik weet niet tot welke groep ik behoor. Waar leef ik nog voor... mijn ouders heb ik al op jonge leeftijd verloren en vedere familie heb ik nooit gekend. Vrienden had ik bijna niet en de vrienden die ik had heb ik zien sterven door het virus. Ik vraag me elke dag nog af waarom ik door blijf gaan, waarom heb ik niet voor de korte weg gekozen. Het is niet dat de mensen die nog leven aardig zijn, nee in tegen deel zelfs..... dus waarom... waarom leef ik nog, waarom blijf ik door gaan....

Judai was na een aanval van een groep mannen zijn tas met spullen verloren. Dit gebeurde doordat hij van ze weg probeerde te komen, zij waren met een grote groep en Judai was alleen dus zijn beste optie was ze kwijt te raken. Dat is hem uiteindelijk gelukt maar niet heel soepel. Door van ze weg te komen moest hij hoger op komen en aan de andere kant van de huizenstraat te belanden. Hij klom op een paar containers en klom vervolgens op het dak van het huis. Toen hij aan de andere kant van het dak af wilde gleed hij uit en viel van het dak. Gelukkig werd zijn val half gebroken door een andere container, maar helaas heeft hij door de val wel een gezwollen enkel opgelopen.

Het was niet de eerste keer dat Judai van een groep mensen moest vluchten. Doordat alles schaars is en iedereen zichzelf probeert te redden zijn de meeste mensen die je tegen komt nou niet bepaald vriendelijk, en in meeste gevallen zullen ze proberen om je spullen af te pakken. En ze zijn echt tot alles in staat, ze zullen niet schromen om je wat aan te doen om hun doel te bereiken. Judai heeft hier vaak genoeg mee te maken gehad. Van af het begin moest hij al vluchten voor mensen om zich heen. En zelfs wanneer hij een paar dagen met iemand samen door de wereld trok heeft hij ervaren hoe kil de wereld om zich heen is geworden. Want nadat hij terug kwam van een supply run kwam hij er achter dat hij er alleen voor stond, hij zag namelijk dat zijn reisgenoot ook de kortste weg had genomen en een einde had gamaakt aan zijn leven. Maar toch kon Judai dit pad niet bewandelen, er was steeds iets wat hem weerhield. Hij bleef toch door gaan en zelf wist hij niet duidelijk waarom, er bleef altijd een stem in zijn hoofd zeggen dat hij door kon gaan.

Judai besloot om terug naar de Stad te trekken om opzoek te gaan naar nieuwe spullen, want zonder dat zou hij het niet lang volhouden. De weg naar de stad was lang en pijnlijk, en zijn enkel werd er niet beter op. Eenmaal aangekomen in de stad zag hij geen teken van leven, wat hem op dit moment gerust setelde. Hij moest er niet aan denken om nog een groep te moeten ontlopen. Hij liep een winkelstraat in om vervolgens in een winkel opzoek te gaan naar een tas, zaklamp, voedsel, drinken en boven al iets om zijn enkel te ondersteunen. Hij heeft gelukkig wat gevonden en had alles in een tas gedaan. Helaas had hij niks kunnen vinden voor zijn enkel, iemand anders zou het wel al mee genomen hebben. Eigenlijk was er al veel mee genomen en had hij maar een kleine voorraad kunnen opbouwen.

Hij besloot de winkel weer te verlaten en veder te treken, weg van de plekken waar hij mensen zou kunnen tegen komen. Zonder ondersteuning van zijn enkel moest hij opzoek naar een rustige plek waar hij zijn enkel tijd zou kunnen geven om te genezen. Hij liep uit de winkel en veder de straat in, toen hij door een steeg keek kon hij iemand zien staan. hij zag haar lange blonden haren en even schoot zijn gedachte terug in de tijd. Inplaats van de vreemdeling zag hij Alexis zijn vriendin die hij ooit heeft gehad. Ze keek hem aan en Judai wilde niks anders dan naar haar toe rennen en in haar armen vallen. Maar toen hij de stap richting haar maakte ging hij door zijn enkel heen en viel op de grond. Toen hij weer op keek zag hij de realiteit weer en besefde hij dat hij Alexis nooit meer terug zou zien. Toch bleef hij naar haar staren, ze was ver van hem af maar toch kon hij haar goed zien. Ze reizde alleen net als hem, maar waarom. Zou zij net als hem iedereen om zich heen verloren zijn, of had ze een andere reden. Hij Wilde naar haar roepen maar hij durfde niet, had ze hem gehoord of was ze niet bewust dat hij in de buurt was.

Als de wereld vergaat blijven er een paar stereotypen van mensen over. de onderhandelaar werkt samen om alles weer op te bouwen. De meeste van deze mensen zijn dromers, maar ze zijn onmisbaar op de lange duur. De agressieve mensen vormen bendes en stelen en plunderen alles om zichzelf maar zoveel mogelijk luxe te kunnen vergaren. Deze twee groepen botsen het meeste van iedereen, zeker in het begin wanneer chaos nog ronddwaalt door de wereld. Hoe langer de wereld vergaan is hoe verder mensen zoeken naar spullen om te overleven. Later worden ook de kleine groepen de dupe van de raiders, zoals ik de agressieven zelf graag noem. de laatste groep zijn de sluipers. Deze nemen geen vaste plaats van bestaan, maar proberen overal een graantje mee te pakken van wat er te vinden is. Maar alleen de mensen met kennis van de natuur kunnen op de lange duur overleven. Ik? ik ben een beetje van alle drie. Het meeste van mijn leven heb ik op de achtergrond van kleine hechte groepen geleeft, maar nu ik alleen ben is het ineens wel heel erg stil... ik haatte de drukte en het gehaast, maar nu mis ik het meer dan ik ooit kon dromen.

Ghost zag de rand van de stad hoog boven zich uit steken toen hij sinds tijden weer eens over de grens heen stapte. De stad was genoeg veranderd sinds zijn laatste bezoek. Een tijd doolde hij rond op zoek naar spullen. hij zag verwoeste huizen, ingeslagen ramen en lege woonkamers. Hier en daar vond hij iets van waarde, zoals het keukenmes wat hij aan het opbergen was. Plots schoot er iets langs zijn hoofd. Hij draaide zich om en kon zich nog net realiseren dat er iemand op hem af stormde. Met een harde klap voelde hij een pijn in zijn borst, een schouder had hem geraakt. Met een klap viel hij op de grond.

Ghost Krabbelde met moeite overeind en realiseerde zich wat er was gebeurd. Hij had niks anders dan zijn kleren en zijn handschoenen. Met pijn in zijn schouder stond hij op en begon meteen met zoeken naar een wapen. Zijn handschoenen met verharde knokkels weren handig, maar lang niet voldoende. Na een paar huizen te hebben doorzocht had hij niet meer dan een kapotte tafelpoot als knuppel. Van wat kleding had hij een stuk touw en een tas gemaakt, althans het moest ermee door. Het kleine blikje voedsel dat hij had gevonden was niet meer dan tomaten in een soort saus. Het was smerig om te eten, maar het was niet bedorven, dus hij mocht niet zeuren. De fles pittige saus die hij had gevonden was door vele mensen niet als waardig geacht, maar Ghost had er zijn truucjes mee... Het was zijn manier om vies eten dragelijk te maken.

Hoe was hij hier terecht geraakt... Ghost was nooit een rolmodel geweest, hij had in zijn voorgaande leven  din gen gedaan die niet bepaald orthodox waren. Hij had vaak ruzie, zeker met zijn ouders. Zijn vriendengroep was klein maar hecht, maar niets had ze kunnen voorbereiden op wat er zou komen. Alles was in korte tijd omgeslagen, mensen stierven en het plunderen begon. Hij vroeg zich wel eens af of hij gespaard was van de ziekte die er heerste of dat hij het slachtoffer was van de nieuwe wereld. Hij was alleen en had niks meer om voor te leven. Toch wilde hij het niet opgeven. Hij wilde de wereld reinigen van de raiders en helpen de schade te herstellen. Hij wilde meewerken aan een nieuwe wereld.

's Nachts lieten nachtmerries hem niet los. Hij schrok wakker met een pijnscheut in zijn schouder. Ghost had een nacht op het dak geslapen, het was niet comfortabel, maar in ieder geval uit het zicht van alles wat hem als prooi zou kunnen zien. Hij klom van het dak af, maar een pijnscheut in zijn schouder zorgde ervoor dat hij omlaag stortte op de straat. Hij verbeet de pijn en liep naar het einde van de straat. Hij zag iemand lopen, een blonde jonge vrouw, of zou het geen vrouw zijn. Ze zou een makkelijk slachtoffer zijn met haar postuur, ze zag er een stuk minder gespierd uit dan hijzelf. Hij volgde haar even en overdacht de mogenlijkheid haar te overmeesteren en haar spullen te pakken. Misschien had ze wel pijnstillers bij zich voor zijn schouder. Ze liep plots snel een andere straat in. Hij begon sneller te lopen en greep zijn tafelpoot knuppel strakker vast. Toen hij bij de hoek kwam zag hij plots nog iemand en hij dook weg achter de hoek en besloot om de situatie af te wachten vanaf een veilige afstand.

Hikari stond stil en luisterde aandachtig. Werd ze nou...gevolgd? Vliegensvlug draaide ze zich om en stond oog in oog met een jongen. Man. Ze was er nog niet helemaal uit wat het was. Ze kneep haar ogen samen, haar hand versterkte de grip op haar kostbare tas.
Als ie ook maar een hand naar haar uit zou steken, dan was ze weg. Ja, waarom stond ze hier nog? Hij zag er niet gevaarlijk uit, maar je kon niemand meer vertrouwen. Zeker niet iemand die zo vriendelijk keek als hij.
Heel voorzichtig stapte ze naar achteren, terwijl ze haar Berry pakte. Berry was al een aantal weken haar enige puntje veiligheid. De Beretta 92FS was een prima vuurwapen die ze had gevonden in een huis. Samen met flink wat munitie was ze dolblij geweest. Jazeker, vroeger had ze gegruweld om al aan een wapen te moeten denken, nu was ze blij dat ze er een had!
Ze was nu zelfs al zo krankzinnig, of eenzaam, het is maar hoe je het bekijkt, dat ze het wapen een naam had gegeven en er soms zelfs tegen praatte.
Zeker had ze momenten gehad dat ze de trekker wilde overhalen en een kogel door haar hoofd wilde schieten, maar ze had zichzelf tegen gehouden. Ze wilde haar broer zien en dat zou ze voor elkaar krijgen ook! Hij was de enige reden dat ze bleef leven. Wilde leven!

