Judai zad ineen gedoken angstig en zenuwachtig wat er veder komen zou gaan. Hij hoorde Ghost opstaan, en  hoorde hoe hij dichterbij hem kwam.  Judai weigerden zijn gezicht te laten zien en voelde zijn hart in zijn keel bonken. Hij voelde zachtjes de hand van Ghost op zijn hoofd waarna hij rustig zijn vraag beantwoorden "Neem het jezelf niet kwalijk dat ik je hielp. Ik weet niet waarom, maar ik voelde de behoefte je te beschermen. Als ik de keuze nog een keer zou kunnen maken zou ik waarschijnlijk hetzelfde doen". Even schooten er wat tranen in Judai zijn ogen maar deze drukte hij snel weer weg. "Hier... drink..." klonk de stem van Ghost waarna hij het blikje rustig in de handen van Judai duwde.  "ik neem de laatste slok water. Mijn wond... ach de volgende keer dat ik mezelf in een spiegel ga zien wordt ik herrinnerd aan het feit dat je altijd op je hoeden moet zijn tegenwoordig" klonk hij veder terwijl hij de hand van zijn hoofd haalde en richting het flesje water liep. Judai keek wat over zijn armen heen naar Ghost, hij leek zo kalm zelfs na alles wat er gebeurd was. Ghost gaf een zucht waarna hij nog toevoegde "wat ik wil zeggen is dat ik blij ben dat er nog mensen zijn die willen helpen." Judai keek hem half vanonder zijn arm aan en vroeg zacht “waarom wil jij helpen?” terwijl er toch een kleine trilling in zijn stem achterbleef. Wat was het motief van Ghost om door te gaan en bovenal anderen te willen helpen. Judai bleef doorgaan maar had zelf geen duidelijk idee waarom, had Ghost deze wel.

Nadat Ghost weer een tijdje gezeten had stond hij op "Ik ga kijken of ik boven iets nuttigs kan vinden. En ja ik zal voorzichtig zijn met de trap mocht je je daar druk om maken." Klonk hij, waarna hij zich voorzichtig naar boven begeefde.  Judai gaf een kleine grinik op zijn opmerking over het voorzichtig zijn op de trap. Hij wist niet hoe het kwam maar Judai voelde zich een stuk veiliger met Ghost in de buurt. Hij keek naar Hikari die nog steeds buiten westen op de tafel lag, hoe zou zij zich straks voelen als ze weer bij zou komen. Zou ze de Hikari van eerst zijn of de Hikari die zojuist zonder enkel aarzelen Ghost aanviel, Hij maakte duidelijk onderscheid tussen de 2 persoonlijkheden. Het was in ieder geval zeker dat ze ieder een andere gedachtegang hadden en ze op een andere manier reageerde. Judai had met beide niet echt een probleem maar gaf zijn voorkeur aan de eerste Hikari.

Judai werd uit zijn gedachtens gehaad toen er iets naar beneden werdt gegooid, toen hij goed keek zag hij dat het dekens waren.  Waarna hij zelf weer voorzichtig naar beneden kwam.  Ghost liet zien dat hij wat vitamine pillen had gevonden waarvan hij er zelf ook meteen een nam. Ook gebood hij aan Judai om te gaan zitten, Judai schoof met zijn gezicht uit zijn armen vandaan waarna hij strompeled op een stoel ging zitten. Ghost begon zijn enkel te verbinden met verband, wat voelbaar extra steun aan zijn enkel bood. zacht en onzeker klok Judai "Bedankt". "Ze heeft medicijnen nodig. Ze gaat dat been niet trekken als het niet ontsmet wordt... Als jij nou hier blijft en op haar let, dan ga ik zoeken naar medicijnen en andere bruikbare spullen..." klok Ghost, even slikte Judai maar hij begreep de situatie er was op het moment weinig keuze als ze Hikari wilde helpen. "ondanks dat het donker wordt ga ik nu. Het donker zal me wat extra schuilplaatsen opleveren, maar ik zal misschien langer weg zijn omdat het zoeken langer duurt. Bovendien zijn er nu hopelijk minder raiders actief." Vervolgde Ghost zijn zin. Nieuwschierig keek Judai naar Ghost “wat zijn Raiders?” vroeg hij stil.

Ghost vervolge zijn plan en ging richting de deur voordat hij door de deu gingr vroeg hij nog "Ga je het redden hier?".  Benauwd keek Judai hem aan, maar wilde zich niet laten kennen “ maak je niet druk om ons, zorg maar dat je veilig terug komt.” Zij hij. Met dat gezegd verdween Ghost door de deur en stond Judai er alleen voor, en sterker nog hij had niet alleen zichzelf om voor te zorgen maar ook een buiten bewust zijnde Hikari. Hij strompelde naar de dekens die Ghost eerder naar beneden had gegooid, Judai merkte iets meer steun te hebben met zijn enkel maar optimaal was het nog absoluut niet. Hij vouwde de dekens uit waarna hij tot de ontdekking kwam dat het er maar 2 waren, voor nu was dat geen probleem maar als Ghost terug zou komen zouden ze er een te kort komen.

Om daar veder nu nog niet aan te denken zorgde hij er voor dat hij een van de dekens over Hikari had uit gevouwen.  Zou ze onbewust doorhebben wat er om haar heen gebeurden of niet. Judai voelde haar voorhoofd, ze leek nog geen koorts te hebben. Hopelijk zou dit zo blijven anders waren ze nog veder van huis. Judai keek rond en pakte een ander kussen van de bank en zetten deze tegen een muur op waarna hij er tegen aan plofde. Hij had het kussen zo geplaats zodat hij een overzicht zou hebben van de beide uit en ingangen. Hij schoof zijn chapuchon weer op zijn hoofd en trok de andere deken over zijn benen. Hij genoot van de warmte maar hield zijn oren gespits hij mocht niet in slaap vallen.

En lange tijd was voorbij gegaan zinds Ghost was vertrokken, het leek wel een eeuwigheid geleden dat hij weg was gegaan en er was nog niks van hem te bekkenen. Maar Ghost had gezegd dat het langer zou duren vanwegen het donker, maar hoeveel bedoelde hij met langer. Wat als er iets gebeurd was dan zat hij hier nu te wachten op iemand die niet meer terug zou komen. Judai voelde een ligte paniek, en deze werdt versterkt toen hij geluid uit de straat hoorden komen. Het klonk niet als een persoon, dus Ghost kon het niet zijn. Uit nieuwschierigheid sloop Judai naar de deur om hem een klein beetje open te doen en door de kier van de deur te kijken. Judai zag bijna niks door het donker, maar het leek alsof hij in de verten wat ligt zag bewegen. Aandactig bleef hij kijken totdat het dichterbij kwam en hij duidelijker zag wat er aan de hand was. Er leek een klein groepje te lopen die het licht met zich mee droegen. Hij schoof de deur zacht dicht waarna hij en stil wat spullen voor zetten. Dat gaf hem een iets veiliger gevoel, maar tegelijker tijd ook onveiliger. Waar bleef Ghost, het enige waar Judai op hoopte was dat de groep weg zou gaan en dat Ghost snel terug zou komen. Hij liep nog richting Hikari en voelde haar voorhoofd, Hij leek als iets warmer te zijn geworden. Zou dit doelen op het feit dat ze ziek zou worden door de wonden, de tijd drong en Ghost was nog niet terug. Waar bleef hij... was hij nog in orde en was er onderweg niks gebeurd...

Hikari werd mompelend wakker. Ze wist niet waar ze was en ze had het koud. Ze knipperde met haar ogen en keek wazig om zich heen.
Ze zag een vaag figuur zitten, maar haar hersenen konden haar niks vertellen. Haar hele lichaam deed zeer en ze kon haar benen voelen branden.
Dit is de laatste keer dat ik alcohol drink, dacht ze en ze kreunde zachtjes. Wat een kater zeg!. Ze had niet door dat Judai de deur aan het barricaderen was en er gevaar dreigde.
'Meneer? Mag ik wat water? Of mevrouw, maakt niet uit'.
De groep kwam dichterbij en even leek het alsof ze zo het pand zouden binnenkomen, maar langzaam werd het geluid weer minder en verdween de groep. De dreiging was voorbij. Voor nu
Hikari fronste haar wenkbrauwen. Blijkbaar was ze niet de enige die aan het stappen was. En blijkbaar had ze ook niet door dat ze helemaal geen kater had, maar gewoon een man van 1,80 m bijna knock-out had gemept en zwaar in de kreukels lag....


Author's note: LOL kortste stukje evah! Hikari gaat weer tukken

Ghost was al dichtbij de winkelstraat aangekomen toen hem iets opviel. In de verte brandde er licht. Nee het bewoog...  Zachtjes sloop hij dichterbij en al snel bleek het om een groepje mensen te gaan. Ze liepen precies in de richting waar hij heen wilde. Snel overwoog hij de optie om er omheen te sluipen, maar het was te dichtbij de winkelstraat om dit veilig te doen. Hij besloot de groep te schaduwen en grinnikte een beetje om deze gedachten omdat het bijna pikdonker was op het moment. De groep leek niet veel groter dan een stuk of 5 personen, maar hij kon alleen maar twee lichtstralen zien, dus het inschatten was lastig.

Na ze te hebben gevolgd voor een half uur liepen ze langs het gebouw waar Judai en de vrouw waren. Hij had het roestige mes vast en de knuppel in zijn andere hand. verborgen keek hij toe hoe de groep stap voor stap dichterbij het gebouw kwam. een van de lampen scheen gevaarlijk dicht naar het gebouw toe en een man in de groep zei wat. Toen Ghost dacht dat ze naar binnen zouden kijken liepen ze toch verder en na een paar seconden liepen ze voorbij het gebouw.

Ghost bleef nog een tijd in dekking zitten tot hij dacht dat het veilig zou zijn. Toen Ghost net uit zijn dekking wilde komen scheen er plots een licht zijn kant op, waardoor Ghost gepushed werdt om naast zich een steeg in te vluchten en terug te trekken. Na een paar seconden verdween het licht echter weer en Ghost keek heel voorzichtig om het hoekje heen of het veilig was. Na een paar seconden te wachten schoot Ghost naar het gebouw toe en probeerde de deur te openen. Huh de deur ging niet open? Ghost keek snel naar de deur, maar durfde niet te blijven staan en ging snel weer weg van de deur. Als de groep wel zou omdraaien stond hij daar als een groot doelwit voor de deur.

Ghost had snel omgelopen en kwam aan bij de achterdeur van het gebouw en tikte op het raam. Ghost hoopte zo weinig mogelijk geluid te maken, maar toch Judai's aandacht te trekken om de deur voor hem te openen.

Terwijl Judai de deur aan het barikaderen was hoorde hij Hikari 'Meneer? Mag ik wat water? Of mevrouw, maakt niet uit' zeggen. Ze klonk eerder als de eerste Hikari die ze hadden leren kennen, maar ze was wel in de war. Hij keek verward achter zich, maar werd terug naar de voorbij gaande groep getrokken nu ze erg dichtbij waren. Judai hield zich stil achter de deur met een stoelpoot in zijn handen, mochten ze binnen komen kon hij zich toch iets verdedigen, niet dat hij veel kans maakte tegen een groepje. Met zijn hart kloppend in zijn keel zat hij met spanning te wachten, hij zag het licht door de kieren van het gebouw schijnen en dacht dat ze ieder moment binnen konden komen.

Er viel een diepe zucht en een last van zijn schouders toen hij door had dat de groep veder van hem en Hikari weg trok. Hij liep naar Hikari en zag dat ze weer buiten bewustzijn was, maar ze was even wakker geweest dus in Judai zijn ogen was dat een goed teken. En bovenal klonk ze niet als de Hikari die ze was voordat ze buiten bewustzijn raakte. Judai dekte de deken over Hikari extra aan, hij hoopte dat als ze zou ontwaken ze niet zo verward zou zijn.

Judai hoorde ineens wat getik tegen het raam en toen hij opkeek stond Ghost voor het raam. Hij strompelde snel naar de deur om de barikade weg te halen, en Ghost binnen te laten. Hij onderzocht hem even goed en zag dat de wond op zijn hoofd er schoner uit zag, en bovenal zag hij geen nieuwe verwondingen. Er was dus niks gebeurd in de tussentijd dat hij weg was geweest. Hij keek over zijn schouder naar Hikari en weer terug naar Ghost, hij wilde niet overhaast over komen maar wilde het weten “heb je iets kunnen vinden wat haar kan helpen?” vroeg hij zo rustig mogelijk. “ heb jij die groep ook nog voorbij zien gaan?” vroeg hij even later.

“heb je iets kunnen vinden wat haar kan helpen?” Ghost was nog maar net binnen of Judai stelde deze vraag al. Het had kalm geklonken maar de timing deed op nieuwsgierigheid duiden. Ghost haalde de aftershave uit de rugtas "Dit zou moeten helpen om de wonden schoon te maken." Ghost keek naar de vrouw die nog steeds op de tafel lag "Is er nog iets verbeterd in haar situatie? of juist verslechterd"

Ghost liet zich in een stoel zakken om te rusten, maar met zijn gedachten op de groep was relaxen uitgesloten. “Heb jij die groep ook nog voorbij zien gaan?” Ghost's gedachten werden versterkt door deze vraag "ja, ik heb ze een tijdje gevolgd, maar ze leken gewoon op weg te zijn..." Ghost had niet door dat hij bezorgd had geklonken "Gelukkig hebben ze ons niet opgemerkt" Ghost keek uit het raam en dacht na over wat ze zouden moeten doen mochten ze in deze staat in gevecht zouden raken

Leunend tegen de rug en armleuning deed Ghost zijn ogen dicht en liet zijn hoofd rusten. Hij vroeg kalm maar dringend aan Judai "Als er iets vreemd aan de hand is of als zij wakker wordt, maak me dan zo snel mogelijk wakker." Ghost had geen zin om te slapen als de blondine weer wakker zou worden, zeker omdat ze al eens een meer dan gevaarlijke actie had uitgehaald om hem aan te vallen en haar vuurwapen terug te pakken.

