Hikari moest hard lachen toen Judai de opmerking maakte over de trap en nog harder, dat de tranen over haar wangen rolde, toen hij onderuit ging en weer een gevatte opmerking maakte.
Ze was niet de enige die snel melig werd van alcohol. Ghost leek het echter niet te kunnen waarderen en Hikari trok een pruillipje. 'Partypooper', zei ze. Hij liep naar de messen toe en begon deze te slijpen. Judai bleef ondertussen liggen en had de grootste moeite zichzelf bij elkaar te rapen, waardoor Hikari op haar zij viel van het lachen. De pijn was lichtelijk verdoofd en ze hikte terwijl ze naar hem keek.

Na een tijdje riep Ghost dat de man bij kennis was gekomen en begon hij de ondervraging. Hikari liep naar hem toe, samen met Judai, en ging quasi dreigend naast hem staan. Het feit dat ze wat alcohol op hadden, hielp niet echt. Met rode wangen luisterde ze naar het verhaal.
Toen de man over Berry begon, riep ze dreigend en fel: 'niemand krijgt mijn Berry in handen!'. Ze keek even vanuit haar ooghoeken naar Ghost. 'Behalve hij dan', gaf ze mokkend toe.
Nadat Ghost zijn vragen had gesteld, kwam er iets in haar op wat haar mateloos irriteerde. 'Ik hoor je alleen maar over mannen. Waar zijn de vrouwen? Zijn er kinderen? Het lijkt me stug dat ik de enige vrouw ben op deze hele aardbol'. Ze keek hem doordringend aan met een blik die zei dat hij beter de waarheid kon spreken. 'Anders vrees ik voor mijn leven...en mijn lichaam', zei ze, dat laatste zachtjes en tot zichzelf. Er was nog geen situatie voorgekomen dat een man zichzelf had opgedrongen aan haar, maar als de vrouwen populatie klein was, dan zou dat geen vreemd idee zijn.
Ze rilde. Zolang ze bij Judai en Ghost bleef, had ze een goede kans op bescherming.

'niemand krijgt mijn Berry in handen!' Ghost grinnikte even. 'Behalve hij dan', gaf ze mokkend toe. Ghost kon het niet tegenhouden dat er een kleine glimlach op zijn gezicht kwam

'Ik hoor je alleen maar over mannen. Waar zijn de vrouwen? Zijn er kinderen? Het lijkt me stug dat ik de enige vrouw ben op deze hele aardbol' Hikari's blik zag eruit alsof ze het antwoord letterlijk uit zijn hoofd probeerde te kijken.'Anders vrees ik voor mijn leven...en mijn lichaam' De man keek haar aan "Kalm maar meisje. Je hoeft nergens bang voor te zijn. Die angst krijgen we wel uit je als je voor ons komt werken!" De man sprak alsof hij al plannen voor haar had. "Vrouwen horen beschermd te worden... dat is wat wij doen. In ruil daarvoor zorgen zij voor een goed lopend thuisfront" De woorden zelf klonken alsof de vrouwen goed behandeld werden, maar de mans toon en hoe hij naar Hikari keek wezen erop dat ze weinig respect hadden voor vrouwen.

Judai was blij met hoe Ghost op zijn verhaal had gereageerd, en dat Ghost met hem in stemde om geen geweld te gebruiken bij het ondervragen van de man.  Hij had wel duidelijk last van het alcohol in zijn lichaam, aangezien hij niks gewend was veder kon hij er ook erg slecht tegen. Hij merkte dat Ghost de grap en zijn klunzigheid niet op prijs stelde toen hij over zijn schoenen was heen gevallen.

Judai deed daarom ook zwaar zijn best om rustig te blijven en de alcohol niet de overhand te laten nemen. Maar tijdens het ondervragen van de man kon hij merken dat ook Hikari het niet helemaal onder controle had. Judai was verbaasd toen de man uitlegde dat ze hun al vanaf het begin hadden gevolgd en in de gaten gehouden, en dat alleen om een vuurwapen en de rest van de spullen als bonus. Judai voelde van binnen hoe boos hij er om kon worden met hoe de mensen tegenwoodig waren, hoe ze handelden en hoe ze elkaar afmaakten voor spullen.

Judai moest lachen met hoe Hikari reageerde op het verhaal met haar Berry zoals ze haar vuurwapen blijkbaar had genoemd. Nadat Ghost klaar was met zijn vragen vroeg hij aan Hikari en hem nog of wij iets wilde vragen. Hikari vroeg naar of er nog andere vrouwen waren 'Anders vrees ik voor mijn leven...en mijn lichaam' voegde ze zachtjes aan haar vraag toe. Waarbij Judai het niet kon laten om weer een opmerking te maken, en zonder er veder over na te denken gooide hij hem er al uit “ach met die benen van je hoef je je geen zorgen te maken”.  Toen de zin er eenmaal uitwas sloeg Judai zijn handen voor zijn mond, had hij dit nou serieus net gezegd... blijkbaar.  Hij wist dat Ghost niet blij zou zijn met dit gedrag en ontweek dan ook zijn gezicht.

De man antwoorden dat er wel vrouwen waren maar dat ze beschermd werden in ruil voor het onderhouden van het thuisfront, al beviel Judai het niet welke toon de man aanhield en hoe hij naar Hikari keek. Dat en het feit dat het leek alsof ze voor Hikari een plan hadden als ze ons hadden overwonnen. Judai kreeg met de seconde meer afkeer naar de man en hoe zijn groep in elkaar stak en hoe ze met andere mensen omgingen. Toch bleef er een vraag in Judai zijn hoofd spelen “waarom waren jullie met 8 man terwijl jullie ons een makkelijk doelwit vonden? Niet teveel mensen ? jullie wisten van te voren dat we met niet meer dan 3 konden zijn.” afwachtend op het antwoord van de man keek hij hem onderzoekend aan, en ondertussen probeerde hij een misselijk gevoel te onderdrukken. Zou hij echt teveel drank hebben gehad dat hij zich nu zo misselijk voelde, of was het eten gewoon niet helemaal goed bevallen waardoor zijn maag van slag was geraakt.

“waarom waren jullie met 8 man terwijl jullie ons een makkelijk doelwit vonden? Niet teveel mensen ? jullie wisten van te voren dat we met niet meer dan 3 konden zijn.” De man keek naar Judai. "Nou duidelijk niet genoeg, maar voor als je het echt wilt weten... het waren 2 scavenge groepen die een kleine omweg maakten..." De man keek Judai boos aan "maar natuurlijk kunnen we een snotneus, een dom wijf en 1 vechter niet aan..." Hij keek ze stuk voor stuk aan. Zijn ogen keken naar Ghost "maar we krijgen jullie wel... mijn vrienden zetten jullie dit betaald!" Ghost keek kalm naar hem "bedankt voor de waarschuwing, we zullen ons erop voorbereiden."

Na het ondervragen van de man bond hij zijn mond dicht "zo nu kan je niet om eventuele hulp schreeuwen tot ik je vrijlaat" en bond vervolgens de mans voeten redelijk dicht bij elkaar zodat hij niet kon rennen. Zijn handen kwamen strak op zijn rug. Vlak voordat Ghost de deur uitging draaide hij zich nog even naar Judai en Hikari "Zorg ervoor dat jullie alle spullen van tafel inpakken en nog 1 keer boven kijken voor nuttige spullen. Ik kom terug nadat ik klaar ben met hem" Ghost stapte daarna kalm de deur uit en duwde de man voor zich uit

Ghost liep door een paar straten heen en na een tijdje lopen en scouten voor eventuele nieuwe schuilplaatsen liepen ze langs een gracht "Nogmaals dank je voor de waarschuwing. Ik hoop dat we hierdoor niet op het verkeerde been zijn gekomen met jullie... we zijn allemaal overlevers toch? We proberen allemaal zo ver mogelijk weg te blijven van de dood" De man keek even achterom, maar Ghost duwde hem verder "Het spijt me dat het voor jullie niet helemaal is gelukt, maar ik wens jou mensen gewoon het beste toe." Ghost stem veranderde van aardig naar puur zakelijk "Maar ik hoop dat wij af kunnen spreken dat jij je mensen niet gaat zeggen ons aan te vallen" Ghost had ondertussen een mes gepakt en stak deze in de nek van de man, die een gesmoorde kreet gaf "Dat klinkt alsof je wilt zeggen dat je ze niet zult waarschuwen" Ghost grinnikte een beetje "neem het niet persoonlijk, maar jij probeerde ons ook te vermoorden... Bovendien zou jij nieuws brengen dat we gevaarlijk zijn en dus dood zouden moeten. Dat kan ik niet riskeren" Met een duw gooide hij de man de gracht in die redelijk snel begon te zinken. Wanhopig probeerde de man nog te trappen, maar zelfs zonder het water was hij al zo goed als dood. Gelukkig was hij niet dik, anders zou hij nog drijven ook

Na een tijdje kwam Ghost weer terug bij het huis, zijn mes weer schoongemaakt. Zonder iets te zeggen over de man sprak Ghost tegen de andere twee "Zo, ik ben er weer. Hebben jullie alles al gepakt wat mee moet? Dan kunnen we proberen een veiliger onderkomen te vinden."

