Overleven en geen idee. Heb jij hier nog vriendjes rondlopen? Zo ja, don't mind me, maar dan ben ik weg. Ik leef nog voor een persoon en ik heb geen flauw idee of die nog levend rondloopt op deze verziekte aardbol...barst'. klonk de jongen, even geslagen als Ghost keek Judai naar de jongen. Was hij serieus of was het allemaal een grap voor hem. Ghost liet de jongen los. 'Als je het niet erg vind, dan zou ik graag verder gaan met het inrichten van mijn oh-zo-mooie-huisje' klonk de jongen terwijl hij naar de andere kant van de kamer liep, en daar met zijn rug tegen hun toe ging zitten. "Oh leuk dan hebben we nog een buurman ook. Wanneer gaan we een buurtfeest houden?" antwoorden Ghost even sarcastisch. Judai keek op en moest even lachen om het idee. “zou leuk zijn om eens een feestje te kunnen geven” zij hij met een kleine glimlach op zijn gezicht, maar deze viel snel weg na het idee dat het nooit meer mogelijk zou zijn om een feest te kunnen geven.

Ghost draaide zich naar hem en zij "Laten we een ander huis zoeken, het zou voor ons allemaal beter zijn als we elkaar met rust laten... We gaan het volgende huis wel snel doorzoeken en dan snel terug. Onze blonde vriendin zal vast op ons zitten te wachten voor we terug zijn" Judai knikte hij wilde liever niet het huis verlaten waar ze zo lang naar hebben gezocht maar snapte dat er weinig anders op zat. “ dan zoeken we wat spullen om de nacht door te komen en wat makkelijk mee te nemen voor de reis voor morgen. Ik denk niet dat ze het red om nu weer op reis te moeten. Meschien kunnen we iets zoeken wat  haar kan ondersteunen, ze had het al niet makkelijk met de reis van vandaag.”

Judai liep richting de trap om weg te gaan en hoorden de jongen nog zeggen Oh by the way, die chille stoel beneden zou ik graag willen houden'. Judai antwoorden “ leuke stoel maar niet handig om mee te moeten slepen. “ eenmaal beneden keek Judai naar Ghost  “ ik hoop niet dat ze door de trap gezakt is, hoppelijk is de trap daar net zo stevig als hier” zij hij met een kleine grijns op zijn gezicht.

De man was al net zo sarcastisch als hij. Heerlijk. Thom grijnsde om zijn opmerking en zei: 'jij regelt de barbecue, ik de muziek'. Dit keer klonk er humor door en Thom lachte toen zachtjes om het idee.
Ondertussen begon de man tegen de ander dat ze maar weg moesten gaan. 'Laten we een ander huis zoeken, het zou voor ons allemaal beter zijn als we elkaar met rust laten... We gaan het volgende huis wel snel doorzoeken en dan snel terug. Onze blonde vriendin zal vast op ons zitten te wachten voor we terug zijn'.
De jongen...man...ah whatever, knikte en antwoordde: 'dan zoeken we wat spullen om de nacht door te komen en wat makkelijk mee te nemen is voor de reis voor morgen. Ik denk niet dat ze het red om nu weer op reis te moeten. Misschien kunnen we iets zoeken wat haar kan ondersteunen. Ze had het al niet makkelijk met de reis van vandaag'.
Thom's hoofd schoot omhoog. 'Wacht!', riep hij geschrokken en rende achter hen aan naar beneden. 'Ik wil jullie echt niet wegjagen hoor. Feel free to stay. Ik zal jullie niks doen en ik hoop dat dit wederzijds is. Bovendien kunnen jullie toch niet met een verzwakt persoon op weg?'. Het idee alleen al.
Hij stond op en gebaarde dat ze moesten wachten. Hij rende naar boven en kwam terug met een aantal dingen in zijn hand. 'Ik weet niet wat ze heeft, maar dit zijn sterke pijnstillers en antibiotica'. Hij overhandigde een doosje met pillen en een spuit met een klein, halfvol flesje.
'Als ik het goed heb gezien is het nog prima te gebruiken. Als ze ergens een ontsteking heeft of zoiets, dan moet je dit toedienen. De dosering weet ik alleen niet. Ik ben geen arts helaas'.
Hij had, voor hij in dit huis terecht was gekomen, een supermarkt en een apotheek/ziekenhuis weten te plunderen. De reis hierheen was zwaar geweest, omdat hij immens veel met zich mee te zeulen had. Gelukkig kon hij nu iemand helpen.
'Als jullie het niet kunnen, dan wil ik het ook wel toedienen. Maar dan moeten jullie me wel vertrouwen'.
Hij keek hen aan en slikte even. Waar was hij mee bezig? Vriendjes maken? Wie weet wat voor iemand daar zat...
Aan de andere kant, de jongen...man...Thom hield zijn hoofd een beetje scheef. Wat was hij? Barst! Een jongeman! Thom leek tevreden met zijn conclusie en wachtte ondertussen hun reactie af.

Na het antwoord van Judai riep de jongen 'Wacht!' Nadat hij naar beneden kwam gestormd zei hij 'Ik wil jullie echt niet wegjagen hoor. Feel free to stay. Ik zal jullie niks doen en ik hoop dat dit wederzijds is. Bovendien kunnen jullie toch niet met een verzwakt persoon op weg?' Ghost bleef hem kalm aankijken, al was hij wel wat gespannen omdat hij zo snel achter ze aan rende. hij gebaarde ze te wachten terwijl hij alweer omhoog rende. Na een paar korte momenten kwam hij met medicijnen aanzetten 'Ik weet niet wat ze heeft, maar dit zijn sterke pijnstillers en antibiotica' hij gaf ze aan Judai, terwijl ghost met een scherp oog checkte of de jongen wel echt gaf wat hij zei. 'Als ik het goed heb gezien is het nog prima te gebruiken. Als ze ergens een ontsteking heeft of zoiets, dan moet je dit toedienen. De dosering weet ik alleen niet. Ik ben geen arts helaas'.

'Als jullie het niet kunnen, dan wil ik het ook wel toedienen. Maar dan moeten jullie me wel vertrouwen'. Ghost oogde de jongen zijn houding en uitdrukking nauwkeurig. Hoewel hij geen reden zag hem te wantrouwen had hij ook geen reden om hem enig vertrouwen te schenken. "Nee met de medicijnen gaan we het redden, maar ik geloof niet dat je dit doet uit de goedheid van je hart... wat wil je ervoor terug?" Ghost keek argwanend naar de jongen.

Hoewel Ghost heel blij was met iemand die hem niet meteen probeerde te beroven en iemand die daadwerkelijk wat humor had was Ghost flink op zijn hoede voor wat de jongen precies wilde bereiken. Hij had te veel mensen ontmoet die op allerlei manieren mensen wilde beroven... soms zelfs van hun leven Hij dacht even aan Hikari "Ik hoop dat ik haar weer op de been kan krijgen, gezien ze een van de weinige mensen die met een goed hart hadden kunnen overleven. Samen met Judai natuurlijk, zeker omdat die twee elkaar blijkbaar goed begrepen.