Ghost haalde een flesje aftershave uit  zijn rugtas en antwoorden"Dit zou moeten helpen om de wonden schoon te maken." Judai glimlachde wat en pakte het flesje van Ghost aan en liep meteen naar Hikari om haar wonden te ontsmetten.  "Is er nog iets verbeterd in haar situatie? of juist verslechterd" vroeg Ghost. Judai antwoorden “ze is even bij geweest, maar denk niet dat dat met het volle verstand is geweest. Aangezien ze niet wist of ik een man of een vrouw was, en mijn naam ook niet noemde. Ze voeld wel wat warm maar het lijkt nog geen koorts.” Waarna hij veder ging om de wonden van Hikari te ontsmetten.

Ghost was in een stoel gaan zitten en had zijn ogen gesloten wel vroeg hij aan Judai "Als er iets vreemd aan de hand is of als zij wakker wordt, maak me dan zo snel mogelijk wakker." Judai knikte en pakte de deken van de grond die hij eerst zelf had gebruikt en gaf deze aan Ghost “hier ik heb hem nu niet nodig, neem je rust ik maak je wakker als er iets gebeurd” zij Judai met zelfverzekerheid.

Judai ging terug naar de ingang waar Ghost door binnen was gekomen en barikadeerde deze weer, mocht de groep terug komen gaf dat hem genoeg tijd om Ghost wakker te maken.  Hij ging weer op zijn plek tegen de muur zitten om overzicht te houden over de beide in en uitgangen. Hij had moeite zich wakker te houden en knikte half weg waarna hij weer even goed wakker was.

Dit hield een tijdje aan todat hij wat beweging bij Hikari vandaan hoorden komen, hij stond op en liep eerst naar Hikari. Haar ogen waren nog niet open en hij voelde haar voorhoofd nog even, hij voelde warm maar niet extreem. Hij strompelde snel naar Ghost om hem wakker te maken, hij schoot even door zijn enkel heen maar herpakten zichzelf snel. Het verband hielp enorm maar hij maakte op deze manier ook weer te snel gebruik hiervan omdat de pijn minder was en zijn enkel steviger voelde. Hij maakte Ghost wakker door even zacht aan zijn schouder te schudden, toen hij Ghost wakker zag worden gebaarden hij naar Ghost om stil te zijn. Hij keek naar Hikari en zij tegen Ghost “ik geloof dat ze wakker wordt.” Op een zachte toon. Er was alweer een paar uur voorbij gegaan en het leek buiten al iets minder donker te worden.

Benodigde info: Ghost's voornaam is Michael

Heey pass me een biertje michael! klonk het door de kamer. Het biertje in zijn handen was ijskoud, perfect om lekker te chillen. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Hij greep snel nog een biertje uit de vrieskist en liep terug naar de rest. Vang maar! riep hij. Michael sprong met een soepele beweging over de rugleuning van de bank en plofte naast Lindy neer. Meteen daarna vloog er een biertje over tafel die netjes opgevangen werdt. Bier werdt geopend en glazen ingeschonken en al snel volgde de groepsproost. Op Sashia! OP SASHIA!! Iedereen tikte voor de zoveelste keer hun drinken tegen elkaar aan. Michael was de tel kwijtgeraakt over hoeveel keer ze dit ritueel vandaag al hadden gedaan, maar aan de wangen van Sashia te zien was het al meer dan genoeg. Ook Bram was al aardig dronken. Micheal bracht het glas naar zijn lippen...

Ghost schrok wakker en keek naar Judai. Had hij zo diep geslapen dat hij zo schrok? meestal werdt hij heel kalm wakker, zelfs als iets hem plots wakker schudde. Misschien was het de spanning van gister door die blondine. “ik geloof dat ze wakker wordt.” Ghost stond op en mompelde iets van bedankt, maar zelfs hij verstond er weinig van. Ghost keek naar de vrouw die voor nu nog redelijk kalm op tafel lag. Hij rekte zijn lichaam uit en maakte een paar bewegingen met zijn zere schouder, in de hoop er snel minder last van te hebben. "Is ze een beetje kalm geweest terwijl ik sliep?" het feit dat Judai hem nu pas wakker maakte wist hij wel dat er weinig gebeurd zou zijn, maar toch vroeg hij het.

Terwijl de vrouw wakker aan het worden was checkte Ghost snel het vuurwapen. Het wapen zelf had hij deels verborgen, maar het magazijn en de kogels had hij in aparte zakken zitten. Al redelijk snel was de vrouw in ieder geval dusdanig bij dat ze aanspreekbaar leek "Je mag Judai wel dankbaar zijn, hij heeft al je wonden verzorgd terwijl je buiten westen was..." Hij had niet verwijtend geklonken terwijl hij het zei, maar juist oprecht dat Judai aardig voor haar was geweest. Ghost bekeek haar nogmaals van top tot teen. Ze zag er uit alsof ze net uit haar grafkist was komen rollen, wat misschien ook wel een beetje waar was.

Ghost bleef kalm afwachten wat ze zou gaan doen, maar dit keer zou hij zich niet laten verrassen door haar. Van binnen stond hij klaar om haar nogmaals buiten westen te slaan, maar als ze nog een keer een gevecht met hem zocht had Ghost het wel gezien met haar gedrag. Ze zou van goede huizen moeten komen, want Ghost zou haar niet nogmaals de kans geven om te herstellen. Hoewel deze gedachten door zijn hoofd raasden bleef hij kalm afwachten, misschien zou de klap op haar hoofd haar wel wat verstand en manieren hebben bijgebracht

'Je mag Judai wel dankbaar zijn, hij heeft al je wonden verzorgd terwijl je buiten westen was...'. Dat waren de eerste woorden die Hikari hoorde nadat ze haar ogen weer had open gedaan. Haar hoofd bonsde nog erger dan daarvoor en ze begon spontaan over haar hele lichaam te rillen. Ze ging met een hand naar haar voorhoofd en voelde dat er een behoorlijke zwelling zat. Hoe kon ze in vredesnaam nog leven met zo'n verwonding?
Het kippenvel dat verscheen deed zeer en haar benen voelden zo heet, dat het leek alsof iemand haar van onderen in brand had gestoken. Ze kreunde zachtjes en probeerde op haar zij te draaien, wat het gevoel alleen maar sterker maakte.
Ze probeerde heel voorzichtig overeind te komen en onmiddellijk begonnen haar ribben te protesteren. 'Gahh! Dit is overduidelijk mijn grootste straf ooit', zei ze en hapte naar adem. Haar stem haperde en ze klonk schor. Zo snel ze kon ging ze weer liggen en legde een hand op haar buik.
Ze keek naast zich en haar ogen moesten even scherpstellen, voordat ze Judai zag staan. Zo voorzichtig mogelijk, om hem niet af te schrikken, reikte ze naar zijn hand en pakte deze heel zachtjes vast. Ze schraapte even haar keel om de woorden er iets makkelijker uit te krijgen.
'Dankjewel...voor je zorgen en je vriendelijkheid. Jullie vertrouwen, als jullie dat al hadden, zal nu helemaal weg zijn. Deze uitbarsting,' ze ademde even diep in voordat ze verder ging, 'was niet mijn idee en dat zou het ook nooit zijn. Als ik dingen zonder geweld kan oplossen, dan doe ik dat'.
Ze viel even stil en keek weg. Dit vertellen was het moeilijkste wat ze ooit had gedaan in de tijd dat de wereld zo was geworden en de greep op Judai's hand werd iets strakker, maar niet dreigend.
'Toen mijn broer en ik op de vlucht waren, begon er langzaam een stem in mijn hoofd te komen. Ze fluistert elke keer dingen die ik moet doen, terwijl ik daar op tegen ben. Ik probeer haar dan de mond te snoeren en verder te gaan alsof er niks aan de hand is, maar in de afgelopen week is ze sterker geworden. Ik had geen flauw idee dat ze letterlijk mijn lichaam kon overnemen, anders had ik jullie wel eerder gewaarschuwd'. Ze trok een gezicht dat de afschuw van haarzelf liet zien.

Nu draaide ze zich naar Ghost om, voor zover dat lukte, en zag dat hij iets verderop stond. Ze nam hem dat zeker niet kwalijk. Dat zou ze zelf ook doen als iemand haar als een wilde beest had besprongen en verwond.
'Het spijt me verschrikkelijk van die kopstoot. Als ik niet zo'n pijn had gehad, dan had ik de wond zelf behandeld. Dit is een van de redenen dat ik wilde weglopen van jullie. Ik vertrouw mezelf alleen als ik bij mijn broer ben of als ik alleen ben'. Om haar woorden kracht bij te zetten probeerde ze te glimlachen, maar het viel haar tegen hoe moeilijk dat ging. Ondanks alles dat er gebeurt was en de woede die ze had gevoeld voor Ghost, meende ze elk woord dat ze zei.
Het zou heel lang gaan duren voor hij haar weer zou vertrouwen, als hij dat al zou doen. Ze keek weg.

'De stem wordt sterker op momenten dat ik me bedreigt voel of boos wordt. Alleen bij mensen die ik vertrouw, heeft ze geen invloed op me. Het feit dat ik alleen jullie namen ken en we nou niet bepaald een leuke ontmoeting hadden, heeft haar waarschijnlijk meer kracht gegeven dan ik had kunnen denken'. Haar lip trilde en ze beet hard op haar lip om niet te huilen. Huilen was immers een groot teken van zwakte en dat had ze afgezworen.
Haar lip, die al dik was van de vorige beet, barstte weer open en begon te bloeden. Hikari bracht een hand naar haar lip en keek een beetje verbaasd naar haar vinger, die rood was gekleurd. 'Barst'. Ze ademde diep in en ging verder. 'Ik snap dat jullie een plaats nodig hebben om de slapen en uit te rusten, dus ik zou voorstellen om of mij ergens anders te brengen of een andere plaats te zoeken'.

Ze keek eerst naar Ghost en toen naar Judai. Ze hield zijn blik vast en zei: 'ik ben jullie ontzettend dankbaar dat ik nog niet ben afgemaakt, al heb ik daar zelf al bijna voor gezorgd, maar ik vertrouw mezelf niet en wil jullie niet nog meer pijn doen.'
Ze bleef stil om de reacties te peilen en bedacht zich ineens dat het verdacht stil was in haar hoofd. Ze keek bedenkelijk omhoog en er gingen verschillende uitdrukkingen over haar gezicht.
Uiteindelijk liet ze Judai's hand los en sloot ze haar ogen. Ze voelde zich uitgeput na het vertellen van alles en even was ze bang dat ze uiteindelijk niet meer wakker zou worden.
Snel verdreef ze die gedachte. Stel je niet zo aan! Je hebt in ergere situaties gezeten, dacht ze.

Ineens schoten haar ogen open. 'Barst, helemaal vergeten te vertellen! Mijn naam is Hikari en ik ben 21 jaar oud. Mijn lievelingsdier is een konijn en mijn favo kleur is geel. Mijn lievelingsfruit is banaan en peer, ik kan nooit kiezen, en mijn lievelingseten is pizza '. Ze grijnsde bij de gedachte van pizza en even verschenen de oude pretlichtjes in haar oog, die ze vroeger altijd had gehad. Ze dacht diep na. Ben ik iets vergeten?.
Ze draaide zich naar Judai en vroeg: 'hoe gaat het met je enkel? Heb je die al verbonden? Je moet er proberen om zoveel mogelijk te rusten, anders hou je misschien een blessure.'
Ze probeerde op haar schouder te steunen en naar beneden te kijken, maar ineens werd ze duizelig en ze moest zich vastgrijpen aan de tafel om niet te velen.
Heel rustig, met haar ogen dicht, draaide ze zich weer terug en een gevoel van misselijkheid overspoelde haar. 'Hersenschudding', mompelde ze. Daar hoef je geen arts voor te zijn om dat te constateren.

Ghost werd wat verschrokken wakker maar Judai zocht hier veder niks achter. Ghost stond op en mompelde wat, maar het enige wat hij er uit kon halen was een soort dankje. "Is ze een beetje kalm geweest terwijl ik sliep?" vroeg Ghost. Judai antwoorden “ze is de hele tijd rustig gebleven zonder enkele bewegingen. Buiten heb ik ook niks meer gehoord.” Judai was ondertussen naar Hikari toe gelopen, en Ghost bleef op een afstand. "Je mag Judai wel dankbaar zijn, hij heeft al je wonden verzorgd terwijl je buiten westen was..." zij Ghost tegen Hikari toen ze wakker was geworden.

Het eerste wat Hikari zei was 'Gahh! Dit is overduidelijk mijn grootste straf ooit'. Waardoor Judai verward naar haar keek, hij snapte niks van haar. Vanacht deed ze al helemaal raar, maar dit sloeg ook op niks vond Judai. Hij werdt uit zijn gedachte gehaald toen hij voelde dat Hikari zachtjes zijn hand vast pakte, ze voelde koud ondanks de deken over haar heen. Judai besloot zijn hand niet weg te trekken en vetrouwde er op dat er nu niks zou gebeuren. Hikari bedankte hem voor zijn zorg en legde uit van haar soort 2e persoonlijkheid, dit alles herkenden Judai meteen.  Maar op een andere manier, Hikari bleek duidelijk over genomen te zijn door een ander persoon. Terwijl Judai een andere kwaal in deze richting had, hij hoorde stemmen in zijn hoofd naja eigenlijk maar twee. Maar deze kwamen nooit aan de buitenkant tot zicht, wel hebben deze stemmen hem er van weerhouden dat hij een eind aan zijn eigen leven had gemaakt. Maar voor welke reden wist hij zelf nog niet, bij hem waren ze ook wienig tot niet actief. Ze waren er alleen als hij het nodig had om het zo maar even te zeggen. Hij was hiervoor ook vaak bij een psygoloog geweest en had dit goed onder controle.