'Ach met die benen van je hoef je je geen zorgen te maken', klonk Judai's stem. Hikari keek hem met open mond aan. 'Did you just....', klonk ze en ze stond hem stomverbaasd aan te kijken.
Vervolgens begon ze lachen. Eerst zachtjes. Toen steeds harder. 'Jeetje die zag ik echt niet aankomen!', riep ze lachend uit en gaf hem een vriendschappelijke duw tegen zijn schouder.
'Wacht maar tot je ze in je gezicht krijgt. Dan doet schoonheid er niet meer toe'.
Bij het antwoord van de man draaide ze zich om. 'Kalm maar meisje. Je hoeft nergens bang voor te zijn. Die angst krijgen we wel uit je als je voor ons komt werken!'. Hikari keek hem strak aan, maar zei niks. 'Vrouwen horen beschermd te worden... dat is wat wij doen. In ruil daarvoor zorgen zij voor een goed lopend thuisfront'. De man klonk niet bepaald...respectvol.
Ze liep met een glimlach naar hem toe en greep toen zijn keel vast met een kille blik. 'Nooit zal ik jullie kant kiezen en als ik de kans heb dan zal ik hen helpen vrij te komen'.
Haar ogen stonden fel en ze moest zich inhouden om niet zijn keel dicht te knijpen met alle kracht die ze had. Ze liet hem langzaam los en liep naar achteren.
De rest wat er gebeurde ging vaag langs haar heen. Na een tijdje zag ze Ghost met de man richting de deur lopen. 'Zorg ervoor dat jullie alle spullen van tafel inpakken en nog 1 keer boven kijken voor nuttige spullen. Ik kom terug nadat ik klaar ben met hem'.
Hikari keek op en knikte. Ze liep naar de trap en ging voorzichtig naar boven. Daar aangekomen zuchtte ze even. Ze was moe. Zowel lichamelijk als geestelijk.
Haar nek begon steeds blauwer en dikker te worden en haar stem was er niet beter op. De alcohol begon al een klein beetje uit te werken aangezien ze niet zo heel veel op had en er al wat uren verstreken waren. Ze keek de kamers na en vond nog wat bruikbare kleding. Het gene wat ze nu aan had, was kapot, vies en stonk. Er zat bloed op en snel observeerde ze de kleding. Mannen kleding. Geweldig! Ze doorzocht de rest, maar vond alleen een strakke, zwarte blouse met een hoge kraag. Naja, beter dan niks. Voorzichtig trok ze haar kleding uit nadat ze had gekeken of er niemand was. Daarna trok ze heel voorzichtig de blouse aan en ging ze op zoek naar een goede broek. Uiteindelijk vond ze een zwarte broek met veel zakken aan de zijkant. De pijpen waren te lang, maar die kon ze wel afknippen of snijden.

Ze struinde verder en vond nog een borstel, een zaklamp en een bot zakmes. Ghost kon die misschien nog wel slijpen. Ze liep naar beneden, met de drie dingen en haar oude kleding in haar handen en deed dit in haar tas, die als een stil leven in een hoekje op de grond lag. 'Er ligt nog wat kleding boven. Misschien pas je iets? Kun je wat schonere kleding aan trekken', zei ze tegen Judai met een klein glimlachje. Ze was moe, maar wilde dit niet laten merken en al helemaal niet afreageren op Judai of Ghost. Ze liep naar de tafel en bekeek alles dat er lag. Ze pakte een schoudertas op en inspecteerde deze. Het zag er goed en stevig uit en er kon aardig wat in. Ze pakte alles dat in haar tassen paste op en borg dit goed op. Door alle hectiek en drama, was ze de complete inhoud van haar tas vergeten. Er zat nog wat eten en drinken in. Ze kon zich wel voor haar hoofd slaan. Ze zou dit bewaren voor als ze echt niks meer zouden hebben! Ze deed de tassen dicht en daarna wachtte ze daar op Ghost tot hij terug was.

Inhoud van haar tassen:

- Oude kleding
- Fles sterke alcohol
- Borstel
- Zaklamp
- Goed zakmes
- Pincet
- Bot zakmes
- Wat medicijnen
- Verband
- Zakje snoep
- Kleine pakjes met ontbijtkoek
- Flesje met zoet drinken

'Ik ben klaar en heb zoveel mogelijk in mijn tas gedaan'. Ze zei niet dat ze een fles alcohol mee had en nog allerlei eten en drinken bij zich droeg. Dat zou hij misschien niet echt waarderen en Judai was veel te leuk als hij wat op had.

Judai had een grote glimlach op zijn gezicht toen Hikari reageerde op zijn opmerking over haar benen, en zij hem een vriendschappelijke duw gaf. Helaas werd het moment verbroken door de man, die net als eerst niet al te vriendelijk en respectvol was. Hikari kon zich niet helemaal behersen en liet duidelijk merken aan de man dat zij er anders over dacht. Op de vraag van Judai antwoorden de man hoe het kwam dat ze met zoon grote groep waren, waarna de man hem uitmaakte voor een snotneus en Hikari voor een dom wijf. Judai keek met woede naar de man, maar behield zijn woede en besloot wijs zijn mond te houden.

Even later nam Ghost de man mee naar buiten om netjes de zaken af te handelen. Voordat hij vertrok zij hij "Zorg ervoor dat jullie alle spullen van tafel inpakken en nog 1 keer boven kijken voor nuttige spullen. Ik kom terug nadat ik klaar ben met hem".  Judai knikte en zag dat Hikari naar boven ging, hij besloot alles beneden nog even goed door te spitten. Hij haalde alle kastje open en keek overal onder opzoek naar wat bruikbaren spullen. Hij vond nog een paar baterijen, een mini EHBO doosje waar nog wat plijsters en verband in zat en een doosje lucifers. Alles deed hij netjes in zijn tas en keek hoeveel van de spullen op tafel hij nog in zijn tas kon krijgen.  Na een tijdje beneden bezig te zijn geweest hoorden hij Hikari weer naar beneden komen, 'Er ligt nog wat kleding boven. Misschien pas je iets? Kun je wat schonere kleding aan trekken' zij ze met een kleine glimlach tegen hem. Judai knikte vermoeid en liet zijn tas staan en liep voorzichtig naar boven om te kijken wat er nog aan bruikbare kleding voor hem lag. Hij bekeek wat spijkerbroeken maar kwam tot de conclusie dat de meeste te groot waren, en daarbij viel het wel mee hoe erg zijn broek er aan toe was. Hij besloot wel de knapste broek die een soort van zou passen mee te nemen, mocht zijn eigen broek het begeven. Hij keek door wat shirts waarna zijn oog viel op een mooie rode shirt. Hij hield het voor zich en besloot zijn eigen shirt voor deze te wisselen. Ook pakte hij nog een zwart shirt mee en trok zijn vest weer aan en sloeg de sjaal om zijn hals. Zijn oude shirt en de nieuwe kleding nam hij mee naar beneden waarna hij deze in zijn tas deed.