Oh, terug naar het heden. De jongen. Man. Barst, ze was er nog steeds niet over uit. Iets dat haar chagrijnig maakte. Ze keek hem strak aan en zette voorzichtig een stap naar achteren. En nog een.
'Ik zal je niks doen, als je uit mijn buurt blijft. Ik regel geen zorgverzekeringen, ik heb geen geld, navigatie of anti-muggen spray!'. Ja, zo ver was het al gekomen. Waar mensen al niet agressief om konden worden.
Ze had haar wapen nog niet getrokken, omdat ze hem geen reden wilde geven om zich bedreigt te voelen. Wees jij lief, dan blijf ik lief en dan is Berry ook tevreden, dacht ze.
Gespannen wachtte ze af op zijn antwoord, klaar om in actie te komen en weg te wezen als het moest....

Judai verschrok toen de vreemdeling zich om draaide naar zijn richting en hun ogen samen kwamen. Hij verschoot en zetten zich schrap om het op een rennen te zetten. Maar in zijn ogen zag ze er niet meteen gevaarlijk uit, maar toch bleef het gevoel van angst overhersen. Wat als ze ineens besluit om zijn kleine beetje spullen af te pakken wat hij net gevonden had. Hoe graag hij het op een rennen zou willen zetten hoe meer hij besefde dat het met zijn enkel niet ging lukken, naja lukken is een groot woord hij zou gewoon niet heel ver kunnen komen. Hij bekeek al zijn opties maar niks bleek een uitweg te bieden. Dit was dan ook de reden dat hij bleef liggen, meschien zou ze besluiten weg te gaan.

Judai werd uit zijn gedachte geschud doordat de vreemdeling zij 'Ik zal je niks doen, als je uit mijn buurt blijft. Ik regel geen zorgverzekeringen, ik heb geen geld, navigatie of anti-muggen spray!'. Verschrrikt keek hij op, waar ging dat over een zorgverzekering, navigatie, anti-muggen spray? Hij keek verward en probeerde op te staan, hij hield zijn handen in het zicht van de vreemdeling om te voorkomen dat ze zich ineens bedreigd zou voelen. Wanneer hij op zijn enkel wilde leunen schoot er een pijnscheut door zijn lichaam, die op zijn gezicht te zien was. Toch probeerde hij dit te onderdrukken. Half staand en krampachtig leunend op zijn pijnlijke enkel antwoorden hij de vreemdeling met een trilling in zijn stem “ een zorgverzekering zou van pas zijn gekomen, maar denk dat ik er nu weinig aan zouden hebben. Maar ik zal je niks doen, sterker nog ik zou je niet eens wat aan kunnen doen.” Judai had in lange tijd al niet met mensen gesproken, en wist ook niet goed wat hij precies had moeten antwoorden.

Had hij de juiste keuzen gemaakt om zich open op te stellen en haar te laten zien dat hij geen gevaar was. Of zou ze gebruik maken van de situatie en hem van zijn spullen beroven. Hij was zo stom geweest om niks mee te nemen om zichzelf te verdedigen. Alexis kon om zijn klunzigheid lachen maar zelf was hij hier nu de dupen van. Hij hield zijn hand stevig aan zijn tas, als zij een stap dichterbij zou nemen zou Judai het op een rennen zetten. Hij beet op zijn onderlip om zich voor te bereiden op de eventueele pijn die zou komen als hij het op een rennen moest zetten.

Ghost stond te wachten toen de blonde vrouw een stap achteruit zetten. Ze had duidelijk de andere persoon gezien en probeerde de situatie in te schatten. Plots zag hij iets waar hij best van schrok. Haar hand leek een stukje te bewegen naar een voorwerp. Het leek op een vuurwapen en Ghosts hart begon sneller te slaan. Als hij had aangevallen had het misschien slecht afgelopen met hem. Zijn gedachten werden doorbroken door een stem, haar stem. Het leek iets uit een slechte film, maar ze klonk serieus. Het was geen dreigement, maar een dreigende waarschuwing.

Zijn ogen gleden over de straat naar de 3e persoon. Van zijn afstand kon hij slecht inschatten wie het was, al had hij diegene waarschijnlijk toch niet herkend. diegene probeerde op te staan maar het was duidelijk dat staan geen pijnloze opgave was. Het was zelfs van deze afstand vrij duidelijk dat er iets met het been aan de hand was, maar wat... Ghost zag de ongelijkheid van de situatie in en kon zichzelf niet bedwingen en stapte naar voren. Een goede worp zou de vrouw moeten raken, of in ieder geval afleiden.  klonk het in zijn gedachten. Als ik haar aandacht zou kunnen trekken voor het te laat is dan hoeft dit misschien niet in een gevecht te eindigen. Zo stil als hij kon sloop hij dichterbij de blonde vrouw. toch hield hij zijn dekking achter een andere muur. 'Zullen we dan afspreken dat dat vuurwapen uit je handen blijft jongedame?" sprak hij duidelijk. 'Ik heb zelf ook geen behoefte aan een gevecht, maar dat betekend niet dat ik er niet toe bereid ben ons te verdedigen.' Hij liet een kleine pauze vallen, waarin hij zichzelf voor zijn kop kon slaan. Waarom had hij zichzelf met een onbekende geassocieerd?  'We zijn uiteraard allemaal overlevers en we hebben al genoeg doorstaan.'

In zijn hoofd schoten gedachten als een wervelwind door zijn hoofd. Hij was net te ver om haar te kunnen tackelen mocht dit nodig zijn. Zijn knuppel kon hij gooien en zijn handschoenen als wapen gebruiken. Zou hij dit diplomatiek kunnen oplossen? Wie waren deze mensen en in wat voor problemen had hij zichzelf gewerkt?
Zijn lege hand balde, verscholen achter dekking, tot een vuist. Zijn knuppel trilde van de spanning in zijn lichaam. Hij voelde de angst voor het vuurwapen. Dat vuurwapen mocht niet op hem gericht worden of hij was klaar. Hij had niks om grote wonden te behandelen. Nu hij er weer over nadacht hij had niks meer...

Hikari wachtte. Ze had uitgevogeld dat het waarschijnlijk een jongeman was en was tevreden met die conclusie. Hij leek moeite te hebben om goed op zijn been te staan, dus dat was in haar voordeel. Ging hij nog wat zeggen of stond ze hier haar tijd te verdoen?
'Zullen we dan afspreken dat dat vuurwapen uit je handen blijft jongedame?" klonk een diepe stem. 'Ik heb zelf ook geen behoefte aan een gevecht, maar dat betekend niet dat ik er niet toe bereid ben ons te verdedigen'.
What the actual f-
Alsof ze gestoken was, draaide ze zich om en richtte ze zonder enige aarzeling Berry in de richting van de stem. Ondertussen wierp ze een blik op de jongeman. Die stond nog steeds waar hij was. Mooi.
'We zijn uiteraard allemaal overlevers en we hebben al genoeg doorstaan'. Ze vernauwde haar ogen en siste: 'als jij geen gevecht wilt, dan kom je nu tevoorschijn'.
Weiger om te luisteren en ik maak je af. Ze had totaal geen zin om zich te moeten verdedigen en alle soortgelijke situaties die zie hiervoor had meegemaakt, waren geëindigd met de dood of gewonden. Wie weet wat voor creep er nu weer tevoorschijn kwam.
De kans dat hij gewapend is, is meer dan 80%. De kans dat ik een aanval van hem zou overleven, te oordelen naar zijn stem, is niet meer dan 68%. Barst!
Niettemin hield ze haar Berry in de richting van de stem gericht. Als hij uit het niets tevoorschijn zou komen en een poging tot aanval zou doen, dan zou ze gelijk kunnen schieten. Jammer voor hem.
Toch was ze zenuwachtig, ondanks dat ze dat niet liet zien, en wilde ze de trekker niet overhalen. Er zou altijd een klein deel van haar oude zelf in haar blijven.
Een deel dat van de mensheid hield en in onschuld geloofde...

Judai was gespannen naar hoe de situatie zou aflopen. Maar toen hoorde Judai een 2e stem, maar hij kon geen 2e persoon zien. Wel kon hij aan zijn stem incaseren dat het om een jongenman zou gaan, leeftijd pinde Judai hem niet op vast. Maar sterker nog deze persoon neemde Judai deels in beschermind. Een vuurwapen? Waar had hij het over.....

Al snel werd Judai het duidelijk, de blonde vreemdeling droeg een vuurwapen op zak. Sterker nog ze haalde hem te voorschijn en richte dit vermoedelijk in de richting van de 2e vreemdeling. Er schoot van alles door het hoofd van Judai, maar vooral een angst voor het vuurwapen kwam omhoog. Wat zou er zijn gebeurd zijn als deze 2e persoon zich er niet in had gemengd. Had ze hem overvallen met het wapen of zou ze weg zijn gegaan zonder haar wapen bloot te geven.

Maar terug naar de situatie die nu dus drie keer moeilijker was geworden nu de vreemdeling een vuurwapen heeft getrokken. Wat waren zijn opties nu, ze had haar aandacht niet meer compleet op hem. Hij kon het op een rennen zetten en de 2 vreemdelingen het met elkaar laten uitvechten. Maar kan ik dat maken tegenover de 2e vreemdeling, zonder hem had ik nooit geweten dat ze een vuurwapen droeg. En had ik een stomme fout kunnen maken...

Ja Judai zijn keuze stond vast, hij was klaar met het vluchten. Hij kon de 2e vreemdeling niet zomaar in de steek laten, tenminste dat vond hij. Zonder er veder bij na te denken zwaaide Judai zijn tas van zijn rug, probeerde hem zo compact mogelijk te maken om hier goed mee te kunnen gooien. Hij gooide zijn tas richting het wapen van de vreemdeling om er voor te zorgen dat deze uit haar handen zou vallen, of in iedergeval uit zijn baan te raken zodat de persoon aan de andere kant weg kon komen of een andere actie kon ondernemen. “niks geeft jou het recht om een wapen op iemand te richten!!!” schreeuwde Judai het uit.