Hikari legde veder uit dat ze zichzelf niet met anderen vertrouwden om deze 2e persoonlijkheid. Ze bleek ook rustiger naar Ghost te zijn, waar hij allang al blij om was hij had geen zin in een 2e gevecht tussen de twee. Ze gaf aan dat ze eigenlijk alleen wilde veder reizen omdat ze Judai en Ghost er niet veder in wilde mee trekken. Uiteindelijk liet ze Judai zijn hand los, door alles had Judai nog geen woord tegen haar kunnen zeggen hij was te aandachtig bezig met het luisteren naar haar verhaal. Even leek Hikari weer weg te vallen waarna haar ogen weer open schoten en ze nog zij 'Barst, helemaal vergeten te vertellen! Mijn naam is Hikari en ik ben 22 jaar oud. Mijn lievelingsdier is een konijn en mijn favo kleur is geel. Mijn lievelingsfruit is banaan en peer, ik kan nooit kiezen, en mijn lievelingseten is pizza  '. Owke nu was het officeel Judai was de weg kwijt met haar en schoot half in de lach. Er was op het moment geen pijl te trekken op het gedrag van Hikari.

Vervolgens draaide ze zich nog naar hem en vroeg 'hoe gaat het met je enkel? Heb je die al verbonden? Je moet er proberen om zoveel mogelijk te rusten, anders hou je misschien een blessure.' Judai antwoorden haar met een vriendelijkheid in zijn stem “ Mijn enkel voelt beter Ghost heeft hem voor me verbonden. En als je het wil weten ik ben 20 jaar en mijn lievelingskleur is rood “ met een kleine glimlach, en in de hoop hierdoor meer vertrouwen van haar te winnen.  Hij keek haar aan en zag dat ze weer terug draaiden  en hoorde haar 'Hersenschudding' mompelen.  Judai keek naar Ghost en vroeg hem bezorgd “heb jij veder geen last van je hoofd? Het was nammelijk een vlinke klap.” En wachten op reactie van Ghost.

'Gahh! Dit is overduidelijk mijn grootste straf ooit' Ze was alweer veel te veel aan het proberen. Het was duidelijk dat haar lichaam de rare actie niet leuk had gevonden en dat alles aan haar lichaam pijn deed. Toch genoot Ghost er wel van, want verdiend had ze het wel.

Plots was ze poeslief naar hun twee toe en Ghost vertrouwde het voor geen meter. Hij had haar arrogant gezien, een die-hard-killer zonder pijn en nu was ze ineens poeslief. ze bedankte hun zelfs voor de zorgen. Ok Ghost had haar ook wel een soort van opgedragen om dit de doen, maar toch. Ondanks dat had de Blondine duidelijk problemen. Of misschien had zijn vuist toch wat losse draadjes vastgeslagen in haar hoofd... Echter tot Ghosts verbazing begon ze open te vertellen over de stem in haar hoofd en dat het haar speet dat ze de macht verloor... Was dit de waarheid of liep ze gewoon keihard te liegen? Ergens leek het hem sterk met hoe slecht ze eraan toe was, maar hij durfde het niet uit te sluiten.

Toen ze zich naar Ghost draaide zei ze 'Het spijt me verschrikkelijk van die kopstoot. Als ik niet zo'n pijn had gehad, dan had ik de wond zelf behandeld. Dit is een van de redenen dat ik wilde weglopen van jullie. Ik vertrouw mezelf alleen als ik bij mijn broer ben of als ik alleen ben'. Ghost keek haar even aan "Heh, het spijt mij niet van die takedown, je had hem wel verdiend na hoe je bleef reageren. Bovendien als iemand mij op zo'n manier aanvalt ga ik niet stil op klappen staan wachten" een klein triomfantelijk lachje kwam op zijn gezicht. Toch keek Ghost haar aan en zei "Maar het feit dat je je excuses aanbied vind ik knap... Zolang het niet weer gebeurd zal ik het door de vingers zien" hij keek haar kalm aan, wat de woorden extra over bracht.

Na haar verhaal te hebben afgerond begon ze kort daarna weer te praten. 'Ik snap dat jullie een plaats nodig hebben om de slapen en uit te rusten, dus ik zou voorstellen om of mij ergens anders te brengen of een andere plaats te zoeken' Ze keek eerst naar Ghost en toen naar Judai. Ze hield zijn blik vast en zei: 'ik ben jullie ontzettend dankbaar dat ik nog niet ben afgemaakt, al heb ik daar zelf al bijna voor gezorgd, maar ik vertrouw mezelf niet en wil jullie niet nog meer pijn doen.' Ghost keek haar kalm aan en vroeg "Zou jij me nog aanvallen na wat er is gebeurd? en zeg maar tegen... uhh... die ander? dat als ze je nogmaals zogenaamd wilt verdedigen dat ik klaar ben met mezelf verdedigen... het is denk ik vrij duidelijk wat er zou gebeuren na gister..." Ghost klonk niet gemeen, maar wel streng.

Uiteindelijk ging ze liggen en deed haar ogen dicht. Ghost bleef kalm kijken naar hoe ze erbij lag. Een paar seconden laat schrok hij zich echter dood toen haar ogen opeens open schoten. Met een sprong naar voren rukte hij Judai aan zijn kraag achteruit. Toen hij doorhad wat ze precies zei bleef hij echter verbaasd stilstaan. 'Barst, helemaal vergeten te vertellen! Mijn naam is Hikari en ik ben 22 jaar oud. Mijn lievelingsdier is een konijn en mijn favo kleur is geel. Mijn lievelingsfruit is banaan en peer, ik kan nooit kiezen, en mijn lievelingseten is pizza' Judai had waarschijnlijk voor een paar seconden in een ongemakkelijke positie gehangen waarna hij hem snel weer rechtop zette en Judai even aankeek. Ghost knipperde even begon toen te lachen.

Tijdens het lachen had Ghost wel door dat ze vroeg naar Judai's enkel en dat hij reageerde, maar kon zich niet tot orde dwingen. pas toen hij stopte met lachen vroeg Judai “heb jij verder geen last van je hoofd? Het was nammelijk een flinke klap.” Ghost keek hem aan terwijl hij over zijn voorhoofd streelde. "Ik heb erger meegemaakt... Het is waarschijnlijk niks vergeleken met haar, blijkbaar heb ik haar zo goed geraakt dat ze een hersenschudding heeft..." Ghost zag er ergens trots uit, maar ook weer een beetje meelijdend met Hikari "Oh en trouwens... aangenaam Hikari. Fijn om eindelijk je naam te weten... de laatste keer dat je het zei was ik niet bepaald bezig met je naam onthouden" Hij keek haar even aan "Oh en voor als je het nog niet doorhad. Wij gaan nergens heen voor nu... jij? jij bent ook niet in staat om ergens heen te gaan, dus voor nu moeten we er maar het beste van maken met elkaar" Ghost glimlachte kalm naar Hikari en keek toen Judai aan of die er wat over te zeggen had.


Het was alweer een paar dagen geleden dat Hikari haar situatie had uitgelegd aan Judai en hem. Ghost was voornamelijk veel aan het scavengen naar bruikbare spullen en Judai en Hikari hadden zo veel mogelijk rust nodig. Ze hadden mazzel gehad met een regenbui, want tijdens zijn zoektochten had hij geen drinken kunnen vinden. Wat hem wel was gelukt was een regenvanger maken. Het was niet perfect, maar in ieder geval hadden ze wat te drinken op kunnen vangen. Maar die ééne bui zou ze niet veel goed doen, want hun drinken begon alweer op te raken. Met alleen nog één flesje dat niet eens helemaal vol zat zouden ze het maar een dag kunnen uithouden. Wel had Ghost nog een veil en een ongeopende tube lijm kunnen vinden. De veil was dan wel aan de bovenkant gebroken, maar hij was nog prima bruikbaar. Wanneer Ghost niet op zoek was naar spullen, was hij voorzichtig het roestige mes aan het repareren.

Kwa eten had Ghost tot nu toe wel wat kunnen vinden, al was het niet veel. Ghost had bewust niet gezegt waar het eten soms vandaan kwam, want het was niet altijd even smakelijk om daaraan te denken. Als hij iets had gevangen dat hij eerst moest slachten had hij dat ver van het huis gedaan. Voornamelijk om niet te laten zien wat het was, maar zijn excuus was steeds geweest om niets aan te trekken naar hun huis. Andere dingen had hij helemaal vermalen en verwerkt door andere dingen heen. Hij zelf had al lang genoeg zo geleefd om te weten dat dit goed genoeg was om mee te overleven, mits het bereid werdt met vuur.

De afgelopen dagen waren rustig geweest. Zowel Hikari als Judai kwamen beide tot rust en Hikari voelde langzaam haar krachten terugkomen.
Ze had nog regelmatig last van pijn, maar dankzij de dagelijkse ontsmetting en pijnstillers was het te doen. Ze was de twee mannen dankbaar dat ze genoeg vertrouwen in haar hadden om haar bij hen te laten. Ze had regelmatig ontspannen gesprekken met Judai en Ghost leek ook iets op te warmen.
Hij kwam elke dag terug met eten, waar hij soms wel een beetje vaag over deed, maar Hikari was al blij dat er iets was. Drinken was schaars en ze moesten zuinig aan doen.

Vandaag was de eerste dag dat Hikari weer volop wilde gaan lopen. Langzaam kwam ze omhoog van het van de grond en deed ze de deken van zich af. Ze keek naar haar benen en zag de de wonden steeds meer begonnen te herstellen. Ze waren dicht, maar nog wel rood.
Een dag had ze flinke koorts gehad, maar gelukkig was dat snel gezakt door de juiste medicatie dat bij elkaar gesprokkeld was.
Ze greep zich vast aan een meubel en ging langzaam staan. Het ging steeds beter, maar haar benen misten nog altijd de kracht die ze daarvoor had.
Ze zette een kleine stap en ze voelde de spanning op haar benen. 'Kom op', fluisterde ze zachtjes. Barst! Als die bitch mij niet had overgenomen, dan was het niet zo uit de hand gelopen!.
Ze voelde zich weer boos worden en binnenin kreeg ze het bekende gevoel. Ze raakte in paniek en begon sneller te ademen. Snel keek ze om zich heen om te zien of Judai of Ghost het zag en hoopte dat het niet op viel. Kalm blijven. Er is niks aan de hand. Ze sloot haar ogen en dacht snel aan leuke dingen. Langzaam maar zeker voelde ze zich kalmer worden.
Ze opende haar ogen weer en zette kleine maar gedecideerde stappen. Ze liep rond de tafel, zodat ze eventuele houvast had. Zo schuifelde ze een tijdje door de kamer.
Af en toe kwam er een klein glimlachje tevoorschijn en haar humeur klaarde op. De hele tijd liggen was geen pretje. Sterker nog, het maakte haar gek.
Maar dan kun je je weer afvragen: wie zou er niet gek worden? Waarschijnlijk zou zelfs Ghost doordraaien als hij niet meer kon lopen. Ze lachte nu hardop bij die gedacht en snel schraapte ze haar keel, bedenkend hoe raar dit eruit zou zien.

Ineens klonken er stemmen vanuit de straat. Hikari's hoofd schoot omhoog en paniek rees in haar op. Zo snel ze kon, voegde ze zich bij Ghost en Judai. 'Wie zijn dat?', vroeg ze, terwijl ze probeerde niet de paniek te laten doorschemeren.
Als ze nu betrapt zouden worden en deze mensen in de aanval zouden gaan, dan zou zij sowieso weerloos zijn. Zowel haar benen als haar ribben waren nog niet in staat haar te kunnen verdedigen. En Judai zat met zijn enkel en ze wist niet in hoeverre hij zich kon verdedigen.
Nu ze eraan dacht...ze had hem nog helemaal niet in gevechtspositie gezien. Hij zag er ook niet uit als iemand die geweld gebruikte. Aan alles kon ze merken dat hij een heel zachtaardig en vriendelijk persoon was. Hij had voor haar gezorgd, naar haar gelachen en over haar gewaakt, terwijl hij zelf ook niet goed in zijn vel zat.
Aan Ghost kon je echter zien dat hij zich prima kon verdedigen. Hij had spieren en zijn ogen konden alles zeggen, zonder zijn stem te gebruiken. Hikari rilde. Hij was niet iemand om even een kroegen rel mee te houden. Tenzij hij aan jou kant stond, dan was er niks aan de hand.
Ze schudde snel haar hoofd. Hoe was ze van die groep bij kroegenrellen beland? Het had haar best uitdagend geleken om gewoon eens met deze twee een borrel te drinken in kroeg.
Judai, de rustige en stille jongen die alles observeerde. Ghost, de killer die een goed hart had voor zijn vrienden. Hikari...tja, hoe moest ze zichzelf beschrijven? Ze fronste. Psychopaat? Of eerder een doorgedraaide blondine die geobsedeerd was met haar broer?
Of gewoon Hikari...zoals ze vroeger was. Vrolijk, lacherig en gevoelig. Oh, hoe graag ze terug zou willen naar die tijd....
Aan de andere kant...dan zou ze Judai en Ghost nooit hebben ontmoet. In de dagen dat ze met hen samen had geleefd, was ze hun gezelschap gaan waarderen. De stem in haar hoofd was steeds minder geworden aangezien er geen bedreiging was geweest en ze voelde zich veilig bij hen.
Hopelijk voelden zij een beetje hetzelfde naar haar. Ze kon niet peilen of ze haar vertrouwden en dat vond ze moeilijk. Wat gaat er gebeuren als ze weer helemaal hersteld is? Wordt ze dan op straat gegooid? Een paar dagen geleden had haar dat het beste idee geleken, nu stond het haar tegen.
Ze wilde niet bij hen weg....