Bijna vlak daarna kwam Ghost weer binnen "Zo, ik ben er weer. Hebben jullie alles al gepakt wat mee moet? Dan kunnen we proberen een veiliger onderkomen te vinden." Klonk hij. Hikari antwoorden dat ze klaar was en ook Judai stond met zijn tas klaar op zijn rug. “ik heb ook alles in mijn tas om te gaan” antwoorden hij op Ghost. Toch bekeek Judai hem heel goed zou hij de man zomaar hebben laten gaan, dat geloofde hij niet. Maar hij zag er wel schoon uit dus Judai was er nog niet uit wat hij nou precies met de man gedaan had. Judai keek nog 1 keer rond in het gebouw waar ze zoon lange tijd hadden doorgebracht en had aan de ene kant moeite het achter zich te laten, maar wist dat het niet veilig was hier te blijven en dat ze veder moeste.

De anderen bevestigde snel dat ze er klaar voor waren en Ghost liep naar zijn tas toe. Zijn tas openend bekeek hij de spullen op de tafel. Er lagen een stuk minder spullen op dan voordat hij wegging, wat betekende dat Judai en\of Hikari al spullen hadden meegepakt. Het kapotte mobieltje stak hij snel in zijn zak en ook het blikje dierenvoer en het flesje water waren belangrijk om mee te nemen. 4 blikken waren ook handig als ze iets wilden koken of regenwater opvangen. Daar over nadenkend greep hij snel de regenvanger bij elkaar die hij eerder had gemaakt. Ghost zijn ogen viel op het pistool dat op tafel lag. Hij dacht even na en draaide zich toen om "Hikari..." een lichte twijfel was kort te horen "Kom eens hier"

Toen Hikari vlakbij was keek hij Hikari aan en begon "Als we samen willen overleven moeten we elkaar kunnen vertrouwen..." Hij keek haar even aan en polste haar reactie, maar die leek positief. Hij reikte zijn hand achter zijn rug en drukte Hikari's pistool weer terug in haar handen "Het spijt me hoe het is gelopen de afgelopen dagen, maar ik denk dat we elkaar wel kunnen vertrouwen" Hij keek kalm maar zeer oplettend op haar. Als hij ergens over zou twijfelen, zou hij het wapen terugtrekken. "Volgens mij is deze van jou... In precies dezelfde staat als voordat ik hem ehmm *kuch* leende"

Toen Ghost het inpakken vervolgde pakte hij de twee messen mee. Het geld stopte hij in zijn zak. Je weet maar nooit Hij bekeek het buideltje met planten en vroeg "Heeft een van jullie enig idee wat dit voor planten zijn en waarom mensen dit zouden willen hebben?" Als zei ook geen idee zouden hebben zou hij het laten liggen. De ballistische bril zette hij op. Oogbescherming is altijd handig Ook het pistool pakte Ghost mee.Deze stak hij waar kort geleden Hikari's pistool nog had gezeten. Toen hij klaar was liep hij naar de deur toe "Als we klaar zijn kunnen we gaan."

Na een flinke tijd door de stad te hebben gelopen was Ghost zijn blik op een aantal gebouwen gevallen.
1: Een Pawn shop. Dit zou een goed verdedigbaar gebouw zijn, alleen het was klein en geen mogelijkheid om buiten een stuk af te schermen.
2: een brandweer kazerne, een zeer groot gebouw om te verdedigen, maar had een plat dak waar ze regen zouden kunnen opvangen en misschien wat konden laten groeien.
3: een L-vormig gebouw. Het was weer een redelijk groot huis, maar had een plat dak, Bovendien was de tuin beschermd met een muur waar een heg overheen gegroeid was. als ze dit konden barricaderen zou het een geweldig onderkomen zijn voor de lange duur.
4: een watertoren. Het zou geen groot onderkomen zijn, maar het zou een perfect uitzicht bieden over een groot deel van de stad en het zou zeer verdedigbaar zijn. Daartegenover staat dat er, ironisch genoeg, geen voedsel of water gewonnen kunnen worden in de basis.
5: Als er een haven in de buurt zou zijn, zouden ze misschien in de vrachtcontainers een plek kunnen opzetten. Er zou voedsel zijn als ze konden vissen en het water zou ze aan een kant bescherming bieden. Maar ze zouden geen meubels of iets dergelijks hebben en het barricaderen zou niet mogelijk zijn.

Ghost legde uit dat alle opties waarschijnlijk wel geplunderd zouden zijn, en ze dus weinig spullen konden verwachten. Hij vroeg aan Hikari en Judai of zij nog ideeën hadden om te overwegen. Elke optie zou er 1 extra zijn om de beste ervan te kunnen kiezen. Halverwege het gesprek viel Ghost's oog op iets. Het was klein en bewoog over de straat heen. Snel pakte hij een mes, zette een stap en gooide het mes hard eropaf. Het was duidelijk dat hij had geraakt, omdat er bloed over straat drupte. Ghost rende er snel op af en greep het vast. Het bleek een Eekhoorn te zijn. "Het is niet veel, maar het is iets te eten. Snel brak Ghost de nek van het beestje "Srry kleintje maar jij bent het eten vandaag" mompelde Ghost half in zichzelf. Blij liet hij de vangst zien "Vers eten vandaag!"Klonk Ghost blij

Ghost stopte de laatste spullen in zijn tas en stond even te twijfelen. Hikari wachten samen met Judai geduldig tot hij klaar was.
'Hikari', klonk zijn stem ineens en er klonk een beetje twijfel doorheen. Ze keek hem nieuwsgierig aan en wachtte af. Wat kon er zo belangrijk zijn dat hij niet verder ging? Oh help... ze gaan me toch niet dumpen he? Niet na alles wat er gebeurt is...
Haar brein maakte overuren en ze probeerde zo kalm mogelijk te blijven.
'Kom eens hier'.
Hikari's gedachten kwamen abrupt tot een halt. Oh...oke? Ze liep naar hem toe en hij keek haar met een bepaalde blik aan toen hij zei: 'als we samen willen overleven moeten we elkaar kunnen vertrouwen...'.
Lichtelijk argwanend keek ze hem aan. Wat de hel was hij van plan? 'Chill meid, hij gaat je niks doen', klonk de tweede stem weer en automatisch keek ze even omhoog.
Hij reikte met zijn hand achter zijn rug en drukte toen onverwachts iets zwaars in haar hand. Hikari keek hem even verbaasd aan en langzaam gingen haar ogen naar haar hand.

Ze voelde het koude aluminium van haar Berry en van opluchting werden haar ogen voor de tweede keer vochtig. Het deed haar enorm veel goed dat hij haar vertrouwde en haar wapen terug gaf.  
'Het spijt me hoe het is gelopen de afgelopen dagen, maar ik denk dat we elkaar wel kunnen vertrouwen'. Hij keek haar oplettend aan en snel knipperde ze haar tranen weg.
'Volgens mij is deze van jou... In precies dezelfde staat als voordat ik hem ehmm *kuch* leende'. Ze schoot in de lach en knikte.
'D-dankjewel Ghost... ik waardeer het dat je dit doet'. Ze keek hem aan en glimlachte. Hij hervatte het inpakken en Hikari pakte de riem uit haar tas, zodat ze haar Berry kon bevestigen. Daarna bekeek ze de planten die in de zak zaten.
'Dit lijkt wel', ze rook even en stak een blaadje in haar mond, 'kaneel basilicum'. De tweede plant rook sterk en ze wist gelijk wat het was. 'Munt!', riep ze uit en ze begon te watertanden. Als ze water kon verhitten, dan kon ze munt thee maken.
Er zaten nog wat zaadjes onderin, maar daar kon ze niet uit opmaken wat het was.
Toen Ghost klaar was, vertrokken ze. Ze kwamen een aantal plaatsen tegen en Ghost noemde een voor een de gebouwen op met de voor en nadelen.