Toen ze beneden stonden schoot de jongen achter zich aan 'Ik wil jullie echt niet wegjagen hoor. Feel free to stay. Ik zal jullie niks doen en ik hoop dat dit wederzijds is. Bovendien kunnen jullie toch niet met een verzwakt persoon op weg?' klonk hij. Judai peilde de reactie van Ghost maar die bleef rustig. De jongen was ondertussen naar boven geschoten en kwam terug met een doosje met pillen en een spuit met een klein, halfvol flesje en gaf deze aan Judai. Judai bekeek ze aandachtig en had toch een lichtelijke twijvel, waarom zou hij zomaar dit weg geven terwijl het in deze wereld zoals het nu is veel waard is. 'Ik weet niet wat ze heeft, maar dit zijn sterke pijnstillers en antibiotica . Als ik het goed heb gezien is het nog prima te gebruiken. Als ze ergens een ontsteking heeft of zoiets, dan moet je dit toedienen. De dosering weet ik alleen niet. Ik ben geen arts helaas'.

Judai bleef in twijvel over de middelen in zijn handen en de bedoelingen van de jongen. 'Als jullie het niet kunnen, dan wil ik het ook wel toedienen. Maar dan moeten jullie me wel vertrouwen' voegde de jongen aan zijn verhaal toe. Maar blijkbaar had Ghost ook zijn twijvels in de bedoelingen van de jongen toe hij antwoorden "Nee met de medicijnen gaan we het redden, maar ik geloof niet dat je dit doet uit de goedheid van je hart... wat wil je ervoor terug?". Judai voelde een lichte spanning, maar het was niet dreigend. Judai bekeek de jongen nogmaals goed. De jongen leefde alleen waardoor er bij Judai vragen naar boven kwamen, waarom was hij alleen en is het vanaf het begin zo geweest of had de jongen er zelf voor gekozen. De vragen bleven door zijn hoofd dwalen en zorgde voor meer wantrouwen maar maakte hem ook nieuwschierig. Maar ook gedachten aan zijn reis voordat hij Ghost en Hikari tegen kwam, hij was ook alleen geweest en dat was geen makkelijke tijd voor hem geweest.

Judai wachte het antwoord van de jongen af maar bleef met zijn vragen zitten en wilde weten hoe het zat. Judai dacht terug aan een van de eerste dingen die hij zij, hij leefde nog maar voor een persoon en hij wist niet of die nog in leven was. Even dacht Judai aan Hikari en het verhaal over haar broer. Hij bekeek de jongen nogmaals hij had rood haar, kleine kans dat de twee familie van elkaar zouden zijn.  Judai keek de jongen vragend aan toen hij het uit nieuwschierigheid vroeg “je zegt nog voor een persoon te leven maar weet niet of die persoon nog in leven is. Mag ik brutaal zijn en vragen wat dit persoon voor je betekent?”. Afwachtend op en antwoord bleef hij hem aan kijken en hield een zo strak mogelijk gezicht om niks weg te geven, en ook niet aan Ghost te laten merken wat zijn gedachte gang hierachter was.

'Nee met de medicijnen gaan we het redden, maar ik geloof niet dat je dit doet uit de goedheid van je hart... wat wil je ervoor terug'.
Thom keek de man strak aan. Hij snapte zijn reactie, aangezien niemand tegenwoordig nog iets voor niets deed, maar toch deed het zeer.
Hij zuchtte en antwoordde toen om de spanning te breken: 'een buurtfeest?'. Ineens vroeg de jongeman: 'je zegt nog voor een persoon te leven, maar je weet niet of die persoon nog in leven is. Mag ik brutaal zijn en vragen wat deze persoon voor je betekent?'.
Thom keek hem verrast aan. Daarna verplaatste hij zijn blik naar de grond en zei: ze is mijn zus. Qua uiterlijk lijken we totaal niet op elkaar. Ik heb rood haar, zij lang, blond. Maar onze manier van denken is over het algemeen wel hetzelfde. Ik weet dat ze nog in leven is...dat moet gewoon. We waren heel close en konden elkaar altijd opbeuren. En we konden elkaar lekker dwarszitten. Hij lachte even treurig en pakte toen zijn telefoon uit zijn zak. Hij startte hem op en zei: 'dit is een foto van ons, vlak voor we op de vlucht sloegen. Ik zet de telefoon bijna nooit aan, alleen als het helpt om haar te vinden'. Hij liet de foto zien en vroeg: 'beantwoord dat je vraag? Als het mijn zus zou zijn geweest, dan zou ik haar ook helpen. Dus waarom een ander niet helpen?'.

'een buurtfeest?' Ghost greinsde "slim antwoord, maar neem het me niet kwalijk als ik je niet vertrouw..." Ghost keek de jongen aan. Ghost had ondertussen de medicijnen van Judai overgenomen en bekeek het.  de antibiotica kwam hem niet bekend voor, maar de pijnstillers brachten herrinneringen omhoog.

Zijn ogen schoten open en hij keek rond. Gehaast stond hij op, maar voor zijn voeten de vloer voelden lag hij languit op de grond. Een hol gevoel vulde hem en hij greep zich vast aan wat er naast hem stond. Een flink kabaal klonk toen hij het gordijn naar beneden zag vallen. Een jongedame kwam binnen gerend. Ze moest nog maar een student zijn, want ze leek jonger als hem. Het moment dat ze hem had gezien schoot ze naar hem toe om hem te helpen. Haar handen tilden zijn armen op, maar er was alleen een vage herrinnering van hoe het zou moeten voelen. Zijn hele wereld begon te draaien Het laatste wat hij zich kon herrinneren was hoe hij samen met het jonge meisje naar de grond stortte.

Een koude rilling ging door Ghost heen toen hij zich dit herrinnerde. Hij scheen op een feest te zijn gedrogeerd met meerdere dingen... De naam van de pijnstillers brande in zijn hoofd Het was een van de middelen die in zijn lichaam hadden gezeten. Hij had 2 weken in het ziekenhuis gelegen, anderhalve week voor controle van zijn gezondheid...

Ghost keek weer op en zag dat de jongen een werkende telefoon had en hoorde nog 'dit is een foto van ons, vlak voor we op de vlucht sloegen. Ik zet de telefoon bijna nooit aan, alleen als het helpt om haar te vinden' Met klamme handen pakte ghost Judai vast en trok hem ( misschien iets te ruw) weg van de jongen en fluisterde uiterst voorzichtig "Ga terug naar het huis en ga vragen stellen... die kerel heeft middelen die gevaarlijk kunnen zijn, dus ik wil alle zekerheid die ik kan krijgen" Met een dwingende blik duwde hij Judai zowat naar de deur toe. "Ik moet iets met hem bespreken voor er keuzes gemaakt gaan worden..."

ze is mijn zus. Qua uiterlijk lijken we totaal niet op elkaar. Ik heb rood haar, zij lang, blond. Maar onze manier van denken is over het algemeen wel hetzelfde. Ik weet dat ze nog in leven is...dat moet gewoon. We waren heel close en konden elkaar altijd opbeuren. En we konden elkaar lekker dwarszitten. De jongen lachte wat treurig en pakte zijn telefoon en zetten hem aan. 'dit is een foto van ons, vlak voor we op de vlucht sloegen. Ik zet de telefoon bijna nooit aan, alleen als het helpt om haar te vinden'. Judai zag de foto met de jongen en Hikari en zijn mond viel er bijna spontaan van open. Hij moest moeite doen om niet meteen een gat in de lucht te springen bij de gedachten hoe blij Hikari zou zijn om haar broer te zien. 'beantwoord dat je vraag? Als het mijn zus zou zijn geweest, dan zou ik haar ook helpen. Dus waarom een ander niet helpen?'. Voegde de jongen er nog aan toe.  “dat is je zus?” vroeg Judai voor een duidelijke bevestiging al moet er te merken zijn dat Judai meer wist over de foto, het was bijna ongeloofwaardig dat ze echt Hikari zijn broer hadden gevonden. Terwijl zij al voor weet niet hoe lang opzoek naar hem was.