'als jij geen gevecht wilt, dan kom je nu tevoorschijn'. 'Weiger om te luisteren en ik maak je af.'
Ghost kon aan haar stem horen dat dit een dreigement was. Hij bedacht zich geen moment en pakte iets van de grond en gooide dit met een grote boog naar de overkant van de straat, in de hoop haar kort af te leiden. Alles stond op de automatische piloot genaamd survival. zijn voeten gleden een stukje naar achter van de kracht die er plots uitkwam. de pijn in zijn schouder was een vage herinnering door de adrenaline. Een sprint werdt ingezet. Amper de hoek om gekomen gooide hij, met al zijn kracht in zijn gezonde arm, de tafelpoot naar de blonde vrouw toe. Tijdens zijn worp zag hij van achter de vrouw nog iets door de lucht vliegen, maar hij moest zich focussen op zijn doel. De loop van het wapen moest weg van hem gedraaid worden.

In zijn hoofd klonk alleen maar een schreeuw van kracht en hij was oh zo dichtbij zijn doelwit toen deze uit zijn mond galmde. De geharde knokkels in de handschoenen zouden hem beschermen van een stoot tegen het metalen vuurwapen, maar alleen als het niet afgevuurd zou worden voor hij het weg kon slaan. Zijn andere hand greep naar haar arm om haar neer te kunnen halen. Alles wat hij had kunnen doen was goed uitgevoerd. Nu hij bijna contact maakte met de gewapende blondine kon hij niets anders doen dan zijn keuze doorzetten. een stoot om het wapen weg te slaan of een greep om haar arm weg te draaien als een van de 2 op tijd zou zijn zou hij letterlijk een kogel ontwijken

Ineens gebeurde er van alles tegelijk. De jongeman die iets verderop stond, smeet ineens een tas naar haar toe, waardoor haar Berry uit haar handen vloog. 'Niks geeft jou het recht om een wapen op iemand te richten!!!', klonk zijn stem.
Oh dus je kan praten?
Geschokt volgde ze haar dierbare houvast, waardoor ze afgeleid was en niet op tijd het voorwerp kon ontwijken dat naar haar gegooid werd. Met een klap raakte het haar in de ribben en alle lucht werd uit haar longen geblazen.
Ze viel bijna voorover maar hield haar balans nog net. Ze hoorde een andere schreeuw en vanuit haar ooghoeken zag ze een ander gedaante opdoemen. De dreiging was te groot en nog even en dan zou ze op de grond liggen. Ze voelde de woede en zelfverdediging in haar opborrelen en zonder maar te aarzelen haalde ze uit naar de man die haar wilde pakken. Ze trapte hem vol tegen zijn borst, rende naar haar Berry en pakte het op.
'Twee tegen een. Hoe laf kun je zijn. Juist wanneer ik dacht dat ik hem kon vertrouwen,' ze wees naar de nog steeds onbekende jongeman voor haar, 'kom jij in beeld!'.
Ze hijgde en haar ribben voelde beurs aan. Barst! Als ze maar niet gekneusd waren! Dan kan ik net zo goed met een neon bord door de straten lopen en reclame maken. Ze snoof even.
Zonder ook maar te twijfelen, pakte ze de tas op van de jongeman, gooide deze naar hem toe en draaide zich om.
Zo snel ze kon maakte ze dat ze weg kwam. De tranen sprongen in haar ogen van de pijn van haar ribben, maar nu was het een kwestie van overleven. Het zijn allemaal rotzakken. Een voor een!.
Ze kwam echter niet verder dan twee straten en ging kreunend op de stoep zitten. Ze hield haar middel vast en probeerde op adem te komen. Ondertussen hield ze de omgeving zo goed mogelijk in de gaten. Als ze haar zouden achtervolgen, dan was ze er geweest.
'Eikels! Met z'n tweeën op zo'n laffe manier samenwerken', gromde ze. Ze pakte wat pijnstillers en een flesje water uit haar tas die ze gelukkig nog bij zich had en nam ze in.
Ze keek omhoog naar de lucht die donker begon te worden en vroeg zich wie die mannen waren. Ze had zo gehoopt op wat gezelschap.
'Het was te verwachten. Ik snap niet dat je nog steeds dat vertrouwen houd. Je ziet keer op keer wat er gebeurt. Luister nou eens naar mij en knal ze gewoon af'.
'Hou je mond!', siste ze kwaad en greep met een hand naar haar haar.

Met een klap kwam er een voet op zijn borst en hij klapte tegen de grond. Zijn schouder deed zelfs door de adrenaline heen lelijk pijn. Ghost hoorde haar praten en wilde antwoorden, maar snakte naar adem. Toen hij weer kon ademen schreeuwde hij wat achter haar aan "Nou blijkbaar eerlijk genoeg gezien jij degene bent met een vuurwapen! Ik beschermde hem alleen maar!" Ondertussen had hij wel gezien dat het om een jongen ging.

Hij stond op en veegde het stof van zijn kleding af terwijl hij naar de jongen toe liep. Uithijgend pakte hij ondertussen zijn knuppel weer op. Hij bleef even staan en haalde nog even diep adem. "Help me eens... Waarom heb ik je precies geholpen, want ik weet het niet..." Hij bekeek de jongen van top tot teen. "en wat is er precies met je been? Niet dat ik veel kan helpen met de spullen die ik heb..."

Na even wachten op antwoord van de jongen bedacht hij zich dat ze nog steeds dat ze midden op straat stonden. "Laten we trouwens eens ergens iets van een schuilplaats zoeken en even rusten... Aan je te zien denk ik dat ik niet de enige ben die zich klote voelt." hij dacht even na en vervolgde toen ' Ik heb je al onnodig veel geholpen en ik weet niet waarom... Maar dit kan er ook nog wel bij... Hier laat me je helpen met lopen' en bood aan voor de jongen om op zijn gezonde schouden te leunen

Judai zijn worp was succesvol, waar hij allang al blij om was. Er onstond een strubbeling tussen de 2 vreemdelingen, waarbij beide partijen geraakt waren. Gelukkig waren geen van beide serieus verwond, en boven alles was er geen schot gelost met het vuurwapen. 'Twee tegen een. Hoe laf kun je zijn. Juist wanneer ik dacht dat ik hem kon vertrouwen' zij de vrouwlijke vreemdeling terwijl ze naar Judai wees.'kom jij in beeld!'. Even verschoten keek Judai haar aan toen zij zijn tas terug in zijn richting gooide, en zich omdraaide en weg liep. Hij keek even naar zijn tas en wanneer hij opkeek wilde hij nog iets na roepen maar zag dat ze al veder weg was.  "Nou blijkbaar eerlijk genoeg gezien jij degene bent met een vuurwapen! Ik beschermde hem alleen maar!" schreeuwde de ander nog achter haar aan.

Judai aarzelde even maar besloot richting de vreemdeling toe te lopen. Het minste wat hij kon doen was helpen, hij had hem immers ook geholpen. Alleen kon hij niet snel genoeg lopen om hem overeind te helpen.  Ondertussen had de vreemdeling zichzelf al overeind geholpen en zij "Help me eens... Waarom heb ik je precies geholpen, want ik weet het niet... en wat is er precies met je been? Niet dat ik veel kan helpen met de spullen die ik heb...". Judai keek hem even aan en antwoorden “ de hulp wordt in iedergeval wel gewardeerd. Maar waarom zou je toch aan jezelf moeten vragen.” Even nam Judai een pauze en keek naar zijn enkel en vervolgde zijn zin “ ik heb mijn enkel verzwikt doordat ik op de vlucht was voor een groep mannen.” Ondertussen stroffelde Judai veder om dichter bij de vreemdeling in de buurt te komen.

Eenmaal dat Judai en de vreemdeling bij elkaar stonden zij de vreemdeling"Laten we trouwens eens ergens iets van een schuilplaats zoeken en even rusten... Aan je te zien denk ik dat ik niet de enige ben die zich klote voelt. Ik heb je al onnodig veel geholpen en ik weet niet waarom... Maar dit kan er ook nog wel bij... Hier laat me je helpen met lopen”. Waarna hij aan Judai aanbood om op zijn schouder te leunen. Judai voelde een sprankel van blijheid toen de vreemdeling hem dit allemaal aanbood. “ een schuilplaats zou inderdaad fijn zijn” antwoorden Judai met een kleine glimlach op zijn gezicht.“ik heb wat voedsel en drinken bij me als ik je daarmee tegemoet kan komen met alle hulp die je me verleend”zij Judai op een vriendelijke toon, om de vreemdeling wat te bedanken voor zijn hulp. Toch bleef er iets aan Judai knagen, die meid of vrouw, zij stond er nu alleen voor en ook zij is geraakt. Judai kon de gedachte niet los laten, vooral niet omdat ze zij dat ze hem begon te vertrouwen, en ze gewoon weg was gelopen van hun terwijl zij sterker stond met een vuurwapen aan haar zeide. Even schraapte hij zijn keel, en met een twijvel in zijn stem zij hij "maar die vrouw of meid.... zal zij geen schuilplaats nodig hebben? ze heeft ons immers beide niks gedaan." terwijl hij de blik van de vreemdeling probeerde te ontwijken. Hoe stom was hij om hier aan te denken terwijl zij net nog met een wapen op de vreemdeling tegenover hem gericht stond.

Ook Hikari was een verlaten pand binnen gegaan om uit te rusten en bij te komen van de verwondingen. Al zou dat langer duren dan een nachtje. Ze snoof. Beter rust ik hier een tijdje uit. Anders kan ik het wel schudden in het eerst volgende gevecht dat komen zal.
Ze keek even rond terwijl ze voorzichtig en uitgeput op een oude stoel ging zitten. Het was niet het beste wat ze had gehad, maar voor de tijd waar ze nu in zat, was het al heerlijk om iets zachts te hebben. Het leek op een verlaten woning. Het was niet ongewoon dat mensen tussen de winkels in woonden. Het was duur om te betalen, maar ideaal, want als je iets nodig had, dan was je zo in het centrum.
Er stond een kast met allerlei gebroken servies, iets dat waarschijnlijk al vrij snel vernield was tijdens het roven dat de mensen hadden gedaan, een eettafel met een paar stoelen die er ook niet al te stevig uitzagen, een kleine keuken en verderop in de hoek was een trap.
Haar hart sloeg een slag over.