Tijdens hun ''vergadering'', waarin Hikari zei dat ze optie 3 het beste vond, werd Ghost afgeleid en kwam blij terug met een dode eekhoorn. Hikari trok wit weg, nog witter dan ze al was en keek snel weg. Ze wist heel goed dat ze geen andere keus hadden, maar alsnog vond ze het moeilijk. Ze was gek op dieren en als het kon, vermeed ze het om ze zo te doden en te eten. Ze was daarom blij dat Ghost dit deed. Ze wist niet hoe Judai hier tegenover stond, maar ze zag hem niet als een jager.
Tijd voor een moestuin! Gelukkig had ze de nodige kennis en ervaring om zelf groente te kweken, dus als ze wat kon vinden, dan kwam het goed.

Voordat ze vertrokken opzoek naar een nieuw onderkomen besloot Ghost om Hikair haar geweer terug te geven, om aan te geven dat we elkaar in goed vetrouwen moesten nemen en dit een start in de goede richting was. Hikari leek even gespannen te zijn geweest toen Ghsot haar bij zich riep,  maar na de opmerking  dat hij haar wapen had geleend schoot ze in de lach en was de spanning weg. Ook Judai kreeg even een glimlach op zijn gezicht en was blij dat ze nu eindelijk een soort groep zouden gaan worden. Hikari bleek een antwoord te hebben op de vraag van Ghost over de planten, wie had gedacht dat zij iets zou weten over planten dacht Judai in zichzelf met een kleine glimlach. Nadat Ghost zijn spullen had ingepakt en eigenlijk alles van de tafel mee was konden ze vertrekken.

Een tijdje onderweg waren we al heel wat gebouwen tegen gekomen en had Ghost zijn oog laten vallen op een paar gebouwen, en legde uit wat de voor en de nadelen waren over de gebouwen. En dat al zouden we een nieuwe plek vinden die waarschijnlijk geplunderd zou zijn. Hikari gaf aan dat ze de voorkeur had voor een L-vormig gebouw, waar ze eventueel een plan kunnen trekken voor langere duur. Voordat Judai iets kon zeggen werdt Ghost door iets afgeleid, en kwam vervolgens terug met een dode eekhoorn. Blij zij "Vers eten vandaag!". Judai keek hem even met een opgetrokken wenkbrauw op en bekeek de eekhoorn. Hij hield niet van het doden van dieren maar begreep dat ze geen andere keuz hadden op dit moment. “je hebt een scherp oog en een scherpe gooi” zij Judai met een vage glimlach op zijn gezicht. Hij was wel blij dat ze iets anders dan hondenvoer met alcohol hadden.

Judai pakte het gesprek over hun volgende verblijfplaats op. “ willen we in de buurt van de stad blijven? Hier is alles al geplunderd en wie weet komen we straks weer oog in oog met zoon groep. Is het niet verstandiger iets veder weg te trekken?” zij hij rustig en met enige twijfel. “ anders lijkt me inderdaar het voorstel van het L-vormige gebouw het beste, maar dan zouden we wel veder weg moeten trekken opzoek naar spullen die we kunnen eten/ drinken.” Zij hij er vluchtig achter aan om niet meteen alle opties van Ghost uit de bocht te slaan.

Ondertussen bleef Judai steeds in zijn gedachten weg dwalen, hij was blij met de groep die ze nu hadden maar begon aan zichzelf te twijvel. Ghost was immers een goede vechter en kan daarnaast ook nog eens jagen, en Hikari kon blijkbaar iets met planten en zou straks meschien voor eten kunnen zorgen en ze wist zich goed te verdedigen. En wat kon hij eigenlijk... tot nu toe had hij nog niks gedaan wat de groep kon helpen en liep hij constant in de schaduw van Ghost en Hikari. En daarbij was hij zelf niet bepaald in staat zich te verdedigen en had de voorkeur te vluchten, dus was hij afhankelijk van Ghost en Hikari. Zouden zij er ook zo over denken of was dat alleen in zijn hoofd... maar wat als ze het dachten, hij moest iets vinden waar hij in kon helpen maar wat?

Het moment dat Ghost terugkwam met de eekhoorn keek Hikari een beetje bleek in Ghost's ogen. Hmm kan ze niet tegen het doden van dieren? Ook Judai leek niet heel blij te zijn, maar die leek zich heel wat beter te kunnen houden. “je hebt een scherp oog en een scherpe gooi” Ghost keek hem aan "Mwa meer geluk dan skill hoor, ik zag iets en hoopte dat ik iets zou raken" zei hij om het een beetje af te kaatsen. "Over de plannen om ergens anders heen te gaan dat kan op zich wel, maar ergens anders is ook weinig te verkrijgen... hier hebben we tenminste wel bescherming van een stevig gebouw..." Hij keek Judai aan en vroeg "Of denk jij er anders over?" Ghost vroeg heel oprecht naar zijn mening

Nadat ze weer even op weg waren keek Ghost even naar Judai, die ergens mee leek te zitten. "Heey Judai waar denk je aan? je lijkt zo ver weg in je gedachten. Is het iets waar ik je mee kan helpen?" Ghost wachtte kalm op antwoord, maar verwachtt niet perse iets van Judai.

"Over de plannen om ergens anders heen te gaan dat kan op zich wel, maar ergens anders is ook weinig te verkrijgen... hier hebben we tenminste wel bescherming van een stevig gebouw... Of denk jij er anders over?" vroeg Ghost aan Judai op zijn voorstel over een andere plek. Judai bleef even in gedachten voordat hij antwoorden “ Dat is waar... maar ben je niet bang dat we straks de rest van de groep achter ons aan hebben. Meschien kunnen we een gebouw aan de rand van de stad vinden , dan zijn we hopelijk veder van hun weg en houden we kans op een stevig en veilig onderkomen.” Stelde Judai voor om op een soort middenweg uit te komen. hij zij het met een ligte angst dat Ghost hier niet mee zou in stemmen. Ondertussen ontweek hij Ghost en Hikari hun gezichten en keek er net langs of over heen.

Nadat ze weer even op weg waren leek het op te vallen dat Judai weg zonk in zijn eigen gedachte. "Heey Judai waar denk je aan? je lijkt zo ver weg in je gedachten. Is het iets waar ik je mee kan helpen?" vroeg Ghost aan hem. Judai keek even op maar besloot er niks mee te doen “gewoon een beetje moe denk ik”antwoorden Judai met een vage glimlach. Hij hield zijn gedachten nog liever voor zich, todat hij iets zou kunnen vinden waarmee hij de groep kon steunen.

Judai en Ghost waren druk aan het discussiëren wat ze gingen doen. Ze snapte Judai's punt ook wel. Als ze verder weg zouden trekken, dan zou de kans dat ze de rest van die groep tegen zouden komen kleiner worden en dat klonk aanlokkelijk. Bovendien leek Judai het moeilijk te vinden om over zichzelf te spreken en te vechten. Het was een zachtaardige jongen en dat vond ze fijn. Als ze Judai en Ghost moest vergelijken, dan waren het twee tegenpolen. Judai leek het zelf ook moeilijk te vinden en Hikari begreep dat als geen ander. Als eerste de stem in hun hoofd, al leek die van hem wat... gecontroleerder dan die van haar. Ten tweede hadden ze niet bepaald een goede start met haar gehad en dat had haar vertrouwen en zelfverzekerdheid behoorlijk de grond in geboord. Ze wist hoe het voelde om je niet op je plaats te voelen in een groep en als Judai dat gevoel had, dan wilde ze hem graag duidelijk maken dat ze hem graag om zich heen had.
Ze wist alleen niet wat er in hem om ging en dit waren slechts allemaal aannames en gedachten. Right. Terug naar nu. Een nieuw onderkomen vinden. Aan de ene kant dus de extra veiligheid, aan de andere kant, ze waren het een en ander tegen gekomen en het meeste zag er verwoest uit.
Het zou niet makkelijk worden om iets te vinden dat aan zoveel eisen zou voldoen. Bovendien begon haar energie op te raken en met elke stap die ze zette, voelde ze haar lichaam protesteren. Ze wilde geen last zijn en zei daarom niks. In plaats daarvan begon ze wat meer te hijgen. Ze pakte het flesje water uit haar tas en nam een slok.
Dit schoot echter in het verkeerde keelgat en ze begon te hoesten. Ze probeerde het te dempen om geen aandacht te trekken van zowel Ghost en Judai, die rustig aan het praten waren, als de vreemden om hen heen. Ze wilden nu geen ongure types lokken.
Ze knielde even op een knie om een oud stuk kleding uit haar tas te pakken en dit te gebruiken om in te hoesten zodat het zachter klonk. 'Barst', zuchtte ze zachtjes. Ze schraapte haar keel en stond langzaam op. Haar hoofd bonkte en ze zweette.
Ze veegde met het kledingstuk het zweet een beetje weg en liep snel verder. Om zich af te leiden van het lamlendige gevoel, begon ze een plan te verzinnen voor het kweken van kruiden en misschien zelfs groenten. Dat zou een grote vitamine bron zijn en hen zeker helpen!