Maar Judai werd uit het verhaal getrokken toen Ghost hem best ruw weg trok van de jongen en fluisterde "Ga terug naar het huis en ga vragen stellen... die kerel heeft middelen die gevaarlijk kunnen zijn, dus ik wil alle zekerheid die ik kan krijgen". Ghost keek hem dwingend aan en duwde hem zowat naar de deur toe. "Ik moet iets met hem bespreken voor er keuzes gemaakt gaan worden..." voegde Ghost er nog aan toe. Judai voelde de spaning tussen Ghost en de jongen groter worden. Judai wilde graag meer weten over de jongen maar merkte dat Ghost weinig vertrouwen in hem had, en dat Hikari de enige zou zijn die hier meer antwoorden op zou kunnen geven. Judai knikte met zijn hoofd om aan Ghost te bevestigen dat hij snapte waar het over ging, en stapte uit de deur en nam een sprint terug naar het huis waar ze zich hadden gevestigd.

Judai stormde het huis binnen en strompelde bijna over zijn eigen voeten. Hij wilde alles zo graag aan Hikari vertellen maar zijn blijheid verbrak toen hij Hikari in een hoekje zag zitten met haar armen om zich heen. Het zag er alles behalve goed uit en Judai schoot snel naar haar toe en ging op zijn knieen tegenover haar zitten. Hij deed zijn sjaal af en en wikkelde deze om haar heen. Bezorgd vroeg hij aan Hikari “gaat het? Kan ik iets voor je pakken? Heb je nog iets warmers nodigs, of heb je het te warm?”. Judai liet alles over de vreemde jongen voor nu even achterwegen, als het niet haar broer was dan maakte hij haar voor niks drukker wat op het moment slecht voor haar zou zijn. Hij was erg bezorgd, hij hoopte dat alles achter de rug was en Hikari langzamer hand beter zou worden. Maar ze heeft zichzelf blijkbaar te ver gepushed bij de reis van vandaag.

'Dat is je zus?', vroeg de jongeman indringend en Thom knikte een beetje verbaasd. 'Ja? Heb je haar gezien?', vroeg hij hoopvol.
Ineens werd hij een beetje ruw door de man weggetrokken, die iets in zijn oor fluisterde en hem toen als het ware naar de deur stuurde met zijn ogen. De jongeman knikte en sprintte naar de deur, om vervolgens te verdwijnen.
Thom keek hem na en fronste. Oke? Hij draaide zich om naar de man en voelde de spanning oplopen. 'Is alles oke?'. Hij vertrouwde het niet helemaal. Straks haalde hij nog meer mensen erbij en zat hij nu gewoon in de val.
Toch besloot hij om zo rustig mogelijk te blijven en de man te laten praten. Misschien kreeg hij nog duidelijkheid....

Hikari was amper nog bij bewustzijn. Af en toe schrok ze ''wakker'', maar alles begon dan zo te draaien dat ze gelijk haar ogen weer sloot.
Haar lichaam leek in brand te staan en ze ademde zwaar. Ze had koorts en niet zo'n klein beetje ook! Het leek wel of ze gloeide en tegelijkertijd bevroren was. Ze was nog nooit zo ziek geweest, maar dat was niet vreemd na alles dat er gebeurt was.
Ze had waarschijnlijk haar ribben gekneusd of misschien zelfs gebroken, een flinke hersenschudding (dat moest wel na de kopstoot) en een infectie was ook niet onwaarschijnlijk aangezien haar benen onder de sneeën zaten.
Ze probeerde zich te bewegen, maar haar huid brandde en een rilling ging door haar lichaam. Als er nu iemand zou komen, dan kan ik zo afgemaakt worden!
Klinkt niet eens als zo'n gek idee...met een lichaam zoals deze kan ik niet veel
Hikari zuchtte ademloos. Mag ik jou er even aan herinneren dat jij degene bent geweest die zich met alle geweld uit dat trapgat heeft gehesen en Ghost in elkaar heeft getimmerd?
Het bleef even stil. Touche
Op dat moment kwam er iemand met veel geweld het huis binnen en Hikari kneep haar ogen stijf dicht. Ineens hoorde ze de stem van Judai en dankbaar kneep ze haar handen samen.
'Gaat het? Kan ik iets voor je pakken? Heb je nog iets warmers nodig, of heb je het te warm?'. Ze voelde hoe hij zijn sjaal om haar nek wikkelde en ze rilde even.
'Ik weet het niet...ik heb het koud, maar tegelijkertijd heet', klonk haar zwakke stem. Ze draaide zich een beetje naar hem om en liet zich tegen hem aanvallen. Zijn warmte drong door haar kleding heen en ze drukte zich nog meer tegen hem aan.
'Vroeger, als ik een keer ziek was', begon ze zachtjes en ze schraapte moeizaam haar keel, 'dan kocht Thom altijd mijn lievelings ijsje. Hij wist standaard wat ik lekker vond en dan ging hij naast me zitten terwijl ik het ijsje at...vervolgens zei hij als ik het ijsje op had, dat hij ook wel een hapje had willen hebben en gaf hij me de kieteldood...'.
Haar ogen gingen langzaam dicht en ze glimlachte even. 'Was hij maar hier...'

Ghost HAalde rustig diep adem en ging draaide zich naar een stoel toe. Met een bedenkelijke blik keek hij naar de jongen en nam hem voor de zoveelste keer in hem op. Terwijl hij ging zitten voelde hij zich genoeg gekalmeerd om te vragen "Heb je enig idee wat voor spul je bij je draagt?" Ghost verwachtte een nee niet echt als antwoord en ging dan ook door met praten. "je hebt zeker zware pijnstillers bij je, dat zei je al, maar dat spul is ZWAAR" Hij liet een stilte vallen. "Dat je het bij je draagt kan ik een paar dingen uit opmaken... of je gebruikt het zelf... maar dan niet omdat je zo'n pijn hebt, als je me begrijpt... of je hebt echt geen idee wat dat spul is... kijkend naar hoe je erbij staat zou ik zeggen het tweede. Vervolgens kan je met dat spul heeel snel vijanden maken, want dat spul wordt... uhmm" Ghost dacht even na over de juiste woorden. "Het wordt in bepaalde kringen Recreatief gebruikt" Ghost keek de jongen aan en probeerde in te schatten in hoeverre het binnenkwam. Wachtend op zijn reactie bekeek Ghost de medicijnen nog eens

'Ik weet het niet...ik heb het koud, maar tegelijkertijd heet' antwoorden Hikari zwak. Hikari draaide zich wat richting hem en liet zich zonder enkele waarschuwing tegen hem op vallen. Judai ving haar op met de armen om haar heen, en voelde hoe Hikari zelfs nogmeer tegen hem aan drukte. Judai kreeg lichtelijk een rode gloed over zijn wangen maar probeerde deze snel weer af te wimpelen. De laatste persoon die zo bij hem had gelegen was zijn vriendin geweest, de gedachte aan haar was pijnlijk. Even leek er een traan te komen maar judai drukte deze snel weer weg. Hij moest nu voor Hikari zorgen, zo als hij het voor zijn vriendin ook gedaan had totdat het te laat was. Dat ging hij nu niet weer laten gebeuren, hij kon Hikari niet ook kwijt raken. De gedachte hieraan brak hem toch even, waardoor er een kleine traan over zijn wang rolde. Hij probeerde deze zo snel mogelijk en on opvallend weg te vegen van zijn wang.