'Niet zo slim. Als er iemand boven is heb je een probleem. Al heb je je''Berry'' nog. Altijd een optie. Ga je naar boven of verlaat je het pand? Ik moet zeggen dat ik het typisch iets voor jou vind om weg te rennen. Al kun je niet echt rennen. Als je nu iemand tegen het lijf loopt ben je praktisch doo-'
'HOU OP!', schreeuwde ze woest naar de stem in haar hoofd en sloeg met haar hand tegen de muur. Er klonk een ziekelijk gekraak in haar handen en ze beet op haar lip om er niet nog een schreeuw uit laten. Ze stond op terwijl ze haar pijnlijke hand vasthield. Ze schuifelde naar de trap en liep zo zachtjes mogelijk naar boven. Ineens kraakte de trap vervaarlijk en ze stopte abrupt.
'SSSSSST', siste ze tegen de trap. Alsof die er wat aan kan doen. Hikari rolde met haar ogen.
Snel keek ze om zich heen en luisterde ze of ze beweging hoorde. Al haar zintuigen stonden op scherp.
Stilte.
Niet dat dat iets kon zeggen, want sommige mensen waren natuurtalenten in het verbergen. Heel voorzichtig liep ze omhoog, ondertussen steunend op de reling. Haar ribben protesteerden bij elke stap die ze zette, maar ze negeerde de pijn. Veiligheid voor alles.
Boven aangekomen doorzocht ze snel de boel, maar er was niemand. Alles was overhoop gehaald en kostbare bezittingen waren weggeroofd. Hikari schudde haar hoofd. Toch jammer dat mensen zo zielig waren dat ze de bezittingen van de doden roven. Wat moet je ermee? Niks heeft tegenwoordig nog waarde. Ze besloot terug naar beneden te gaan en wat slaap te pakken.
Ze liep rustig naar beneden, maar halverwege ging het fout. De trap kraakte weer, maar dit keer versplinterde de trede en zakte ze erdoorheen. Ze gaf een ijselijke gil die de hele stad wel zou kunnen horen. 'BARST', gromde ze woest. Ze moest echt iets doen aan dat gegil van haar.
Ze probeerde omhoog te komen, maar haar ribben lieten haar nu ook zitten en gefrustreerd zakte ze op een andere trede tegen de muur.
'Let me die already', kreunde ze gefrustreerd. Zo zat ze een tijdje en na nog een aantal hopeloze pogingen tot bevrijding gaf ze het op. Ze sloot haar ogen en viel zo in slaap.

Terwijl Ghost de jongen ondersteunde zochten ze samen naar een veilig onderkomen. Onbewust voor Ghost maakten ze zeer weinig geluid. Gebouw voor gebouw inspecteerde Ghost de buitenkant. Te veel glas, ingestorte muur, geen 2e weg naar buiten en nog meer van zulke dingen. Hij was ergens toch nieuwsgierig naar de blonde vrouw, ze zag er best jong uit. Het was onbewust, of misschien toch onder invloed van nieuwsgierigheid, dat Ghost dezelfde kant op was gegaan als de jonge vrouw.

Hoewel ze op zoek waren naar een schuilplaats had Ghost erop gestaan om tussendoor een aantal gebouwen te doorzoeken naar spullen. Het had toch wel wat opgeleverd, een roestig keukenmes. Roestig betekend niet waardeloos, zeker niet in deze wereld. Hij had zijn trucjes om het mes weer tot leven te kunnen wekken. Over de jaren heen had hij vele trucjes toegevoegd aan zijn kennis. Voor de ramp was hij zelfs al vindingrijk met weinig spullen. Ook een vergrootglas met maar 1 barst erin pakte hij mee. van nog wat oude stukken stof en kledingstukken had hij nog een stuk touw gemaakt.

Damn geen voedsel te vinden... kan ik het echt aannemen van die jongen? Heeft hij zelf dan nog wel genoeg? wat twijfel ik... ik  heb hem al te veel geholpen, bovendien bood hij het me daarstraks al aan...

het begon al te schemeren toen ze bij een huis aankwamen waar Ghost een redelijk veilig gevoel bij had. Hij seinde naar de jongen dat hij stil moest zijn en wachten. Hij sloop doodstil naar binnen... Een kleine keuken, wankele stoelen een kast met glazen deur waar niemand in zou kunnen verstoppen. Hij gebood de jongen naar binnen te komen en wees op een redelijk comfortabele stoel. Hij hoopte dat de jongen snapte dat hij voor zijn enkel daar maar even moest zitten. Nog meer signalen dat de jongen de deur in de gaten moest houden en hij zelf boven zou gaan controleren. Nog geen 3 meter naar de trap en hij keek verbaasd op. In de trap stak een been door een traptrede naar beneden... En op de trap tegen de muur geleund zat de blondine, duidelijk door de trap gezakt

Ghost ging op zijn tenen staan en steunde met een hand tegen de muur terwijl hij het vuurwapen van haar wegpakte. Hij had dit oh zo voorzichtig gedaan en tikte vervolgens de jongen aan. Hij hield een vinger tegen zijn mond om stilte te eisen. en hij liet zien dat het meisje vastzat op de trap.

Ondertussen had Ghost het magazijn van het wapen eruit laten glijden en had de laatste kogel uit het wapen "geladen". toch verzekerde hij zichzelf ervan dat het wapen op safety stond. Onder de indruk dat de situatie behoorlijk veilig was, wachtte hij de reactie van de jongen af

Zonder veel woorden te wisselen had de vreemdeling Judai ondersteund en waren zo opzoek naar een veilige schuilplaats. De vreemdeling checkte hij gebouw voor gebouw, sommige alleen aan de buiten kant en sommige ook van binnen opzoek naar eventueele bruikbaren spullen. Judai voelde zich lichtelijk een soort van waardeloos en liet zich leiden door de vreemdeling die hij wel geteld nog geen uur kent. Maar hij gaf Judai een soort beschermd gevoel, en daar kon hij op dit moment niet over klagen.

Op een gegeven moment stopte ze bij een huis toen het begon te schemeren, de vreemdeling seinde naar Judai om te wachten en stil te zijn. Zonder enkele twijvel deed Judai wat de vreemdeling hem seinde en wachten buiten netjes af op het volgende teken van de vreemdeling. Even later seinde de vreemdeling dat Judai naar binnen kon komen en wees hem naar een stoel. Judai aarzelde geen enkel moment en sloop stil naar binnen en pakte het moment om even rustig op de stoel te gaan zitten. Ook seinde de vreemdeling om op de deur te letten en hij boven zou controleren. Judai hield aandachtig zijn zicht op de deur en hield het geluid achter hem in de gaten.

Hij hoorde echt muis stil wat kleine bewegingen achter zich maar maakte zich hier geen zorgen om. Hij schoot lichtjes op toen de vreemdeling hem aan tikte en hem seinde stil te zijn, met hem mee gelopen liet de vreemdeling zien dat de meid of vrouw ,Judai was er nog steeds niet uit hoe oud ze was, vastzat op de trap.

Er kwam bij Judai een kleine zucht uit dat hij blij was dat haar veder niks was overkomen. Hij zag dat de vreemdeling haar had ondoen van haar wapen en zorgde hij dat deze buiten werking werd gezet. Even twijfelde Judai wat hij zou doen, hij wilde haar niet wakker maken. Rond deze tijd is het beter veilig binnen te zitten dan dat de situatie weer zou veranderen en ze gedwongen weg zouden moeten. Judai haalde zijn grote sjaal van zijn nek en wilde deze over de dame heen leggen, wakker maken wilde hij haar niet. Ze had ook haar rust nodig en wat warmte van een sjaal kon geen kwaad bedacht Judai zich. Rustig aan liep hij dichter bij de dame en legde heel zachtjes de sjaal over haar heen als een soort deken. Toen hij rustig aan naar achter wilde gaan leunde hij met zijn hand tegen de muur om hem overeind te helpen, maar inplaats van overeind te komen glee zijn hand weg. Wat het gevolg had dat hij half over haar heen viel en zijn hoofd tegen een andere tree van de trap stoten. Beduust van alles schoot hij weer overeind in de hoop de dame niet wakker gemaakt te hebben, maar die kans was vrij klein... hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, en waarschijnlijk de andere vreemdeling ook.

'Lieverd neem nog een stukje!'.
'Wauw mam, wil je me vet mesten ofzo?'.
'Ach je kunt het makkelijk hebben. Kijk naar je broer. Die eet als een varken en komt geen gram aan!'.
'Wauw pap! Super bedankt voor dat mooie compliment'.
Iedereen barstte in lachen uit. Alleen Thom leek het niet te kunnen waarderen, want die zat, net zoals zijn zus iets te vaak deed, te rollen met zijn ogen.
'Ohhhh Thommie! Je bent geen varken!', suste Hikari en sloeg haar armen om hem heen. 'Hoogstens een slecht gehumeurd zwijntje'.
Weer barstte iedereen in lachen uit en nu moest Thom ook lachen. 'Zegt onze chronisch vermoeide duif!'. Beledigd keek Hikari hem aan. 'Ik heb gewoon veel slaap nodig!'.
'Mooier wordt je niet schat', grijnst Thom met pretlichtjes in zijn oog en ontwijkt snel een mep van zijn zus, die met een pollepel zit te zwaaien, door naar de keuken te rennen. 'Vlucht maar, broertje. Ik krijg je nog wel!', roept ze dreigend, terwijl ze zacht moet lachen.
'Ik vlucht niet, ik schep nog een tweede keer op!'.
'Dit is je vierde keer', onderbreekt zijn vader hem hoofdschuddend.
Hikari lacht. Heerlijk om met haar familie aan tafel te zitten. Ze schud haar hoofd. Ineens wordt ze ruw uit haar veilige omgeving getrokken, terug in de realiteit. (Dit was dus een droom)

Iets zwaars hangt over haar heen en Hikari begint spontaan bijna weer te gillen. Ze houd zich nog net in. Ze mept om zich heen en probeert in paniek weg te komen, wat er voor zorgt dat ze nog verder zakt. Ze kreunt van de pijn en drukt weer haar hand tegen haar ribben.
Ineens ziet ze twee bekende gezichten. De jongeman, die naar onderen is gegleden en de man die haar te lijf wilde gaan. Ze trekt wit weg en wil haar Berry pakken, maar komt dan tot de gruwelijke ontdekking dat ze weg is.
En in de handen is van de man!? HOE DURFT DIE EIKEL?!
Hikari weet niet of ze nu heel hard moet huilen, moet schreeuwen van frustratie of niks moet zeggen. In plaats daarvan begint ze te lachen. Eerst zachtjes, dan steeds harder, tot het overgaat in snikken.
'Barst!', riep ze, 'ik wilde mijn broer nog vinden voor ik zou sterven. Nu kan ik hem nooit meer met een pollepel slaan'. Het bleef even stil. 'Dat zullen jullie toch niet begrijpen, dus maak het kort en knal me maar neer. In mijn tas zitten pijnstillers, water, batterijen en een zaklamp'.
Ze snifte en balde haar vuisten. 'Mag ik jullie namen nog weten voor ik ga? Kan ik in elk geval zeggen dat ik geen loner ben geweest'.