Even een kiekje in de gedachten van onze Hieksel

Het was alweer een paar dagen geleden nadat Hikari was wakker geworden, en ze voor nu gezeteld waren in het gebouw waar ze verbleven. Ghost was vaak weg om op zoek te gaan naar bruikbaren spullen. En Hikari en Judai konden hierdoor hun rust ook pakken. Judai hield regelmatig de omgeving in de gaten als Ghost weg was, aangezien Hikari nog niks kon voelde hij zich verantwoordelijk om haar te beschermen. Zijn enkel begon beter te genezen door de rust en voelde met de dag beter, maar als hij er nog teveel mee doet voelde hij hem wel weer opkommen.

Hikari was vrij veel hersteld en ze probeerde vandaag om te gaan staan en te lopen, al ging dit nog vrij moeizaam na Judai zijn idee. Hij zag hoe ze even in paniek bleek te schieten, maar ze herpakte zich weer en werdt weer rustig. Judai begreep wat voor een geveacht het voor haar moest wezen om met een andere persoonlijkheid in je te moeten leven, en dan ook nog een persoonlijkheid die haar cmpleet over kon nemen. Judai begreep haar heel goed en wilde haar graag hiermee helpen, maar durfden zijn eigen verhaal niet zomaar te bespreken. Judai zag hoe goed het Hikari deed om zo te kunnen bewegen en niet alleen meer hoefde te liggen. Beheersd zag hij haar rondlopen met af en toe een glimlach op zijn gezicht. Even lachte ze hardop maar dit hield al snel op, wel had Judai even vreemnd naar haar opgekeken maar had er veder geen reactie op gegeven.

Judai vroeg zich af hoe het zou gaan lopen, straks als Hikari wel compleet hersteld was zou ze dan weg gaan. En Ghost zou hij bij de groep willen blijven? Judai had de laatste tijd veel waarden gehecht aan de groep die ze hadden, hij voelde zich fijn om niet meer op zichzelf te hoeven reizen. Hij had weer wat aanspraak en voelde zich eindelijk weer een soort veilig. Maar was bang dat het weg zou vallen, hij was bang dat Hikari weg zou trekken. Maar hij zou Ghost dan nog naast zich hebben, naja dat hoopte hij teminste. Ineens werd Judai onzeker over hoe het zou gaan lopen, zou alles nu veranderen en zou het genen wat hem nu zo dierbaar was geworden straks weg gaan vallen.

Even leek hij waat vanuit de straat te komen en wilde gaan kijken op een rustige manier om te voorkomen dat Hikari in paniek zou schieten. 'Wie zijn dat?' hoorden hij Hikari zeggen met een ligtelijke paniekerige sfeer. Judai twijvelde geen moment en keek door een kier van het gebouw de straat in. Hij zag weer dezeflde groep als eerst lopen, maar waarom waren ze nog in de buurt. De meeste mensen trokken de stad in voor spullen en trokken daarna weer weg, dus wat zou de reden zijn dat de groep nog steeds in het gebied rondloopt. Zacht zij Judai “het is weer die groep van eerst, ik kan ze aan het eind van de straat zien staan.” Toch begon er nu bij Judai ook een ligte paniek te ontstaan, ze hadden weinig tot niks om zich te verdedigen. Hij keek om naar Ghost en hoopte dat hij een oplossing wist. “heb jij ze nog iets horen zeggen Ghost, iets wat aan kan geven waarom ze nog in de stad rondlopen?” zij hij gespannen tegen Ghost.

Ghost zat kalm tegen de muur geleund. Met de veil in zijn handen was hij kalm het mes aan het repareren. Het grootste deel was alweer roestvrij, maar nu was hij het blad aan het repareren. De tube lijm had hij geopend om het handvat weer goed vast te zetten. Ghost keek nog eens goed naar het mes... het was een mooie vorm en vrij stevig gebouwd. Met wat hulp van de veil was hij aan het proberen om het een dubbelzijdig blad te maken.

In zijn werk verzonken pakte hij een snoepje uit de zak "Hier vangen Judai!" hij gooide een snoepje. Terwijl hij dat deed zag hij Hikari met moeite opstaan. Ghost liep op haar af en gaf haar ook een snoepje. Met zijn 3en ging de zak vrij snel leeg,maar het was gelukkig een grote zak. "Ze raken op... Helaas kan deze zak ons niet voor altijd van suiker voorzien..." Ghost had het meer in zichzelf gemompeld Ghost ging weer zitten toen Hikari ineens begon te praten. 'Wie zijn dat?' Ghost keek gespannen op en keek uit het raam. Judai stond sneller op dan Ghost naar hem had kunnen kijken en keek ook naar buiten. Ghost twijfelde geen moment en liep snel naar het mes toe. Het mocht dan nog wel niet perfect zijn, maar het blad was scherp genoeg om iemand flink te verwonden. "het is weer die groep van eerst, ik kan ze aan het eind van de straat zien staan.” Judai keek ghost aan alsof hij om hulp wilde vragen. . “heb jij ze nog iets horen zeggen Ghost, iets wat aan kan geven waarom ze nog in de stad rondlopen?” zij hij gespannen tegen Ghost.

Ghost keek snel naar buiten. Een even grote groep als voorheen. "Nee ik heb niks gehoord... ik kon niet dichtbij genoeg komen." Hij draaide zich om "Hikari genezen of niet als je niet vecht gaan we het niet redden. Ze zijn met 2 keer zoveel als wij" De mannen kwamen dichterbij en al snel werdt het duidelijk dat ze wisten dat ze hier zaten. De groep had al wapens al in de hand, wat wees op een komend gevecht. Ghost twijfelde geen moment en tilde de bank op en zette die tegen de muur bij de deur. "Hikari verschuil je hier" en hij wees naast de bank. "Als ze binnenkomen duw je de bank op ze" Ghost klonk alsof hij precies wist wat hij deed. "Judai pak een wapen en zorg ervoor dat je klaarstaat. Ik ga proberen ze vanaf achter te verassen..." Hij gooide zijn tas achter een muurtje "Geen tweede kans, want het lijkt erop dat zij ons die niet gaan geven." Ghost klonk even bezorgt

Ghost schoot door de achterdeur naar buiten en liep als een razende om naar de winkelstraat. Ze waren nog niet bij het gebouw aangekomen. Zachtjes pakte Ghost de Beretta in zijn hand en begon het magazijn te laden met kogels Hij wilde zich op het ergste voorbereiden. het magazijn  schoof hij in het wapen en laadde de eerste kogel. Ghost had eraan gedacht om het wapen aan Hikari te geven, maar twijfelde of ze het niet na het gevecht op hem zou richten.

Met ogen als een adelaar op zijn prooi, keek Ghost naar de groep. Ze kwamen tergend dichtbij het gebouw. hij pakte het mes extra goed in zijn handen en de knuppel in zijn andere hand. De beretta zat  in zijn zak verborgen, klaar om te moeten schieten. Nu maar hopen dat dat niet nodig zal zijn

Hikari knikte en ging op haar hurken bij de bank zitten. Het leek alsof haar benen op het punt van scheuren stonden, maar ze hield stellig vol.
Ze luisterde met haar adem ingehouden naar de groep, die steeds dichterbij kwam. Toen Ghost ineens weg was, naar achteren, schrok ze een beetje en sloeg de angst weer toe.
Judai en zij stonden er nu alleen voor en ze waren nog bij lange na niet genoeg hersteld om volop te kunnen vechten.

Had ze nu maar haar Berry. Gewoon in het geval. Ze kon niks zwaars optillen of veel kracht zetten vanwege haar ribben en haar benen. Ze zuchtte en trilde licht. Haar handen balden zich tot vuisten en knepen haar kleding bijna fijn.
Nu stonden ze voor de deur. 'Hou maar op met verstoppen! Open die deur en er zullen geen gewonden vallen', klonk een zware stem. Hikari slikte. 'Alleen doden', mompelde ze.
Ze keek achter zich naar Judai en knikte naar hem en wenste hem geluidloos succes. Als het moest dan zou ze hem verdedigen.
Ghost zou nu bij de groep moeten zijn. Wees voorzichtig Ghost, wenste ze hem in stilte toe. De stilte leek oorverdovend en Hikari bad tot alle goden die er bestonden, dat ze weg zouden gaan.
'OPEN DIE KLOTE DEUR OF IK MAAK JULLIE KAPOT', werd er ineens geschreeuwd.
Hikari sloeg een hand voor haar mond om een kreet van schrik binnen te houden. Niet gillen! Er klonk een bons en de bank bewoog.
Oh god ze komen binnen! Hikari zette zich schrap. De deur kraakte steeds meer en na een aantal trappen vloog hij met een luid gekraak open. Hikari twijfelde geen moment en adrenaline nam de overhand. Haar andere karakter werd onderdrukt, zodat het niet uit de hand zou lopen, en met haar volle gewicht en alle kracht die ze had gooide ze de bank omver.
De eerste twee mannen die binnenkwamen kregen de volle lading en belandde onder de bank. Echter, toen de bank naar beneden was gedreund, keek ze recht in het gezicht van een derde persoon.
Hij had grijze ogen die zo licht waren, dat ze wit leken. Ze straalden haat, dood en verderf uit en Hikari wist dat hij niet zo twijfelen om haar van kant te maken.
Zonder waarschuwing loste hij een schot en Hikari kon nog net op de grond duiken om de kogel te ontwijken. Close one!

Ondertussen waren er twee mannen via de achterkant binnengekomen, die nu dreigend op Judai af liepen. Ghost? Waar is Ghost?! Ze hebben toch niet...Hikari kneep even haar ogen dicht bij de gedachte dat hij nu zou liggen doodbloeden op straat.
'Hou op met jezelf bang te maken! Ghost kan zich prima redden!'
Hikari's ogen sperden zich open. 'J-jij', kwam er hakkelend uit. 'Ik dacht...', fluisterde ze vol ongeloof. 'Dat ik dood was? Niet meer mijn mond zou opentrekken? Dan moet je nog een hele hoop leren over mij, schat', klonk de duistere stem. Al klonk ze op dit moment meer bemoedigend dan boos. 'Pak die stoel, negeer de pijn en geef die gozer een pleuris knal tegen die lelijke kop van hem. Ik mag hem niet'.
Hikari kon een grijns niet verbijten. 'Je bent niet de enige'. Dit alles voltrok zich in minder dan tien seconden. De man was woest tegen de bank aan het trappen om zijn maten te helpen en het huis binnen te kunnen gaan. Hikari kwam snel overeind, pakte de stoel en slingerde deze met een sarcastisch-sierlijke beweging richting de man. Die vloog met stoel en al weer naar buiten. Hikari klom over de bank naar de deuropening en riep:'dat was onze beste stoel, EIKEL!'.

Zo snel ze kon vloog ze weer naar binnen om Judai een handje te helpen. Ze greep de mannen onder de bank vandaan met een brute kracht en sloeg hun voorhoofden tegen elkaar. Ze waren al behoorlijk verdwaasd, maar nu legden ze haast het loodje. Kreunend vielen ze op de grond en bleven bewusteloos liggen.
Snel greep ze hun vuurwapens en gooide er een naar Judai. 'Vangen! Schiet als het moet!', riep ze naar hem en zond hem een blik die lieten weten dat ze wist dat hij het niet wilde. Snel maakte ze het wapen vast aan een lus van haar broek. Op het moment dat ze naar Judai was gedraaid, was de man van buiten weer naar binnen gekomen en ze voelde zijn handen om haar nek.
Ze hapte naar adem en voelde hoe haar lichaam van de grond werd getrokken. Haar hoofd deed zeer van het zuurstof tekort en ze greep zijn armen vasten. Woest sloeg ze om zich heen om vrij te komen. 'J-ud-ai', hapte ze en zond hem een hulpeloze blik.
'G-hos..t', raspte ze en keek vanuit haar ogen om een glimp van hem op te vangen. Waar was hij?!

Ghost antwoorden dat hij niks van de groep had gehoord, en gaf Hikari de opdracht zich achter de bank te verstoppen en de bank op de groep te gooien als ze binnen zouden komen. Hij gaf hem de opdracht een wapen in de hand te nemen en klaar te staan om terug te vechten. "Geen tweede kans, want het lijkt erop dat zij ons die niet gaan geven." Zij Ghost met een bezorgdheid in zijn stem.  Judai keek om zich heen en pakte de afgebroken stoelpoot van eerst, het was niet veel maar iets. Judai was niet het persoon om te vechten, hij koos er altijd liever voor om te vluchten. Maar in deze situatie had hij geen keus, hij zou kunnen vluchten in zijn eentje maar dat zou betekenen dat hij Hikari achter zou moeten laten. En in de situatie dat hij zich nu bevond kon hij dat niet maken, niet naar iemand waar hij voor gezorgd had.

De paniek begon bij Judai toe te slaan toen hij de groep bij de deur hoorden 'Hou maar op met verstoppen! Open die deur en er zullen geen gewonden vallen' klonk er zwaar van buiten. Hij zag Hikari van achter de bank die hem een soort van succes knikte.  Het bleef stil en het leek wel eeuwen te duren, ondertussen voelde Judai zijn hart in zijn keel kloppen. 'OPEN DIE KLOTE DEUR OF IK MAAK JULLIE KAPOT' werd er geschreeuwd vanuit buiten, die de stilte verbrak. Judai zijn drang om te vluchten werd groter maar hij keek naar Hikari en besefde dat hij niet anders kon, als hij zou gaan zou hij het eervol doen om een ander te beschermen.