Judai werd uit zijn gedachte gehaald toen Hikari zij 'Vroeger, als ik een keer ziek was' waarna ze haar keel moeilijk schraapte en haar zin voort zetten 'dan kocht Thom altijd mijn lievelings ijsje. Hij wist standaard wat ik lekker vond en dan ging hij naast me zitten terwijl ik het ijsje at...vervolgens zei hij als ik het ijsje op had, dat hij ook wel een hapje had willen hebben en gaf hij me de kieteldood...'. Judai keek naar hikari en zag hoe ze haar ogen langzaam dichtkneep en even een glimlach maakt. 'Was hij maar hier...' voegde ze er nog aan toe. Judai moest terug denken aan de jongen in het huis verderop, hij zegt dat Hikari zijn zus is.

“als we het toch over je broer hebben... hoe ziet hij er uit? Lijkt hij veel op jou, of juist niet?” vroeg Judai zacht om Hikari geen idee te geven waar de vraag eigenlijk vandaan kwam. Het was voor hem moeilijk te verbergen dat de jongen had gezegd haar broer te zijn, en hij wilde dit met alles in zijn hart geloven. Niet voor zichzelf maar Hikari zou er hopelijk van op knappen als het wel zo was, en ze elkaar weer konden zien. Maar door Ghost zijn wantrouwen moesten ze dit voorzichtig aanpakken. Afwachtend op het antwoord van Hikari bleef Judai met spanning naar haar kijken, en haalde met zijn hand het haar voor haar gezicht rustig weg. Hij voelde de warmte al van haar af komen, ze had een flinke koorts en het was daarom verstandig alles zo rustig mogelijk aan te pakken. Zelfs als de jongen haar broer zou zijn, zou het moeilijk worden om haar dan rustig te houden.

'Heb je enig idee wat voor spul je bij je draagt?', vroeg de man. Thom keek hem een beetje verbouwereerd aan. 'je hebt zeker zware pijnstillers bij je, dat zei je al, maar dat spul is ZWAAR'. Hij liet een stilte vallen. 'Dat je het bij je draagt kan ik een paar dingen uit opmaken... of je gebruikt het zelf... maar dan niet omdat je zo'n pijn hebt, als je me begrijpt...' [i] Wacht wat? [b]'...of je hebt echt geen idee wat dat spul is...'uhh pijnstilling? '...kijkend naar hoe je erbij staat zou ik zeggen het tweede. Vervolgens kan je met dat spul heel snel vijanden maken, want dat spul wordt...uhmm...', hij leek even na te denken om de juiste woorden te vinden,...'het wordt in bepaalde kringen Recreatief gebruikt'.

Thom knipperde even met zijn ogen. Dacht ie nou serieus...nee...maar echt?... Het zweet brak hem uit. Liep ie nou gewoon drugs weg te geven?!
Hij schudde verwoed zijn hoofd.'Ik zweer het man! Ik weet echt van niets! Ik probeer alleen maar te helpen. Ik wist echt niet dat dit...oh shit!'.
Hij stak zijn armen verdedigend, maar niet dreigend naar voren. 'Ik heb dit serieus uit een apotheek gehaald zonder te kijken. Pas later zag ik dat het pijnstillers waren. Maar zoals ik al zei: ik ben geen arts of iets in die richting, dus ik heb er niet echt verstand van. De basis weet ik, maar met deze shit heb ik geen ervaring en ook geen verstand van!'.
Hij draaide zich om.'Barst! Dat gebeurt mij weer', mompelde hij.
Hij kneep zijn ogen even dicht, zuchtte en draaide zich toen om. 'Luister, ik kan vertrouwen niet van je afdwingen en dat wil ik ook niet, maar geloof me als ik zeg dat ik hier geen andere bedoelingen mee heb dan jullie te helpen!' Dus als jij zegt dat dit troep is, dan mieter je het maar weg!'. Hij keek hem met een welgemeende en eerlijke blik aan.
'Hoe weet jij eigenlijk wat dat voor spul is? Ben jij soms een dealer?', vroeg Thom ineens.
Tenzij hij medisch specialist was, wat hij niet verwachtte. Aan zijn uiterlijk te zien was het een ruige jongen geweest. Nou kon hij natuurlijk niet verwachten dat iedereen die nog leefde, eruit zag om door een ringetje te halen, maar alsnog. Hij was gespierd en had een nogal...intimiderende blik. Niet dat Thom ervan onder de indruk was, hij had wel ergere figuren gezien.

Hikari zou misschien wel wat ongemakkelijk zijn geworden, maar ze leken qua karakter veel op elkaar en daarom was hij ervan overtuigd dat ze nog zou leven.
Ze weet wat ze moet doen in geval van nood. Hij maakte zich alleen zorgen om haar...persoonlijkheid.  In de dagen dat alles overhoop was gegooid, had ze zich anders gedragen en soms hadden haar ogen een beetje vreemd gestaan. Haast donkerder. Hij hoopte oprecht dat ze niet ziek was geworden van het virus ofzo. Of zich in de problemen had gewerkt.

Hij schraapte even zijn keel om snel uit zijn gedachten te gaan en terug naar de vreemdeling die hem beschuldigde van het dealen van drugs...

Judai leek het moeilijk te hebben en Hikari vroeg zich af wat er door zijn hoofd ging. Hij herpakte zich snel en vroeg: 'als we het toch over je broer hebben... hoe ziet hij er uit? Lijkt hij veel op jou, of juist niet?'.
Ondertussen streek hij met zijn hand het haar uit haar gezicht. Iets wat fijn voelde, aangezien ze een beetje klam was. 'Qua uiterlijk totaal niet. Thom is altijd al een buitenbeentje geweest met zijn vuurrode haar en bruine ogen. Mijn ouders waren zich kapot geschrokken toen hij geboren werd. Later bleek dat hij een soort van pigment afwijking in zijn haar cellen had, waardoor de kleur, wat waarschijnlijk bruin hoorde te zijn, rood werd.' Hikari grinnikte even. 'Hij werd eerst heel erg gepest. Uiteindelijk besloten mijn ouders om zijn haar te verven naar de oorspronkelijke kleur, maar iedereen vond dat zo raar staan, dat ze het hebben laten uitgroeien tot het weer rood was. Daar leek iedereen tevreden mee te zijn. Hij kreeg later zelfs een vriend die hem leuk vond vanwege zijn haar!'.
Ze glimlachte even en keek Judai aan. 'Hij is zo zeldzaam en origineel, dat ik hem zo kan herkennen. Niemand heeft zulk rood haar als hij!'. Hij schraapte haar keel, die nog altijd behoorlijk veel pijn deed en ging verder. 'Onze karakters zijn echter wel een beetje hetzelfde. We kunnen allebei behoorlijk veel reageren, zijn niet op ons mondje gevallen en delen de liefde voor mens en dier. Het zal me niks verbazen dat hij nu iedereen probeert te helpen die hij tegenkomt'.
Haar gezicht betrok een beetje, terwijl ze weer een koude rilling over haar lichaam voelde gaan. Onbewust nestelde ze zich nog meer tegen hem aan, waardoor ze nu half achterover leunden. 'Ik hoop daarom ook dat niemand hem iets zal aandoen'.
Ze kuchte weer even. 'Ik moet trouwens nog steeds een naam verzinnen voor de lady in mijn hoofd'. Ze keek even naar Judai.
Wil je mij serieus een naam geven? Hikari keek omhoog. 'Hoe moet ik anders tegen ze zeggen dat ik met jou praat? Het ziet er een beetje vaag-'. Ineens besefte ze dat ze weer in het niets zat te praten, waar Judai dit keer bij zat. '-uit', mompelde ze en keek snel met een rood gezicht weg.
Lekker bezig
Oh shut up!
Hikari schraapte weer haar keel, nu een beetje ongemakkelijk. 'Ja eh...dat ehm...vergeet maar wat je net zag'.
Ineens keek ze op. 'Waar is Ghost eigenlijk? Jullie zouden toch samen op pad gaan?'. Ze keek een beetje bezorgd naar Judai en moest even met haar ogen knipperen toen het wat wazig werd.