Ghost zag de jongen naar hem toe sluipen en het leek wel alsof hij opgelucht was de vrouw weer te zien. Kenden ze elkaar? ze had eerder gezegt dat ze hem eindelijk wat vertrouwde... Toen hij zag dat de jongen voorover boog keek hij verbaasd op. Hij was een sjaal over haar heen aan het leggen... Ghost zou nooit hebben bedacht om dat te doen nadat ze het vuurwapen op hem had gericht. Ghost stond er rustig bij te kijken en vroeg zich af waarom, toen de jongen zijn hand weggleed. Ghost schoot naar voren en greep de jongen bij de kraag en trok hem naar achteren van de vrouw af. Hij was net op tijd met zijn actie. Haar vingers moesten vlak langs zijn gezicht hebben gevlogen, toen ze wild om zich heen begon te slaan. Ghost keek de jongen even kort aan alsof het een hele stomme actie was geweest, wat het natuurlijk ook eigenlijk wel was.

Plots kreunde de vrouw van de pijn en en haar hand schoot naar haar ribben toe. Dan ziet de vrouw hun staan en verbazingwekkend begint ze gewoon te lachen... Ghost hield zijn kalme gezichtsuitdrukking, omdat dit waarschijnlijk panieklachen zou zijn. Ze grijpt naar het wapen dat Ghost van haar af had genomen en hij glimlacht oh zo weinig hierom. Een soort overwinningslachje, maar niets dat haar zou beledigen. Toen ze begon te praten gaf ze het eigenlijk allemaal direct op alsof ze haar zouden vermoorden.  

De blondine vroeg om hun namen en hij keek haar ergens wat meelijdend aan. "een naam..."sprak hij zacht. Even hield hij een pauze en vervolgde toen "Mijn naam heeft al een tijd geen betekenis meer voor mij of de wereld. Je mag me Ghost noemen als je wilt... Als in Ghost of my former self" hij liet de woorden even inzinken, voornamelijk bij zichzelf... Het spreekwoord was meer dan genoeg in zijn hoofd opgekomen sinds de ramp, maar hardop had hij het nog nooit gezegt... niemand had ooit om een naam gevraagd.

'Wat betreft jou vermoorden. Als ik je had willen zien doodgaan had ik je nooit wakker laten worden. Ik had je met dit mes door je keel gestoken en je spullen meegenomen " Hij liet het roestige mes zien. "Sorry als je je beledigd voelt door de staat van het mes, maar het zou de snelste, stilste en meest pijnloze methode zijn die ik je op het moment zou kunnen geven" Hij bleef haar kalm aankijken, wat meer dan genoeg liet blijken dat hij de methode genoeg getest had. Hij keek even naar het pistool in zijn handen. Hij herkende het wapen, het was een beretta een behoorlijk goed pistool en heel bruikbaar om te overleven in een gevecht. Voor Ghost's smaak toch veel te luidruchtig "En over je beretta... Als ik 1 keer dit ding afvuur trekt dat veel te veel aandacht. Ik zou dat ding alleen gebruiken als ik geen andere opties had... dat is de reden dat ik het van je weg heb gehaald. Je kan niet bewegen zie ik" Hij wees op haar been in de trap.

Na even niks te zeggen zei hij plots "En sorry voor de klap tegen je borst... maar jij richtte een vuurwapen op mij... bovendien wilde je hem ook al trekken naar hem toe" Ghost knikte even met zijn hoofd naar de jongen. "Ik wilde hem alleen maar beschermen" Ghost liet maar even achterwegen dat hij nog niet eens de naam van de jongen wist

Judai voelde een hand zijn kraag vast pakken, en voor hij het wist werd hij weg getrokken van de vrouw. Net optijd om haar handen te ontwijken die ze op zich heen aan het slaan was. Even wierp de vreemdeling een blik op Judai, hij wist goed waar die blik voor bedoeld was en keek wat neerslachtig om zich heen. Judai werd bij de les gehouden doordat de vrouw kreunde van de pijn, en haar hand naar haar ribben zag gaan. Maar bovenal was Judai verbaasd dat ze begon te lachen. Compleet niet creepy hoor, ineens random gaan lachen. Dacht Judai in zichzelf.

Toen de vrouw begon te praten werd haar gemoeds toestand wel anders, ze leek alles op te geven en ze dacht dat we haar zouden vermoorden. Ze vroeg om onze namen waarop de vreemdeling antwoorden "een naam... Mijn naam heeft al een tijd geen betekenis meer voor mij of de wereld. Je mag me Ghost noemen als je wilt... Als in Ghost of my former self". Judai keek hem aan, het klonk wel als een zin uit een boek maar het was gewoon de realiteit.  Had hij deze zin uit een boek en hoelang had hij dit al in gedachten. Terug komend op de situatie gaf Judai ook antwoord op de vraag van de vrouw “mijn naam is Judai.... en ik wilde je niet wakker maken, ik wilde je alleen mijn sjaal geven voor extra warmte”. Afwachtend op de reactie van de vrouw keek hij zat zenuwachtig om zich heen.

De vreemdeling naja vreemdeling was hij niet meer echt, het was Ghost en hij legde aan de vrouw uit dat we niet van plan waren haar iets aan te doen, sterker nog hij legde uit dat als hij dat had gewild hoe hij het had gedaan en met wat. Dat was nou niet echt een rustgevend gevoel vond Judai, maar dat was zijn mening. Ghost gaf ook aan dat het vuurwapen van de vrouw niet zijn interessen had, en wijzde haar op het feit dat ze nog vast zat op de trap.

"En sorry voor de klap tegen je borst... maar jij richtte een vuurwapen op mij... bovendien wilde je hem ook al trekken naar hem toe, Ik wilde hem alleen maar beschermen" hoorden hij Ghost nog zeggen, terwijl hij een knik richting zijn richting gaf. Even voelde Judai een warm gevoel op zijn wangen, hij werd in bescherming genomen en dat is voor hem heel lang geleden geweest. Even bleef Judai in gedachte waarna hij naar beneden strompelde om zijn tas te pakken, die hij bij de stoel had laten staan. Hij keek in zijn tas, er zat weinig in 2 flesjes water een blikje cola,  2 blikjes wortelen en nog een blikje bonen. Het was niet veel maar in zijn ogen kon hij wel wat missen. Hij pakte 1 van de flesjes water en liep hier mee terug naar de vrouw en Ghost. Hij opende het flesje en bood het aan aan de vrouw “je zal wel dorst hebben” zij hij op een vriendelijke toon.

Hikari keek de man aan. Ghost...wat een zeer aparte naam. Een gevoel van teleurstelling ging door haar heen toen hij niet zijn echte naam zei. Aan de andere kant snapte ze het. Namen hebben geen waarde meer. Het is alleen handig om te weten als je samen reist. Niet dat die kans er in zat, aangezien ze elk moment een kogel kon verwachten. Op dat moment zei hij: 'wat betreft jou vermoorden. Als ik je had willen zien doodgaan had ik je nooit wakker laten worden. Ik had je met dit mes door je keel gestoken en je spullen meegenomen'. Hij liet een roestige mes zien en Hikari trok een gezicht. 'Sorry als je je beledigd voelt door de staat van het mes, maar het zou de snelste, stilste en meest pijnloze methode zijn die ik je op het moment zou kunnen geven'.
Hikari keek hem aan, de stilte tussen hen gespannen. 'Ik ga niet vragen hoe je dat weet'. 'Mijn naam is Judai.... en ik wilde je niet wakker maken, ik wilde je alleen mijn sjaal geven voor extra warmte'. Hikari trok een wenkbrauw op. Sjaal? Waar heeft ie het over. Wacht zei hij nou net zijn naam?
Hikari keek hem aan. 'Ju...dai?'. Ze hield haar hoofd even scheef. Toen antwoordde ze: 'bijzondere naam'. Ze liet haar hoofd zakken en toen viel haar oog op de sjaal die half naast haar op de trap lag. Dus hij sprak de waarheid? Ze fronste.
'Ga het nou niet gelijk geloven! Mensen kunnen van alles verzinnen om je om de tuin te leiden. Je hebt al veel geluk dat je nog niet heet loodje hebt gel-',
'Stil!', siste ze, zo zachtjes mogelijk.
'En over je beretta... Als ik 1 keer dit ding afvuur trekt dat veel te veel aandacht. Ik zou dat ding alleen gebruiken als ik geen andere opties had... dat is de reden dat ik het van je weg heb gehaald. Je kan niet bewegen zie ik'.
Hikari keek op toen ze hem over Berry hoorde praten. Dat DING heeft een naam! Ze keek naar haar been en knikte. 'Ik wilde de boven verdieping veilig stellen en op de terugweg naar beneden zakte ik door de tree heen'. Ze zei niks over haar ribben, aangezien ze zich niet nog zwakker wilde opstellen.
'En sorry voor de klap tegen je borst... maar jij richtte een vuurwapen op mij... bovendien wilde je hem ook al trekken naar hem toe'. Ghost knikte even met zijn hoofd naar de jongen. 'Ik wilde hem alleen maar beschermen'.
Hikari keek hem lichtelijk pissig aan. 'Ik had hem niet getrokken als jij je er niet in gemengd had!', zei ze gefrustreerd. 'Ik schrok en deed het uit pure zelfverdediging. Als je normaal naar voren was gekomen, dan was ik weggegaan zonder iemand schade toe te brengen en waren we nu niet allemaal beurs geweest. Jammer dat het zo had moeten lopen'.
Ze vouwde haar armen voor haar borst, maar deed ze gelijk weer naar beneden vanwege de stekende pijn. Barst! Ik kan zelfs niet meer boos zijn!
Ineens begon Judai in zijn tas te rommelen en Hikari hield haar adem in. Toen kwam hij naar voren en bood haar zijn drinken aan. Ze knipperde met haar ogen en je kon haar complete verbazing zien. Haar blauwe ogen gingen van het flesje naar Judai en weer terug. Toen pas merkte ze dat ze onwijze dorst had.
Kan ik het aannemen? Wie weet wat er in zit. Straks vergiftigd hij me. Aan de andere kant, de afgelopen kwartier heeft hij geen reden gegeven om boos te zijn. Eerder het tegenovergestelde. Hikari was verward, maar nam uiteindelijk tegen al haar principes toch het flesje aan.
'D-dankjewel', stotterde ze, niet wetend wat ze zich voor houding moest geven. Daarna dronk ze drie kwart van het flesje leeg en liet ze haar hoofd tegen de muur steunen.
'Wat is nu jullie plan?', klonk haar stem vermoeid, terwijl haar ogen naar Berry gleden, die nog steeds in handen was van Ghost.