“ Dat is waar... maar ben je niet bang dat we straks de rest van de groep achter ons aan hebben. Meschien kunnen we een gebouw aan de rand van de stad vinden , dan zijn we hopelijk veder van hun weg en houden we kans op een stevig en veilig onderkomen.” Ghost dacht even na en zei kalm "Als we geen problemen willen met die groep kunnen we beter helemaal wegtrekken uit de stad, maar overal waar ik ben geweest heb ik dit soort types ontmoet... Ik zou graag een plek vinden waar we van ze af zijn, maar ik zou helaas niet weten waar we dan heen zouden moeten..." Hij keek  voor zich uit en had niet door dat op zijn gezicht te lezen was dat hij niet wist wat de beste optie was. "Als we rondtrekken zijn we misschien van deze mensen af, maar we zijn slecht bewapend en hebben dan misschien helemaal geen plek om onszelf te verdedigen." Het viel Ghost op dat Hikari al een poosje achter bleef hangen, maar was te druk bezig met de situatie overdenken om er echt veel aandacht aan te besteden. Toen ze echter begon te hosten keek hij om, ze zag er slecht uit. "Gaat het nog?" Ze moest nog last hebben van de vele wonden die ze had gehad. het was onmogelijk dat al die wonden al volledig genezen zouden zijn. Ghost keek dan ook afwachtend naar Hikari, om te zien of ze door kon gaan of dat ze liever rust wilde nemen.

Na een paar uur door de stad te hebben gelopen kwamen ze steeds meer aan de rand van de stad om daar te kijken naar verblijfplaatsen. er was een groot voordeel en een groot nadeel aan de buitenwijken van de stad. De ruimte om eventueel dingen te bouwen of verbouwen was veel groter, maar daar kwam voor in de plaats dat er ook veel minder beschutting was van gebouwen. Wel viel Ghost's oog uiteindelijk op een aantal huizen aan de waterkant. een van die huizen had een stevig uitziend ijzeren hekwerk bij de voortuin en de achtertuin had een houten schutting met een heg die eroverheen groeide. Dit zou voor veel beschutting zorgen. "Wat vinden jullie van dit huis?" hij legde zijn gedachten uit. Het enige naadeel aan dit huis was dat er naast een tafel geen meubels in stonden, maar hij had hier in de buurt nog genoeg meubels zien staan... Bovendien was het feit dat het huis erg afgelegen lag misschien nog wel het beste.

Ghost was erg blij met Judai's inbreng, waardoor ze verder gingen zoeken. met de tuinen die hier in de buurt langs het water lagen zou het verbouwen van eten geen problemen moeten opleveren. En het water zou ook een extra optie leveren om voedsel te verkrijgen. Het zou even flink werken zijn, maar Ghost zag veel potentie in dit huis.

"Als we geen problemen willen met die groep kunnen we beter helemaal wegtrekken uit de stad, maar overal waar ik ben geweest heb ik dit soort types ontmoet... Ik zou graag een plek vinden waar we van ze af zijn, maar ik zou helaas niet weten waar we dan heen zouden moeten..." antwoorden Ghost rustig. Toch voelde Judai hier een teleurstelling in, hij begreep Ghost zijn denk richting maar voelde zich toch deels weg geschoven. Maar aan Ghost zijn gezicht was ook een twijvel af te lezen, net alsof hij niet wist wat de beste optie zou zijn.

Daarbij kwam dat Hikari zich niet compleet fit  voelden, ze zakte lagzaam achter op hun maar wilde het duidelijk niet laten merken. Ze had er nog geen woord over gezegt en bleef hier ook over zwijgen, maar ze zat er duidelijk mee. Dit kwam vooral naar boven wanneer ze begon te hoesten. Ghost had het bijkbaar ook opgemerkt "Gaat het nog?" vroeg Ghost aan haar. Judai keek haar aan en besefde zich maar al te goed dat ze nog lang niet compleet genezen was en daar duidelijk last van had. Zonder er veder bij na te denken liep hij naar haar toe en bood haar aan dat ze op zijn schouder mocht leunen en wachte geduldig af of ze dit zou accepteren.

Een paar uur veder getrokken kwamen ze steeds meer aan de rand van de stad. Judai voelde zich hier een stuk prettiger dan in het midden van de stad, maar hoopte dat zijn voorstel niet tegen zou vallen. Hij hoopte op een goede optie en die leek er te komen toen Ghost zij "Wat vinden jullie van dit huis?" en hij legde hierbij zijn ideeën veder uit. Judai was blij dat er toch iets te vinden was waar ze zich konden vestigen. “laten we snel de benodigde spullen uit andere huizen halen voordat het te donker wordt” gaf Judai aan.

'Gaat het nog?'. Zowel Ghost als Judai leken bezorgt te zijn om haar gezondheid. Ook al vond ze dit erg lief, ze voelde zich bezwaard, helemaal toen Judai hulp aanbood om te lopen. Ze knikte daarom en zei: 'laten we snel iets zoeken, dan kunnen we in elk geval uitrusten en overnachten'. Ze probeerde eerst een deel zelf te lopen, maar uiteindelijk trok ze het niet meer en begon ze wat meer op Judai te leunen.
Na nog een flink stuk te hebben gelopen, kwamen ze bij de rand van de stad. Ghost als Judai waren erg positief over het huis en Hikari zuchtte opgelucht. Zo te zien kwam er een eind aan het urenlange dwalen door de stad.
'Ik vind het een prima plek! Genoeg water om te gebruiken voor de moestuin en onszelf te onderhouden'. Haar enthousiasme over de moestuin was ondanks alles niet verdwenen. Eindelijk kon ze zichzelf bewijzen! Ga je nou werkelijk groente verbouwen? Kom op, je kan toch wel iets meer? Hikari keek weer omhoog toen ze de o zo bekende stem hoorde. 'Jij bent een tijd stil geweest. Het was bijna rustig', antwoordde ze droogjes. Pas toen ze weer voor zich uit keek had ze door dat ze dat hardop zei. Ze keek snel naar haar voeten en schraapte toen haar keel om het ongemakkelijke gevoel weg te werken. Awkward...

'Zouden jullie het erg vinden als ik binnen even ga zitten? Ik denk niet dat ik veel kan helpen en dan zorg ik dat het binnen een beetje begaanbaar is. Ik zal gelijk de boel doorzoeken op bruikbare dingen'. Ze keek de twee aan voor goedkeuring. Ze wilde hen niet het gevoel geven dat ze niks wilde doen.

'Jij bent een tijd stil geweest. Het was bijna rustig' Ghost draaide zich om en keek even verbaasd, maar toen hij doorhad dat Hikari niet naar een van hun had gesproken bedacht hij zich dat het misschien wel eens 'haar andere kant' kon zijn. Ghost wist niet helemaal hoe hij het moest noemen.