Er klonk gebons en trappen tegen de deur waardoor de deur binnen een paar trappen open schoot, en Judai de groep mannen in de ogen keek. Hikari duwde bijna direkt de bank om waar ze achter verscholen zat, waardoor er 2 mannen onder de bank kwamen. De derde man die er achter stond twijvelde niet en schoot in de richting van Hikari, die ze gelukkig net aan ontwijkte.  Maar echt tijd om hier veder iets mee te kunnen doen kreeg Judai niet, toen er via de achter kant 2 andere mannen binnen kwamen en op hem af liepen. Daar stond Judai dan met een gebroken stoelpoot in zijn handen tegen 2 mannen die ouder en sterker dan hem leken.  Een van de mannen bleek een vuurwapen bij zich te dragen, hoe moest Judai hier nou iets tegen doen. De angst schoot veder omhoog tot ineens de stem in hem naar boven kwam “wie niet sterk is moet snel en slim zijn”klonk Yubel. Judai kreeg een kleine boost van vertrouwen en keek snel naar zijn optie’s. Hij schoot naar voren en wierp de tafel op zijn zij, waardoor hij een schot van de man wist te ontwijken. Hij hield de stoelpoot stevig in zijn hand. Ondertussen had Hikari een stoel naar de 3e man aan de andere kant gegooid en was blijkbaar niet blij met het feit dat ze de beste stoel naar hem had gegooid. Ze had de 2 mannen onder de bank nogmaals te pakken genomen en hun vuurwapens gepakt, en gooide er een in de richting van hem. Judai ving hem op 'Vangen! Schiet als het moet!' klonk haar stem, met een blik die wist dat hij het niet wilde.

De mannen achter hem waren ondertussen dichterbij gekomen en Judai moest actie ondernemen. Hij verzetten zijn rug tegen de tafel en duwde deze in de richting van de mannen, zodat het voor hem een soort schild vormde. Hij wist de mannen hiermee te verassen en tussen de muur en de tafel vast te zetten. Judai stond op en gaf de beiden mannen een klap met de gebroken stoelpoot, die na de klap ook half gebroken was. Maar de klap was genoeg om te mannen even buiten westen te slaan. Judai zijn aandacht werd snel naar Hikari getrokken toen hij haar stem hoorden 'J-ud-ai'. Hij keek naar haar om en zag hoe de man van eerder zijn handen om haar nek had en ze naar adem aan het happen was. Even stond Judai zijn wereld stil, en nu? Waar was Ghost? En moet ik nu doen?klonk er in zijn gedachten. "wees slim en onderneem actie, je moet hem stoppen. Haal zijn aandacht weg en sla dan toe." klonk de stem van Yubel weer in zijn hoofd. Judai gooide van een afstand de kapoten stoelpoot naar het hoofd van de man waardoor hij zijn zicht op hem verloor. Judai schoot naar voren en raapten een stuk gebroken glas van de grond en zonder er over te twijvelden stak Judai het stuk glas in de oog van de man die Hikari vast had. Hij sprong over haar heen en Duwde de man op de grond en hield zijn wapen op hem gericht, met zijn vinger gespannen op de trigger. “Maak één vekeerde beweging en je zult het niet meer na kunnen vertellen.” Zij hij woest, terwijl de blik in zijn ogen emotiloos leek.

Ondertussen sloegen zijn gedachten op hol, wat had hij zo juist gedaan. Hij had een iemand doelbewust verwond en had nu ook nog een wapen tegen zijn hoofd gericht. Hoe kon hij dit doen het ging letterlijk tegen al zijn principes in. Nadat er vroeger iemand door hem in coma was geraakt had hij gezworen nooit meer anderen om zich heen in gevaar te brengen, maar dit...hij voelden alsof hij geen andere keuzen had.  zijn handen begonnen te trillen, hij zou schieten als de man bewoog maar kon hij dit zichzelf dan ooit vergeven.

'Hou maar op met verstoppen! Open die deur en er zullen geen gewonden vallen' Ghost keek gespannen toe hoe er zes mannen voor de deur stonden. 'OPEN DIE KLOTE DEUR OF IK MAAK JULLIE KAPOT' Ghost kon de deur niet zien maar zag hoe er twee mannen de deur open probeerden te beuken. In een paar seconden zag hij ze samen een stuk naar binnen schieten. Ghost wachtte nog twee seconden tot een derde in de deuropening ging staan en stond toen op. Met volle kracht rende hij op de achterste man af. Met een sprong stak hij het mes in de nek van de man. Met een klap sloeg de man tegen de grond en ghost haalde uit naar de tweede man. Een flinke klap tegen zijn zij aan zorgde er echter voor dat hij plots over straat rolde. Opstaand keek hij naar twee mannen, die duidelijk niet in de stemming waren voor een spelletje poker. De eene had een stalen buis en de ander had boksbeugels.

Ghost twijfelde niet en haalde uit naar de man met de stalen buis. Met een harde slag probeerde hij de man te ontwapenen. Helaas had de verassing geen verschil gemaakt en had de man de buis nog stevig vast. Een flinke trap liet hem weer over straat rollen. Zijn hoofd raakte leeg en een gevoel van kracht raasde door Ghost zijn lichaam heen. Hij zette zich schrap en ontweek een slag van de buis. Met zijn volle gewicht ramde hij het mes in de maag van de man. Hij had zijn keel willen raken, maar had er geen ruimte voor. Een flinke slag tegen zijn hoofd en Ghost rolde voor de derde keer over de grond. De man was duidelijk vele malen sterker dan hijzelf was. De man zag er dan ook meer uit als een beer dan een mens. Met een rode waas voor zijn ogen rende Ghost recht op de man af. De man haalde uit naar zijn gezicht, maar Ghost liet zich vallen. Heel even keek de man verrast, waarna er een schreeuw van pijn bij hem opkwam. het mes stak in zijn voet, helaas verloor Ghost grip en bleef het mes erin steken. Ghost kalmeerde nu wat en begon rondjes om de man heen te draaien. Het was meer geweest om de situatie in te schatten, maar de man was duidelijk geen van van zijn beweging.

Ghost dook weg toen hij de man met de buis zag uithalen. De man bloedde hevig van zijn buik en was dan ook duidelijk dichtbij flauwvallen. Een uithaal naar zijn hoofd landde hard. De man had niet optijd kunnen ontwijken en lag nu op straat. Met een paar snelle bewegingen bracht Ghost, met behulp van de al zere voet, de laatste man uit balans. Met een tackle die zo uit rugby zou kunnen komen haalde hij de man onderuit en begon in te slaan op de man zijn hoofd. Zijn verharde knokkels zorgden ervoor dat de man al snel niet meer bewoog.

Ghost keek rond en schoot toen naar de deur toe. Hij zag nog net een actie van Judai. Hij haalde een veel grotere man dan zichzelf neer. Even keek Ghost rond en zag dat ze iedereen al hadden uitgeschakeld. Kalm gaf hij een harde stoot op het hoofd van een van de mannen onder de bank. De man die net aan het bijkomen was liet al snel zijn hoofd neervallen op de grond. Ghost keek als een wild beest uit zijn ogen en hijgde zwaar, zijn adem klonk ruw en met moeilijk. Hij zag Judai een man op de grond houden met een pistool. "Judai" Het klonk koud en emotieloos, maar het trok zijn aandacht. Met een hand duwde hij het wapen van de man zijn hoofd weg. De man wilde reageren door uit te halen, maar Ghost's vuist lande tegen de zijkant van zijn hoofd. De man zijn arm vloog nog een stukje omhoog, maar viel daarna slap weer naar de grond toe. Ghost's hoofd zat nog in gevechtsmodus en zijn ogen zochten naar het volgende slachtoffer. Alle lichamen ging hij na en als er eentje nog leefde stak hij kalm het mes door diegene zijn nek heen. Een pijnloze dood, voor zover dat nu nog kon.

Als Judai of Hikari hem niet zouden tegenhouden, was hij van plan om 1 iemand te laten leven. Ghost wilde weten waarom ze hen aanvielen en waar ze vandaan kwamen. Hij wilde informatie. Wanneer hij diegene had vastgebonden ging hij bij Hikari en Judai checken. "Hoe gaat het met jullie? leven jullie nog een beetje?" Zijn emoties begonnen net pas weer een beetje terug te keren. Ook was zijn stem beverig, alsof hij ieder moment door zijn benen kon zakken. Toch begon hij na het checken al snel met het doorzoeken van de lichamen. Ze hadden wapens bij zich en misschien bruikbare spullen.

De actie van Judai had ze niet zien aankomen. Eerst vloog er een stoelpoot haar kant op die de man raakte en vervolgens vloog Judai erachteraan om met bruut geweld een stuk glas in het oog van de man de steken. De man krijste en liet Hikari los. Ze viel voorover en hijgde zwaar. Bijna had ze het begeven, maar gelukkig was Judai er geweest om haar te helpen. 'Over Judai gesproken...die gozer kan er ook wat van. Ik dacht dat ik wreed kon zijn, maar hij overtreft me dit keer'.
Hikari keek naar boven, iets dat ze wel vaker deed als ze de stem hoorde. Ik zou haar eigenlijk een naam moeten geven...
'Maak één verkeerde beweging en je zult het niet meer na kunnen vertellen', klonk een woeste stem. Hikari werd uit haar gedachten gehaald en draaide zich om voor zover het ging. Haar ribben leken wel uit hun verband te zijn gerukt en ze haalde raspend adem.
Judai hield de man die haar bijna had gewurgd onder schot. 'Shit dat zag ik niet aankomen', klonk de stem weer. Hikari keek hem met grote ogen aan. 'Ik ook niet'. Judai's handen begonnen te trillen en even dacht ze dat hij zou bezwijken aan de druk van het wapen. 'Zeggen ze dat ik een gek ben als ik een wapen vast hebt'.

Ineens kwam Ghost binnen en Hikari's hart sloeg een slag over. 'Ghost!', riep ze opgelucht. Ze was even bang dat hij het echt niet had overleefd.
Hij leek zich echter te focussen op Judai. 'Judai', klonk het koud. Hikari fronste. Omdat ze op de grond lag, kon ze niet goed zien wat er gebeurde, maar blijkbaar was Judai niet goed bezig. Hij pakte het wapen en de man kwam vliegensvlug overeind om uit te halen. Gelukkig reageerde Ghost instinctief en mepte de man tegen de grond. Zijn knokkels zullen ook wel blauw worden...
Vervolgens ging hij alle lichamen af en stak een mes door de nek heen van degene die nog leefde. Hikari keek vol afschuw toe en wendde toen haar hoofd af. Ze was geen haar beter en op dit moment kon het niet anders. Ze konden niet het gevaar lopen om weer aangevallen te worden.
'Hoe gaat het met jullie? Leven jullie nog een beetje?'. Ze kuchte even en haar ademhaling deed nog altijd pijn.
'Voor zover...je het levend kunt noe-', zei ze en stopte abrupt toen ze haar stem hoorde. Die was compleet naar de galemiezen. 'Jeetje ik klink...wel als een ketting...roker', sprak ze moeilijk en bracht een hand naar haar keel. Die voelde dik en beurs.
 
Ze greep zich vast aan de bank en probeerde zichzelf overeind te trekken, maar faalde zwaar. Met een plof viel ze weer neer. 'Ja ik blijf hier wel gewoon chillen', constateerde ze droogjes.
'Hoe is het bij jou gegaan? Ik was serieus bang dat je de geest had gegeven of in elk geval dood lag te bloeden toen je niet reageerde. Wat heb je buiten eigenlijk gedaan? Bijna iedereen was hier binnen gestormd!', vroeg ze en de bezorgdheid was duidelijk te merken. Er klonk ook verwijt, maar Hikari besefte later pas dat hij haar niet gehoord kon hebben.
Haar emoties liepen steeds hoger op en ze zuchtte.

'Judai? Gaat het?', vroeg ze en draaide zich om naar de jongen die er een beetje verslagen bij zat. Ze kon zich voorstellen dat hij zich rot voelde om wat er gebeurt was. Dat had ze zelf ook elke keer als zoiets was gebeurt.

Judai zijn aandacht werd van de man afgehaald doordat hij Ghost zijn naam hoorden zeggen op een koude manier, waarna hij het wapen weg duwde uit het gezicht van de man. De man kwam overeind waardoor Judai van hem af viel maar Ghost gaf de man een klap tegen de zijkant van het hoofd, hiermee verkwam Ghost dat de man een raken klap had kunnen uitdelen. Judai schoof snel weg van de man en ging tegen de muur aan zitten om wat tot rust proberen te komen.  Hij keek naar zijn hand waar ook de wonden stonden van het stuk glas wat hij als wapen had gebruikt, het was niet diep maar was voor Judai een duidelijke herinnering wat hij zojuist had gedaan.

Judai was compleet in zijn eigen gedachten verzonken totdat hij Ghost hoorden "Hoe gaat het met jullie? leven jullie nog een beetje?". Judai keek op en hoorden Hikari antwoorden 'Voor zover...je het levend kunt noe-' waarna ze even stopte en haar zin weer op pakte . 'Jeetje ik klink...wel als een ketting...roker'. Judai had hier normaal om kunnen lachen, maar alles in zijn lichaam hield hem hiervan. Hoe zou hij daar nu om kunnen lachen met wat er net gebeurd was? Niet dus... Hij haalden zijn handen over zijn gezicht om even tot zichzelf te komen waarna hij Ghost antwoorden “leven ? ja, maar op welke manier...”klonk hij verward en vol van emoties met een trilling in zijn stem.

Voor Judai was dit de eerste keer dat hij tegen mensen had gevochten en zelf iemand verwond, inplaats van dat hij zelf degenen was die er met verwondingen uit kwam. Er waren voor hem genoeg redenen om gevechten te vermijden en altijd ervoor te kiezen om te vluchten. En waren immers genoeg dingen in zijn verleden gebeurd. Judai werd weer uit zijn gedachte geschud toen hij Hikai op de grond hoorden ploven 'Ja ik blijf hier wel gewoon chillen' zij ze op een droge manier. Maar weer niet kreeg Judai het voor elkaar te lachen. Judai verzonk weer in zijn gedachten en hoorden Hikari en Ghost vaag op de achtergrond. Ondertussen keek hij om zich heen naar alle lichamen die er lagen, normaal keek Judai niet om naar een  lichamen maar nu hij wist wat er gebeurd was en kon hij er moeilijk naar kijken.