De jongen naast hem had zich voorgesteld als Judai... Zijn naam klonk niet alsof het hier uit de buurt kwam, maar hij had zelf ook al genoeg gereisd om daar weinig van te denken. Ghost keek nog een keer naar Judai. Hij was een stuk kleiner dan hijzelf. De vrouw had hij nog steeds niet kunnen inschatten.

'Ik had hem niet getrokken als jij je er niet in gemengd had!', zei ze gefrustreerd. 'Ik schrok en deed het uit pure zelfverdediging. Als je normaal naar voren was gekomen, dan was ik weggegaan zonder iemand schade toe te brengen en waren we nu niet allemaal beurs geweest. Jammer dat het zo had moeten lopen'. Ghost keek haar wat boos aan en zei toen kil en doordringend "Laat me je een tip geven... Zodra je een vuurwapen in je handen pakt zorg ervoor dat je meteen schiet en raakt. Een wapen kan een leven redden, maar zoals jij hem bij je draagt zou het me verbazen als dat ding niet alleen maar problemen heeft opgeleverd, waar je jezelf uit hebt moeten redden" hij verloor voor een paar seconden zijn postuur toen hij haar toebeet "Sterker nog als je er al van schrikt als ik je vraag dat ding niet te pakken, zodat er geen gevecht hoeft te komen. verbaasd het me dat je jezelf nog niet de dood in hebt gejaagd" Hij bleef haar even neerbuigend aankijken.

In zijn preek had hij Judai niet zien weglopen. Nadat Ghost weer begon te kalmeren gaf Judai de vrouw een fles water. Waarom gaf hij haar dat? deze vrouw had ons zojuist nog bijna gevraagd haar te vermoorden. Probeerde hij haar vertrouwen te winnen? waarom? De vrouw twijfelde eerst om het te drinken, maar dronk al snel het flesje grotendeels leeg. Hierna liet ze haar hoofd tegen de muur leunen en vroeg ze vermoeid 'Wat is nu jullie plan?' Haar ogen gleden naar de Beretta. Ghost keek even naar het wapen. "Voorlopig hou ik dit wapen even bij mij, want ik heb geen reden je ermee te vertrouwen." Hij keek haar even aan en vervolgde zijn zin "Bovendien ben je nieuwsgierig genoeg geweest om naar onze namen te vragen maar ben je zo beledigend geweest om niet eens jezelf voor te stellen. Of in ieder geval iets hoe we je mogen noemen, zoals bij mij het geval is" Hij keek haar beschuldigend aan "Als je je wapen terug wilt krijgen en daaruit wilt komen zou ik daar eerst eens mee beginnen"

Ghost liep na zijn woorden naar een stoel en draaide die naar de trap zodat hij haar nog steeds zag. Hij probeerde even hoe stevig de stoel was, maar durfde al snel op een van de stoelen te gaan zitten. Het zichzelf comfortabel makend bleef hij wachten op haar reactie. Niet dat haar naam hem iets interesseerde op dit moment maar hij was aan het checken hoe zij tegenover hun stond. Hij dacht nog een keer aan de fles water. Zou Judai dit precies andersom aanpakken en haar vertrouwen proberen te winnen terwijl hij haar intenties probeerde in te schatten? Hij had zichzelf en de jongen natuurlijk al in een situatie gebracht waar ze weinig reden had hun te vertrouwen. Toch had hij geen reden gegeven om hun te wantrouwen, dat had hij volgens zichzelf wel heel duidelijk gemaakt

In de tussentijd dat Judai een flesje water voor de vrouw had gepakt hadden zij en Ghost al een behoorlijke woordenwisseling gehad. Judai kreeg niet alles duidelijk mee wat de 2 zeiden, maar kon wel zijn conclusie trekken dat ze elkaar nog niet echt de hand konden schudden. Maar echt kwalijk nam hij het ze niet, wie zou er nou iemand vertrouwend die een vuurwapen op je gericht zou hebben. En wie zou er ineens 2 jongens vertrouwen die je nu voor de 2e keer ontwapenen. Ik denk dat niemand dat zomaar in de koude kleren gaat zitten. Maar Judai hield nog steeds voor ogen dat ze hoe dan ook niet geschoten had, en dat moest toch ook iets betekenen.

Eenmaal bij de twee terug bood Judai het flesje water aan de vrouw aan, hij kon zien dat ze duidelijk twijvelde of ze het wel kon aannemen. 'D-dankjewel' stotterde ze voordat ze het flesje uiteindelijk toch aan nam. Judai antwoorden “graag gedaan”met een kleine glimlach op zijn gezicht. De vrouw dronk drie kwart van het flesje leeg en liet haar hoofd tegen de muur steunen. Vermoeid vroeg ze 'Wat is nu jullie plan?' met haar ogen doelend op haar vuurwapen. "Voorlopig hou ik dit wapen even bij mij, want ik heb geen reden je ermee te vertrouwen. Bovendien ben je nieuwsgierig genoeg geweest om naar onze namen te vragen maar ben je zo beledigend geweest om niet eens jezelf voor te stellen. Of in ieder geval iets hoe we je mogen noemen, zoals bij mij het geval is. Als je je wapen terug wilt krijgen en daaruit wilt komen zou ik daar eerst eens mee beginnen” antwoorden Ghost aan de vrouw. Judai moest er een klein beetje om lachen, maar kon zijn lach bedwingen. Ghost had wel gelijk, ze wist meer van ons dan wij van haar.

Ghost liep weg van de vrouw en ging op een stoel zitten met zijn gezicht richting de de trap zodat hij de vrouw in de gaten kon houden. Judai voelde een aanwezige spanning tussen Ghost en de vrouw, waarbij hij niet duidelijk wist waar deze situatie tot uit zou lopen. Judai had geen zin om zich veder in de situatie te mengen en besloot zijn rust te gaan pakken. Hij zat naast de vrouw op de trap en deed zijn capuchon op en dook hier half in weg. Heel nieuwschierig vroeg Judai nog aan de vrouw “is mijn sjaal warm genoeg voor je?”. In de hoop de vrouw meer vertrouwen te geven in hem, waardoor de situatie iets minder spanning met zich mee zou brengen. "owww en Ghost, als je dorst hebt er zit nog een flesje water in mijn tas" zij hij vanonder zijn capuchon.

Hikari zit met grote stomheid geslagen. Wat...een...'hufter'. Het laatste zei ze zachtjes en het klonk eerder als verbazing dan als een belediging. Ze zat Ghost met open mond aan te kijken en wist niet wat ze moest zeggen.
Waar haalde hij het gore lef vandaan om haar zo te behandelen? Waarom liet hij haar niet gewoon met rust als hij toch niet vertrouwde en haar absoluut niet mocht. Want dat was het gewoon.
Het bleef een tijdje stil en ze boog haar hoofd. Toen ze weer omhoog kwam, waren haar ogen donkerder geworden en glinsterde er een gevaarlijke schittering in.
'Ze heet Hikari en jij bent een zielig voorbeeld voor macho-man', klonk haar stem kil. 'Ik waarschuwde elke keer uit behoud voor haar tere zieltje, maar luisteren ho maar! Ik wordt soms zo moe dat ik met haar moet samenwerken en nooit iets te zeggen heb!'. Ze was even stil. 'Tot ze zo zwak is dat ik haar zo makkelijk kan overnemen'.
Ze richtte zich naar Judai en even leek ze weer normaal. 'Dankjewel voor je vriendelijkheid en vertrouwen. Mensen zoals jij horen te leven'. Ze pakte de sjaal op en gaf hem met een glimlach terug. 'Deze heb ik voor nu nog niet nodig. Misschien straks als dit sulletje weer terug is en ik weer hopeloos moet toekijken. Warm jij maar op tot die tijd en doe iets aan die enkel. Probeer het te koelen ofzo. En kijk alsjeblieft niet als je bang bent voor een beetje bloed'.

Ze keerde zich naar Ghost en grijnsde nu bijna duivels. 'Ik heb een hekel aan jou soort. Altijd maar denken dat je zoveel bent, iedereen aankunt en altijd alles maar beter weer. Ik heb Hikari in de afgelopen weken bezig gezien en geloof mij maar: haar liefde voor mensen is groter dan de woede in haar, ondanks dat ze zich als een bitch gedraagt.  En aangezien zij op dit moment de kracht niet meer heeft om te vechten, doe ik het voor haar. Ik voel immer geen pijn. Maar dit wist je natuurlijk allemaal al'. Het sarcasme droop ervan af. 'Je kreeg zoveel kansen om het goed te laten aflopen...en nu heb je het verpest'.

Ze zette zich af met haar handen en trok zichzelf uit het gat. Splinters verzamelden zich in haar broek, maar pijn was er niet. Nog niet.
Ze stapte heel relaxed naar beneden en liep richting Ghost. Ze boog zich naar hem toe, totdat ze een centimeter van zijn gezicht was. 'Sterf'.
Pakte ze zijn gezicht vast met beide handen en klapte haar voorhoofd tegen die van hem aan. Zowel bij Ghost als bij Hikari scheurde de huid en verscheen er bijna meteen bloed.
Ze duwde hem met beide handen naar de grond en griste de Beretta weg. Vervolgens pakte ze de stoel waar hij op had gezeten en hief deze omhoog.
Op het moment dat ze de stoel met walgelijk veel kracht naar beneden wilde lanceren, stopte ze. Ze beet furieus op haar liep en haar armen trilden.
'Vuile trut....ik probeer je leven te redden, domme rund!', schreeuwde ze uit. Ze struikelde naar achteren en viel tegen de muur aan.
'Prima, sterf als je wilt Hikari', spuugde ze de woorden uit, 'zodra jij weer terug komt zul je kapot gaan van de pijn...en ik zal lachen toe kijken! Je bent waardel-l-l- vlucht', klonk er ineens uit haar mond.
'V-vlucht alsjeblie- HET IS TE LAAT', schreeuwde ze ineens. Ze greep haar hoofd en rolde over de vloer. 'Het is n--jawe--nooit te laat', klonk er als laatste. Toen bleef ze liggen en keerde ze terug. Haar ogen gingen langzaam open en alles duizelde. Ze zag 3 Ghost figuren en 3 Judai figuren.
'S-s-sorr-', toen sloten haar ogen weer en was het stil.
Binnen in haar raasde nog steeds de woede, maar voor nu was het klaar.