Ghost keek naar Judai “laten we snel de benodigde spullen uit andere huizen halen voordat het te donker wordt” "goed idee het wordt immers al redelijk laat... eerste behoefte zijn denk ik 3 stoelen, zodat we kunnen zitten... En ik denk dat het goed is als we iets vinden om de ramen en deur te blokkeren..." 'Zouden jullie het erg vinden als ik binnen even ga zitten? Ik denk niet dat ik veel kan helpen en dan zorg ik dat het binnen een beetje begaanbaar is. Ik zal gelijk de boel doorzoeken op bruikbare dingen' Ghost keek Hikari even kalm aan en zei toen grappend "Prima je mag op elke stoel gaan zitten die je maar wilt" Met een breed armgebaar wees hij rond. Naast de tafel was de kamer helemaal leeg van meubels en hier en daar nog delen van gesloopte meubels. Ghost keek even serieus, maar schoot toen ik de lach.
"Judai en ik gaan dit samen redden, toch Judai?" Hij keek even naar Judai en knikte even om zijn eigen woorden te bevestigen. Ghost begon al kalm naar de deur te lopen. "Oh en voorzichtig bij de trap, we houden je graag heel" Met een lach schoot Ghost snel naar buiten, voor Hikari kon reageren.

"Dus Judai, waar gaan we als eerste kijken?" Ghost had zelf een goed idee waar ze dichtbij goede meubels konden vinden. Toch had hij het gevoel dat Judai wel een ego boost kon gebruiken, dus liet hij Judai de weg wijzen.

Hikari antwoorden 'laten we snel iets zoeken, dan kunnen we in elk geval uitrusten en overnachten' ze leek eerst nog zoveel mogelijk zelf te lopen, maar Judai voelde hoe ze al meer op hem ging leunen. Judai was blij dat hij haar hierdoor kon helpen. Toen ze uiteindelijk een plek hadden gevonden die aan ieder zijn verwachtingen voldeed leek het wel alsof Hikari opgelucht was, en daarbij blij met de hoeveelheid water die er beschikbaar was. 'Jij bent een tijd stil geweest. Het was bijna rustig' zij Hikari terwijl ze naar boven keek, maar toen ze doorhad dat ze het hadden gehoord en gezien keek ze ongemakelijk naar beneden. Judai gaf een glimlach en begreep maar al te goed dat Hikari het tegen haar stem had. Die van ham kwam eigenlijk alleen naar boven als hij in zijn dieptenpunt stond of in paniek was, maar weet maar al te goed te herinneren hoe het daarvoor was toen ook zijn stemmen constant actief waren. “ik begon me al af te vragen wanneer ze weer eens iets van zich zou laten horen” zij Judai op een vriendelijke toon tegen Hikari met bescheide glimlach.

Ghost vond het een prima idee om eerst voor de hoognodige spullen te gaan om hiermee de nacht door te komen omdat het al laat was en het snel donker zou gaan worden. Hikari vroeg of het goed was dat zij alvast binnen ging zitten en daar de boel aan kant te maken, en Ghost en Judai dus zouden gaan zoeken voor de spullen. Judai begreep Hikari en Ghost gelukkig ook.  "Judai en ik gaan dit samen redden, toch Judai?" zij Ghost waarna Judai knikte om hier mee akkoord te gaan.  Voordat Ghost de deur uit was zij hij nog "Oh en voorzichtig bij de trap, we houden je graag heel" tegen Hikari waarna hij snel naar buiten schoot. Judai schoot even in de lach en gaf een knipoog naar Hikari “voor je het weet zijn we weer terug en kun je rustig op krachten komen” zij hij waarna ook hij naar buiten verdween.

"Dus Judai, waar gaan we als eerste kijken?" vroeg Ghost aan Judai toen ze buiten waren. Even verschoot Judai en wist hij niet goed wat hij moest zeggen. Met een kleine twijvel in zijn stem zij hij “we kunnen eerst kijken wat er in de huizen hiernaast te vinden is, dan hoeven we niet ver te tillen en blijven we in de buurt van Hikari mocht er iets gebeuren” afwachtend op Ghost bekeek hij alvast de huizen in de buurt.

'Ik begon me al af te vragen wanneer ze weer eens iets van zich zou laten horen', zei Judai en Hikari wist dat hij snapte waarom ze dat zei. Daarom grijnsde ze schaapachtig.
'Zouden jullie het erg vinden als ik binnen even ga zitten? Ik denk niet dat ik veel kan helpen en dan zorg ik dat het binnen een beetje begaanbaar is. Ik zal gelijk de boel doorzoeken op bruikbare dingen'.
'Prima je mag op elke stoel gaan zitten die je maar wilt', antwoordde Ghost en gebaarde naar de lege ruimte. Hij keek haar serieus aan en Hikari was zichtbaar verward. Toen begon hij te lachen en Hikari liep rood aan. 'Oh serieus!', riep ze geërgerd uit en schoot toen ook in de lach.
Wat dom om daar in te trappen! Dus hij heeft ook nog humor...hij moet vaker lachen, dan ziet ie er niet zo oud uit. Hikari rolde met haar ogen.
'Judai en ik gaan dit samen redden, toch Judai?', vroeg Ghost aan Judai en liep toen naar de deur.
Oh en voorzichtig bij de trap, we houden je graag heel, eindigde hij voor hij naar buiten schoot. Hikari stond perplex. 'Heeft ie nou net...' 2 grappen in 25 seconden gemaakt? Jep. Wellicht moet je straks even checken of hij koorts heeft. Al moet ik zeggen dat ik hem zo leuker vind dan dat hij zo chagrijnig loopt te doen.
Hikari lachte. Oh hou op!.

Ze strompelde door het huis en keek naar de trap. Deze zag er gelukkig een stuk steviger uit dan de vorige, maar ze bleef op haar hoede. Als ze er nu doorheen zou zakken, dan zou ze dat misschien niet meer kunnen navertellen. En als ze dat wel zou kunnen, dan zou ze op dieet gaan!
Stap voor stap liep ze naar boven en stuitte toen tegen een barricade van hout. Gelijk schoot er angst door haar heen en ze voelde dat haar 'stem' actiever werd. Dit hoeft niks te betekenen. Er zit waarschijnlijk niemand boven. De barricade was deels al kapot, alsof iemand er doorheen was gebroken.

Hikari zette door en besloot de barricade te breken. Een voor een vielen de blokken hout naar beneden, tot de doorgang genoeg vrij was om er doorheen te lopen. Heel voorzichtig en op haar hoede liep ze verder de trap op. Het rook muf en ze wist niet wat ze ervan moest denken. Het was best donker en daarom pakte ze de zaklamp uit haar tas.
Ze klikte hem aan en liep voorzichtig verder. Ondertussen luisterde ze of ze geluiden hoorde of een teken van leven zag. Ze ging de eerste kamer binnen en zag dat dit een voorraadkamer had moeten zijn. Er lagen nog blikken met eten en flessen water en frisdrank en het zag er niet bepaald geroofd uit. Hikari kreeg hoop. Misschien was er nog voldoende voedsel tot ze de moestuin in orde had!

Ze ging verder met zoeken, ondanks dat ze zich steeds slechter begon te voelen, en deed de volgende deur open. Dit was een slaapkamer die, afgezien van het stof, er nog best goed uit zag. Ze hoestte even van al het stof en vuil dat rond dwarrelde door de beweging van de deur. Dit rondneuzen deed haar geen goed. Ze liep verder de kamer in en trok een kast open. Leeg.
Ze keek in een ladekast en onder het bed. Ook leeg. Ze keek naast de kast en kwam tot de conclusie dat de hele kamer leeg was. Alleen het bed was opgemaakt.
Ze fronste haar wenkbrauwen. Zo te zien is iemand ons voor geweest. Hikari knikte. 'Helaas wel', antwoordde ze. 'Vind je het niet vreemd dat het zo...netjes is? Die barricade leek te zijn doorbroken, maar het ziet er tot nu toe niet leeggeroofd uit'.
Check eerst maar de andere kamers voor je tot conclusies komt. Wie weet leeft er wel degelijk iemand op deze verdieping en is ie niet zo blij met het feit dat jij hier rondspookt. Hikari kreeg de rillingen en snel liep ze naar de volgende kamer.
Dit was de badkamer en afgezien van de muffe lucht en de vieze vloer, douche en wastafel, zag ook dit er netjes uit voor een apocalyptische wereld.
'Ik weet het niet hoor, maar als ik de kans had om te douchen, zou ik dat doen in plaats van het hier te laten verrotten'.
Ben je vergeten dat het water waarschijnlijk niet meer werkt? Driekwart van de wereldbevolking is uitgestorven en jij denkt dat je kunt douchen?
Hikari zuchtte ongeduldig. 'Als je nou eerste een luistert voor je weer begint te katten. Als ik een badkamer tot mijn beschikking had, dan zou ik gewoon water uit de rivier halen of iets uitvinden zodat ik niet elke keer naar buiten hoef, maar gewoon hier kan blijven om mezelf schoon te houden. Wat ik bedoel is dat het er zo vies uit ziet, dat het haast onmogelijk is dat er hier iemand rondloopt. Levend'.
Ooit gehoord van zombies?
'Oh hou op!'.
Schijterd