'Judai? Gaat het?' klonk Hikari. Judai keek haar aan maar had geen behoefte om zich nu te uiten, en draaide snel zijn hoofd weg. Hij stond rustig op en liep naar de trap om naar boven te gaan, hij keek nog even om zich heen naar het bloedbad wat er was achter gelaten.  Hij liep voorzichting en beheest naar boven en dook een van de kamers in waarvan hij de kapote deur achter zich dicht deed. Hij ging in de hoek zitten en schoof zijn kniën naar zich toe, waar hij vervolgens zijn hoofd tussen legde en de cocon afsloot met zijn armen. Hij vond het zwaar te bevatten wat er zojuist was gebeurd, en al helemaal in wat hij zojuist zelf gedaan had. Hoe had hij dit zo kunnen doen, was het echt noodzaak of was er een andere oplossing geweest. Hij wilde niks liever dan even alleen zijn, alleen met zijn gedachten. Maar ook dat ging niet door toen de stem van yubel weer opdook “weer bang voor de afkeur van anderen mensen ? ik dacht dat je dat hoofdstuk achter je had gelaten.” Klonk ze een beetje kleinerend.

'Voor zover...je het levend kunt noe-' Hikari stopte plots met praten 'Jeetje ik klink...wel als een ketting...roker' Ghost keek even naar Hikari en vroeg toen "Jezus wat is er met jou stem gebeurd?" Hijzelf klonk niet bepaald geweldig, maar Hikari maakte het wel heel bont. Hikari probeerde zichzelf aan de bank op te trekken, maar viel al snel plat op de grond. 'Ja ik blijf hier wel gewoon chillen' het had zo droog geklonken dat, als Ghost energie had gehad, hij er wel om zou lachen. Zijn hele lichaam schreeuwde echter om rust die hij zichzelf nog niet kon geven.

'Hoe is het bij jou gegaan? Ik was serieus bang dat je de geest had gegeven of in elk geval dood lag te bloeden toen je niet reageerde. Wat heb je buiten eigenlijk gedaan? Bijna iedereen was hier binnen gestormd!' Hikari had bezorgd geklonken, maar Ghost hoorde op het moment alleen het verwijt in haar stem. Waar hij zich net wat had omgedraaid keek hij haar snel aan en zijn blik ging van vermoeid naar boos toe. "Denk je dat jij de enige bent die aan het vechten was? Ik ben zojuist even lekker over straat geschopt als een of andere voetbal. Die kerel was minimaal twee keer zo sterk als ik! Ik heb daar ook moeten vechten voor mijn..." Ghost verbeterde zichzelf snel "Nee ONS leven. Had je willen ruilen? jullie waren met zijn tweeën en blijkbaar heb je de helft al met de bank uitgeschakeld. Ik moest alles met de hand doen! ik... Jij!..." Ghost keek gefrustreerd en sloeg met een kreet van frustratie tegen de muur aan. "MENS wat is jou probleem! ik heb in eerste instantie Judai geholpen en daardoor richtte je je pistool op me. Vervolgens ben ik een halve week op zoek naar spullen, om jou zieke lichaam te helpen herstellen!" Ghost keek haar nu fel aan "Een dankjewel zou wel zo fijn zijn na hoeveel moeite die ik voor je heb gedaan deze week. terwijl ik niet eens snap waarom ik je de eerste keer niet heb afgemaakt!" Ghost liep weg naar buiten. Het was overduidelijk dat hier alle frustraties van de afgelopen periode naar buiten kwamen. Hikari was helaas degene die de emmer had laten overlopen.

Buiten schopte Ghost zo hard tegen het hoofd van een van de lijken dat je de nek kon horen breken. Hij begon met het doorzoeken van de lichamen. Alles wat niet kapot was gegaan verzamelde Ghost op de tafel in het huis. Hij was ongeveer een half uur bezig, maar een hele lijst aan spullen lagen op de tafel.

alle spullen:
1 9mm pistool
12 9mm kogels (in magazijn)
2 rollen verband
1 handkatapult
een hand vol met spijkers en schroeven
1 stalen buis
2 boksbeugels (1 groot 1 klein)
1 hersluitbare fles met water (0,5L)
2 lege blikken
4 blikken met dierenvoer
1 groot blik groentemix
een klein zakje met verschillende planten
1 balistische bril
1 kapot mobieltje
3 makeshift messen
€11,46 totaal
2 rugtassen
1 schoudertas
2 riemen

Ghost zag dat Hikari en Judai weg waren uit de woonkamer. Ghost pakte zijn tas er weer bij en zette die tegen de tafel aan en bekeek de opbrengst. Het was een beste opbrengst, maar als hij de keuze had gehad was het het risico niet waard geweest. Ghost keek naar buiten en besloot om een deken over alle spullen heen te leggen en zijn tas ergens uit het zicht te leggen. Ghost liep naar boven, waar hij de twee verwachtte. voorzichtig liep hij de trap op en stond in de deuropening van een van de kamers, waar hij Hikari en Judai zag. Zonder iets te zeggen bleef hij rustig kijken naar de twee. Toen Hikari uiteindelijk opkeek bleef hij even stil en dacht na over wat hij moest zeggen. "Sorry voor die uitbarsting... het is een lange week geweest en vandaag was al helemaal panisch..." Ghost bleef even stil en overwoog wat hij verder moest zeggen.  "De mannen hadden wat eten bij zich, het is misschien niet het lekkerste, maar ik denk dat we allemaal toe zijn aan rust en eten..."

Judai draaide op haar vraag zijn hoofd weg. Daarna stond hij op en liep hij naar boven. Hikari keek hem na en fronste haar wenkbrauwen. Ze lag even te peinzen op de grond toen Ghost ineens uitbarstte. 'Denk je dat jij de enige bent die aan het vechten was? Ik ben zojuist even lekker over straat geschopt als een of andere voetbal. Die kerel was minimaal twee keer zo sterk als ik! Ik heb daar ook moeten vechten voor mijn...', Ghost verbeterde zichzelf snel, 'nee ONS leven. Had je willen ruilen? jullie waren met zijn tweeën en blijkbaar heb je de helft al met de bank uitgeschakeld. Ik moest alles met de hand doen! ik... Jij!...'. Ghost keek gefrustreerd en sloeg met een kreet van frustratie tegen de muur aan. 'MENS wat is jou probleem! Ik heb in eerste instantie Judai geholpen en daardoor richtte je je pistool op me. Vervolgens ben ik een halve week op zoek naar spullen, om jou zieke lichaam te helpen herstellen!'. Ghost keek haar nu fel aan en Hikari kromp weg in een onder zijn woeste blik. 'Een dankjewel zou wel zo fijn zijn na hoeveel moeite die ik voor je heb gedaan deze week! En dat terwijl ik niet eens snap waarom ik je de eerste keer niet heb afgemaakt!'.
Sprakeloos keek ze hem aan en zag dat hij naar buiten liep.

In alle woede vergat ze haar pijn en schreeuwde ze met haar haperende stem: 'IK WAS DOODSBANG DAT JE DOOD WAS OKE?!'. Na die woorden begon ze te huilen. Iets dat ze al heel lang niet meer had gedaan. Ze was op, haar lichaam zat niet mee en nu werd ze ook nog eens compleet de grond in geboord, terwijl ze alleen maar bezorgd was.
Ze trok zich niks meer aan van de anderen en het zou haar geen reet schelen als er nu een heel leger binnen kwam stormen. Ze liet al haar frustraties, woede, angst en verdriet eruit en huilde. Hard.
'Klote zooi! Eerste teken van zwakte is huilen!', riep ze gefrustreerd uit. Vervolgens begaf haar stem het en kwam er alleen nog maar een raspend gebrom uit.
Dat maakte de puinhoop alleen maar erger en ze pakte een verloren stoelpoot op. Die smeet ze tegen een muur aan en daarna begon ze driftig heen en weer te lopen, totdat ze weer een beetje tot rust was gekomen.
Af en toe moet een mens zijn emoties kwijt. De een via agressie, de ander via tranen en weer een ander vreet zich vol of drinkt alcohol.

Na een tijdje schuifelde Hikari naar de trap toe en slikte even. Het gat dat ze achter had gelaten was groot en met moeite kwam ze erover heen. Ze struinde wat rond in de kamers en ineens veel haar oog op een kastdeurtje, dat half verscholen zat achter het bed.
Haar nieuwsgierigheid won het en ze liep erop af. Het zag er behoorlijk stevig uit. Maar zij had genoeg agressie om het open te krijgen. Ze grijnsde.
Met twee handen pakte ze het kleine hendeltje en trok eraan. Niks. Teleurgesteld liet ze los. Tegenwoordig gaf alles mee met wat kracht, maar dit leek erop gebouwd te zijn om niet zo maar in te geven. Ze keek om zich heen en zag onder het bed een verloren schroevendraaier liggen. Bingo!
Ze greep het vast en drukte deze tussen het deurtje. Ze gaf er een flinke mep op en het deurtje vloog met een harde klap open.
Hikari strikes again! Snel gluurde ze erin en wat ze zag verbaasde haar en maakte haar immens blij. Vodka, rum en en verschillende likeuren.
In haar hoofd rinkelde een bel. 'Jackpot', riep ze schril uit en pakte de flessen. De meesten zaten nog vol en er stond niet een heel klein beetje, maar een grote voorraad!

Ze maakte een fles vodka open en nam een slok. De vloeistof brandde in haar keel en ze genoot van het gevoel. Ze nam een paar flessen mee, de rest liet ze staan voor misschien later, en ging toen op zoek naar Judai.
Die zat ergens in een kamer verscholen en helemaal in zichzelf gekeerd in een hoekje. Zo te zijn hebben we het allemaal zwaar. Ze zette de flessen zachtjes neer om hem niet te laten schrikken. Heel langzaam benaderde ze hem, hurkte naast hem neer en zei zachtjes: 'ik zou precies hetzelfde gedaan hebben'. Ze haalde heel rustig zijn armen weg en pakte zijn gezicht vast zodat hij haar aan keek, terwijl ze kalmerend zei: 'het is een rare periode, voor ons allemaal en ieder heeft zijn eigen verhaal...'. Ze bleef even stil en sloeg toen aarzelend haar armen om zijn schouders heen. Niet iedereen houd van lichaamscontact.
Maar er was al zo weinig liefde in de wereld, waarom zou zij niet wat geven? Hij had het overduidelijk nodig. Toen hervatte ze het gesprek. 'Wat is jou verhaal? Je hoeft niet bang te zijn voor wat ik of Ghost van je denken. Kijk naar mij. Ik heb hem bijna van kant gemaakt en Ghost heeft net-', abrupt hield ze haar mond. Dat was een latere zorg. Zo bleven ze even zitten.

Na een tijdje stond op en pakte de fles met vodka. Ze liep terug en ging weer naast hem zitten. 'Hier neem een slok. Geloof me, het doet je goed'. Ze glimlachte geruststellend naar hem en nam als voorbeeld zelf een slok. Daarna gaf ze de fles aan hem en zakte een beetje onderuit.
Ze zuchtte en kuchte toen. Haar ribben gaven te kennen dat ze zwaar protesteerden, net als haar keel en benen, maar de alcohol verdoofde haar beetje.
Na een tijdje nam ze nog een grote slok. 'Ik ben blij dat ik jullie heb mogen leren kennen, Judai. Het doet me goed om soms eens te kunnen lachen en praten met mensen die niet gelijk een vuistafdruk achterlaten op je gezicht'.
Ze dacht terug aan de eerste ontmoeting met hun en lachte toen haperend. 'Oke, dat klopt niet helemaal, maar uiteindelijk is alles toch nog een beetje bedaard'.
Haar glimlach verdween langzaam toen ze aan de uitbarsting van de man terug dacht. Net op dat moment hoorde ze voetstappen op de trap en alles stond op scherp. Ze kwam vliegensvlug overeind en wilde de fles drank als wapen pakken, toen de deur open ging en Ghost daar stond.
Hikari slikte en wilde bijna instinctief wegrennen, maar ze bleef waar ze was. Ze keek hem niet aan en leek ineens heel geintereseerd te zijn in haar voeten. 'Wat zien je schoenen eruit zeg!?'.
Hikari rolde met haar ogen toen ze haar tweede stem hoorde. Ze keek op en zag dat Ghost naar haar keek.
'Sorry voor die uitbarsting... het is een lange week geweest en vandaag was al helemaal panisch...', zei hij. Haar ogen werden wijder en ze keek hem een beetje verbaasd aan.
'De mannen hadden wat eten bij zich. Het is misschien niet het lekkerste, maar ik denk dat we allemaal toe zijn aan rust en eten...'.

Hikari slikte en lachte aarzelend. Toen liep ze langzaam naar hem toe, terwijl ze ondertussen zijn reactie peilde. Judai was zachtaardig, maar Ghost wist ze niet helemaal te plaatsten en zo meteen had ze weer een vuist tussen haar ribben.
Toch deed ze wat ze wilde doen. Ze sloeg haar armen ook om hem heen. Om zijn middel, want hij was iets te lang om het om zijn nek te doen. Bovendien durfde ze dat helemaal niet!
'Het spijt mij ook', begon ze zachtjes, 'ik was gewoon bang dat er iets gebeurt was en dat we er alleen voor zouden staan. Ik waardeer alles dat je doet, Ghost. En dat heb ik ook tegen Judai gezegd'. Ze keek naar hem op en zei met een kleine grijns: 'volgende keer ga ik wel buiten staan'.