Judai leek zich wat terug te trekken uit het gesprek. Tot zijn verbazing ging hij vlak bij de vrouw op de trap zitten. Hij zei iets tegen haar, maar Ghost kon het niet verstaan. Tegen hem zei Judai "owww en Ghost, als je dorst hebt er zit nog een flesje water in mijn tas" Ghost glimlachte even rustig naar hem als blijk van dank.

Tot zijn verbazing bleef de vrouw stil. Ze keek weg en toen met een heel andere blik weer terug. Het was een blik van haat. Een blik die hij goed genoeg kende van voor de ramp... Zijn vader had hem vaak genoeg met die blik aangekeken als hij weer eens iets stuk had gemaakt, bewust of onbewust. 'Ze heet Hikari en jij bent een zielig voorbeeld voor macho-man' klonk haar stem kil. Het was alsof ze over iemand anders praatte. Er volgde een hoop geklets over haar beschermen en allerlei geklaag en natuurlijk dreigementen naar Ghost. Toch kon er naar Judai nog wel een paar lieve woordjes vanaf.

Plots begon ze gemeen te grijnzen en trok ze haar been uit de trap... het zag er zeer pijnlijk uit en haar broek zat vol splinters en begon te bloeden. Perplex stond Ghost te kijken hoe de vrouw, Hikari of hoe ze het zojuist ook zei, opeens op hem af begon te lopen. Ze pakte zijn hoofd vast en gaf hem een keiharde kopstoot. Ze duwde hem op de grond terwijl ze de Beretta teruggreep. Het bloed stroomde daarna van haar hoofd af en al snel had Ghost door dat zij niet de enige was met bloed. Hij keek haar aan en voelde de adrenaline stromen. Hij zette zich af en zijn voet belandde met een harde trap in haar maag. Hij rolde overeind en toen ze net haar postuur weer op orde had maakte hij heen schijnbeweging. Een schop naar haar benen toe, waar de vrouw op reageerde. Ghost trok zijn voet terug en schopte zijn hiel met een boog tegen haar achillespees aan. Tegelijkertijd kwam zijn vuist als een donderslag tegen haar hoofd aan en ze vloog met een klap tegen de grond aan. Ghost maakte een sprong naar achter en wachtte geduldig af op haar volgende zet. Ze pakte de stoel op en hief die in de lucht. Het moment dat ze wilde gaan slaan begon ze te trillen Ze begon tot bijna bloedens aan toe op haar lip te bijten

'Vuile trut....ik probeer je leven te redden, domme rund!', schreeuwde ze uit. Ze struikelde naar achteren en viel tegen de muur aan.
'Prima, sterf als je wilt Hikari', spuugde ze de woorden uit, 'zodra jij weer terug komt zul je kapot gaan van de pijn...en ik zal lachen toe kijken! Je bent waardel-l-l- vlucht', klonk er ineens uit haar mond.
'V-vlucht alsjeblie- HET IS TE LAAT', schreeuwde ze ineens. Ze greep haar hoofd en rolde over de vloer. 'Het is n--jawe--nooit te laat', klonk er als laatste.

'S-s-sorr-' Dit was het laatste uit haar mond, waarna ze bleef liggen. Ze leek buiten westen. Ghost bleef echter toch op zijn hoede, maar begon langzaam zijn hoofd te voelen. Het zou een flinke buil worden op zijn hoofd, maar dat waren de minste van zijn zorgen. De beretta lag op de grond naast de vrouw en hij greep snel het wapen van de grond. Met deze uitvallen vertrouwde hij haar helemaal niet meer met een vuurwapen. Nu ze zo op de grond lag zag ze er vreselijk gehavend uit. Zijn vuist had die situatie niet verbeterd. Ghost ademde 2 keer diep in en richtte zich naar Judai. "Je hebt haar tegen alles in geholpen... Nu mag ik niet praten sinds ik jou hielp zonder reden. Hell, ik ken je niet eens. Maar als je haar echt wilt helpen, pak dan het laatste beetje water en maak haar wonden schoon. Ik vind wel weer iets anders om te drinken..." Even pauzeerde hij, maar vervolgde zichzelf al snel. "Ik zal haar op tafel leggen zodat ze niet op de grond hoeft te liggen."

Met één armbeweging gooide hij alles wat nog op de oude tafel lag op de grond. Met een paar keer hard duwen testte hij de tafel die het nog verassend goed hield. Snel greep hij een kussen van een bank of stoel af en legde die neer om haar hoofd op te rusten. Voorzichtig tilde hij haar hoofd en schouders op en tilde haar aan haar rug en benen de lucht in. hmm ze is behoorlijk licht, voor hoe hard haar klappen aankwamen Bedacht Ghost zich. Haar hoofd zo goed mogelijk ondersteunend liep hij naar de tafel toe. Voorzichtig legde hij haar neer en keek vervolgens Judai aan. "Neem het me niet kwalijk als ik niet ook nog eens haar wonden ga schoonmaken." Toch keek hij wat vragend naar Judai, alsof hij stiekem toch wilde dat ze geholpen werdt.

Ghost zette de stoel overeind die de vrouw had willen gebruiken als wapen en ging er rustig op zitten. Hij begon na te denken over het gedrag van de blondine. aardig was ze de hele tijd al niet, verre van zelfs. Maar dit was anders. Ze mag me niet en dat is prima, maar plots begon ze over zichzelf in 3e persoon te praten... het was alsof ze iemand anders was, bovendien had ze het erover dat ze haar kon overnemen als ze zwak was... En nadat ze zich zo raar gedroeg voelde ze geen pijn, ze gaf geen kick toen ze haar been aan gort trok... Zou ze schizofreen zijn? dat zou wel verklaren waarom ze zichzelf zojuist probeerde tegen te spreken Ghost bleef rustig rondkijken terwijl zijn gedachten de situatie doornam.

Half vanonder zijn capuchon kon hij toch de rustige glimlach vanGhost zien. Judai kroop meer weg achter zijn capuchon, hij voelde de moeheid toe slaan. Hij legde genoeg vertrouwen in Ghost om zijn ogen heel even te sluiten, de vrouw naast hem leek ook rustig. Maar niks was minder waar ineens werd de stilte verbroken door de vrouw 'Ze heet Hikari en jij bent een zielig voorbeeld voor macho-man' klonk van naast hem. Verschikt schoot Judai op, hoorde hij dit nou goed. Hij bleef vol verbazing kijken toen ze haar verhaal vervolgde, een vaag verhaal over beschermen.. overnemen en nog wat er omheen. Judai volgde het half totdat ze zich naar hem richten. 'Dankjewel voor je vriendelijkheid en vertrouwen. Mensen zoals jij horen te leven'. Waarna ze de sjaal pakte en deze met een glimlach terug gaf. 'Deze heb ik voor nu nog niet nodig. Misschien straks als dit sulletje weer terug is en ik weer hopeloos moet toekijken. Warm jij maar op tot die tijd en doe iets aan die enkel. Probeer het te koelen ofzo. En kijk alsjeblieft niet als je bang bent voor een beetje bloed'. Vervolgde ze haar zin voordat ze zich op Ghost richten. Judai voelde een rilling over zijn rug en hield er niet van hoe de situatie er nu uit begon te zien. Hij was compleet bevroren en kon geen woord uitbrengen.

Hij hoorde het verhaal van Hikari aan en verschoot toen ze zichzelf ineens optrok en haar been bevrijde uit de trap, maar niet zonder zichzelf te bezeren. Maar ze bleek hier niet op te reageren, en rustig aan liep ze van de trap af richting Ghost. Nu was het echt foute boel, Judai schoot overeind om haar te willen stoppen maar griste met zijn hand langs haar arm. Hij zag Hikari door lopen naar Ghost en gaf hem een Flinke kopstoot waarna ze in een gevecht belanden. Alles ging zo snel en Judai kon amper volgen wie er aan de winnende hand stond, en hij hij stond daar maar stom toe te kijken.

Het gevecht tussen de twee nam een andere weg toen leek alsof ze tegen zichzelf aan het vechten was. Voor hij ook maar iets had gedaan lag Hikari op de grond, het laatste wat uit haar mond kwam was 'S-s-sorr-'. Daarna sloten haar ogen en bleef het stil, Judai moest alles nog laten bezinken wat was er in vredensnaam nou gebeurd. Het bleef even stil waarna Ghost de stilte doorbrak en zich op hem had gericht. "Je hebt haar tegen alles in geholpen... Nu mag ik niet praten sinds ik jou hielp zonder reden. Hell, ik ken je niet eens. Maar als je haar echt wilt helpen, pak dan het laatste beetje water en maak haar wonden schoon. Ik vind wel weer iets anders om te drinken.. Ik zal haar op tafel leggen zodat ze niet op de grond hoeft te liggen." Zij hij waarna hij de tafel leeg maakte, hem uit testen of hij stevig genoeg was en legde Hikari hier vervolgens op neer. En zich opnieuw naar Judai richten en zij "Neem het me niet kwalijk als ik niet ook nog eens haar wonden ga schoonmaken." Judai kon geen woord uitbrengen, het enige wat hij kon was een knik geven om Ghost te laten weten dat hij het begreep.

Ghost ging veder op op de stoel zitten die Hikari eerder nog als wapen wilde gebruiken. Judai voelde zich machteloos en gaf zichzelf geen andere keuze dan de wonden van Hikari schoon te maken met het water wat hij nog had. Hij deed dit zo voorzichtig en zo zorgvuldig mogelijk, de wonden waren allemaal anders. De een was dieper dan de ander en de ander weer groter of juist kleiner, hij kon ze niet tellen het was er steeds één te veel. Ook probeerde hij alle splinters bij haar been weg te halen, maar hij zou er ongetwijveld een paar over het hoofd hebben gezien. Daarbij was het lastig om alles er met zijn vingers uit te trekken, een pincet zou erg van pas komen nu. Maar de kans was klein dat ze die zouden vinden, dus had hij zo veel mogelijk er uit gehaald en de wond veder schoon gemaakt.