Iedereen die haar nu zou zien, zou denken dat ze gek was. Misschien was ze dat ook wel een beetje maar ja...zoiets kun je verwachten na een apocalyps... Ze vond het fijn dat ze eindelijk eens tegen de stem kon praten, zonder dat iemand mee kon luisteren. Tenzij Judai of Ghost nu hun hoofd om de hoek zou steken en haar vierkant zou uitlachen. Niet dat ze dat verwachtte, aangezien Judai hetzelfde had en Ghost niet zo'n zak zou zijn. Hoopte ze.
Ze ging naar de volgende kamer, de laatste die ze zou doorzoeken. Die deur stond echter al open en gelijk was ze weer op haar hoede. Haar zintuigen stonden op scherp en heel voorzichtig deed ze de deur open. Ze scheen met haar zaklamp de kamer in en wat ze zag deed haar kokhalzen.
Voor haar stond een bed met daarop een man. Of beter gezegd: wat erop leek. Het lichaam lag te verrotten en lag er dus blijkbaar al een tijd. De ogen zagen er levenloos uit en waren half verrot.
Uit zijn borst stak een groot mes. Hij was vermoord. En niet zo'n klein beetje ook. Hikari voelde haar maaginhoud naar boven komen en zo snel ze kon stormde ze de kamer uit, de trap af naar buiten. Ze rende richting het gras en viel op haar knieen terwijl ze overgaf.
Dit beeld stond op haar netvlies gebrand en de geur zou ze nooit vergeten. Weer gaf ze over. Ze hoestte en kroop iets van het gras weg.
Daar bleef ze zitten terwijl bad dat Judai en Ghost snel zouden terugkomen. Ze had hen nodig, want ze voelde al haar energie wegstromen.

Toch wilde ze niet blijven liggen, want zo zou ze makkelijk een slachtoffer kunnen worden. Daarom strompelde ze terug naar het huis. Daar ging ze in een hoek zitten en sloeg haar armen om zich heen om zoveel mogelijk warmte te bewaren. Ze had het steenkoud en kneep haar ogen dicht.
'Barst'.

“we kunnen eerst kijken wat er in de huizen hiernaast te vinden is, dan hoeven we niet ver te tillen en blijven we in de buurt van Hikari mocht er iets gebeuren” Ghost knikte. "lijkt me een goed plan" Ghost wachtte tot Judai de leiding zou nemen. Binnen waren ze rustig aan het rondkijken naar de meubels die er stonden en Ghost wilde eigenlijk meteen alle kastjes en laatjes doorspitten naar spullen, maar tegen beter weten in zei hij tegen Judai "Heey lijkt deze stoel je niet wat?" het was een redelijk stevig uitziende stoel, maar de losse kussens zou voor wat moeite met dragen zorgen. "Het zou fijn zijn om weer eens in een lekkere luie stoel te kunnen zitten" met deze woorden ging Ghost even rustig in de stoel zitten. Hoewel Ghost niet serieus was over zijn acties deed hij zijn uiterste best om overtuigend te klinken, zodat Judai hem een keer kon verbeteren.

"Zeg Judai, ik ben nieuwsgierig... hoe voel jij je over je leven in de oude wereld?" Ghost bleef even stil, maar vervolgde toen "Hoewel ik mezelf heb voorgenomen geen banden met de oude wereld te behouden zijn mijn acties toen heel belangrijk geweest voor wat ik nu kan.. " Ghost keek wat over de straat uit. "ik heb bijvoorbeeld leren vechten en jagen voor dit allemaal begon en ik heb hier een heleboel aan gehad toen ik echt op mezelf gesteld was..." Ghost dacht even na en keek toen naar Judai "Wat deed jij toen je nog niet hoefde te overleven? deed je aan sport, was je goed in dingen maken... dat soort dingen..."

Ghost stemde in met het voorstel van Judai, maar leek af te wachten op wat hij zou gaan doen. Judai probeerde hier niks van te denken en ze gingen een huis binnen om daar de spullen te doorzoeken. Judai keek rustig om zich heen, er waren veel spullen om door te zoeken en al spullen die ze mee konden nemen. Hij keek geduldig om zich heen toen hij Ghost hoorden "Heey lijkt deze stoel je niet wat?" waarna Ghost een gebaar maakte naar een stevige stoel. Judai keek even bedenkelijk aan "Het zou fijn zijn om weer eens in een lekkere luie stoel te kunnen zitten" zij Ghost terwijl hij in de stoel ging zitten. Judai twijvelde aan het idee van Ghost, al zou hij het ook fijn vinden om in een goede stoel te zitten maar het tillen zou niet makkelijk zijn, en ze konden beter eerst de spullen pakken waarmee ze de nacht door kunnen komen. “het zou fijn zijn om weer eens in een luie stoel te zitten dat geef ik toe, maar voor nu kunnen we hem beter laten staan. Maar als je er gehecht aan bent kunnen we hem morgen wel ophalen.” Antwoorden Judai met een glimlach op zijn gezicht.

Judai ging ondertussen veder in het rondzoeken naar bruikbaren spullen. Tot hij Ghost hoorden "Zeg Judai, ik ben nieuwsgierig... hoe voel jij je over je leven in de oude wereld? Hoewel ik mezelf heb voorgenomen geen banden met de oude wereld te behouden zijn mijn acties toen heel belangrijk geweest voor wat ik nu kan.. ik heb bijvoorbeeld leren vechten en jagen voor dit allemaal begon en ik heb hier een heleboel aan gehad toen ik echt op mezelf gesteld was... Wat deed jij toen je nog niet hoefde te overleven? deed je aan sport, was je goed in dingen maken... dat soort dingen..." Judai schraapte even zijn keel, hij had nooit gedacht dit soort vragen van Ghost te krijgen. En vroeg zich af waarom nu. Judai bleef rustig aan wat kastjes door spitten en keek Ghost niet aan. “Mijn leven in de oude wereld was niet veel bijzonders, ik ging naar school waar ik niet echt populair was. Ik had weinig vrienden...” even slikte Judai voordat hij zijn zin af maakte “en helaas heb ik ze allemaal veloren aan de nieuwe wereld”. Judai ging op de grond zitten en had een klein doosje uit de kast gehaald om deze rustig door te kijken. “voordat ik moest overleven....” Judai keek even doelloos voor zich uit. “ik maakte me niet druk om alles om me heen, er is altijd voor me gezorgd. Ik heb bergeleiding gehad om de stemmen in mijn hoofd onder controle te krijgen. Het enige wat voor mij belangrijk was waren mijn vrienden, en tot het laatste moment ben ik bij ze geweest. Maar helaas ben ik alleen achter gebleven...” hij drukte snel een traan weg in zijn mouw om niets aan Ghost te laten merken. Judai wilde veder niks meer kwijt hij liep nu al vol van alles en wilde graag zo snel mogelijk terug richting het huis en Hikari. Hij schrok op toen er een klap van boven te horen was. Verschrikt keek Judai om naar Ghost “zou er iemand boven zijn?” heel voorzichting stond Judai op en legde het doosje opzij. Hij keek naar boven en het leek wel alsof ze iemand konden horen lopen.