Judai kon vaag een woorden wisseling van beneden horen, blijkbaar waren Hikari en Ghost het weer eens niet met elkaar eens. Maar had geen behoefte zich hier veder tussen te mengen. Even later werd het stil beneden en bedacht Judai dat 1 van de twee weg gelopen zou zijn om een vedere ruzie te voorkomen. Er bleef wat geluid van beneden komen maar Judai gaf hier geen aandacht aan en kon ook niet goed inschatten wat het precies was.  Even verschoot Judai toen hij iemand te trap op hoorden komen, maar was opgelucht toen deigene niet in de kamer kwam waar hij zat. Hij hoorden best wat geluid uit de andere kamer komen, was die persoon even stoom aan het afblazen.

Judai hoorden stil iemand dichterbij komen maar wilde niet opkijken naar wie het was. Al snel werd er duidelijk dat het Hikari was toen ze naast hem kwam hurken en zij 'ik zou precies hetzelfde gedaan hebben'. Judai geloofde best dat zij hetzelfde gedaan zo hebben, maar daar ging het niet om daar had hij makkelijker mee kunnen dealen maar nu had hij het zelf gedaan. Hij voelde hoe Hikari zijn armen weg haalden en haar handen op zijn gezicht plaatsten, waardoor hij haar nu aan keek. 'het is een rare periode, voor ons allemaal en ieder heeft zijn eigen verhaal...'zei Hikari op een kalmerende manier. Judai keek haar met vochtige ogen aan, en durfde moeilijk iets tegen haar te zeggen. Het bleef stil tussen de twee maar Judai keek niet van haar weg. Voor Judai kwam het volledig als een verassing toen Hikari een arm om zijn schouder heen sloeg. Judai voelde hoe het vocht in zijn ogen tranen aan het vromen waren en schoof deze snel weg met zijn mouw van zijn shirt. 'Wat is jou verhaal? Je hoeft niet bang te zijn voor wat ik of Ghost van je denken. Kijk naar mij. Ik heb hem bijna van kant gemaakt en Ghost heeft net-' vervolgde Hikari het gesprek maar maake haar zin niet af. Judai twijvelde en wilde het hele verhaal niet meteen vertellen, maar besloot een klein deel aan Hikari uit te leggen. Zij zou immers het verhaal van de stemmen in zijn hoofd begrijpen, maar op een andere manier.

Judai nam een goede hap lucht en begon stil aan zijn verhaal “ ik ben nooit echt de populairste geweest, eerlijk gezegd ontweek iedereen me omdat er altijd nare dinge gebeurden als ik in de buurt was.” Even nam Judai een adem pauze om niet in alle emotie uit te barsten. Even op adem gekomen ging hij veder “ik heb veel psygologische hulp gehad om me ergens mee te helpen....” hij keek Hikari aan voordat hij zijn zin afmaakte. “ die stem in je hoofd, heeft die een naam? Die van mij wel...” hij probeerde de reactie van hikari te pijlen. “ ik had psygologische hulp om de stemmen in mijn hoofd onder controle te krijgen. waardoor ik eindelijk in staat was vrienden te krijgen en zelfs een vriendin, maar helaas hebben hun het virus niet overleefd.” Met een diepe zucht eindigde Judai zijn verhaal, naja een deel hij was niet van plan haar nu alles uit te leggen en hield het vrij globaal. Hij voelde een zwaren last van zijn schouder praten, nu hij eindelijk een deel van zijn verhaal vertelden aan iemand die het waarschijnlijk deels zou begrijpen.

Op een gegeven moment stond Hikari op en pakte een fles en liep hiermee terug naar hem en ging naast hem zitten. 'Hier neem een slok. Geloof me, het doet je goed' waarna ze naar hem glimlachten en zelf een slok nam. Vervolgens gaf ze de fles aan hem en zakte wat onderuit naast hem. Judai nam twijvelend een slok en voelde hoe de vloeistof door zijn keel branden. Judai moest er van hoesten en schoot wat omhoog, de tranen schoten in zijn oog hij had niet verwcht dat het sterke drank was. En eerlijk gezegd was het een van de eerste keren dat hij sterke drank dronk, wat hij dus absoluut niet gewend was. Hij gaf een glimlach naar Hikari en zij met moeite “wat is dit voor drank, en volgende keer graag waarschuwen”. Hikari nam nog een slok 'Ik ben blij dat ik jullie heb mogen leren kennen, Judai. Het doet me goed om soms eens te kunnen lachen en praten met mensen die niet gelijk een vuistafdruk achterlaten op je gezicht' Zij ze. Judai keek haar aan en voelde een warmte in zijn buik, niet zeker wetende of het een gevoel was of simpel weg de slok drank van zojuist. Hikari lachten en verbeterde haar zin  'Oke, dat klopt niet helemaal, maar uiteindelijk is alles toch nog een beetje bedaard'. Judai gaf een glimlach en hoorden voetstappen de trap op komen, waardoor hij veder niet antwoorden op Hikari. Hikari schoot omhoog en stond klaar bij de deur om aan te vallen als er iemand stond. Maar toen de deur open ging stond Ghost daar in de deuropening en bood zijn excuses aan aan Hikari. Judai bedacht zich dat dat de woordenwisseling geweest moest zijn die hij vaag vanaf boven had gehoord. 'De mannen hadden wat eten bij zich. Het is misschien niet het lekkerste, maar ik denk dat we allemaal toe zijn aan rust en eten...'. vervolgde hij zijn zin. Judai had er eerder nog niet op gelet maar wat eten zou niet verkeerd zijn, eerlijk gezegd had hij best wel honger.

Ondertussen was Hikari naar Ghost toe gelopen en sloeg haar armen om zijn middel en antwoorden hem met ook een excuses en gaf aan dat ze bezorgd om hem was geweest en bedankte hem voor alles wat hij gedaan had. 'volgende keer ga ik wel buiten staan'. maakte ze haar zin af waardoor Judai even zacht moest lachen. Hij stond op en liep naar de twee toe en vlak voor hun tot stilstand kwam “ Nou Ghost wat eten sla ik niet af, dus wat staat er op het menu?” zij Judai met een glimlach.

Hij was eindelijk weer wat tot rust gekomen van wat er gebeurd was, maar het bleef toch achter in zijn hoofd spelen. Al helemaal omdat hij wist dat de man die hij had verwond gewoon nog beneden zat, wel vastgebonden maar toch. Hij had nog nooit een actie als dit uit gehaald, en was zeker ook verbaasd dat hij tot dit in staat was. Kwam dit dan echt omdat hij Hikari wilde verdedigen, en zou het niet bij dit blijven. Zou hij in staat zijn veder te gaan als dit nodig zou zijn?

Hikari stond met een fles in haar handen, klaar om te slaan toen Ghost in de deuropening kwam.  Al snel  keek ze naar de grond en keek hem niet meer aan. Ghost bleef kalm staan en gaf haar de tijd.  Nadat hij niet meer wist wat hij verder moest zeggen kwam Hikari naar hem toe gelopen. Ze sloeg haar armen om zich heen en Ghost Schrok er gewoon van. Heel even keek hij met grote ogen naar beneden, naar Hikari. Ghost herpakte zich en sloeg toen een beetje twijfelachtig zijn armen om haar heen, maar gaf haar al snel een stevige knuffel. 'Het spijt mij ook', begon ze zachtjes, 'ik was gewoon bang dat er iets gebeurt was en dat we er alleen voor zouden staan. Ik waardeer alles dat je doet, Ghost. En dat heb ik ook tegen Judai gezegd'. toen ze hem aankeek zat er een grijns op haar gezicht en grapte ze 'volgende keer ga ik wel buiten staan'. Die laatste woorden vielen bij Ghost even wat later, maar hij zei toen kalm "Tis al goed... Ik ben allang blij dat we er alle 3 nog zijn..." Hij Liet Hikari nu rustig los en zag de drankflessen. Even bleef hij stil om zijn woorden wat kracht mee te geven, maar daarna vroeg hij "waar heb je die vandaan? nee een betere vraag... mag ik er wat van lenen voor het eten?" Hij keek Hikari vragend aan. Toen ze toestemming gaf ging hij door de flessen heen en pakte een fles likeur mee en ging naar beneden. "Komen jullie ook zo? ik begin alvast met klaarmaken" halverwegen de trap bedacht hij nog snel om te roepen "Neem ook even alle flessen drank mee naar beneden, ik leg zo wel uit waarom"

Beneden ging hij door de keuken heen en vond hier en daar voor alledrie wel iets van een kom met bestek. Een grote schaal moest maar dienen als mixkom. Ghost begon 3 blikken dierenvoeding, het blik met groente en steeds scheutje likeur door elkaar te mixen. hij gebruikte al het vocht van de blikken om niks te verspillen. Na een paar keer proeven vond Ghost dat hij de smaak niet beter zou kunnen krijgen zonder teveel acohol erin te gooien. Hij bedacht zich toch nog even maar besloot niet zijn fles hete saus te gebruiken, omdat de alcohol misschien al sterk genoeg was. Toen de twee beneden waren begon Ghost voorzichtig met het opscheppen. Hij moest hiervoor een kom gebruiken waar ze uit zouden eten, maar die zou dan wel voor Ghost zijn. Hij gaf ieder een kom en zei rustig "Ik denk dat het zo op zijn best is... ik hoop dat jullie het lekker vinden"

Toen ze alle drie begonnen met eten vroeg Ghost rustig "Waardoor was je overstuur Judai? als ik ernaar mag vragen natuurlijk." toen het weer even stil was tussen de 3 zei ghost  "Hoe willen we het ondervragen precies aanpakken? Want het moet wel gebeuren... we moeten uitvinden wie, hoe, wat, waar en al dat soort dingen... " Ghost keek rustig naar de man die nog knockout tegen de muur lag. "Ik denk dat als we samenwerken we het beste resultaat zullen krijgen" Toen ze bijna klaar waren met het eten zei Ghost plots "Oh en nog een belangrijk ding... we kunnen hier niet veel langer blijven... het zou veiliger zijn als we ergens anders een plaats vinden om te verblijven..."

Hikari had zoveel mogelijk flessen verzameld die vol waren en probeerde ze zo goed mogelijk vast te houden zonder ze te laten vallen of zelf onderuit te gaan.
Ze vroeg Judai of hij ook zoveel mogelijk mee kon nemen zodat er zoveel mogelijk flessen beneden stonden.
De trap was het moeilijkste gedeelte, maar gelukkig kwam ze heelhuids beneden. Ze zette een voor een alles flessen op de tafel en wreef even over haar beurse ribben.
Ze zag Ghost het eten maken en ze pikte een alcohol geur op. Alright! Dacht ze opgewekt. Alcohol door eten, beter kan het haast niet. Ze grijnsde. Hij was zeker slim. En als het niet te eten zou zijn, dan zou ze zich gewoon lam zuipen. Dan proefde ze uiteindelijk niks meer en ging alles naar binnen.

'Ik denk dat het zo op zijn best is... ik hoop dat jullie het lekker vinden', zei Ghost en gaf haar een kom. Dankbaar nam ze het aan.
Ze nam een fles met likeur mee, geen idee wat voor soort, en ging vervolgens op de grond zitten. Ze kreunde even binnensmonds toen ze haar lichaam voelde opspelen.
Ze keek naar haar benen, maar ondanks de pijn zagen ze er goed uit. Even keek ze sip. 'Nu heb ik de lelijkste benen ter wereld als ik al die littekens heb'.
Ze zuchtte en maakte zich zo comfortabel mogelijk. Ze gebaarde naar Judai dat ie naast haar kon komen zitten.

Toen ook Ghost ging zitten en eten, vroeg hij: 'waardoor was je overstuur Judai? Als ik ernaar mag vragen natuurlijk'. Hikari wilde net een hap nemen, toen haar lepel voor haar open mond bleef hangen. Barst! Judai weet natuurlijk hoe ik me voel met de stem in mijn hoofd!
Nieuwsgierig wachtte ze op zijn antwoord en zei toen: 'die van mij heeft nog geen naam. Moet een passende vinden'. Daarna stak ze de lepel in haar mond en moest moeite doen om alles door te slikken. 'Shit, dit spul is sterk', zei ze en lachte even. 'Beste manier om eten lekker te maken!'.
'Hoe willen we het ondervragen precies aanpakken? Want het moet wel gebeuren. We moeten uitvinden wie, hoe, wat, waar en al dat soort dingen...'. Ghost keek hen aan en toen richting de man die nog altijd op een zwaar ongemakkelijke manier tegen de muur lag.
'Oh die flip is er ook nog ja', antwoordde Hikari droogjes en nam nog een hap. Ze voelde zich warm worden en bestudeerde de man. 'Hoe weten ze dat wij hier zaten? Kan me niet herinneren dat ik zo luidruchtig ben geweest'. Ze nam nog een hap en dacht na. 'Ik denk dat als we samenwerken we het beste resultaat zullen krijgen', opperde Ghost. Hikari knikte.
'Die bank werkte trouwens wel goed', zei ze met volle mond. 'En die stoelpoot ook!', grijnsde ze. Voor ze het doorhad was de kom leeg en ze zat er een tijdje verloren naar te kijken.
Ze likte haar lippen af en keek omhoog toen Ghost zei: 'oh en nog een belangrijk ding... we kunnen hier niet veel langer blijven... het zou veiliger zijn als we ergens anders een plaats vinden om te verblijven...'.