Judai was na een lange tijd klaar met het schoonmaken van de wonden van Hikari, en begon zich af te vragen hoe het met de wonden van Ghost ging. Hij keek om naar Ghost die blijkbaar ver in zijn gedachte was weg gezakt. Judai legde de sjaal weer over Hikari heen voordat hij naar zijn tas liep en vervolgens naar Ghost liep. Hij liet hem een blikje cola zien, het was het laatste wat hij had maar voelde het als een soort verplichting om deze aan Ghost te geven. Hij had hem al in genoeg problemen gebracht, dit was het minste wat hij kon doen. “hier drink dit maar” zij hij zacht tegen Ghost terwijl hij zijn blik probeerde te ontwijken. Ook Ghost had een wond op zijn hoofd opgelopen, Judai keek naar het laatste beetje water dat hij had. Het zou genoeg moeten zijn om die wond nog schoon te kunnen maken. “je kan het water gebruiken voor je wond schoon te maken” zij hij waarna hij het flesje water vlak bij Ghost neer zetten. Judai durfde onder geen enkele voorwaarden Ghost nu aan te kijken. Hij liep van hem weg en pakte zijn tas, waar nu alleen de blikjes eten in zaten.

Hij keek door het raam naar buiten waar het ondertussen al goed donker was geworden. hij kon niks anders dan hier blijven, al had hij het liefst van alles nu keihard weg gerend. Maar het feit dat het donker was en zijn enkel nog steeds slecht weerhield hem hier van. Hij slofte naar de andere kant van de kamer waar hij zich in de hoek liet neerploffen. Hij verschol zich in zijn eigen armen en wilde weg komen. Wat zou Ghost wel niet van hem denken, en als Hikari wakker zou worden wat dan ? Het was niet alsof ze dit zomaar konden vergeten. Verscholen in de hoek en met een trilling in zijn stem zij hij “ wat nu?... waarom zijn we hier in beland..... en waarom .... waarom hielp je mij.... en waarom .... waarom wilde ik haar helpen”. Judai was bang voor het antwoord wat zou volgen, en wat er zou gaan gebeuren.

“hier drink dit maar” Judai's woorden schopten zijn gedachtegang overhoop. Hij keek op en zag dat Judai wegkeek. “je kan het water gebruiken voor je wond schoon te maken” Ghost streelde zijn voorhoofd, maar antwoordde nog niet. Ghost volgde Judai met zijn ogen, maar zijn lichaam bewoog maar minimaal. Judai zag er niet goed uit. Hij liep slecht vanwegen zijn been, maar zijn mentale toestand was in zijn houding te zien. Judai leek het zwaar te hebben op het moment, waar Ghost het wel mee eens was na de rare actie van de blondine.

Toen Judai ging zitten leek het alsof hij in elkaar wilde krimpen om zich te verstoppen. “ wat nu?... waarom zijn we hier in beland..... en waarom .... waarom hielp je mij.... en waarom .... waarom wilde ik haar helpen” De woorden kwamen trillend uit de jongen zijn mond. Het was alsof de emoties te zwaar waren om met de woorden mee getilt te worden.

Ghost stond op en liep naar de jongen toe. Hij leek jaren jonger op het moment dan dat hij waarschijnlijk was. Zachtjes legde Ghost zijn hand op het hoofd van de jongen en begon rustig te praten "Neem het jezelf niet kwalijk dat ik je hielp. Ik weet niet waarom, maar ik voelde de behoefte je te beschermen. Als ik de keuze nog een keer zou kunnen maken zou ik waarschijnlijk hetzelfde doen" Ghost liet de woorden even inzinken bij de jongen. "Hier... drink..." Ghost opende rustig de hand van de jongen en duwde het blikje in zijn hand. "ik neem de laatste slok water. Mijn wond... ach de volgende keer dat ik mezelf in een spiegel ga zien wordt ik herrinnerd aan het feit dat je altijd op je hoeden moet zijn tegenwoordig" Ghost liet zijn hand zachtjes van Judai's hoofd glijden en liep al pratend naar het flesje water toe. Ghost nam een slok en ging door met praten "En waarom je haar hielp? misschien dezelfde reden als ik... gewoon een instinct. De wereld heeft meer mensen nodig die willen helpen, of misschien minder mensen nodig die alleen maar problemen veroorzaken." Ghost zuchtte even "wat ik wil zeggen is dat ik blij ben dat er nog mensen zijn die willen helpen."

Na weer een poosje gezeten te hebben stond Ghost op. "Ik ga kijken of ik boven iets nuttigs kan vinden. En ja ik zal voorzichtig zijn met de trap mocht je je daar druk om maken." De armleuning van de trap als steun gebruikend en dicht bij de muur op de traptreden gaan staan leek te werken. Aan de gaten in de trap te zien was Hikari niet de enige die hier door de trap was gezakt. Op nog twee plekken was de trap kapot gegaan. Boven aan de trap gekomen kon Ghost weer rustig ademen en hij nam de tijd eerst de kamers eens rustig te bekijken

Ghost inspecteerde de kamers nu beter voor spullen. een tas had een hoge prioriteit, maar alles wat bruikbaar was was meer dan hij beneden had durven hopen. Al snel vond hij, ergens achter in een kast, een schooltas met de boeken er nog in. Snel dumpte hij de boeken eruit en bekeek ze allemaal. Nutteloos, maar de tas was in zeer goede staat. Een pak kaarten en een aansteker kon hij vinden in het laatje van een bureau.
Toen Ghost bij de badkamer kwam hield hij zijn hart vast. Zouden ze hier medicijnen enzo hebben? Ghost had hoop, maar verwachtte er weinig van. hij opende de laatjes en vond niet meer dan een bijna leeg potje vitaminepillen. Ghost wilde de la dichtdoen, toen hij achterin plots een rol verband zag. Dit zou Judai's enkel goed doen, bedacht Ghost zich. Hij opende het voorvakje van de tas. Vol verbazing zag hij daar een ongeopende zak snoep in. Toen zijn verbazing begon te zakken stopte hij snel alles in de tas en liep naar de trap.
De laatste kamer Was vrij leeg, maar er lagen wel nog een paar dekens in een half kapotte kast. Het waren er maar twee, maar Ghost zou zich wel redden. De dekens naar beneden gooiend liep hij weer voorzichtig naar beneden. Beneden liet hij Judai de vitaminepillen zien en nam er zelf ook snel een in. Daarna gebood hij Judai te gaan zitten, zodat Ghost hem kon verbinden.

Ghost mompelde tegen judai "Ze heeft medicijnen nodig. Ze gaat dat been niet trekken als het niet ontsmet wordt..." Ghost overwoog zijn opties, maar kon op niet meer komen dan dat één van hun naar medicijnen zou gaan zoeken. De blondine was natuurlijk niet in staat alleen achter te blijven. "Als jij nou hier blijft en op haar let, dan ga ik zoeken naar medicijnen en andere bruikbare spullen..." Ghost keek naar buiten en zag dat het al begon te schemeren. na even nadenken zei hij "ondanks dat het donker wordt ga ik nu. Het donker zal me wat extra schuilplaatsen opleveren, maar ik zal misschien langer weg zijn omdat het zoeken langer duurt. Bovendien zijn er nu hopelijk minder raiders actief."

Ghost stond op en liep naar de deur en keek de jongen nog één keer aan "Ga je het redden hier?" Ghost klonk alsof hij het meende, maar het was een holle vraag. Ghost wist  maar al te goed dat ze medicijnen nodig hadden en snel. Na even op antwoord te hebben gewacht pakte hij de deur vast, De deur zat niet meer goed vast, maar hing nog net in de scharnieren.

Buiten aangekomen liep Ghost snel en alert door de winkelstraat heen. Hij kwam er al snel achter dat de winkelstraat al vaak genoeg geplunderd was om nog effectief te doorzoeken, niet voor wat hij nodig had. Na ongeveer een uur of 2 zoeken kwam hij, een eindje weg van de winkelstraat, een kleine apotheek tegen. Het gebouw was vrij verstopt, gezien het in een smalle straat stond. de ramen waren stuk, wat niet verassend was. Ook de deur had betere dagen gezien. Sterker nog, de deur lag gewoon helemaal uit de deurpost. Het was alsof iemand gewoon de deur volledig neergetrapt had. Ghost kneep in zijn knuppel en liep voorzichtig naar binnen. Binnen lag er een lichaam. het was niet eens meer te zien of het een man of vrouw was geweest. Snel bond hij iets voor zijn neus tegen de stank en begon snel de winkel te doorzoeken. Hij trok alle laden uit de kasten en opende alle deuren. De paar losse pijnstillers die hij vond nam hij in voor zijn schouder en zocht verder. Voorin de winkel was weinig te vinden, maar er was nog een achterkamer.

Ghost probeerde de deur te open maar had al snel door dat de deur op slot zat. Toch keek Ghost tussen de deur en deurframe door en zag dat de deur helemaal niet op slot zat, maar gewoon vastzat. Met nog een flinke duw kwam Ghost ook nergens. Zich omdraaiend trapte Ghost had achteruit tegen de deur aan, waardoor de deur een deel openschoot. Genoeg om Tussendoor te komen, wat Ghost dan ook deed. Ghost was niet bepaald verrast toen hij zag dat ook de achterkamer geplunderd was. Er lagen alleen nog een boel medicijnen met rare namen die Ghost niet begreep. Het waren waarschijnlijk allemaal specifieke medicijnen. Ook hier bleef Ghost grondig alles doorzoeken. Het had helaas geen effect gehad. Leeg... alles was leeg...

Ghost liep terug richting de winkelstraat. Het was al een paar uur geweest sinds hij Judai bij de blondine had achter gelaten. Half in gedachten verzonken schrok hij ineens op. Waarom was hij naar medicijnen op zoek. Alcohol! alcohol werkt ontsmettend. Maar wacht alle drankwinkels zijn natuurlijk al leeggeroofd... Hij keek voor zich en zag een soort drogist. Met kleine hoop liep hij er naar binnen. Deuren zaten toch nog zelden op slot als ze al rechtop stonden. Door de winkel struinend kwam Ghost bij de scheerspullen en toen viel het kwartje bij hem. Snel doorzocht hij de rekken waar de scheerspullen hadden gestaan, hier en daar nog een scheermesje, maar weinig spullen echt van waarde. Hoewel veel mensen hier waren geweest nam Ghost volledig de tijd om alle hoeken en uiteinden te doorzoeken. onderin, verscholen achter een paar lege verpakkingen zag hij toch nog een fles aftershave staan. Snel greep hij het mee. Hij opende het flesje en goot een paar druppels over zijn voorhoofd heen. Het prikte vervelend, maar het hielp dus wel.

Uiteindelijk liep hij voorzichtig terug naar de winkelstraat. Ghost was blij met wat hij had kunnen vinden, maar het was wel zeer weinig. Toch had hij hier en daar nog wat kleine dingen meegepakt, zoals een leeg blikje en een plastic zak. Misschien kon hij hiermee drinkbaar water verkrijgen.