De jongen leek duidelijk uit het veld geslagen. Ook de stortvloed aan woorden was iets dat Ghost weinig had ervaren de laatste tijd. 'Ik zweer het man! Ik weet echt van niets! Ik probeer alleen maar te helpen. Ik wist echt niet dat dit...oh shit!'. Hij stak zijn armen verdedigend, maar niet dreigend naar voren. 'Ik heb dit serieus uit een apotheek gehaald zonder te kijken. Pas later zag ik dat het pijnstillers waren. Maar zoals ik al zei: ik ben geen arts of iets in die richting, dus ik heb er niet echt verstand van. De basis weet ik, maar met deze shit heb ik geen ervaring en ook geen verstand van!'. Ghost bleef kalm zitten. Na de eerste paar woorden luisterde hij nog maar half, maar was zich aan het focussen op de jongen zijn lichaamstaal. De jongen draaide zich om en mompelde even iets, maar Ghost hoorde het niet helemaal. 'Luister, ik kan vertrouwen niet van je afdwingen en dat wil ik ook niet, maar geloof me als ik zeg dat ik hier geen andere bedoelingen mee heb dan jullie te helpen!' Dus als jij zegt dat dit troep is, dan mieter je het maar weg!' De jongen draaide ineens de schuld om en vroeg 'Hoe weet jij eigenlijk wat dat voor spul is? Ben jij soms een dealer?'

Ghost stond op en keek de jongen aan "Laten we het erop houden dat ik een slechte ervaring heb meegemaakt door vrienden die hiermee experimenteerden. Wat dat inhoud laten we in het verleden..." Tijdens deze zin hield hij het medicijn omhoog. "Dit spul weggooien is erg extreem, want het is geweldig spul als je weet wat je doet. Mijn grootste zorgen komen van andere mensen die hun handen hierop willen leggen... Dit soort dingen zijn in moeilijke tijden gewild..."  Ghost bedacht zich even en zei toen "Ik moet maar eens terug gaan... Er wacht iemand op me die deze medicijnen hard nodig heeft... Als je wilt mag je meegaan, dan kan ik misschien wel haar redder in nood aan haar voorstellen" Ghost grinnikte een beetje, al was achter zijn lach nog wel wat wantrouwen verscholen, maar hij had gezien dat niet iedereen slecht was tegenwoordig en hoopte om meer van dit soort mensen te ontmoeten

'Qua uiterlijk totaal niet. Thom is altijd al een buitenbeentje geweest met zijn vuurrode haar en bruine ogen. Mijn ouders waren zich kapot geschrokken toen hij geboren werd. Later bleek dat hij een soort van pigment afwijking in zijn haar cellen had, waardoor de kleur, wat waarschijnlijk bruin hoorde te zijn, rood werd.'antwoorden Hikari. Op dit antwoord had Judai alleen maar kunnen hopen, de jongen die ze tegen zijn gekomen een paar huisen verderop was dus gewoon de broer van Hikari. Judai wilde wel een gat in de lucht springen aan de gedachten dat Hikari haar wens in vervulling zou gaan en ze haar broer eindelijk weer kon zien. Door alle gedachten viel Judai pas later weer terug in het verhaal van Hikari, en had hij wat er tussendoor verteled was niet volledig opgeslagen.

'Hij is zo zeldzaam en origineel, dat ik hem zo kan herkennen. Niemand heeft zulk rood haar als hij!'. Hoorde hij Hikari zeggen toen hij weer terug in het verhaal viel. Judai kon zich dit goed voorstellen nu hij de jongen in kwestie zelf ook gezien heeft. 'Onze karakters zijn echter wel een beetje hetzelfde. We kunnen allebei behoorlijk veel reageren, zijn niet op ons mondje gevallen en delen de liefde voor mens en dier. Het zal me niks verbazen dat hij nu iedereen probeert te helpen die hij tegenkomt'. Voegde Hikari nogmaals toe, en Judai had echt het idee dat ze in zijn hoofd aan het kijken was. Alles wat ze over haar broer vertelde klopte ook met wat hij zelf heeft ervaren. 'Ik hoop daarom ook dat niemand hem iets zal aandoen'. Voegde Hikari nog als laatste aan het verhaal toe, en Judai moest zichzelf weerhouden om met zijn hoofd te knikken om haar verhaal te bevestigen.

Het leek alsof Hikari een koude rilling kreeg, met als gevolg dat ze nog meer tegen hem aan kwam leunen.Wat voor Judai toch moeilijk bleef, juist omdat zijn vriendin ook blond haar had en Hikari dus ook. Even slikte hij en voelde een brok in zijn keel opkomen, gelukkig haalde Hikari hem weer uit zijn gedachten waardoor het brok in zijn keel werd onderdrukt. 'Ik moet trouwens nog steeds een naam verzinnen voor de lady in mijn hoofd'. Zij Hikari waarmee ze het gesprek ineens een ander onderwerp gaf. Judai kreeg een grijns op zijn gezicht die alleen maar groter werd toen Hikari weer in gesprek raakte met de stem in haar hoofd. Even lachte hij op de reactie van Hikari dat ze zich er toch nog ongemakelijk over voelde. “een naam komt vanzelf. Laat de stem zelf een naam beslissen, zo kan je makkelijker met haar leven. En je weet toch dat je je er niet over hoeft te schamen tegenover mij.” Zij Judai ruststellend en eindigde zijn zin met een knipoog om Hikari meer om haar op haar gemak te stellen, en duidelijk aan te geven dat hij echt wel begreep hoe het was om met een stem extra te leven. En lagzaam voelde hij het brok in zijn keel weg zakken, en kon zijn gedachte gang weer herpakken en aan nu te denken.

Ineens keek Hikari op en besefde ze dat Ghost niet mee terug was gekomen doordat ze vroeg 'Waar is Ghost eigenlijk? Jullie zouden toch samen op pad gaan?' waarna ze best even bezorgd keek. Judai nam even een diepe hap nieuwe lucht, hoe zou hij aan haar verwoorden dat Ghost bij haar broer was. En boven alles hoe zou hij haar rustig houden als ze het hoort, en niet meteen er op af wil stormen en zichzelf alleen maar meer uitput.
“owke .... het zit zo. Ghost en ik waren een paar huizen verderop aan het kijken voor bruikbaren spullen, toen we iemand tegen kwamen. Die persoon was alleen en wilde ons helpen met wat pijnstilling toen hij opving dat we een verzwakt iemand bij ons hadden.” Even nam Judai een korte pauze om de reactie van Hikari te pijlen, hij bracht het allemaal zo rustig mogelijk om haar niet bezorgt te maken. Hij herpakte zijn verhaal rustig “ en nou ga ik je iets vertellen maar je moet me beloven dat je rustig blijft en niet meteen daar heen wil, je moet jezelf niet overbelasten.” Waarna hij haar doorringend aan keek om dit nog extra duidelijk te maken.”de jongen die wij tegen kwamen had een telefoon bij zich en zetten hem aan om een foto te laten zien, een foto waar hij samen met jou opstond. Die jongen blijkt dus niemand anders te zijn dan jouw broer Thom, maar Ghost vertrouwden de pijnstilling die hij bij zich had niet compleet. Waardoor hij eerst van jou wilde weten hoe je broer er uit ziet en zijn karakter. Maar alles wat je zojuist vertelden wijst alleen maar in de richting dat het jouw broer is.” even hield Judai zich stil om de reactie van Hikari af te wachten. Hij kon alleen maar bedenken dat ze op wilde springen en meteen die kant op wilde rennen, ookal had hij haar gevraagd dat juist niet te doen. Een tijdje later als de situatie weer wat tot rust was keek hij Hikari aan “als je rustig kan wachten kan ik naar Ghost toe om hem te vertellen dat het je broer is, en dat we hem kunnen vertrouwen.”