Hikari keek een beetje teleurgesteld, maar knikte. 'Ja inderdaad. Alles is hier aan gort getrapt en niemand kan zich echt goed verdedigen'. Haar stem sloeg over en ze schoot van pure ellende in de lach. Die klonk ook al niet geweldig. Ze hield de lepel voor zich en zag in een vage weerspiegeling dat haar nek helemaal blauw begon te worden.
'Gatver ik zie er echt niet uit! Ik lijk wel een zombie'. Ze streek met een hand zacht langs haar hals en legde toen de lepel weer neer.
Haar zicht begon een beetje blurry te worden en ze keek naar Judai. 'Gelukkig heeft Judy hier mij gered van die gestoorde flip!', grijnsde ze tevreden.

Judai nam de laatste paar flessen mee naar beneden, maar de trap was wel even uitdaging. Judai leek even uit te glijden over de trap maar wist zich te herpakken.  Beneden aangekomen zagen hij dat Ghost het eten zo goed als klaar had. 'Ik denk dat het zo op zijn best is... ik hoop dat jullie het lekker vinden', zei Ghost en gaf zowel Hikari als Judai een kom met eten. Judai rook aan het eten, maar veel anders dan alcohol was niet te ruiken.  Hikari was ondertussen op de grond gaan zitten en had een fles drank mee genomen 'Nu heb ik de lelijkste benen ter wereld als ik al die littekens heb'. Zij ze na een zucht. Judai keek naar haar met een opgetrokken wenkbrauw, was ze hier nou serieus over of had ze al teveel drank gehad. Hikari gebaarden hem om naast haar te komen zitten, wat hij dus ook deed. De grond was niet heel confortabel maar judai probeerden het beste er van te maken.  Judai nam een hap van het eten en proefde een rare smaak in zijn mond, hij kon niet precies herlijden wat hij aan het eten was omdat het meeste door de alcohol gemaskeert. Naja het is te eten dus Judai deed er veder niet moeilijk over, en begon rustig hap voor hap zijn eten op te eten om te voorkomen dat hij meteen aangeshoten zou raken van al het alcohol.

'waardoor was je overstuur Judai? Als ik ernaar mag vragen natuurlijk' klonk Ghost toen hij de stilte van etende mensen onderbrak. Even slikte Judai hij wilde niet als een gek overkomen en wist niet of Ghost hem zou geloven. Hij ontweek even de blik van Ghost maar wist dat hij het er vroeg of later ook met hem over moest praten. Hij nam een teug lucht en antwoorden “ik heb nog nooit iemand op die manier als net aangevallen, en het zou ook niet gebeurd zijn als de stem in mijn hoofd niks had gezegd.” Even pijlde hij de reactie van Ghost voordat hij veder ging met zijn verhaal “ik heb net als Hikari een stem met me mee dragen, naja eerlijk gezegd heb ik er twee maar eentje is al een langere tijd niet aanwezig geweest. Ik heb vroeger veel psygologische hulp gehad om hier mee om te kunnen gaan. Waardoor ik in tegenstelling van Hikari weinig tot geen last er van heb. Al zijn ze voor mij in mijn hoofd wel hoorbaar.” Ondertussen keek Judai weg van ghost en at zijn eten veder op. 'die van mij heeft nog geen naam. Moet een passende vinden'. Klonk Hikari naast hem waarna ze een lepel met eten in haar mond deed. Judai keek met een glimlach en was het zwijgend met Hikari eens dat het eten wel sterk was van de alcohol.

'Hoe willen we het ondervragen precies aanpakken? Want het moet wel gebeuren. We moeten uitvinden wie, hoe, wat, waar en al dat soort dingen...'. vervolgden Ghost het gesprek met een serieuzer onderwerp. 'Ik denk dat als we samenwerken we het beste resultaat zullen krijgen' vervolgde hij zijn zin. Waarna zowel Hikari als Judai in stemde “maar wel zonder geweld graag” zij Judai nog zacht “het oog moet pijn genoeg doen”voegde hij er aan toe terwijl hij de laatste happen van het eten nam.  Hikari begon ondertussen van alles te mompelen wat Judai deed lachen, hij voelde een warmte in zijn lichaam van de alcohol. 'oh en nog een belangrijk ding... we kunnen hier niet veel langer blijven... het zou veiliger zijn als we ergens anders een plaats vinden om te verblijven...'. zij Ghost waarna Hikari antwoorden 'Ja inderdaad. Alles is hier aan gort getrapt en niemand kan zich echt goed verdedigen'

Judai kon het niet laten om een opmerking te maken en voor er veder over na te denken maate hij een opmerking richting Hikari “het zou al iets minder zijn geweest als jij niet door de trap was gezakt” zij hij met een grijns op zijn gezicht. Judai voelde duidelijk de aanwezigheid van de alcohol in zijn lichaam, dit was het meeste wat hij ooit gehad had. Hikari bekeek in de lepel haar beurse en blauwe keel/nek en klaagde dat ze er niet uit zag. 'Gelukkig heeft Judy hier mij gered van die gestoorde flip!' zij ze tegen Judai met een tevreden grijns. Judai keek op dat ze hem een bijnam had gegeven maar kon er wel om lachen. “ naja ik zou ook niet blij zijn met een stoel naar mijn hoofd, dus ik snap dat hij een beetje boos op je was Hiekje” zij Judai met een smirk op zijn gezicht.

Judai stond op om zijn lege kom eten weg te zetten en merkte hoe moeilijk het was om te lopen, ja het was zeker Judai was duidelijk aangeschoten. Hij probeerde terug te lopen naar Hikari maar liep iets te dicht langs Ghost zijn schoenen waar hij dus hard over heen viel. Eenmaal op de grond schoot Judai in de lach “hoe kan je nou over de schoenen van een ghost vallen? Ghosten kunnen toch door muren vallen, hoe komt de schoen dan zo hard.” schaterde hij uit. Helemaal stuk gaan om zijn eigen grap. Waarna hij stom op de grond bleef liggen en de tranen van het lachen uit zijn ogen haalde.

'Nu heb ik de lelijkste benen ter wereld als ik al die littekens heb'. Hikari had het gezegt alsof het de ergste zaak van de wereld was. Ghost keek haar aan en begon een beetje te lachen "Nou als mooie benen zo erg zijn voor je, wees blij dat mijn vuist alleen de zijkant van je gezicht raakte, je benen kan je nog bedekken... bovendien littekens zijn niet het ergste wat je tegenwoordig kan overkomen..." Ghost had niet door hoe hard hij klonk, toch klonk het niet beledigend.

"Waardoor was je overstuur Judai? Als ik ernaar mag vragen natuurlijk'
“ik heb nog nooit iemand op die manier als net aangevallen, en het zou ook niet gebeurd zijn als de stem in mijn hoofd niks had gezegd.” Ghost was verbaasd over dat Judai ook een stem had. Denkend over hoe hij met deze situatie om moest gaan, fronste zijn rechter wenkbrauw oh zo lichtjes “ik heb net als Hikari een stem met me mee dragen, naja eerlijk gezegd heb ik er twee maar eentje is al een langere tijd niet aanwezig geweest. Ik heb vroeger veel psygologische hulp gehad om hier mee om te kunnen gaan. Waardoor ik in tegenstelling van Hikari weinig tot geen last er van heb. Al zijn ze voor mij in mijn hoofd wel hoorbaar.” Ghost knikte "Het klinkt alsof die stem Hikari's leven heeft gered..." Ghost klonk serieus, maar de bewondering was duidelijk te horen.

'Oh die flip is er ook nog ja' “maar wel zonder geweld graag” zij Judai nog zacht “het oog moet pijn genoeg doen” Ghost knikte naar Judai. "Daar heb ik geen probleem mee." Ghost bukte naar de twee toe en zei voor de zekerheid zachtjes "maar ik denk dat het een groot risico is als we hem hier levend weg laten komen, straks heeft ie meer van dit soort vrienden"

'oh en nog een belangrijk ding... we kunnen hier niet veel langer blijven... het zou veiliger zijn als we ergens anders een plaats vinden om te verblijven...'. Hikari's antwoord bevestigde dit alleen maar 'Ja inderdaad. Alles is hier aan gort getrapt en niemand kan zich echt goed verdedigen' Hikari werdt al snel het doel van een gevatte opmerking “het zou al iets minder zijn geweest als jij niet door de trap was gezakt” Ghost schoot in de lach toen judai dit zei

na wat geklaag en een paar bijnamen stond Judai op om naar de keuken te lopen. Hij wankelde op zijn benen en Ghost keek meteen serieus naar Judai. Op de treugweg ging het echter fout toen Judai ghost zijn voet niet had gezien. Met een klap donderde Judai tegen de grond aan en begon keihard te lachen. “hoe kan je nou over de schoenen van een ghost vallen? Ghosten kunnen toch door muren vallen, hoe komt de schoen dan zo hard.” Ghost keek boos naar Judai. Crap... is ze nu al zover heen... zoveel alcohol was het niet! Ghost stond op en liep naar de tafel toe met alle spullen. Hij pakte alle messen er van af en pakte de veil uit zijn tas. Duidelijk geirriteerd ging Ghost ergens zitten en begon alle messen te inspecteren en eventueel te slijpen. Het was niet dat Ghost nog nooit dronken was geweest, maar dit gedrag was tegenwoordig gevaarlijk. Zeker in de situatie waar ze nu in zaten.

Het was een flinke poos geweest voor de man wakker werdt en Judai was gelukkig ook weer wat gekalmeerd, of dat betekende dat hij nuchter begon te worden... Ghost hoopte het maar. Hij had ondertussen de man verplaatst en de man zat nu op zijn knieën met zijn voeten aan de poot van de bank gebonden. Zijn handen waren voor zich bij elkaar gebonden en zijn nek was dusdanig vastgebonden aan de poot van de bank, dat als hij naar voren wilde komen zijn keel werdt dichtgeknepen. Dit zou voorkomen dat de man agressief zou kunnen worden. Bovendien zou de man niet in staat zijn de bank te bewegen vanuit deze positie. Ghost keek de man aan en zei kalm "Oh je bent wakker..." Ghost draaide zich even om en riep naar Hikari en Judai  "Heey hij is wakker!"

Toen Ze alle drie bij de man waren begon Ghost "Ok laat me jou situatie even uitleggen... Agressie heeft geen nut, want dan zal het touw je keel dichtknijpen." De man had dit duidelijk al zelf ondervonden, gezien er al striemen op zijn keel stonden. Ghost wachtte even en de man zei sissend "Dit zet ik je betaald" Ghost keek hem kalm aan en vervolgde zonder reactie op de man "Wij hebben wat vragen voor je en jij gaat die beantwoorden met de waarheid. Als je volledig meewerkt kunnen we je misschien wel laten gaan" Ghost wist dat hij glashard aan het liegen was en dat hij de man nooit levend zou laten lopen. "Dus als ik jullie domme vragen beantwoord laten jullie me weer lopen?" De man zag er niet bepaald vrolijk uit, maar het klonk alsof hij Ghost in ieder geval deels geloofde. Ghost stond op en pakte een glas en een fles drank. Toen hij terugkwam schonk hij een glas in. "Ik heb geen problemen met jou persoonlijk, maar wel met het feit dat jullie ons probeerden te vermoorden. Als je, om mee te beginnen, ons nou eens verteld hoe jullie wisten waar we waren... Dan krijg je van mij dit glas met drank, want volgens mij heb je wel dorst." De man keek Ghost aan en twijfelde even. Ghost nam rustig een slokje van de drank om aan te tonen dat er geen vergif ofzo in zat. Al snel begon de man toch maar te praten "We hebben jou en die meid daar al sinds voor jullie incident in de gaten gehouden. Toen we alleen jou in en uit het huis zagen komen hadden we bedacht dat na een gevecht je kleine vriendje hier zwaar gewond zou zijn en jullie dus een makkelijk doel zouden zijn" Ghost keek hem bedenkelijk aan "Dus jullie wisten al voor dit huis wat we deden... ok dat verklaard een hoop, ook waarom jullie toen in het donker langsliepen... verkennen van het gebouw..." Ghost gaf de man het glas, waar de man snel van begon te drinken. "Wat was de reden dat jullie ons aanvielen? jullie moeten dan hebben geweten dat we maar weinig spullen hadden." De man keek naar Hikari "Zij had iets wat interessant voor ons is, haar vuurwapen. Het was verbazend dat ze niet heeft geschoten. De rest van jullie spullen zou een kleine bonus zijn geweest"

"Als jullie hier met zijn achten waren dan zijn jullie met meer... met hoeveel zijn jullie en waar is jullie basis?" De man keek Ghost moeilijk aan "We zijn nu nog met zon 20 man, die jullie allemaal gaan proberen te vermoorden... We hebben een leefruimte opgezet in een loods..." de man dacht even na "en gezien ik toch geen keus heb... het ligt in het industrieterrein ongeveer in het noorden van de stad" Ghost keek de man aan "ok... is dat de enige locatie waar jullie gevestigd zijn?" De man knikte. Ghost keek de man aan "Ik hoor niks!" Ghost klonk dreigend "Ik dacht dat we iets hadden afgesproken" De man keek hem boos aan en zei "Ja dat is de enige locatie" "dat is beter" zei Ghost

"Zijn er nog andere groepen overlevers waar we van af moeten weten?" De man begon gemeen te grijnzen "niet meer nee, al die mannen waren zwak" Het begon Ghost op te vallen dat hij alleen maar over mannen sprak. Het zou bijna onmogelijk zijn dat Hikari de enige vrouw was hier in de buurt die nog leefde. Ghost dacht even diep na en vroeg toen "Hoe zorgen jullie voor het voedsel dat jullie hele groep nodig heeft?" De man zei kalm "Onze werkers zorgen voor alles wat we nodig zouden kunnen hebben. Alles wat zij niet kunnen regelen halen we uit de stad... of we laten het doen zoals we met jullie probeerden" De man keek gemeen lachend alsof hij genoot van wat hij had gedaan.

Na nog een paar kleine vragen, wist Ghost niet veel meer te vragen dat nuttig kon zijn. Hij keek Judai en Hikari aan "Hebben jullie nog iets te vragen?"