Thom was net de kamers een beetje aan het ordenen, toen hij stemmen hoorden. Geschrokken schoot hij omhoog. Mensen?! Nee!
Hij had ZO veel moeite gedaan om zo ver mogelijk uit de stad te komen en een rustige plek te kunnen vinden, zonder gestoord te worden en dan KOMEN ER MENSEN BINNEN WALSEN!
Thom gromde. Nadat hij zijn zus had verloren, letterlijk, was hij een beetje doelloos gaan rondhangen. Eerst had hij geprobeerd om haar terug te vinden, maar door het vluchten was hij een hele andere kant opgelopen en hij had geen flauw idee waar hij moest beginnen.
En nu moest hij zich weer gaan verdedigen. Hij zuchtte. Zo geen zin in. Hij stond op en liet de spullen, die over de vloer bezaait lagen, liggen. Zachtjes sloop hij naar de overloop, maar miste een leeg flesje dat schuin voor hem lag en gleed op een meest charmante manier uit.
Met een klap viel hij op zijn achterste en drukte zijn kiezen op elkaar om niet te schelden. 'Barst', siste hij. Hij bleef ademloos luisteren en hoorde dat het beneden even stil was.
Oh geweldig. Ze hebben hem gehoord!
Koortsachtig dacht hij na. Hij sloop dichterbij de trap om wat beter te luisteren. Misschien, heel misschien, waren dat vriendelijke mensen?
Of misschien moet ik gewoon naar beneden rennen met een mes en kijken wat er gebeurt?
Thom overwoog de twee opties en stond zo even na te denken. Ineens spitste hij zijn oren. Hoorde hij nou iemand te trap op lopen?!

“Mijn leven in de oude wereld was niet veel bijzonders, ik ging naar school waar ik niet echt populair was. Ik had weinig vrienden... Helaas heb ik ze allemaal veloren aan de nieuwe wereld”. Judai begon ondertussen een klein doosje door te spitten “voordat ik moest overleven.... Ik maakte me niet druk om alles om me heen, er is altijd voor me gezorgd. Ik heb bergeleiding gehad om de stemmen in mijn hoofd onder controle te krijgen. Het enige wat voor mij belangrijk was waren mijn vrienden, en tot het laatste moment ben ik bij ze geweest. Maar helaas ben ik alleen achter gebleven...” Ghost was tijdens het luisteren Judai's voorbeeld gevolgd en begon alles te doorzoeken "Dan vind ik het ontzettend knap dat je het zover hebt geschopt... ik bedoel overleven is geen makkelijke opgaven, zelfs als je de juiste vaardigheden hebt..." Ghost keek even bewonderingswaardig naar Judai.

"Vertel eens hoe..." Ghost ogen schoten naar de trap toe toen hij iets hoorde. Judai had het ook gehoord, wat Ghost alleen maar meer alarmeerde. Ghost stond op en liep achter Judai aan, die nu onder aan de trap stond. “zou er iemand boven zijn?” Ghost legde zijn vinger op zijn lippen en knikte. Hij duwde zachtjes Judai aan de kant, gezien ze allebei wisten dat Ghost sterker was als het op een gevecht zou uitlopen. Ghost liep de trap op. In zijn hoofd kon hij niet meer gespannen lijken, maar naast zijn vuisten liet zijn lichaamstaal weinig blijken. Bovenaan de trap gekomen schoot hij de hoek om en stond centimeters voor een jongen. Ghost wachtte niet op een reactie maar duwde de jongen tegen de muur aan en greep het mes van de jongen weg en controlleerde hem op andere wapens. "Wat doe je hier en waar is de rest?" Ghost keek de jongen doordringend aan. Hoewel Ghost geen idee had of er andere in de buurt waren blufte hij dat hij wist dat de jongen niet alleen was.

"Dan vind ik het ontzettend knap dat je het zover hebt geschopt... ik bedoel overleven is geen makkelijke opgaven, zelfs als je de juiste vaardigheden hebt..." antwoorden Ghost op zijn verhaal. Voor Judai was het toch een soort van compliment, en vooral omdat het van Ghost kwam. "Vertel eens hoe..." begon Ghost een zin die werd onderbroken door het geluid van boven.

Judai stond bij de trap en zag dat Ghost ook was opgestaan en zijn vinger op zijn lippen legde en knikte, Judai knikte om aan Ghost duidelijk te maken dat hij het begreep. Judai voelde duidelijk de spanning van de situatie maar probeerde zo rustig mogelijk te blijven. Ghost nam de voorhand en ging de trap op, Judai volgde hem voorzichtig. Eenmaal boven schoot Ghost de hoek om en blijkbaar stuite hij op de persoon die ze hadden gehoord. Voordat Judai de hoek om was had Ghost hem al tegen de muur aan gedrukt en hem ontwapend. "Wat doe je hier en waar is de rest?" klonk Ghost tegenover de jongen. Judai keek even naar de jongen maar besefde dat als er andere waren ze elk moment om de hoek konden komen. Judai bleef richting de opening kijken en luisterde aandachtig. Het bleef even stil zou dit betekenen dat de jongen alleen was. Judai keek schuin over zijn schouder naar de jongen om te peilen wat zijn reactie zou zijn, maar bleef tegelijkertijd de opening goed in de gaten houden. Judai liet het praten voor nu even aan Ghost over, pas als hij wist dat er veder geen mensen in de buurt waren kon hij zijn focus van de opening af halen.

Voordat Thom weg kon kruipen, werd hij tegen de muur gedrukt en stond hij oog in oog met een man die er niet erg vriendelijk uit zag. Fijn.
'Wat doe je hier en waar is de rest?', vroeg hij dreigend. Thom rolde met zijn ogen. 'Overleven en geen idee. Heb jij hier nog vriendjes rondlopen? Zo ja, don't mind me, maar dan ben ik weg. Ik leef nog voor een persoon en ik heb geen flauw idee of die nog levend rondloopt op deze verziekte aardbol...barst'.
Thom keek Ghost aan en besloot niet te buigen of bang te worden van deze gozer die macho liep te doen. Oh, als Hikari hem had ontmoet, dan had ze hem waarschijnlijk een flinke mep verkocht. Of een kopstoot als ze werkelijk pissed was. Hij moest moeite doen om niet te grijnzen.
Oh hij miste haar zo erg.
'Als je het niet erg vind, dan zou ik graag verder gaan met het inrichten van mijn oh-zo-mooie-huisje', zei hij met een stem waar het sarcasme van af droop.
Met een flinke duw maakte hij zichzelf vrij en liep, alsof er niks aan de hand was, terug naar de kamer. Daar ging hij met zijn rug naar hen toe op de grond zitten en begon spullen uit te zoeken. Als ze hem zouden killen, dan zou hij erop voorbereid zijn.

'Oh by the way, die chille stoel beneden zou ik graag willen houden'.

Overleven en geen idee. Heb jij hier nog vriendjes rondlopen? Zo ja, don't mind me, maar dan ben ik weg. Ik leef nog voor een persoon en ik heb geen flauw idee of die nog levend rondloopt op deze verziekte aardbol...barst'. Ghost was voor een seconde als geslagen door zijn antwoord. Het was alsof hij simpelweg om zijn naam had gevraagd. Na zich herpakt te hebben zag hij dat de jongen de waarheid sprak en liet hem los. 'Als je het niet erg vind, dan zou ik graag verder gaan met het inrichten van mijn oh-zo-mooie-huisje' Ghost keek de jongen aan en zei toen op een kalme sarcastische toon "Oh leuk dan hebben we nog een buurman ook. Wanneer gaan we een buurtfeest houden?" Ghost keek met een net zo sarcastische glimlach naar de jongen.

Nadat de situatie een beetje gekalmeerd was wendde Ghost zich naar Judai toe "Laten we een ander huis zoeken, het zou voor ons allemaal beter zijn als we elkaar met rust laten... We gaan het volgende huis wel snel doorzoeken en dan snel terug. Onze blonde vriendin zal vast op ons zitten te wachten voor we terug zijn"