Het antwoord van Ghost verraste hem. 'Laten we het erop houden dat ik een slechte ervaring heb meegemaakt door vrienden die hiermee experimenteerden. Wat dat inhoud laten we in het verleden...'. Hij hield het medicijn omhoog. 'Dit spul weggooien is erg extreem, want het is geweldig spul als je weet wat je doet. Mijn grootste zorgen komen van andere mensen die hun handen hierop willen leggen... dit soort dingen zijn in moeilijke tijden erg gewild...'.
De man was even stil. 'Ik moet maar eens terug gaan... Er wacht iemand op me die deze medicijnen hard nodig heeft... Als je wilt mag je meegaan, dan kan ik misschien wel haar redder in nood aan haar voorstellen'. Hij grinnikte een beetje en Thom keek hem verrast aan. De spanning leek langzaam te verdwijnen en Thom ontspande zich wat meer.
Meegaan met hem? Hij moest toegeven, zijn nieuwsgierigheid was geprikkeld, maar het kleine beetje wantrouwen was er nog steeds en hield hem lichtelijk op zijn hoede.
Hij knikte en antwoordde: 'ja als ik welkom ben? Ik snak naar een beetje contact met mensen. Ik heet trouwens Thom'. Hij stak zijn hand uit en wachtte op de reactie van de man.

'Een naam komt vanzelf. Laat de stem zelf een naam beslissen, zo kan je makkelijker met haar leven. En je weet toch dat je je er niet over hoeft te schamen tegenover mij'. Judai keek haar aan en Hikari glimlachte even om zijn reactie. Dat was ook zo. Hij had een beetje hetzelfde probleem.
Het tweede antwoord van Judai had ze niet verwacht. 'Oke .... het zit zo. Ghost en ik waren een paar huizen verderop aan het kijken voor bruikbare spullen, toen we iemand tegen kwamen. Die persoon was alleen en wilde ons helpen met wat pijnstilling toen hij opving dat we een verzwakt iemand bij ons hadden.'.
Judai stopte even en keek haar aan. Hikari luisterde aandachtig en knikte. 'Wat...lief', zei ze. Hij ging verder: 'en nu ga ik je iets vertellen maar je moet me beloven dat je rustig blijft en niet meteen daar heen wil, je moet jezelf niet overbelasten.'
Hij keek haar doordringend aan om dit nog extra duidelijk te maken. 'De jongen die wij tegen kwamen had een telefoon bij zich en zette hem aan om een foto te laten zien. Een foto waar hij samen met jou opstond. Die jongen blijkt dus niemand anders te zijn dan jouw broer Thom, maar Ghost vertrouwden de pijnstilling die hij bij zich had niet compleet. Waardoor hij eerst van jou wilde weten hoe je broer er uit ziet en zijn karakter. Maar alles wat je zojuist vertelde wijst alleen maar in de richting dat het jouw broer is.' Het was stil. Doodstil. Hikari keek hem aan.
Plottwist
In haar hoofd raasden duizenden gedachten tegelijk. Hij leefde nog! Waar was hij? Welk huis? Zou Ghost hem iets aandoen? Was hij in orde? Waarom kwam hij niet hierheen?!
Judai keek haar aan en zei toen:'als je rustig kan wachten kan ik naar Ghost toe om hem te vertellen dat het je broer is, en dat we hem kunnen vertrouwen.'
Hikari keek hem aan en probeerde overeind te komen. 'Hoe...', kon ze alleen maar uitbrengen. Ze had veel scenario's bedacht, maar deze zat er niet bij.
Ze pakte hem vast zodat ze niet omviel en keek geshockeerd naar de grond. Thom leefde nog. 'Ik wil hem zien', zei ze met beverige stem.
Wacht hier tot ze terugkomen. Anders forceer je jezelf alleen maar meer. Ik moet zeggen, ik heb die vuurtoren wel een beetje gemist...

Nadat Judai zijn verhaal had gedaan bleef het doodstil, Judai begon even te twijvelen of Hikari wel alles had mee gekregen. Maar hij kon zich ook goed indenken dat ze even tijd nodig had om dit te verwerken. Toen er nog geen reactie van Hikari kwam zij hij dat ze rustig zou moeten wachten en dat hij naar Ghost en Thom kon gaan. Hikari probeerde overeind te komen en kon alleen maar 'Hoe...', uitbrengen.  Judai keek even naar Hikari en zag hoe ze overeind kwam, maar hem vast bleef houden om evenwicht te houden. 'Ik wil hem zien' zij ze met een beverige stem. Judai begreep waarom ze dit graag wilde maar wist ook dat dit teveel voor haar zou zijn.

“ik snap dat je hem zo snel mogelijk wil zien, maar je moet jezelf nu niet overbelasten. Ik beloof je dat ik zo snel mogelijk terug zou komen met Ghost en Thom, maar dan moet je rustig hier blijven.” Antwoorden Judai zacht. Judai hielp Hikari weer rustig naar beneden zodat ze niet zou vallen als hij weg zou gaan. Vervolgens trok hij zijn jas nog uit om deze om Hikari heen te slaan. “het is maar een klein stukje lopen, voor je het weet zijn we met zijn allen weer terug hier.” Judai keek nog even naar Hikari en stond daarna op. Hij liep rustig naar de deur maar eenmaal buiten trok hij snel een sprintje naar het andere huis. Eenmaal bij het andere huis kon hij nog net zien dat Thom zijn hand uitstak naar Ghost, dit zag er al een stuk beter uit dan toen hij weg ging. Hij wachten even op de reactie van Ghost naar de jongen, omdat hij niet meteen het gesprek wilde verstoren. “Ghost ik denk dat we snel terug kunnen, ik denk dat er iemand heel blij zou zijn als we terug zijn.” zij Judai met een glimlach op zijn gezicht, om aan Ghost aan te geven dat het goed zat en het veilig was om Thom mee te nemen. Hij wilde nog niks verpesten en was benieuwd hoe Thom zou reageren als hij Hikari zou zien.

'ja als ik welkom ben? Ik snak naar een beetje contact met mensen. Ik heet trouwens Thom' De jongen stak zijn hand uit en Ghost bleef even naar de hand kijken voor hij de hand vastpakte "Zeg maar Ghost..." Hij hield even stil en Judai zei toen zijn naam. “Ghost ik denk dat we snel terug kunnen, ik denk dat er iemand heel blij zou zijn als we terug zijn.” Ghost draaide zich om en liet de woorden even inzinken, betekende dit dat de jongen zijn verhaal klopte? "Ja, laten we gaan" Ghost keek de jongen even aan en zonder verder iets te zeggen liep hij richting de deur.

Een klein momentje later had Ghost de deurklink in zijn hand. Met een toch wel gespannen gevoel over Hikari's reactie deed hij de deur open en stapte naar binnen. Hikari zag er niet best uit en Ghost voelde de medicijnen in zijn handen.

'Zeg maar Ghost...', zei de man en hij pakte na even aarzelen zijn hand aan. 'Ghost ik denk dat we snel terug kunnen, ik denk dat er iemand heel blij zou zijn als we terug zijn', klonk de stem van de andere jongeman. Wat was zijn naam ook alweer?
'Is ze er zo erg aan toe?', vroeg hij een klein beetje bezorgd.
'Ja, laten we gaan', zei Ghost en liep zonder iets te zeggen naar de deur. Thom volgde snel en keek een beetje schichtig om zich heen. Het was al weer even geleden dat hij buiten was geweest.
Niet veel later kwamen ze bij het huis aan en Ghost stopte even voor hij de deur open deed. Thom fronste zijn wenkbrauwen. Wat had hij toch?
Ghost stapte naar binnen en Thom volgde automatisch. Eerst zag hij niks en dus deed hij een stapje opzij.
Op de grond lag een meisje, lijkbleek en bezweet. Ze had overduidelijk hoge koorts en was er inderdaad slecht aan toe. Thom kneep zijn ogen samen.
'Dat kan toch niet....', zei hij ademloos. Hij zette een stap naar voren. Het meisje die daar zat...het blonde haar...die ogen...
Die blauwe, vertrouwde ogen van zijn zus! En die leken hem ook te herkennen.
'Hikari...', bracht Thom met een zwak stemmetje uit. Hij liep naar haar toe en knielde voor haar neer. Zijn hand ging langzaam naar haar wang, alsof ze elk moment kon verpulveren tot stof. 'Je...je leeft nog', zei hij, nu zacht huilend.
Hij kon het niet geloven! Zijn zus leefde nog! Al die tijd was dat vage gevoel waar geweest! Hij sloeg haar armen om haar heen en huilde van opluchting. Zijn enige familielid leefde nog. Of wat er in elk geval van over was...

Hikari bleef gespannen zitten. Ze kon zich niet verroeren. Deels vanwege haar gezondheid, deels van alle emoties. Ze was bang dat Thom niet Thom zou zijn en ze een grote teleurstelling zou moeten verwerken. Aan de andere kant wilde ze hem dolgraag weer zien!
Het leek uren te duren, maar uiteindelijk ging de deur open. Eerst kwam Ghost binnen en ze kon nog wazig zien door haar zwakke gezondheid. Ineens verscheen er een jongen met vuurrood haar.
Hikari haalde adem en een gesmoorde snik kwam uit haar keel.
Niet veel later hoorde ze zijn bekende, warme stem. 'Dat kan toch niet....'. Ze keek hem aan en zijn ogen lieten zien dat hij haar herkende.
'Hikari', zei hij met een beverige stem en niet veel later voelde ze zijn hand tegen haar wang. 'Thom', zei ze en begon ook net als Thom te huilen. 'Ik heb je zo gemist! Ik was zo bang dat je dood was! En ik voelde me zo alleen toen je was verdwenen!', riep ze huilend uit.
Zijn sterke armen sloten zich om haar heen en zo snel ze kon vloog ze tegen hem aan. Ze greep hem vast en legde haar hoofd in zijn nek.
Weken snakte ze naar zijn warmte en zijn fijne stem. En nu ineens was hij hier! Oh, ze was zo intense blij dat Ghost en Judai hem hadden gevonden en hier gebracht hadden.
Als ze zich weer normaal voelde, dan zou ze hen helemaal plat knuffelen!
Ze bleven zo een tijdje zitten, totdat ze ineens de energie uit haar lichaam voelde verdwijnen en het zwart werd voor haar ogen. Haar lichaam verslapte en haar hoofd viel naar achteren.
Ineens haalde ze zwaar adem en gingen haar ogen open. Maar het waren niet dezelfde ogen. Ze waren donkerder en stonden hard. Al was er nu geen dreiging naar de anderen, het was een bizarre gebeurtenis.
'Sorry dat ik dit mooie moment verstoor, maar als er nu niet snel medisch gehandeld wordt, dan is het snel afgelopen met jullie vriendin. Ik kan zolang wel haar lichaam stabiel houden, maar als ik weer naar de achtergrond verdwijn, weet ik niet wat er zal gebeuren'. Ze keek Ghost aan. 'Nog een beetje hersteld van die kopstoot?'.

Op de terug weg naar het huis was Judai wat gespannen, hoe zou dit gaan uitpakken en hoe zouden de twee op elkaar reageren. Judai liep achter Thom met voorop Ghost, die ook nog even gespannen bleef voordat hij de deur rustig open deed en daarna naar binnen stapte. Thom volgde en even leek het alsof de tijd in slow motion ging. De twee waren duidelijk dol gelukkig om elkaar eindelijk weer te zien en elkaar in de armen te kunnen sluiten.

Judai keek even met een glimlach hoe deze bijzondere gebeurtenis nog mocht plaats vinden in een wereld als dit. Maar ondanks dat hij blij was voor Thom en Hikari kwam er een naar gevoel bij hem naar boven. Nu hadden zij elkaar… en hij… hij keek even naar Ghost en besefte zich dat hij het natuurlijk prima alleen zou reden. Hij dwaalde af in zijn gedachtes er voelde zich alleen tot de stem van Yubel hem wakker schudden “ga niet meteen van het ergste uit, je bekijkt alles meteen zo negatief” probeerde ze hem bemoedigend te vertellen. Maar Judai sloeg het af zijn gedachtes namen de overhand en hij bleef zich alleen voelen en zakte even compleet terug in zijn verleden.

Maar al snel werd hij terug naar de realiteit gebracht door Hikari, naja de andere kant van Hikari 'Sorry dat ik dit mooie moment verstoor, maar als er nu niet snel medisch gehandeld wordt, dan is het snel afgelopen met jullie vriendin. Ik kan zolang wel haar lichaam stabiel houden, maar als ik weer naar de achtergrond verdwijn, weet ik niet wat er zal gebeuren'. Klonk er terwijl ze naar Ghost keek. 'Nog een beetje hersteld van die kopstoot?' voegde ze er even later aan toe. Judai kreeg even een kleine grijs op zijn gezicht van de laatste opmerking en slikte even in de hoop zijn gevoelens wat te onderdrukken al ging het niet compleet weg. Hij keek naar Ghost en zij “weet jij hoeveel van de medicijnen ze moet krijgen?” even keek hij Ghost afwachtend af, en bedacht zich dat hij vroeger best vel medicijnen zelf heeft moeten slikken waardoor hij een klein inzicht heeft gekregen in de verhoudingen van medicijnen. Maar om eerst Ghost af te wachten zij hij verder niks. Even brak Yubel in “ dan weet je een keer iets en hou je het vervolgens stil” Judai kon er een verbeelding van maken dat Yubel met haar ogen aan het rollen was. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht waarna hij er aan toe voegde “ anders kan ik de verhoudingen die op de verpakking staan wel omrekenen” zij hij toch wel een beetje trots. Misschien heeft hij dan toch iets gevonden waar hij nuttig in kan zijn.

Ghost stond klaar om Thom tegen te houden als hij naar Hikari toe wilde rennen. Toen Thom echter begon te praten keek Ghost met een zucht van opluchting naar de nu huilende blondine. Na een tijdje draaide hij zich weg van de reünie om ergens te gaan zitten, terwijl hij met een kleine glimlach Judai aankeek. Judai leek in gedachten verzonken.

Ghost had een even rondgelopen en toen hij wilde zitten hoorde hij een stem die hij helaas herkende. 'Sorry dat ik dit mooie moment verstoor, maar als er nu niet snel medisch gehandeld wordt, dan is het snel afgelopen met jullie vriendin. Ik kan zolang wel haar lichaam stabiel houden, maar als ik weer naar de achtergrond verdwijn, weet ik niet wat er zal gebeuren'. Hikari keek Ghost aan. Althans, het was duidelijk haar andere persoonlijkheid 'Nog een beetje hersteld van die kopstoot?'. Ghost moest grijnzen van die opmerking. "Beetje jammer dat je zon zwak iemand bent ik denk dat Hikari in deze toestant nog meer had kunnen aanrichten" Ghost keek even spottend naar haar, terwijl hij de medicijnen erbij pakte. Even bleef hij er naar staren. Wat als ik haar niet genoeg geef en het niet werkt, of misschien is het wel veel te sterk en geef ik haar een overdo... Ghost werdt uit zijn gedachten gehaald door Judai. “weet jij hoeveel van de medicijnen ze moet krijgen?”. Ghost slikte even en keek op. Hopend dat het puur toeval was dat Judai dit op dat precieze moment vroeg. "Ik denk dat ik een goede schatting kan maken, maar ik ben niet bekend met dit spul, naast een slechte ervaring dan". “ anders kan ik de verhoudingen die op de verpakking staan wel omrekenen” Ghost keek verbaasd op, maar keek toen opgelucht. "Graag. Toedienen zal ik geen problemen mee hebben, maar ik weet niet de hoeveelheden van de meeste dingen. Dus als jij de naald wilt vullen met de juiste hoeveelheid zou dat perfect zijn" Hij gaf Judai kalm het potje en pakte de injectienaald die Thom erbij had gegeven

Hij gaf Thom de pillen terug met de woorden "Die mag je haar zelf geven, en je mag haar arm zometeen even stilhouden." Hij gaf thom de tijd om zichzelf en Hikari te positioneren. Ghost moest even zoeken naar de juiste plek, wat lastiger dan normaal was doordat ze er nogal slecht aan toe was. een moment later prikte hij de naald voorzichtig in haar arm en begon langzaam het toedienen. Zodra de naald leeg was keek hij Thom aan "Zodra ik de naald eruit haal zal er wat bloed komen, leg je duim er snel op en hou voor zon 5 minuten druk op die plek. Dan zijn we er zeker van dat het wondje helemaal dicht is. Ze heeft al genoeg wonden om te herstellen"

Ghost was op een stoel tegen de muur gaan zitten en was half in gedachten verzonken. Zonder het door te hebben zakte zijn hoofd tegen de muur naast hem en was hij even later in slaap gevallen. Ook Ghost zijn lichaam was toe aan rust na de tocht naar dit huis toe.

Ineens ging alles heel snel. Het ene moment had hij Hikari huilend in zijn armen en het volgende moment leek al het leven uit haar te stromen. Toen zijn zus ook nog eens wartaal leek uit te kramen had hij het helemaal niet meer. Wat was er aan de hand? Had ze het virus? Ging ze dood? Was ze bezeten? Hij kreeg de rillingen over zijn rug.

Ineens werd hij uit zijn gedachten getrokken toen er iets in zijn hand werd gedrukt. Pillen? 'Die mag je haar zelf geven en je mag haar arm zo meteen even stilhouden'. Thom knikte snel en ging in positie zitten terwijl hij Hikari's arm vasthield. Hij beet op zijn lip en terwijl Ghost de naald in haar arm prikte, hield Thom zijn zus in de gaten.
Ze zag lijkbleek en haar gezicht was bezweet. Haar ogen waren donkerder dan normaal, iets dat hem al eens eerder was opgevallen. Ze keek hem strak aan, ondanks haar slechte toestand. Dit was zijn zus niet. De echte Hikari was zachtaardig, liefdevol en humoristisch. Deze vrouw was hard. Kil. Medogenloos. Hij bad tot alle goden die misschien bestonden om zijn zus te sparen. Ze hadden elkaar eindelijk weer terug en hij kon haar nu niet verliezen. Niet opnieuw.

'Zodra ik de naald eruit haal zal er wat bloed komen, leg je duim er snel op en hou voor zon 5 minuten druk op die plek. Dan zijn we er zeker van dat het wondje helemaal dicht is. Ze heeft al genoeg wonden om te herstellen'. Thom deed wat hem gevraagd werd en drukte zijn vinger op het gaatje.

Nadat de medicatie was toegediend, ging Ghost op een stoel zitten en viel langzaam in slaap. Thom duwde zonder pardon een pil in zijn zus' mond en zei: 'doorslikken. Ik weet niet hoe lang je nog bij bewustzijn blijft, maar ik wil alles proberen om jullie te laten overleven'. Thom beet op zijn onderlip en keek naar beneden. Niet huilen. Niet huilen. Niet huilen. Denk aan iets leuks. Denk aan dansende hamsters
Hij schraapte zijn keel en hield zijn zus in zijn armen vast terwijl hij naar de jongen keek. 'Ik ben dus trouwens Thom...als je dat nog niet wist'. Hij keek een beetje schaapachtig. 'Bedankt. Voor alles. Dat je voor haar hebt gezorgd en hebt geholpen met de medicatie. Ik zou niet weten wat ik zonder haar moet. De afgelopen weken zijn een ware hel geweest'.

Hij zuchtte en leunde met zijn hoofd tegen de muur. Hij was moe, uitgeput, maar wilde niet in slaap vallen. Als er iets met Hikari gebeurde, dan wilde hij gelijk ingrijpen!

Ze keek toe door de ogen van haar host hoe de naald in haar arm werd geschoven en langzaam voelde ze de vloeistof door haar ader gaan. Vreemd. Normaal gesproken voelde ze niks. Geen emotie, behalve woede en moordlust, geen aanraking of warmte. Dit was anders. Ze kon het voelen. Het tintelde.
Ze keek naar Thom, de broer van Hikari, en hield zijn blik vast. Wat had hij gezien en gedaan in de afgelopen weken? Zou hij haar vertrouwen? Ze fronste een beetje en zag dat Thom zijn vinger op haar arm drukte.

Niet veel later kreeg ze een pil in haar mond geduwd. 'Doorslikken. Ik weet niet hoe lang je nog bij bewustzijn blijft, maar ik wil alles proberen om jullie te laten overleven'. Ze slikte een aantal keer en langzaam gleed te pil naar beneden. Het was lastig, want ze had een droge mond en er was weinig te drinken. Behalve alcohol. Maar dat zou ze never nooit niet krijgen. Alcohol droogte uit en kon gevaarlijk zijn met de medicatie.

'Jullie denken allemaal zo slecht over mij', mompelde ze ineens en langzaam voelde ze zich loom worden. Haar ledematen werden zwaarder en haar zicht werd wazig.
'Zoveel gedaan...niemand...beschermt'.
Ze gebaarde vaag naar Ghost, die lag te slapen. 'Dreiging...vvvverdediging...kouuuud'. Zelfs haar tong voelde nu zwaar en ze lachte halfhartig voordat haar hele lichaam slap ging en ze haar ogen sloot. Voor het eerst voelde ze iets met haar hele lichaam. Kou.